Χρειάζομαι επείγουσα βοήθεια! Επείγει να μπω σε ψυχιατρική κλινική!

[elisabet]

Παντως, υπαρχει και το θεμα οτι με το ΜΕΡΟΣ του επιδοματος που δινει η κυκνος δεν ζει ολη την οικογενεια. Απλα βοηθαει. Δεν νομίζω το ΜΕΡΟΣ να ειναι τοσο πολλα ωστε να συντηρειται μια οικογενεια.
Επομένως η κυκνος μαλλον δινει χρηματα για τα δικα της εξοδα ωστε να μην τα βαζουν ολα οι γονεις που δεν εχουν αρκετα.
Επομενως, απο που προκύπτει οτι η βοηθεια που δινει η μαμα στον αρρωστο ξαδερφο ειναι απο λεφτα της κυκνου κι οχι των γονιών;
Κι αν ειναι ετσι, δικαιωμα τους δεν ειναι να βοηθησουν εναν άνθρωπο εστω κι αν δεν περισσευουν, εστω κι αν στερουνται;

Γιαυτό είπα πως από τη στιγμή που ζούμε όλοι σε ένα σπίτι, το λογικό είναι να συνεισφέρουν όλοι με κάποιο τρόπο. Και εγώ όταν ζούσα με τους γονείς μου που επίσης δυσκολεύονταν έδινα ένα μέρος των χρημάτων μου ώστε να καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, φαγητό, ηλεκτρικό που κατανάλωνα ως μέλος του σπιτιού, νερό κτλ.
Από την άλλη αν ζητούσα από τους γονείς μου 2 ευρώ και δεν μου δίνανε γιατί δεν είχαν και ταυτόχρονα έδιναν σε έναν ξάδερφο, φίλο κτλ...ε φυσικά και θα με πείραζε! το κατανοώ αυτό που νιώθει η Κύκνος δηλαδή και γιατί νιώθει παραμελημένη, αδικημένη κτλ Πόσο μάλλον όταν ξέρουν πως το παιδί τους έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και δεν μπορεί να εργαστεί και είναι πολύ σημαντικό στην κατάσταση της να μπορεί τουλάχιστον να βγαίνει μια βόλτα και να μην είναι όλη μέρα κλεισμένη μέσα στο σπίτι!

[Κύκνος]

Εξαρταται απο τις αναγκες, κυκνε μου.
Ξερουν οτι εχεις καποια δικα σου λεφτα, ξερουν κι οτι εχεις σπιτι και τροφη. Αν τα 2 τα θελεις για να παρεις βραχιολακι ενω ο ξαδερφος δεν εχει να φαει, δεν το βρισκω κακο να τα δωσουν στον ξαδερφο.
Νομιζω οτι οπως ειπε αλλο μέλος πριν, νομιζω η σαβ, αυτο που πραγματικα σε ενοχλει ειναι το οτι διεκδικεις την αφοσιωση της μανας σου κι οχι οτι εδωσε ενα εισιτηριο στον ξαδερφο.

Δεν ήθελα να πάρω βραχιολάκι Remedy, να κατέβω στο κέντρο για κάτι που θα με ευχαριστούσε ήθελα και δεν κατέβηκα λόγω αυτού... Γι' αυτό νευρίασα...

Και δεν είναι σε τόσο τραγική κατάσταση ο ίδιος ο ξάδελφος μου κι αυτός έχει σπίτι και τα χρήματα τα ξοδεύει σε τσιγάρα και καφέδες...
Η οικογένεια του έχει πρόβλημα αλλά δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για το αν δεν μπορεί να παρέχει όσα πρέπει στα παιδιά του... Ο καθένας πρέπει ν' αναλαμβάνει τις ευθύνες του, αν δεν μπορεί να μην τις δημιουργεί...

