ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

[tesorina]

Τη ζω αυτή τη φάση τώρα...από 47 κιλά πήγα 52. Εχει διαφορά...στα 47 κιλά ένιωθα πιο σίγουρη και με συγχωρούσα πιο εύκολα...στα 47 κιλά όταν ψώνιζα το extra small ένιωθα χαρουμενη...
Μου αρέσει πολύ να χορεύω, να ζωγραφίζω και να διαβάζω βιβλία

[KLEONIKI_ed]

tesorina!
μου αρεσουν και μενα τα ιδια πραγματα.
Το πιο καλο μου ομως (που με κανει και γινομαι πιο δυνατη γιατι κατα ενα περιεργο τροπο με τα αλλα σαν να εκφραζεται αλλα και να ενισχυεται η παθολογια μου _φοβαμαι_)ειναι ο χορος.!!!!!
μεχρι τα 16περιπου δεν χορευα ποτε. Η μανα μου χορευε ,ο πατερας μου, η μικροτερη αδερφή μου (ψηλη ξανθια νεραιδα) χορευε με ιδιαιτερο ταλεντο...
εγω ντρεπομουνα του θανατα δεν μπορουσα να διαχειριστω μαλλον τα συναισθηματα που μου γεννουσε το χορευειν ή καλυτερα φοβομουνα να μετακινηθω απο τα κολλημενα αρνητικα συναισθηματα σχετικα με την εικονα μου και το σωμα μου.Σχεδόν ντρεπομουνα οταν χορευαν οι αλλοι για λογαριασμό τους.Στα 16 επειδη με τριπλαρανε και με φεραν στο φιλοτιμο ή επειδη δεν προλαβα να πω οχι βρεθηκα σε μια ερασιτεχνικη ομαδα ηπειρωτικων χορων που μου ηταν αγνωστοι σαν ηχος και κινηση και επρεπε να χορεψω ενα χορο οπως ολοι οι αλλοι πρωτη.Στην προβα ξεκινησα να χορευω σαν αναισθητοποιημενη παγωμενη χωρις να αισθανομαι οτι ζουσα καν και ξαφνικα κατι εσπασε και ξεχυθηκε απο μεσα μου ΑΓΝΩΣΤΟ ή ΚΡΥΜΜΕΝΟ.Ηθελα ολο και περισσοτερο και στην παρασταση επειδη ολοι ειχαν κολλησει ξεχυθηκα πρωτη στην σκηνη ανεμιζοντας ενα μαντηλι με τις αλλες πισω μου χωρις καν να μου πουν να το κανω.!
Σημερα χορευω οποτε μου δινεται η ευκαιρια (οπως λεει ο μικρος ανηψιος μου απο την Αμερικη passionately)και νοιωθω ιδια πληροτητα με το να κανω σεξ.Δεν εχω προς το παρον πολλες ευκαιριες αν και θα το κυνηγησω καποια στιγμή.Νοιωθω χορευοντας σε αρμονια με το σωμα μου. και αυτο ειναι κατι που συνηθως μου λειπει...α! και δεν με αγχωνουν τα ματια των αλλων (πραγμα σπανιο)

[Linlin_ed]

