Μια καλήμερα, πολλές φοβίες...

[WeepingMoon_ed]

Καλή σας μέρα...

Χαίρομαι πολύ που βλέπω αυτό το forum να έχει αποκτήσει τη ζωή που του αξίζει, από την τελευταία φορά που το επισκεύτηκα (θα πάνε και 4 μήνες από τότε)...

Ρε γμτ... Δεύτερη φορά είναι που γράφω εδώ (η 1η ήταν πριν 2 χρόνια) και πάλι μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Θα φταίνε οι Gathering...
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Θα σας κουράσω και δεν το θέλω από τόσο νωρίς... Έχουμε καιρό γι αυτό...

Εδώ και 3 χρόνια ψάχνω, ρωτάω, διαβάζω, ό,τι αφορά όλες τις χειρουργικές μεθόδους αδυνατίσματος. Τελικά έχω καταλήξει στον δακτύλιο.
Αλλά... Φοβάμαι πάρα πολύ την διαδικασία. Κατα καιρούς ξεπερνούσα τους φόβους μου, αλλά μετά πάλι με έριχνε κάτι και επέστρεφα από εκεί που είχα ξεκινήσει.

Νομίζω πως δεν χρειάζομαι κάποια επιπλέον ενημέρωση σχετικά μιας και έχετε φροντίσει όλοι σας εδώ μέσα να το κάνετε με τον πιο καλό τρόπο...

Αυτό που στα αλήθεια αναζητώ τώρα είναι κάτι που ούτε κι εγώ μπορώ να το περιγράψω επακριβώς.
Χρειάζομαι κάτι που θα με κάνει να ξεπεράσω τον φόβο της επέμβασης.

Στο παρελθόν είχα κάνει μια άλλη εγχείρηση (συντριπτικό κάταγμα στον αγκώνα/οστεοσύνθεση) και μου έχει προκαλέσει φοβίες. Μια απόφαση είναι θα μου πείτε... Αλλά όταν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά δεν υπήρχαν τα χρήματα (οικονομίες των γονιών μου, μιας κι εγώ δεν εργάζομαι). Τώρα, ευτυχώς, υπάρχουν αυτά, αλλά πάλι ο φόβος έχει μπει από ένα μικρό παραθυράκι του μυαλού μου και με τριβελίζει.

Τί φοβάμαι; Όχι κάποια ενδεχόμενη άσχημη κατάληξη της επέμβασης. Ούτε τον θάνατο (στο μικρό αυτό ποσοστό που μπορεί να έχει οποιαδήποτε επέμβαση).
Φοβάμαι όμως την όλη διαδικασία. Το πριν και το μετά.
Όπως επίσης φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό και στο πως θα χειριστώ το θέμα της διατροφής μετά από την επέμβαση. Πως ίσως να μην είμαι υπάκουη και να μου προκαλέσω προβλήματα. Φοβάμαι πως θα με πιάνουν λαιμαργίες και όπως πριν κάποια χρόνια προκαλούσα εμετούς κάθε που με έπιαναν αυτές και οι τύψεις με οδηγούσαν να περνώ ώρες αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας, θα το κάνω και τώρα, όχι όμως από τύψεις, αλλά επειδή δεν πειθάρχησα.

Ποτέ δεν ήμουν λεπτή. Ποτέ δεν θυμάμαι να έμοιαζα με τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας μου. Στα 7-8 ήμουν 50 κιλά. Στα 13 είχα φτάσει 90. Στα 16 ήμουν 115. Στα 20 είχα φτάσει τα 136. Ευτυχώς στα 24 σταμάτησα και σταθεροποιήθηκα μέχρι πριν λίγους μήνες που δεν ξέρω τί άλλαξε και εντελώς ξαφνικά πήρα κιλά. Πρέπει να είναι κάπου 6-7 μιας και ακόμα φοράω ρούχα που φορούσα πριν 2-3-4 χρόνια, αλλά με σφύγγουν πολύ.
Εννοείται πως όλα αυτά τα χρόνια οι προσπάθειες με δίαιτες, ινστιτούτα, συμπληρώματα διατροφής, δεν σταμάτησαν. Κάποιες από αυτές τις προσπάθειες είχαν αποτέλεσμα, όμως δυστυχώς μια διαίτα δεν είναι απλώς η μείωση της ποσότητας, αλλά και το ψυχολογικό μέρος που τα τελευταία χρόνια είναι στα κακά του χάλια.
Σήμερα, στα 28 μου (μα πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια... :'(), μπορείτε να υποθέσετε πόσα είμαι, με τον ρυθμό που έβαζα. Θα ήθελα να σας πω πόσα, μα ούτε κι εγώ γνωρίζω...

