ΖΩ ?

[Αθηνά_ed]

Γεια σας...Με λένε Αθηνά. είμαι 21 χρονών και εδώ και ένα χρόνο ζω στον εφιάλτη της βουλιμίας..Σήμερα είναι μια από τις αμέτρητες φορές που αποφάσισα να το σταματήσω αλλά ο φόβος ότι και πάλι δε θα τα κατάφερω είναι συνέχεια στη σκέψη μου.. Βρήκα το site σας ψάχνοντας για βοήθεια, για άτομα που ζουν ή έχουν ζήσει αυτό που περνάω κι εγώ..Διαβάζοντας τις ιστορίες σας ένιωσα ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί πραγματικά να με καταλάβει και αποφάσισα να γίνω μέλος, είμαι καινούργια λοιπόν..Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν 4 χρόνια όταν αποφάσισα να χάσω τα περιττά κιλά που από μικρό παιδί με βασάνιζαν και ήταν η αιτία (πίστευα) της απόρριψης, της κοροιδίας, της μοναξιάς κλπ. Ήμουν 85 κιλά με ύψος 1,70 και μέσα σε 1,5 χρόνο με τη βοήθεια διατροφολόγου και σωστής διατροφής κατάφερα να φτάσω τ στα 53. Το πρόβλημα ήταν 'οτι εμένα δεν μου έφτασαν, δεν με έβλεπα αδύνατη, ήθελα και έπρεπε να΄χάσω κι άλλο, ο διατροφολόγος με προειδοποίεισε και αρνήθηκε να με βοηθήσει λέγοντάς μου ότι ήδη ήμουν πολύ αδύνατη. Δεν του έδωσα σημασία, συνέχισα μόνη μου.. Αγόρασα 5 θερμιδομετρητές. ήξερα πόσες θερμίδες και λιπαρά έχει το κάθε τι. δεν έτρωγα ΠΟΤΕ γλυκά, λιπαρά, τηγανητά, και βραδινο. Η ζάχαρη και τα fast food δεν υπήρχαν για μένα!! Έτσι έφτασα τα 45 κιλά αλλά και πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, όλοι μου έλεγαν ότι είχα γίνει σαν σκελετός, ότι τα μάτια μου είχαν μαυρίσει, οι γονείς και οι φίλοι μου φοβόντουσαν ότι θα αρρώσταινα και το μόνο που άκουγα ήταν "ΦΑΕ, ΦΑΕ, ΦΑΕ"!!! Όχι δεν ήθελα να φάω. ήθελα να αδυνατίσω κι άλλο και ας μου είχε σταματήσει η περίοδος, και ας έτρεμα από το κρύο, και ας είχα χλωμιάσει και ας φαινόντουσαν από παντού τα κοκκαλά μου και ας μην είχα δύναμη να ανέβω 5 σκαλιά...Νόμιζα ότι δε βλέπουν αυτό που βλέπω εγώ, ότι με ζήλευαν..Βγαίναμε φια φαγτό και εγώ μόνο έπινα, ήθελα να φάω αλλά αντιστεκόμουνα και μου άρεσε που μπορούσα να το κάνω..Ώσπου μια μέρα δεν ξέρω πως, δε θυμάμαι, ήμουν μόνη στο σπίτι, άνοιξα το ψυγείο και δεν το έκλεισα για μία ώρα..έφαγαότι δεν είχα φάει για 2 χρόνια τωρά, σοκολάτες, γλυκά, μπισκότα, φαγητό, τυριά, σαλάμια, ψωμί, ελιές, όλα ανακατεμένα, ότι έβρισκα μπροστάμου το καταβρόχθιζα, δεν μπορούσα να σταματήσω, δεν σκεφτόμουν ,απλά έτρωγα ή μάλλον κατέβαζα ασυναίσθητα, είχα σκάσει αλλά συνέχιζα, έπρεπε να φάω απ'όλα, μόνο αυτό σκεφτόμουν...όταν σταμάτησα αυτή ητρέλα με έπιασε τρόμος, που θα πάνε όλες αυτές οι θερμίδες??? έτρεξα στην τουαλέτα, έβαλα το δάχτυλο στο στόμα και έβγαλα ότι έιχα φάει.. Βγήκα από την τουαλέτα μετά από μία ώρα γεμάτη αηδία, τρόμο, ανακούφιση που το ''έσωσα'' και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ... Πώς το έκανα εγώ αυτό, πως άφησα τον εαυτό μου να φάει τόσο, που πήγε ο αυτοέλεγχος μου, τρομοκρατήθηκα ότι θα ξαναγίνω 85 κιλά!!! Αυτό που ακολούθησε ήταν μια στερητική δίαιτα, μετά πάλι βουλιμία, εμετός και ούτω καθ'εξής... Σήμερα είμαι 57 κιλά, με σιχαίνομαι, νιώθω ότι απο΄παντού ξεχειλίζει λίπος, έχω κλειστεί στο σπίτι, δε θέλω να βγαίνω, νομίζω ότι όλι με σχολιάζουν για το πως πάχυνα , με κοροιδεύουν για το πάχος μου... Απειρες φορές προσπάθησα να σταματήσω έχασα 2-3 κιλά, τα ξαναέβαλα, ένιωσα ακόμη πιο χάλια και χειροτέρεψα.. πηγαίνω σε ψυχολόγο εώ και 4 μήνες. δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.. Νιώθω ότι δε ζω, θέλω να γίνω κανονικός άνθρωπος, θα μπορέσω ποτέ? Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, ζηλεύω τους γύρω μου [που χαίρονται τη ζωή..το μόνο που σκέφτομαι είναι το φαγητό. τι πρέπει να φάω και τι όχι, πως θα χάσω τα κιλά που πήρα κλπ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΞΑΝΑ, ΜΠΟΡΩ???????