Αγαπητή Tesorina,

διαβάζω τα μηνύματά σου και σε καταλαβαίνω... Μπήκα διστακτικά στο φόρουμ, είναι η πρώτη φορά που γράφω, σχεδόν δεν το πιστεύω ότι είμαι εγώ... και γράφω για αυτό το θέμα.
Όμως αυτή τη στιγμή το στομάχι μου πονάει από την ποσότητα φαγητού που έφαγα...
Επί 10 μέρες έκανα δίαιτα 1200 θερμίδων, κατέγραφα ό,τι έτρωγα, ώρες ώρες πεινούσα, συγκρατούμουν και ένιωθα καλά.
Αυτή την εβδομάδα αδιαθέτησα και άρχισα να τρώω ψωμί, και μετά λίγο παραπάνω, και λίγο κρέμα... και λίγο ακόμη... και σήμερα έχασα τον έλεγχο...
Δεν έχω κάνει ποτέ εμετό, αλλά έχω προσπαθήσει γιατί αηδιάζω με τον εαυτό μου που δεν έχει αυτοέλεγχο. Δεν έχω πάρει ποτέ καθαρτικά ή διουρητικά, αλλά όλη μέρα, κάθε μέρα έχω εμμονή με το τι τρώω, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτή τη σκέψη.
Είμαι 1,65 και σήμερα 49 κιλά. Πριν ένα χρόνο ήμουν 46,5 και τόσο περήφανη και χαρούμενη. Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τέλεια. Υπάρχουν κάποιοι που με λένε "ανορεξική", αλλά οι περισσότεροι μου λένε ότι έχω "τέλειο σώμα". Και θέλω να είμαι τέλεια σε όλα...
Μήπως από εκεί έρχεται το πρόβλημα; Προς το παρόν δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι κάτι πάει στραβά, αλλά μέσα μου το ξέρω. Το γιατί δεν ξέρω. Και δεν ξέρω επίσης πόσος καιρός θα περάσει πριν δω κάποιον ειδικό. Και τι ειδικό...
Είσαι τυχερή που έχεις κάποιον με στηρίζει. Εγώ ζω μόνη και η οικογένειά μου είναι μακριά. Και ναι, έχω παρατηρήσει ότι παθαίνω κρίσεις όταν είμαι μόνη. Αν και δεν υποφέρω από τη μοναξιά, είμαι καλά.
Αυτά είχα να πω. Απλώς ένιωσα ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Φιλικά,
Linlin

[Kleanthis_ed]

Originally posted by Linlin
Αγαπητή Tesorina,

διαβάζω τα μηνύματά σου και σε καταλαβαίνω... Μπήκα διστακτικά στο φόρουμ, είναι η πρώτη φορά που γράφω, σχεδόν δεν το πιστεύω ότι είμαι εγώ... και γράφω για αυτό το θέμα.
Όμως αυτή τη στιγμή το στομάχι μου πονάει από την ποσότητα φαγητού που έφαγα...
Επί 10 μέρες έκανα δίαιτα 1200 θερμίδων, κατέγραφα ό,τι έτρωγα, ώρες ώρες πεινούσα, συγκρατούμουν και ένιωθα καλά.
Αυτή την εβδομάδα αδιαθέτησα και άρχισα να τρώω ψωμί, και μετά λίγο παραπάνω, και λίγο κρέμα... και λίγο ακόμη... και σήμερα έχασα τον έλεγχο...
Δεν έχω κάνει ποτέ εμετό, αλλά έχω προσπαθήσει γιατί αηδιάζω με τον εαυτό μου που δεν έχει αυτοέλεγχο. Δεν έχω πάρει ποτέ καθαρτικά ή διουρητικά, αλλά όλη μέρα, κάθε μέρα έχω εμμονή με το τι τρώω, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτή τη σκέψη.
Είμαι 1,65 και σήμερα 49 κιλά. Πριν ένα χρόνο ήμουν 46,5 και τόσο περήφανη και χαρούμενη. Όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τέλεια. Υπάρχουν κάποιοι που με λένε "ανορεξική", αλλά οι περισσότεροι μου λένε ότι έχω "τέλειο σώμα". Και θέλω να είμαι τέλεια σε όλα...
Μήπως από εκεί έρχεται το πρόβλημα; Προς το παρόν δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι κάτι πάει στραβά, αλλά μέσα μου το ξέρω. Το γιατί δεν ξέρω. Και δεν ξέρω επίσης πόσος καιρός θα περάσει πριν δω κάποιον ειδικό. Και τι ειδικό...
Είσαι τυχερή που έχεις κάποιον με στηρίζει. Εγώ ζω μόνη και η οικογένειά μου είναι μακριά. Και ναι, έχω παρατηρήσει ότι παθαίνω κρίσεις όταν είμαι μόνη. Αν και δεν υποφέρω από τη μοναξιά, είμαι καλά.
Αυτά είχα να πω. Απλώς ένιωσα ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις.

