Τι συμβαινει με μενα;

[Taison234]

Γεια σας εδω και κάποια χρονια με απασχολει το ακόλουθο πρόβλημα και θελω να το γράψω και εδω. Μου αρεσουν οι κηδειες, τα μνημοσυνα, τα νεκροταφεία. Αρκει φυσικα να μην προκειται για καποιον δικο μου. Της οικογενειας μου. Τωρα για καποιους από τους συγγενεις μου δεν θα με χαλαγε να πεθανουν και να παω στη κηδεια τους... Οχι ολοι βεβαια. Πριν λιγες μερες πηγα στη κηδεια ενος γνωστου μου και μακρινου ξαδερφου μου που σκοτωθηκε με τη μηχανή του. Ηταν 31 χρονων. κοσμος πολυς στην εκκλησια, συγγενεις και αλλοι γνωστοι. το παιδι σε ενα κλειστο φερετρο μπροστά. Δεν ξερω αλλα τη βρηκα με ολα αυτα. Ντρεπομαι που το λεω αλλα οσο και αν το πολεμαω και ξερω οτι αυτο ειναι λαθος, δεν μπορω να αλλαξω τα αισθηματά μου. Ημουν χαρουμενος με την ολη διαδικασια. Τη βρηκα. Χαιρομουν κατω από τα μουστακια μου αν καιπρος τα εξω εδειχνα ενα θλιμμενο προσωπο και το επαιζα στους αλλους λυπημενος... Συλληπηθηκα τους δικους του αλλα μεσα μου ημουν χαρουμενος. Μου αρεσε η ολη διαδικασια... ο παπας που εψελνε το νεκρο, ο κοσμος που ηταν λυπημενος, μετα που μεταφεραν το φερετρο στο μνημα κτλ... Ξερω οτι αυτο δεν ειναι σωστό αλλα ετσι αισθανομαι και οσο και αν το πολεμαω δεν μπορω να το αλλάξω. Προσπαθω να πω στον εαυτο μου αυτο ειναι λαθος αλλα δεν μπορω να τα βαλω με τα αισθηματα μου. Και με το ατομο αυτο ημασταν γνωστοι, φιλοι μπορω να πώ. Τι συμβαινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι; Μου αρεσει επίσης οσο και αν ακουγεται καπως, να κανω βολτες στα νεκροταφεια. Μπαινω και περπαταω μπροστα στα μνηματα και τα κοιταω. Μου αρεσει να κανω τη βολτα μου τα απογευματακια... Μου αρεσει το περιβαλλον... Τι συμαβινει με μενα; Γιατι ειμαι ετσι;

[Θεοφανία]

Δηλαδή αισθάνεσαι χαρά με τη λύπη των άλλων?

Πχ, βλέποντας τη μαμά του παιδού, πως ένιωθες?

[Taison234]

δεν ειναι τοσο οτι αισθανομαι χαρα με τη λυπητων αλλων. Δεν τη βρηκα με τη λυπη της μανας του παιδιου. Αυτη κατα βαθος ισως και να τη λυπήθηκα, αλλα τη βρισκω με την ολη διαδικασια. π.χ ο παπας που ψελνει το νεκρο, ο μαζεμενος κοσμος, η μεταφορα του φερετρου στο μνημα, το μνημα... μαυτα τη βρισκω. Μου αρεσουν. Ρε γαμωτο δεν θελω να με περασετε για τερας ή ανωμαλο ή δεν ξερω τι αλλο γιατι κατα βαθος ειμαι πολυ συναισθηματικος αλλα δεν μπορω να πολεμησω τα αισθηματα μου. Ξερω οτι ειναι λαθος να αισθανομαιετσι αλλα δεν μπορω να το αλλάξω. Απο μικρος στο χωριο μου αρεσε να πηγαινω σε κηδειες. Μου αρεσε η διαδικασια...

