Τελικός απολογισμός

[imagine]

Νέος γύρος νταουνιάσματος για μένα, άνευ λόγου. Το χω μάθει το μάθημα και περιμένω να περάσει κάνοντας ό,τι μπορώ για να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Έχω μια ερώτηση στο τέλος να σας κάνω. Τον τελευταίο καιρό(μετά το θάνατο του μπαμπά μου) με έκπληξη διαπιστώνω πως νοιώθω ακόμα πολλή πίκρα και θυμό καταπιεσμένο για την ελλειπή στήριξη των γονιών μου τον καιρό της μεγάλης ανάγκης μου (προ πολλών ετών).Το έχω εκλογικεύσει και γνωρίζω πως ο καθένας ό,τι μπορεί προσφέρει στα παιδιά του και σίγουρα οι γονείς μου μου πρόσφεραν πολλά άλλα. Στο πρόβλημα όμως του άγχους , των πανικών,της κατάθλιψης και της αγοραφοβίας που είχα,που μου ξεσκίσανε τη ζωή μου για χρόνια, έκαναν σα να μην υπάρχει.
Νοιώθω μια τεράστια παρόρμηση να μιλήσω στη μαμά μου για τους εφιάλτες μου και το γολγοθά που πέρασα τότε. Αλλά τα νεύρα της δεν είναι καλά -χάσαμε το μπαμπά πριν 7 μήνες περίπου- και φοβάμαι ότι αυτό θα της κάνει πολύ κακό διότι νομίζει ότι υπήρξε άψογη μανούλα (το επαναλαμβάνει ανελλιπώς).
Απο την άλλη δε θέλω να μην γνωρίζει. Έσπειρε κατ αυτόν τον τρόπο, γιατί την ρποστατεύω χρόνια τώρα απο τον ανάλογο θερισμό??? Ο μπαμπάς μου πέθανε ησυχος ακούγοντας τις διαβεβαιώσεις μου ότι ήταν ένας καταπληκτικός μπαμπάς. Γιατί δεν καταλόγισα ποτέ ευθύνες??? Έχει κανενα νόημα να το κάνω τώρα???
Σημειωτέον, έχω αρκετά χρόνια που έχω νικήσει-σχεδόν- τους πανικούς την αγοραφοβία και τα περισσότερα συνοδευτικά τους.
Να το κάνω λοιπόν ή όχι? Έχει νόημα? (κλίνω προς το όχι)

[Sofia]

imagine,

μαλλον δεν ειναι σωστο να περιμενεις να σου πει καποιος \"καντο\" ή \"μην το κανεις\". αυτο ειναι κάτι που θα το βρεις μονη σου. Εχει νοημα μονο εφοσον εσυ απαντησεις αν εχει ή δεν εχει.

Αν κάτι θα ελεγα εγω σε μενα σε μια αναλογη περιπτωση ειναι: τί περιμενω μετά απο μια τέτοια κουβέντα?

[imagine]

Το θετικό είναι ότι θα ξαλαφρώσω και η ίδια θα βγεί απο την αυταπάτη της.
Το αρνητικό είναι ότι θα γεμίσω ενοχες τη μαμά μου ακριβώς τη στιγμή που είναι ευάλωτη. Εξάλλου δεν μπορεί να μου προσφέρει τίποτα πια.
Είναι μια κουβέντα που έπρεπε να κάνω πολλά χρόνια πριν
Άκυρο λοιπόν.

[keep_walking]

Θα πρεπει να απαντησεις σε ορισμενες ερωτησεις του στυλ...τι θα μπορουσαν να κανουν?
Τι θα εκανες εσυ στην θεση τους? κλπ.
Εχεις δικιο δεν ειναι η καταλληλη περιοδο να μιλησεις αν μη τι αλλο ειναι ελλειψη ευασιθησιας μιας και η μανα σου δεν περναει και τα καλυτερα της.
Θα βγει απο μονο του φανταζομαι αλλα καλυτερα να το κρατησεις για τον εαυτο σου,δεν μπορουμε βεβαια απο ενα μυνημα μερικων σειρων να καταλαβουμε τις οικογενειακες σας σχεσεις αλλα ετσι πιστευω.

Να ξερεις παντως οτι δεν υπαρχει κανενα \"παιδι\" οσο μεγαλο και να ναι που να μην εχει μερικα παραπονα απο τους γονεις του,αν και οσο ωριμαζει και κυριως απο οτι λενε οταν κανει δικα του παιδια τοτε καταλαβαινει περισσοτερα πραγματα και τους δινει περισσοτερο \"δικιο\".