[Τάνια_ed]

Καλωσόρισες Αθηνά

Διάβασα την ιστορία σου με μεγάλο ενδιαφέρον. Λυπάμαι πολύ που αισθάνεσαι παχιά στα κιλά σου και καταλαβαίνω ότι ό,τι και να σου πούμε δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε από μέσα σου αυτή τη βαθιά ριζωμένη ιδέα. Πρέπει να ανακαλύψεις τί έγινε και άρχισες να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, πότε έγινε... Πρέπει να φτάσεις στη ρίζα του προβλήματος και από εκεί να αρχίσεις σιγά-σιγά να ξαναχτίζεις την αυτοπεποίθησή σου και να ξαναχαίρεσαι τη ζωή σου.

Πάντως μην νομίζεις ότι το πρόβλημά σου είναι άλυτο. Και η Νταϊάνα είχε βουλιμία αλλά ο Ντόντι την θεράπευσε!

Πιστεύω ακόμα ότι είναι σημαντικό να εξηγήσεις στους οικείους σου ότι δεν σε βοηθούν όταν σου λένε να φας ή κάνουν σχόλια για το βάρος σου. Αμα σε αφήσουν ήσυχη, θα βρεις την ισορροπία, από μόνη σου.

Μην απογοητεύεσαι γλυκιά μου, θα φτιάξουν τα πράγματα γιατί είσαι αποφασισμένη να αλλάξεις. Και εμείς εδώ είμαστε να μας λες τον πόνο σου να ξεσκάς λιγάκι, εντάξει; :)

[Αθηνά_ed]

σ'ευχαριστώ πολύ Τάνια, αυτά που γράφεις μου δίνουν κάποιο κουράγιο... Ελπίζω να τα καταφέρω αυτή τη φορά και να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα.. Και σε σένα εύχομαι καλή συνέχεια στην προσπαθειά σου, μόνο να προσέχεις πολύ..

