Κοινωνική φοβία...πείτε μου ειλικρινά

[Winston_man]

Ναι το καταλαβαινω αυτο. Και γω δεν θα ηθελα οι αλλοι να ξερουν τι πραγματικα αντιμετωπίζω. Θα με εκανε να αισθανομαι ασχημα. Και αυτος ο φοβος μη με καταλαβουν τελικά, με εχει καθηλωσει...

[ledzep]

Καλά τα λέμε ως εδώ έτσι γενικά και αόριστα και λέω έγω οτι ουσιαστικά πρέπει να φας μερικές \"ξεφτίλες\" στα δικά σου τα μάτια για να συνέλθεις και να μην έχεις πλέον τίποτα να χάσεις. Τότε πιστεύω πραγματικά ελευθερώνεσαι.

Ο Μ Ω Σ

Το θέμα δεν είναι καθόλου απλό.
Ας το αναλύσουμε έτσι πρόχειρα.

Πες οτι το παίρνω απόφαση και λέω: Ως εδώ. Θα σταθώ στα πόδια μου κι ας τρέμουνε. Θα μιλήσω κι ας μου κοπεί η ανάσα.
Θα βρώ την τάδε κοπέλα και απλά θα αφήσω να πάθω αυτό που παθαίνω. Η τέλος πάντων, απλά περιμένω να με πιάσει με την πρώτη ευκαιρία.

Συμβαίνει λοιπόν! Βρίσκομαι απέναντι απο το οποιοδήποτε άτομο που υπο φυσιολογικές συνθήκες δεν έχω τίποτα να φοβηθώ,παρά μόνο το κολλημένο μου μυαλο. Χαιρετιόμαστε λοιπόν και μετα απο μολις 40 δευτερόλεπτα-1 λεπτό έχω έρθει στη γνωστή δύσκολη θέση.

Τι επιλογές εχώ και τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν ?
α) Πρεπει να φυγω... και φεύγω επι τοπου.
Φευγω λοιπον για ακόμα μια φορά. Έχω μόλις εκτεθεί και πάλι. Νοιώθω χάλια μέσα μου και ανίκανος να ολοκληρώσω κάτι τόσο απλό. Το να χαιρετήσω εναν ανθρωπο και να πω 2 πράγματα μαζι του.
β) Αντί να προσπαθώ να αναπνεύσω \"από μεσα μου\" να προσπαθω δηλαδή να το κρύψω και να λέω όσο το δυνατόν λιγότερα ουτως ώστε να ακούγομαι φυσιολογικός μέχρι να λυγίσω και εν τέλει να φύγω. Να κάνω το άλλο!
Να πάρω μερικές ανάσες έτσι ανοιχτά και στα ίσα. Να με κοιτάξει περίεργα να μου πει \"τι έχεις\" , \"τι επαθες\"
Και εκει αρχίζει η επόμενη λίστα πιθανής εξέλιξης.
Τι λες οτι εχεις?? Μου λες ??
1) Ξερεις... με επιασε κατι ετσι χωρίς λογο. Περίμενε λιγο να συνέλθω και θα σου πω.
2) Προσπαθείς να βρεις την όποια δε ξέρω και γω δικαιολογία. Ενώ η αλήθεια έχει ήδη φανεί οτι έχω έντονο άγχος.

Τέλος πάντων, τελείωνει το θέμα ....οπως και να τελειώσει. Έχεις πει τι έπαθες η τέλος πάντων και να είπες δικαιολογίες, φάνηκες οτι αγχώθηκες.

Τώρα το θέμα ειναι: τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό?
Σίγουρα το ατομό που σε είδε έτσι, δε θα το κρατήσει για τον εαυτό του. Θα πάει και θα το πεί σε κάποιον φίλο/φιλη κοινό γνωστό. Ο γνωστός θα το πει στον άλλον γνωστό. κλπ κλπ.

Πώς θα σε βλέπουνε μετά οι άλλοι ? Αυτό ουσιαστικά δεν είναι που σκέφτεσαι και σε σκοτώνει ??
Θα νοιώθεις οτι σε βλέπουνε και σε λυπούνται....
Θα νοιώθεις οτι σε κοροιδεύουνε πισώπλατα....
Θα νοιώθεις οτι εισαι ο δειλλός για τους άλλους ,έστω κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι κάποια βάσιμη φοβία, αλλά η φοβία του να μην δείξεις φοβησμένος.

Απο που μπορεί να αντλήσει κανείς την δύναμη να τα αντιμετωπίσει ολα αυτά ??? ε ???

[ledzep]

Και εδώ φυσικά τίθεται ένα άλλο σπουδαίο ζήτημα.