[Κύκνος]

Γιαυτό είπα πως από τη στιγμή που ζούμε όλοι σε ένα σπίτι, το λογικό είναι να συνεισφέρουν όλοι με κάποιο τρόπο. Και εγώ όταν ζούσα με τους γονείς μου που επίσης δυσκολεύονταν έδινα ένα μέρος των χρημάτων μου ώστε να καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, φαγητό, ηλεκτρικό που κατανάλωνα ως μέλος του σπιτιού, νερό κτλ.
Από την άλλη αν ζητούσα από τους γονείς μου 2 ευρώ και δεν μου δίνανε γιατί δεν είχαν και ταυτόχρονα έδιναν σε έναν ξάδερφο, φίλο κτλ...ε φυσικά και θα με πείραζε! το κατανοώ αυτό που νιώθει η Κύκνος δηλαδή και γιατί νιώθει παραμελημένη, αδικημένη κτλ Πόσο μάλλον όταν ξέρουν πως το παιδί τους έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και δεν μπορεί να εργαστεί και είναι πολύ σημαντικό στην κατάσταση της να μπορεί τουλάχιστον να βγαίνει μια βόλτα και να μην είναι όλη μέρα κλεισμένη μέσα στο σπίτι!

Ελισάβετ, εσύ με κατάλαβες απόλυτα...

[elisabet]

Κύκνε το πρόβλημα σου εδώ όπως είπαν κι αλλα μέλη, δεν είναι τα δύο ευρώ κι ούτε θα σε πείραζε αυτό από μόνο του. Έχω δει κι άλλες φορές να κάνεις παράπονα για την μητέρα σου διεκδικώντας την προσοχή της, το νοιάξιμο της και την φροντίδα της. Νιώθεις ότι δεν σε φροντίζει αρκετά; Ότι δεν νοιάζεται;

Βρε Κύκνε μου θα στο πω όπως το νιώθω, μου δίνεις την αίσθηση πως έχεις πολύ θυμό με τους δικούς σου...σα να θεωρείς πως σε έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα σου; Θεωρείς πως έχουν βολευτεί με την κατάσταση, το ότι έχεις το θέμα που έχεις άρα δεν μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δεν κάνουν τίποτα για να σε βοηθήσουν να βγεις από αυτό;

Υπάρχει περίπτωση αυτός ο θυμός να μην είναι προς την μητέρα σου και τους δικούς σου γενικά, αλλά να είναι προς τον εαυτό σου; Στο λέω αυτό γιατί νιώθω πως έχεις κουραστεί με τον εαυτό σου, που δεν κάνεις πράγματα για να βγεις από όλο αυτό.

[Κύκνος]

Κύκνε το πρόβλημα σου εδώ όπως είπαν κι αλλα μέλη, δεν είναι τα δύο ευρώ κι ούτε θα σε πείραζε αυτό από μόνο του. Έχω δει κι άλλες φορές να κάνεις παράπονα για την μητέρα σου διεκδικώντας την προσοχή της, το νοιάξιμο της και την φροντίδα της. Νιώθεις ότι δεν σε φροντίζει αρκετά; Ότι δεν νοιάζεται;

Βρε Κύκνε μου θα στο πω όπως το νιώθω, μου δίνεις την αίσθηση πως έχεις πολύ θυμό με τους δικούς σου...σα να θεωρείς πως σε έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα σου; Θεωρείς πως έχουν βολευτεί με την κατάσταση, το ότι έχεις το θέμα που έχεις άρα δεν μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δεν κάνουν τίποτα για να σε βοηθήσουν να βγεις από αυτό;

Υπάρχει περίπτωση αυτός ο θυμός να μην είναι προς την μητέρα σου και τους δικούς σου γενικά, αλλά να είναι προς τον εαυτό σου; Στο λέω αυτό γιατί νιώθω πως έχεις κουραστεί με τον εαυτό σου, που δεν κάνεις πράγματα για να βγεις από όλο αυτό.

