Η δική μου ιστορία

[filiram]

Καλησπέρα παιδιά!
Βρήκα τυχαία το site, καθώς έψαχνα στο internet άρθρα για τη νευρογενή βουλιμία. Μπήκα στη διαδικασία συγκέντρωσης υλικού για τις ανάγκες της δουλειάς μου: είμαι δικηγόρος και ανέλαβα πρόσφατα την υπεράσπιση ενός ατόμου με διάγνωση χρόνιας βουλιμίας (14 έτη) και κατάθλιψης. Που παίρνει (ή θα έπρεπε να παίρνει - ίσως και να μην με είχε χρειαστεί αν τα έπαιρνε) Ladose & Topamac. Που στα κρατητήρια μου ομολόγησε ότι παίρνει δεκάδες υπακτικά καθημερινά για να αποβάλει όπως - όπως ό,τι απομένει στο βασανισμένο στομάχι του. Με αφορμή την υπόθεση αυτή, άρχισα να ψάχνω κατά πόσο κατάθλιψη - βουλιμία - παραβατικότητα μπορεί να συνδέονται. Στην πραγματικότητα, από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι αυτή η υπόθεση ήρθε σε μένα για κάποιο λόγο. Μου την έστειλε η μοίρα ή για να με βασανίσει, ή για να με σώσει... Πόσο κλισέ αλλά και πόσο σοφό: "Ό,τ ι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό". Γιατί, όταν πήγα να την επισκεφτώ στα κρατητήρια και είδα στα χέρια της τα σημάδια από τα δόντια της, δεν χρειάζονταν λέξεις...Ήδη ήξερα... Γιατί η ίδια πάσχω από βουλιμία εδώ και οκτώ χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν το 1998, ενώ ήμουν στο πρώτο έτος της Νομικής. Ή τουλάχιστον, τότε εκδηλώθηκαν. Μέχρι κείνη τη στιγμή, μια ζωή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έκανα δίαιτα. Στο μυαλό μου, η απώλεια βάρους φάνταζε πάντα πανάκεια: η λύση για κάθε πρόβλημα. Ό,τι κι αν μου συνέβαινε, μετατόπιζα το πρόβλημα στην απώλεια βάρους, λες και η τέλεια εικόνα θα ήταν το μαγικό ραβδί για τα πάντα. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρξα υπέρβαρη. Είμαι 1.68, τώρα 54 κιλά και το μέγιστο που άφησα ποτέ τον εαυτό μου να φτάσει ήταν 60. Πάντα όμως είχα διαστρεβλωμένη εικόνα για το βάρος μου. Γιατί φοβόμουν ότι θα γίνω παχύσαρκη.
Η αιτία του φόβου; Είμαι υιοθετημένο παιδί και η φυσική μου μητέρα, όπως και οι αδερφές μου, είναι παχύσαρκες. Από μικρή, άκουγα τους οικείους μου να με αποτρέπουν από το φαγητό με εκφράσεις όπως "αγελάδα", "σταμάτα να τρως", "θα γίνεις χοντρή, έχεις γονίδια". Όταν γνώρισα τη φυσική μου οικογένεια, κατάλαβα τις ανησυχίες των γύρω μου για τη δική μου δυνατή κατάληξη όσον αφορά το σωματικό μου βάρος. Αλλά δεν τις δικαιολόγησα. Γιατί η ζημιά στη δική μου ψυχή είχε ήδη γίνει. Το περιβάλλον μου, μου είχε επιθέσει την "ταμπέλα" του παιδιού που θα κατέληγε παχύσαρκο, σπάταλο σαν το φυσικό του πατέρα και αποτυχημένο σαν τη φυσική του μάνα και την αδερφή του, που