Νοσηλεία και ψυχογενής ανορεξία

[eatdis-admin]

Κρίνετε σκόπιμη και υποχρεωτική τη νοσηλεία σε άτομα με ψυχογενή ανορεξία, ακόμη και αν το ίδιο το άτομο αρνείται να νοσηλευθεί?

[kxristina]

Λένε ότι η Ψυχογενής Ανορεξία είναι δυνητικά θανατηφόρος νόσος: η θνησιμότητα ξεπερνά το 10%. Γι' αυτό συχνά η νοσηλεία και η υποχρεωτική σίτιση είναι απαραίτητη για τη σωτηρία του ανορεκτικού ατόμου.ακόμα και να βελτιωθεί το βάρος του πάσχοντος ατόμου ή να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα ο κίνδυνος εξακολουθεί να υπάρχει και για τον λόγο αυτό η θεραπεία θα πρέπει να είναι μακροχρόνια και δεν πρέπει να επαναπαύεται το περιβάλλον όταν ο ασθενής παρουσιάσει βελτίωση. Η θεραπεία συνίσταται στην προοδευτική και σωστή σίτιση του ατόμου ώστε να διαφύγει τον κίνδυνο που μπορεί να υπάρχει για την ζωή του, στην αποφυγή βίαιων τρόπων λήψης τροφής, και στην ταυτόχρονη ψυχιατρική παρέμβαση και υποστήριξη που είναι πολύ σημαντική. Η ψυχοθεραπεία πρέπει να είναι τόσο ατομική όσο και οικογενειακή και απαιτείται επιμονή και πολύ δουλειά από τον ειδικό, τον ασθενή και την οικογένεια του.

[eatdis-admin]

kxristina, πολύ σημαντικά όσα αναφέρεις. Πράγματι πρόκειται για μια ύπουλη, επικίνδυνη και δυνητικά θανατηφόρα διαταραχή.

Αυτό που με προβλημάτισε όταν άνοιξα το συγκεκριμένο θέμα, ήταν το κατά πόσο κρίνεται υποχρεωτική η νοσηλεία, όταν το ίδιο το άτομο αρνείται να την αποδεχτεί. Έχει δικαίωμα, ηθικό ή νομικό, το περιβάλλον του πάσχοντα να τον οδηγήσει (χωρίς τη θέληση του ίδιου) σε νοσηλεία? Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη του ατόμου για τον ίδιο του τον εαυτό και που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη των σημαντικών άλλων ανθρώπων ενός ατόμου?

[bionic_ed]

Originally posted by nido
Κρίνετε σκόπιμη και υποχρεωτική τη νοσηλεία σε άτομα με ψυχογενή ανορεξία, ακόμη και αν το ίδιο το άτομο αρνείται να νοσηλευθεί?

αναλόγως που θα νοσηλευτεί.. έχεις υπόψην σου κλινικές
οι οποίες κάνουν σωστά τη δουλειά τους και συνεργάζονται
με ΙΚΑ ή αλλα ταμεία?

[bionic_ed]

Originally posted by nido
Έχει δικαίωμα, ηθικό ή νομικό, το περιβάλλον του πάσχοντα να τον οδηγήσει (χωρίς τη θέληση του ίδιου) σε νοσηλεία? Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη του ατόμου για τον ίδιο του τον εαυτό και που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη των σημαντικών άλλων ανθρώπων ενός ατόμου?

τελειώνει η ευθύνη του ασθενή εκεί που τελειώνει και εκείνου που θέλει να αυτοκτονήσει..τι θα έκανες αν είχες ένα αδερφό
που δεν συνεργάζετε με τους ψυχιάτρους, δεν παίρνει τα φάρμακα του και αποπειράται να αυτοκτονήσει?

[kxristina]

Ένα απ' τα συμπτώματα των ατόμων με νευρική ανορεξία είναι η άρνηση. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις αναζητούν απο μόνοι τους βοήθεια άρα σίγουρα χρειάζονται την καθοδήγηση της οικογένειας και όχι μόνο. ʼλλωστε οι ειδικοί λένε ότι δεν χρειάζεται ψυχοθεραπεία μόνο το άτομο που πάσχει αλλά και η υπόλοιπη οικογένεια. Το πιο σημαντικό πράγμα πάντως που μπορεί να κάνει οι οικογένεια και οι φίλοι είναι να δίνουν αγάπη στο άτομο που πάσχει και να μπορούν να το κάνουν να νιώθει σιγουριά. Και φυσικά ποτέ να μην υποκύψουν στις ικεσίες του ατόμου για την αποφυγή του φαγητού.
Ευθύνη στο άτομο με ΝΑ πως μπορούμε να ρίξουμε αφού το ίδιο το άτομο δεν αναγνωρίζει ότι η συμπεριφορά του απέναντι στο φαγητό είναι παθολογική και αισθάνεται ασφαλής, σίγουρο και άνετο με την πάθησή του.
Η ευθύνη των άλλων προσώπων αρχίζει πιστεύω στην αρχή του προβλήματος όπου φυσικά και δεν είναι ορατή αφού όλοι βλέπουν μια φυσιολογική αρχικά απώλεια βάρους. Υποστηρίζεται ότι η κατάσταση της ΝΑ εμφανίζεται συχνότερα σε παιδιά που βρίσκονται σε οικογένειες με άστατες διατροφικές συνήθεις, υπερπροστατευτικές, ή πολύ αυστηρές που ανατρέφουν παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση, αναποφάσιστα και εξαρτημένα, ή παιδιά που έχουν μάθει και επιδιώκουν να είναι στο επίκεντρο της προσοχής.
Το ηθικό δικαίωμα λοιπόν υπάρχει σίγουρα .
Η νοσηλεία στο νοσοκομείο είναι απαραίτητη για την διόρθωση των ηλεκτρολυτών και των λοιπόν διαταραχών για να αποφθεχθεί ο αιφνίδιος θάνατος. Ποιος λοιπόν μπορεί να αφήσει το παιδί του, τον/την αδελφό/ή του ακόμη και τον/την φίλο/η να καταλήξει στον θάνατο;
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω για να κατανοήσουμε όλοι μας ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα στην ουσία δεν είναι θέμα ευθυνών άλλα θέμα ζωής. Όταν το πρόβλημα υπάρχει όλοι πρέπει να αναλαμβάνουν ευθύνες: Αρχικά να αναγνωρίσουν το πρόβλημα, να το κατανοήσουν και να ενημερωθούν με κάθε δυνατό τρόπο για τις περαιτέρω ενέργειές τους.