Η ερώτηση απευθύνεται σε επαγγελματίες της ψυχικής υγείας.
Αφορά ένα θέμα που με προβληματίζει αυτόν τον καιρό.
Εχω στο περιβάλλον μου ένα άτομο με κάποιο πρόβλημα προσωπικότητας (δεν ξέρω τι ακριβώς, κάποια αγχώδη διαταραχή, αλλα δεν αποκλείεται και νευρωση η και ψύχωση ακόμα..)
τα συμπτώματα για τα οποία είμαι σίγουρη ειναι: υπερενεργητικότητα, ο ίδιος μου μίλησε μάλιστα για πολυ υψηλες τιμές αδρεναλίνης, σε βαθμό που να είναι συνεχώς σε κίνηση επι μέρες, με ελαχιστο η και καθόλου ύπνο καθε μερα..
κυκλοθυμικότητα εντονη, μεγάλη δυσκολία στον ύπνο, τασεις φυγής, κολλήματα (ουσιες στην εφηβεια, εκτος απο ηρωινη και κοκα, αλλα οχι μετα τα 17) στη συνεχεια συναισθηματικα και αλλα κολληματα, και..ταση για αληθοφανη ψεματα...εντυπωσιακα αλλα παντα μελετημενα στις λεπτομερειες τους....πολυ προσφατα καταφερα να διασταυρωσω ΕΝΑ μονο απο αυτα και καταλαβα μετα οτι πρεπει να ειναι πολλα ακομα..
μου πηρε καιρο να καταλαβω οτι κατι δεν παει καλα, γιατι εκτος αυτων προκειται για ενα ατομο εξαιρετικης ευφυίας, ταλαντούχο, δημιουργικό, με αριστη χρηση της γλώσσας και πολυ καλο τρόπο να εκφραζεται..ειναι 39 ετων.
Η ερώτηση είναι η εξής:
επειδή ξέρω πλέον με βεβαιότητα οτι κατασκευαζει μυθους, χωρις να ξέρω ωστόσο αν εχει επιγνωση οτι ειναι ψεύτικοι η αν τους πιστευει κι αυτος ο ιδιος, ποιά πρέπει να είναι η σταση του αλλου σε μια τετοια κατασταση για να τον βοηθησει?
πρεπει να δειχνει αδιαφορια γιαυτο που ακούει, να του τονίζει κι αν γίνεται να του αποδευκνύει οτι λέει ψέματα? αν δεν μπορεί να το αποδείξει αλλα το ξέρει, πρέπει να του λέει οτι δεν γίνεται πιστευτός, η πρέπει κανείς να υποκρίνεται οτι πιστευει ο τι ακούει?