(ʼλλη) μια προσωπικη ιστορια

[xroup]

Χαιρετε. Βρηκα τυχαια αυτο το φορουμ και σκεφτηκα να γινω μελος γιατι οπως λενε και οι Αμερικανοι "eating disorder is my middle name".
Λοιπον ειμαι κοπελα (δεσποινιδα ετων 32). Απο παντα ειχα προβλημα με υπερβολικα αυξημενες αντρικες ορμονες (αρα αμμηνορρεια-καθολου περιοδος πιο απλα χωρις χαπια). Παντα παχουλη απο κοριτσακι, διαιτες απο την εφηβεια, εχανα λιγο βαρος, ξαναπεφτα μετα στα ιδια. Οι γιατροι εβλεπαν παντα τα αυξημενα ανδρογονα και εμεναν εκει.. δεν εψαχναν παραπερα. Εφτασα στα 25 να ειμαι 130 κιλα (καταλαβαινετε δεν ειχα και την πιο τρελη εφηβικη ζωη απλα προσπαθουσα να μην ειμαι ακοινωνητη-για αγορι ουτε λογος βεβαια).
Μονη μου πηγα μικροβιολογο και εκανα εξετασεις θυροειδους και βρηκα οτι ειχα υποθυροειδισμο (ενιωθα οτι δεν ετρωγα τοσο που να δικαιολογουσε την κατασταση μου). Βρηκα μια καλη ενδοκρινολογο και αρχισα θεραπεια με χαπια (παραλληλα με τα χαπια για τα ανδρογονα). Μεσα σε ενα χρόνο καταφερα να παω απο 130 στα 80! Ουαου! Βασικα κατεβασα τρομακτικα τις θερμιδες που επαιρνα, ετρωγα λιγο (ειδικα τις καθημερινες). Το κινητρο μου για να πουμε και την πασα αληθεια ηταν η αγαπη μου για ενα αγορι. Ειχα παρεες, ειμουν κοινωνικη (σχετικα) και συν τις αλλοις ποτε ποτε εξυπνη. Καταλαβαινα (μια και τον ηξερα πολυ καλα ως φιλο) οτι χοντρουλα δεν ειχα ελπιδα. Και δεν μπορω να πω οτι τον κατηγορω για αυτο. Σε ολους μας αρεσει μια ωραια εμφανιση και δεν μιλαω για τελειοτητα, απλα για "φυσιολογικοτητα".
Δυσυχως ο χρονος περασε, τα σχεδον 50 κιλα χαθηκαν αλλα ο "καλος" μου δεν θεωρησε καλο να περιμενει να χαθουν και τα υπολοιπα (ηξερε τα συναισθηματα μου, καταλαβαινε ακομα και τα κινητρα μου) και καλα εκανε ισως, δεν θα ειναι σωστο να περιμενεις κατι που ισως να μην γινει ποτε ουτε να εχεις απαιτησεις απο τον αλλο να αλλαξει για να τον αποδεχτεις. Εκανε σχεση με αλλη κοπελα κι εγω εμεινα μονη μου χωρις τον καλυτερο μου φιλο και χωρις τις "ελπιδες" μου.
Απο τοτε με πηρε η κατω βολτα...για 2-3 χρονια εμεινα σταθερη στο βαρος μου αλλα τα καταφερνα με λαθος τροπο (γεια σου βουλιμια). Ετρωγα απο λυπη και μοναξια και μετα εκανα εμετο για να μην παρω βαρος (εμ τοσος αγωνας να παει χαμενος; )
Δυστυχως τον τελευταιο χρονο "καταφερα" και απο 80 πηγα παλι στα 100. Η Βουλιμια παραμενει καθημερινη συνηθεια αλλα δεν ελεγχω το βαρος μου καλα πλεον. Επισης εχω τελευταια διαβασει για την βουλιμια και φοβαμαι τις σωματικες επιπτωσεις (εχω πονους στην καρδια και σκεφτομαι οτι ισως φταιει η βουλιμια, ισως ειναι ψυχοσωματικο)
Θελω να προσπαθησω παλι με σωστη διατροφη καθως και να σταματησω τους εμετους. Εχω παρεες, ειμαι κοινωνικη. Σχεση δεν εχω εννοειται (γιατι δεν εχω αυτοπεποιθηση) κατι πολυ λογικο για καποιον που παιζει 80-90-100-90 (κιλα).