Μερικές φορές νιώθω ότι με βάζει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με άλλα άτομα κι αυτό με πειράζει πάρα πολύ... Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια είχε αρρωστήσει μία ξαδέλφη μου κι ήταν σε κλινική (ιδιωτική αλλά και πάλι χρειάζονταν κάποιον) κι εκείνη πήγαινε και ξενυχτούσε κάποια βράδια κι εγώ εκείνα τα βράδια που έλειπε από το σπίτι επειδή ήταν νύχτα (γυρνούσε το πρωί) υπέφερα και φοβόμουν τόσο πολύ που σκεφτόμουν μέχρι και ν' αυτοκτονήσω... Τώρα λογικά θ' αναρωτηθείτε πως θα ζήσω μόνη έχοντας αυτό το πρόβλημα... Θα συνηθίσω σιγά σιγά, δεν λέω ότι όλα θα είναι μέλι γάλα από την αρχή αλλά τότε δεν είχα το χρόνο να συζητήσω γιατί αυτό το πρόβλημα υγείας της ξαδέλφης μου παρουσιάστηκε ξαφνικά... Και σκεφτόμουν πράγματα του στυλ "δηλαδή θα με αφήσει να πεθάνω για να φροντίζει την ξαδέλφη μου;"

Θυμό έχω ναι κι είναι όντως πολύς και γιατί είναι φορές που μου έχουν φερθεί πραγματικά άσχημα όπως όταν με χτυπούσαν ή όταν μου έλεγαν διάφορα ψέμματα για να με τρομοκρατήσουν αλλά και για την καταπίεση που έχω υποστεί και που ακόμα υφίσταμαι κάποιες φορές... Προς τον εαυτό μου δεν νομίζω ότι έχω θυμό...

Θέλω να πω και κάτι άλλο, άσχετο αλλά σημαντικό: Ο Τζέρυ χειροτέρεψε, τον πήγα χθες στον κτηνίατρο κι η κατάσταση είναι άσχημη... Είναι ακόμα πιο πιθανό να πεθάνει τώρα πια... :(

[Remedy]

Το "θα σε αφησει να πεθανεις για να φροντισει την ξαδερφη" ειναι ενα πλασματικο διλλημα που δημιουργησες εσυ, οχι η μανα σου. Αν δεν αυτοκτονουσες, δεν θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Ουτε καν αν αυτοκτονουσες θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Θα πεθαινες επειδη ΕΣΥ δεν μπορουσες να δεχτεις οτι φροντιζε την ξαδερφη αντι να σου κανει παρεα.
Μπορουσες να πας μαζι της να ξενυχτησετε στην ξαδερφη αν ηθελες την παρεα της . Συνηθως υπαρχουν εναλλακτικες.
Απλα εσυ θελεις αυτες που σε βολευουν καλυτερα.

[blackbird]

Κύκνε, αυτό που πρέπει να δεχτείς (αλλά πιθανόν δεν σε αφήνει ο εγωισμός και η αυτολύπηση) είναι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από σένα που έχουν ανάγκες, και κανείς, ειδικά εσύ, δεν είσαι σε θέση να τις αξιολογήσεις, ούτε μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι 40 χρονών, να ζεις με τους γονείς σου (για τους όποιους λόγους που ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΩ) και να θες 24 ώρες την προσοχή τους χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πού αλλού θα την δώσουν, και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Πόσα χρήματα τους δίνεις από το επίδομα; 200 ευρώ; Ρεύμα φαγητό νερό και στέγη ίσα που φτάνουν για τα χρήματα που δίνεις, και η μάνα σου απ' ότι βλέπω ήδη σε φροντίζει. Αν σε ενοχλούν κάποιες καταστάσεις με τον πατέρα σου σε σημείο να θες να αυτοκτονήσεις (που εγώ το βλέπω περισσότερο σαν ψυχολογικό εκβιασμό) αργά ή γρήγορα τόσα χρόνια με φάρμακα και ψυχοθεραπεία θα έβρισκες την λύση. Είτε θα αναλάμβανες κάτι ΧΑΛΑΡΟ από το σπίτι για να έβγαζες κάποια έξτρα χρήματα από δω και από κει, είτε θα απευθυνόσουν κάπου για βοήθεια, είτε θα συγκατοικούσες, κάτι θα έβρισκες από την στιγμή που τονίζεις το πόσο άσχημα σου έχουν φερθεί και τι συναισθήματα σου προκαλούν. Προσωπικά νομίζω πως αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Εσύ ξέρεις τους λόγους και λυπάμαι για το ύφος. Δεν τα λέω για κακό σκοπό αλλά αν είναι αλήθεια (μια γνώμη/εντύπωση λέω) είναι καλό να το αναγνωρίσεις και να αλλάξεις την ζωή σου, ποτέ δεν είναι αργά.

