Υποστήριξη

[Musudaki]

Καλημέρα σε όλους!

Καταρχήν να σας πω ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ για το φόρουμ αλληλο-υποστήριξης που έχετε δημιουργήσει. Η προσπάθεια δεν πρέπει να είναι σε καμία περίπτωση μια μοναχική διαδρομή και το κάνετε πράξη αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Keep walking...

Χρειάζομαι τη συμβουλή σας: πώς μπορώ να βοηθήσω τον σύντροφό μου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα παχυσαρκίας του όταν ο ίδιος δεν είναι αποφασισμένος 100%? Ναι μεν έχει κάνει μια τεράστια προσπάθεια μόνος του έχοντας διανύσει αρκετά μεγάλο δρόμο / βάζοντας μπαλονάκι και χάνοντας κοντά 40 κιλά, αλλά έχει άλλα τόσα και το μπαλονάκι πλέον δεν φέρνει αποτελέσματα.

Φοβάμαι μήπως φέρω αντίθετα αποτελέσματα... Αν ήσασταν στη θέση του, τι ΔΕΝ θα θέλετε από τον άνθρωπό σας? Αντιστοίχως τι θα θέλατε για να λειτουργήσει ως κίνητρο?

Καλημέρα σε όλους και καλή δύναμη!!!

[Musudaki]

Επίσης, έχετε κάποιον διαιτολόγο / διατροφολόγο να μου συστήσετε?

[free]

θεωρω πως αν δεν το παρεις ο ιδιος αποφαση, δεν γινεται τιποτα!..αν δεν ελεγα εγω η ιδια πως πρεπει να χασω(σε οποιαδηποτε διαιτα ή προσπαθεια εχω κανει ως τωρα), δεν θα εχανα..
χανεις γιατι βλεπεις πως δεν [παει αλλο..το δικο μου κινητρο σε καθε μου αρχη ηταν το γεγονος οτι αισθανομουν ασχημα, κλεινομουν σε μενα, επικρατουσε κοινωνικος αποκλεισμος,λαχανιαζα οταν ανεβαινα εστω και 200 μετρα!ολα αυτα ξετυλιχτηκαν και ειπα φτανει!
αλλα δεν παυει να ναι διαφορετικος ο καθε ανθρωπος..οτι λειτουργει π.χ σε μενα ως κινητρο, για τον αλλον να λειτουργει αντιθετα!οποτε απλα προσπαθησε να τον πεισεις πως δεν θελεις να τον χασεις απο κατι τοσο ανουσιο, οτι χειροτερευει την υγεια του, οτι σου ειναι απαραιτητος εν παση περιπτωση..με συναισθημα εν ολιγοις!..μονο ετσι..
οσον αφορα διαιτολογους(χωρις να θελω να δαφημισω) εχουν πολυ καλη ομαδα στο μετροπολιταν και στο υγεια!οπου σε βολευει καλυτερα!

[2sweet2b4go10_ed]

το σιγουρο ειναι πως αν του μεταδωσεις την αγωνια σου για να χασει κιλα, θα φερεις το αντιθετο αποτελεσμα.
δεν χρειαζεται να του θυμιζεις οτι πρεπει να χασει η οτι δεν πρεπει να τρωει πολυ. το ξερει καλα, δεν υπαρχει περιπτωση να το ξεχασει...

δεν ξερω σε τι ποσοστο πρεπει να ειναι καποιος αποφασισμενος για να τα καταφερει...δεν ξερω αν ειναι απαραιτητο το 100% που λες η αρκει κι ενα 80%, αυτο που ξερω ειναι οτι μονο αν το θελησει ο ιδιος θα καταφερει κατι...
εχε υποψη σου οτι αυτη τη στιγμη βρισκεται σε ενα πολυ επικινδυνο σημειο...κι αυτο ειναι οχι το οτι σταματησε να χανει κι ισως δεν χασει αλλο, αλλα οτι εαν δεν εχει αποφασισει πως θα συνεχισει με την διατροφη του και με τοντ ροπο ζωης του, ειναι μαθηματικα βεβαιο οτι θα ξαναβαλει τα κιλα που εχασε αν οχι και περισσοτερα, μολις βγαλει το μπαλονακι...
κι αυτο γιατι το μπαλονακι ειναι προσωρινο...χανεις (αν χασεις) για οσο το εχεις, δεν σε μαθαινει κανονες διατροφης..αν ο φιλος σου το εχει δειθ σαν θεραπεια που θα τον απαλλαξει απ το προβλημα του, μολις απαλλαγει απ αυτον τον περιορισμο , κινδυνευει να παει πισω....δυστυχως...

