Η δική μου ιστορία
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 12 of 12
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    14

    Η δική μου ιστορία

    παιδιά γειά σας!Είναι μία μικρή αχτίδα ελπίδας το ότι ανακάλυψα αυτή την σελίδα.Η ιστορία μου αρχίζει το 2000.Σήμερα είμαι στα 29.Ας γυρίσω όμως πίσω όταν άρχισαν όλα.....Ημουν ένα κορίτσι 24 χρόνων που είχε φαινομενικά μία καλή και φυσιολογική ζωή.το 2000 βρισκόμουν στο τελευταίο έτος της σχολής μου και χρώσταγα κάποια μαθήματα για την ακρίβεια τα τελευταία 12!Είχα μία σχέση και λιγοστόυς φίλους γιατί ποτέ δέν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική.Πάντα είχα φοβερό άγχος και μελαγχολική διάθεση ,από μικρό παιδί .Παρ\'ολα αυτά κατάφερα μέχρι τα 24 μου να αντιμετωπίσω κάποιες δύσκολες καταστάσεις.Οταν ήμουν 16 πέθανε ένα πολύ κοντινό μου άτομο και ένα χρόνο αργότερα έμαθα ότι έχω μία ετεροθαλή αδερφή που δέν είχα γνωρίσει ποτέ και την τραγική ιστορία της μαμάς μου που έμεινε εγκύος στα 19 και λόγω φτώχιας αναγκάστηκε να δώσει για ιυοθεσία το μωρό της(την αδερφή μου).Αυτά τα γεγονότα με έκαναν ακόμα πιό αγχωτική και μελαγχολική και αντικοινωνική , με παράξενη συμπεριφορά στο σχολείο...Πέρασα στο πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη και οι γόνείς μου σφύχτηκαν οικονομικά και με έστειλαν να σπουδάσω...πέρασα άσχημη φοιτητική ζωή.Από το άγχος , τον πανικό ,την αγοραφοβία και όλα όσα συνοδεύουν αυτές τις καταστάσεις καντάντησα να μήν πηγαίνω στη σχολή και να ζω απομονωμένη από τα παιδιά της ηλικίας μου. κατάφερνα όμως μέχρι το 2000 να πηγαίνω στις εξετάσεις και να περνάω μαθήματα ,ενω είχα και 2,3 φίλους από τη σχολή που πάντα αναρωτιότουσαν γιατί είμαι τόσο αγχωτική.Ηθελα πολύ αυτό το πτυχίο για να αισθανθω καλύτερα με τον εαυτό μου,όμως στα τελευταία μαθήματα σταμάτησα να ελέγχω το άγχος μου!όλα τελείωσαν....Κατέληξα σε ψυχίατρο ξέκινησα φάρμακα και προσπαθούσα να διαβάσω μάταια όμως ,το άγχος , ο φόβος και η κατάθλιψη με τσάκισαν τελείως ....χώρισα με τον φίλο μου και όλα πήγαιναν χάλια....Τα τελευταία λοιπόν 5 χρόνια παλέυω με αυτές τις καταστάσεις.Εχω περάσει ΜΟΝΟ 3 μαθήματα στη σχολή γιατί δέν αντέχω τη πίεση των εξετάσεων και ντρέπομαι να πηγαίνω εκεί γιατί αισθάνομαι μεγάλη στην ηλικία...Εργάστηκα για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά σταμάτησα για να αφοσιωθώ στη θεραπεία μου και στό διάβασμα.Τίποτα όμως δέν άλλαξε.Είμαι 29 χρονών γαιδούρα και δέν μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου.Θέλω να πάω στη σχολή για να βγώ από αυτό το παλιοσπίτι αλλά ντρέπομαι για την ηλικία μου(παρότι μικροδείχνω πάρα πολύ)θέλω να δουλέψω αλλά αισθάνομαι άχρηστη χωρίς εφόδια για την αγορά εργασίας.Αν έπερνα αυτό το ******** πτυχίο θα αισθανόμουν ότι κάτι έκανα κι εγώ σωστό στη ζωή μου και θα είχα και κάποιο εφόδιο!Εχω κάνει 2 απόπειρες αυτόκτονίας γιατί δέν θέλω να ταλαιπωρώ άλλο την οικογένειά μου αλλά είμαι εφτάψυχη(εξού και το gatoula).Εδώ και 1 χρόνο θέλω να κάνω κάτι δραστικό να φτιάξω τη ζωή μου και δέν έχω ξανασκεφτεί να πεθάνω!Ευτυχώς!αισθάνομαι όμως τόσο κουρασμένη σαν 80 χρονών!Βλέπω γνωστους και φίλους να προοδεύουν και να φτάχνουν τη ζωή τους και εγώ είμαι στάσιμη και θύμα στα σχόλια του καθενός που δεν ξέρει πόσο φρικτό είναι αυτό που περνάω....Ελπίζω να μή σας κούρασα και εύχομαι όλοι να είστε καλά και να με δεχθείτε στη παρέα σας κι ας είμαι τόσο αποτηχυμένη...