Τι είναι αυτό το οποίο μπορεί κάποιος πραγματικά να στηριχτεί και να πεί οτι ....:
Δε με νοιάζει ρε ! Ας λέει ο καθε ενας ανθρωπος του πλανήτη οτι θέλει για μένα ...εγω θα συνεχίζω να κάνω πάση θυσία αυτά που θέλω και αυτά που θεωρώ οτι είναι καλά για μένα ....και με τρεμάμενη ψυχη...και με 250 σφυγμους...γιατι εχω ΑΥΤΟ.
ΑΥΤΟ το οποίο για μένα είναι ό,τι πολυτιμότερο και δε συγκρίνεται με κάτι άλλο. Μου δίνει δύναμη και με κάνει ευτυχισμένο, παρόλη την ρόμπα που έχω φάει απ τους άλλους.

Δε ξέρω παιδιά. Έχετε κάτι υποψη σας ?

[imagine]

Κι αν δηλώσεις, ledzep, ότι είσαι αγχωμένος??? Παίρνεις δυο βαθιές ανάσες και όταν ο συνομιλητής σε ρωτήσει λες \"άστα φίλε, είμαι πολύ αγχωμένος αυτό τον καιρό, μου τύχανε διάφορες αναποδιές (δεν προσδιορίζεις τι) και είμαι πολύ φορτωμένος.... γμησέ τα!!\" Ούτε δειλό θα σε θεωρήσει, ούτε θα σε κοροιδέψει και, πίστεψέ με, ούτε θα σε λυπηθεί.
Τοχω ζήσει ledzep, θεωρούσα πως ήμουν τέλεια και όταν έπαθα πανικούς και άλλα ψυχοσωματικά έτρεμα μην το καταλάβει ο περίγυρός μου (συμφοιτητές κι φίλοι)... έκανα χρόνια να το ξεπεράσω μα ένα κατάλαβα. Όταν εξωτερίκευσα το πρόβλημά μου, πρωτον το αποδυνάμωσα και δεύτερον συνειδητοποίησα πως όλοι απο κάτι κουβαλάνε μέσα τους. Ανοίχτηκα και μου ανοίχτηκαν.
Σκέψου το

[ledzep]

Ναι imagine. Αυτό ακριβώς μελετάω πλέον. Να το εξωτερικεύσω....ίσως τελικά κάνει καλό.
Και οκ να σου τύχει οταν θα είσαι με ...έναν ...ή 2 - 3 . Αν σου τύχει μέσα στο σχολή μπροστά σε όλο τον κόσμο ??? τι κάνεις ??? Εκεί είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Η τουλάχιστον έτσι τα βλέπω καπως.

[imagine]

Ναι, είναι πιο δύσκολα να εκτεθείς σε όλο τον κόσμο. Αν σου τύχει όμως κάνεις το ίδιο \"δε νοιώθω καλά, δε φταίτε εσείς, είμαι πολύ αγχωμένος αυτό τον καιρό απο άλλες αιτίες, δωστε μου λίγο χρόνο να συνέλθω\"
Οκ, δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά βοηθάει

[dreamer]

ledzep, αν κάποιος σε ρωτούσε: Γιατί \"διαλέγεις\" να είσαι κοινωνιοφοβικός; τι θα απαντούσες;

[ledzep]

Γιατί πολύ απλα έχω μπλέξει στο φαύλο κύκλο της συναισθηματικής μου υποταγής και δε μπορώ να επιβάλλω τη βαθύτερη θέληση μου και συνεπώς και την απελευθέρωση του εαυτού μου.
Όταν τα συναισθήματα μας πάρουνε το πάνω χέρι, είναι η αρχή όλων των προβλημάτων μας.
Νομίζω πως αυτή είναι η μαύρη αληθεια.

[dreamer]

ledzep, ίσως να μην το διατύπωσα σωστά. Αν κάποιος σε ρωτούσε τι \"κερδίζεις\" με το να είσαι κοινωνιοφοβικός, τι θα απαντούσες;

Το τι χάνεις είναι προφανές. Χάνεις την ποιότητα ζωής σου. Τι \"κερδίζεις\" όμως?

Να σου πω ένα παράδειγμα, για να καταλάβεις τι εννοώ.

Έστω ότι σου αρέσει μια κοπέλα. Νιώθεις, αισθάνεσαι, καταλαβαίνεις, είσαι σχεδόν σίγουρος ότι της αρέσεις και εσύ. Νιώθεις ένα άγχος όταν την προσεγγίζεις. (Αυτό συμβαίνει συμβαίνει μάλλον σε όλους, ανεξάρτητα από το αν έχουν φοβία ή όχι).

Σου αρέσει και μια άλλη κοπέλα το ίδιο. Δεν σου έχει δείξει κανένα σημάδι ότι μπορεί να της αρέσεις και συ. Και μόνο στην σκέψη ότι θα της μιλήσεις το άγχος σου χτυπάει κόκκινο. Ιδρώνουν τα χέρια σου, κοκκινίζεις τραυλίζεις, οι σφιγμοί φτάνουν τους 200. Αποφασίζεις ότι είναι πιο εύκολο για σένα να μην της μιλήσεις. Το τί έχασες είναι προφανές. Τι \"κέρδισες\" όμως;

[Winston_man]

Originally posted by dreamer Τι \"κέρδισες\" όμως;

την ηρεμια του. (+μεγαλη απογοητευση) Το εχω περασει και ξερω...

