ΑΡΜΟΝΚΗ ΖΩΗ

[bee]

Κάπως μεγάλο το κείμενο που ακολουθεί αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Ανήκω στους ανθρώπους που είχε χάσει την πίστη του για τον θεό εξαιτίας της εκκλησίας και της επιβολής της εξουσίας της. Το θέμα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο έχασα την πίστη μου γενικά.
Το άρθρο που ακολουθεί έχει να κάνει με τον θεό χωρίς να βάζει όρια. Ο θεός είναι μέσα μας, είναι η πίστη στον εαυτό μας .....




ʼλλη κίνηση στη χώρα μας, πού υπογραμμίζει τη δύναμη της σκέψης είναι η «Αρμονική Ζωή» τού Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Και γι' αυτή την ομάδα δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, αλλά μόνο «απεριόριστη Συνειδητότητα ή Παγκόσμια Συνειδητότητα», πού ονομάζεται και «ΛΟΓΟΣ» (Ρ. Νάτζεμυ, Θαύματα αγάπης και γνώσης Αθήνα 1988, σ. 122-124). Τα πάντα είναι «εκδηλώσεις» αυτής της «απεριόριστης Συνειδητότητας», η διαφοροποίηση αποτελεί ψευδαίσθηση. Όλοι είμαστε «ΈΝΑ», «ένα και το ίδιο με τον Θεό». Οι άνθρωποι, όλα τα αντικείμενα γύρω μας, είναι «αντανακλάσεις τού θεϊκού Φωτός στην υλική πραγματικότητα... εκδηλώσεις της μιας παγκόσμιας δύναμης πού ονομάζουμε Θεό... μεταστοιχείωση τού Θεού, μια μεταμόρφωση, μια αντανάκλαση της Θεότητας πάνω στη γη» (Θαύματα αγάπης, σ. 124-125).


Στόχος τού ανθρώπου είναι να «γνωρίσει» τον αληθινό του Εαυτό και να απαλλαγεί από τις «προσκολλήσεις» πού προέρχονται από την ταύτιση με την φύση του. Αυτό γίνεται σε μια εξελικτική διαδικασία, ύστερα από διαδοχικές μετενσαρκώσεις, μέσα από «χιλιάδες ζωές» (Ρ. Νάτζεμυ, H ψυχολογία της ευτυχίας, , Αθήνα1986, σ. 84). Έτσι ο άνθρωπος οδηγείται στην αυτοπραγμάτωση.


Κάθε δυσχερής κατάσταση, αρρώστια, κ.ο.κ. προέρχεται από τις «προσκολλήσεις» μας, δηλαδή από την άγνοια της «αληθινής φύσης μας» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 321. Αρμονική Ζωή 9/1985, σ. 42). Αλλάζοντας τη νοητική μας κατάσταση, τα «πιστεύω», τις σκέψεις, τα λόγια, μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας «εμείς έχουμε δημιουργήσει τα βάσανα μας». «Όταν πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχείς και υγιείς, τότε θα έχουμε και ευτυχία και υγειά. O κόσμος μας είναι απλώς μια αντανάκλαση τού τι πιστεύουμε για τον εαυτό μας, για τούς άλλους και για τη φύση τού ίδιου τού κόσμου» (Αρμονική Ζωή 8/1985, σ. 24-25).


Για να επιτύχει την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας του ο άνθρωπος πρέπει να προσέξει αυτό πού σκέπτεται, να έχει «θετικό προγραμματισμό» και όχι «αρνητικό», «ο, τι σκεφτόμαστε διαρκώς, ό,τι πιστεύουμε κι ό,τι λέμε, αυτό θα γίνει ζωή, θα πραγματοποιηθεί. Αν ο νους είναι διαρκώς γεμάτος με διαπληκτισμούς πού κάναμε νοερά με συζύγους και φίλους μας, τότε είναι θέμα μόνο λίγου χρόνου πριν να πραγματοποιηθούν αυτοί Οι διαπληκτισμοί μεταξύ μας» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 91).


Με «θετική σκέψη» μπορούμε «ν' αποτρέψoυμε την κίνησή μας προς μια θετική κατεύθυνση». Όμως πρέπει «να φέρουμε την όλη νοητική μας αντίληψη προς τα κάτω, προς ένα βαθύτερο, πιο υποσυνείδητο και συγκεντρωμένο επίπεδο συνειδητότητας, ώστε να μπορέσουμε να προγραμματίσουμε τούς εαυτούς μας θετικά. Θα πρέπει δηλαδή να φέρουμε τον εαυτό μας σε μια κατάσταση χαλαρή και να συγκεντρωθούμε με θετικές σκέψεις και επιβεβαιώσεις»: «Χαλαρώστε το συνειδητό νου... προτρέπει ο Νάτζεμυ». Δώστε στον εαυτό σας θετικές υποδείξεις, και δημιουργικές θετικές νοερές εικόνες... ΈΧετε πίστη σ' αυτή τη διαδικασία... Επιτρέψτε στις πράξεις και στα λόγια σας να εναρμονιστούν με τις καινούργιες σας νοερές προβολές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βλάπτετε τον εαυτό σας και τούς άλλους όταν ανησυχείτε κι όταν σκέφτεστε αρνητικά...» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 91-92).




Μεταφράσεις βιβλίων για τη θετική σκέψη


H νέα τάση προπαγανδίζεται στη χώρα μας και με τη μετάφραση διαφόρων βιβλίων των «ιεραποστόλων» της. Ενδεικτικό του κινδύνου διάβρωσης του ορθοδόξου φρονήματος είναι το γεγονός ότι τέτοια βιβλία μεταφράζονται ακόμη και από ορθοδόξους θεολόγους, εκδίδονται από ορθοδόξους εκδοτικούς Οίκους και κυκλοφορούν σε ορθόδοξα βιβλιοπωλεία, μεταξύ των ορθοδόξων Χριστιανών. Για παράδειγμα αναφέρουμε τα βιβλία του Norman Vincenτ Peale.



Για να γίνει ο κίνδυνος -αυτός σαφής, θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο του βασικού έργου του Peale, όπως είναι γνωστό στο ελληνικό κοινό από τη μετάφραση του Π. Πάλλη (Ν. V.Peale, H δύναμη της Θετικής Σκέψεως). Ένας πρακτικός οδηγός για την υπερνίκηση των προβλημάτων της καθημερινής Ζωής, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη1984.


«Όπως σκέπτεσαι, έτσι θα είσαι», λέγει ο Peale (σ.72), «πες στον εαυτό σου, «τα πράγματα. πάνε καλά. Ή ζωή είναι καλή. Διαλέγω την ευτυχία», και μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος πώς έχεις ό,τι διάλεξες» (σ.103). «Ανακάλυψα πώς αν περιμένεις το χειρότερο, θα βρεις το χειρότερο, και αν περιμένεις το καλύτερο, θα βρεις το καλύτερο» (σ.147). Ο Peale αναφέρεται πολλές φορές στον Ralph Νaldo Emerson και επικροτεί τις απόψεις του γράφει:

«Ο Emerson διακήρυξε, ‘ο άνθρωπος είναι ο, τι αυτός νομίζει πώς είναι, όλη την ήμερα’... Έχουν πει πώς οι σκέψεις είναι πράγματα... Μπορείς να αρρωστήσεις τον εαυτό σου με τις σκέψεις σου, και με τις σκέψεις μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου καλά... Σκέψου θετικά Για παράδειγμα, και θέτεις σε κίνηση θετικές δυνάμεις πού Φέρουν θετικά αποτελέσματα...» (σ. 276).