[Θεοφανία]

Εγώ δεν σε θεωρώ καθόλου τέρας, απ τη στιγμή που δεν χαίρεσαι με τον πόνο των άλλων και αυτό θα το δεις, (εύχομαι σε εκατό χρόνια), όταν χάσεις κάποιον δικό σου.
Και εμένα μου αρέσει το νεκροταφείο, αλλά παράλληλα με γεμίζει και δέος.
Σκέφτομαι που να πηγαίνουν οι άνθρωποι που χάνονται, μου αρέσει να διαβάζω τα στιχάκια, τις αφιερώσεις...
Μήπως και η δική σου άνεση και χαρά με όλα αυτά έχει να κάνει με την επόμενη ζωή και αν αυτή υπάρχει?

[Remedy]

κανεις καθολου σκεψεις για τον δικο σου θανατο και την δικη σου κηδεια? σου προκαλει τα ιδια συναισθηματα χαρας?

[Taison234]

οχι, δεν πιστευω σε μεταθανατια ζωή. Απλα μου αρεσει το περιβαλλον του νεκροταφειου, τα δρομακια, τα μνηματα, τα δεντρα, ο απογευματινος καιρος εκει... Μου αρεσει να παρατηρω τα μνηματα και να διαβαζω π.χ ποτε γεννηθηκε και ποτε πεθανε αυτος που ναι εκει, να βλέπω τη φωτο του, τον ταφο του κτλ. και οταν βλέπω καποιο νεο θα ηθελα να γραφει από τι πέθανε για να μου φυγει η περιεργεια... Μου αρεσει η διαδικασια που ακολουθειται στη κηδεια... ωσπου να βαλουν τον νεκρο στο μνημα του...

[deleted-member141015]

Σου αρέσει η διαδικασία, σκέψου λοιπόν ποια χαρακτηριστικά έχει αυτή η διαδικασία. Ίσως έτσι ανακαλύψεις ποια χαρακτηριστικά είναι για εσένα ιδιαίτερα σημαντικά (π.χ. να με φροντίζουν, να μην έχω ευθύνες, να με προσέχουν, να νοιάζονται για εμένα), ή νιώθεις ότι σου λείπουν στη ζωή σου και θα ήθελες να τα έχεις.

Μπορεί να σημαίνει κι άλλα πράγματα...πάντα σχετικά με εσένα, με τις ανάγκες σου, με τον τρόπο που έχεις μάθει ή θα ήθελες να λειτουργείς, με όσα φοβάσαι ή όσα σου έχουν συμβεί....

Εσύ έχεις δώσει κάποια πιθανή εξήγηση;

[Θεοφανία]

Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που σε προβληματίζει.
Εγώ σε συζητήσεις με άλλους, ακούω κάποιους που δεν μπορούν να περάσουν ούτε απ έξω και άλλους που είναι σαν και σένα και σαν εμένα.
Ούτε εγώ έχω πρόβλημα με τις κηδείες, αν εξαιρέσω της μαμάς μου που ήμουν σε σοκ και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.
Σε άλλες περιπτώσεις νιώθω ανάλογα με τον άνθρωπο που ...πρωταγωνιστεί.
Δηλαδή στον θείο μου που δεν είχα και πολύ μεγάλη σχέση μαζί του, δεν συγκινήθηκα πολύ, σε έναν φίλο μου που χάσαμε τέλείως άδικα, φρίκιασα.
Εσύ στον φίλο σου δεν στεναχωρήθηκες καθόλου?

[Taison234]

Remedy, οχι δεν κανω σκεψεις για τη δικη μου κηδεια. Με φοβιζει η ιδεα του δικου μου θανατου και των γονιων μου περισσοτερο...


Μαρινα38, εχω προσπαθησει να το εξηγησω αλλα δεν μπορώ... Δεν ξερω γιατι ειμαι ετσι. Απλα μου αρεσει.