[elisabet]

Μερικές φορές νιώθω ότι με βάζει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με άλλα άτομα κι αυτό με πειράζει πάρα πολύ... Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια είχε αρρωστήσει μία ξαδέλφη μου κι ήταν σε κλινική (ιδιωτική αλλά και πάλι χρειάζονταν κάποιον) κι εκείνη πήγαινε και ξενυχτούσε κάποια βράδια κι εγώ εκείνα τα βράδια που έλειπε από το σπίτι επειδή ήταν νύχτα (γυρνούσε το πρωί) υπέφερα και φοβόμουν τόσο πολύ που σκεφτόμουν μέχρι και ν' αυτοκτονήσω... Τώρα λογικά θ' αναρωτηθείτε πως θα ζήσω μόνη έχοντας αυτό το πρόβλημα... Θα συνηθίσω σιγά σιγά, δεν λέω ότι όλα θα είναι μέλι γάλα από την αρχή αλλά τότε δεν είχα το χρόνο να συζητήσω γιατί αυτό το πρόβλημα υγείας της ξαδέλφης μου παρουσιάστηκε ξαφνικά... Και σκεφτόμουν πράγματα του στυλ "δηλαδή θα με αφήσει να πεθάνω για να φροντίζει την ξαδέλφη μου;"

Θυμό έχω ναι κι είναι όντως πολύς και γιατί είναι φορές που μου έχουν φερθεί πραγματικά άσχημα όπως όταν με χτυπούσαν ή όταν μου έλεγαν διάφορα ψέμματα για να με τρομοκρατήσουν αλλά και για την καταπίεση που έχω υποστεί και που ακόμα υφίσταμαι κάποιες φορές... Προς τον εαυτό μου δεν νομίζω ότι έχω θυμό...

Θέλω να πω και κάτι άλλο, άσχετο αλλά σημαντικό: Ο Τζέρυ χειροτέρεψε, τον πήγα χθες στον κτηνίατρο κι η κατάσταση είναι άσχημη... Είναι ακόμα πιο πιθανό να πεθάνει τώρα πια... :(

Ναι αλλά αυτό το σιγά σιγά που λες πρέπει να το ξεκινήσεις από τώρα που ζεις ακόμα μαζί τους, να αρχίσεις να αποδεσμεύεσαι ή να ανεξαρτητοποιείσαι κάπως ακόμα κι αν μένεις μαζί με τους γονείς σου. Δεν γίνεται η μητέρα σου να είναι συνεχώς μαζί σου, είναι φυσικό να τυχαίνει κάτι ανα διαστήματα και να χρειάζεται να λείπει είτε αυτό είναι για να βοηθήσει κάποιον αλλον είτε για οποιονδήποτε λόγο. Έχει λείψει ποτέ ας πούμε από το σπίτι για να πάει μια βόλτα; Να πάει μερικές μέρες διακοπές πχ σε κάποιον συγγενή/φίλο; Πώς θα σου φαινόταν αυτό;

[Κύκνος]