Φιλικά,
Linlin

Από αυτό βασανίζομουν ( ή βασανίζομαι ακόμα; ) κι εγώ...Σε καταλαβαίνω τόσο μα τόσο καλά...Τελικά δεν είμαστε και τόσο λίγοι αυτοί που είμαστε σε όμοια κατάσταση...

Ό,τι σχετικό σκέφτεσαι, αράδιασε το εδώ...Είναι καλή μέθοδος ν' αποφορτίζεσαι... :)

[Linlin_ed]

Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου Κλεάνθη!

Από την ημέρα που έγραψα τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Δεν ηρέμησα. Βλέπω ότι υπάρχει μία "ορμή" ή "παρόρμηση" που με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτα και μηχανικά καταναλώνω τροφές. Εφαγα τουλάχιστον μισό βάζο μέλι μέσα σε 2 μέρες... Πού θα πάει, έλεγα, δεν θα κορεστώ; Δεν θα αηδιάσω; Μετά νιώθω ότι φουσκώνω (=παχαίνω) επί τόπου. ʼμεσο το αποτέλεσμα δηλαδή! Ωρες ώρες μάλιστα, νιώθω τη σάρκα μου να πονάει, στα σημεία όπου φοβάμαι ότι θα παχύνω.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν θέλησα να βγω έξω για βράδυ, γιατί δεν ένιωθα όμορφη, άρα δεν είχα όρεξη να ντυθώ...

Σήμερα ξύπνησα πιο ευδιάθετη και αποφασισμένη. "Ό,τι έγινε, έγινε". Πέταξα το ψωμί που είχε περισσέψει και βγήκα έξω. Περπάτησα όλη την πόλη. Έχει ήλιο και όλος ο κόσμος ήταν έξω. Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα, περίπου 5 ώρες συνολικά.

Ελπίζω να μην με πιάσει πάλι κρίση το βράδυ...

[Kleanthis_ed]

Originally posted by Linlin
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου Κλεάνθη!

Από την ημέρα που έγραψα τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα. Δεν ηρέμησα. Βλέπω ότι υπάρχει μία "ορμή" ή "παρόρμηση" που με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτα και μηχανικά καταναλώνω τροφές. Εφαγα τουλάχιστον μισό βάζο μέλι μέσα σε 2 μέρες... Πού θα πάει, έλεγα, δεν θα κορεστώ; Δεν θα αηδιάσω; Μετά νιώθω ότι φουσκώνω (=παχαίνω) επί τόπου. ʼμεσο το αποτέλεσμα δηλαδή! Ωρες ώρες μάλιστα, νιώθω τη σάρκα μου να πονάει, στα σημεία όπου φοβάμαι ότι θα παχύνω.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν θέλησα να βγω έξω για βράδυ, γιατί δεν ένιωθα όμορφη, άρα δεν είχα όρεξη να ντυθώ...

Σήμερα ξύπνησα πιο ευδιάθετη και αποφασισμένη. "Ό,τι έγινε, έγινε". Πέταξα το ψωμί που είχε περισσέψει και βγήκα έξω. Περπάτησα όλη την πόλη. Έχει ήλιο και όλος ο κόσμος ήταν έξω. Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα, περίπου 5 ώρες συνολικά.

Ελπίζω να μην με πιάσει πάλι κρίση το βράδυ...

Σε κάθε σου γραμμή,σε κάθε σου σκέψη που γράφεις εδώ,βλέπω τον εαυτό μου.Βλέπω πως ενεργεί και σκέφτεται μέσα στην όμοια κατάσταση.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ίδιες είναι οι αντιδράσεις μας...Σίγουρα έχουμε το ίδιο πρόβλημα...
Ας πούμε εγώ μένω στο εξοχικό μου,είναι δίπλα στη θάλασσα και έχω κάνει μόνο ένα μπάνιο...Δεν άντεχα να με βλέπω με μαγιώ...
Τελικά σκέφτεται πολύ περίεργα το μυαλό μας έτσι;Όλα εκεί μέσα είναι...Το καταλαβαίνω όταν βλέπω πως ενεργούν οι γύρω μου σχετικά με την εμφάνιση τους...

