ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

[Paradise Lost]

Δεν είναι απαραίτητο για να είσαι βασιλιάς, να αισθάνεσαι δηλαδή αυτάρκης, να έχεις υπό την κυριαρχία σου μια ολόκληρη χώρα και να σε αναγνωρίζουν οι υπήκοοι σου.
Αρκεί, για όσους νιώθουν αυτάρκεια ακόμα και μέσα σ? ένα κελί της φυλακής, ένας ελάχιστος χώρος, ένας δικός σου τόπος, έσχατο καταφύγιο και σημείο αναφοράς της ύπαρξης σου.

Ο μικρός μας άνθρωπος- ας προτιμήσουμε την λέξη «άνθρωπος» και όχι «ήρωας» καθόσον δεν αναγνώριζε τον εαυτό του παρά μόνο εμμένοντας στην λατρεία καθημερινών επαναλαμβανόμενων πράξεων- είχε μια συστολή απέναντι στον έξω κόσμο. Δεν ήταν αντικοινωνικός, δεν φοβόταν την ανθρώπινη παρουσία δίπλα του, με χαρά προσπαθούσε να συμμετέχει στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Ωστόσο ήταν βαθιά συνεσταλμένος και αυτή η βαθύτητα εκπήγαζε από μια συγκεκριμένη και καλά δομημένη φιλοσοφία ζωής. Στην αρχή ασυνείδητα, αργότερα ολοκληρωμένα. Όσοι τον θυμούνται στο ασήμαντο σχολείο που πήγαινε έχουν να λένε για τα στοχαστικά και γλυκά του μάτια αλλά και την ολοφάνερη απουσία από τις λοιπές παιδικές εκδηλώσεις. Η εύκολη διάγνωση θα ήταν «αντικοινωνική συμπεριφορά», «τάσεις απομονωτισμού» κλπ. Μακριά όμως από την αλήθεια ήσαν όλ? αυτά διότι ο μικρός άνθρωπος συμμετείχε μ? έναν δικό του μοναδικό, ιδιαίτερο τρόπο, περιφρουρώντας τα εσώτερα της ψυχής του: δεν ανοιγόταν παρά σε ελάχιστους, έκανε τις επιλογές του πάντα βασιζόμενος στο ένστικτο του- ωστόσο ποτέ δεν έδειχνε απροσάρμοστος εξωτερικά καθόσον μιλούσε σε όλους με ευγένεια και δίχως ειρωνεία. Παρέμενε όμως απροσάρμοστος βαθιά μέσα του. Δεν το έδειχνε, απέφευγε να παρουσιάσει τον εαυτό του από αβρότητα προς τις ψυχές των άλλων, να μην τραυματίσει κανέναν λογισμό, να μην στεναχωρήσει καμιά καρδιά ξένη προς αυτόν. Και όταν το έκανε θλιβόταν βαθιά, γιατί αιτία γι? αυτό δεν ήταν ο μνησίκακος χαρακτήρας του, αλλά η έντονα διττή υπόσταση του: να ζει έναν κόσμο που δεν ήταν ο δικός του κόσμος, να βιώνει καταστάσεις που δεν της αναγνώριζε ως δικές του.

Τότε, ποιος ήταν ο αληθινός κόσμος, που αλήθεια βρισκόταν η φύση του μικρού αυτού ανθρώπου;

Η περιχαράκωση μέσα στην καρδιά του (στο επίπεδο των σκέψεων δηλαδή) τον είχε οδηγήσει στο να περιχαρακωθεί και μέσα στον χώρο. «Αυτός ο κόσμος δεν μου ανήκει» έλεγε, «ας τον αναδημιουργήσω λοιπόν κατά τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις μου». Και έτσι έφτιαξε το μοναχικό του δωμάτιο.

Το θεωρούσε μοναχικό όχι διότι απουσίαζαν εν γένει οι επισκέπτες εντός του, αλλά επειδή ήταν ο τόπος της περισυλλογής του. Ο τόπος όπου τριγυρνούσαν οι σκέψεις του, το χωρικό σημείο στο οποίο πάντα επέστρεφε και αναπαυόταν. Το μοναχικό του δωμάτιο δεν ήταν το σπίτι του, αλλά ο δικός του ιδιαίτερος τόπος όπου αναπτυσσόταν η σκέψη και υφαινόταν η συνείδηση του. Μέσα σ? αυτό είχε όλα όσα επιζητούσε. Εδώ θα έβρισκε κάθε δυνατή σοφία, κάθε ψυχαγωγία, κάθε ανάπαυση και σχόλη. Αν ο κόσμος γύρω του γκρεμιζόταν αλλά το ταπεινό του βασίλειο παρέμενε άθικτο θα εξακολουθούσε να ήταν αυτάρκης γιατί ποτέ του, κατά βάθος, το έξω δεν τον αφορούσε παρά μονάχα στο επίπεδο της παρατήρησης και όχι της συμμετοχής. Σαφώς έβρισκε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να παρατηρεί συμπεριφορές και σκέψεις άλλων, όπως ο επιστήμονας που περνά ατελείωτες ώρες μέσα στο τηλεσκόπιο του ατενίζοντας τα άστρα, ο μικρός αυτός άνθρωπος εργαζόταν με το τηλεσκόπιο της δικής του συνείδησης γυρεύοντας όχι απαντήσεις αλλά μόνο να περιεργάζεται περιχαρακωμένος στην ασφάλεια του δικού του χώρου.