Κύκνε, αυτό που πρέπει να δεχτείς (αλλά πιθανόν δεν σε αφήνει ο εγωισμός και η αυτολύπηση) είναι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από σένα που έχουν ανάγκες, και κανείς, ειδικά εσύ, δεν είσαι σε θέση να τις αξιολογήσεις, ούτε μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι 40 χρονών, να ζεις με τους γονείς σου (για τους όποιους λόγους που ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΩ) και να θες 24 ώρες την προσοχή τους χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πού αλλού θα την δώσουν, και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Πόσα χρήματα τους δίνεις από το επίδομα; 200 ευρώ; Ρεύμα φαγητό νερό και στέγη ίσα που φτάνουν για τα χρήματα που δίνεις, και η μάνα σου απ' ότι βλέπω ήδη σε φροντίζει. Αν σε ενοχλούν κάποιες καταστάσεις με τον πατέρα σου σε σημείο να θες να αυτοκτονήσεις (που εγώ το βλέπω περισσότερο σαν ψυχολογικό εκβιασμό) αργά ή γρήγορα τόσα χρόνια με φάρμακα και ψυχοθεραπεία θα έβρισκες την λύση. Είτε θα αναλάμβανες κάτι ΧΑΛΑΡΟ από το σπίτι για να έβγαζες κάποια έξτρα χρήματα από δω και από κει, είτε θα απευθυνόσουν κάπου για βοήθεια, είτε θα συγκατοικούσες, κάτι θα έβρισκες από την στιγμή που τονίζεις το πόσο άσχημα σου έχουν φερθεί και τι συναισθήματα σου προκαλούν. Προσωπικά νομίζω πως αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Εσύ ξέρεις τους λόγους και λυπάμαι για το ύφος. Δεν τα λέω για κακό σκοπό αλλά αν είναι αλήθεια (μια γνώμη/εντύπωση λέω) είναι καλό να το αναγνωρίσεις και να αλλάξεις την ζωή σου, ποτέ δεν είναι αργά.

Καταρχήν το επίδομα μου είναι μόνο 300 ευρώ, πόσα να δώσω; Όλα;
Αυτό με την αυτοκτονία δεν είναι καθόλου ψυχολογικός εκβιασμός γιατί για πολύ καιρό δεν τους το είχα πει ούτε είχα προειδοποιήσει κανέναν όσες φορές το προσπάθησα, δυστυχώς με αποτυχία (προφανώς) αλλά όχι επειδή δεν προσπάθησα αρκετά, απλά δεν άντεχα περισσότερο στον πόνο όταν έκοβα τους καρπούς μου κι όταν πήρα χάπια επειδή σηκώθηκα ζαλίστηκα κι έπεσα στο πάτωμα, άκουσαν το θόρυβο και με πήγαν στο νοσοκομείο... Δεν θέλω να ασχολούνται 24 ώρες το 24ωρο, λάθος κατάλαβες... Ούτε απαίτησα ποτέ κάτι τέτοιο... Σκέψου αυτά που έγραψα και το ξανασυζητάμε...

[Κύκνος]

Το "θα σε αφησει να πεθανεις για να φροντισει την ξαδερφη" ειναι ενα πλασματικο διλλημα που δημιουργησες εσυ, οχι η μανα σου. Αν δεν αυτοκτονουσες, δεν θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Ουτε καν αν αυτοκτονουσες θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Θα πεθαινες επειδη ΕΣΥ δεν μπορουσες να δεχτεις οτι φροντιζε την ξαδερφη αντι να σου κανει παρεα.
Μπορουσες να πας μαζι της να ξενυχτησετε στην ξαδερφη αν ηθελες την παρεα της . Συνηθως υπαρχουν εναλλακτικες.
Απλα εσυ θελεις αυτες που σε βολευουν καλυτερα.

Ναι, θα πέθαινα είτε το πιστεύεις είτε όχι γιατί φοβόμουν πάρα πολύ τα βράδια που έλειπε 1ον επειδή έλειπε εκείνη και 2ον επειδή ήμουν μόνη με τον πατέρα μου... Και το σκεφτόμουν σοβαρά να κόψω τις φλέβες μου και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια... Τα νοσοκομεία με όσες φορές με έχουν πάει για αυτοτραυματισμούς κι απόπειρες τα φοβάμαι... Και στην ψυχολόγο που πάω που τώρα πια δουλεύει σε νοσοκομείο σφίγγεται η ψυχή μου...

[Κύκνος]

Ναι αλλά αυτό το σιγά σιγά που λες πρέπει να το ξεκινήσεις από τώρα που ζεις ακόμα μαζί τους, να αρχίσεις να αποδεσμεύεσαι ή να ανεξαρτητοποιείσαι κάπως ακόμα κι αν μένεις μαζί με τους γονείς σου. Δεν γίνεται η μητέρα σου να είναι συνεχώς μαζί σου, είναι φυσικό να τυχαίνει κάτι ανα διαστήματα και να χρειάζεται να λείπει είτε αυτό είναι για να βοηθήσει κάποιον αλλον είτε για οποιονδήποτε λόγο. Έχει λείψει ποτέ ας πούμε από το σπίτι για να πάει μια βόλτα; Να πάει μερικές μέρες διακοπές πχ σε κάποιον συγγενή/φίλο; Πώς θα σου φαινόταν αυτό;