O Peale χρησιμοποιεί χριστιανικούς όρους για να δηλώσει εξωχριστιανικές αντιλήψεις., Έτσι αντικαθιστά τον όρο «σκέψη» με τον όρο «πίστη». Εδώ πρόκειται για «πίστη στον εαυτό μας», όχι για πίστη στον Θεό. Ακόμα κι αν ο Peale μιλάει για «πίστη στον Θεό», αυτό αποτελεί μέσο για την ενίσχυση της πίστης στον εαυτό μας, για την προώθηση της «σκέψης» στο υποσυνείδητο, με σκοπό να κινητοποιήσει δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο και όχι να προσελκύσει το έλεος και την αγάπη του Θεού.


«Το να μάθεις να πιστεύεις είναι πρωταρχικής σημασίας. Είναι ο βασικός παράγοντας της επιτυχίας σε κάθε επιχείρημα. Όταν περιμένεις το καλύτερο, ελευθερώνεις μια μαγνητική δύναμη μέσα στο νου σου, η όποια μέσω ενός νόμου της έλξεως, τείνει να σου φέρει το καλύτερο... Είναι καταπληκτικό το πώς μια παρατεταμένη αναμονή του καλύτερου θέτει σε κίνηση δυνάμεις πού προκαλούν την υλοποίηση του καλύτερου»(σ. 168).


«Ανάπτυξε μια υπερβολική πίστη στο Θεό κι αυτό θα σου δώσει μια ταπεινή κι όμως σωστά ρεαλιστική πίστη στον εαυτό σου» (σ. 20). Αναφερόμενο στο Φιλιπ. δ' 13 («πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ») παρακινεί: «Χρησιμοποίησε εκείνο το χωρίο... και θ' αναπτύξεις αυτό το είδος της ισχυρής πίστεως στο Θεό και στον εαυτό σου. Θα μάθεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου, την ικανότητα σου, τη δύναμη πού έχεις να φέρνεις αποτελέσματα. Στο βαθμό πού η στάση σου θα μεταβάλλεται από αρνητική σε θετική, η σφραγίδα της υπεροχής θα έρχεται σε σένα. Τότε με βεβαιότητα μπορείς να λες στον εαυτό σου κάτω από οποιεσδήποτε και οσεσδήποτε κακές περιστάσεις και να το λες συνειδητά. Δεν πιστεύω στην ήττα» (σ. 177).


Σύμφωνα με την απoκρυφιστική αντίληψη του Peale ο άνθρωπος «κατέχει επί πλέον δυνάμεις», πού όμως «βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση». Με την «αποδοτική πίστη» οι λανθάνουσες αυτές δυνάμεις αφυπνίζονται και τίθενται σε ενέργεια «στην καθημερινή ζωή» (σ. 222). H ίδια ενέργεια, όπως είναι η ατομική, πού υφίσταται στο σύμπαν, «κατοικεί και μέσα στον ανθρώπινο νου (mind). Τίποτε πάνω στη γη δεν είναι μεγαλύτερο από τον ανθρώπινο νου σε δυνητική δύναμη...


Όταν πράγματι μάθεις να απελευθερώνεις τον εαυτό σου, θα ανακαλύψεις ότι ο νους σου περιλαμβάνει ιδέες τέτοιας, δημιουργικής αξίας, ώστε να μην χρειάζεσαι να στερείσαι τίποτε. Με την πλήρη κατάλληλη χρήση της δυνάμεως σου, ενισχυμένης (sτimulaτed) από τη δύναμη του Θεού, μπορείς να κάνεις τη Ζωή σου ευτυχισμένη. Μπορείς να κάνεις σχεδόν το κάθε τι στη ζωή σου - κάθε τι πού θα πιστέψεις ή θα οραματισθείς, κάθε τι για το όποιο θα προσευχηθείς και θα εργασθείς. Κοίταξε βαθιά μέσα στο νου σου. Καταπληκτικά θαύματα βρίσκονται εκεί» (σ. 287-288).


Τα πάντα προέρχονται από «μέσα μας» και η «πίστη στον Θεό» είναι μια «Φόρμουλα» πού ενισχύει την πίστη στις δικές μας απεριόριστες δυνάμεις «μέσα στη συνείδησή μας μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα απόθεμα απεριόριστης δυνάμεως, με αποτέλεσμα να μην είναι ανάγκη να εξασθενεί η δύναμη μας... οι αρχές τού Χριστιανισμού, αν χρησιμοποιηθούν επιστημονικά, μπορούν να εξασφαλίσουν μια αδιάλειπτη και συνεχή ροή δυνάμεως μέσα στην ψυχή και στο σώμα τού ανθρώπου» (σ. 60).


Εδώ η Χριστιανική πίστη απογυμνώνεται από το περιεχόμενό της, δηλαδή από την αναφορά της σε ένα προσωπικό Θεό, από τον όποιο προέρχεται η σωτηρία, και γίνεται τεχνική, πού βρίσκει τη δικαίωση της στον εξωχριστιανικό χώρο και ιδιαίτερα στην υλιστική θεώρηση τού ανθρώπου και στη δοξασία πώς υπάρχει μόνο μια παγκόσμια δύναμη πού διαπερνά τα πάντα. Ή όλη προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει πλέον να αποβλέπει στον «συντονισμό» με αυτή τη δύναμη, και στην «συνεχή ροή της» μέσα στον άνθρωπο.


«H θρησκεία», λέγει ο Peale «ενεργεί δια μέσου των σκέψεών μας στην πραγματικότητα είναι σύστημα προσανατολισμού σκέψεων. Προσφέροντας στο νου διαθέσεις πίστεως, μπορείς να αυξήσεις τη δύναμη σου. Αυτό σε βοήθα να αποκτήσεις τεράστια ενεργητικότητα με το να σου υπενθυμίζει ότι έχεις πλούσια υποστήριξη και πηγές δυνάμεως» (σ. 58-59). Αναφερόμενος σε πρόσωπο «με σωστή θρησκευτικότητα» γράφει πώς «η θρησκεία του είναι ένας πρακτικός και χρήσιμος μηχανισμός πού προλαβαίνει τις διαρροές δυνάμεως» (σ. 61).