[ Θέλω να ευχηθώ να κάνουμε μια νέα αρχή ( εγώ έχω ξεκινήσει κάπως... ) αλλά ξέρεις καλά ότι αυτό το έχουμε πει πάνω από 1000 φορές...)

[tesorina]

Καλημέρα!
Όλοι τα ίδια νιώθουμε....εγώ πάντως αποφάσισα να ζητήσω και βοήθεια ειδικού. Αφορμή στάθηκε ο γάμος του αδερφού μου...η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη, όμως παρόλα αυτά εγώ σκεφτόμουν το τι θα φάω. Μου έλεγαν οι συγγενείς και οι φίλοι στο γάμο ότι ήμουν πανέμορφη κι εγώ σκεφτόμουν αν εννοούν αδύνατη ή μήπως και μου φαίνεται ότι πήρα...εχθές ζυγίστηκα...έχω χάσει δύο κιλά, μάλλον από το τρέξιμο και την υπερένταση της εβδομάδας. Το βραδάκι μαζευτήκαμε όλοι στους γονείς μου. Όλοι ήταν χαρούμενοι και τρώγανε τα ταρτάκια που είχαν περισέψει. Εγώ από τη μία ήθελα πολύ να φάω από την άλλη ήξερα ότι αν το έκανα είτε θα πάθαινα κρίση είτε θα έτρωγα ένα και θα στεναχωριόμουν. Τα λάτρευα κάποτε τα ταρτάκια...τώρα τα κοιτάζω με δέος...με φόβο...ένα συναίσθημα σαν να βλέπεις ντοκιμοντέρ για το διάστημα...θες πολύ να πας, αλλά από την άλλη σε φοβίζει το χάος.
Θα πάω σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο αν χρειαστεί..

[Kleanthis_ed]

Το καλό είναι ότι έχεις κατανοήσει πως κάτι μη φυσιολογικό συμβαίνει, και ότι είσαι δεκτική στο να λάβεις βοήθεια και να ηρεμήσεις.Εγώ ,πιο παλιά ,ήμουν τόσο αντιδραστικός με αυτό το θέμα, που εκνευριζόμουν όταν μου ανέφεραν κάτι περί γιατρών...
Τώρα πια προσπαθώ να βρω την άκρη μόνος ,για αρχή, και οψόμεθα για το μέλλον...

[tesorina]

Κι εγώ τόσα χρόνια έτσι ήμουν, αλλά κουράστηκα πια...δεν είμαι σίγουρη αν θα με βοηθήσει ο ψυχολόγος...και πριν είχα κάνει θεραπεία και δεν είχε γίνει τίποτα. Πάντως θέλει πολλή δουλειά και με τον εαυτό σου. Οδυνηρή διαδικασία και μακροχρόνια, αλλά σίγουρα πονάει πολύ λιγότερο από το να κοιτάς τον καθρέφτη και να βλέπεις μια αποτυχία

[femalethess]