στα 35 της ήταν αιώνια φοιτήτρια. Και εγώ ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήμουνα ένα ελεύθερο άτομο, που θα διέγραφε τη δικη του πορεία, και θα διέψευδε όλα τα προγνωστικά για το μέλλον του. Ήθελα να αλλάξω πρώτα την εικόνα μου. Για να μη μοιάζω με κανέναν από τη φυσική μου οικογένεια. Να αποστεωθώ. Τότε, στα δώδεκά μου, όταν το έμαθα, ήταν που άρχισα τις στερητικές διαίτες. Το καλοκαίρι κείνο, έφτασα τα 46 κιλά. Ένοιωθα ενοχές, ακόμη και για ένα μπισκότο.. Νομίζω ότί ήταν η πρώτη φορά που έπαθα νευρική ανορεξία.
Η μεγάλη φρίκη όμως, ήρθε έξι χρόνια μετά, στα 19 μου. Θυμάμαι αξέχαστα ότι όλο το πρώτο έτος στη Σχολή το είχα περάσει με γιαούρτια και μαρούλια. Και έτσι κατάφερα να φτάσω τα 47 κιλά (γιατί στο ενδιάμεσο είχα ξαναπαχύνει). Νομίζω ότι την περίοδο αυτή είχα ξαναπάθει νευρική ανορεξία. Στη βουλιμία μεταπήδησα κάπου τότε, όταν μια νύχτα και ενώ βρισκόμουν στη μέση μιας χημικής δίαιτας, παρασυρμένη από τη δαιμόνια όρεξη που μου είχε προκαλέσει η τόση στέρηση τροφής, κατανάλωσα ένα κλαμπ σάντουιτς με μαγιονέζα. Η απόγνωσή μου "για το κακό που είχε γίνει" και για το μη αναστρέψιμο αυτού, με οδήγησε στην παράνοια: να επινοήσω την πρόκληση εμετού. Ήταν η πρώτη φορά που "η μηχανή τρελάθηκε" και άρχισε να δουλεύει ανάποδα. Πόσες φορές έχω προσευχηθεί να γύριζα πίσω στο χρόνο και να μην είχα υλοποιήσει τη νύχτα εκείνη αυτή την απότροπαια σκέψη.. Να μην είχα τολμήσει να μπω σ' αυτό το απονενοημένο μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση.
Τον πρώτο καιρό βέβαια, όλα ήταν καλά. Ντρεπόμουνα πάρα πολύ βέβαια για τη διαστροφή μου καθότι δεν ήξερα ότι το κάνουν κι άλλοι και το φύλαγα σαν επτασφράγιστο μυστικό. Μπορούσα όμως ξανά να ζω τη χαρά της τροφής. Να βγαίνω για φαγητό με φίλους. Να μη στερούμαι. Να απολαμβάνω τα φαγητά της μαμάς μου χωρίς να παχαίνω. Το μόνο που με είχε βάλει σε σκέψεις τότε και που μου έμεινε στη μνήμη, ήταν μια παραβολή που είχα ακούσει από κάποιον τύπο της Εκκλησίας που κήρυττε κατά της χρήσης των προφυλακτικών λέγοντας ότι η επαφή με προφυλακτικό εμποδίζει την αναπαραγωγή του είδους και είναι αμαρτία τέτοια, σαν να χεις βάλει στο λαιμό σου ένα μαχαίρι και να μην κατεβαίνει στο στομάχι σου η τροφή που τρως. Να γεύεσαι την ηδονή, αλλά να μην υφίστασαι τις συνέπειες. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στο μυαλό μου η υπόνοια ότι αυτό που έκανα ήταν κάτι σας ύβρις. Όχι κατά του Θεού. Αλλά κατά του ευατού μου.
