Πόσο καλό μας κάνει τελικά το ενδιαφέρον των οικείων μας για τα κιλά μας?

[Ava_ed]

Αφορμή για να ανοίξω αυτό το θέμα στάθηκε ένα πολύ δυσάρεστο περιστατικό που συνέβη χθες βράδυ. Έγινε αιτία να σκεφτώ το αν έκανα καλά που ζήτησα στήριξη στην προσπάθειά μου να αδυνατίσω. Καθόμασταν με έναν φίλο μου και βλέπαμε τηλεόραση. Ο άνθρωπος αυτός με αγαπάει πραγματικά και για έναν χρόνο ήταν και ο ίδιος 108 κιλά, αδυνάτισε όμως, γρήγορα και ανώδυνα.
Παλιότερα στις κρίσεις υπερφαγίας μου μου έφερνε ό,τι του ζητούσα, μακαρονάδες, πίτσες, γλυκά. Τώρα όμως που έβαλα δακτύλιο, είναι αποφασισμένος να με βοηθήσει.
Τις τελευταίες μέρες πεινάω συνέχεια, επειδή θέλει σφίξιμο ο δακτύλιος και το ραντεβού με το γιατρό είναι στις 22 του μήνα. Αφού, λοιπόν, έφαγα τη βραδυνή μου σαλάτα, γύρισα και με περισσή αφέλεια του είπα πως πεινάω. Με κοίταξε με τόση αποστροφή και με τόση απορία που τα έχασα. Εξέφρασε κιόλας την απορία του, πώς είναι δυνατό να πεινάω βραδυάτικα, μετά από μία ολόκληρη σαλάτα?
Ακολούθησε ένα ξέσπασμα άνευ προηγουμένου, με μένα να κλαίω και να του καταθέτω την ψυχή μου. Το ίδιο κάνω και τώρα. Του είπα ότι ζω σε ένα μέρος που σιχαίνομαι, περιβάλλομαι από ανθρώπους που -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μου είναι αδιάφοροι, πως η ζωή μου είναι μίζερη και σίγουρα δεν τη σχεδίασα έτσι. Η μόνη μου παρηγοριά ως τώρα υπήρξε το φαγητό. Στο φαγητό έβρισκα την αγκαλιά που δε μου δώσανε οι γονείς μου, γιατί ναι, μεν, με αγαπούσανε, αλλά δεν αποδέχτηκαν ποτέ την εικόνα μου, την αποδοχή από τους γύρω μου, όχι μόνο για τα όποια μου πνευματικά επιτεύγματα, αλλά για αυτό που είμαι σαν σύνολο, τη ζεστασιά που σκόρπισα απλόχερα και δεν έλαβα πίσω.
Του είπα πως κόβοντας το φαγητό και πεινώντας νιώθω ώρες - ώρες σαν κατάδικος, με δεσμοφύλακες όλους αυτούς που με συνδράμουν στον αγώνα μου. Το τελευταίο που χρειάζομαι είναι άλλο ένα επικριτικό βλέμμα, άλλον έναν άνθρωπο να μετράει τις μπουκιές μου. Του ζήτησα να θυμηθεί πως πριν από έναν μόλις μήνα μία πίτσα δεν μου έφτανε και να συνειδητοποιήσει πως η σαλάτα είναι άθλος για μένα. Κουράστηκα, κουράστηκα πια να απολογούμαι για μία ανθρώπινη λειτουργία. Τελικά δεν έφαγα, "ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο".
Η αλήθεια είναι πως όσοι δεν έζησαν το πρόβλημα στο πετσί τους, δεν καταλαβαίνουν και δεν είναι και υποχρεωμένοι κιόλας. Εγώ απλώς αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ στα πλαίσια των δυνατοτήτων μου για τα κιλά μου και να μη γίνομαι προκλητική δηλώνοντας πείνα, αφού είναι κάτι που μου απαγορεύεται.
Θα χαρώ πολύ να ακούσω και τη δική σας γνώμη. Πόσο μας βοηθά τελικά ο περίγυρός μας στην προσπάθειά μας? Είναι άραγε η απαγόρευση σωφρονισμός ή καταπίεση?
Υ.Γ. Μόλις ξύπνησα βρήκα στο τραπέζι της κουζίνας ένα μπισκοτάκι. Η γλυκύτερη συγνώμη που έλαβα ποτέ!