TESORINA

ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 1 ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΠΕΡΙΠΟΥ 1,5 ΧΡΟΝΟ.ΕΚΑΝΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΧΟΛΙΤΙΚΑ ΧΑΠΑΚΙΑ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 16 ΧΡΟΝΩΝ!
ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΩ!
ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕΣ ΑΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΗΓΑΙΝΑ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ "ΟΧΙ"
ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΚΑ ΚΑΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΚΕΙ...ΑΠΛΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΣ,ΜΙΛΑΣ,ΜΙΛΑΣ...ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ Η ΣΙΩΠΗ...ΚΙ ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΜΙΛΑΣ ΜΙΛΑΣ...ΠΕΡΝΕΙΣ ΤΟ ΧΑΠΑΚΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ...
ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΓΩ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ!
3 ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΕΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΩ "ΣΚΑΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ"
ΤΟ 1 ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΤΑ 20 ΛΕΠΤΑΚΙΑ ,ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΚΕΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ...ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΗ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΤΑ 20 ΛΕΠΤΑ ΓΙΝΟΥΝ 21!
ΤΟ 2 ΗΤΑΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΛΟΥ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΑ ΕΠΕΡΝΕ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΙΧΕ ΣΚΕΦΤΕΙ Η ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ...
ΚΑΙ ΤΟ 3 ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΛΕΠΕ,ΕΙΧΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΑ ΠΟΛΥ,ΕΙΧΑ ΤΑΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΜΥΡΙΖΑ ΘΑΝΑΤΟ ΟΤΑΝ ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΝΑ ΤΗΛ ΝΑ ΔΕΙ ΑΝ ΖΩ Η ΑΝ ΕΧΩ ΠΕΘΑΝΕΙ...
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ!ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΚΥΨΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ!
ΟΣΟ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΡΗΜΑΤΑ!!!
ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΚΗΔΕΙΩΝ!Η ΛΥΠΗ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ!ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΛΥΠΗ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!
ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΩ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ!ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑΛΕΝΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ!
ΟΣΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ , ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΩ ΠΟΤΕ...
ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΙ ΚΑΤΙ? Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ!
ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΙΔΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ,ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΟΥΚΙΑ!ΑΡΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ?

[tesorina]

Femalethess...ξέρω πάρα πολύ καλά τι εννοείς. Πήγα στον ψυχολόγο και τι έγινε; Τίποτα απολύτως. Μάλλον είμαι άτυχη, αλλά και ταυτόχρονα τυχερή. Ξεκίνησα ομοιοπαθητική. Στον ομοιοπαθητικό γιατρό βρήκα ένα αυτί έτοιμο να ακούσει κι ένα στόμα έτοιμο να μου δώσει απάντηση. Όσον αφορά την αγάπη για τον εαυτό μας...τα ιδια μου είπε κι εκείνος. "Δεν τον αγαπάς καθόλου τον εαυτό σου...του στερείς την αγάπη σου και πάει να καλύψει το κενό με φαγητό" αυτό ακριβώς μου είπε. Προσπαθώ λίγο να με αγαπάω...είναι δύσκολο ξέρεις, μια ζωή δε μου ήμουν αρκετή...μια ζωή δεν μπορούσα να μου συγχωρήσω λάθη και αδυναμίες.
Και σίγουρα το να μιλάς με κάποιον που περνάει τα ίδια έχει διαφορά από το να μιλάς σε κάποιον που φαντάζεται πως μπορεί να είναι.
Πάντως από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δε με αγαπάω και προσπαθώ λίγο να το διορθώσω δεν έχω πάθει βουλιμικό επεισόδιο. 100 - 200 θερμίδες παραπάνω από όσο θα ήθελα τρώω, αλλά δεν πειράζει. Περιμένω να αδιαθετήσω...σε όλους συμβαίνει, από τις ορμόνες εξαρτάται, ας μη με μαλώνω και γι'αυτό.

[femalethess]