[marmade]

Αθηνούλα μου, δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω και σε συμπονώ.
παλεύω με τη βουλιμία και τον κακό μου εαυτό εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω περίπου 10 είναι. Έχω κάνει το ίδιο λάθος, ξεκίνησα με δίαιτες, στερήθηκα για χρόνια γλυκά, πίτσες, σοκολάτες και ΄καθε τί παχυντικό. Ήταν κακές τροφές και δεν ήθελα ούτε να τις βλέπω. Και σε εμένα η ίδια μόνιμη κουβέντα να αντηχεί στα αυτιά μου. ΦΑΕ ΦΑΕ ΦΑΕ. Μέχρι που έσπασα, δεν άντεχα άλλο να στερούμαι. Όταν τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο ζόριζαν ήθελα να κάνω κάτι για να νίωσω λίγο καλύτερα. Έπεφτα με τα μούτρα σε ό,τι έβρισκα. Αγόραζα τρεις σοκολάτες μαζί. Ξόδευα τρελά ποσά από τα χαρτζιλίκι μου σε φαγητό. Το θέμα είναι ότι για καιρό δεν ήξερα ότι αυτό που έκανα ήταν αρρώστεια, δεν είχα εγώ τον έλεγχο αλλά αυτό. Μπήκα σε κάποιο πρόγραμμα πολύ προσφατα και προσπαθώ. Δεν πετυχαίνω πάντα να χαλιναγωγήσω το πάθος αλλά έχω κάνει το μεγάλο βήμα. ʼν το θες πραγματικά μπορείς και εσύ. Μπορούμε και θα γίνουμε καλά. Μην χάνεις τις ελπίδες σου, Είμαι μαζί σου, είμαστε πολλές μαζί σου, δεν είσαι μόνη

[Τάνια_ed]

Αθηνά σε σκεφτόμουν σήμερα! Είχα το πρώτο μου ΡΒ (αναρρόφηση φαγητού λόγω υπερφαγίας) και ένιωσα λυτρωμένη γιατί είχα κάνει κάτι κακό πριν... είχα φάει μετά από το γεύμα και πάνω στη χώνεψη κάτι κρουασανο-τσουρεκάκια. Σκεφτόμουν πόσο εύκολο θα ήταν να εθιστώ σε αυτή τη συμπεριφορά και να βρεθώ στη θέση σου. Ομως επειδή διάβασα την ιστορία σου ξέρω ότι πρέπει να φυλαχτώ. Εν τέλει τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, το πιστεύεις αυτό; Νομίζω ότι υποφέρεις τώρα για να μπορέσεις να βοηθήσεις αργότερα άλλα άτομα να ξεπεράσουν τη βουλιμία τους.

Να σου πω και κάτι να γελάσεις; Η μαμά μου με είχε πρήξει τις περασμένες εβδομάδες ότι η εγχείρηση δακτυλίου που είχα κάνει δεν πέτυχε γιατί έτρωγα χωρίς φραγμό. Γκρίνιαζε τόσο πολύ που με ψιλοέπεισε ότι κάτι πάει στραβά και κόντεψα να τρελλαθώ από την αγωνία και τη στεναχώρια μου. Σήμερα που έκανα εμετό γύρισε και μου είπε (με το αμίμητο στυλ που έχουν όλες οι μαμάδες) ότι ο δακτύλιος λειτουργεί και καλά να πάθω για να βάλω μυαλό.

Λοιπόν είτε πάσχουμε από παχυσαρκία, είτε από βουλιμία, είτε από νευρική ανορεξία, είτε από ο,τιδήποτε... βασίσου στις μανάδες μας να μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα! Χα χα (Τι μιλάω τώρα, γιατί κι εγώ μαμά είμαι και μπορεί να κάνω τα ίδια και χειρότερα... αχ, αχ, αχ)

[Αθηνά_ed]