[GeorgiaP]

Αχ Ava μου σε καταλαβαίνω απολύτως. Και νομίζω ότι καμια εγχείριση (εκτος από τη sleeve νομίζω) δε θα μας αλλάξει την ψυχολογία μας και το καταφύγιο μας που είναι το φαγητό. Θέλει όμως προσπάθεια και πίσμα. Ισως ο φίλος να σου το έθεσε λίγο απότομα για να σε ταρακουνήσει να σε ωθήσει να το βγάλεις αυτό απο μέσα σου για να ξεσπάσεις και να ηρεμήσεις.
Το χειρότερο νομίζω είναι οι του περίγυρου μας που μας εχουν συνηθίσει "χοντρους" και ξαφνικά βλέπουν πως αδυνατίζουμε και αντί να μας πουν μπραβο μας λένε "άρρωστους".
Ετυχε σε έναν γνωστό μου αυτό. Χαιρόταν που αδυνάτιζε και όταν μάθαινε ότι πολύ οικεία του πρόσωπα διέδιεδε ότι ήταν άρρωστος έπεφτε από τα σύννεφα.
Εγω ακόμα δεν εχω κάνει κάπια επέμβαση, φαντάζομαι ότι τα υπόλοιπα κορίτσια που έχουν περάσει αυτό το στάδιο θα σε βοηθήσουν ακόμη περισσότερο.
Εγω το μόνο που θα σου πω για την ωρα είναι ότι "φιλοι δεν ειναι παντα αυτοί που μας λένε τα καλύτερα , αλλα αυτοί που ειναι κοντα μας στα δυσκολα εκφράζοντας μία αληθινη άποψη ακόμη και αν δε μας φαίνεται αρεστή"

[badgirl]

Αχ βρε Ava... ποσο σε νιωθω κ χωρις επεμβαση...
εκεινοι που οντως μας αγαπουν, αγαπουν κ στηριζουν πανω απολα τις επιθυμιες μας. Βλεπουν οτι η αγαπη τους εμας μας καταστρεφει, οτι η επιθυμια μας να φαμε οταν εξυπηρετειται απο εκεινους μονο κακο φερνει, καανει εμας δυστηχισμενες κ προκαλει πονο.
Τοτε, κ αφου κ τους το ζητησουμε συνηθως με διαφορους τροπους, εν γνωση ή εν αγνοια μας, αλλαζουν κ εκεινοι που μας αγαπουν οπως αλλαζουμε εμεις στον αγωνα με τα κιλα μας...
Τοτε αντι να μας ταιζουν γινονται καποιες φορες "κακοι" (οχι δεν ειναι, εμας μας μοιαζει ετσι, ολοι δε προτιμουσαμε να μας κανακευουν?), αντι να μας παρηγορησουν γινονται σκληροι γιατι βλεπουν οτι κανουμε καποια προσπαθεια που μονο με αγωνα θα κερδιθει κ οχι με χαδια, γλυκολογα κ χαιδεμα αυτιων που τοσα χρονια δεν απεδωσαν...

Αν εχεις τη διαθεση να τα δεις απο την πλευρα τους θα καταλαβεις οτι τελικα εκεινοι υποφερουν περισσοτερο απο εμας. Θα μου πεις καλα οσοι μας αγαπουν κανουν τετοιο αγωνα? οχι. εκεινοι ομως νιωθουν την αναγκη να μας στηριξουν στον δικο μας αγωνα, πολλες φορες χωρις να ξερουν πως...(εδω δε ξερουμε εμεις οι ιδιοι) κ πανω στην αδεξιοσυνη τους λαθη γινονται...καποια πραγματα ισως λεγονται πιο σκληρα, ανθρωποι ειναι κι εκεινοι κ παρεξηγησιμοι...κ ατσουμπαλοι ωρες ωρες, ομως δε παυουν να μας αγαπουν...κι αν εμεις δε ξερουμε πως να βρουμε το δρομο μας γιατι θα πρεπε να ξερουν αυτοι...απλα ακολουθουν την πορεια που εμεις χαραζουμε κ προσπαθουν ναα μας στηριξουν με ολο τους το ειναι...
Μου λειπουν οι φιλοι μου που ειναι μακρυα μου, συγχαρητηρια για τον δικο σου κ προσεξε μη τον χασεις ποτε. Τετοιοι φιλοι αξιζουν οσο τιποτα στον κοσμο!