Το πρόβλημά μου πλέον ωφείλεται κυρίως στην ακινησία. Η ακινησία αυτή ξεκίνησε από ψυχολογικούς παράγοντες και στη συνέχεια έγινε τρόπος ζωής και τα κιλά αυτά έχουν δυσκολέψει τώρα πια οποιαδήποτε δραστηριότητα. Μου είναι επώδυνο να περπατήσω για 3'. Όσες φορές έχω αναγκαστεί να περπατήσω πιο πολύ, είχα πόνους σε όλο το σώμα για 1-2 μέρες. Όταν στέκομαι 2'-3' όρθια, έχω πόνους στη λεκάνη, στη μέση και στην πλάτη.

Όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο να ασκηθώ (ακόμα και για έναν μικρό περίπατο) αν δεν χαθούν πρώτα κάποια κιλά. Ευτυχώς δεν τρώω γλυκά, δεν πίνω ποτά, δεν τρώω λιπαρά (τουλάχιστον όχι υπερβολές).
Έτσι κατέληξα πως ο δακτύλιος θα είχε κάποιο αποτέλεσμα σε μένα. Δεν έχω τρελλές απαιτήσεις, ούτε βιάζομαι. Για αρχή (2-3 πρώτους μήνες), 4-5 κιλά το μήνα νομίζω πως θα ήταν πολύ καλά... Ίσα ίσα να αρχίσω λίγο να μπορώ να κινούμαι χωρίς να έχω τόσους πόνους και να αυξηθεί η αντοχή μου.

Είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω... Μάλλον χρειάζεται να πάω σε κάποιον ψυχολόγο...

Θα ήθελα πολύ να σας γνώριζα όλους σας...
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα όσα έχετε γράψει και διάβαζα αυτές τις ώρες, προσπαθώντας να βρω πάλι το χαμένο μου θάρρος...

[YiannisD]

Διαιτα...μια λεξη που την εχω μισησει οσο τιποτα αλλο στην ζωη μου. Ειμαι 24 χρονων και μεχρι πριν 2 μηνες (παρα κατι μερες) ειμουν 187 κιλα. Δεν ειναι ευκολο να παρεις αποφαση σε τετοια θεματα, ειτε ειναι μπαλονακι, ειτε δαχτυλιδι, ειτε ΒyPass.

Αν κ δεν ειναι μια εγχειρηση με πολλους κινδυνους (ειπαμε οτι ποσοστα θνησιμοτητας λιγοτερο απο αυτο εγχειρησης κηλης και ναι μεν σε ανοιγουν με τις τομες, αλλα δεν επηρεαζουν τιποτα εσωτερικο. Δεν κοβουν κατι, δεν διορθωνουν κατι. Απλα περνανε το δαχτυλιδι.

Θα εχεις καποια πονακια τις πρωτες μερες. Κ καποιους εμετους. Ειναι η υστατη θυσια που πρεπει να κανεις. Οσο αφορα τις λαιμαργιες...θα τς ξεχασεις! Ειμουν ενα πολυ λαιμαργα παιδι κ τρωω ουτε να το βλεπω το φαγητο δεν θελω.

Σου ευχομαι καλη τυχη, οτι κ αν αποφασισεις.

[WeepingMoon_ed]

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου, Γιάννη...

Πράγματι, ένα από αυτά που με φοβίζουν πολύ είναι οι πιθανές λαιμαργίες που συνήθως με πιάνουν λίγες μέρες πριν την περίοδο. Αισθάνομαι μια ακατανίκητη επιθυμία να φάω τον κόσμο όλο...
Συχαίνομαι αυτό το συναίσθημα. Δεν μπορώ να το πολεμήσω. Παλιότερα με έφερνε σε απελπισία, πλέον έχω κάπως συμβιβαστεί και ξέρω πως μία φορά το μήνα θα νιώθω έτσι για 2-3 μέρες.

Με λίγα λόγια, με έναν μαγικό τρόπο, χάνεις αυτήν την επιθυμία της λαιμαργίας;
Θα ήθελα πολύ να μου ήταν οι γεύσεις αδιάφορες και να φτάσω σε ένα σημείο που να βάζω υπενθύμιση στο κινητό μου για να φάω...