  2. #2
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    2

    ψιτ... ψιψίνα.

    Σε καταλαβαίνω. Έχω περάσει σχεδόν τα ίδια με τη σχολή. Αρχίζει το εξάμηνο τώρα. Πήγαινε. Εγώ δεν είχα πατήσει για πολλά χρόνια. Αλλά βρε η γνώση δεν έχει ηλικία. Και όταν είχα ξαναγυρίσει θυμήθηκα πάλι πόσο μου άρεσε η σχολή. Την οποία την εβγαλα όχι για να βρω δουλειά αλλά γιατί το χρωστούσα στον εαυτό μου. Μετά έβγαλα και δεύτερη σχολή και τώρα πάω για τρίτη. Και μάλιστα σε διαφορετική κατεύθυνση. Απλά εσύ και εγώ και μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού μας καταβάλουν οι διάφορες δυσκολίες περισσότερο. Είμαστε πιο ευαίσθητες αν θες.
    Και έχω περάσει αρκετές δυσκολίες τελευταία αλλά στη σχολή θα πάω. Μπορείς να δεις και το Post που έχω βάλει στις ψυχώσεις και να μου πεις τη γνώμη σου.
    Τον εαυτό σου να τον προσέχεις. Γιατί θες να τον καταστρέψεις οικειοθελώς. Εγώ είχα θυμώσει με το σώμα μου γιατί ήθελε να με στείλει. Αλλά είχα τόσα πράγματα που δεν είχα ολοκληρώσει που δεν επέτρεψα εγώ να γίνει.
    Το τελευταίο διάστημα πέρασα και ένα στραπάτσο με μια σχέση που ίσως δεν έπρεπε να γίνει.
    Σε 15 μέρες αρχίζουν τα μαθήματα. Νεα σχολή θα γνωρίσω νέους ανθρώπους. Θα μάθω πράγματα που μου άρεσαν Σκέφτομαι αυτό και βρίσκω τη δύναμη και συνεχίζω.
    Αυτό που χρειάζεσαι τώρα είναι μια γερή δόση αυτοπεποίθησης. Φτιάξε τα μαλάκια σου βάψε τα νυχάκια σου ένα γλυκό χρώμα και βγες από το σπίτι. Μια βόλτα στο κέντρο είναι ότι πρέπει. Η αδερφή μου περνάει το ίδιο στην Αθήνα πάει στον δέκατο χρόνο τώρα. Είναι φαίνεται οικογενειακό αλήθεια τι σχολή είσαι;
    ¨οσο καιρό είχα αφεθεί δεν μπορούσα καν να βλέπω τα βιβλία της σχολής και τώρα 4 χρόνια μετά διαβάζω κάθε μέρα....... η πρώτη μου σχολή έγινε το χόμπυ μου.

  3. #3
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Καλώς όρισες.