Originally posted by marmade
Αθηνούλα μου, δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω και σε συμπονώ.
παλεύω με τη βουλιμία και τον κακό μου εαυτό εδώ και πολλά χρόνια. Νομίζω περίπου 10 είναι. Έχω κάνει το ίδιο λάθος, ξεκίνησα με δίαιτες, στερήθηκα για χρόνια γλυκά, πίτσες, σοκολάτες και ΄καθε τί παχυντικό. Ήταν κακές τροφές και δεν ήθελα ούτε να τις βλέπω. Και σε εμένα η ίδια μόνιμη κουβέντα να αντηχεί στα αυτιά μου. ΦΑΕ ΦΑΕ ΦΑΕ. Μέχρι που έσπασα, δεν άντεχα άλλο να στερούμαι. Όταν τα πράγματα στο Πανεπιστήμιο ζόριζαν ήθελα να κάνω κάτι για να νίωσω λίγο καλύτερα. Έπεφτα με τα μούτρα σε ό,τι έβρισκα. Αγόραζα τρεις σοκολάτες μαζί. Ξόδευα τρελά ποσά από τα χαρτζιλίκι μου σε φαγητό. Το θέμα είναι ότι για καιρό δεν ήξερα ότι αυτό που έκανα ήταν αρρώστεια, δεν είχα εγώ τον έλεγχο αλλά αυτό. Μπήκα σε κάποιο πρόγραμμα πολύ προσφατα και προσπαθώ. Δεν πετυχαίνω πάντα να χαλιναγωγήσω το πάθος αλλά έχω κάνει το μεγάλο βήμα. ʼν το θες πραγματικά μπορείς και εσύ. Μπορούμε και θα γίνουμε καλά. Μην χάνεις τις ελπίδες σου, Είμαι μαζί σου, είμαστε πολλές μαζί σου, δεν είσαι μόνη

Να σαι καλά marmade..., πραγματικά μοιάζουμε, αυτά που περιγράφεις τα έχω περάσει κι εγώ και τα περνάω φυσικά.. Χαίρομαι που ακούω άτομα που προσπαθούν και τα καταφέρνουν γιατί εμείς ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να μην ξανάγυρίσεις πίσω..Εγώ δεν τα κατάφερα πάλι, είχα ξανά κρίσεις, δεν μπόρεσα να κρατηθώ, το στόμα μου έχει γεμίσει πληγές και έβαλα σε 2 μέρες 4 κιλά..απογοητεύτηκα για ακόμα μια φορά, δε θα τα παρατήσω όμως, δε θα ξανακλειστώ μέσα στο σπίτι, θα ξαναπροσπάθήσω, δε θα μας νικήσει, θα το νικήσουμε... Είμαστε πιο δυνατές από αυτό, έτσι δεν είναι?

[Αθηνά_ed]

Originally posted by Τάνια
Αθηνά σε σκεφτόμουν σήμερα! Είχα το πρώτο μου ΡΒ (αναρρόφηση φαγητού λόγω υπερφαγίας) και ένιωσα λυτρωμένη γιατί είχα κάνει κάτι κακό πριν... είχα φάει μετά από το γεύμα και πάνω στη χώνεψη κάτι κρουασανο-τσουρεκάκια. Σκεφτόμουν πόσο εύκολο θα ήταν να εθιστώ σε αυτή τη συμπεριφορά και να βρεθώ στη θέση σου. Ομως επειδή διάβασα την ιστορία σου ξέρω ότι πρέπει να φυλαχτώ. Εν τέλει τίποτα δεν γίνεται χωρίς λόγο, το πιστεύεις αυτό; Νομίζω ότι υποφέρεις τώρα για να μπορέσεις να βοηθήσεις αργότερα άλλα άτομα να ξεπεράσουν τη βουλιμία τους.