Δεν με φοβίζουν οι μετεγχειρητικοι πόνοι (έτσι νομίζω τουλάχιστον...), όσο με φοβίζει αυτό το θέμα της λαιμαργίας.
Δηλαδή, το να θέλω να φάω ένα γεμάτο πιάτο φαί και να μην μπορώ. Το να το λαχταράω, να το λιμπίζομαι και ενώ έχω χορτάσει, εν τούτοις να θέλω να φάω κι άλλο.
Υπάρχει αυτή η πιθανότητα;

Επίσης με τρομάζει και το θέμα των πλαστικών για την χαλάρωση... Υπάρχει τρόπος να τις αποφύγουμε; Δεν έχω τρελλούς στόχους για ένα σώμα τέλειο. Απλώς να μη ντρέπομαι... Να νιώθω καλά με μένα...
Μπορεί να γίνει κάτι χωρίς πλαστικές επεμβάσεις;

Και μόνο που σκέφτομαι τη στιγμή που σε πηγαίνουν από τον θάλαμο, στο χειρουργείο... Δεν το αντέχω αυτό... Ήταν πολύ άσχημη εμπειρία... :"""((((
Είχε διάρκεια 3,5 ώρες και σε κάποια στιγμή είχα ξυπνήσει και τους άκουγα να μιλούν... ʼκουγα να μου πριονίζουν το κόκκαλο... Έκανα να συνέλθω από τη νάρκωση κάπου 4-5 ώρες...

Έτσι συμβαίνει πάντα...;

Αυτή η εμπειρία με έχει κάνει να μη μπορώ να το πάρω απόφαση... :""""((((

[YiannisD]

Eγω εκανα αρκετα μεγαλη επεμβαση. Κρατησε σχεδον 9 ωρες. Μαζι με το δαχτυλιδι, εκανα bypass και πλαστική στην κοιλια. Ηξερα οτι ειναι μεγαλο χειρουργιο, αλλα αν εισαι αποφασισμενος για κατι, δεν σταματας.

Η λαιμαργια απλα κοπηκε. Φαινεται περιεργο και σε μενα που ειμουν ενα τερας λαιμαργιας. Υπαρχει φαγητο? Θα το φαω! Απλα. χωρις να πειναω...

Το θεμα των πλαστικων... Ειναι αναλογα ποσο εχεις...πως να το πω..."μεγαλωσει" ! Εγω πχ ειχα μια τεραστια κοιλια (το λεγομενο σωσιβιο) κ μεγαλη περιφερεια. Αν εχεις μεγαλη κοιλια, χρειαζεται. Θα μαζεψει το σωμα καποιο ποσοστο, αλλα σιγουρα θα χρειαστει καποια αισθητικη επεμβαση. Οπως επισης ισως να χρειαστει κατω απο τα μπρατσα και ψηλα στα πλαινα -εσω- των ποδιων.

[bionic_ed]

