Ο γιός μου ίσως να με λύτρωσε...

[nassia]

κανείς δεν είναι εδω;

[nana_1]

το καλο ειναι οτι τωρα εχεις κατι αλλο να ασχοληθεις κι ετσι ξεχνας για λιγο την κακη συνηθεια...καταλαβες οτι ηταν προβλημα και ειναι πολυ καλο βημα αυτο..

[nassia]

από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν πρόβλημα, αλλά δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω, εκτός του ότι δεν το θεωρούσα τόσο σημαντικό."Έκανα εμετό.Ε και; Χιλιάδες γυναίκες μένουνε έγκυες και κάθε μέρα βγάζουνε τα σωθικά τους.Κάπως έτσι σκεφτόμουνα"
Και για να είμαι ειλλικρινής αυτό με έκανε να πιστεύω οτι δεν έχω δημιουργήσει πρόβλημα στον οργανισμό μου.Πολυ μεγάλη ουτοπία.

[nana_1]

εχω περασει ουκ ολιγες κακες καταστασεις και μπορω να πω οτι κανεις δεν με βοηθησε..μονο ο ιδιος μου ο εαυτος...μονη μου καταφερα να παλεψω με τους δαιμονες μου και μονη μου βγηκα απο το αδιεξοδο..σε συμβουλευω να κανεις το ιδιο!πατα γερα στα ποδια σου!ολοι αξιζουμε μια ζωη ετσι ακριβως οπως την εχουμε ονειρευτει..

[nassia]

σε τι στάδιο βρισκεσαι τώρα Νανα;

[nana_1]

σε πολυ καλο...δοξα τω θεο..ειμαι καλα..το λεω και το φωναζω..σιγουρα καποιες φορες επειρεαζομαι,και αρχιζω τις κακες σκεψεις αλλα μετα μου φευγει..αλλωστε πως να μην ειμαι καλα οταν σε 3 μηνες εχω χασει 27 καταραμενα κιλα?:)

[nassia]

Μπράβο κοπέλα μου...Τα καλύτερα σου εύχομαι!Κράτα γερά μην το βάζει κάτω!

[nassia]

έσβησα κατα λάθος το πρώτο θέμα που ειχα γράψει και την ιστορία μου.Τώρα πρέπει να την ξαναγράψω

[eatdis-admin]

Nassia, διάβασα το μήνυμα σου και συγκινήθηκα με την πορεία σου. Μπράβο κορίτσι μου, φαίνεται ότι βρήκες το κίνητρο που σου έλλειπε νωριτερα.

Μόνο που τώρα χάθηκε το μήνυμα σου.
Σε έκανε κάτι να μετανιώσεις που το δημοσίευσες?

[marg_ed]