    Εγώ θα σταθώ στο θέμα της αποτυχίας. Πιστεύεις οτι είσαι αποτυχημένη γιατί δεν έχεις καταφέρει να πάρεις το πτυχίο σου; Είναι αυτό αποτυχία; Και μόνο το γεγονός οτι μεγάλωσες με αυτές τις συνθήκες και τις ατυχίες και παρόλα αυτά ακόμα συνεχίζεις και το παλεύεις, μόνο αποτυχημένη δεν σε κάνει. Να είσαι σίγουρη οτι σύμφωνα με αυτά που μας έχεις περιγράψει, σε οποιονδήποτε θα συνέβαιναν αυτά που συμβαίνουν σε \'σενα. Τα συμπτώματα του άγχους είναι φυσιολογικό να σε κάνουν να αισθάνεσαι έτσι για τον εαυτό σου. Απλά χρειάζεσαι ένα γερό ταρακούνημα ή ένα κίνητρο για να δεις τη ζωή από άλλο μάτι. Συμφωνώ οτι το πτυχίο σου θα ήταν μια καλή βοήθεια για να δεις οτι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Είμαι σίγουρος οτι αν το παλέψεις θα τα καταφέρεις. Τώρα αυτά που λες για την ηλικία κλπ. δεν είναι να τα παίρνεις στα σοβαρά. Ξέρω άτομα πολύ μεγαλύτερα από σένα που κάθονται ακόμα στα θρανία προσπαθώντας για κάτι καλύτερο. Δες το κι αλλιώς, δεν δείχνεις για την ηλικία σου, που εδώ και τα λέμε δεν είναι και μεγάλη. Δεν υπάρχει λόγος να το πεις σε κανέναν, εφόσον σε κάνει να μην αισθάνεσαι βολικά. Ή προσπάθεια να βάλεις τέλος στη ζωή σου ίσως προήλθε σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Δεν είμαι ειδικός, προσπάθησε όμως να αποβάλεις από το μυαλό σου αυτή την επιλογή. Η ζωή όπως και να \'ναι, είναι ωραία και έχουμε μόνο μια ευκαιρία να τη ζήσουμε. Μην τη χάσεις. Ίσως να μη σκεφτείς εκείνη τη στιγμή τον εαυτό σου. Σκέψου όμως κάποιους άλλους που θα μείνουν πίσω και θα τους πονέσει όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
    Πάλεψέ το όλο και πιο δυνατά και θα κερδίσεις. Και μόνο που στέκεσαι εκεί, είναι μια νίκη στον μακροχρόνιο αυτό πόλεμο. Μην καταθέσεις τα όπλα!

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    May 2005
    Posts
    111
    Gatoula, γειά σου!

    Νομίζεις ότι η λύση είναι η αυτοκτονία;

    Πέρασες δύσκολες καταστάσεις..
    Σκέψου λίγο τη μητέρα σου όταν αναγκάστηκε να \"δώσει\" το ίδιο της το παιδί..
    Πώς θα ένιωθε..

    Πρίν λίγες μέρες βρισκόμουν σε ένα αναγνωστήριο και διάβαζα όταν κάποια στιγμή ένας φοιτητής μπήκε μέσα στην αίθουσα για να δώσει ένα μάθημα. Είχε ένα ιδιαίτερο \"χαρακτηριστικό\"..
    Ηταν τυφλός...

    Και έδειχνε μια χαρά..
    Στο πρόσωπό του έβλεπες, μια χαρά, μια γαλήνη μια ικανοποίηση..

    Σκέφτηκα, αν ήμουν στη θέση του τι θα είχα κάνει..
    Θα άντεχα;

    Μακάρι να μπορούσαμε να πάρουμε λίγο απο τη δύναμη και τη θέληση αυτών των ανθρώπων...

    Λοιπόν, τι έχεις να πείς;

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Location
    Αθήνα
    Posts
    107
    καλησπερα, ειναι αποτυχια που δεν πηρες το πτυχιο ακομα?εγω για τους ιδιους ακριβως λογους σταματησα το σχολειο στο γυμνασιο εγω τι πρεπει να κανω? η αυτοκτωνια δεν ειναι λυση το σκεφτηκα και εγω ομως σκεφτομαι τον πονο που θα προκαλεσω στους δικους μου ανθρωπους αυτο να σκεφτεις και εσυ αν σου ξαναπερασει η ιδεα,βλεπει τους αλλους να ποοδευουν αλλα πυστεψε οτι και αυτοι εχουν τα προβληματα τους ολοι εχουν.παρε βαθια ανασα χογελασε και πηγαινε να παρειςτο πτυχιο γιατι θα παω εγω στη θεση σου

  6. #6
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    14

    ευχαριστω....