ο εφιάλτης στο δρόμο με τις θερμίδες...
τις μετράς, τις γράφεις σε χαρτί μη τυχόν και σου ξεφύγει καμία...κοιτάς τα λιπαρά,τα γραμμάρια,τους υδατάνθρακες...περπατάς και μετράς πόσες θερμίδες έκαψες...βλέπεις tv κάνοντας διάδρομο για μην είσαι σε ακινησία και χάνεις λιγότερες θερμίδες...κοιμάσαι αργά το βράδυ για να κάψεις περισσότερες...θερμίδες παντού,σε οτι κάνεις, σε οτι τρως θερμίδες παντού...
το αγαπημένο σου βιβλίο ο θερμιδομετρητής!τις ξέρεις όλες απ έξω!προίόντα light χωρίς λιπαπά και συνεχίζεις τη ζωή σου!
έχετε σκεφτεί ποτέ οτι αν όληι αυτή την επιμονή,το πάθος,τη γνώση,την εμμονή την βγάζαμε σε κάτι πιο δημιουργικό πόσο ψηλά θα φτάναμε?
το θέμα δεν είναι μόνο το να ξεπεράσει κανείς το πρόβλημα τις νευροβουλιμίας αλλά και όλη αυτή την περίεργη σχέση που έχει με το φαγητό...το μέσα μας είναι αυτό που μας φταίει και επειδή φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε το κουκουλώνουμε βάζοντας μπροστά της βουλιμίες,τις ανορεξίες και οτι άλλο υπάρχει!
και σας μιλάει ένας άνθρωπος που μόλις έμαθε οτι ένα κουταλάκι λάδι έχει 155 θερμίδες δεν το έβαλε στο στόμα του για 9 χρόνια!ναι 9 χρόνια ούτε σταγόνα!και για να είμαι σίγουρη οτι δε μου έριξε κανείς κρυφά λάδι στο φαγητό μου πριν φάω το ξέπλενα με μπόλικο νερό!απιστευτο?
οταν κατάλαβα όμως τους πραγματικούς λόγους που μου δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα τοτε κατάφερα να αποκτήσω μια φυσιολογική ζωη!
σήμερα μετά απο 12χρόνια διατροφικής διαταρχής τρώω κανανικά , απο όλα ,απο όλες τις γεύσεις,απολαμβάνω το φαγητό μου και ζυγίζω μόλις 50 κιλά!
χαίρομαι το σώμα μου και πιο πολύ το μυαλό που κατάλαβα οτι έχω μέσα μου!
το μόνο όπλο που χρειαζόμαστε δεν είνια τίποτε άλλο απο την αυτογνωσία....
καλημερα σας φίλοι μου!!!

[Kleanthis_ed]

Femalethess πολλά από αυτά που περιγράφεις·για να μην πω τα περισσότερα,τα έχουμε κάνει και εμείς.Πολύ περισσότερο δε,σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, μόνο που,ίσως,οι καθημερινές πρακτικές αλλάζουν.Ας πούμε εγώ δεν έχω κάνει ποτέ εμετό εκούσια.Στις κρίσεις υπερφαγίας προσπαθώ να ηρεμώ και να σκέφτομαι πως είναι κάτι παροδικό και όχι κάτι που θα συμβαίνει συνέχεια...
Βέβαια το γεγονός πως έχει περάσει αρκετός καιρός και δεν έχω ξεπεράσει την όποια διατροφική μου διαταραχή δηλώνει κάτι, αλλά μια ενδεχόμενη υπεραναλυτική νοητικώς διαδικασία δε θα μου κάνει καλό.Μάλλον θα διογκώσει τις αρνητικές μου σκέψεις και θα με κάνει να λυπηθώ ακόμα πιο πολύ...
Σϊγουρα πίσω απ' όλα αυτά κρύβεται ένα ψυχολογικό υπόβαθρο που σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι και ότι πιο κοινό ή και φυσιολογικό.
Γενικώς από τη μικρή μου εμπερία καταλάβα πως όλοι όσοι ενεργούν ανάλογα μ' εμάς, δεν είναι καθόλου συμβιβασμένοι με τον εαυτό τους.Είτε είναι 50 κιλά είτε είναι 100.Ακόμα και όταν φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα των λίγων κιλών και της ικανοποιητικής εικόνας, δε νιώθουν ούτε τη μερική συναισθηματική πληρότητα, που σκέφτονταν ότι θα είχαν, όντας λεπτοί και με καλή εμφάνιση.Αυτή η κενότητα μέσα τους δε γεμίζει με την απώλεια κιλών ή με το να είσαι αρεστός στους άλλους.Ειναι κάτι πολύ παραπάνω και σίγουρα πιο δυσεύρετο.Σκέψου πως μπορεί και εμείς οι ίδιοι να το έχουμε κάνει να είναι ακόμα πιο δυσεύρετο από τον φόβο μας να αφεθούμε·ή από την ανασφάλεια μας.Μερικές φορές το εξιδανικεύουμε κιόλας ( όπως χαρακτηριστικά λέει και η υπογραφή μου...)
Τελειώνοντας,και αφού σας κούρασα με τις αμπελοθεωρίες μου αναφέρω πως ούτε ειδικός είμαι και ούτε τέτοιος το <<παίζω>>...Απλά έτσι το έχω σκεφτεί και το καταθέτω...χάριν ψυχολογικής αποφόρτισης...Να έχετε όλοι μια καλή και ομαλή συνέχεια σε ότι και να κάνετε...