Originally posted by nassia
3η φορά που το ξεκινάω και ίσως τώρα να έχασε και την σημασία του..
Είμαι βουλιμική αν θυμάμαι καλά από το 1998.Δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο άρχισα..ίσα ίσα ήταν ο πρώτος μου χρόνος ως φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη από μια πόλη της επαρχίας. Γενικά η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ καλή και είχα δύο άψογους γονείς (όσο μας επιτρέπει η ανθρώπινη φύση μας). Αυτά τα τελευταία 8 χρόνια μέσα σε όλες τις αναμνήσεις, έχω και τις πολύ έντονες εικόνες, του κεφαλιού μου μέσα σε μία λεκάνη τουαλέτας (διαφορετική κάθε φορά αναλόγως το που βρισκόμουν). Το να κάνω εμετό είχε γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μου. Ολόκληρη ιεροτελεστία.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια μια πολύ έντονη ερωτική απογοήτευση που με έστειλε σε ψυχιάτρο, δεν βοήθησε την κατάσταη.Παρόλο που είχα την ευκαιρία να εκμηστηρευτώ σε κάποιον ειδικό που θα με βοηθούσε κιόλας στο πρόβλημά μου, δεν το έκανα.Του είπα όλα τα άλλα εκτός απο αυτό. Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί θεωρούσα πιο σημαντική την απώλεια του χαμένου μου έρωτα.
Όταν γνώρισα τον συζυγό μου ήμουνα σε πολύ περίεργη κατάσταση.Έπινα, δούλευα βράδυ, ξενυχτούσα, και φυσικά έκανα εμετό (μην το ξεχνάμε). Είχα φτάσει σε σημείο πολλές φορές να βγάζω ακόμα και τους λιγοστούς ξηρούς καρπούς που είχα φάει εν ώρα δουλειάς...Μέσα σε όλα αυτά, στο χρονικό διάστημα των 3 χρόνων, χάνω 3 πολύ σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου (τον πατέρα μου, τον παπού μου και την γιαγιά μου), αυτό δεν βοήθησε. Νομίζω οτι ειδικά το διάστημα που έφυγε ο πατέρας μου είχα γινει ανορεκτική απο βουλιμική.Έτρωγα σπανίως και όταν έτρωγα φρόντιζα να βγαίνουν, αλλά αυτή τη φορά όχι για το φόβο μην παχύνω, αλλά λόγω πολύ άσχημης ψυχολογίας.
Αρραβωνιάστηκα, μου εγινε διάγνωση για προβλημα στην καρδια(το οποίο αν δεν το είχε και η μητέρα μου με την αδερφή μου θα ήμουνα απολύτως σίγουρη ότι το έχει προκαλέσει η βουλιμία) επίσης έγινε διάγνωση για υποθυροειδισμό.Ωραία πράγματα.Και ξαφνικά έμεινα έγκυος.Εκεί πανικός.Είχα διαβάσει ότι μια εγκυμοσύνη επιδεινώνει το πρόβλημα γιατί είτε λιμοκτονείς είτε σκάς από φαγητό.Μεσαία λύση δεν υπάρχει.πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει την σοβαρότητα του προβλήματος πόσο επικίνδυνη είναι μία εγκυμοσύνη στην παρούσα φαση;Είχαμε χάσει ήδη ένα παιδί λόγω πένθους δεν γινόταν να το κρατήσουμε.Πως να χάσουμε ένα ακόμα, και το θέλαμε τόσο πολύ..;Και το κρατήσαμε φυσικά..
Μακάρι να είχα την πολυτέλεια να πω ότι δεν έκανα εμετό ούτε μια φορά κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.Αλλά δεν είναι έτσι...Έτρωγα, έκανα εμετό και μετά έτρωγα φρούτα και λαχανικά για να δώσω στο γιό μου ότι του έπαιρνα.9 μήνες μέσα στο φόβο και τις τύψεις ότι τον βλάπτω.Το ήξερα οτι του κάνω κακό αλλα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς..Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου..Ευτυχώς γεννήθηκε φυσιολογικός και υγιέστατος..
1,5 χρόνο τώρα έχω φτάσει στο σημείο να περνάνε ακόμα και βδομάδες μέχρι να κάνω εμετό.Δεν έχω χρόνο πλέον για αυτό.Ο γιός μου απορροφά όλη μου την σκέψη.Έχω βέβαια πολύ δρόμο μπροστά μου..Εκτός απο την βουλιμία μετά το θάνατο του πατέρα μου απέκτησα και ένα σωρό άλλες φοβίες μαζί με κρίσεις πανικού.Έχω πολλα να αντιμετωπίσω αλλα το παλεύω.προσπαθώ.Δεν ξέρω τι ζημιά έχω κάνει στον εαυτό μου..Θα δείξει..Χτες η μάνα μου είπε "το πρόσωπό σου είναι πολύ θαμπό, δεν τρώς φρούτα, δεν πίνεις γάλα κτλ κτλ κτλ" ʼντε τι να της πεις και αυτή τώρα;Ξέρεις η κόρη σου εδώ και 8 χρόνια ξερνούσε ότι έμπαινε στο στομάχι της;
Ίσως όλο αυτό το κείμενο να μην βγάζει νόημα, αλλά είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό και τα συναισθήματα είναι περίεργα...Έχω τόσα να πω..
Αλλά το τελευταίο που θα πώ είναι ότι είμαι εδώ..όποια με χρειαστεί ειμαι εδώ.όχι άλλη μοναξιά..
Αυτά..