Η πραγματική φρίκη βέβαια άρχισε όταν η κατάσταση άρχισε να χρονίζει. Δεν απολάμβανα πλέον κανένα γεύμα. Είχα πόνους στο στομάχι, αιματώματα από σπασμένα αγγεία στα μάτια, αϋπνία, ταχυκαρδίες, σπασμένα νεύρα, μελαγχολίες, έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, διαταραχές στον κύκλο μου και πολλούς ΦΟΒΟΥΣ. Ότι θα πάθω ρίξη στομάχου κατά τη διάρκεια της κρίσης και θα με βρουν νεκρή το άλλο πρωί, ότι θα πάθω καρκίνο του οισοφάγου και άλλα τέτοια. Παρολ' αυτά, δεν ήθελα να σταματήσω. Για μένα η απώλεια βάρους - με κάθε μέσο, ακόμη και με τη φρίκη του αυτοπροκαλούμενου εμετού - ήταν ένα σύμβολο ότι είχα αποκοπεί από το "καταραμένο DNA" και θα διέγραφα τη δική μου ελεύθερη πορεία, ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΕΓΩ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΟΥ.
Η πρώτη επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασής μου ήρθε όταν έμαθα ότι μία από τις φυσικές μου αδερφές - σ΄αυτές που τόσο πολύ πάσχιζα να μη μοιάσω - και μάλιστα αυτή με την οποία εξωτερικά μοιάζουμε (εκτός από το βάρος μας) σαν δυο σταγόνες νερό, εισήχθη σε νευρολιγική κλινική με διάγνωση ..... σχιζοφρένειας. Και η αποκάλυψη - γροθιά στο στομάχι μου: ήταν και βουλιμική.... ΤΡΟΜΟΣ.....
Από τότε προσπαθώ. Προσπαθώ να σωθώ. Να αυτοψυχαναλυθώ, να απαλλαγώ οριστικά (ΓΙΝΕΤΑΙ; απ' αυτή την κατάρα της βουλιμίας. Πάω καλά. Υπάρχουν περίοδοι που απέχω, το μεγαλύτερο διάστημα ήταν 6 μήνες. Πήρα την πρωτοβουλία και πήγα και γνώρισα τη φυσική μητέρα μου. Ήθελα τόσο πολύ να τη θαυμάσω, να την αγαπήσω, να επουλώσω την ψυχή μου. Προφανώς δεν τα κατάφερα, ή εκείνη δεν τα κατάφερε... Από την αρρώστια μου ποτέ δεν επηρεάστηκε η δουλειά μου. Τα πάω πολύ καλά, είμαι δημιουργική, έχω φίλους, καλή σχέση με το άλλο φύλο, κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί. Κι όμως. Δυστυχώς, πρόσφατα, και πριν έρθει στο γραφείο μου η περιβόητη υπόθεση, υποτροπίασα. Ίσως να συνέβαλε και ότι έκοψα το τσιγάρο. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι θέλω να ζω χωρίς φόβους. Να μαι δυνατή. Να γίνω ευτυχισμένη. Οι βουλιμικές κρίσεις μου φέρνουν στο νου την Κόλαση του Ιερώνυμου Μποσ. Θέλω όταν παρασταθώ στη δίκη για την υπεράσπιση της βουλιμικής μου πελάτισσας, να χω σιγουρευτεί ότι η βουλιμία δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση του ακαταλόγιστου, ότι δεν είναι δυνατόν να σου κλονίσει τόσο πολύ τα νεύρα, ότι άλλη ήταν η αιτία του κακού. Και εγώ, τη μέρα της δίκης, να χω μια για πάντα αφήσει πίσω μου τη φρίκη. Να χω σωθεί.
Συγγνώμη αν σας τρόμαξα. Είναι που φοβάμαι. Και που έτσι μαζεμένα, ποτέ δεν τα χω ξαναπει. Καλημέρα.