Καλημέρα κλαμμένο φεγγάρι!
καλως ήρθες στο φόρουμ, όπως θα χεις καταλάβει ΔΕΝ είσαι μόνη σου
σε αυτό το Γολγοθά.. όχι μόνο στο θέμα των κιλών αλλά και στην τραυματική
εμπειρία που είχες σε εκείνο το χειρουργείο..
έχεις τόσο απογοητευθεί στη ζωή σου που θεωρείς πως εσύ δεν θα τα καταφέρεις..
θεωρείς πως εσύ θα αποτελέσεις την εξαίρεση και δεν θα πετύχεις τίποτα
όπως τόσοι και τόσοι παχύσαρκοι στον κόσμο. Λοιπόν κι αυτό έχει μια μοναδικότητα
αν πραγματικά το πιστεύεις.. Όμως θα σε .. απογοητεύσω και θα σου πω πως
υπήρχαν άνθρωποι σε πλήρη ακινησία με χειρότερη κατάσταση υγείας,
με τα διπλά κιλά από σένα που έχασαν τα κιλά τους και που τα κατάφεραν!
γιατί λοιπόν εσύ να αποτελέσεις εξαίρεση?..
..όταν έμπαινα στο χειρουργείο ήταν τέτοια η απελπισία μου που σκέφτηκα καλύτερα
να πεθάνω σε αυτό το χειρουργείο αν είναι να παραμείνω έτσι..
όταν το αποφάσισα είπα καλύτερα να πεθάνω γιατί δεν την θέλω τέτοια ζωή..
και όμως δεν πέθανα.. ο γιατρός μου και η ομάδα του και ένας καταπληκτικός
αναισθησιολόγος μου έδωσαν δύναμη όση ώρα με ετοίμαζαν..και όταν ξύπνησα
ήμουν ζωντανή αλλά είχα πια ΕΛΠΙΔΑ.. πως μπορεί κι εγώ ίσως να τα καταφέρω...
όλοι μας έχουμε ανασφάλειες Κλαμμένο Φεγγάρι.. κι εσύ κι εγώ κι ο δίπλα..
αν θέλεις μπορείς να ζήσεις με αυτές ή να τους δώσεις μια κλωτσιά και να πεις..
και τι έχω να χάσω? στο κάτω κάτω δεν είναι ζωή αυτή..τι χαίρομαι στην τελική?
τον έρωτα? τις παρέες? τις καλές δουλειές? ένα μπάνιο στη θάλασσα?
ένα περίπατο μια μέρα με λιακάδα? απλά πράγματα...
είχες μια τραυματική εμπειρία σε ορθοπεδικό χειρουργείο.. ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ??
είναι δικαιολογίες γιατί απλά φοβάσαι πως εσύ δεν θα τα καταφέρεις..
κι όμως μπορείς γιατί και άλλοι μπόρεσαν!

[ΛΕΤΑ_ed]

WeepihgMοοn. ΠΙΣΤΕΒΟ ΟΤΙ ΟΛΗ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΣ ΙΔΙΕΣ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΠΡΟΒΛΙΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΗ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΙΤΕΡΗ ΖΩΗ
ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΙΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.

[bionic_ed]

λαιμαργία.. ας γράψω απλά αυτό το περιστατικό..
μια μέρα έτρωγα από της 2 το μεσημέρι μέχρι της 6 το απόγευμα.. διάφορα, φαγητά, ψωμιά, σαλάτες, σάλτσες
κάποια στιγμή κουράστηκα... μάλιστα κουράστηκα! δεν σταμάτησα γιατί χόρτασα..
σταμάτησα γιατί κουράστηκα και είδα πως δεν χορταίνω με τίποτα...
έπαιρνα μια οικογενειακή πίτσα πριν έρθει ο άντρας μου για να φάω μετά ..κανονικά μαζί του...
έπαιρνα 2 κιλά παγωτό χύμα και μέσα σε 2 ώρες το χα τελειώσει.. είχε παγώσει και η γλώσσα μου..
μια μέρα πήγα και αγόρασα ΟΛΕΣ τις μάρκες και γεύσεις σοκολάτας.. και τις έφαγα όλες..
ήταν τόσο άδεια η ζωή μου και έπρεπε να την γεμίσω με κάτι.. την γέμιζα με φαγητό...
και όταν αυτό τελείωνε, η ζωή μου ήταν ακόμα πιο άδεια..

[ΛΕΤΑ_ed]

bionic . ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΙΘΕΙΑ. ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ???

[YiannisD]

Τοσο γνωριμα αυτα που λες bionic...

[WeepingMoon_ed]

Σας ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα...

Γιάννη, όλα είναι μεγάλα σε μένα... Κοιλιά, μπράτσα, μηροί, γλουτοί...
Παντού θα χρειαζόμουν πλαστική για συμμάζεμα, με την απώλεια τόσων κιλών.

bionic, δεν φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω... Είμαι σίγουρη πως θα χάσω τα κιλά που θέλω. Ίσως όχι γρήγορα, μα δεν με πειράζει αυτό. Μου αρκεί να βλέπω πως χάνω σταθερά, πως θα έρθει η στιγμή που θα έχω τα κιλά που είχα όταν ήμουν 10 ετών και που από τότε έχω να δω αυτό το νούμερο στη ζυγαριά ενώ είμαι εγώ επάνω...
Προσπαθώ να ξεπεράσω την προηγούμενη εμπειρία μου... Αυτό είναι που παίζει τον πιο μεγάλο ανασταλτικό ρόλο για την τέλεση της απόφασής μου. Είμαι μια ανάσα πριν... Και δεν τολμώ...
Είμαι και από φύση, άνθρωπος απαισιόδοξος... Χρειάζομαι σπρώξιμο πολύ για να ξεκολλήσω...