Γεια σου ειναι η πρωτη φορα που απανταω σε μηνυμα σ'αυτο το site αλλα πραγματικα η ιστορια σου με συγκινησε γιατι μου θυμησες τον εαυτο μου.Βεβαια ειμαι λιγο μεγαλυτερη ( 38 )αλλα κι εγω ειμαι βουλιμικη απο 16 χρονων νομιζω.Στην αρχη ξεκινησε για πλακα με την αδελφη μου να τρωμε απιστευτες ποσοτητες και μετα να κανουμε εμετο μεχρι να πονεσει η κοιλια μας αλλα ετσι νομιζα οτι κατι κανω μιας και μ'αυτο τον τροπο ελεγχα το βαρος μου.Στην εφηβεια δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα βαρους ημουν γυρω στα 60 με 161 υψος ,αλλα μ'αυτα και με κεινα και κανοντας και δυο παιδια εφτασα με πολλους κοπους και υποτιθεται και προσοχη γυρω στα 90 κιλα για την ακριβει α 88,5.Ειναι πολλα για καποιον που εκτος απο τις δυο εγκυμοσυνες ποτε δεν χαλαρωσα στο φαι.Παντα ημουν στην πριζα και τελικα τι καταφερνα παλι χοντρη ημουνα.Και ολα αυτα τα χρονια θυμαμαι να τα βαζω μια ζωη με τον εαυτο μου.ετρωγα εκανα εμετο και φτου κι απο την αρχη.Υποτιθεται οτι η βουλιμια ειναι διαταραχη της εφηβειας,τι πηγαινε λοιπον στραβα με μενα;Πραγματικα δεν εχω τωρα χρονο για να σου πω κιαλλα,ισως σου ξαναγραψω αλλα εχοντας δοκιμασει τα παντα,πηγα ακομα και σε ψυχολογο,τελικα καταλαβα τι ειχα.Μισουσα τον εαυτο μου.Μου την εδινε η αδυναμια του που ενω πολλα μπορουσα να τα ελεγξω στη ζωη μου αυτο δεν μπορουσα,και αλλα πολλα.Οι ανθρωποι που αγαπανε τον εαυτο τους ποτε δεν τον κακομεταχειριζονται και εγω βρισκομουν μπροστα σε μια τραγικη αληθεια.Δεν μάγαπουσα.Με την πρωτη ευκαιρια μου ασκουσα απιστευτη κριτικη και με τιμωρουσα με τον εμετο και με αλλα τετοια.Τελικα τα καταφερα να αποκτησω υποθυρ/σμο,μια κυστη ,μαλλον απο στεναχωρια 7 εκατοστα .και απιστευτες τυψεις.Τελικα καταλαβα οτι η μονη διαιτα που χρειαζομουν ηταν του μυαλου μου,επρεπε να απαλλαγω αμεσως απο τις αρνητικες σκεψεις.Σταθηκα μπροστα στον καθρεφτη ειπα Μαρια σ'αγαπω πολυ,και θα τα παμε καλα.Σταματησα να με κατηγορω με την πρωτη ευκαιρια.Αποφασισα οτι δεν ειμαι πια παιδι ,δεν ειναι δυνατον να μιλαω στον εαυτο μου οπως μου μιλουσαν οι γονεις μου.Ειμαι πλεον ενηλικη και αποφασιζω εγω πως θα μου μιλαω πλεον απο δω κα ι μπρος .Και θα μου μιλαω καλα.
Εχω να κανω εμετο ενα μηνα .Για μενα ειναι αθλος αν σκεφτεις οτι εκανα σχεδον καθε μερα.Καθε μερα που περναει στεκομαι μπροστα στον καθρεφτη και μου κλεινω το ματι.Δεν ξερω αν τρελλαθηκα αλλα δεν νομιζω,νομιζω οτι τοσα χρονια ημουν τρελλη που σκοτωνα καθημερινα τον εαυτο μου.Προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου και ολα τ'αλλα θα τα βρεις.Πολυ πολυ φιλικα
Μαρια.

[nassia]

Όχο βέβαια.Δεν ντρέπομαι για αυτά που έχω ζήσει και ζω..Για να είμαι ειλικρινής κάποια περιττά στοιχεία ήθελα να σβήσω.Δεν πειράζει όμως.Θα το ξαναγράψω.Νομίζω αξίζει τον κόπο να το ξαναγράψω.Για μένα ήταν ο γιός μου, για κάποιους άλλους σίγουρα είναι κάτι άλλο.Απλά είναι δύσκολο να το ανακαλύψεις το κίνητρο.Η βουλιμία δεν σε αφήνει.Δεν ξέρω πόσο κοντά στο θάνατο σε φέρνει η βουλιμία, αλλά κάθε φορά που κοιτάζω το παιδί μου,ξέρω πως θέλω να ζήσω υγιής!Για εκείνον μόνο.Του αξίζει μια μάνα που να είναι υγιής και σωματικά αλλά και ψυχικά για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του και στις επιθυμίες του.Λατρεύω το παιδί μου..Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως θα ήταν το πρώτο.Αν θα ήταν κορίτσι ή αγόρι, σε ποιόν θα έμοιαζε...Τελοσπάντων..Προσ� �αθώ σκληρά γιατί δεν θέλω άλλο να περάσω την ζωή μου πάνω απο την λεκανη μιας τουαλέτας..:-)
Nido είσαι η Κική;