[imagine]

Και, Σοφία, φυσικά και δεν περιμένω να μου πει κάποιος τι να κάνω. Γνώμες ζητάω, ανθρώπων μη εμπλεκόμενων συναισθηματικά (όπως εμπλέκομαι εγώ) ώστε να πράξω το σωστό.

[Helena]

Originally posted by keep_walking


Να ξερεις παντως οτι δεν υπαρχει κανενα \"παιδι\" οσο μεγαλο και να ναι που να μην εχει μερικα παραπονα απο τους γονεις του,αν και οσο ωριμαζει και κυριως απο οτι λενε οταν κανει δικα του παιδια τοτε καταλαβαινει περισσοτερα πραγματα και τους δινει περισσοτερο \"δικιο\".

ναι ετσι ειναι

[imagine]

keep,
έχω παιδιά, ο μεγάλος μου είναι στα 11. Δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει κάποιο τέτοιο πρόβλημα και να κάνω τη χαζή. Είμαι πάντα δίπλα ο,τιδήποτε κι αν τους συμβεί. Πιστεύω πως θα μπορούσα να το χειριστώ με μεγαλύτερη ευαισθησία και , αν μη τι άλλο, δε θα τσιγκουνευόμουνα λεφτά για γιατρό.
Εχεις πολύ δίκιο ότι μια τέτοια συζήτηση τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι άκαιρη. Λοιπόν, θα εξακολουθήσω να ακούω πόσο τυχερή είμαι που έχω τέτοια μανούλα.

Ασε που εδώ και αρκετά χρόνια, όπως ανέφερα και παραπάνω, έχω συμφιλιωθεί με τα λάθη των γονιών μου, καταλαβαίνω πως ο καθένας προσφέρει ό,τι μπορεί. Δεν ξέρω γιατι μου χει βγεί όλο αυτό΄τώρα.

[keep_walking]

Ισως γιατι \"εφυγε\" ο πατερας σου και εχασες την ευκαιρια να του μιλησεις πραγματικα...μπορει να λεω και μαλακιες δεν εχω αναλογη εμπειρια απο θανατο.

[keep_walking]

Σιγουρα πρεπει να σε εχει επηρεασει απιστευτα συναισθηματικα...και με το δικιο σου.

[imagine]

Το σκέφτηκα αυτό και νομίζω πως έχεις πολύ δίκιο. Ακριβώς αυτό με ενοχλεί, που δεν του μίλησα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ. Αυτό θέλω να κάνω με τη μαμά μου, δεν θέλω να μοιράσω ευθύνες και ενοχές, θέλω όμως να γνωρίζει κάνοντας κι αυτή τον τελικό απολογισμό της , όχι να πεθάνει μέσα στην άγνοια και σχέση ουσιαστική μηδέν.

[Eleonora]

Originally posted by imagine
...νοιώθω ακόμα πολλή πίκρα και θυμό καταπιεσμένο...

Προσωπικά πιστεύω ότι αφού νιώθεις έτσι, πρέπει να το πεις, όσο κι αν πονάει. Μπορεί να έχεις ξεπεράσει τα παλιά σου προβλήματα, αλλά το θέμα δεν έχει \"κλείσει\" ακόμη για σένα.

Στο κάτω κάτω, αφού σε ενοχλεί που δεν μίλησες ποτέ στον πατέρα σου πραγματικά, πιστεύω πως οφείλεις να το κάνεις τουλάχιστον με τη μητέρα σου. Αλλά είναι κάτι που το οφείλεις πρώτα απ\'όλα στον εαυτό σου, και όχι στη μητέρα σου...Το ζήτημα είναι να ξεπεράσεις το θυμό σου, όχι να κάνει τον τελικό απολογισμό της η μητέρα σου...

[imagine]

Και αξίζει να κλείσω εγώ το θέμα μέσα μου ανοίγοντας πληγές στη μαμά μου???... που, στην τελική, τα λάθη της είναι απο άγνοια, χαζομάρα πες το αν θες, ή βασισμένα σε δικά της προβλήματα, φόβους, και όχι απο ελλειψη αγάπης.
Όχι, δεν αξίζει και δεν θα το κάνω. Ας μείνει στην άγνοια, ας μείνουμε στην προσποίηση, ειδικά τώρα πια που δεν βοηθάει αυτή εμένα αλλά εγώ αυτήν. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Τέλος πάντων, τα είπα σε σας και ξαλάφρωσα

[anwnimi]

Imagine μου την απόφαση απ\'ότι φαίνεται την έχεις ήδη πάρει και καλά έκανες, άλλωστε εσύ αποφασίζεις.