στο ερωτημα σου τι θα μπορουσες να κανεις..
ας αρχισουμε απ τα δυσαρεστα:

ΑΝ ο μη γενοιτο ξανακυλησει, θα ελεγα να συζητησετε μηπως επισκεφτει καποιον γιατρο για να συζητησει καποια αλλη ιατρικη μεθοδο περιορισμου (μανικι, δαχτυλιο κλπ), η καποιον ψυχοθεραπευτη ειδικευμενο σε προβληματα προσληψης τροφης ωστε να τον βοηθησει να καταλαβει γιατι του συμβαινει αυτο και πως μπορει να απαλλαγει ... η και τα δυο, αναλογα με την διαθεση και τις αποψεις του , γιατι χωρις την θεληση του δεν γινεται αυτο.

τα πιο ευοιωνα τωρα:
ΑΝ δειχνει σταθερος η δεις οτι εχει διαθεση να συνεχισει μονος του, προτεινω να κανεις τα εξης:

1) οπως σου ειπα, μη τον αγχωνεις, μη μουρμουρας, μη τον κοιτας υποτιμητικα μολις βαζει στο στομα του παχυντικες τροφες, μη του κανεις μαθηματα , υποδειξεις "για το καλο του" ΕΚΤΟΣ αν σου ζητησει αυτος τη γνωμη σου η αρχισει αυτος συζητηση (οπου θα εισαι χαλαρη βεβαια, δεν θα περιμενεις αυτη τη στιγμη για να το ανοιξεις και να μη το ξανακλεισεις ποτε..).

2)Αν μενετε μαζι, φροντισε να υιοθετησεις εναν τροπο υγειινης διατροφης ωστε να τρωει αυτα που του κανουν καλο χωρις να εχει την αισθηση οτι βρισκεται σε διαιτα (μαγειρευε με οσο λιγοτερο ελαιολαδο μπορεις, ετοιμαζε καθημερινα σαλατες και φρουτα, μην εχεις γλυκα στο σπιτι,εχε ετοιμα νοστιμα και ελαφρια φαγητα ωστε σε στιγμες πεινας να καταφυγει εκει κι οχι στο ευκολο σουβλακι η πατατακι..) θα κανει και σε σενα καλο, εχεις δεν εχεις παραπανησια κιλα.

3) φροντισε να εμπλουτισεις τις δραστηριοτητες σας με ευχαριστες δραστηριοτητες που να εχουν κινηση μεσα... ξεκινηστε μαζι καποιο σπορ (τεννις, ιστιοπλοια, ορειβασια) προετρεπε για εκδρομες, κανε επιλογες για τις εξοδους σας που να σας κρατανε μακρια απο ταβερνες , χωρις ομως να σχολιαζεις το θεμα του φαγητου,αλλα σαν να ειναι η δικη σου προτιμηση αυτη...

4) αν δεις οτι παει καλα και εχει καποια προοδο εστω και μικρη, μη ξεχμας να τον επιβραβευεις ενθουσιωδως, χωρις ομως να το συνεχιζεις ("αντε βρε πουλακι μου να χασεις και τα υπολοιπα..")

5) σεξ (χωρις σχολια:Ρ)

6) φροντισε να καταλαβει οτι τον αγαπας οπως κι αν ειναι, να μην νοιωσει ποτε απορριψη

7)κινητοποιησε τον στο να παρακολουθει την υγεια του, χωρις να αναφερεσαι ομως στο βαρος του...κανε το ιδιο και για τον εαυτο σου αν μπορεις...να κανει τακτικα τσεκ απ,ισως αν δει τους δεικτες προβληματικους , λειτουργησει σαν κινητρο για να χασει βαρος

[Musudaki]

Καλημέρα σε όλους!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ για τις συμβουλές σας!!! Πραγματικά είναι πολύτιμες!

Έχουμε εξελίξεις στο πεδίο, αφού χθες προέκυψε σχετική κουβέντα επί του θέματος. Του είχα πει κάποια στιγμή ότι από Σεπτέμβριο θα τον βοηθήσω να βρούμε διαιτολόγο και θα αρχίσουμε μαζί να πηγαίνουμε εκεί για να ξεκινήσουμε μαζί την προσπάθεια.

Γενικότερα η στάση μου δεν είναι επικριτική με το πάχος, ούτε αποκαρδιωτική. Σε κάθε ευκαιρία του τονίζω πόσο όμορφος είναι, πόσο μου αρέσει, θέλω να κάνουμε πολύ σεξ, ενώ του τονίζω ότι εγώ είμαι εδώ να τον στηρίξω και να τον βοηθήσω σε αυτή την προσπάθεια και θέλω να την περάσουμε ΜΑΖΙ!