Να σου πω και κάτι να γελάσεις; Η μαμά μου με είχε πρήξει τις περασμένες εβδομάδες ότι η εγχείρηση δακτυλίου που είχα κάνει δεν πέτυχε γιατί έτρωγα χωρίς φραγμό. Γκρίνιαζε τόσο πολύ που με ψιλοέπεισε ότι κάτι πάει στραβά και κόντεψα να τρελλαθώ από την αγωνία και τη στεναχώρια μου. Σήμερα που έκανα εμετό γύρισε και μου είπε (με το αμίμητο στυλ που έχουν όλες οι μαμάδες) ότι ο δακτύλιος λειτουργεί και καλά να πάθω για να βάλω μυαλό.

Λοιπόν είτε πάσχουμε από παχυσαρκία, είτε από βουλιμία, είτε από νευρική ανορεξία, είτε από ο,τιδήποτε... βασίσου στις μανάδες μας να μας κάνουν να αισθανόμαστε άσχημα! Χα χα (Τι μιλάω τώρα, γιατί κι εγώ μαμά είμαι και μπορεί να κάνω τα ίδια και χειρότερα... αχ, αχ, αχ)

Τάνια μου, σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις!!!!!!!!!!!!!! Με τρόμαξες με αυτά που έγραψες, μην μπείς κι εσύ σε αυτόν τον εφιάλτη, είναι μια φρίκη, πίστεψε με...μείνε μακριά, καλύτερα να τρως, παρά αυτό..Μακάρι να μπορέσω να προστατέψω ή να βοηθήσω αλλα άτομα να ξεπεράσουν τη βουλιμία, να τα πείσω να μην πεθαίνουν κάθε μέρα...Υποσχέσου ότι δεν θα ξαναπεράσει καν απ'το μυαλό σου να κάνεις εμετό, σε παρακαλώ...

[Kleanthis_ed]

Σχεδόν οι ίδιες καταστάσεις και για μένα με την διαφορά ότι είμαι άνδρας και ότι δεν έφτασα πολλές φορές στην φάση του εκούσιου εμετού...

Γεια σας και απο εμένα...

[eatdis-admin]

Originally posted by Αθηνά
ΖΩ?

ΖΕΙΣ Αθηνά, ζεις και με τον δικό σου τρόπο (την βουλιμία) προσπαθείς να επιβιώσεις και να αντιμετωπίσεις διάφορα εμπόδια που εμφανίστηκαν στον δρόμο της ζωής σου.

Είναι σημαντικό, πάρα πολύ σημαντικό που στο εδώ και τώρα, έστω 4-5 χρόνια μετά την εμφάνιση της βουλιμίας, μπορείς πια να αναγνωρίσεις όχι εγκεφαλικά αλλά βαθιά μέσα σου πόσο αυτομαστιγώνεσαι, πόσο πολύ τυρρανάς και τιμωρείς τον εαυτό σου.
Λες ότι ζηλεύεις τους γύρω σου που χαίρονται τη ζωή τους.
Μα και συ ήδη έχεις κάνει τα πρώτα σου βήματα προς την χαρά της ζωής, προς την δική σου χαρά: αναγωρίζεις το πρόβλημα, πηγαίνεις σε ειδικό, προσπαθείς να αποκτήσεις αυτοέλεγχο, διαφορετικές συνήθειες.
Καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και πως σε αυτόν θα υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Ο δρόμος προς την "θεραπεία" δεν είναι μια σταθερά ανοδική πορεία αλλά ένας δρόμος γεμάτος στροφές, ανηφόρες και κατηφόρες.
Και για να σε προλάβω, οι ενδεχόμενες κατηφόρες δεν αποτελούν υποτροπή και δεν μπορούν να ακυρώσουν την μέχρι τοτε καλή πορεία. Είναι απλώς οι αναγκαίες στάσεις που ζητά ο εαυτός, οργανικά και ψυχολογικά, μέχρις ότου μπορέσει να ανέβει ένα ακόμη σκαλί.

Καλή δύναμη στην προσπάθεια σου Αθηνούλα!