Στόχος τού ανθρώπου δεν πρέπει να είναι η διαπροσωπική σχέση με τον Θεό, αλλά η «συνεχής ροή δυνάμεως». Ό Peale γράφει: «Όταν βρισκόμαστε σε πνευματική επαφή με το Θεό μέσω της λειτουργίας της σκέψεως, η θεϊκή δύναμη διαπερνά την προσωπικότητα μας, αυτόματα ανανεώνοντας την αρχική δημιουργική πράξη. Όταν η επαφή με τη θεϊκή δύναμη διακόπτεται, ο άνθρωπος βαθμιαία αποδυναμώνεται... Έχει χάσει την επαφή με τη δύναμη πού διαρρέει το σύμπαν» (σ. 59).
O Peale λέγει πώς η ικανότητα να κατέχει κανείς και να χρησιμοποιεί την πίστη για τούς σκοπούς του είναι «δεξιότητες» πού πρέπει «να μελετηθούν και να εξασκηθούν για να τελειοποιηθούν» (σ. 21). Γι' αυτό και ο ίδιος δίνει στη συνεχεία τούς τεχνικούς κανόνες του. Δεν παραλείπει μάλιστα να μιλάει και για «τεχνική της πίστεως» (σ. 223).


Εδώ η πίστη γίνεται «επιστήμη» και αφαιρείται από αυτή κάθε υπερβατικό στοιχείο παύει πλέον να είναι «μωρία» (Α' Κορ. α' 23). «Ο Χριστιανισμός μπορεί επίσης να θεωρηθεί σαν μια επιστήμη... έχει επίσης και τα χαρακτηριστικά μιας επιστήμης γιατί στηρίζεται σ' ένα βιβλίο πού περιέχει ένα σύστημα μεθόδων και συνταγές (fοrmulas) πού γράφτηκαν για την κατανόηση και θεραπεία της ανθρώπινης φύσεως. Οι νόμοι είναι τόσο ακριβείς και η ορθότητα τους έχει τόσο συχνά αποδειχθεί... ώστε μπορεί να λεχθεί ότι η θρησκεία αποτελεί μια αυστηρή επιστήμη» (σ. 295-296). Γι αυτό και το σύστημα πού προτείνει ο Peale, λέγει, «αποδεδειγμένη και επιβεβαιωμένη αλήθεια» (σ. 12).


«Ο Θεός είναι μέσα σου», λέγει ο Peale και θεμελιώνει τις δοξασίες του στον ασιατικό πνευματικό χώρο. « Η διατήρηση της δυνάμεως εξαρτάται από το συγχρονισμό της δικής σου ταχύτητας προς το ρυθμό της κινήσεως τού Θεού. O Θεός είναι μέσα σου. Aν εσύ πηγαίνεις με μια ταχύτητα, και ο Θεός με άλλη, θα σχίσεις τον εαυτό σου στα δύο»! (σ. 64).


Οι τεχνικές του Peale δεν διαφέρουν από τις τεχνικές διαλογισμού των διαφόρων γκουρουϊστικών ομάδων, παρά μόνο στο ότι ό Peale χρησιμοποιεί χριστιανικούς όρους και αγιογραφικά εδάφια. Έτσι συστήνει:


«1. Κάθισε χαλαρωμένος σε μια καρέκλα. ʼφησε εντελώς τον εαυτό σου στην καρέκλα. Αρχίζοντας από τα δάκτυλα των ποδιών σου και προχωρώντας μέχρι την κορυφή της κεφαλής σου, φαντάσου για κάθε μέρος του σώματος σου πώς χαλαρώνει. Επιβεβαίωσε τη χαλάρωση λέγοντας, «Τα δάκτυλα των ποδιών μου είναι χαλαρωμένα - τα δάκτυλα των χεριών μου – οι μύες του προσώπου μου».

2. Φαντάσου το μυαλό σου σαν μια επιφάνεια μιας λίμνης σε ώρα καταιγίδας να ανασκάπτεται από κύματα και να είναι σε ταραχή. Αλλά τώρα τα κύματα υποχωρούν, και η επιφάνεια της λίμνης είναι ήρεμη και ατάραχη.

3. Διέθεσε δύο ή τρία λεπτά και σκέψου τις πιο όμορφες και γαλήνιες σκηνές απ' όσες έχεις ποτέ δει, όπως, για παράδειγμα, ένα βουνό την ώρα πού βασιλεύει ο ήλιος, ή μια βαθιά κοιλάδα γεμάτη με τη σιωπή της αυγής, ή ένα δάσος την ώρα του μεσημεριού, ή το Φως του φεγγαριού πάνω σε ρυτιδωμένα νερά. Με τη μνήμη σου ξανάζησε αυτές τις σκηνές.

4. Επανέλαβε αργά, ήρεμα, με απόδοση της μελωδίας τους, μια σειρά λέξεων πού εκφράζουν ηρεμία και ειρήνη, όπως, για παράδειγμα, α) ησυχία (πες την αργά και μ' έναν ήρεμο τρόπο)
β) γαλήνη
γ) ηρεμία. Σκέψου άλλες τέτοιες λέξεις και επανέλαβέ τες.

5. Κάνε στο μυαλό σου έναν κατάλογο των περιπτώσεων στη ζωή σου πού συνειδητοποίησες την άγρυπνη φροντίδα του Θεού και ξαναθυμήσου πώς, όταν ήσουνα στενοχωρημένος και ανήσυχος, ο Θεός έφερε τα πράγματα ευνοϊκά και μερίμνησε για Σένα. (Ήσ. 26,3). Επανέλαβέ τα αρκετές φορές την ημέρα, όποτε έχεις λίγο καιρό. Επανάλαβε τα δυνατά αν είναι δυνατό έτσι ώστε πριν απ' το τέλος της ημέρας να το έχεις πει πολλές φορές. Φαντάσου αυτά τα λόγια σαν να είναι δραστήριες, ζωντανές ουσίες πού εισχωρούν μέσα στο νου σου, στέλνοντας σε κάθε περιοχή της σκέψεώς σου ένα θεραπευτικό βάλσαμο. Αυτό είναι το πιο γνωστό φάρμακο για την απομάκρυνση κάθε εντάσεως από το μυαλό σου» (σ. 143-144).


Γίνεται φανερό πώς τα αγιογραφικά εδάφια και ο Θεός χρησιμοποιούνται εδώ σαν βοηθητικά μέσα στη δημιουργία νοητικής κατάστασης μέσα στον άνθρωπο, καλλιέργειας «θετικών σκέψεων», από τις οποίες αναμένεται το «θεραπευτικό βάλσαμο» και η λύση οποιονδήποτε προβλημάτων. Αρνητικές σκέψεις πρέπει να «ακυρώνονται» λέγει ο Peale χρησιμοποιώντας και εδώ χριστιανική ορολογία για να παρακινήσει σε αποκρυφιστικές τεχνικές:


«Αν μια αρνητική ιδέα ήττας έρθει στο νου σου, δίωξε την αυξάνοντας τη θετική επιβεβαίωση. Πες δυνατά, ‘Ό Θεός τώρα μου δίνει ευτυχία. Μου δίνει τώρα ένα επίτευγμα’. Το πνευματικό όραμα (Visiοn) πού δημιουργείς και σταθερά κρατείς στη συνείδηση θα πραγματοποιηθεί, αν συνεχώς το επιβεβαιώνεις μέσα στις σκέψεις σου...» (σ. 284).


