Δακτύλιος μετά από 10 χρόνια

[think_big!]

Eμπειρία 10 ετών με τον λαπαροσκοπικό γαστρικό δακτύλιο για την νοσογόνο παχυσαρκία: υψηλά ποσοστά επιπλοκών και αποτυχίας μακροπρόθεσμα.

Suter M, Calmes JM, Paroz A, Giusti V. Department of Surgery, Hopital du Chablais, Aigle-Monthey, Switzerland.

ΥΠΟΒΑΘΡΟ:
Από την εμφάνισή του, περίπου 10 έτη πριν, και λόγω των ενθαρρυντικών πρόωρων αποτελεσμάτων του σε σχέση με την απώλεια βάρους και τη νοσηρότητα, ο γαστρικός δακτύλιος (LGB) έχει θεωρηθεί από πολλούς, ως η πρώτη επιλογή για τη θεραπεία της νοσογόνου παχυσαρκίας.
Εδώ παρουσιάζουμε τα αποτελέσματά μας, μετά από μέχρι 8 χρόνια (μέσος όρος 74 μήνες) παρακολούθησης των ασθενών.

ΜΕΘΟΔΟΙ:
Τα στοιχεία των ασθενών που έκαναν LGB έχουν συλλεχθεί από το 1995, με αποκλεισμό των πρώτων 30 ασθενών (καμπύλη εκμάθησης).
Ως σημαντικές επιπλοκές ορίζονται εκείνες που απαιτούν την αφαίρεση του δακτυλίου (σημαντική επανεγχείρηση), με ή χωρίς μετατροπή σε μια άλλη μέθοδο.
Ως αποτυχία έχει οριστεί η απώλεια που είναι μικρότερη του 25% του πλεονάζοντος βάρους, ή η ανάγκη για αφαίρεση του δακτυλίου.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:
Ανάμεσα στον Ιούνιο 1997 και τον Ιούνιο 2003, τοποθετήθηκε δακτύλιος σε 317 ασθενείς, 43 άνδρες και 274 γυναίκες.
Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 38 χρόνια (19-69), ο μέσος όρος βάρους ήταν 119 kg (79-179), και ο μέσος όρος BMI ήταν 43.5 (34-78).
Το 97.8% των ασθενών ήταν διαθέσιμοι για follow-up μετά από 3 χρόνια, 88.2% μετά από 5 χρόνια, και 81.5% μετά από 7 χρόνια.
Συνολικά, 105 (33.1%) των ασθενών ανάπτυξαν μακροπρόθεσμα σοβαρές επιπλοκές, συμπεριλαμβανομένης της διάβρωσης στομάχου από το δακτύλιο σε 9.5%, της διάτασης του pouch ή της ολίσθησης του δακτυλίου σε 6.3%, και τα προβλήματα του καθετήρα ή της βαλβίδας σε 7.6%.
Επανεγχείρηση απαιτήθηκε στο 21.7% των ασθενών.
Η μέση απώλεια πλεονάζοντος βάρους (EWL) στα 5 χρόνια ήταν 58.5% σε ασθενείς που είχαν ακόμη τον δακτύλιο τοποθετημένο.
Το ποσοστό αποτυχίας αυξήθηκε από 13.2% μετά απο 18 μήνες σε 23.8% στα 3, 31.5% στα 5, και 36.9% στα 7 χρόνια.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Ο γαστρικός δακτύλιος εμφανίστηκε ελπιδοφόρος κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών από την εμφάνισή του, αλλά τα αποτελέσματα επιδεινώνονται κατά τη διάρκεια του χρόνου, παρά τις βελτιώσεις στην τεχνική της επέμβασης και στα υλικά.
Μόνο το 60% περίπου από τους ασθενείς χωρίς σοβαρές επιπλοκές διατηρεί ένα αποδεκτό EWL μακροπρόθεσμα.
Κάθε χρόνο προστίθεται 3-4% στο ποσοστό σοβαρών επιπλοκών, το οποίο συμβάλλει στο συνολικό ποσοστό αποτυχίας.
Με ένα σχεδόν 40% 5-ετές ποσοστό αποτυχίας, και ένα 43% 7-ετές ποσοστό επιτυχίας (EWL >50%), ο γαστρικός δακτύλιος δεν πρέπει πλέον να θεωρείται επέμβαση επιλογής για την παχυσαρκία.
Μέχρι να μπορούν να ορίζονται αξιόπιστα κριτήρια επιλογής για τους ασθενείς, με χαμηλό κίνδυνο για μακροπρόθεσμες επιπλοκές, άλλες μεγαλύτερης διάρκειας επεμβάσεις παχυσαρκίας πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Δημοσίευση στο Obesity Surgery, 2006 July;16(7):829-35.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/q...=pubmed_DocSum

αντιγραφή από δημοσίευση στο http://www.obesity.forumup.gr

[ΖΕΤΑ_ed]

ΧΑΡΗΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΕΤΑ

[siga_siga]

και εγώ το ίδιο ζετα!
ποτέ δεν είναι αργά όμως.
το παν δεν είναι να χάσει κάποιος τα κιλά αλλά και να τα διατηρήσει. γιατί να κάνουμε το καλύτερο για την ζωή μας και μετά να μην το στηρίζουμε;
γιατι πρέπει να κάνουμε δραστικότερες επεμβάσεις;
μήπως θα πρέπει να μιλάμε και κάπου παράλληλα; να λέμε τις εντυπώσεις μας και να μας στηρίζει ψυχολογικα ένας ειδικός;
μήπως παράλληλα θα πρέπει να τα βρουμε με τον εαυτό μας γιατί θα έχει αλλάξει το σώμα μας;

γιατί την ευκολία χάσιμο κιλών να την αποκτούμε μετά από επέμβαση και να μην την σεβόμαστε;
γιατί οι επιπλοκές να αφορούν τον ψυχολογικό παράγοντα και να μην κάνουμε κατι για αυτό;

[ratataplan]

Originally posted by siga_siga
και εγώ το ίδιο ζετα!
ποτέ δεν είναι αργά όμως.
το παν δεν είναι να χάσει κάποιος τα κιλά αλλά και να τα διατηρήσει. γιατί να κάνουμε το καλύτερο για την ζωή μας και μετά να μην το στηρίζουμε;
γιατι πρέπει να κάνουμε δραστικότερες επεμβάσεις;
μήπως θα πρέπει να μιλάμε και κάπου παράλληλα; να λέμε τις εντυπώσεις μας και να μας στηρίζει ψυχολογικα ένας ειδικός;
μήπως παράλληλα θα πρέπει να τα βρουμε με τον εαυτό μας γιατί θα έχει αλλάξει το σώμα μας;

γιατί την ευκολία χάσιμο κιλών να την αποκτούμε μετά από επέμβαση και να μην την σεβόμαστε;
γιατί οι επιπλοκές να αφορούν τον ψυχολογικό παράγοντα και να μην κάνουμε κατι για αυτό;

Καλές οι πληροφορίες.
Να είσαι καλά