Για το θέμα της λαιμαργίας, νομίζω πως έχω πιστεί. Το έχω ξανακούσει, αλλά μου φαίνεται ονειρικό να συμβαίνει...
Ξέρεις... Είναι κάτι που δεν το χωρά ο νους. Όταν για μια ολόκληρη ζωή είχες στιγμές που νόμιζες ότι δεν χορταίνεις με τίποτα...

Η κρίση λαιμαργίας που περιέγραψες, μοιάζει όντως υπερβολική (ελπίζω να μην το εκλάβεις ως αμφισβήτηση στα γραφόμενα σου αυτό...).
Δεν μου έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο, όμως μου έχει τύχει να φάω μια pizza ολόκληρη και στο καπάκι μια σοκολάτα και ενώ έχω σκάσει από το φαγητό, έτοιμη να βγάλω ό,τι έχω φάει, να έχω μια ψυχική επιθυμία για να φάω κι άλλες λιχουδιές.
Ευτυχώς τέτοια περιστατικά τα έχω μόνο όταν περιμένω περίοδο... Ευτυχώς!

[flirim]

Originally posted by WeepingMoon
Καλή σας μέρα...

Χαίρομαι πολύ που βλέπω αυτό το forum να έχει αποκτήσει τη ζωή που του αξίζει, από την τελευταία φορά που το επισκεύτηκα (θα πάνε και 4 μήνες από τότε)...

Ρε γμτ... Δεύτερη φορά είναι που γράφω εδώ (η 1η ήταν πριν 2 χρόνια) και πάλι μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Θα φταίνε οι Gathering...
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Θα σας κουράσω και δεν το θέλω από τόσο νωρίς... Έχουμε καιρό γι αυτό...

Εδώ και 3 χρόνια ψάχνω, ρωτάω, διαβάζω, ό,τι αφορά όλες τις χειρουργικές μεθόδους αδυνατίσματος. Τελικά έχω καταλήξει στον δακτύλιο.
Αλλά... Φοβάμαι πάρα πολύ την διαδικασία. Κατα καιρούς ξεπερνούσα τους φόβους μου, αλλά μετά πάλι με έριχνε κάτι και επέστρεφα από εκεί που είχα ξεκινήσει.

Νομίζω πως δεν χρειάζομαι κάποια επιπλέον ενημέρωση σχετικά μιας και έχετε φροντίσει όλοι σας εδώ μέσα να το κάνετε με τον πιο καλό τρόπο...

Αυτό που στα αλήθεια αναζητώ τώρα είναι κάτι που ούτε κι εγώ μπορώ να το περιγράψω επακριβώς.
Χρειάζομαι κάτι που θα με κάνει να ξεπεράσω τον φόβο της επέμβασης.

Στο παρελθόν είχα κάνει μια άλλη εγχείρηση (συντριπτικό κάταγμα στον αγκώνα/οστεοσύνθεση) και μου έχει προκαλέσει φοβίες. Μια απόφαση είναι θα μου πείτε... Αλλά όταν ήμουν έτοιμη ψυχολογικά δεν υπήρχαν τα χρήματα (οικονομίες των γονιών μου, μιας κι εγώ δεν εργάζομαι). Τώρα, ευτυχώς, υπάρχουν αυτά, αλλά πάλι ο φόβος έχει μπει από ένα μικρό παραθυράκι του μυαλού μου και με τριβελίζει.

Τί φοβάμαι; Όχι κάποια ενδεχόμενη άσχημη κατάληξη της επέμβασης. Ούτε τον θάνατο (στο μικρό αυτό ποσοστό που μπορεί να έχει οποιαδήποτε επέμβαση).
Φοβάμαι όμως την όλη διαδικασία. Το πριν και το μετά.
Όπως επίσης φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό και στο πως θα χειριστώ το θέμα της διατροφής μετά από την επέμβαση. Πως ίσως να μην είμαι υπάκουη και να μου προκαλέσω προβλήματα. Φοβάμαι πως θα με πιάνουν λαιμαργίες και όπως πριν κάποια χρόνια προκαλούσα εμετούς κάθε που με έπιαναν αυτές και οι τύψεις με οδηγούσαν να περνώ ώρες αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας, θα το κάνω και τώρα, όχι όμως από τύψεις, αλλά επειδή δεν πειθάρχησα.