Κοίτα, αν το ξέρω νωρίτερα δεν με πειράζει και τόσο, το αντέχω... Για παράδειγμα, αν μου πει σήμερα ότι αύριο θα πάει για λίγες μέρες διακοπές θα αναστατωθώ λίγο επειδή θα είμαι μόνη τη νύχτα αλλά θα το αντέξω επειδή προλαβαίνω να προετοιμαστώ ψυχολογικά... Αλλά αν συμβεί κάτι ξαφνικά όπως μια αρρώστια και λείπει τα βράδια ολόκληρα (για τη μέρα δεν με πειράζει) δεν μπορώ να το αντέξω και να το διαχειριστώ...
Οκ, λιθοβολήστε με για την αδυναμία μου... Για τη Remedy το λέω αυτό...

[Remedy]

Ναι, θα πέθαινα είτε το πιστεύεις είτε όχι γιατί φοβόμουν πάρα πολύ τα βράδια που έλειπε 1ον επειδή έλειπε εκείνη και 2ον επειδή ήμουν μόνη με τον πατέρα μου... Και το σκεφτόμουν σοβαρά να κόψω τις φλέβες μου και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια... Τα νοσοκομεία με όσες φορές με έχουν πάει για αυτοτραυματισμούς κι απόπειρες τα φοβάμαι... Και στην ψυχολόγο που πάω που τώρα πια δουλεύει σε νοσοκομείο σφίγγεται η ψυχή μου...

δεν αμφιβαλω οτι υπαρχει περιπτωση να πεθαινες.
αυτο που σου λεω ειναι οτι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ αλλα ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. εσυ θελεις την μανα σου φυλακισμενη για να αισθανεσαι καλα.
θεραπεια χρειαζεσαι, οχι την μανα σου.

ακουγομαι αποτομη, το ξερω.
παρολο που ξερω οτι εχεις προβληματα που παλευεις να τα φερεις βολτα, με ενοχλησε που δεν δειχνεις την παραμικρη ευαισθησια στις αναγκες αλλων ανθρωπων που εχουν αναγκη, για να προβαλεις τις δικες σου.
δλδ ελεος, στο νοσοκομειο ηταν η κοπελα και απαιτουσες την μανα σου να μεινει σπιτι για να τηνε χεις εσυ παρεα?

[Κύκνος]

δεν αμφιβαλω οτι υπαρχει περιπτωση να πεθαινες.
αυτο που σου λεω ειναι οτι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ αλλα ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. εσυ θελεις την μανα σου φυλακισμενη για να αισθανεσαι καλα.
θεραπεια χρειαζεσαι, οχι την μανα σου.

ακουγομαι αποτομη, το ξερω.
παρολο που ξερω οτι εχεις προβληματα που παλευεις να τα φερεις βολτα, με ενοχλησε που δεν δειχνεις την παραμικρη ευαισθησια στις αναγκες αλλων ανθρωπων που εχουν αναγκη, για να προβαλεις τις δικες σου.
δλδ ελεος, στο νοσοκομειο ηταν η κοπελα και απαιτουσες την μανα σου να μεινει σπιτι για να τηνε χεις εσυ παρεα?

Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά όμως... Όσο κράτησε η νοσηλεία της δεν διαμαρτυρήθηκα ούτε είπα σε κανέναν ότι ήθελα να μου κάνω κακό για αρκετό διάστημα μέχρι που έφτασα στο αμήν, μόνη μου το περνούσα αυτό... Άρα δεν απαίτησα τίποτα... Μήπως δεν έπρεπε καν να τους ενημερώσω τους γονείς μου ότι ήθελα να με βλάψω; Σκέψου το και μου λες... Απλά αν μπορείς λίγο πιο ήρεμα θα ήταν καλό... Δεν με πειράζει η διαφωνία αλλά η ένταση στον τρόπο με ταράζει...