Το σύστημα του ,Peale είναι σύστημα αυτά-βοήθειας και αυτό-σωτηρίας δεν έχει ουσιαστική σχέση με την εν Χριστώ ελπίδα πού στηρίζεται στην πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην εν Xριστώ Ζωή.
«Πίστευε στον εαυτό σου! Έχε πίστη στις ικανότητές σου!... Ένα αίσθημα κατωτερότητας και ανεπαρκείας εμποδίζει την πραγματοποίηση των ελπίδων σου, ενώ η αυτοπεποίθηση οδηγεί στην αυτό-ολοκλήρωση και την επιτυχία», λέγει ο Peale (σ. 13) και σε άλλο σημείο προσθέτει: «Οι εσωτερικές σου δυνάμεις θα επαναβεβαιώνονται, με τη βοήθεια του Θεού, θα σε υψώσουν από την ήττα στη νίκη» (σ. 30). Όχι ο Θεός, αλλά οι εσωτερικές δυνάμεις θα το επιτύχουν αυτό ο «Θεός» χρησιμοποιείται εδώ σαν βοηθητικό μέσο. Και πάλι όχι κάποιος προσωπικός Θεός, αλλά η σκέψη του Θεού ή και ο διαλογισμός στο λόγο του Θεού!


Το τι ακριβώς εννοεί ο Peale με την «πίστη» φανερώνεται από μια ιστορία πού διηγείται για την ομάδα Baseball του Jοseph Ο'reilly στην περιοχή του Τέξας. Οι παίχτες της ομάδας αυτής δεν εσκέπτοντο θετικά για τις δυνατότητες τους δεν «πίστευαν» στη νίκη. Ό Reilly πήρε τα καλύτερα μπαστούνια του Baseball από τούς παίχτες, τούς είπε να περιμένουν στη λέσχη της ομάδας και επέστρεψε μετά μία ώρα υποστηρίζοντας πώς κάποιος Ιεροκήρυκας ευλόγησε τα μπαστούνια και τώρα αυτά έχουν μέσα τους μια ακατανίκητη δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι παίχτες πίστεψαν πως τα μπαστούνια έχουν την ευλογία του Θεού και νίκησαν όλες τις ομάδες.
Σημασία έχουν εδώ τα σχόλια του Peale: «Δεν υπήρχε καμία διάφορα στα μπαστούνια αυτά καθαυτά, είμαι εντελώς βέβαιος γι' αυτό, αλλ' ασφαλώς υπήρχε μια διάφορα στο νου των ανθρώπων πού τα χρησιμοποιούσαν... Ένας καινούργιος τρόπος σκέψεως άλλαξε το νου αυτών των ανθρώπων έτσι ώστε η δημιουργική δύναμη της πίστεως μπορούσε να λειτουργήσει»(σ. 150-151).
Ή πίστη της ομάδας ήταν λανθασμένη, πίστεψαν σ' ένα ψέμα, ότι στα μπαστούνια υπήρχε κάποια υπερβατική δύναμη. Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνο πού είναι βασικό είναι ότι αυτή η εσφαλμένη πίστη δημιούργησε στο νου τους ένα καινούργιο τρόπο σκέψεως άλλαξε το νου αυτών των ανθρώπων και ελευθέρωσε τη «δημιουργική δύναμη» μέσα τους!


H ποιότητα του περιεχομένου της πίστεως λοιπόν δεν έχει καμία σημασία για την κίνηση της «θετικής σκέψης» του Peale, σημασία έχει η ένταση της πίστεως, αν δηλαδή μπορεί να αλλάξει τη νοητική μας κατάσταση. Το αν πιστεύει κανείς στον Ιησού Χριστό ή στον Βούδα, στον Κρίσνα, στον Ράμα ή και στους Ολύμπιους Θεούς και σε οποιοδήποτε είδωλο δεν έχει σημασία. Αυτό πού είναι βασικό είναι το αν η ένταση της πίστεως σε όποια είδωλα ή και δαιμόνια είναι τόση ισχυρή, ώστε να προκαλούν αυτή τη νοητική αλλαγή μέσα μας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!
Αυτό υποστηρίζεται από όλες τις αποκρυφιστικές ομάδες, πού μιλούν για τη δύναμη της «σκέψης». Όμως ο Peale, μαζί με άλλους αποστόλους της θετικής σκέψης πού ισχυρίζονται πώς κινούνται στον Χριστιανικό πνευματικό χώρο, χρησιμοποιεί την αγία Γραφή και καλύπτει την αποκρυφιστική του διδαχή πίσω από χριστιανικούς όρους, όπως είναι η «πίστη» ή και η «προσευχή».


H προσευχή, αναφέρει, «είναι ένα ζωτικό μέρος τής μεθόδου απελευθερώσεως δυνάμεως», η προσευχή βοήθα τούς ανθρώπους «να αποδεσμεύσουν και να χρησιμοποιούν δυνάμεις πού διαφορετικά δε θα τις είχαν στη διάθεσή τους» (σ. 78). «Η δύναμη της προσευχής είναι μια φανέρωση ενεργείας. Όπως ακριβώς υπάρχουν επιστημονικές μέθοδοι για την αποδέσμευση ατομικής ενέργειας, έτσι υπάρχουν επιστημονικοί τρόποι για την απελευθέρωση πνευματικής ενέργειας μέσα από το μηχανισμό της προσευχής. Πολλές είναι οι εκπληκτικές αποκαλύψεις της ενεργοποιημένης δυνάμεως» (σ. 79).
«Μπορείς να λάβεις καθοδήγηση στα προβλήματα σου αν η προσευχή αφεθεί να εισχωρήσει στο υποσυνείδητο του, την έδρα των δυνάμεων πού προσδιορίζει αν θα προβείς σε σωστές ή λαθεμένες πράξεις. Ή προσευχή έχει τη δύναμη να κρατά τις αντιδράσεις σου σωστές και σταθερές. Ή προσευχή πού φθάνει βαθιά στο υποσυνείδητο σου μπορεί να σε αναδημιουργήσει. Απελευθερώνει δύναμη και την κάνει να ρέει ελεύθερα» (σ. 79).


H προσευχή δεν κατευθύνεται εδώ στο «ουράνιο θυσιαστήριο» (ʼποκ. η' 3-4), αλλά προς τα «έσω», στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, πού λογίζεται από την αποκρυφιστική κίνηση σαν έδρα «των δυνάμεων πού προσδιορίζει αν θα προβείς σε σωστές ή λαθεμένες πράξεις». Δεν έχει λοιπόν η προσευχή κατεύθυνση «προς τα πάνω», αλλά «προς τα έσω». Επομένως δεν έχει σχέση με την προσευχή της Εκκλησίας, είναι μια τεχνική, με την όποια επιχειρείται η επικράτηση μιας νοητικής στάσης, πού πρέπει να εισχωρήσει στο υποσυνείδητο, για να το κινήσει σε «αναδημιουργία», να μεταβάλει δηλαδή τη νοητική στάση σε πράξη. Αυτό λέγεται «επιστημονική πνευματική άσκηση», πού «ανατρέπει τη στερεότυπη διαδικασία ακριβώς όπως κάνει γενικά η επιστήμη» (σ. 80). Πρόκειται για «πνευματικό νόμο», πού «πράγματι λειτουργεί όταν χρησιμοποιούν κατάλληλες μέθοδοι» (σ. 82). Και ή μέθοδος αυτή είναι« επιστημονική» (σ. 90), λειτουργεί δηλαδή ανεξάρτητα από την προσωπική βούληση του Θεού.