Ποτέ δεν ήμουν λεπτή. Ποτέ δεν θυμάμαι να έμοιαζα με τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας μου. Στα 7-8 ήμουν 50 κιλά. Στα 13 είχα φτάσει 90. Στα 16 ήμουν 115. Στα 20 είχα φτάσει τα 136. Ευτυχώς στα 24 σταμάτησα και σταθεροποιήθηκα μέχρι πριν λίγους μήνες που δεν ξέρω τί άλλαξε και εντελώς ξαφνικά πήρα κιλά. Πρέπει να είναι κάπου 6-7 μιας και ακόμα φοράω ρούχα που φορούσα πριν 2-3-4 χρόνια, αλλά με σφύγγουν πολύ.
Εννοείται πως όλα αυτά τα χρόνια οι προσπάθειες με δίαιτες, ινστιτούτα, συμπληρώματα διατροφής, δεν σταμάτησαν. Κάποιες από αυτές τις προσπάθειες είχαν αποτέλεσμα, όμως δυστυχώς μια διαίτα δεν είναι απλώς η μείωση της ποσότητας, αλλά και το ψυχολογικό μέρος που τα τελευταία χρόνια είναι στα κακά του χάλια.
Σήμερα, στα 28 μου (μα πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια... :'(), μπορείτε να υποθέσετε πόσα είμαι, με τον ρυθμό που έβαζα. Θα ήθελα να σας πω πόσα, μα ούτε κι εγώ γνωρίζω...

Το πρόβλημά μου πλέον ωφείλεται κυρίως στην ακινησία. Η ακινησία αυτή ξεκίνησε από ψυχολογικούς παράγοντες και στη συνέχεια έγινε τρόπος ζωής και τα κιλά αυτά έχουν δυσκολέψει τώρα πια οποιαδήποτε δραστηριότητα. Μου είναι επώδυνο να περπατήσω για 3'. Όσες φορές έχω αναγκαστεί να περπατήσω πιο πολύ, είχα πόνους σε όλο το σώμα για 1-2 μέρες. Όταν στέκομαι 2'-3' όρθια, έχω πόνους στη λεκάνη, στη μέση και στην πλάτη.

Όπως καταλαβαίνετε, είναι δύσκολο να ασκηθώ (ακόμα και για έναν μικρό περίπατο) αν δεν χαθούν πρώτα κάποια κιλά. Ευτυχώς δεν τρώω γλυκά, δεν πίνω ποτά, δεν τρώω λιπαρά (τουλάχιστον όχι υπερβολές).
Έτσι κατέληξα πως ο δακτύλιος θα είχε κάποιο αποτέλεσμα σε μένα. Δεν έχω τρελλές απαιτήσεις, ούτε βιάζομαι. Για αρχή (2-3 πρώτους μήνες), 4-5 κιλά το μήνα νομίζω πως θα ήταν πολύ καλά... Ίσα ίσα να αρχίσω λίγο να μπορώ να κινούμαι χωρίς να έχω τόσους πόνους και να αυξηθεί η αντοχή μου.

Είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να γράψω... Μάλλον χρειάζεται να πάω σε κάποιον ψυχολόγο...

Θα ήθελα πολύ να σας γνώριζα όλους σας...
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για όλα όσα έχετε γράψει και διάβαζα αυτές τις ώρες, προσπαθώντας να βρω πάλι το χαμένο μου θάρρος...

To post σου με συγκίνησε και πίστεψε με συγκινούμαι πολύ δύσκολα.

Με συγκίνησε η αμεσότητα των γραφομένων και η πηγαία έκφραση σου.

Ψάχνεις για κουράγιο...

Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Τι βλέπεις;

Ανθρώπους. Ανθρώπους ταλαιπωρημένους, αισιόδοξους, απαισιόδοξους, χαρούμενους , λυπημένους, μορφωμένους, αμόρφωτους ευκατάστατους και μη, όλοι με τα δικά τους βιώματα και τις δικές τους φοβίες.

Όλοι είμαστε εδώ. Ο Λάκης, η bionic, η κάστανο, η Λέτα, ο Γιάννης, ο Viola, η Βέρα, η sad, ο sailorman, η Domenica και τόσοι άλλοι.
Ανθρωποι που εγχειρίστηκαν, που θα εγχειριστούν, που εγχειρίζονται κι όλοι με τα δικά τους ερωτηματικά και απορίες.