ναι μου αρεσει να με φροντιζουν, να μην εχω ευθυνες (ειδικα αυτο) να με προσεχουν, να νοιαζονται για μενα.

[Taison234]

δεν ηταν ακριβως φιλος μου. Γνωστος περισσοτερο. Προσπαθησα να στενοχωρηθω αλλα δεν τα καταφερα. Μονο επιφανειακα ειπα κριμα το παλικαρι αλλα ουσιαστικα ουτε λυπη ουτε χαρα (για τον νεκρο αυτον καθεαυτον)

[Remedy]

χαιρεσαι οταν μαθαινεις για τον θανατο καποιου, η απλα απολαμβανεις με τον τροπο που μας περιεγραψες, την διαδικασια της κηδειας?

[Θεοφανία]

Είναι λογικό να μη μπορούμε να αναπτύξουμε συναισθήματα για ανθρώπους που δεν είμαστε δεμένοι μαζί τους, γιατί αλλιώς θα είχαμε τρελαθεί.
Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι, παιδιά, γίνονται τόσες αδικίες σε όλο τον κόσμο.
Αλίμονο αν κλαίγαμε και γινόμασταν χάλια για όλα αυτά.
Το ότι φρικάρεις μόνο για τους δικούς σου ανθρώπους το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό...

[Taison234]

εξαρταται ποιος ειναι αυτος που παιθενει. Αν ειναι καποιος που πραγματικα αγαπω λυπαμαι. Αν οχι τοτε χαιρομαιγιατι θα ζησω τη διαδικασια της κηδειας του. (δεν χαιρομαι που πεθανε) Αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι δεν θα με χαλαγε να πεθαινε και καποιος φιλος μου και να παω στη κηδεια του. Ισως γιατι πραγματικα δεν εχω φιλους αληθινους...

[Remedy]

δεν ξερω τι μπορει να συμβαινει..
νομιζω οτι δεν ειναι κατι που πρεπει να σε ανησυχει εφοσον δεν εχεις επιθυμιες θανατου των αλλων και αυτο που περναει απο το δικο μου το μυαλο, ειναι οτι εχεις τοσο μεγαλο φοβο για τον θανατο τον δικο σου και των δικων σου, που ισως ειναι ο δικος σου τροπος να τον ξορκισεις και να συμφιλιωθεις μαζι του...
ο τροπος του οργανισμου σου δηλαδη, ενας τροπος που δεν ελεγχεις αλλα απλα εκδηλωθηκε ετσι..
αν σε ανησυχει ιδιαιτερως, ψαξτο με καποιον ειδικο..

[deleted-member141015]

Τα συναισθήματά σου δεν είναι περίεργα, εξάλλου νιώθεις ότι δεν έχεις αληθινούς φίλους, οπότε γιατί να λυπηθείς; Η διαδικασία όμως της κηδείας δείχνει ότι ο νεκρός γίνεται το επίκεντρο της προσοχής και σου αρέσει να βιώνεις καταστάσεις που όλοι περιστρέφονται γύρω από έναν άνθρωπο και μοιάζουν να έχουν συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο. Ίσως νιώθεις ότι κανείς δε νοιάζεται αρκετά για εσένα.

Νομίζω ότι το κλειδί είναι αυτό που λες παραπάνω \"ναι μου αρεσει να με φροντιζουν, να μην εχω ευθυνες (ειδικα αυτο) να με προσεχουν, να νοιαζονται για μενα\" και αυτό επίσης \"Με φοβιζει η ιδεα του δικου μου θανατου και των γονιων μου περισσοτερο...\"

Όλο αυτό μου δείχνει σχέσεις εξάρτησης, φόβο ανάληψης ευθυνών. Δεν έχεις επιθυμία θανάτου, έχεις απλά ανάγκη ασφάλειας, φροντίδας, να αναλάβουν άλλοι τις υποχρεώσεις τις καθημερινότητας που σου αναλογούν, να νιώσεις ότι ασχολούνται μαζί σου.