Εγώ θα σου πω κάτι που ίσως κρίνεις ότι μπορεί να το κάνεις αργότερα, όταν η μαμά σου δε θα είναι τόσο ευάλωτη, ίσως και ποτέ αν το θεωρήσεις ότι είναι λάθος. Δηλαδή να της ξεκαθαρίσεις ότι την αγαπάς και ότι τη στήριξες και θα τη στηρίξεις, αλλά δε χρειάζεται να σου λέει συνέχεια το πόσο καλή ήταν μαζί σου γιατί αυτό μόνο ένα παιδί μπορεί να το κρίνει - και φυσικά η ψυχική του ισορροπία - και κανένας γονιός. Πες της αυτά που λες και σε μας \"ότι τα λάθη της είναι απο άγνοια, χαζομάρα πες το αν θες, ή βασισμένα σε δικά της προβλήματα, φόβους, και όχι απο ελλειψη αγάπης.\" - κάτι που ισχύει άλλωστε για τους περισσότερους γονείς.
Αλλά ξεκαθάρισε ότι κάτι τέτοιο σε πληγώνει και αντί να προσπαθεί να σε πείσει με τον τρόπο αυτό, πάντα στη ζωή υπάρχει τρόπος να επανορθώσει κάποιος. Όχι όμως έτσι. Δηλαδή δεν υπάρχει μόνο το παρελθόν αλλα και το παρόν και το μέλλον.

Έχω ακούσει κάτι για τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη και για μένα τουλάχιστον ισχύει. Είναι άτομα που πνίγουν τα συναισθήματά τους, ειδικά το θυμό, τον λογοκρίνουν, τον φιλτράρουν για να τον βγάλουν που αν τον βγάλουν δεν είναι πια θυμός, με αποτέλεσμα ο θυμός αυτός να στρέφεται εναντίον του ευατού τους και να εμφανίζεται η κατάθλιψη. Οπότε εγώ πιστεύω είναι χρήσιμο κάποια στιγμή να εκφράσεις τα συναισθήματα που νιώθεις. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κάλλιο ετεροχρονισμένα παρά ποτέ.

Επίσης, σκέφτομαι και το άλλο. Γιατί η μαμά σου αισθάνεται την ανάγκη να σου το υπενθυμίζει συχνά; Μήπως με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να πεισει τον εαυτό της ή υποσυνείδητα νιώθει το θυμό σου; Αυτό μπορείς να της το ρωτήσεις, αν το κρίνεις ότι χρειάζεται, όταν και αν αποφασίσεις να το συζητήσεις μαζί της.

Σας εύχομαι μέσα από την ψυχή μου κουράγιο και δύναμη...Ο δρόμος του πένθους είναι δύσκολος αλλά δίνει πολλά καθ\'οδόν...

[Sofia]

Originally posted by anwnimi

Δηλαδή δεν υπάρχει μόνο το παρελθόν αλλα και το παρόν και το μέλλον.

............ Οπότε εγώ πιστεύω είναι χρήσιμο κάποια στιγμή να εκφράσεις τα συναισθήματα που νιώθεις. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κάλλιο ετεροχρονισμένα παρά ποτέ.

............ Γιατί η μαμά σου αισθάνεται την ανάγκη να σου το υπενθυμίζει συχνά;

συμφωνω με ολα τα παραπανω.....

αν οι γονεις σου αισθανονταν οτι εχουν προσφέρει το καλυτερο δυνατο που μπορουσαν δε νομιζω να το επαναλαμβαναν τοσο συχνα...μηπως τελικα τα ελεγαν για να πεισουν τους ιδιους πρωτα κ μετα εσενα?

οσο για τη μαμα σου, δεν μπορεις να ξερεις πώς θα αντιμετωπισει μια πιθανη τετοια κουβεντα απο σενα, οσο καλα κι αν τη γνωριζεις. Υπαρχουν πολλα ενδεχομενα: μπορει να μην σ ακουσει καν...(δλδ να μην αντεχει να ακουει οσα της πεις), μπορει να θυμωσει αλλα τελικα να ερθει πιο κοντα σου κ να προσπαθησει τωρα πια....κ βεβαια μπορει να μη γινει τπτ απο ολα αυτα......αλλα κατι άλλο... δεν ξερω τι! παντως μην προκαταβαλεις....εγω ειμαι υπερ του να μην αφηνουμε απωθημενα....

[anwnimi]

Και επίσης δεν πενθεί μόνο η μαμά σου imagine, πενθείς κι εσύ. Κι όσο ανάγκη έχει εκείνη από ηρεμία έχεις κι εσύ. Οπότε αυτή η συνεχής υπενθύμιση δεν νομίζω να σου κάνει και πολύ καλό...