«Προσωπικά, πιστεύω ότι η προσευχή είναι η αποστολή κραδασμών από ένα πρόσωπο σε άλλο πρόσωπο και στο Θεό. Όλα στο σύμπαν βρίσκονται σε κραδασμό... Όταν κάνεις μια προσευχή για έναν άλλο άνθρωπο, χρησιμοποιείς τη δύναμη πού είναι εγγενής σ' ένα πνευματικό σύμπαν. Μεταφέρεις από τον εαυτό σου στο άλλο πρόσωπο ένα αίσθημα αγάπης, βοηθείας, υποστηρίξεως... και μ' αυτό τον τρόπο αφυπνίζεις κραδασμούς στο σύμπαν δια των όποιων ο Θεός πραγματοποιεί τα καλά για τα οποια προσευχήθηκες» (σ. 90). Εδώ, προφανώς ο «Θεός» ταυτίζεται με τούς «συμπαντικούς κραδασμούς».


H προσευχή δεν έχει σκοπό να εκζητήσει το έλεος και την αγάπη του Θεού ή να δοξολογήσει τον Κύριο, αλλά να εγχαράξει «θετικές σκέψεις» ή «δημιουργικές Ιδέες» στο υποσυνείδητο μας, οι όποιες θα ενεργοποιηθούν και θα μας οδηγήσουν στην επίτευξη των σκοπών πού έχουμε θέσει.
«Μια από τις σπουδαίες ενέργειες της προσευχής είναι ότι προκαλεί δημιουργικές ιδέες. Μέσα στην ψυχή υπάρχουν όλες οι δυνάμεις πού απαιτούνται για μια επιτυχημένη ζωή. Υπάρχουν ιδέες μέσα στη συνείδηση, οι όποιες όταν αποφυλακιστούν και τούς δοθεί ελεύθερος χώρος μαζί με τα κατάλληλα μέσα, μπορούν να οδηγήσουν στην επιτυχημένη εκτέλεση κάθε σχεδίου ή εγχειρήματος. Όταν η Καινή Διαθήκη λέει, « H Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας’ (Λουκ. 17,21), μας πληροφορεί ότι ο Δημιουργός μας Θεός εναπέθεσε στην ψυχή και την προσωπικότητα μας όλες τις πιθανές δυνάμεις... Απομένει σε μας να απελευθερώσουμε και να αναπτύξουμε αυτές τις δυνάμεις» (σ. 92).


Μέσα στο μυαλό μας και μέσα στο υποσυνείδητο μας βρίσκονται τα πάντα, δεν έχουμε ανάγκη τίποτε έξω από μας. «H ζωή μας κατά το πλείστον προσδιορίζεται μέσα στο υποσυνείδητο. Αν ρίξεις μια προσευχή μέσα στο υποσυνείδητο την ώρα της μεγαλύτερης χαλάρωσής του τότε η προσευχή έχει ένα ισχυρό αποτέλεσμα (σ. 94). Πρόκειται για «εκροή της δυνάμεως της προσευχής», Λέγει ο Peale και υπογραμμίζει ότι «μέσα στο μυαλό μας έχουμε περίπου δύο δισεκατομμύρια μικρούς ηλεκτρικούς συσσωρευτές. Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να αποστείλει δύναμη μέσω σκέψεων και προσευχών» (σ. 97).


«Ό,τι πιστεύουμε μέσα στο υποσυνείδητο μας συνήθως το αποκτούμε... Αν η σκέψη σου είναι θετική, θα έχεις θετικά και θεραπευτικά αποτελέσματα», λέγει ο Peale και συνιστά: «ζήτησε από το Θεό να θεραπεύσει αυτόν πού αγαπάς... ‘Σε παρακαλώ κάνε το αυτό’, αλλά σου συνιστούμε να πεις το ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ μόνο μία φορά. Ύστερα απ’ αυτό στην προσευχή σου, να Τον ευχαριστείς για την καλοσύνη Του. Αυτη η καταφατική πίστη θα σε βοηθήσει να απελευθερωθεί βαθιά πνευματική δύναμη και χαρά μέσα από την επανεπιβεβαίωση της αγάπης και της φροντίδας του Θεού. Αύτη η χαρά θα σε στηρίξει και να θυμάσαι πώς η ίδια η χαρά έχει θεραπευτική δύναμη» (σ. 254).



ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ-ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ-ΣΩΤΗΡΙΑ

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΡ. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ – ΔΡ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

[justme]

Το κείμενο που ακολουθεί ΔΕΝ είναι πολύ μεγάλο (!!!) και το βρήκα να ταιριάζει με τον τίτλο του θέματος.

Tο βάζο του γλυκού, oi δυο κούπες και ο καφες

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας
γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να
θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφε.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.
Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια
και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο
ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια,
τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν,
αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα
χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας
για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα ..
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο
γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ
με κάποιο φίλο»

[liberchild]

Xμμ, ο Μπομπ Νατζέμυ και η γυναίκα του. Τον τύπο τον ξέρω γιατί κάποτε ασχολιόμουν με γιόγκα και με το κέντρο του στο ψυχικό οπου στεγαζόταν. Βουδιστική αίρεση, με άμεσο γκουρού τον Σάτυα Μπάμπα. Δεν μου είπε κάτι εκτός από τον ύπνο που έριχνα κατά την ώρα της χαλάρωσης και του ΩΜ κι ερχόταν γλυκά και με σκούνταγε..


ξεπερασμένα πράγματα για την εποχή μας...

[ΤωραΖωΓιαΜενα]

Ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται πρακτικά άθεος επειδή ίσως διατηρεί μέχρι τον τάφο την λανθασμένη παράσταση ενός ενοχλητικού Θεού που εμπνέει περισσότερο φόβο παρά αγάπη.
Ενός αδιάφορου Θεού, όπως τον φανταζόταν ο Αριστοτέλης, ικανού να φωτήσει τα μυστικά της επιστήμης και της ψυχολογίας: απλοϊκή απάντηση στο συγκλονιστικό πρόβλημα του πόνου, δικαίωση της ανθρώπινης απραγίας με το πρόσχημα της ελπίδας για κάτι που βρίσκεται πέρα απ\' τον κόσμο αυτό και προβάλεται σαν μόνη πραγματικότητα.

Η αφελής αυτή παράσταση του Θεού εκ μέρους πολλών πιστών, συνέβαλλε σημαντικά στην διάδοση της απιστίας.