Και δεν την θέλω καθόλου φυλακισμένη, και τώρα λείπει και θα λείπει για ώρες για παράδειγμα... Τα βράδια δεν θέλω να μένω μόνη γιατί φοβάμαι πολύ...

[Κύκνος]

Κι επίσης η ξαδέλφη μου ήταν σε ιδιωτική κλινική με ένα σωρό γιατρούς και νοσοκόμες, εγώ δεν είχα κανέναν... Σκέψου το κι αυτό κι αν μπορείς μπες λίγο στη θέση μου... Αν μπορείς να φανταστείς τον τρόμο που νιώθω μόνη ή με τον πατέρα μου τις νύχτες... Αν δεν μπορείς άστο... Δεν μπορώ να στο περιγράψω με περισσότερη σαφήνεια, αν δεν σου αρκεί ότι με κάνει να θέλω να πεθάνω... Η ξαδέλφη μου έχει και μαμά... Αν άραγε εγώ δεν τα είχα καταφέρει κι είχα όντως αυτοκτονήσει νομίζεις ότι η δικιά μου μαμά θα ένιωθε καλά; Αυτά είχα να πω...

[elisabet]

Κοίτα, αν το ξέρω νωρίτερα δεν με πειράζει και τόσο, το αντέχω... Για παράδειγμα, αν μου πει σήμερα ότι αύριο θα πάει για λίγες μέρες διακοπές θα αναστατωθώ λίγο επειδή θα είμαι μόνη τη νύχτα αλλά θα το αντέξω επειδή προλαβαίνω να προετοιμαστώ ψυχολογικά... Αλλά αν συμβεί κάτι ξαφνικά όπως μια αρρώστια και λείπει τα βράδια ολόκληρα (για τη μέρα δεν με πειράζει) δεν μπορώ να το αντέξω και να το διαχειριστώ...
Οκ, λιθοβολήστε με για την αδυναμία μου... Για τη Remedy το λέω αυτό...

Δεν σε λιθοβολεί κανείς βρε Κύκνε...
Όμως πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μπορείς να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό. Και τα ξαφνικά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, μπορεί να συμβούν. Γιατί νομίζεις εσύ ότι νιώθεις τόση εξάρτηση με την μητέρα σου; Σου έχει λείψει η φροντίδα της πχ ως παιδί; Μήπως ένιωθες παραμελημένη, ότι πρόσεχε ή αγαπούσε περισσότερο τα άλλα αδέρφια σου ή κάτι τέτοιο;

Όλο αυτό που περιγράφεις μοιάζει σαν μια τεράστια ανάγκη να τραβήξεις την προσοχή της και να την έχεις σε αποκλειστικότητα. Δεν λέω οτι το κάνεις επίτηδες, μη με παρεξηγήσεις, αλλά προφανώς αυτό βγαίνει από μέσα σου και χωρίς να το θες. Θα σου πω ενα παράδειγμα. Όταν ο αδερφός μου(που έχει κόλλημα με τον πατέρα μου) ήταν μικρός κάθε φορά που ο πατέρας μου χρειαζόταν να λείπει για μερικές μέρες αρρώσταινε. Έκανε πυρετό, κι όταν ο πατέρας μου επέστρεφε γινόταν περδίκι. Δεν το έκανε επίτηδες προφανώς (πώς να προκαλέσεις επίτηδες εξάλλου πυρετό ;!) αλλά με τον τρόπο του "απαιτούσε" από τον πατέρα μου να είναι συνεχώς εκεί. Τέτοιες συμπεριφορές πχ αναπτύσσουν πολλά παιδιά σε μικρές ηλικίες προσπαθώντας να διεκδικήσουν την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, δεν είναι ασυνήθιστο.

Κάπως έτσι μοιάζει αυτό που περιγράφεις με την μητέρα σου. Λείπει ξαφνικά και συ "αρρωσταίνεις". Όταν συνειδητοποιήσεις οτι αυτό το προκαλείς εσύ η ίδια στον εαυτό σου, όχι ενοχικά, αλλά προσπαθώντας να βρεις ποια ανάγκη σου κρύβεται πίσω απο κει, τότε θα το αποδυναμώσεις κιόλας.