Στην πορεία όλα παίρνουν και θα πάρουν το δρόμο τους.
Η bionic θα χάσει τα άλλα 30 κιλά που θέλει.
Ο Λάκης θα αποκτήσει το επιθυμητό βάρος.
Η Sad θα ανακαλύψει πως μπορεί να χάνει τρώγοντας σουβλάκια σε μικρότερες ποσότητες κ.λ.π. κ.λ.π.

Θα ρθουν και δύσκολες στιγμές. Θα ρθουν και νεύρα και αδιαθεσία και ψυχική κατάπτωση και εμετοί...

Ολα όμως θα έχουν ένα ΣΤΟΧΟ.
Την καλυτέρευση της ζωής. τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα που τώρα κάποιοι στερούμαστε.

Οταν έκανα τον προεγχειρητικό έλεγχο και με εξέτασε η καρδιολόγος μου έκανε μερικές ερωτήσεις για να μάθει γιατί βάζω δακτύλιο.

Της είπα λοιπόν πως θέλω να τον δακτύλιο για να μπορώ να περπατάω χωρίς να πονάει η μέση μου, να ανεβαίνω χωρίς να λαχανιάζω τις σκάλες, να μπορώ να παίζω με τα σκυλιά μου χωρίς να πιάνεται η ανάσα μου...

Δεν σχολίασε τίποτε. Βλέπεις η καρδιολόγος ήταν σε φυσιολογικά κιλά και όλες αυτές οι δραστηριότητες της φαίνονταν φυσιολογικές και άκοπες.

Είσαι πολύ νέα για να καταθέσεις τα όπλα. Η δύναμη είναι γύρω σου και μέσα σου.

Η λύση είναι μπροστά σου. Αρκεί να απλώσεις το χέρι.

[bionic_ed]

Originally posted by ΛΕΤΑ
bionic . ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΣ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΙΘΕΙΑ. ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ???

δυστυχώς καθόλου πλάκα, καθόλου υπερβολές

[ΛΕΤΑ_ed]

ΝΙΚΗ ΜΠΡΑΒΟ ΤΑ ΛΕΣ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΕΚΦΡΑΖΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΜΑΣ ΣΙΝΕΣΘΙΜΑΤΑ ΠΟΥ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΟΠΟΣ ΤΑ ΣΚΕΥΤΟΜΑΣΤΕ.

[ΛΕΤΑ_ed]

ΕΓΩ bionic ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΠΟΤΕ ΕΤΣΗ ΔΕΝ ΤΡΩ ΓΛΥΚΑ ΔΕΝ ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΟ ΔΕΝ ΠΙΝΩ ΠΟΤΑ
ΠΙΝΩ 1ΚΑΦΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ 3 ΦΥΡΓΑΝΙΕΣ ΜΕ ΜΕΛΙ ΤΟ ΜΕΣΙΜΕΡΙ ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΓΙΤΟΜΟΥ (ΜΙΑ ΚΑΛΗ
ΜΕΡΙΔΑ ) ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΗ ΕΠΙΣΗ ΤΟ ΙΔΙΟ (ΑΡΓΑ) ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΠΟΛΥ Η ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΕΣ
Η ΠΙΤΣΑ ΚΑΙ Η coca cola .

[bionic_ed]

WeepingMoon
σταμάτα να βλέπεις την ζωή από το παράθυρο όπως έκανα εγώ τόσα χρόνια.. μην αφήνεις το χρόνο να περνάει κι εσύ
να χαίρεσε τη ζωή με το σταγονόμετρο..
δεν χρειάζετε να φτάσεις στην ηλικία μου για να πάρεις την απόφαση.. και δεν χρειάζετε να το αποφασίσουν άλλοι για σένα όταν πια θα χουν δημιουργηθεί μεγαλύτερα προβλήματα..
ζήσε όπως σου αξίζει τώρα..είναι παιδιάστικο να σε απασχολεί
το θέμα της πλαστικής μετά το χάσιμο των κιλών όταν ακόμα
δεν έχεις κάνει κάτι γι αυτά.. χάστα πρώτα και η αισθητική χειρουργική και η γυμναστική κάνει θαύματα!
είσαι τόσο μικρή που μπορεί να μη χρειαστεί να κάνεις
πλαστική αν ασκείσε έστω 30 λεπτά την μέρα με περπάτημα..
πιάσε τη ζωή από τα κέρατα και πιες της το μεδούλι..