[nassia]

Γεια σου ειναι η πρωτη φορα που απανταω σε μηνυμα σ'αυτο το site αλλα πραγματικα η ιστορια σου με συγκινησε γιατι μου θυμησες τον εαυτο μου.Βεβαια ειμαι λιγο μεγαλυτερη ( 38 )αλλα κι εγω ειμαι βουλιμικη απο 16 χρονων νομιζω.Στην αρχη ξεκινησε για πλακα με την αδελφη μου να τρωμε απιστευτες ποσοτητες και μετα να κανουμε εμετο μεχρι να πονεσει η κοιλια μας αλλα ετσι νομιζα οτι κατι κανω μιας και μ'αυτο τον τροπο ελεγχα το βαρος μου.Στην εφηβεια δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα βαρους ημουν γυρω στα 60 με 161 υψος ,αλλα μ'αυτα και με κεινα και κανοντας και δυο παιδια εφτασα με πολλους κοπους και υποτιθεται και προσοχη γυρω στα 90 κιλα για την ακριβει α 88,5.Ειναι πολλα για καποιον που εκτος απο τις δυο εγκυμοσυνες ποτε δεν χαλαρωσα στο φαι.Παντα ημουν στην πριζα και τελικα τι καταφερνα παλι χοντρη ημουνα.Και ολα αυτα τα χρονια θυμαμαι να τα βαζω μια ζωη με τον εαυτο μου.ετρωγα εκανα εμετο και φτου κι απο την αρχη.Υποτιθεται οτι η βουλιμια ειναι διαταραχη της εφηβειας,τι πηγαινε λοιπον στραβα με μενα;Πραγματικα δεν εχω τωρα χρονο για να σου πω κιαλλα,ισως σου ξαναγραψω αλλα εχοντας δοκιμασει τα παντα,πηγα ακομα και σε ψυχολογο,τελικα καταλαβα τι ειχα.Μισουσα τον εαυτο μου.Μου την εδινε η αδυναμια του που ενω πολλα μπορουσα να τα ελεγξω στη ζωη μου αυτο δεν μπορουσα,και αλλα πολλα.Οι ανθρωποι που αγαπανε τον εαυτο τους ποτε δεν τον κακομεταχειριζονται και εγω βρισκομουν μπροστα σε μια τραγικη αληθεια.Δεν μάγαπουσα.Με την πρωτη ευκαιρια μου ασκουσα απιστευτη κριτικη και με τιμωρουσα με τον εμετο και με αλλα τετοια.Τελικα τα καταφερα να αποκτησω υποθυρ/σμο,μια κυστη ,μαλλον απο στεναχωρια 7 εκατοστα .και απιστευτες τυψεις.Τελικα καταλαβα οτι η μονη διαιτα που χρειαζομουν ηταν του μυαλου μου,επρεπε να απαλλαγω αμεσως απο τις αρνητικες σκεψεις.Σταθηκα μπροστα στον καθρεφτη ειπα Μαρια σ'αγαπω πολυ,και θα τα παμε καλα.Σταματησα να με κατηγορω με την πρωτη ευκαιρια.Αποφασισα οτι δεν ειμαι πια παιδι ,δεν ειναι δυνατον να μιλαω στον εαυτο μου οπως μου μιλουσαν οι γονεις μου.Ειμαι πλεον ενηλικη και αποφασιζω εγω πως θα μου μιλαω πλεον απο δω κα ι μπρος .Και θα μου μιλαω καλα.
Εχω να κανω εμετο ενα μηνα .Για μενα ειναι αθλος αν σκεφτεις οτι εκανα σχεδον καθε μερα.Καθε μερα που περναει στεκομαι μπροστα στον καθρεφτη και μου κλεινω το ματι.Δεν ξερω αν τρελλαθηκα αλλα δεν νομιζω,νομιζω οτι τοσα χρονια ημουν τρελλη που σκοτωνα καθημερινα τον εαυτο μου.Προσπαθησε να αγαπησεις τον εαυτο σου και ολα τ'αλλα θα τα βρεις.Πολυ πολυ φιλικα
Μαρια. [/quote]