Περί μαγειρικής: εγώ είμαι health-freak με την έννοια ότι δεν τρώω ούτως ή άλλως τηγανητά, σάλτσες και γενικότερα παχυντικά πράγματα, οπότε ούτως ή άλλως η μαγειρική μου είναι διαίτης από τη φύση της...

Χθες λοιπόν, του ξεκίνησα κουβέντα για ποιούς διαιτολόγους έχω βρει μέσω internet και γνωστών και βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν τοίχο: δεν το συζητάει καθόλου να πάμε σε διαιτολόγο, ισχυριζόμενος ότι προ-μπαλονάκι είχε πάει σε 4 και δεν είχε δει καμία διαφορά. Η άποψή του είναι ότι θα ξεκινήσει μόνος του αφού ξέρει τι πρέπει ή δεν πρέπει να τρώει. Απίστευτη αρνητικότητα, δεν φαντάζεστε! Σαν να πάτησα κάλο!

Η κουβέντα είχε όμως άσχημη εξέλιξη... με την έννοια ότι εμένα με έπιασαν τα κλάματα και κλαψούριζα σαν μικρό παιδί. Το θέμα είναι ότι ο ίδιος μου έχει παραδεχθεί ότι πριν να ξεκινήσουμε να είμαστε μαζί (κοντεύουμε να κλείσουμε χρόνο) ήταν πάρα πολύ κλειστός άνθρωπος, με σχεδόν ανύπαρκτες εμπειρίες σχέσεων με το άλλο φύλο. Ένας σημαντικός λόγος (αν όχι ο μοναδικός) ήταν το πρόβλημα παχυσαρκίας του που τον αποξένωνε και τον γέμιζε ανασφάλεια.

Πλέον είναι ερωτευμένος και ευτυχισμένος μαζί μου (έτσι μου λέει / μου δείχνει / τον πιστεύω) και εγώ από τη μεριά μου ακριβώς το ίδιο. Δεν μένουμε μαζί επισήμως, αλλά εγώ είμαι με το βαλιτσάκι μου πέρα-δώθε σπίτι του και καταλήγουμε να μένουμε μαζί 3-4 φορές την εβδομάδα + σαββατοκύριακα. Αν το δούμε θεωρητικά το θέμα λοιπόν: έχουμε μια υγιέστατη σχέση.

Αυτό που του τόνιζα και με έπιασε το παράπονο χθες (και το έχω ξανακάνει στο παρελθόν...) είναι ότι αφού όντος είναι ερωτευμένος / ευτυχισμένος μαζί μου, και πλέον δεν έχει ανασφάλειες ότι εγώ θα φύγω (τα είχαμε αυτά στην αρχή) γιατί δεν με "εκμεταλλεύεται" και εμένα και την όλη μας σχέση, να πάρει δύναμη και να ξεκινήσει. Εγώ τόσο καιρό που είμαστε μαζί, επίτηδες δεν τον πίεζα ιδιαίτερα (σχεδόν καθόλου) να κάνει δίαιτα και αυτός είχε επαναπαυθεί. Χθες μου εξομολογήθηκε ότι έχει πάρει 10 κιλά άπό τότε που ξεκινήσαμε! Το θεωρώ προσωπική μου αποτυχία αυτό κι εκεί με έπιασε το παράπονο. Πώς διάολο τον εμπνέω αν με έχει γραμμένη?

Υποτίθεται ότι δύο άνθρωποι είναι μαζί - ομάδα στη ζωή για να βοηθάει ο ένας τον άλλον να βελτιώνονται!

Υπάρχει κάτι κρυμμένο μέσα του, ένα μαύρο κουτί με αρνητικές σκέψεις και ανασφάλειες που το κρατάει επασφράγιστο! Τον ικέτευα χθες να μου ανοιχτεί, να τα βγάλει από μέσα του ώστε να τα πολεμήσουμε μαζί. Τοίχος.... Ναι, έχω αναφέρει να το δούμε το θέμα και ψυχολογικά ζητώντας βοήθεια από κάποιον ειδικό, αλλά μαντέψτε... Τοίχος!

Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. 2sweet2b4go10: δεν έχει αλλάξει τις διατροφικές του συνήθειες δυστυχώς! Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ είναι να σου γίνει καθημερινή συνήθεια, χωρίς πλέον να το σκέφτεσαι. Μόνο έτσι θα διατηρηθείς στην ισορροπία και δεν θα κάνεις σκαμπανευάσματα! Το ξέρω αυτό, δεν νομίζω ότι μπορώ να του το μεταδώσω.