Ναι, ούτε εγώ θα πιστέψω ποτέ σ\' ένα Θεό που \"αιφνιδιάζει\" τον άνθρωπο σε μια στιγμή αδυναμίας.
Στο Θεό που καταδικάζει την ύλη.
Στο Θεό που δεν είναι ικανός να δώσει απάντηση στα καυτά προβλήματα ενός ειλικρινούς και τίμιου ανθρώπου που ομολογεί κλαίγοντας \"δεν μπορώ\".
Σ\' ενα Θεό μαζοχιστή.
Σ\' ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σ\' ένα Θεό που \"στεγνώνει\" το λογικό.
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάιν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό, καλοκάγαθο παππού που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που ξεχωρίζει μια εκκλησία, ένα έθνος, έναν πολιτισμό, μια φυλή αποκλείοντας όλα τ\' άλλα.
Στο Θεό που δεν έχει ανάγκη τον άνθρωπο.
Στο Θεό-λαχείο που κερδίζεται μονάδα με λίγη τύχη.
Στο Θεό-κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι.
Στο Θεό που προτιμά τη μοναξιά και δεν ξέρει να χαμογελά με τις μικροανοησίες των ανθρώπων.
Στο Θεό που \"παίζει\" καταδικάζοντας τους ανθρώπους ή στέλνοντάς τους στην κόλαση.
Στο Θεό που δε διακρίνει ή που απαιτεί \"άριστα\" σε κάθε δοκιμασία της ζωής.
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες.
Στο Θεό που προσκυνούν όσοι τολμούν να καταδικάσουν ένα άνθρωπο.
Στο Θεό που δεν είναι ικανός να παραμερίσει τη δυστυχία, που εμποδίζει τον άνθρωπο να προοδεύσει και να γίνει σχεδόν όμοιός του.
Στο Θεό που απαιτεί απ\' τους πιστούς να ξεχάσουν ότι είναι άνθρωποι και ότι έχουν δικαίωμα σε θεμιτές χαρές.
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι, οι σοφοί και οι συστηματικοί άνθρωποι.
Στο Θεό που δε φοβούνται οι πλούσιοι, όταν αρνούνται να βοηθήσουν το φτωχό που χτυπά την πόρτα τους.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες, ενώ εξακολουθούν να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.
Στον απρόσωπο και ψυχρό Θεό των γραφείων των θεολόγων και νομομαθών.
Στο Θεό που δε διακρίνει την καλωσύνη του και κάτι απ\' τον ίδιο τον εαυτό του εκεί που γεννιέται μια νέ αγάπη, έστω και εφήμερη.
Στο Θεό που αρέσκεται στη \"φιλανθρωπία\" όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη.
Στο Θεό για τον οποίο είναι εξίσου αμαρτωλός ο θαυμαστής μιας ωραίας γυναίκας, ο αφηρημένος στην προσευχή, ο συκοφάντης του πλησίον, ο κλέφτης του εργάτη ή ο καταχραστής της εξουσίας.
Στο Θεό που καταδικάζει τη σεξουαλικότητα.
Στο Θεό - εκδικητή.
Στο Θεό που φαίνεται να μετανιώνει επειδή μας έπλασε ελεύθερους.
Στο Θεό που ικανοποιείται να βλέπει τον άνθρωπο μόνο γονατιστό.
Στον αδιάφορο Θεό για τα προβλήματα και τον πόνο των ανθρώπων.
Στο Θεό που ενδιαφέρεται για τις ψυχές, όχι όμως και για τα σώματα.
Στο Θεό - όπιο της παρούσας ζωής και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο και για την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν όσοι δεν αγαπούν κανένα.
Στο Θεό που υπερασπίζουν όσοι έχουν τα χέρια \"καθαρά\", όσοι κλείνονται στον εαυτό τους και δεν έχουν το θάρρος να πάρουν μια πρωτοβούλία.
Στο Θεό που αρέσουν όσοι επαναλαμβάνουν στερεότυπα \"όλα πάνε καλά\".
Στο Θεό εκείνων που ζητάνε απ\' τον παπά να ευλογήσει το λευκό τάφο που σκεπάζει ανομίες.
Στο Θεό εκείνων που κηρύττουν ότι η κόλαση είναι γεμάτη και ο ουρανός σχεδόν άδειος.
Στο Θεό των κληρικών που πιστεύουν ότι επιτρέπεται η κριτική για όλα εκτός για τον εαυτό τους.
Στο Θεό που δικαιολογεί τον πόλεμο και βάζει το νόμο πάνω απ\' τη συνείδηση.
Στο Θεό που ανέχεται μια στατική, συντηρητική, ανίκανη για μετάνοια και τελοιοποίηση Εκκλησία.
Στο Θεό για τον οποίο ο άνθρωπος δεν είναι το μέτρο της δημιουργίας.
Στο Θεό που αποστρέφεται όποιον δεν τον λογαριάζει.
Στο Θεό που δεν έχει τη δύναμη να ανανεώσει το έργο του.
Στο Θεό που δεν έχει ένα προσωπικό και ειδικό λόγο για κάθε άνθρωπο.
Στο Θεό που δεν πόνεσε για τους ανθρώπους.
Στο Θεό που προτιμά την \"αγνότητα\" απ\' την αγάπη.
Στο Θεό που αδιαφορεί στη θέα ενός τριαντάφυλλου.
Στο Θεό που δεν αποκαλύπτουν τα αστραφτερά μάτια ενός παιδιού, η ομορφιά μιας γυναίκας ή μια μάνα που κλαίει.
Στο Θεό που δεν είναι παρών σε κάθε ανθρώπινη αγάπη.
Στο Θεό που ταυτίζεται με ένα πολιτικό κόμμα.
Στο Θεό όσων προσεύχονται για να εργάζονται οι άλλοι.
Στο Θεό που δεν αποκαλύπτεται κάποτε σ\' όσους τον αναζητούν με ειλικρίνεια.
Στο Θεό που καταστρέφει αντί να βελτιώνει τα πράγματα που επιθυμούν οι άνθρωποι.
Στο Θεό που δεν είναι μυστήριο και δεν μας υπερβαίνει.
Στο Θεό που χαρίζει μια ευτυχία άσχετη με την ανθρώπινη φύση.
Στο Θεό που αφανίζει τη σάρκα αντί να την ανασταίνει.
Στο Θεό για τον οποίο δεν αξίζουν οι άνθρωποι αυτό που είναι αλλά αυτό που έχουν ή φαίνονται να έχουν.
Στο Θεό που δέχεται τη φυλία εκείνων οι οποίοι δεν ξέρουν να χαρίσουν ευτυχία στους άλλους.
Στο Θεό ο οποίος δε διαθέτει τη γενναιοδωρία του ήλιου που ζεσταίνει ό,τι αγγίζει , το λουλούδι, όπως και τη λάσπη.
Στο Θεό ο οποίος δεν μπορεί ή δε θέλει να θεοποιήσει τον άνθρωπο, να τον κάνει συνδετημόνα και κληρονόμο του.
Στο Θεό που αρνείται να ανοίξει τον παράδεισο στο συνάνθρωπό μας, ο οποίος δεν περιμένει το φως από ψηλά αλλά από τον πλησίον που ξέρει να αγαπά.
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη ούτε μεταδίδει αγάπη.
Στο Θεό που αγκαλιάζοντας τον άνθρωπο πάνω στη γη δεν έχει τη δύναμη να του προσφέρει χαρά, ικανοποίηση και το αίσθημα της ανθρώπινης αγάπης.
Στο Θεό που δεν έγινε καθ\' όλα άνθρωπος.
Στο Θεό που δε γεννήθηκε από μια γυναίκα, την οποία έκανε μητέρα όλων των ανθρώπων.
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο δε μπορώ να ελπίζω τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι. Θεός μου είναι ο άλλος Θεός.