Η κοινωνική ζωή του μικρού μας ανθρώπου έμοιαζε απόλυτα βυθισμένη στην κανονικότητα. Κι όμως, την ώρα που τον έβλεπες να μετέχει στα πράγματα του κόσμου- εργασία, έρωτας, ψυχαγωγία- η σκέψη και η επιθυμία του επέστρεφε διαρκώς σ? αυτό που άφησε πίσω του. Να εισέλθει ξανά και ξανά στο μοναχικό του δωμάτιο, στον μικρό του πύργο- εκεί θα συνομιλήσει στα σοβαρά με την φωνή του εαυτού του αλλά και με κάθε σημαντικόν άλλο που ξεχώριζε: μέσα από την λογοτεχνία, την φιλοσοφία, την μουσική, την τέχνη διαλεγόταν με όμορφα πνεύματα τα οποία στερούνταν στην καθημερινότητα του. Το μοναχικό αυτό δωμάτιο τελικά δεν ήταν ποτέ εγκαταλελειμμένο στη σιωπή. Ίσως να μην άκουγες τους συνηθισμένους θορύβους, αν άκουγες όμως με την ακοή της ψυχής σου θα συνελάμβανες ήχους που μια ζωή θα ποθούσες να τους ακούσεις.

Τους ήχους της πάλης ενός ανθρώπου με τον εαυτό του, μέσα στο μοναχικό του δωμάτιο.

[Stonebird]

...όπως το περιγράφεις. Εθελουσία διανοητική απομόνωση δεν ισοδυναμεί με μοναχικότητα αλλα με δημιουργικότητα, μην μου πείς πως τωρα θα το μάθεις!

Η λέξη-κλειδί είναι η "εθελουσία" βέβαια.

[Voyager_ed]

Θα διαφωνήσω (αν κατάλαβα καλά).

Το "δωμάτιο" μου θύμισε λίγο την τριλογία του Μπέκετ. Μολου, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ο ακατονόμαστος.

Το "εθελουσία" παίζεται. Η εσωστρέφεια μπορεί να προβάλεται ως επιλογή αλλά πρόκειται στην ουσία για αποτυχία των σχέσεων.

Νομίζω πως το ζητούμενο για την ανθρώπινη φύση είναι η σχέση, η επικοινωνία. Δεν είναι καθόλου εύκολο και μια σιωπηλη έξοδος προς το μοναχικό δωματιο φαντάζει ρομαντική. Δεν το βλέπω όμως έτσι. Η ζωή είναι έξω.

[eatdis-admin]

Voyager και γω με τη σειρά μου θα διαφωνήσω μαζί σου. Η ζωή είναι και εκεί έξω, αλλά και μέσα μας....
Η εσωστρέφεια μπορεί να είναι γονιδιακό θέμα, μπορεί να είναι και προσωπική επιλογή. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να λέει ότι η εξωστρέφεια είναι η πρέπουσα και αναγκαία συνθήκη για τη δημιουργία υγειών σχέσεων και γόνιμης αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Αν αυτό έχουμε στο νου μας, τότε αλληλεπιδρούμε καταναγκαστικά.
Νομίζω ότι η κατά περίσταση και διάθεση επιλογή συμπεριφοράς οριοθετεί καλύτερα την ψυχική μας ισορροπία.

[latin pig]

θα μιλήσω εμπειρικά κι έτσι θα καταλάβετε ότι συμφωνώ και διαφωνώ παράλληλα με όλους σας,

Σε περιόδους φρίκης, όσο έμενα μόνη με τον εαυτό μου αναζητώντας αίτια λύσεις κλπ έκανα σίγουρα μια τρύπα στο νερό.
Δεν είπαμε να βγαίνεις και να πηγαίνεις οπουδήποτε στη τρελλή χαρά και με ό,τι κάτσει, προς Θεού, προσπαθώντας να ξεπεράσεις πονους κλπ αλλά σίγουρα το μυαλό μόνο του μπορεί να σε πάει σε λάθος δρόμους.
Η απομονωση περιστασιακά και μόνο είναι απαραίτητη, αλλά μόνο περιστασιακά.
Η αλληλεπίδραση για μένα είναι γόνιμη...
Φυσικά δε πιστεύω, σε καμία περίπτωση πως και η απομόνωση σημαίνει αδυναμία επικοινωνίας ή αποτυχία πάσης φύσεως διαπροσωπικών σχέσεων, οκ?

[eatdis-admin]

Το να μπορώ να περνάω καλά με τον εαυτό μου είναι σπουδαίο!
Το πρόβλημα αρχίζει όταν περνάω καλά ΜΟΝΟ με τον εαυτό μου!

[Stonebird]

...με τον εαυτό μου μια χαρά τα περνάω όποτε βρισκόμαστε, αλλά αυτός μονίμως θέλει να φύγει...

Δεν παει καλά..

:o

[Voyager_ed]

Nido,

έτσι είναι όπως τα λές. Η καταναγκαστική εξωστρέφεια και το κρύψιμο στο καβούκι μπορεί και να είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Στα πολύ παλιά χρόνια, εγώ και μερικοί φίλοι μου το παίζαμε σκληροί, κάτι μεταξύ λουκυ λουκ και κλίντ ηστγουντ. Κλεινόμαστε στα δωμάτια και τάχα "απολαμβάναμε" τη μοναξία. Απλώς ήταν ο φόβος των σχέσεων.

Σήμερα περνάω αρκετές φορές μοναχικά, ειδικά όταν πάω ταξίδι σε κάτι μέρη στη μέση του πουθενά. Μερικές φορές το απολαμβάνω κιόλας. Αλλά τίποτε δε συγκρίνεται με τη ζεστή ανθρώπινη επαφή.

Είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι μόνος σου (ή να νταραβερίζεσαι με χιλιάδες) από το να ζείς μερικές ζεστές σχέσεις.




[Edited on 3/1/03 by Voyager]