Τελευταίο γιατί σας ζάλισα: μιλάμε για κοινωνικό αποκλεισμό, για βλέμματα απαξιωτικά, για χαρακτηρισμούς υποβιβαστικούς και ναι υπάρχουν αυτά που κάνουν τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη μάστιγα της παχυσαρκίας να κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους και στο ψυγείο. Τα βλέμματα τα είδα κι εγώ το καλοκαίρι που είμασταν διακοπές - ο κόσμος είναι αδιάκριτος και κακός με τα μάτια του. Δεν το ήξερα.

Όμως, αναρωτιέμαι: όταν έχεις έναν άνθρωπο που τον αγαπάς και σε αγαπάει, σε φροντίζει σαν τίποτε άλλο και το παραδέχεσαι κι εσύ ο ίδιος, σε γεμίζει, περνάς καλά, τον γουστάρεις, ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΝΕΕΣΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ???

Είναι δύσκολο (όχι ακατόρθωτο) να το κάνεις μόνος σου! Γιατί διάολο δεν "με χρησιμοποιεί"??? Τι σκατά κάνω λάθος? Μου λέει κι επιμένει πως θα το κάνει μόνος του και να σταματήσουμε να βγαίνουμε έξω για φαγητό (μια φορά στο τόσο βγαίνουμε) και να αποξενωθούμε κοινωνικά από φίλους και γνωστούς όσον αφορά τα φαγητά και να βγαίνουμε μόνο για ποτό/καφέ. ΟΚ, το δέχομαι... Αμφιβάλλω ότι θα γίνει κάτι όμως. Όταν ζεις στη στέρηση, κάποια στιγμή κάνεις ένα τεράστιο ΜΠΑΜ!

Έχω αρχίσε να αμφιβάλλω πλέον για τα συναισθήματά του για να καταλήξω κάπου... Αφού δεν τον "εμπνέω".... Εμένα μια φορά το χειμώνα μου είχε πει ότι μεγάλωσε λίγο ο ποπός μου (παιδιά είμαι 1,63 και 52 κιλά - δεν έχω θέμα), και πρόσεχα τη διατροφή μου μια εβδομάδα κι έκανα γυμναστήριο για να ξαναμικρύνει.... Για να του αρέσω...

Σας κούρασα, συγνώμη αλλά ... καλό το φόρουμ τελικά! Τα βγάζεις όλα ρε παιδιάκι μου από μέσα σου

Σας φιλώ γλυκά και ... keep walking!

[2sweet2b4go10_ed]

Originally posted by Musudaki
Καλημέρα σε όλους!

Καλημερα αγαπητη μουσουδακι.
Νομιζω οτι παρα τις αγαθες σου προθεσεις, εχεις κανει ορισμενες παρανοησεις που θα ταλαιπωρησουν και τους δυο σας και πιθανοτατα και την σχεση σας...και εξηγουμαι αναλυτικα..


ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΛΥ για τις συμβουλές σας!!! Πραγματικά είναι πολύτιμες!

Έχουμε εξελίξεις στο πεδίο, αφού χθες προέκυψε σχετική κουβέντα επί του θέματος. Του είχα πει κάποια στιγμή ότι από Σεπτέμβριο θα τον βοηθήσω να βρούμε διαιτολόγο και θα αρχίσουμε μαζί να πηγαίνουμε εκεί για να ξεκινήσουμε μαζί την προσπάθεια.

οταν λες οτι του το ειχες πει, εννοεις οτι του το ειχες ανακοινωσει, η σου ειχε ζητησει ο ιδιος κατι τετοιο και του το υποσχεθηκες? επειδη θεωρω πολυ πιθανο οτι ΕΣΥ του το ειχες πει, νομιζω δεν λαμβανεις σοβαρα υποψη αυτο που ηδη σου ειπαμε: δεν μπορει να γινει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τιποτε αν δεν το θελει και δεν το ζητα ιο ιδιος...καθε δικη σου πιεση ειναι μονο αγχος και στεναχωρια...προσωπικα με μια συμπεριφορα σαν αυτη που ειδα απο εσενα (αγχωτικη και πιεστικη αν και με τις καλυτερες προθεσεις) θα μπορουσα να βαλω αλλα 20 κιλα...τωρα αν στον φιλο σου λειτουργησει θετικα, τι να πω...μακαρι...



Γενικότερα η στάση μου δεν είναι επικριτική με το πάχος, ούτε αποκαρδιωτική. Σε κάθε ευκαιρία του τονίζω πόσο όμορφος είναι, πόσο μου αρέσει, θέλω να κάνουμε πολύ σεξ, ενώ του τονίζω ότι εγώ είμαι εδώ να τον στηρίξω και να τον βοηθήσω σε αυτή την προσπάθεια και θέλω να την περάσουμε ΜΑΖΙ!