Προσφατα ο πρωην κολλητος μου/μεγαλη μου αγαπη θελησε να παμε για καφε. Ισως ειναι στο μυαλο μου αλλα πιστευω οτι μαλλον ηθελε να δει αν εχω αδυνατισει. Δεν εχω αλλη εξηγηση μια και μετα απο αυτο ξαναεξαφανιστηκε. Δεν με απασχολει το συγκεκριμενο ατομο πλεον. Απλα υποτιθεται οτι ειμαι μια τοσο εξυπνη και κοινωνικη και μορφωμενη κοπελα (τσ τσ τσ και μετριοφρων οπως βλεπετε) που πεφτει στην πολυφαγια γιατι δεν μπορει να κανει σχεση γιατι εχει ασχημο χοντρο σωμα για το οποιο ντρεπεται. (βεβαια η αληθεια ειναι οτι οχι οτι ζητησε κανεις και του ειπα οχι, ειχα 1-2 περιπτωσεις που εκδηλωσαν ενδιαφερον αλλα ηταν ατομα τα οποια ολοφανερα με εβλεπαν σαν τελευταια σανιδα σωτηριας για να μην καταληξουν μονοι στην ζωη τους)

θα προσπαθησω να βαλω τον εαυτο μου σε μια πειθαρχια. Θα προσπαθησω να βρω και επαγγελματικη βοηθεια (ψυχολογικης ή διαιτολογικης φύσης). Το προβλημα ειναι οτι ξερω την πηγη του προβληματος, απλα οση βοηθεια και να εχουμε το κεντρο της λυσης ειμαστε εμεις και η αποφασιστικοτητα μας.
Ποσο θα ηθελα καποτε να καταφερω να φτασω 60 κιλα. Θα ξεκινησω αλλη μια προσπαθεια και αν θελετε θα σας πω πως θα τα παω. Το μονο που θελω να πω συν τις αλλοις ειναι οτι απο οτι καταλαβα απο τον εαυτο μου και απο αλλες ιστοριες (που διαβασα και εδω) τελικα ο ανθρωπος πεφτει ο ιδιος σε παγιδες (βουλιμια, ανορεξια, τζογος, ποτο, ναρκωτικα, ...και τοσα αλλα) και παλευει χωρις να μπορει να ξεκολλησει, και κανει αγωνα να απελευθερωθει και να αφησει πισω του την παγιδα και να ζησει φυσιολογικα σκοτωνοντας το σαρακι που τον τρωει. Παλαιοτερα το επαιζα εξυπνη ("μα πως χανουν τα λεφτα τους στα τυχερα παιχνιδια, πως ξεκινουν τα ναρκωτικα")... μετα την εμπειρια μου πιστευω οτι υπαρχουν τοσες διαφορετικες παγιδες γυρω μας και τοσο πολλοι ανθρωποι πεφτουν καθημερινα μεσα... Μακαρι κιολας περισσοτεροι ανθρωποι να ειχαν διατροφικες διαταραχες απο ναρκωτικα ή αλλου ειδους ασχημους και θανατηφορους εξαναγκασμους. Δεν λεω οτι ειναι ωραια η βουλιμια. Η στεναχωρια για το βαρος μου, η ανικανοτητα μου να κανω κατι για αυτο και η καθημερινοτητα μου μου εχουν χαλασει την ζωη μου κανοντας με να ειμαι μια κοπελα που ισως πεθανει χωρις ενα ερωτικο συντροφο.
Απλα λέω ...Καλη τυχη σε ολους οσους επεσαν σε παγιδα, οποια μορφη αν εχει κι αυτη
Θα ξεκινησω αλλη μια προσπαθεια και το ποσο εξυπνη ή δυνατη ειμαι θα το κρινει το αποτελεσμα (σε αυτη την ζωη κρινομαστε απο το αποτελεσμα-δικαιως ή αδικως)

[free]

καλως ηρθες χρουπ! δεν εισαι η μονη οπως καταλαβαινεις με τετοιου ειδους προβληματα..ειμαστε πολλοι..ο ενας βοηθαει τον αλλον! οκ? μην χανεις το κουραγιο σου! φιλια...