[badgirl]

Originally posted by GeorgiaP
Εγω το μόνο που θα σου πω για την ωρα είναι ότι "φιλοι δεν ειναι παντα αυτοί που μας λένε τα καλύτερα , αλλα αυτοί που ειναι κοντα μας στα δυσκολα εκφράζοντας μία αληθινη άποψη ακόμη και αν δε μας φαίνεται αρεστή"

ποσο σωστο! γραφαμε μαζι κ το ειδα τωρα... ακριβως αυτο με εκφραζει κ μενα...για την ακριβεια φιλοι δεν ειναι σχεδον ποτε αυτοι που μας λενε τα καλυτερα!!! αυτοι ειναι φιλοι φιδια που κοιτανε μονο την παρτυ τους...κ χαιδευουν αυτια

[Ava_ed]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για την ανταπόκρισή σας. Οι αλήθειες πονάνε και όταν είσαι κουρασμένος και απογοητευμένος δεν έχεις τη διάθεση να δεις και την οπτική γωνία του άλλου. Τώρα το βλέπω αλλιώς και χαίρομαι που έχω έναν τέτοιο φίλο σε αυτό το άθλιο μέρος. Όταν αδυνάτισε ο ίδιος, βρέθηκαν καλοθελητές και διέδωσαν πως έπασχε από aids! Πόση γαιδουριά, πόση ζήλια πια? Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα πουν για μένα και δεν θα με ενδιαφέρει φαντάζομαι, όταν καταφέρω να φτάσω στο στόχο μου. Σε παλιότερη συζήτησή μας είχα πει στο φίλο μου πως, αν καταφέρω να αδυνατίσω, θα γίνω πρέσβειρα καλής θελήσεως, χείρα βοηθείας σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Μακάρι να τα καταφέρω!

[anna65]

Δυστυχώς το οικείο περιβάλλον δεν προσφέρεται πάντα για υποστήριξη. Το πρόβλημα με τα κιλά μας είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, ένας από τους οποίους ήταν και ο εξωτερικός περίγυρος.
Υπήρχε μια λεπτή ισορροπία, στην οποία εμείς με τα επιπλέον κιλά ήμασταν πάντα στη θέση της άμυνας, και όσο είχαμε τέτοια αντιμετώπιση, τόσο το ρίχναμε στο φαί. Ξαφνικά αποφασίσαμε να αλλάξουμε τις ισορροπίες, να γίνουμε και μεις "κανονικοί". Ο περίγυρος δεν μπορεί να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων χωρίς μάχη. Ξεβολεύονται, από κει που μας θεωρούσανε "χαμένα κορμιά" ξαφνικά απαιτούμε να μας φέρονται ανθρώπινα!
Είναι καθαρά δικό μας θέμα το πόσα κιλά ζυγίζουμε. Αν είναι πολλά ή λίγα, αφορά εμάς και μόνο - όπως και οι σωματικές μας λειτουργίες, το αν πεινάμε, το αν έχουμε βουλιμίες, το αν αποφασίσουμε να κάνουμε δίαιτα. Δεν αφορά τους γύρω. Πρέπει να δυναμώσουμε τις εσωτερικές μας αντοχές, και να αποκτήσουμε ανοσία στα αρνητικά ερεθίσματα.
Αν θέλεις θετική ενίσχυση, βρες ομοιοπαθείς. Πχ σε τούτο το φόρουμ. Θα σε στηρίξουμε, θα σε "μαλώσουμε" ευγενικά, θα σου σταθούμε και στις τυχόν παρασπονδίες και θα χαρούμε μαζί τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες. Και μεις τα αντιμετωπίζουμε αυτά από τους γύρω μας, κι ας τους αγαπάμε και μας αγαπάνε. Δεν φταίνε αυτοί, εμείς αλλάζουμε!

[Lily_ed]

ʼβα μου μην ανησυχέις, το φιλαράκι σου πέρασε το τέστ με επιτυχία ,
είναι ειλικρινής και σ'αγαπάει, θέλει μόνο το καλό σου και επίσης
σκέφτηκες οτι και αυτός έχει περάσει ανάλογο λούκι και ίσως να ήταν
μια δύσκολη στιγμή και γι αυτόν? Δώσε του άφεση λοιπόν καλή μου.