ολα τα παραπανω ειναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, κι αυτο ακριβως θα ηταν και το βοηθητικο να κανεις. με μια σημαντικη υπογραμμιση ομως... εισαι εκει να το περασετε μαζι εαν και εφοσον το θελησει και στο ζητησει.....οχι , εισαι εκει να το περασετε μαζι ΤΩΡΑ γιατι το αποφασισες εσυ....

Περί μαγειρικής: εγώ είμαι health-freak με την έννοια ότι δεν τρώω ούτως ή άλλως τηγανητά, σάλτσες και γενικότερα παχυντικά πράγματα, οπότε ούτως ή άλλως η μαγειρική μου είναι διαίτης από τη φύση της...
αυτο ειναι πολυ καλο και βοηθητικο, μπορεις με το παραδειγμα σου ΚΑΙ ΜΟΝΟ και οχι με κουβεντες για το ποσο πρεπει να αποφευγει αλλου ειδους φαγητα, αλλα και με την μαγειρικη σου, να τον βοηθησεις να θελησει να υιοθετησει κι αυτος μια τετοια διατροφη σε μονιμη βαση.

Χθες λοιπόν, του ξεκίνησα κουβέντα για ποιούς διαιτολόγους έχω βρει μέσω internet και γνωστών και βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν τοίχο: δεν το συζητάει καθόλου να πάμε σε διαιτολόγο, ισχυριζόμενος ότι προ-μπαλονάκι είχε πάει σε 4 και δεν είχε δει καμία διαφορά. Η άποψή του είναι ότι θα ξεκινήσει μόνος του αφού ξέρει τι πρέπει ή δεν πρέπει να τρώει. Απίστευτη αρνητικότητα, δεν φαντάζεστε! Σαν να πάτησα κάλο!

εμ τον πατησες, δεν τον πατησες?...αγαπητη μου μουσουδακι, δεν ειναι φανερο απο τις αντιδρασεις του οτι δεν το θελει ο ιδιος αλλα απανταει στα δικα σου θελω επι του θεματος? αφου δεν θελει διαιτολογο, ποιος ο λογος να ψαχνεις διαιτολογους? μπορει να πλαναται στο οτι θα τα καταφερει μονος του, αστον να δοκιμασει και δινε του μονο την βοηθεια που σου ζηταει, ΑΝ στην ζηταει.. ...

Η κουβέντα είχε όμως άσχημη εξέλιξη... με την έννοια ότι εμένα με έπιασαν τα κλάματα και κλαψούριζα σαν μικρό παιδί. Το θέμα είναι ότι ο ίδιος μου έχει παραδεχθεί ότι πριν να ξεκινήσουμε να είμαστε μαζί (κοντεύουμε να κλείσουμε χρόνο) ήταν πάρα πολύ κλειστός άνθρωπος, με σχεδόν ανύπαρκτες εμπειρίες σχέσεων με το άλλο φύλο. Ένας σημαντικός λόγος (αν όχι ο μοναδικός) ήταν το πρόβλημα παχυσαρκίας του που τον αποξένωνε και τον γέμιζε ανασφάλεια.

ωραια... αντιλαμβανομαι οτι ηταν μια αντιδραση σου στην συναισθηματικη πιεση που ενοιωσες, αλλα για τον ιδιο μονο αφχος και δυστυχια προσφερουν αυτες οι αντιδρασεις, παντως οχι κινητρο....

Πλέον είναι ερωτευμένος και ευτυχισμένος μαζί μου (έτσι μου λέει / μου δείχνει / τον πιστεύω) και εγώ από τη μεριά μου ακριβώς το ίδιο. Δεν μένουμε μαζί επισήμως, αλλά εγώ είμαι με το βαλιτσάκι μου πέρα-δώθε σπίτι του και καταλήγουμε να μένουμε μαζί 3-4 φορές την εβδομάδα + σαββατοκύριακα. Αν το δούμε θεωρητικά το θέμα λοιπόν: έχουμε μια υγιέστατη σχέση.

Αυτό που του τόνιζα και με έπιασε το παράπονο χθες (και το έχω ξανακάνει στο παρελθόν...) είναι ότι αφού όντος είναι ερωτευμένος / ευτυχισμένος μαζί μου, και πλέον δεν έχει ανασφάλειες ότι εγώ θα φύγω (τα είχαμε αυτά στην αρχή) γιατί δεν με "εκμεταλλεύεται" και εμένα και την όλη μας σχέση, να πάρει δύναμη και να ξεκινήσει. Εγώ τόσο καιρό που είμαστε μαζί, επίτηδες δεν τον πίεζα ιδιαίτερα (σχεδόν καθόλου) να κάνει δίαιτα και αυτός είχε επαναπαυθεί. Χθες μου εξομολογήθηκε ότι έχει πάρει 10 κιλά άπό τότε που ξεκινήσαμε! Το θεωρώ προσωπική μου αποτυχία αυτό κι εκεί με έπιασε το παράπονο. Πώς διάολο τον εμπνέω αν με έχει γραμμένη?