JUAN ARIAS


Αν κάποτε πιστέψω θα πιστέψω σ\' αυτόν τον Θεό.

[liberchild]

Δεν έχω να πιστέψω πουθενά και σε τίποτα πέρα απ αυτό που αντιλαμβάνομαι, όπου, όπως και όποτε.

[bee]

Originally posted by liberchild
Xμμ, ο Μπομπ Νατζέμυ και η γυναίκα του. Τον τύπο τον ξέρω γιατί κάποτε ασχολιόμουν με γιόγκα και με το κέντρο του στο ψυχικό οπου στεγαζόταν. Βουδιστική αίρεση, με άμεσο γκουρού τον Σάτυα Μπάμπα. Δεν μου είπε κάτι εκτός από τον ύπνο που έριχνα κατά την ώρα της χαλάρωσης και του ΩΜ κι ερχόταν γλυκά και με σκούνταγε..


ξεπερασμένα πράγματα για την εποχή μας...

Οκ, δεκτό είναι η άποψη σου. Δεν έχω κανένα λόγο να υποστηρίξω τον Ρόμπερτ (και όχι μπόμπ) Νατζέμυ, δεν τον ξέρω και προσωπικά άλλωστε.
Την γιόγκα όμως δεν θα πρέπει να την συνδέεις με αιρέσεις. Δεν είναι θρησκεία η γιόγκα.
Και φαντάζομαι πως μιλάς για υποψίες και όχι για πραγματικά γεγονότα. Αν κοιμόσουν την ώρα της γιόγκα νίντρα δε θα ήσουν και από τα άτομα που θα προσπαθήσουν να προσηλυτίσουν, έτσι δεν είναι;
Κάνω γιόγκα εδώ και 3 μήνες και θεωρώ πως από μόνη της είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Τουλάχιστον εγώ έχω δει πολύ μεγάλη βελτίωση στον εαυτό μου. Ξέρω ότι οι δάσκαλοι μου έχουν κάποιο γκουρού που τον σέβονται και τον εκτιμάνε πάρα πολύ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο γκουρού έχει κακές βλέψεις για αυτούς τους ανθρώπους και για όσους επιλέγουν να τον ακολουθήσουν.

Σου επισυνάπτω και ένα άρθρο για την γιόγκα που το θεωρώ αρκετά ολοκληρωμένο.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ
& ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
http://www.esoterica.gr/articles/contributions/eastern/katsyoga/katsyoga.ht

[bee]

Originally posted by ΤωραΖωΓιαΜενα
Ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται πρακτικά άθεος επειδή ίσως διατηρεί μέχρι τον τάφο την λανθασμένη παράσταση ενός ενοχλητικού Θεού που εμπνέει περισσότερο φόβο παρά αγάπη.
Ενός αδιάφορου Θεού, όπως τον φανταζόταν ο Αριστοτέλης, ικανού να φωτήσει τα μυστικά της επιστήμης και της ψυχολογίας: απλοϊκή απάντηση στο συγκλονιστικό πρόβλημα του πόνου, δικαίωση της ανθρώπινης απραγίας με το πρόσχημα της ελπίδας για κάτι που βρίσκεται πέρα απ\' τον κόσμο αυτό και προβάλεται σαν μόνη πραγματικότητα.

Η αφελής αυτή παράσταση του Θεού εκ μέρους πολλών πιστών, συνέβαλλε σημαντικά στην διάδοση της απιστίας.