[marg_ed]

Ειδα οτι δεν εγινε η καταχωρηση που εκανα το πρωι.Σου απαντησα στην dead-can dance γιατι εκει ειδα πρωτα την δικη σου καταχωρηση.Καλως ηρθες στο forum.

[marg_ed]

Καλημερα filiram και καλως ορισες στο site.Μου αρεσε ο τροπος διατυπωσης της ιστοριας σου.
Θα γινεις πολυ καλη δικηγορος.
Με συγκινησε πιο πολυ αυτο που νομιζες οτι το κανεις μονο εσυ.Ετσι και γω ωσπου μια μερα διαβασα ενα αρθρο σ'ενα περιοδικο και ξαφνικα συνειδητοποιησα οτι αυτο που εγω ελεγα οτι ηταν δικη μου πατεντα,ειχε ονομα και επωνυμο.Ψυχογενης βουλιμια.Απιστευτο.
Απο τοτε περασε πολυς καιρος με μενα να περναω απο 40 κυματα.Ακομα και αυτο περι υβρις σκεφτομουν.Ελεγα οτι ηταν πολυ φοβερο να φερομαι ετσι στο φαγητο οταν πολλοι συνανθρωποι μας δεν εχουν ουτε τα προς το ζην.Και δεν θελω να σκεφτω και για αλλες φτωχες χωρες γιατι νομιζω οτι θα τρελλαθω.
Οπως και συ,ετσι και γω δεν εχω δικη μου καταχωρηση, γιατι 1ον ειμαι καινουρια σχετικα στο χωρο και 2ο,νομιζω οτι δεν ξερω τον τροπο.
Αν μ'αγγιξει καποια ιστορια απλα καταθετω τις δικες μου αποψεις κι εμπειριες.
Ζωντας πολλα χρονια ως βουλιμικη νομιζω οτι ειδα λιγο φως; κανοντας αυτογνωσια,και καταληγοντας στο συμπερασμα οτι ολα εχουν να κανουν με την σχεση που εχουμε με τον εαυτο μας.
Η βουλιμια οπως και η ανορεξια ειναι αρνησεις της ιδιας της ζωης και ακραιες μορφες μισους εναντιον του εαυτου μας.Το φαγητο ειναι τελειως απαραιτητο για την επιβιωση μας.
Γιατι να το αρνιομαστε;Γιατι θελουμε να πεθανουμε;Ποιο τρομερο γεγονος συνεβη στη ζωη μας που μας σπρωχνει να την εγκαταλειψουμε;
Μηπως μεγαλωσαμε σ'ενα περιβαλλον που μας ασκουσε διαρκως κριτικη;(εγω ναι)
Οτι συνεβη στο παρελθον εχει πια τελειωσει.Σημερα εχουμε την ευκαιρια να φερθουμε στον εαυτο μας οπως εμεις θελουμε.Ας ειμαστε λοιπον καλοι με τον εαυτο μας.Ας αρχιζουμε να τον αγαπαμε και να τον επιδοκιμαζουμε
Ο τροπος με τον οποιο μας συμπεριφερθηκαν οταν ειμασταν παιδια ειναι ο τροπος συνηθως με τον οποιο συμπεριφερομαστε στους εαυτους μας σημερα.
Το προσωπο που επικρινουμε ειναι το παιδακι που εχουμε ολοι μεσα μας.
Τωρα ομως ΕΜΕΙΣ ειμαστε οι ενηλικοι στη ζωη μας και ειναι πραγματικα κριμα αν δεν αγαπαμε και παρηγορουμε το παιδι μεσα μας.
Τελικα δικο μου συμπερασμα ειναι οτι το κλειδι για ολα ειναι η αποδοχη και η επιδοκιμασια του εαυτου μας.Ολα τα αλλα τα βρισκεις στην πορεια.
Γιατι οπως εχω ηδη πει αν αγαπας τον εαυτο σου τον φροντιζεις και δεν θελεις να του κανεις κακο.
Σ'ευχαριστω που μου εδωσες την δυνατοτητα να τα πω ολα αυτα γιατι πραγματικα και εγω τ'ανακαλυψα τους τελευταιους μηνες και στην αρχη ειχα μεινει αφωνη απο το συμπερασμα.
Δεν ειχα τιποτα , απλα δεν αγαπουσα τον εαυτο μου.Φοβερο δεν ειναι ;Ολη αυτη η κριτικη ,το αυτομαστιγωμα ουτε ιχνος συμπονιας,τοσο μισος.Ουτε στο χειροτερο εχθρο μας φερομαστε ετσι.Τελως παντων.Τωρα πρεπει να βγω.Ελπιζω να τα ξαναπουμε.




marg

[marg_ed]

Tα καταφερα!!!!!!!!!Ενταξει,δεν διεσπασα και το ατομο ,αλλα το να κανω αντιγραφη και επικολληση για μενα ειναι θαυμα.
Αντε και να ανοιξω και δικο μου θεμα σιγα σιγα.