κι εδω, αγαπητη μουσουδακι, κανεις την βασικη παρανοηση, αυτη που νομιζω οτι φταιει για οσα περνας και για τον τροπο που το σκεφτεσαι ΣΥΝΟΛΙΚΑ.. αυτο που του συμβαινει, ειναι κατι εντελως δικο του και δεν αφορα εσενα, οσο κι αν θελεις να σας σκεφτεσαι σαν ενα σωμα-μια ψυχη...οταν δεν θελει/μπορει να προχωρησει δεν γραφει ΕΣΕΝΑ, απλα η ριζα του προβληματος του ειναι ΑΛΛΗ απο το οτι δεν ειχε σχεση, η βοηθεια, η αγαπη η...η.... η.... ποια ειναι αυτη η ριζα? πρεπει να ψαξει να τη βρει...ΑΥΤΟΣ, οχι εσυ....παιρνεις προσωπικα και αντιδρας σαν να σε αφορα καθε αποτυχια του στο θεμα...ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ.ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ. εχεις υιοθετησει ενα προβλημα που δεν ειναι δικο σου και κανεις κακο και σαυτον και σε σενα...κι εδω θα ηθελα να σου πω και την εντυπωση που εχω συνολικα, κι αν κανω λαθος, με διορθωνεις....εχω την αισθηση οτι δεν σε στεναχωρει μονο το θεμα της υγειας σου, αλλα και αυτο της εμφανισης του, της κοινωνικης αποδοχης κλπ κλπ κλπ..οχι για σενα μονο, αλλα για τον ιδιο, γιατι ενω θα μπορουσε να ειναι ενας πανεμορφος αντρας, εχει παραμορφωθει απ τα πολλα κιλα που κουβαλαει και δεχεται κι ολον αυτον τον κοινωνικο ρατσισμο που μας πειργραφεις παρακατω....εχω δικιο η αδικο? σε απασχολει και γιαυτον τον λογο η οχι? εαν ομως ετσι συμβαινει, και σε απασχολει ΚΑΙ γι αυτους τους λογους, εχω να σου πω οτι εσυ ΕΤΣΙ τον γνωρισες...με ποιο δικαιωμα εχεις φαγωθει να τον αλλαξεις εαν δεν το θελει ο ιδιος? μπορει να του λες με πολλα κι ωραια λογια οτι τον αγαπας ετσι κι αλλιως, οι πραξεις σου ομως, η επιμονη σου να αδυναρτισει, το ψαξιμο για διαιτες (που δεν σου ζητησε) τα κλαματα, οι υπερβολες, δειχνουν ακριβως το αντιθετο.....οτι ΔΕΝ σου κανει οπως ειναι και θαθελες να ηταν καπως αλλιως...κι αυτο προσλαμβανει....εαν λοιπον οντω ς σου αρεσει κι ετσι, αστον να ειναι "ετσι" για οσο αυτος θελει...κι αν τελικα θελει να ειναι για παντα, ειναι δικο σου θεμα το τι θα κανεις με την διαχειριση του δικου σου εαυτου (αν θα παραμεινεις η οχι στην σχεση) τον δικο του, αστον να τον διαχειριστει κεινος...παρα τα οσα μπορει να νομιζεις για τις ερωτικες σχεσεις, παραμενουμε 2 ξεχωριστοι ανθρωποι με ελευθερη βουληση και κανεις δεν ειναι κανενος για να αποφασιζει γι αυτον τιος κινησεις του...,

Υποτίθεται ότι δύο άνθρωποι είναι μαζί - ομάδα στη ζωή για να βοηθάει ο ένας τον άλλον να βελτιώνονται!

η βοηθεια δινεται ΑΦΟΥ ζητηθει...βοηθεια με το ζορι, δεν ειναι βοηθεια, ειναι επιβολη...

Υπάρχει κάτι κρυμμένο μέσα του, ένα μαύρο κουτί με αρνητικές σκέψεις και ανασφάλειες που το κρατάει επασφράγιστο! Τον ικέτευα χθες να μου ανοιχτεί, να τα βγάλει από μέσα του ώστε να τα πολεμήσουμε μαζί. Τοίχος.... Ναι, έχω αναφέρει να το δούμε το θέμα και ψυχολογικά ζητώντας βοήθεια από κάποιον ειδικό, αλλά μαντέψτε... Τοίχος!