[2sweet2b4go10_ed]

χρουπ, καλως ορισες
οντως, (αλλη) μια προσωπικη ιστορια...
τελικα, εκτος απο πολλες κοινες εμπειριες, οι ιστοριες μας εχουν ενα σταθερο κοινο στοιχειο....παρα πολυ πονο......
ευχομαι να βρεις καποια ακρη με τον δαιμονα σου...
νομιζω οτι σωστα θα ψαξεις για βοηθεια και στηριξη...
ΔΕΝ νομιζω ομως οτι ειναι θεμα του να αποδειξεις στον εαυτο σου ποσο εξυπνη και δυνατη εισαι...δεν ειναι θεμα εξυπναδας δυστυχως...πολλοι απο μας ειμαστε τερατα ευφυιας αλλα δεν μας βοηθαει...
ειναι θεμα του να αποδειξεις στον εαυτο σου ποσο τον αγαπας...
κι ειναι πολυ λογικο να μη τον αγαπας οταν νοιωθεις οτι εχεις παρει τοση απορριψη....ειναι λογικο ακομα και να θεωρεις οτι εχεις παρει πολυ περισσοτερη απορριψη απο οση πραγματικα σου αναλογει...
(για παραδειγμα, πολλοι απο μας ειναι στα κιλα σου η και πολυ περισσοτερα, κανουν ομως πετυχημενες ερωτικες σχεσεις και μαλιστα αρκετες...
για παραδειγμα, μπορει ο φιλος σου να σε ειχε πραγματικα επιθυμησει και να ηθελε να δει τι κανεις κι οχι αν αδυνατισες...
για παραδειγμα, μπορει για καποιους απο τους υποψηφιους συντροφους σου να μην ησουν σανιδα σωτηριας αλλα μια συνειδητη επιλογη, αλλα εσυ να ησουν πολυ ζορισμενη για να τα δεις καθαρα ολα αυτα....)

καλη συνεχεια σε οτι αποφασισεις, εμεις θα ειμαστε εδω...
δεν θα σου πω ψεματα, ειμαστε οντως μονοι...αλλα ειμαστε πολλοι ;)

[KLEONIKI_ed]

Originally posted by xroup
Και δεν μπορω να πω οτι τον κατηγορω για αυτο. Σε ολους μας αρεσει μια ωραια εμφανιση και δεν μιλαω για τελειοτητα, απλα για "φυσιολογικοτητα".

Καλως ήρθες!
Καλο κουράγιο στη διαδρομή σου.
Ξέρεις, καπως μου χτυπαει ενα καμπανακι αυτη η "φυσιολογικοτητα" που χρησιμοποιησες...
Μου θυμίζει κατι στο τροπο που με κυτταζω πολλες φορες.Κάτι στον τροπο που με απορριπτω καποιες αλλες.Τι ειναι ,αραγε, φυσιολογικο και τι οχι?
Δεν ανηκουμε αραγε σενα ειδος με μεγαλη εμφανισιακη ποικιλια?
Και ναι συμφωνω με την sweet οτι πολλοι με παραπανω πολλα η λιγοτερα κιλα ειναι πολυ αποτελεσματικοι σε επιπεδο γοητείας - ιδιαιτερα γιατι αναπτυσσουν αλλα μυστικα και ακαταμαχητα οπλα to be forgotten!
Είναι ομως πολυ δυσκολο να συμβεί αυτο οταν και εμεις οι ιδιοι μας βλέπουμε σαν μη φυσιολογικους αρα σαν τερατωδεις!
Μακάρι να καταφερουμε , φιλεναδα, να βρουμε την ειρηνη με τον εαυτο μας μεσα και εξω.