ΥΓ:Κλείνω με μια σχετική - με τον τρόπο σκέψης μερικών με διατροφικές διαταραχές- περίοδο που σκέφτηκα εχθές και μου έχει κολλήσει εδώ και μερικές ώρες:

<<Ο ενθουσιασμός μιας ημέρας δεν μπορεί εύκολα να καλύψει απογοήτευσεις πολλών ημερών...>>

[femalethess]

kleanthi,
είπες "μια ενδεχόμενη υπεραναλυτική νοητικώς διαδικασία δε θα μου κάνει καλό.Μάλλον θα διογκώσει τις αρνητικές μου σκέψεις και θα με κάνει να λυπηθώ ακόμα πιο πολύ..."
η δική μου άποψη είναι οτι δε χρειάζεται να πεις "τώρα θα μιλήσω με τον εαυτό μου και θα ψάξω τα κατάβαθα του"
η συζήτηση με τον εαυτό μας γίνεται σε στιγμές που τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουμε οτι το κάνουμε.γίνεται απο μόνη της όταν δεχόμαστε απο το περιβάλλον μας τα κατάλληλα ερεθίσματα!
ούτε κι εγω έκανα κάτι τέτοιο στο βαθμό που το περιγράφεις...
το θέμα είναι να αρχίσουμε να κάνουμε στη ζωή μας αυτό που ΕΜΕΙΣ θέλουμε!χωρις ταμπού και χωρίς αναστολές όταν αυτά που θέλουμε να κάνουμε δεν βλάπτουν κανέναν.
πχ επιλέγεις το ντύσιμο που ΕΣΥ και το γουστάρεις όσο και αν αυτό δεν πάει ούτε με τη μόδα ούτε με το περιβάλλον σου,επιλέγεις ΕΣΥ το σύντροφο που θα έχεις δίπλα σου είτε είναι πολύ μικρός , είτε πολύ μεγάλος , είτε gay είτε straight χώρις να νοιαζόμαστε για το τι θα πουν οι άλλοι.
κάνεις πράγματα που βγαίνουν απο μέσα σου ελεύθερα και γνήσια όπως τα κουβαλάει ο καθένας μας.είσαι ο εαυτός σου μακριά απο κάθε στερεότυπο!
έτσι μόνο καταφέρνεις να τον αγαπήσεις και μόνο τότε αξίζει να τον αγαπήσεις.αν ζεις μια ζωή μέσα σε όρια και χρόνους , στα πρέπει και δεν πρέπει τότε δεν αγαπας εσενα και δε νοιάζεσαι για σένα.
έτσι τα βρίσκεις με τον εαυτό σου! με πράξεις και όχι με σκέψεις και φιλοσοφίες!!!!

[tesorina]

Femalethess...αλήθεια βρήκες τι έφταιγε; Και πόσο καιρό σου πήρε;
Πάντως όταν σταματάνε οι κρίσεις βουλιμίας το βάρος κατεβαίνει, αυτό είναι αλήθεια. Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι ακριβώς φταίει και δε με αγαπάω ... δώσε μου καμία συμβουλή...απευθύνομαι στον εαυτό μου και βρίσκω τοίχο