Σου εύχομαι καλή επιτυχία σε κάθε προσπάθεια σου!

[ΣΟΦΗ_ed]

ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΤΡΥΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΑΡΚΕΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΕΣΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΝΑ ΣΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΣΟ ΧΟΝΤΡΟΣ ΕΙΣΑΙ .......ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΝ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ!!!!!!!
ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΗΓΗΘΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΧΘΕΣ : ΕΝΑΣ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΦΟΥΡΝΟ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΩ ΚΑΙ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ:ΣΟΦΑΚΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΚΙΛΑ.....ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ,ΝΕΑ ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΣΑΙ....
ΑΥΤΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.....ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑ ΦΟΥΡΝΟ....
ΕΧΘΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΞΟΝΥΧΙΣΤΙΚΑ(ΕΙΜΑΙ 38 ΚΙΛΑ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΩΡΑ)ΜΟΥ ΕΙΠΕ:ΣΟΦΑΚΙ ΕΧΑΣΕΣ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ.....ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ!!!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΑΝΤΩ:ΗΜΟΥΝ ΧΟΝΤΡΗ,ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΑ,ΑΔΥΝΑΤΗΣΑ,ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΩ ,ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΠΩΣ ΜΕ ΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ!!!!!!!
ΚΑΓΚΕΛΟ Ο ΘΕΙΟΣ!!!!!!!

[Lily_ed]

Σίγουρα Σόφη μου δεν είναι καλό να μας τη λένε συνεχώς όλοι οι
σχετικοί και οι άσχετοι για τα κιλά μας, όμως όταν πρόκειται για ένα καρδιακό φίλο
είναι προτιμότερη η αλήθεια και η προσπάθεια να μας συγκρατήσει (οπως στη περίπτωση της Ava)
παρά μια αδιάφορη αντιμετώπιση, γιατί κακά τα ψέματα αν αφεθούμε τη κάτσαμε τη βάρκα.
Σίγουρα όμως μετράει και ο τρόπος που λέγεται το κάθε πράγμα.

Καλά του έκανες του θείου !

[GeorgiaP]

Originally posted by ΣΟΦΗ
ΤΟ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΟΤΡΥΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΑΔΥΝΑΤΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΑΡΚΕΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΕΣΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΝΑ ΣΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΟΣΟ ΧΟΝΤΡΟΣ ΕΙΣΑΙ .......ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΝ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ!!!!!!!
ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΗΓΗΘΩ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΧΘΕΣ : ΕΝΑΣ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΦΟΥΡΝΟ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΩ ΚΑΙ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ:ΣΟΦΑΚΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΚΙΛΑ.....ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ,ΝΕΑ ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΣΑΙ....
ΑΥΤΟ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ.....ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑ ΦΟΥΡΝΟ....
ΕΧΘΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΞΟΝΥΧΙΣΤΙΚΑ(ΕΙΜΑΙ 38 ΚΙΛΑ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΩΡΑ)ΜΟΥ ΕΙΠΕ:ΣΟΦΑΚΙ ΕΧΑΣΕΣ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ.....ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ!!!!!
ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΑΝΤΩ:ΗΜΟΥΝ ΧΟΝΤΡΗ,ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΑ,ΑΔΥΝΑΤΗΣΑ,ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΩ ,ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΠΩΣ ΜΕ ΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΑΓΩΝΙΑ!!!!!!!
ΚΑΓΚΕΛΟ Ο ΘΕΙΟΣ!!!!!!!