    παιδιά σας ευχαριστώ για τις ωραιές σας απαντήσεις.Εχετε όλοι σας δίκιο,αλλά όπως πολύ καλά θα ξέρετε αν και κατάλαβαίνω το σωστό το άγχος και η κατάθλιψη δέ με αφήνουν να σκεφτώ ψύχραιμα...
    Giorgo: Σε ευχαριστώ για την αιδιόδοξη οπτική των πραγμάτων μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ κι εγώ έτσι...
    harrys:Η εμπειρία σου στο ανγνωστήριο είναι πολύ συγκινητική.Εσύ σπουδάζεις ή διάβαζες γενικά στο αναγνωστήριο?
    afroditi:Μακάρι να μπορούσα να μοιάσω στη φίλη σου....
    dimitriskai:Λυπάμαι που λόγω αυτής της φρικτής αρρώστιας αναγκάστηκες να αφήσεις το σχολειο.δέν εχει σημασία τί παρατάει κανείς ,σχολείο,σχολή,δουλειά αλλά ότι εγκατάλήπει τα όνειρά του .μή νομίζεις ότι είμαι καμιά ψωνάρα που νομίζει ότι μόνο οι πτυχιούχοι αξίζουν.και το νηπιαγωγείο να μήν είχα τελειώσει πάλι έτσι θα αισθανόμουν....
    ariel:Λυπάμαι που πέρασες περίπου τα ίδια.Η σχολή μου είναι μαθηματικό.δεν έχω διαβάσει ακόμα την ιστορία σου θα τη διαβάσω οποσδήποτε και θα σου πω τη γνώμη μου
    Θα κάτσω να διαβάσω τις ιστορίες όλων σας και θα σας πώ τη γνώμη μου μήπως μπορέσω να βοηθήσω έστω και λίγο.αλήθεια υπάρχει κάποιος στο forum σε μεγάλη ηλικία που να σπουδάζει ακόμα?

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Location
    Αθήνα
    Posts
    145
    Αγαπητή gatoula, καλωσήρθες!

    Ήθελα να κάνω μια παρατήρηση σχετικά με αυτό που έγραψες στην Αφροδίτη: \"μακάρι να μπορούσα (να μοιάσω στη φίλη σου)\"

    Το θέμα δεν είναι αν μπορείς, το θέμα είναι πόσο είσαι διατεθειμένη να προσπαθήσεις.

    Στο πρώτο σου μήνυμα έγραφες \"εδώ και 1 χρόνο θέλω να κάνω κάτι δραστικό να φτιάξω τη ζωή μου\". Εγώ θα ήθελα να μάθω τι έκανες αυτόν τον χρόνο, γιατί αυτό δεν το είδα στο μήνυμά σου. Συνεχίζεις ακόμα στη σχολή; Ακολουθείς κάποια θεραπεία και τι ακριβώς; Φάρμακα ή και ψυχοθεραπεία (και αν ναι, τι είδους αν ξέρεις).

    Φιλικά
    Αγγελική

  8. #8
    Member
    Join Date
    Aug 2005
    Posts
    35
    Originally posted by gatoula
    αλήθεια υπάρχει κάποιος στο forum σε μεγάλη ηλικία που να σπουδάζει ακόμα?
    Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος στο συγκεκριμένο forum που σπουδάζει ακόμα σ\' αυτή την ηλικία, αλλά υπάρχουν πολλά άτομα που από το καθημερινό άγχος έχουν περίπου τα ίδια συμπτώματα και την ίδια ηλικία με σένα. Δεν είσαι μόνη σου.

  9. #9
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    14
    aggeliki γειά σου.ευχαριστώ κι εσένα για το ενδοιαφέρον σου.αυτόν τον χρόνο αυτό που έκανα ήταν να παίρνω τα αντικαταθλιπτικά μου και να προσπαθώ να πηγαίνω στη σχολή η οποία είναι εκτός Αθηνών.πήγαινα κάποιες φορές στο αμφιθέατρο αλλά έφευγα πολύ γρήγορα γιατί αισθανόμουν άσχημα.Αλλες φορές καθόμουν λίγο παραπάνω αλλά το μυαλό μου σκεφτόταν πώς κατάντησα να είμαι σε αυτή την ηλικία ακόμα στη σχολή και μόνο τον καθηγητή δέν πρόσεχα.Ετσι σταμάτησα να πηγαίνω γιατί είχα επίσης κουραστεί από το πέρα δώδε με το αυτοκίνητο.Είχα βάλει στόχο να περάσω σε ένα χρόνο τα 4 από τα 9 μαθήματα που χρωστάω αλλά δέν έχω πάει να δώσω κανένα....
    harrys σε θαυμάζω πολύ για αυτό που κάνεις και μπορείς και διαβάζειςʼλήθεια τί σπουδάζεις?
    giorgo θα προσπαθήσω........