Μαρία καταρχήν ευχαριστώ που έβαλες ττην ιστορία..Χάθηκε κατά λάθος..Είμαι δυστυχώς στη δουλειά αλλά δεν σου κρύβω ότι κοπήκανε τα πόδια μου μόλις διάβασα το μήνυμά σου.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε νιώθω..Και εγώ αυτό έκανα.Μίλησα με μένα.Αποφάσισα να με αγαπήσω για αυτο που είμαι.Σκεφτομαι Μαρία, αφού με αγαπάει το παιδί μου τόσο αγνά και ο άντρας μου τόσο πολύ, ακριβώς έτσι όπως είμαι, ίσως πρέπει να δώσω και εγώ μια ευκαιρία στη Νάσια..Το παράλογο είναι ότι δεν θεωρώ ότι είμαι άσχημη.Όχι.Ίσα ίσα νομίζω πως έχω πολύ όμορφο πρόσωπο ή τουλάχιστον έτσι μου έχουνε πει.Τώρα από το λαιμό και κάτω...66 κιλά είμαι μετά την γέννα.Ήμουνα πάντα γύρω στα 56 - 57 (πάντα όμως με πρόκληση εμετού) με ύψος 1.65.Με προβληματίζουνε αυτά τα 10 παραπάνω δεν λέω..αλλά είναι κιλά.και κάποια στιγμή με την σωστή διατροφή θα φύγουνε.Έτσι προσπαθώ να σκέφτομαι.Και παλεύω..

[marmade]

είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες. Χρόνια βουλιμική και προσπάθώ εδώ και έβνα χρόνο περίπου με τη βοήθεια ψυχολόγου χωρίς όμως να μπορώ να πώ ότι έχω κάνει σπουδαία βήματα. Έχω κάνει βέβαια ΄κάποια πρόοδο, αλλά ο εμετός είναι ακόμη στη ζωή μου και αυτό σημαίνει ότι δεν έχω γίνει καλά. Ο φόβος ο μεγάλος είναι μήπως κάποια στιγμή πάθω καρκίνο του οισοφάγου από τους εμετούς. Δεν ξέρω πώς μου κόλλησε και πραγματικά δεν θυμάμαι πια αν το άκουσα ή το διάβασα κάπου, ή απλά το έχω στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει και έχω παρακλουθήσει τόσα πολλά γύρω από τη βουλιμία που πια έχω χάσει το μπούσουλα. Στην πραγματικότητα όμως δεν ξέρω αν με έχει βοηθήσει αυτό ή απλά με έχει κάνει να φοβάμαι και τη σκιά μου και να αισθάνομαι ότι περπατάω και έχω κέρατα, και όλοι με κοιτάνε και ξέρουν ....χαίρομαι όμως πάρα πολύ και πραγματικά σας ευχαριστώ πολύ για αυτό.....χαίρομαι που ακούω ότι γυναίκες με βουλιμία κατορθώνουν να κάνουν παιδιά.....Και αυτό γιατί ο άλλος μεγάλος μου φόβος περάν από τον καρκίνο είναι ότι θα γίνω στείρα, ότι το σώμα μου αποκλείεται να είναι σε θέση να κάνει ένα παιδ'ακι. Και πραγματικά είναι κάτι που το θέλω πάρα πολυ....

[Kleanthis_ed]

Originally posted by marmade
είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες.

Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλοι! ( υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό αρσενικών στην παρέα...)

Εμένα, η δική μου κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται από τις ,δικές σας, καθημερινές πρακτικές,όσο από τον ,όμοιο με εσάς , τρόπο σκέψης...

Μετά από κάποιο καιρό, κατάλαβα πως το πρόβλημα εκδηλώνεται με βάση το τρίπτυχο:

Βλαβερή σκέψη - Διατροφική,σωματική διαταραχή - ψυχοσωματικό πρόβλημα...

Οκ...δεν είπα και τίποτα καινούργιο...

Να είμαστε όλοι καλά...

[nassia]

Originally posted by Kleanthis

Originally posted by marmade
είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλες.

Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μοιάζουμε όλοι! ( υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό αρσενικών στην παρέα...)

Εμένα, η δική μου κατάσταση δεν χαρακτηρίζεται από τις ,δικές σας, καθημερινές πρακτικές,όσο από τον ,όμοιο με εσάς , τρόπο σκέψης...

Μετά από κάποιο καιρό, κατάλαβα πως το πρόβλημα εκδηλώνεται με βάση το τρίπτυχο:

Βλαβερή σκέψη - Διατροφική,σωματική διαταραχή - ψυχοσωματικό πρόβλημα...

Οκ...δεν είπα και τίποτα καινούργιο...

Να είμαστε όλοι καλά...

Νομίζω αυτό ειναι και το βασικότερο.Να είμαστε όλοι όσο μπορούμε καλύτερα..Και δυνατοί, όσο γίνεται..