φοβερός ο θείος!!! αυτό θυμίζει το ανέκδοτο με το χότζα και το γάιδαρο


για όσους δε γνωρίζουν
πήγε ο χοτζας με το γαιδαρο και το γιο του στο παζαρι
στην επιστροφη, φορτομένος ο γαιδαρος ανεβασε ο χοτζας το παιδι και εκεινος συνεχιζε δίπλα με τα πόδια
τον σταματαει ενας και του λεει: ΄καλα εχεις το παιδι πανω στο γαιδαρο και δεν ανεβαινεις εσυ γερος ανθρωπος?"
Κατεβαζει λοιπον το παιδι απο το γαιδαρο και ανεβαίνει εκεινος.
Πιο κατω κάποιος άλλος: "καλα τι ανθρωπος εισαι εσυ. εχεις το παιδί με τα ποδια και εσυ σαν κύριος πάνω στο γαιδαρο?"
Τι να κάνει, ανεβαζει και το παιδί στο γαιδαρο.
Πιο κάτω κάποιος άλλος φιλόζωος: "Καλά δεν ντρεπεσαι καθόλου, δε φτανει που εχεις φορτώσει το γαιδαρο, ανεβήκατε και εσείς πάνω!"
Τελος κατεβαζει ο χοτζας το παιδι, κατεβαίνει και ο ιδιος και συνεχισαν και οι δυο με τα ποδια.
Ε και αυτο σχολιάστηκε!

Συμπερασμα: ο,τι και να κάνουμε καλό ή κακό πάντα θα σχολιάζεται.
Γιαυτό να μη μασάμε για τίποτα

υγ: συγνωμη αν σας κουρασα

[Ava_ed]

Μα με ανέκδοτο είναι δυνατό να μας κουράσεις? Ίσα ίσα, είναι διασκεδαστικό και διδακτικό. Αχ, αυτός ο θείος!! Πιστεύω πως κάποιοι, έστω και αγαπημένοι, χρειάζονται μια πληρωμένη απάντηση. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε τα θύματα, οι καλοκάγαθες παχουλές, που γελούν καλόκαρδα όταν τις προσβάλλουν μπροστά σε κόσμο. Ίσως είναι μέρος του όλου σχεδίου που έγινε για μας να σκληραγωγηθούμε, να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, προσωπικά όμως το ευχαριστιέμαι πολύ όταν ακούω έστω και μία από μας να βάζει κάποιον στη θέση του, γιατί κάθησε άραγε ποτέ αυτός που με τόση ευκολία ξεστομίζει αστειάκια να σκεφτεί πόσο μας πληγώνει και κυρίως να φανταστεί πώς θα αισθανόταν ο ίδιος αν κάποιος, παρουσία τρίτων έκανε τους άλλους κοινωνούς του προβλήματός του?

[stellou1989_ed]

Η θεια μου τις προαλλες ειχε τη γιορτη της και εδωσε στη μανα μου κατι γλυκα για να μας κερασει (ξεχασα να πω οτι η θεια αυτη μενει διπλα μας) απ τα οποια εγω δοκιμασα λιγο (συγκεκριμενα δοκιμασα απ το ραβανι , τελειο ηταν) παντα σε λογικα επιπεδα ! Μετα απο κατι μερες πετυχαινω τη θεια στην πορτα . Ειχα να την δω και κανα 2 μηνες καθ οτι ειναι αρρωστη και δεν πολυβγαινει γενικως .. "γεια σου ρε θεια τι κανεις" κλπ ... και η θεια μου : "Βρεεεε τη στελλιτσαααα ποσο καιρο εχω να σε δω !?!? πω πω πω μια χαρα σε βλεπω κοπελα μου , τι ειναι αυτα που μου λεει η μαμα σου καλε μη σας δινω γλυκα γιατι παχαινεις ;;; εμενα μια χαρα μου φαινεσαι !!!"

Η συγκεκριμενη θεια πριν 2 χρονια εχει περασει βαρυ εγκεφαλικο που της αφησε "θεμα" με την ομιλια της , τουτεστιν αλλο θελει να πει και αλλο λεει τελικα , παρ ολα αυτα το μυαλο ξιραφι . Και εν τω μεταξυ το περιστατικο μια μερα που ηδη ειχα ΠΟΛΛΑ νευρα (λες και με ειχαν μουντζωσει ειχε κηλυσει η μερα εκεινη) . Το ειπα μετα στη μανα μου σε φαση "μα καλα τι μαλακιες καθεσαι και λες , ελεος ομως" και εκανε την παπια ... εγω γενικως με κεινο το περιστατικο τα πηρα ασχημα γιατι η θεια οσο και να ειναι αρρωστη κλπ σιγουρα δεν το φανταστηκε ... η μανα μου παρ οτι εκανε την παπια και μου λεγε οτι δεν ξερει τιποτα , σαν βρεγμενη γατα μολις της το πα ... πως μου τη δινουν κατι τετοια ...