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Location
    Αθήνα
    Posts
    145
    Aγαπητή μου gatoula,

    το άγχος, ο πανικός, η αγοραφοβία ειναι καταστάσεις που ανταποκρίνονται πολύ καλά στη θεραπεία. Αν θες τη γνώμη μου όμως η φαρμακοθεραπεία μόνη της δεν αρκεί. Δεν ξέρω για την περίπτωσή σου πάρα πολλά για να κρίνω, και προτιμώ να μην το κάνω, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις τα φάρμακα δεν είναι καν απαραίτητα.
    Η καλύτερη ψυχοθεραπεία πάντως για τις αγχώδεις διαταραχές είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική. Απευθύνεται στις αρνητικές σκέψεις που μπορεί να κάνεις (και προφανώς κάνεις) και σε μαθαίνει πως να τις αντικαταστήσεις με θετικές, και να τις πιστέψεις δοκιμάζοντας τις στην πράξη, κάνοντας δηλαδή πρακτικά \"πειραματάκια\" με τις σκέψεις σου θα πειστείς ότι δεν αληθεύουν και ότι υπάρχουν άλλες που μπορείς να μάθεις να κάνεις στη θέση αυτών, και που θα σε βοηθήσουν να αισθανθείς καλύτερα. Επίσης πιάνει τον τομέα της συμπεριφοράς και σε μαθαίνει πως να πάρεις τον έλεγχο του άγχους σου στα χέρια σου και να το νικήσεις. Αποφεύγοντας καταστάσεις πάντως το μόνο που κάνεις είναι να φυλακίζεσαι περισσότερο. Η συμπεριφορική σε μαθαίνει με μικρά βηματάκια, όσα εσύ αντέχεις, να συνειδιητοποιείς ότι μπορείς να ελέγξεις το άγχος σου και να το ξεπεράσεις σιγά-σιγά με το δικό σου ρυθμό.

    Και σε ρωτάω λοιπόν ξανά, είσαι διατεθειμένη να προσπαθήσεις, να δώσεις στον εαυτό σου μια ακόμα ευκαιρία? Εγώ πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο.

    Μένεις Αθήνα?

    Φιλικά
    Αγγελική

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    14
    μένω Αθήνα και δυστυχώς η σχολή είναι σε άλλη πόλη.....πέρυσι οδηγούσα μέχρι εκεί αλλά κουράστηκα πάρα πολύ.πρέπει να βρώ άλλη λύση .μάλλον να πάω να μείνω εκεί για κανά χρόνο.με φοβίζει όμως αυτό....

  12. #12
    Junior Member
    Join Date
    Sep 2005
    Posts
    2

    από Αριελ

    Ακόμα και στη διπλανή γωνία να είναι η σχολή φαντάζει χιλιόμετρα μακριά. Το ξέρω αυτό. Την τελευταία χρονιά όμως πείσμωσα και όλο το χειμώνα πηγαινοερχόμουν με το μηχανάκι μες τη βροχή για να παρακολουθήσω τα μαθήματα. Απλά δεν θέλω να ξανακούσω για την ηλικία. Είμαι 30 χρονών και η μεγαλύτερη στην τάξη. Ε και;
    Αφου μικροδείχνεις βρε κουτό. Δεν πας εξάλλου σε καλλιστεία δεν θα σε κρίνει κανείς παρα μόνο ο καθηγητής. Αν θες Να σου δώσω το τηλ της αδερφής μου. Είναι στην Αθήνα και έχει 4 χρόνια να πατήσει στη σχολή. Έχετε την ίδια ηλικία. Θα έχετε πολλά να κουβεντιάσετε. Η να κάνετε κάτι πιο απλό όπως να πάτε για κανένα ταβλάκι
    φιλιά

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •