ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!

[sasa14]

εΓΏ ΞΈΡΕΤΕ ΤΙ ΣΚΈΦΤΗΚΑ ΜΕ ΑΥΤΌ ΤΟΝ ΥΠΈΡΟΧΟ ΤΊΤΛΟ , ότι δεβν έχουμε δέυτερη ζωή να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.....γιαυτό θα πιεστούμε τώρα λίγο και μ ετά όλη η ζωή είναι δικιά μας!~!!!!ξέγνοιαστη!!

[NADINE_ed]

http://community.scholastic.com/atta...u%20Bodies.jpg

Σας ευχαριστώ όλους για την συμπάθεια αναφορικά μ'αυτό,που μου συνέβη...
Προς το παρόν δε νομίζω πως μπορώ απόλυτα να το διαχειριστώ,παρόλο που διαβάζω τα σημάδια...
Εδώ δεν έχω ακόμα ξεπεράσει την κλοπή του κινητού μου το Σεπτέμβρη,πόσο μάλλον... :(
Και μόλις είχα αγοράσει σκληρό,αλλά δεν είχα προλάβει να "σώσω" τίποτα από τα πολύτιμα μου!
Και ω!της ειρωνίας,μία εβδομάδα νωρίτερα ρωτούσα φίλους "ποιό υλικό αντικείμενο δεν αντέχεις να χάσεις"κι απαντούσα κι εγώ"Το λάπτοπ μου!" :)
Χάθηκαν βέβαια κι άλλα αναντικατάστατα...ακόμα δεν έχει γίνει απολογισμός,καθότι όλα είναι πεταμένα παντού 6 μέρες τώρα,
καθώς λόγοι υγείας δικού μου ανθρώπου με κρατούσαν ολημερίς σε νοσοκομείο.Και τότε με το κινητό,από το νοσοκομείο γυρνούσα χειρουργημένη...
Καθόλου τυχαίο!Για να μην ξεχνώ τις προτεραιότητες...για να μην προσκολώ στην ύλη,στις αναμνήσεις,στα φαντάσματα ζωής,χαράς,απώλειας...
για ν'αναγκαστώ να κάνω όσα καθυστερώ κι αρνούμαι,ενώ ξέρω πως η επιλογή είναι μονόδρομος....ν'αφήσω το παλιό κατώφλι...να περάσω την επόμενη πύλη...

Ο "σκληρός μου δίσκος"είχε κορεστεί και τώρα το κενό ζητά νέες εικόνες,αγάπες,λέξεις,στιγ� �ές,μουσικές να τον γεμίσουνε...
Έλεγα πως εκεί μέσα βρίσκεται η ζωή μου όλη,ό,τι πιο πολύτιμο φύλαγα και ξαναβίωνα,ξεχνώντας να βιώνω...
Η ζωή μου ωστόσο δε χωρά σε κάποια giga μνήμης...κι όσο ζουν όσοι μαζί μου τη μοιράστηκαν ούτε καν με το θάνατο μου χάνεται...
Βέβαια,επιπρόσθετα χάθηκε και το αίσθημα ασφάλειας,η άγνοια κινδύνου και το ατρόμητο,που με διέκριναν κι εγώ αρνούμαι να ζω μέσα στο φόβο!

Σταματώ να φλυαρώ γιατί είναι αργά κι απλά μπήκα για ένα "γειά" κι "ευχαριστώ" τώρα που δανείστηκα το λάπτοπ της μαμάς και βρήκα τον κωδικό μου...
Τα υπόλοιπα εν καιρώ μέσα στην εβδομάδα,αφού διαβάσω όσα εντωμεταξύ έχασα,αν και μία εικόνα μου έχει μεταφερθεί...

Όνειρα γλυκά κι αυτό το χάραμα Κυριακής κι ας ζουν μόνο ως το μεσημέρι...την ώρα που ο Μητσιάς αναρρωτιέται"ποιά ξένα μάτια σε βλέπουν θησαυρό",
παλιές μου αγάπες και κλεμμένα μου αντικείμενα,φορτωμένα με στιγμές και αισθήσεις που κρατούσατε ζωντανές για χάρη μου,
διατηρείστε τη λάμψη σας δυνατή κι ας καθρεφτίζεται πλέον σε άλλα μάτια,συνέπεια αέναης,παρά το επώδυνο,ανακύκλωσης ζωής...

[BARB_ed]

Ναταλιτσα μου, βαλε πλωρη για καινουρια αρχη στη ζωη σου και ξεχνα τα ολα.
φιλακια πολλα και κουραγιο στην νεα σου αρχη. πετα στον καδο τις αναμνησεις και ξεκινα. βαλε τελεια και παυλα στα προηγουμενα.
Σε καθε ασχημο που μας συμβαινει, υπαρχει κατι καλο κρυμενο...Αδραξε την ευκαιρια για καινουρια αρχη...

[GLUKOULA28]

Να αναφερω καταρχην οτι ο τιτλοs του τοπικ,ποσο μαλλον η εννοια ειναι τεραστιαs σημασιαs,και αs μην τα θεωρουμε δεδομενα ολα,ακομα και οτι μπορουμε και διαβαζουμε οτι γραφετε εδω,ανοικουμε στουs τυχερουs ανθρωπουs που μπορουν και διαβαζουν.Οταν πρωτομπηκα σε αυτο το φορουμ,γραφωνταs τοτε φορτισμενη ψυχολογικα,το τι μου συμβαινει,ειδα καποια ατομα να με καλοσωριζουν και να μου δινουν δυναμη να ξεπερασω τον φαυλο κυκλο,που με εκανε συναισθηματικα κομματια,εξιστορωνταs τοτε την δικη μου ιστορια,στιs ελλαχιστεs εκεινεs λεξειs,ειδα τα 2 ονοματα αυτα,να μου γραφουν πολυ ωραια λογια,να με ενθαρρυνουν,και να με καλοδεχονται σε μια ομαδα ανθρωπων που κατανοουν,συμπασχουν,με τουs ανθρωπουs που εχουν διατροφικεs διαταραχεs και οχι μονο,ετσι οφειλω μεσω αυτου του τοπικ,να ευχαριστησω την NADINE KAI THN NEFELH,και να τουs υπενθυμισω,πωs παρολο που δεν ειμαι 100% ενεργο μελοs,σε οτι αφορα τα θεματα τουs,και λογο ελλειψηs χρονου,απαντω στα κλεφτα,η πεταω αυτο που με απασχολει,να σαs πω λοιπον κοριτσια οτι διαβαζω τα θεματα σαs,εισαστε απο τα ατομα που ξεχωριζετε,αν και πιστευω πωs ολοι οι ανθρωποι ειμασστε ξεχωριστοι,γιατι ειμαστε μοναδικοι,το λεω για να μην με παραξηγησουν οι υπολοιπεs,εμενα προσωπικα τα γραπτα τηs NADINE,με παρεσυραν,με εκαναν και δακρυσα,με εκαναν και χαμογελασα,με λιγα λογια μου δημιουργησαν συναισθηματα,που σημαινει οτι ηταν δυνατα.ετσι λοιπον θεωρω ``απαραιτητη`` την παρουσια και των 2 σαs εδω!Δηλαδη το απαιτω!(αστειευομαι)!!οσο για αυτο που σου συνεβει NADINE λυπαμαι ειλικρινα,ειναι ολα μεσα στη ζωη,καλα,κακα,αυτη ειναι η ουσια,εμενα απο μια κλοπη υποδουλοθηκαν 8 χρονια τηs ζωηs μου,με ενα χρεοs 120.000e,το οποιο κοντευω να εξοντωσω,εντοs 1 ετουs,οποτε,υπαρχουν και χειροτερα,κουραγιο,φιλια πολλα!

[alalumaki]

Ναντινάκι, στο έχω ξαναπεί γιατί το έχω βιώσει, όταν τελειώνει κάτι καλό κάτι καλύτερο ξεκινά.... Νομίζω ότι είσαι στο δεύτερο σκέλος..... Καλή αρχή λοιπόν!

[dolphin_ed]

Nadine μου,

τώρα διάβασα για τηδιάρρηξη του σπιτιού σου. και λυπάμαι πολύ. Είναι σκληρό να βρίσκεις τον προσωπικό σου χώρο παραβιασμένο. Πάλι καλά που δεν ήσουνα μέσα στο σπίτι.
Εμάς πριν από 5 χρόνια είχαν μπει στο σπίτι την ώρα που κοιμόμασταν. Το αντιληφθήκαμε το πρωί! Επίσης, πριν από 4 χρόνια μου είχαν αρπάξει την τσάντα, ανήμερα της γιορτής μου, Παρασκευή απόγευμα όταν σχόλαγα από τη δουλειά κι είχα μέσα ό,τι μπορείς να φανταστείς...
Με τον καιρό το ξεπερνάς και αυτό το σοκ αλλά σου μένει μια φοβία όσο να΄ναι. Εύχομαι να ανασυνταχθείς γρήγορα. Και για΄μένα το laptop είναι πραγματικά από τα πιο πολύτιμα υλικά αγαθά που έχω και μοναδικό μέσο επικοινωνίας με ορισμένους ανθρώπους.

[NADINE_ed]

Κοριτσάρες μου,σας ευχαριστώ πολύ πολύ για την συμπαράσταση,την έγνοια σας...Πολύ! Ειλικρινά!

Αλαλουμένια και Μπαρμπουνάκι μου,δε διαφωνώ καθόλου με αυτό,που μου λέτε,αλλά το έχετε πάρει τόσο ζεστά να ξεκολλήσω
από το παρελθόν μου,που θ'αρχίσω να προβληματίζομαι μήπως εσείς στείλατε τα ξένα χέρια που μου το έκλεψαν...Νομίζω όμως
πως καλύτερος τρόπος θα ήταν να μου στέλνατε σπίτι αντί για κλέφτες αυτόν που έχει προορισμό της ζωής του να με λατρεύει,
να με φροντίζει,να ικανοποιεί κάθε επιθυμία μου και να με προστατεύει από κάθε κίνδυνο και απειλή...
'Αντε,έστω και τώρα τον δέχομαι ως αποζημίωση!

Γλυκούλα μου,(όνομα και πράγμα)εσύ,με συγκίνησες πραγματικά πολύ και να φανταστείς πως το μήνυμα σου μου το διάβαζε
από τηλεφώνου η Νεφέλη,καθότι εγώ δε μπορούσα να μπω...Χαίρομαι πολύ που κάποιες στιγμές σου μας ένιωσες δίπλα σου,
που δια μέσου άψυχου μέσου ενωνόμαστε ψυχικά στα δύσκολα μας και όχι μόνο...Μου δίνεις μεγάλη χαρά με τα λόγια σου
κι έχω να σου πω πως η απαίτηση σου,τουλάχιστον όσο αφορά εμένα,γίνεται δεκτή και λόγω της μεγάλης σας αγάπης,που εισπράττω
αλλά γιατί κι εγώ πλέον δεν αντέχω μακριά σας...Προσπερνώ όποια προσβολή κι επίθεση προηγήθηκε,κάθε δυσάρεστο ατόπημα
κι ελπίζω να ξαναβρούμε όλοι εδώ το χώρο υποστήριξης,επικοινωνίας και καλής προαίρεσης,που χρειαζόμαστε,συμμετέχοντα� �
κατά το δυνατόν ενεργά και ουσιαστικά!Δε γνωρίζω πώς είναι άλλα φόρουμς ούτε ποιοί κανόνες τα διέπουν, ποιά είναι η ευθύνη
και η οφειλόμενη προστασία από τους υπεύθυνους...Παρακαλώ πολύ τον Νίντο με τον αναμφισβήτητα περιορισμένο του ελεύθερο χρόνο
να μη μας ξεχνά όποτε κινδυνεύουμε να εκτροχιαστούμε από την ουσία και να μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τον πολύτιμο αυτό χώρο
όπως κάποτε τον ονειρεύτηκε και τον δημιούργησε,όπως σε όλους μας αξίζει!Κι ό,τι μπορούμε κι εμείς...όλοι,εξάλλου,το αγαπάμε,πιστεύω,πολύ!


Γλυκόξινο μέλος,δεν προσπερνώ το ποστ σου,απλά επιφυλάσσομαι για όταν θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου,καθότι χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης.

Λυπάμαι πολύ,γλυκούλα και δελφινάκι(παρεμπιπτόντως,χ ρόνια πολλά και για την πρόσφατη γιορτούλα σου!) και για τη δική σας περιπέτεια...
Δυστυχώς δε μπορούμε να προστατευτούμε από κακοτοπιές...Πέρα από τις πόρτες ασφαλείας,τους συναγερμούς και τις καλά φυλαγμένες τσάντες,
καλό είναι να οπλιστούμε και με όση δύναμη και ψυχραιμία διαθέτουμε,προσπαθώντας να έχουμε πάντα κατά νου πως πάνω απ'όλα
είναι η σωματική μας ακαιρεότητα,η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη!Μετά το πρώτο σοκ έρχεται ευτυχώς η σωστή ιεράρχιση του τι πραγματικά προέχει!
Δεύτερη ζωή δεν έχει,ούτε καν πρόβα της πρώτης,οπότε εστιάζουμε στην ποιότητα της όποιας της ποσότητας... :) Σας φιλώ!

[NADINE_ed]

Originally posted by 2sweet2b4go10

λες ομως καπου οτι το θεμα της διατροφικης διαταραχης ηταν η αφορμη μονο για εκφραση για να βρεθεις με ανθρωπους κλπ κλπ κλπ..
μα δεν ειναι αληθινα βαθυ σου προβλημα τελικα?
σκεφτηκες ποτε μηπως (μηπως λεω και δεν θα επιμεινω , απλα στο λεω γιατι περναει απ το μυαλο μου ) η υπερεκφραση συναισθηματικη (και καλλιτεχνικη αν το θες ) με ταυτοχρονη απομακρυνση απο την συζητηση γι αυτο που σε εφερε αρχικα εδω, ειναι αλλη μια τρικλοποδια στον εαυτο σου για να μην αντιμετωπισεις το προβλημα της διατροφικης διαταραχης?
εγω το σκεφτομαι συχνα και γι αυτο δεν πολυσυμμετεχωαλλα παντα παρακολουθω την εξελιξη του χωρου...νοιωθω ομως οτι κωλλυσιεργω οσο φλυαρω εδω μεσα χωρις να κανω βηματα στην προσπαθεια μου γιαυτο προτιμω να απεχω καπως και να προβληματιζομαι για την συνεχεια..

(ξεκαθαριζω οτι το "φλυαρω" αφορα εμενα,δεν θεωρω οτι οποιος συμμετεχει εδω,"φλυαρει")

Καλημέρα,sweet!Χρωστώ από καιρό απάντηση...Δεν το είχα ξεχάσει...

Όταν λέω αφορμή,εννοώ πως όλοι ψάχνοντας κάτι σχετικό με το κοινό μας "θέμα"κάπως φτάσαμε στη σελίδα αυτή.
Για μένα,ήταν το πρόβλημα,που αντιμετώπιζα με τον δακτύλιο μου.Εδώ μέσα βρήκα δύο φίλες ζωής,αξιόλογους ανθρώπους,
με πολλούς από τους οποίους αναπτύχθηκαν προσωπικές σχέσεις.Τις δύο φίλες θα τις γνώριζα ούτως ή αλλως με κάποιον τρόπο!
Για τους υπόλοιπους,θεωρώ ευτύχημα την κοινή μας αφορμή...

Όταν πρωτομπήκα εδώ,αρχικά σοκαρίστηκα,γιατί πραγματικά δεν πίστευα πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι,
που ταλαιπωρούνται από τη σχέση τους με το φαγητό!Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο,που πραγματικά ούτε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης
έβλεπα υπέρβαρους ανθρώπους!Όλοι ήταν κανονικοι,λεπτοί,όλοι δικαιούνταν να χαίρονται τη ζωή τους,να βγαίνουν κλπ
εκτός από μένα,που ήμουν διαφορετική.Οπότε ήταν μεγάλη ανακούφιση,μετά την έκπληξη,η αίσθηση πως δεν είμαι η μοναδική τρελή του χωριού,
αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη στεναχώρια η συνειδητοποίηση πως υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από την εικόνα τους!

Για καιρό,δε συμμετείχα ενεργά κι όποτε έμπαινα αισθανόμουν ενοχή που δεν προσπαθούσα,όσο παρακολουθούσα
τις αγωνιώδεις προσπάθειες των άλλων...Πραγματικά θεωρούσα πως δε δικαιούμαι να είμαι μέλος και να σας κοιτάζω κατάματα
αν δεν έκανα κι εγώ από την πλευρά μου την καλύτερη δυνατή μου προσπάθεια.Εκεί λοιπόν στην αρχή το φόρουμ με βοήθησε
να ξεκινήσω με ανανεωμένη διάθεση και με τη δύναμη όσων παράλληλα χρονικά προσπαθούσαν,να κάνω κάτι κι εγώ μετά από πολύ καιρό!

Αυτός ήταν όμως ένας ενθουσιασμός και ως τέτοιος δεν κράτησε πολύ!Στην πορεία συσφίχτηκαν οι προσωπικές σχέσεις
και το φόρουμ έγινε για μένα ο νέος κόσμος που ανοίχτηκε μέσα στο σπίτι μου.Παλιότερα ο κόσμος αυτός ήταν οι ταινίες,
τώρα είχε γίνει το internet και δη το φόρουμ αυτό!Ο κύκλος των ανθρώπων που σχετιζόμουν διευρύνθηκε χωρίς καν να χρειαστεί
να βγω από το σπίτι μου,να βγάλω από το μπαούλο την κοινωνικότητα μου,να ξεβολευτώ,να ζοριστώ...
Τη δική μου ζωή συνέχιζα να μη θέλω να την αντιμετωπίζω,τις ζωές των φίλων μου τις είχα τακτοποιημένες και σε καλή συντήρηση...
Σταδιακά στο χρόνο της εδώ μου παραμονής,ανοίγομαι,εκφράζ ομαι,επικοινωνώ,ξεκλειδώνω σιγά σιγά τα μουδιασμένα μου κομμάτια,
εκείνα που είχα αφήσει χρόνια πίσω μου και είχα λησμονήσει την ύπαρξη τους σε σημείο που να μην αναγνωρίζω ως δικά μου...

Αυτό λοιπόν το πολύτιμο που εδώ κέρδισα είναι ένα σημαντικό κομμάτι της Ναταλίας της εφηβίας.Εκείνης που δε μασούσε,
που ένιωθε ζωντανή και όχι και τόσο άχρηστη.Για πάρα πολλά χρόνια η αυτοεκτίμηση μου είχε πάει υπό του πετρελαίου!
Κι όσα καλά οι φίλοι μου μου έλεγαν ήταν λόγια κουκουβάγιας,που δεν είχαν την κατάλληλη βαρύτητα να τα πιστέψω.Μ'αγαπούν πολύ
κι αυτό αλλοίωνε στα μάτια μου την αντικειμενικότητα της κρίσης τους.Όταν όμως εδώ μέσα άνθρωποι παντελώς άγνωστοί μου
ένιωσαν κοντά μου,είπαν πως τους στήριξα με τα λόγια μου,εξέφρασαν την εκτίμηση τους,ήταν μεγάλο ταρακούνημα για μένα...
αρχισα ν'ανταποκρίνομαι περισσότερο και να ξαναβρίσκω μέρη της απωλεσθείσας αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης μου.
Αυτό θεωρώ ως το μεγαλύτερο μου όφελος εδώ μέσα!Αντιλαμβάνομαι βέβαια και την άλλη όψη του νομίσματος.
Πως πάλι βρήκα αντιπερισπασμό και μάλιστα πολύ καλό γιατί αν οι φίλοι μου ειναι καμιά εικοσαριά,τα άτομα που εδώ σχετίζομαι
είναι πολλά περισσότερα κι εναλλάσσονται διαρκώς!Υπήρχαν περίοδοι που αισθανόμουν τόση ευθύνη για το φόρουμ,
που παραμελούσα κατά πολύ τα δικά μου,τους φίλους μου,τις βιωτικές μου ανάγκες,τις υποχρεώσεις...Οκ,αυτό ήταν υπερβολή!

Έφτασε σημείο που βαρέθηκα αυτά που έλεγα,να επαναλλαμβάνομαι,ένιωσα πως το φόρουμ πλέον δε μου κάνει καλό,
έκανα δυό παύσεις,ξαναγύρισα...Αργότε ρα,αρχές του έτους έκανα μια καλή προσπάθεια,τότε που ξεκίνησε η ομάδα R,που ξεκίνησα τα reductil,
για προσωπικούς λόγους τα σταμάτησα,σταμάτησε κι η προσπάθεια,χάθηκαν και τ'αποτελέσματα της για άλλη μία φορά!

Δεν είναι το φόρουμ όμως που με επαναπαύει...Ίσα ίσα όσο βλέπω ανθρώπους να αγωνίζονται για τα γραμμάρια απώλειας
μου βροντοφωνάζει"τι κάνεις εντωμεταξύ εσύ;"Επίσης όσο εδώ διατυπώνω πράγματα που αντιλαμβάνομαι στη θεωρία,
αλλά δεν εφαρμόζω στην πράξη,νιώθω ανέντιμη και κάλπικη απέναντι σε όσους απευθύνομαι κι αυτό με στριμώχνει.
Σκέφτομαι όμως μετά πως δεν πλασάρομαι ως πρότυπο σε κανέναν κι αν κάτι που γράψω γίνει η αφορμή εσωτερικών ζυμώσεων
σε κάποιον,κάπως τον παρηγορίσουν,ίσως τον στηρίξουν τη δύσκολη στιγμή του,μου δίνω άλλοθι να συνεχίσω να το κάνω...

Στιγμή όμως δεν ξεχνώ το δικό μου θέμα με το βάρος.Είναι άλλη η ευθύνη μου να φροντίζω τους άλλους κι άλλη αυτή του εαυτού μου.
Με την πρώτη πάντα τα πήγαινα πολύ καλά!Με τη δεύτερη...καμία σχέση!Όσο εύκολα αγαπώ τους άλλους,τους εκτιμώ,
τους αναγνωρίζω τα θετικά τους,τόσο δύσκολα συμπεριφέρομαι ανάλογα αναφορικά μ'εμένα.Ξέρω πως εκεί είναι η πηγή κάθε κακού
κι εκεί εστιάζω...Ένα κλικ έγινε,αλλά χρειάζεται πολλή ακόμα δουλειά.Με έχω κακοποιήσει πολύ ψυχικά κι έχω επιτρέψει και σε άλλους να το κάνουν.

Τα δικά μου κιλά στο πέρασμα των χρόνων καθρεφτίζουν όσα δε λέω και κρύβω μέσα μου.Από παιδί με παρατηρώ και ξέρω.
Όταν ήμουν μικρή το φαγητό ήταν ο τρόπος,που η οικογένεια μου χρησιμοποίησε για να εκφράσει τη φροντίδα και την αγάπη της σ'εμένα.
Σ'ένα σπίτι με γιαγιά,παππού,καθημερινές επισκέψεις από θείες/ους,ούσα το πρώτο παιδί,το πρώτο εγγόνι,το πρώτο ανήψι
σε μία οικογένεια τροφαντών,με τάϊζαν όλοι ανεξάρτητα από το αν είχα φάει,κρυφά από τη μαμά πολλές φορές...
Αυτό συνεχίστηκε κι όσο μεγάλωνα κι ας απέκτησα κι αδέρφια...Η σχέση μου με την οικογένεια του πατέρα ήταν σχέση κρυφού φαγητού.
Η μαμά προσπαθούσε να περισώσει ό,τι μπορούσε,αλλά αυτό μόνο χειρότερα τα έκανε για μένα,καθώς η μανία της να τρώμε υγιεινά
μου έβγαλε απωθημένα και μεγάλη αντίδραση!(παίρναμε σάντουιτς από μαύρο ψωμί στο σχολείο,τίποτα τηγανητό ή γλυκό στο σπίτι,
όποτε έφερναν γαριδάκια σ'εμένα και τον αδερφό μου,έτρωγε από τα δικά μου για να φάω λιγότερα,αφού φυσικά τους μάλωνε που το έκαναν...)

Αποτέλεσμα να κρύβω φαγητό όσο μεγάλωνα στο παιδικό μου δωμάτιο,να τρώω όρθια στα σκοτάδια,βιαστικά στην κουζίνα
και φυσικά μόλις περάσω στο πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη να ξεσπάσω τρώγοντας για δέκα χρόνια αποκλειστικά γαριδάκια!
Ναι,ούτε καν φαστφούντ!Ούτε γουλιά ούτε μπουκιά ξένη από γαριδάκια,πατατάκια,σοκολά τες και μπισκότα,όσα δηλαδή ως παιδί στερήθηκα.
Εντωμεταξύ,ούσα σε δίαιτες από 11 χρονών,έχω διαχωρίσει τις τροφές σε διαιτητικές και μη!Όταν λοιπόν δε βρισκόμουν σε δίαιτα
δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φάω φρούτο,σαλάτα,κρέας,γιαούρ� �ι,ψάρι, ο,τιδήποτε από τα της δίαιτας όσο κι αν το λαχταρούσα.
Κι όσο δεν ήμουν σε δίαιτα,έτρωγα να προλάβω πριν μου τα κόψουν και πάλι όλα τ'ανθυγιεινά του κόσμου(μεγαλώνοντας έπιασα τις πατάτες τις τηγανιτές).

Μετά τα τριάντα μου άρχισα να προσπαθώ ν'αλλάξω τη σχέση μου με το φαγητό και τον βλαβερό αυτό δαχωρισμό.
Περιόρισα κατά πολύ τα γαριδάκια και τη σοκολάτα(κι αυτό είναι αγώνας απεξάρτησης κανονικότατης),άρχισα να τρώω σαλάτες,
λίγο φρούτα,λίγο γιαούρτι,λίγο δημητριακά...ʼρχισα να νιώθω κάπως καλύτερα με τον εαυτό μου,τον φρόντιζα πιο πολύ
(γιατί άλλη μ@λ@κί@ που είχα ήταν πως όσο δεν έκανα δίαιτα δεν φρόντιζα ούτε το δέρμα μου,ούτε την εμφάνιση μου)
αλλά τα κιλά ήταν πάρα πολλά,η ψυχολογία μου πάρα πολύ άσχημη και οι πόνοι και περιορισμοί πάρα πολύ έντονοι!Ήμουν πλέον 180 κιλά,
δε μπορούσα πια να περπατήσω,όλα ήταν πόνος και κάθε βράδυ που κοιμόμουν πιο πολύ πίστευα πως θα πεθάνω στον ύπνο μου,
παρά πως θα ξυπνήσω.Εκεί λοιπόν,με μεγάλη δυσκολία παραδέχτηκα πως δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου και πως επιβέλλεται
για λόγους υγείας να κάνω βαριατρική επέμβαση.Είμαστε 5 χρόνια πριν,όταν δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στις μεθόδους,
εγώ δε γνωρίζω το διαδίκτυο ούτε κάποιον,που να έχει κάνει κάτι σχετικό(άλλωστε δεν υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο σαν εμένα)
ούτε στην τηλεόραση είχε τότε σχετικές εκπομπές...τέλος πάντων εγώ μόνο δακτύλιο σκεφτόμουν καθότι αναστρέψιμη μέθοδος,
βρίσκουμε και καλά τους καλύτερους γιατρούς(ομάδα από Αθήνα)και ξεκινούν τρία χρόνια εφιαλτικά.Σ'αυτά λοιπόν,ό,τι είχα καταφέρει
στη βελτίωση της σχέσης μου με το φαγητό καταστρέφεται!Δε μπορώ να πιώ νερό,δε μπορώ να φάω ούτε μπουκιά από ίνες,
πάνε οι σαλάτες,τα φρούτα,τα λαδερά φαγητά...Μόνο ζυμαρικά,πατάτες κατέβαιναν με πόνο ενώ γαριδάκια κατέβαιναν αβίαστα!
Εκεί άρχισαν οι δεκάδες καθημερινοί εμετοί,οι αναρροφήσεις,εκεί ισοπεδώθηκε η υγεία μου!Τρία χρόνια μετά,στο δεύτερο δακτύλιο,
γίνομαι και πάλι άνθρωπος!Μπορώ να φάω τα πάντα,να πιώ νερό,να βγω έξω από το σπίτι χωρίς να πρέπει να κάνω εμετό το σάλιο μου,
να ξυπνάω από ξυπνητηρι ή επειδή χόρτασα ύπνο κι όχι στον εμετό μου κάθε λίγα λεπτά,να μιλώ χωρίς να πνίγομαι...Τα είχα ξεχάσει όλα αυτά
τα άπίστευτα πράγματα!Αλλά αναφορικά με τη σχέση μου με το φαγητό ξεκινώ και πάλι προσπάθεια απεξάρτησης από τα γαριδάκια και τα συναφή.

Ο μεταβολισμός μου έχει εντωμεταξύ αλλάξει.Έχασα 55 κιλά στον πρώτο δακτύλιο με τους εμετούς αλλά τα επόμενα δύο χρόνια το σώμα μου,
σοκαρισμένο από τη μεγάλη απώλεια,προσάρμοσε τις ανάγκες συντήρησης του σε πολύ χαμηλές θερμίδες,οπότε τώρα που, τρεφόμουν μεν κανοικά,
ωστόσο με περισσότερες θερμίδες από πριν,αρχίζει και παχαίνει παρά τον δεύτερο δακτύλιο.Κι όλο ανεβαίνω και όλο τον σφίγγω
και δε νιώθω τίποτα μέσα μου(βρήκαμε την υγειά μας,αλλά χάνουμε την απώλεια μας)ώσπου παθαίνει κι αυτός κροκίδωση κι ησυχάζουμε!
Εκεί αρχίζουν οι συζητήσεις για τις άλλες επεμβάσεις κι εγώ αναβάλλω την αφαίρεση του δακτυλίου μέχρι ν'αποφασίσω τι θα κάνω.
Στ' αδιέξοδο που βρίσκομαι γκρεμίζω ακόμα ένα κάστρο μου και παίρνω τα reductil(γενικά αποφεύγω τα φάμακα πόσο μάλλον τα ψυχοτροπικά).
Πάμε καλά παρά τις παρενέργειες,τρέφομαι πάρα πολύ προσεκτικά,έχω κόψει τα χαζά,αλλά οι αϋπνίες με κάνουν να τα διακόψω,
οπότε σιγά σιγα επιστρέφουμε και πάλι στα νούμερα του μεγάλου πόνου και πριορισμού(κάπου στα 150 πρέπει να είμαστε τώρα)

Αυτά αναφορικά με το διατροφικό ταξίδι μου.Το γιατί όμως χρειάζομαι το φαγητό,γιατί σ'αυτό ξεσπάω,παρηγοριέμαι,
κρύβομαι,βολεύομαι,επιβραβ εύομαι,με καταστρέφω...έχει να κάνει με τους συχετισμούς του αναφορικά με την ψυχολογία μου.

Το φαγητό λοιπόν για μένα υπήρξε ο τρόπος να με φροντίζουν και να δέχομαι αγάπη κι όποτε αυτά μου λείπουν εκεί γυρνώ.
Ήταν επίσης ο τρόπος μου να μου βουλώνω το στόμα για όσα δεν τολμούσα να πω,να μη δυσαρεστήσω όσους είχα ανάγκη να τους είμαι αρεστή
γα να μ'αγαπούν,να είμαι το καλό παιδί για τους γονείς μου,η πρόθυμη φίλη που ποτέ δε λέει όχι,το θύμα όσων είχαν κάπου να ξεσπάσουν.
Κατάπινα πόνο,οργή,παράπονο,θυμό,προ σβολές,μοναξιά,όλα όσα ένιωθα τα κατάπινα και το βούλωνα!

Όταν στα 16 ήρθε η πρώτη μου ερωτική απογοήτευση σκέφτηκα πως αν παχύνω και γίνω αποκρουστική δε θα ρισκάρω άλλη.
Κι έτσι,άρχισα να κρύβω το φόβο μου κι όλες τις απορίες που είχα αναφορκά με την αγάπη και τις σχέσεις των δύο φίλων
και φρόντιζα να μη με αφορούν.Ποιός θα με κοιτάξει τώρα;Κανείς!Ωραία!Η απειλή επόμενου πόνου αντιμετωπίστηκε!

Στα 17 βιώνω τον πρώτο θάνατο στην οικογένεια(φεύγει η γιαγιά μου)τεράστια απώλεια για μένα και ο κόσμος έχει το θράσσος να συνεχίζει να ζει!
Δε μπορώ να το χειριστώ!Η σχέση μου με την οιογένεια μου είναι υπερβολικά συναισθηματικά εξαρτηγιογόνα και μόλις συνειδητοποιώ
το μη δεδομένο!Στον τρόμο πως φεύγουν οι τρεις γονείς μου υποσυνείδητα κάνω την σκέψη πως γλυτώνω από τον πόνο αν φύγω πρώτη!
Κι έτσι υποσυνείδητα χρησιμοποιώ το φαγητό για να πεθάνω,πιστεύοντας πως δε θ'αργήσει πολύ!(πού να'ξερα τις αντοχές μου!)

Τα χρόνια του πανεπιστημίου τα περνώ κλεισμένη στο σπίτι.Έχω εγκαταλείψει κάθε τι που αγαπούσα για τιμωρία μου
(κομμένο το σκι,η θάλασσα,ο χορός,η εξελιξη,η μόρφωση,οι έξοδοι)στην αρχή ως μέσο πίεσης για να τα απολαύσω και πάλι
όταν θα έχω αδυνατίσει και άρα θα μου αξίζει και η χαρά τους...'Ασε που όσο κλείνομαι σπίτι είμαι ασφαλής και από τις κακοτοπιές.
Ένα δημοτικό που θα διασχίσει το πεζοδρόμιο δε θα φωνάζει στην Όλγας "κοιτάξτε τη χοντρή!",δε θα μου κάνουν πρόστυχα και προσβλητικά σχόλια,
δε θα σταματούν το περπάτημα τους να δουν το αξιοθέατο και από πίσω πώς είναι αφού τους προσπεράσει ο όγκος κι η ματιά του,
δε θα πονούν τα πόδια μου που συγκαίονται,δε θα με στενεύουν τα ρούχα(παλιά δεν υπήρχαν καταστήματα με ρούχα,εσώρουχα κλπ
σε μεγάλα μεγέθη)ούτε θα ντρέπομαι για τα ραμμένα μου τσουβάλια,δε θα πέφτω πάνω σε παλιούς γνωστούς και τις απορίες τους,
δε...δε...δε...Δε θα ζω!Από τα πολλά που άκουγα σε κάθε έξοδο μου,είχα πλέον κι εγώ πειστεί πως δεν δικαιούμαι να υπάρχω,
πόσο μάλλον να κυκλοφορώ ανάμεσα στο είδος των "φυσιολογικών"ανθρώπων!

Οπότε κλείστηκα επισήμως στο σπίτι,συνέχιζα να δικαιολογώ το δικαίωμα μου στην αναπνοή με το να λύνω τα προβλήματα των φίλων μου
κι έθαβα τις ενοχές μου απέναντι στους γονείς μου για τη δυστυχία που τους δίνω,την ανάγκη μου για χάδι,για ζωή,όλα στο φαγτό.
Νεκρώθκε ο εγκέφαλος,φυτοζούσα μέσα από τις ζωές των άλλων,ξεχνιόμουν για δύο ώρες όσο ταυτιζόμουν με την ηρωϊδα,που αγαπιέται
και τα χρόνια περνούσαν σ'ενα τηλέφωνο,μια οθόνη και μια γαβάθα!Ώσπου το τηλέφωνο χτύπησε λανθασμένα και μου έφερε
τη μεγάλη σχέση της ζωής μου!Δέκα χρόνια μ'έναν άνθρωπο που με ξύπνησε,μου θύμισε θαμμένες ανάγκες,με ξεσήκωσε
και μετά με έριξε απότομα ακόμα πιο χαμηλά από κει που ήμουν,γιατί όλο αυτό ήταν πάρα πολύ για κείνον να το χειριστεί!

Έζησα μια σχέση με πολλά προβλήματα εξαιτίας της εικόνας μου,όπως πίστευα τότε κι όπως μ'έκαναν να πιστέψω,κι έκανα πολλή υπομονή
σε πράγματα,που ούτε καν διανοούμουν,για το όνομα της "αγάπης".Έγινα η Ραπουνζέλ που ήταν για άλλα 10 χρόνια κλεισμένη στο ίδιο δωμάτιο,
απλά είχε πλέον τις επισκέψεις του πρίγκιπα,χωρίς εκείνη να βγαίνει από το παλάτι της.Το διακόσμησε παραμυθένια και χαιρόταν ό,τι της δινόταν.
Κάποια στιγμή της ήρθε κι η σφαλιάρα κι η μπουνιά και η κλωτσιά και τα ιπτάμενα αντικείμενα πάνω της και τα δέχτηκε κι αυτά
στο όνομα της "αγάπης".Κι όποτε έβγαινε έξω μόνη της κι έβλεπε τα ζευγάρια μαζί,θεωρούσε πως εκείνη δε το δικαιούταν,
γιατί ήταν διαφορετική και της άξιζε να είναι μόνη στις γιορτές,μόνη στις διακοπές,μόνη στο σπίτι όσο ο πρίγκιπας έξω διασκέδαζε...

Και τα είχε παρατήσει ακόμα περισσότερο όλα και φούσκωνε κι άλλο,όσο περίμενε εκείνος να την αποδεχτεί,να τα σβήσουν όλα
και να ζήσουν όσα στα πολύμηνα τηλέφωνα πριν τη συνάντηση ονειρεύτηκαν και πίστεψαν.Αλλά φυσικά όλο και χειροτέρευαν τα πράγματα,
ώσπου η Ραπουνζέλ κι ο πρίγκιπας ήταν πλέον μόνο συγκάτοικοι κι εκείνη στα μάτια του είχε μεταμορφωθεί σε γουρούνι.Δεν ήταν πια άνθρωπος.

Η Ραπουνζέλ ήταν πολύ δυστυχισμένη,περίμενε να πεθάνει στην επόμενη επίθεση και το είχε αποδεχτεί αυτό,έπεσε σε βαριά κατάθλιψη
και δεν την ένοιαζε τίποτα.Μετά άρχισε ν'αντιδρά,να επαναστατεί,να ζητά κάτι καλύτερο..Παραμέρισε την υπακοή στη "λατρεία" της
κι αποφάσισε ν'ακολουθήσει την εύκολη-κατά κείνον-λύση του δακτυλίου.Τελικά αντί για λύση,βρήκε κι άλλον τρόπο να πονάει,αλλά κάτι μέσα της
άρχισε να λέει "ΑΡΚΕΤΑ"!Κατάλαβε πως,για να βρει τον εαυτό της,πρέπει να απομακρυνθεί από εκείνον κι έβαλε όριο το δεύτερο χειρουργείο.

Εκείνος για άλλη μια φορά δεν της στάθηκε και επιτέλους κατάφεραν να χωρίσουν!Χάθηκε όμως μαζί και το παραμύθι,η ψευδαίσθηση
και εκεί ξεκινά νέα παραίτηση κι αδιαφορία για τη ζωή!Για 10 χρόνια μοναδικός στόχος ήταν να πετύχει αυτή η σχέση ενώ όλα τ'άλλα είχαν παραμεριστεί.
Και τώρα το κενό και μετά το σοκ,όταν εκείνος πολύ σύντομα πέρασε σε άλλες ιστορίες και ο κόσμος για δεύτερη φορά συνέχισε θρασσύτατος να γυρίζει...
Όλα εκείνα για τα οποία πάλεψε,ανέχτηκε,υπέμεινε δεν υπήρχαν να στηρίξουν τις λανθασμένες της επιλογές κι έκανε αυτό που ήξερε καλα:αφέθηκε.
Κάπου μέσα της ήταν σε άρνηση,κάπου πίστευε πως,ακόμα και τώρα άμα παραμείνει έτσι,παγωμένη στο χρόνο,ίσως εκείνος γυρίσει και το σώσουνε...

Σήμερα το γουρούνι ξανάγινε άνθρωπος!Βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό του,προσπαθεί να μην αγχώνεται από το χρόνο και να κάνει ακόμα όνειρα...
Ίσως κάποτε καταφέρει να τελειώσει τη σχολή της,να ζήσει μια αληθινή σχέση αγάπης,να γίνει μητέρα,να κάνει σκι,να χορέψει,
να ζήσει χωρίς πόνο,να εξελιχτεί...Είναι σε φάση μεγάλων αλλαγών,έχει φυσικά ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα...Έχει απέραντη θλίψη,
μεγαλύτερη από ποτέ,αλλά είναι πλέον ήρεμη και δε φοβάται.Ειναι πλέον βέβαιη πως δικαιούται να υπάρχει όπως κι αν είναι και το διεκδικεί,
απέβαλε το κόμπλεξ και την ενοχή της,ανέλαβε όλες τις ευθύνες της και προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ίσως γκρεμίσει κι άλλα της κάστρα και πάρει βοήθεια...Το μεγάλο ζήτημα είναι πως πλέον θέλει και προσπαθεί ν'αγαπήσει τον εαυτό της!

Όταν λοιπόν όχι σαν φάση αλλά ως κατάσταση φύγει κάθε ανασφάλεια που κρύβεται στη βολεμένη τόσα χρόνια Ναταλία,
κάθε δισταγμός να γκρεμίσει ώστε να χτίσει μετά από την αρχή,όταν καταλήξει πως δικαιούται τη χαρά,τον έρωτα και τα επιδιώξει,
τότε η μεταλλική γεμάτη τρύπες στολή ιππότη,που φορά,θα της είναι πλέον περιττή,καθώς ούτε απειλείται ούτε μπορεί να πετάξει φορώντας την.

Με ψήνω,με ψήνουν κι αυτοί που μ'αγαπούν,με στριμώχνω,μου γλυστράω,μια φωτίζω,μια βυθίζομαι,μια φλυαρώ,μια σωπαίνω,αλλά προσπαθώ!
Προσπαθώ κι ας μην αποδεικνύεται από τα κιλά μου ή από τα μαθήματα,που χρωστώ...Προσπαθώ μέσα μου ν'αποτινάξω τον παραλογισμό,
που είχα για λογική,να με βρω και πάλι στα χρόνια της άγνοιας και της χαράς,ν'αποδεχτώ όσα έχασα για πάντα,να γιατρέψω τα σημάδια,
να δώσω χρώμα στα όνειρα που ο χρόνος,που απομένει,θαμπώνει...Κι αυτό το κάνω μόνη στους τέσσερις τοίχους,στην καρέκλα του ψυχολόγου μου,
σ'ένα τηλέφωνο,σ'ένα λάπτοπ,σ'ενα φόρουμ,εδώ...Βγάζω στο φως ό,τι συντηρείται στα σκοτάδια του,τα λέω στη νύφη να τ'ακούσει η πεθερά,
αλλά πέρα από μένα,χαίρομαι αν σταθώ η αφορμή κάποιος να συνειδητοποιήσει μια ώρα αρχύτερα τα δικά του λάθη,αν νιώσει λιγότερο μόνος,
λιγότερο εξωγήινος,περισσότερο δυνατός ν'ακολουθήσει-παρά τα εμπόδια-το δρόμο του.Όσο νιώθω αυτην την αλληλεπίδραση θα είμαι εδώ.
Παίρνω πολλή αγάπη στη ζωή μου κι έχω πολλή να δίνω πίσω.Όσο η Νadine ζωντανεύει,ξυπνά και τη Ναταλία από τη χειμερία νάρκη της.

Είμαι σίγουρη πως,μόλις ποστάρω,θα σημειωθεί νέο ρεκόρ σεντονιού στα χρονικά του φόρουμ!Δεν ξέρω αν μπήκε στον κόπο
να φτάσει κανείς ως εδώ κι ειμαι σίγουρη πως η sweet αναθεματίζει τη στιγμή που μου απήυθυνε μια σύντομη ερώτηση...
Δε θα μπορούσα όμως να δώσω μία εικόνα κάποιων από τα πώς και τα γιατί των 37 μου χρόνων,χωρίς ν'αναφερθώ στα παραπάνω.

Το έκανα για να ξέρετε καλύτερα ποιά είμαι και όσοι μπήκατε τελευταία στο φόρουμ στην εποχή,που πέρασαν οι εξομολογήσεις μου...
Το έκανα για να δείτε πως δεν είμαι όσο σπουδαία κάποιοι νομίζετε,πως έχω περάσει κι εγώ ανεπίτρεπτα για την αξιοπρέπεια μου βιώματα,
όμως πλέον δεν ενστερνίζομαι καμία αρνητική άποψη,βασισμένη μόνο στην εικόνα μου και θέλω και προσπαθώ να ξεσηκώσω όλους εσάς,
που βρίσκετε στα λόγια μου κομμάτια του εαυτού σας,να κάνετε κι εσείς την επανάσταση σας απέναντι σε ό,τι σας δυναστεύει τη χαρά!
Και θα φάμε και θα πιούμε και θα κυκλοφορήσουμε και θα ερωτευτούμε και θα εκφραστούμε ελεύθερα και θα ζήσουμε,όπως κάθε ον
του πλανήτη αυτού δικαιούται,με την ελπίδα να βρούμε τη δύναμη να ξεβολευτούμε από τα λίγα και να διεκδικήσουμε τα πολλά!
Για μένα είναι θέμα υγείας και μη πόνου,για άλλον είναι θέμα εμφάνισης,αλλά για όλους μας είναι θέμα αγάπης και φροντίδας του εαυτού μας!
Να πάψουμε να κρυβόμαστε στις ανασφάλειες μας,να μαστιγωνόμαστε με τη θερμίδα,να μεταθέτουμε στην κυτταρίτιδα ό,τι πραγματικά
μας προβληματίζει,να βρίσκουμε λίπος στην πέτσα,εξιλέωση στον εμετό,ανακούφιση στη σοκολάτα,να σαδομαζοχιζόμαστε στον καθρέφτη της διαταραχής μας...
Να γιγαντώνεται η εμμονή με το φαγητό κι εντωμεταξύ να εξαφανιζόμαστε οι αληθινοί εμείς,να καταστρέφονται οι σχέσεις μας,η ζωή η ζώσα,
να μολύνονται όλα από ένα"δεν αξίζω",ν'αναβάλλονται από το "όχι τώρα,αλλά όταν θα...",ενόσο παρασυρόμαστε στη δίνη ενός ανελέητου
φαύλου κύκλου,που οι ίδιοι κινητοποιούμε και συντηρούμε αέναα!"ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!" Θα το φωνάζω ώσπου να το ακούσω κι εγώ!

Υ.Γ. Σήμερα θα είχα επέτειο 11 χρόνων με τον άνθρωπο εκείνο,τη λατρεία μου,όπως λέω...Αυτό είναι το δώρο μου για τη μέρα αυτή!

[basia]

διαβασα το ποστ σου 3 φορες, το ρουφηξα,
σκεφτομουν να σου πω τοσα πολλα............
δεν θα πω ομως τιποτα, επιφυλασομαι σε μια κατ ιδιαν συναντηση που ελπιζω να γινει συντομα μολις γυρισει και η βαρβ,
ενα θα πω μονο, σε ευχαριστουμε που υπαρχεις σε αυτο το φορουμ, εισαι η κινητηριος δυναμη πολλων εδω μεσα........
προσεχε την Ναταλια. κανεις αλλον στον κοσμο δεν αξιζει οσο ο εαυτος μας. εισαι μια κουκλα, εγω αυτο εισεπραξα οταν σε ειδα, μεσα, εξω
και οσο για την λατρεια σου..........(αν και δεν ξερω λεπτομερειες αλλα απο αυτα που καταλαβα διαβαζοντας) συνηθως εχουμε οτι μας αξιζει. πιστευω πως πλεον δεν σου αξιζει κατι τοσο λιγο
φιλια

[NADINE_ed]

Σ'ευχαριστώ,basia μου...
Πιστεύω πως δεν έχουμε όσα πραγματικά αξίζουμε στη ζωή μας,
αλλά όσα πιστεύουμε πως αξίζουμε και συνεπώς διεκδικούμε...
Εμένα η ευτυχία με τρόμαζε και μόνο τον πόνο ήξερα να διαχειριστώ...
Όσο παράλογο κι αν ακούγεται μόνο εκεί ένιωθα ήρεμη,στα νερά μου...
Δεν έχω ιδέα τι έγκλημα διέπραξα,ώστε να με τιμωρώ τόσο ανελέητα,
αλλά η πρακτική αυτή μου αντιστάθηκε πολύ να την καταρρίψω...
Τελευταία,συμφωνώ μαζί σου πως μου αξίζει μια καλύτερη ζωή...
Εκεί έχω στραμμένο το βλέμμα μου κι ελπίζω ν'αξιωθώ να τη ζήσω!
Δε μετανοιώνω όμως για όσα έζησα,ούτε λυπάμαι...
Δε θα ήμουν διαφορετικά σήμερα εγώ κι αν εμένα προσπαθώ τώρα
ν'αγαπήσω,οφείλω να μη συμπεριφερθώ με διάκριση στα κομμάτια μου,
αλλά να με αποδεχτώ ως όλο,όπως άλλωστε απαιτώ να με αποδεχτούν κι οι άλλοι...

[esceden]

ναταλάκι μου.. τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στην θέση τους..
τα στραβά κ τα ίσια μας κάνουν τον άνθρωπο που είμαστε..

στοίχημά μας; να μην αφήνουμε την πίκρα του χθες να πονάει κ το σήμερά μας. να μαθαίνουμε αλλά να μην μας κυριεύει, επειδή.. "έτσι μάθαμε"

κάποια στιγμή θέλω να σου μιλήσω.. κ σχετικά με κείνο το κείμενο που σου εστειλα.


να προσέχεις πια. ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις.

[NADINE_ed]

Ωχ!Το βλέπω πως θα πάει το πράγμα...Έχετε βαλθεί να με συγκινήσετε...
Για κάθε ευχαριστώ θα χαρίζω ένα έργο τέχνης...Έτσι,να ελαφρύνει λίγο το κλίμα...
Γιατί φοβάμαι πως κάποιοι λυπάστε για μένα,ενώ δε θα έπρεπε...
Είμαι καλά,είμαι ζωντανή,είμαι τυχερή,είμαι ευγνώμων και συνεχίζω να δέχομαι δώρα ζωής!


Dali's ?Birth of the New Man".
http://www.meaus.com/dali-egg.JPEG

[NADINE_ed]

Κι ένας της Μary Cassatt για τη basia...Breakfast in Bed...


http://raymondpronk.files.wordpress....in_bed_720.jpg

[basia]

δεν θα μπορουσες να βρεις πινακα που να με εκφραζει περισσοτερο
ευχαριστω

[pennyV]

Από πού να αρχίσει κανείς, πού να σταματήσει για λίγο να σκεφτεί τα δικά του και πού να τελειώσει.. Μια ολόκληρη ζωή απλωμένη στον ήλιο, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, σκληρές και ευαίσθητες εικόνες μαζί.. Απορώ πώς το κάνεις αυτό..πως το τολμάς. Σε θαυμάζω που το μπορείς. Είναι πάντα ευκολότερο να κρύβεις το κεφάλι στην άμμο και να βρίσκεις κάποιον άλλον να κατηγορείς για όλα.

Σου χρωστάει πράγματα η ζωή, σου χρωστάει πράγματα και η Ναταλία. Χαίρομαι που και οι δύο άρχισαν έστω και με καθυστέρηση να αποπληρώνουν δειλά δειλά το χρέος τους. Ποτέ δεν μάθαμε αν οι Ραπουνζέλ και όλες οι άλλες πριγκήπισσες των παραμυθιών έζησαν τελικά αυτές καλά και 'μεις καλύτερα.. απλά το υποθέτουμε! Είναι το σύνδρομο του Πήτερ Παν που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και δεν μας αφήνει να μεγαλώσουμε. Πάντα παραμένουμε χαμένα παιδιά στη χώρα του ποτέ.. πάντα τα παραμύθια έχουν καλό τέλος.

Κάθε φορά που βρίσκουμε ένα λόγο να σηκωθούμε από το κρεβάτι το πρωί όταν το κάθε κύτταρο του κορμιού μας θέλει να μείνει για πάντα σε λήθαργο, κάθε φορά που στεκόμαστε όρθιοι όταν τα πάντα γύρω μας είναι γκρεμισμένα χαλάσματα, κάθε φορά που συγχωρούμε τον εαυτό μας, κάνουμε ένα βήμα στην ενηλικίωση του μυαλού.. και ξαφνικά οι σκιες στους τοίχους των παιδικών μας δωματίων χάνουν την τρομακτική τους διάσταση.. και αρχίζουμε να ζούμε ξανά!

Για σήμερα.. εγώ σου εύχομαι αγάπη!
http://www.youtube.com/watch?v=oqBGALt6iTc