ετσι ακριβως οπως το λες...εχεις την εντυπωση οτι δεν υπαρχει στον καθενα μας ενα τετοιο μαυρο κουτι?εχεις την εντυπωση οτι δεν εχεις ΕΣΥ ενα τετοιο μαυρο κουτι? αν την εχεις, απλα δεν το εχεις ανακαλυψει ουτε εσυ η ιδια...οσο για το "ανοιγμα" καλη μου φιλη, ενα τετοιο ανοιγμα στα εσωψυχα του καθενα, δεν γινεται γιατι καποιος του το ζηταει, εστω κι αν ειναι αυτος ποπυ μοιραζεται τοσα και τοσα..δεν ζητ
ειται , ουτε εκβιαζεται αυτο το ανοιγμα...το κανει ο καθενας εκει που νοιωθει ασφαλης οτι ειναι αποδεκτος κι εκει που νοιωθει οτι θα τον καταλαβουν....κι ο φιλος σου βρισκεται σε θεση αμυνας απεναντι σου γιατι του κανεις μια συνεχη 'επιθεση καλης θελησης " επι του θεματος...πως λοιπον να σου ανοιχτει την στιγμη που δεν νοιωθει αποδεκτος και δεν νοιωθει να καταλαβαινεις αυτο που του συμβαινει? πως να σου ανοιχτει οταν ειναι απασχολημενος στονα αποκρουει τις επιθεσεις ενδιαφεροντος που του κανεις? μονο να περιχαρακωθει περισσοτερο μπορει αν δεν χαλαρωσεις...

Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. 2sweet2b4go10: δεν έχει αλλάξει τις διατροφικές του συνήθειες δυστυχώς! Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ είναι να σου γίνει καθημερινή συνήθεια, χωρίς πλέον να το σκέφτεσαι. Μόνο έτσι θα διατηρηθείς στην ισορροπία και δεν θα κάνεις σκαμπανευάσματα! Το ξέρω αυτό, δεν νομίζω ότι μπορώ να του το μεταδώσω.

συμφωνω μαζι σου. δεν ξερεις πως να το χειριστεις..
και πραγματι αυτος ειναι ο μονος τροπος να τα καταφερει κανεις...ο μονος τροπος να το μεταδωσεις ειναι με το ζωντανο παραδειγμα σου και με το να τον παρασυρεις σε αυτον τον τροπο ζωης, χωρις ομως συζητησεις και νουθεσιες...δεν λεω οτι θα πετυχει σιγουρα. ισως ο φιλος σου δεν αδυνατισει ποτε, ΟΤΙ κι αν κανεις..καταλαβαινεις την νδιαφορα? ισως δλδ . να μην υπαρχει τπτ που να εκανες ΕΣΥ και να εφερνε σαν αποτελεσμα το να αδυνατισει......αλλα ΑΝ κατι πετυχει θα ειναι αυτο. το να το θελησει μονος του δλδ..


Τελευταίο γιατί σας ζάλισα: μιλάμε για κοινωνικό αποκλεισμό, για βλέμματα απαξιωτικά, για χαρακτηρισμούς υποβιβαστικούς και ναι υπάρχουν αυτά που κάνουν τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη μάστιγα της παχυσαρκίας να κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους και στο ψυγείο. Τα βλέμματα τα είδα κι εγώ το καλοκαίρι που είμασταν διακοπές - ο κόσμος είναι αδιάκριτος και κακός με τα μάτια του. Δεν το ήξερα.

τωρα το εμαθες

Όμως, αναρωτιέμαι: όταν έχεις έναν άνθρωπο που τον αγαπάς και σε αγαπάει, σε φροντίζει σαν τίποτε άλλο και το παραδέχεσαι κι εσύ ο ίδιος, σε γεμίζει, περνάς καλά, τον γουστάρεις, ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΝΕΕΣΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ???
ειναι απλο μουσουδακι.. αυτο συμβαινει διοτι το προβλημα σου ΔΕΝ ηταν το οτι δεν ειχες εναν τετοιο ανθρωπο....το προβλημα σου ηταν αλλο....ποιο???? αν θες, ψαχνεις και το βρισεκις...ΑΝ ΘΕΣ...δεν ξερουμε αν θελει ο φιλος σου, αλλα αν θελει θα ψαξει και θα το βρει και θα το λυσει...το σιγουρο ειναι οτι δεν μπορεις να το λυσεις εσυ για εκεινον...