Ναι, ούτε εγώ θα πιστέψω ποτέ σ\' ένα Θεό που \"αιφνιδιάζει\" τον άνθρωπο σε μια στιγμή αδυναμίας.
Στο Θεό που καταδικάζει την ύλη.
Στο Θεό που δεν είναι ικανός να δώσει απάντηση στα καυτά προβλήματα ενός ειλικρινούς και τίμιου ανθρώπου που ομολογεί κλαίγοντας \"δεν μπορώ\".
Σ\' ενα Θεό μαζοχιστή.
Σ\' ένα Θεό που απαγορεύει τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σ\' ένα Θεό που \"στεγνώνει\" το λογικό.
Στο Θεό που ευλογεί τους νέους Κάιν της γης ή εμπνέει φόβο.
Στο Θεό, καλοκάγαθο παππού που ανέχεται τα πάντα.
Στο Θεό που ξεχωρίζει μια εκκλησία, ένα έθνος, έναν πολιτισμό, μια φυλή αποκλείοντας όλα τ\' άλλα.
Στο Θεό που δεν έχει ανάγκη τον άνθρωπο.
Στο Θεό-λαχείο που κερδίζεται μονάδα με λίγη τύχη.
Στο Θεό-κριτή που δικάζει με το νόμο στο χέρι.
Στο Θεό που προτιμά τη μοναξιά και δεν ξέρει να χαμογελά με τις μικροανοησίες των ανθρώπων.
Στο Θεό που \"παίζει\" καταδικάζοντας τους ανθρώπους ή στέλνοντάς τους στην κόλαση.
Στο Θεό που δε διακρίνει ή που απαιτεί \"άριστα\" σε κάθε δοκιμασία της ζωής.
Στο Θεό που εξαντλούν οι φιλοσοφικές θεωρίες.
Στο Θεό που προσκυνούν όσοι τολμούν να καταδικάσουν ένα άνθρωπο.
Στο Θεό που δεν είναι ικανός να παραμερίσει τη δυστυχία, που εμποδίζει τον άνθρωπο να προοδεύσει και να γίνει σχεδόν όμοιός του.
Στο Θεό που απαιτεί απ\' τους πιστούς να ξεχάσουν ότι είναι άνθρωποι και ότι έχουν δικαίωμα σε θεμιτές χαρές.
Στο Θεό που καταλαβαίνουν μονάχα οι ώριμοι, οι σοφοί και οι συστηματικοί άνθρωποι.
Στο Θεό που δε φοβούνται οι πλούσιοι, όταν αρνούνται να βοηθήσουν το φτωχό που χτυπά την πόρτα τους.
Στο Θεό που τιμούν όσοι τρέχουν στις εκκλησίες, ενώ εξακολουθούν να κλέβουν με τέχνη και να συκοφαντούν.
Στον απρόσωπο και ψυχρό Θεό των γραφείων των θεολόγων και νομομαθών.
Στο Θεό που δε διακρίνει την καλωσύνη του και κάτι απ\' τον ίδιο τον εαυτό του εκεί που γεννιέται μια νέ αγάπη, έστω και εφήμερη.
Στο Θεό που αρέσκεται στη \"φιλανθρωπία\" όσων δεν τηρούν την δικαιοσύνη.
Στο Θεό για τον οποίο είναι εξίσου αμαρτωλός ο θαυμαστής μιας ωραίας γυναίκας, ο αφηρημένος στην προσευχή, ο συκοφάντης του πλησίον, ο κλέφτης του εργάτη ή ο καταχραστής της εξουσίας.
Στο Θεό που καταδικάζει τη σεξουαλικότητα.
Στο Θεό - εκδικητή.
Στο Θεό που φαίνεται να μετανιώνει επειδή μας έπλασε ελεύθερους.
Στο Θεό που ικανοποιείται να βλέπει τον άνθρωπο μόνο γονατιστό.
Στον αδιάφορο Θεό για τα προβλήματα και τον πόνο των ανθρώπων.
Στο Θεό που ενδιαφέρεται για τις ψυχές, όχι όμως και για τα σώματα.
Στο Θεό - όπιο της παρούσας ζωής και ελπίδα μόνο μιας μεταθανάτιας ύπαρξης.
Στο Θεό του οποίου οι μαθητές αδιαφορούν για τον κόσμο και για την ιστορία.
Στο Θεό που νομίζουν ότι αγαπούν όσοι δεν αγαπούν κανένα.
Στο Θεό που υπερασπίζουν όσοι έχουν τα χέρια \"καθαρά\", όσοι κλείνονται στον εαυτό τους και δεν έχουν το θάρρος να πάρουν μια πρωτοβούλία.
Στο Θεό που αρέσουν όσοι επαναλαμβάνουν στερεότυπα \"όλα πάνε καλά\".
Στο Θεό εκείνων που ζητάνε απ\' τον παπά να ευλογήσει το λευκό τάφο που σκεπάζει ανομίες.
Στο Θεό εκείνων που κηρύττουν ότι η κόλαση είναι γεμάτη και ο ουρανός σχεδόν άδειος.
Στο Θεό των κληρικών που πιστεύουν ότι επιτρέπεται η κριτική για όλα εκτός για τον εαυτό τους.
Στο Θεό που δικαιολογεί τον πόλεμο και βάζει το νόμο πάνω απ\' τη συνείδηση.
Στο Θεό που ανέχεται μια στατική, συντηρητική, ανίκανη για μετάνοια και τελοιοποίηση Εκκλησία.
Στο Θεό για τον οποίο ο άνθρωπος δεν είναι το μέτρο της δημιουργίας.
Στο Θεό που αποστρέφεται όποιον δεν τον λογαριάζει.
Στο Θεό που δεν έχει τη δύναμη να ανανεώσει το έργο του.
Στο Θεό που δεν έχει ένα προσωπικό και ειδικό λόγο για κάθε άνθρωπο.
Στο Θεό που δεν πόνεσε για τους ανθρώπους.
Στο Θεό που προτιμά την \"αγνότητα\" απ\' την αγάπη.
Στο Θεό που αδιαφορεί στη θέα ενός τριαντάφυλλου.
Στο Θεό που δεν αποκαλύπτουν τα αστραφτερά μάτια ενός παιδιού, η ομορφιά μιας γυναίκας ή μια μάνα που κλαίει.
Στο Θεό που δεν είναι παρών σε κάθε ανθρώπινη αγάπη.
Στο Θεό που ταυτίζεται με ένα πολιτικό κόμμα.
Στο Θεό όσων προσεύχονται για να εργάζονται οι άλλοι.
Στο Θεό που δεν αποκαλύπτεται κάποτε σ\' όσους τον αναζητούν με ειλικρίνεια.
Στο Θεό που καταστρέφει αντί να βελτιώνει τα πράγματα που επιθυμούν οι άνθρωποι.
Στο Θεό που δεν είναι μυστήριο και δεν μας υπερβαίνει.
Στο Θεό που χαρίζει μια ευτυχία άσχετη με την ανθρώπινη φύση.
Στο Θεό που αφανίζει τη σάρκα αντί να την ανασταίνει.
Στο Θεό για τον οποίο δεν αξίζουν οι άνθρωποι αυτό που είναι αλλά αυτό που έχουν ή φαίνονται να έχουν.
Στο Θεό που δέχεται τη φυλία εκείνων οι οποίοι δεν ξέρουν να χαρίσουν ευτυχία στους άλλους.
Στο Θεό ο οποίος δε διαθέτει τη γενναιοδωρία του ήλιου που ζεσταίνει ό,τι αγγίζει , το λουλούδι, όπως και τη λάσπη.
Στο Θεό ο οποίος δεν μπορεί ή δε θέλει να θεοποιήσει τον άνθρωπο, να τον κάνει συνδετημόνα και κληρονόμο του.
Στο Θεό που αρνείται να ανοίξει τον παράδεισο στο συνάνθρωπό μας, ο οποίος δεν περιμένει το φως από ψηλά αλλά από τον πλησίον που ξέρει να αγαπά.
Στο Θεό που δεν είναι αγάπη ούτε μεταδίδει αγάπη.
Στο Θεό που αγκαλιάζοντας τον άνθρωπο πάνω στη γη δεν έχει τη δύναμη να του προσφέρει χαρά, ικανοποίηση και το αίσθημα της ανθρώπινης αγάπης.
Στο Θεό που δεν έγινε καθ\' όλα άνθρωπος.
Στο Θεό που δε γεννήθηκε από μια γυναίκα, την οποία έκανε μητέρα όλων των ανθρώπων.
Δεν πιστεύω στο Θεό στον οποίο δε μπορώ να ελπίζω τη στιγμή που χάνονται όλες οι άλλες ελπίδες μου.
Ναι. Θεός μου είναι ο άλλος Θεός.

JUAN ARIAS


Αν κάποτε πιστέψω θα πιστέψω σ\' αυτόν τον Θεό.

Όταν ο θεός είναι μέσα σου είναι όπως τον αντιλαμβάνεσαι εσύ.
Αν αυτό που ζητάς από τον θεό είναι αγάπη τότε αγάπη θα πάρεις. Ο φόβος είναι δουλειά της εκκλησίας για να σε κρατάνε \"πελάτη\". Αγνόησε τους και προχώρα μπροστά, μην ασχολείσαι μαζί τους, δεν σου κάνει καλό.

[krino]

τωρα θα ελεγα καμια κουβεντα αλλα το απαγορευει ο διαχειριστης του φορουμ.

Καληνυχτα σε οτι θεο και αν πιστευετε.

[bee]

Καληνύχτα και σε σένα κρίνο... αν και είναι νωρίς ακόμη, ούτε που σκοτείνιασε :)

Αν θέλεις μπορείς να μου στείλεις u2u.
Δεν θα έχει πρόβλημα πιστεύω ο διαχειριστης. :P

[Woman]

Originally posted by justme
Το κείμενο που ακολουθεί ΔΕΝ είναι πολύ μεγάλο (!!!) και το βρήκα να ταιριάζει με τον τίτλο του θέματος.

Tο βάζο του γλυκού, oi δυο κούπες και ο καφες

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας
γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να
θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφε.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.
Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια
και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο
ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια,
τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν,
αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα
χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας
για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα ..
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο
γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ
με κάποιο φίλο»

Απλά Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο

[Θεοφανία]

Δεν το είχα δει!
Είναι πραγματικά καταπληκτικό και έχει τόση ΜΑ τόση αλήθεια..........


ΥΓ. Άσχετο και σόρι για το οφ τόπικ: έχουμε χάσει και τον justme τον τελευταίο καιρό....