[Τάνια_ed]

Αθηνά, δεν έκανα εμετό επίτηδες, έτυχε γιατί όταν μπλοκάρει ο οισοφάγος, ο ίδιος ο οργανισμός αποβάλλει το εμπόδιο προκαλώντας εμετό. Πάντως από αυτό το επισόδειο και έπειτα αισθάνομαι πολύ καλλίτερα και έχω μεγαλύτερη διάθεση για ζωή.

Φιλάκια

[femalethess]

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ...
ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΗ...
ΣΗΜΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΜΕΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?ΞΕΡΝΑΜΕ,ΞΕΡΝΑΜΕ,ΞΕ� �ΝΑΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΔΗΘΕΝ ΖΟΥΜΕ!!!
ΠΡΙΝ 5 ΜΕΡΕΣ ΕΧΑΣΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ,ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΚΑΙ ΣΙΧΑΘΗΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΥΡΟΒΟΥΛΙΜΙΕΣ ΜΟΥ...
ΞΕΚΟΛΛΗΣΤΕ ΟΣΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΧΘΡΟΣ...
ΔΩΣΤΕ ΜΙΑ ΜΟΥΝΤΖΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
ΕΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΛΛΑΞΤΕ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΙΜΗΣΤΕ ΤΑ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΣΚΑΛΙΖΕΤΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ! ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ!!!
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΒΗΝΕΙ ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ...ΑΣ ΦΥΓΟΥΜΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΠΟ ΕΔΩ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ!
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ!ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ!
ΓΥΡΙΣΤΕ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΕΚΤΟΝΩΘΕΙΤΕ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ!Ε Λ Ε Ο Σ !ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ!ΑΣ ΜΗ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ...

[siga_siga]

καταλαβαίνω τον πόνο σου και πως βλέπεις την ζωή με διαφορετικό μάτι.
διαφορετικά βιώνει ο κάθε ένας μας κάποια πράγματα.μην προκαλείς όμως φόβο εκεί που δεν υπάρχει.
το μυαλό σαφέστατα λειτουργεί διαφορετικά όταν έρχεται ο θάνατος. και που όταν τον βιώνουμε πάλι αλλάζει το συναίσθημα.
ο κάθε ένας μας έχει διαφορετικό πρόβλημα.
όλοι μας κλεινόμαστε στο σπίτι για μερικό διάστημα. το έχουμε ανάγκη εξού και γίνεται.
η αθηνούλα όπως και άλλοι κλειστήκανε και ξαναβγήκανε. αν μένανε ακόμη μέσα θα βρισκόντουσαν αλλού.
το σημαντικό είναι οτι γνωρίζπντας το πρόβλημα προσπαθούν να το λύσουνε. κάποιοι το λύσανε ήδη κάποιοι τώρα το λύνουνε.
φιλικά
και
μάκια

[Αθηνά_ed]

Σας ευχαριστώ όλους για όσα γράψατε, μου δίνετε πραγματικά δύναμη και πιστέψτε με το έχω ανάγκη...έχουν περάσει 5μέρες και δεν είχα καμία κρίση, ξέρω ότι είναι πολύ λίγες μέρες αλλά ήδη νιώθω πολύ καλύτερα και δε θέλω να ξαναγυρίσω...ʼρχισα και πάλι να βγαίνω έξω, πήγα για καφέ και ψώνια μετά από ένα μήνα, είδα ανθρώπους να ζούν, να χαίρονται, και ήμουν κι εγώ εκεί, μαζί τους και όχι κλεισμένη σ'ένα σπίτι, να τρώω και να ξερνάω..Συνειδητοποίησα ΤΟ ΠΟΣΟ ΚΑΚΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΒΙΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟ ΤΡΟΠΟ, ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΤΙΣ ΖΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ???????? Όλα είναι τόσο όμορφα χωρίς τη διαρκή σκέψη για το πως φαίνεται το σώμα μας, αν βάλαμε ή χάσαμε κιλά, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ Σ'ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ.....Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και θα τα καταφέρουμε, γιατί θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας, έτσι δεν είναι?

[siga_siga]

ναι