Είναι δύσκολο (όχι ακατόρθωτο) να το κάνεις μόνος σου! Γιατί διάολο δεν "με χρησιμοποιεί"??? Τι σκατά κάνω λάθος? Μου λέει κι επιμένει πως θα το κάνει μόνος του και να σταματήσουμε να βγαίνουμε έξω για φαγητό (μια φορά στο τόσο βγαίνουμε) και να αποξενωθούμε κοινωνικά από φίλους και γνωστούς όσον αφορά τα φαγητά και να βγαίνουμε μόνο για ποτό/καφέ. ΟΚ, το δέχομαι... Αμφιβάλλω ότι θα γίνει κάτι όμως. Όταν ζεις στη στέρηση, κάποια στιγμή κάνεις ένα τεράστιο ΜΠΑΜ!

Έχω αρχίσε να αμφιβάλλω πλέον για τα συναισθήματά του για να καταλήξω κάπου... Αφού δεν τον "εμπνέω".... Εμένα μια φορά το χειμώνα μου είχε πει ότι μεγάλωσε λίγο ο ποπός μου (παιδιά είμαι 1,63 και 52 κιλά - δεν έχω θέμα), και πρόσεχα τη διατροφή μου μια εβδομάδα κι έκανα γυμναστήριο για να ξαναμικρύνει.... Για να του αρέσω...
εξακολουθεις να παιρνεις προσωπικα κατι που δεν αφορα εσενα, ΚΑΝ....δεν εχει να κανει με τα αισθηματα του προς εσενα το οτι δεν αδυνατιζει, εχει να κανει με κατι που ειναι ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ και αφορα ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΝ.το οτι εσυ, στην αναλογη περιπτωση αντεδρασες διαφορετικα, ειναι γιατι εσυ δεν εχεις το δικο του προβλημα...αν αυτος ηταν εσυ, δεν θα το ειχε ουτε αυτος, αν με εννοεις...

Σας κούρασα, συγνώμη αλλά ... καλό το φόρουμ τελικά! Τα βγάζεις όλα ρε παιδιάκι μου από μέσα σου
καθολου δεν μας κουρασες, μπορεις να ερεχεσαι οποτε θελεις και να μας λες οτι θελεις...(αυτο κανουμε ολοι )

Σας φιλώ γλυκά και ... keep walking!

[Musudaki]

Έχεις δίκιο σε αυτά που λες. Εγώ το πήρα απόφαση για αυτόν, εγώ το προγραμμάτισα πώς θα γίνει και κάθε φορά που ανέφερα κάτι αυτός δεν απαντούσε κι εγώ το έπαιρνα σαν κατάφαση.

Έχεις δίκιο και στο "άνοιγμα" του μαύρου κουτιού μας. Πώς μπορώ να περιμένω να πατήσει ένα κουμπί ο άλλος και να μου ανοίξει τις πιο απόκρυφες σκέψεις του? Ούτε εγώ θα το έκανα αυτό. Πρέπει να φάνηκα γελοία...

Ναι το παραδέχομαι. Δεν με στεναχωρεί μόνο το θέμα της υγείας του. Με στεναχωρεί και το θέμα της εμφάνισής του και το ότι καταστρέφει τον εαυτό του. Έχεις δίκιο. Ναι, έτσι τον γνώρισα. Όμως και του ιδίου δεν του αρέσει η εμφάνιση αυτή κι είναι κάτι που έχει μοιραστεί μαζί μου. Κι ο ίδιος θέλει να αδυνατίσει, εξού και οι προσπάθειες με μπαλονάκια κλπ. Ο ρόλος μου ως σύντροφος δεν είναι να στηρίξω την προσπάθεια?

Το ότι τον γνώρισα έτσι τι σημαίνει? Να γυρνάω αλλού το κεφάλι μου? Εννοείται ότι είμαστε 2 διαφορετικοί άνθρωποι, με ελευθερία σκέψης και βούλησης: που αλληλοσυμπληρώνονται όμως! Για εμένα αυτό σημαίνει σχέση.

Κρατάω όλα αυτά που μου είπες γιατί θεωρώ πολύτιμη τη γνώμη σου και αποφασίζω να αλλάξω ρότα: θα τον στηρίξω στον τρόπο με τον οποίο θέλει να αδυνατίσει (όπως είπα και πριν είναι καθέτως αντίθετος στο να πάει σε διαιτολόγο και θέλει να κάνει μόνος του δίαιτα). Επίσης, θα κάνω μαζί του γυμναστική όπως μου ζήτησε συγκεκριμένες ημέρες της εβδομάδας και θα δούμε.

Με ταρακούνησες δείχοντάς μου πόσο αντίθετα αποτελέσματα μπορεί να έχει η αντίδρασή μου.