[weird]

Πριν λιγο καιρο, επρεπε να εξαταστω. Μιλωντας, προφορικα. Μπροστα σε 6 μελη εξεταστικης επιτροπης και κοινο.
Το εκανα, και μαλιστα ημουν πιο δυναμικη απο οσο θα θελα! Τραβηξα το ενδιαφερον πανω μου, πραγμα που με δυσκολεψε τελικα!
Ολο το παραπανω μου φαινοταν αδιανοητο για μενα, οταν υπεφερα απο κοινωνικη φοβια και πανικο.
Γενικως μου φαινοταν αδιανοητο το να συνεχισω να ζω.
Ευτυχως... διαψευστηκα!
Μερικα πραγματα ειναι καλυτερο να τα αντιμετωπιζουμε οταν μας χτυπανε, για να μην επεκτεινονται μεσα μας. Ετσι εκανα κι εγω. Βεβαια, τα σκηνικα που πιο κατω θα σου περιγραψω γινονταν εναν καιρο που ημουν ολομοναχη και δεν εβλεπα ψυχολογο.
Ωστοσο ο αγωνας, οποτε κι αν δοθει, με οποιον τροπο κι αν δοθει, αξιζει. Και η εκβαση του εξαρταται παντα απο εμας! Οσο αισιοδοξο κι αν μοιαζει ετσι ειναι. Αν ακουγα στατιστικες ή οποιον μου ελεγε οτι αυτο που εχεις με βασανιζει χρονια και δεν θεραπευεται, θα μουν καμενη απο καιρο τωρα.
Λοιπον.
σκηνικο 1.
Διαβαζω. Ταχυκαρδια, τρεμουλο στην φωνη. Σταματαω να διαβαζω κι εξηγω οτι εχω τρακ.
Νιωθω απαισια, ενα μηδενικο, ρεζιλεμενη, ολα τα βλεμματα πανω μου( Ολοι με κοιτουσαν εκπληκτοι! Δεν ημουν και μικρη, ημουν 21).
Τωρα σου δινω το κλειδι, την σκεψη και τακτικη που διαμορφωσα μεσα απο τον στροβιλο σκεψεων της εποχης εκεινης και που με εσωσε.
ΜΗΝ αφηνεις τα αδυνατα σου σημεια να εξαπλωθουν πανω στα δυνατα!
Αυτο σημαινει.(στο δινω σε σκεψη)\"Ναι, επαθα τρακ, τους το πα, καθαρισα. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΝΤΡΑΠΩ ΚΙΟΛΑΣ ΓΙ ΑΥΤΟ\". Αυτο ηταν, συνεχισα κανονικα, να ρωτω, να μιλω, να συμμετεχω.. Ε ενταξει ειχαν ολοι απορρησει μαζι μου.
και τωρα ερχεται η δευτερη σκεψη κλειδι\"αυτοι που δεν ξερουν κι απορουν/δυσφορουν//χλευαζουν ή κανουν οτι αλλο φανταζομαι εγω πως κανουν, δεν με ενδιαφερουν.\" Δεν θα αφησω την υποτιθεμενη εσωτερικη τους αντιδραση να με επηρεαζει. Κι ετσι συνεχιζα να λειτουργω κανονικα.
Ενιωθα σαν να ειχα μια βλαβη αλλα να πασχιζα να μην την αφηνω να επεκτείνεται σε ολο το συστημα. Να απλωνει ριζες....
σκηνικο 2.
Ειμαι για καφε με μια γνωστη που εχω καιρο να δω.
Πιανοντας το τσιγαρο και εν το μεσω κοινωνικου αγχους, αρχιζει να τρεμει τοσο το χερι μου που δεν μπορουσα να το καπνισω με τιποτα! Φυσικα η κοπελα ειδε το τρεμουλο.
Κυρια εγω, σβηνω το τσιγαρο, λεω μεσα μου, δεν μας εκατσε καλα σημερα το θεμα, και συνεχιζω να μιλω στην φιλη μου, αποδιωχνοντας απο μεσα μου εκεινο το ποσο αμηχανιας που οφειλοταν στο σκηνικο που προηγηθηκε. Ε κι η κοπελα δεν εδωσε βαρυτητα. Σημερα πια την βλεπω πιο συχνα.
σκηνικο 3..
Συχνα, αν δεις και σε παλιοτερα ποστ μου στο φορουμ ειχα να αντιμετωπισω εντονα ψυχοσωματικα λογω του κοινωνικου μου αγχους. Τρεμουλο των μυων και κυριως ενα φρικτο σφιξιμο στο στομα.. Σαν παγωμα, σαν μουδιασμα... Οσο φοβομουν ποιοι θα το καταλαβουν και τι θα πουν, χειροτερευε..
Μεχρι που αρχισα να λεω, ε το πολυ πολυ να λεν οτι εχω τικ! Ε και??? ΧΕΣΤΗΚΑ!!!!
Μετα αρχισε να υποχωρει αυτο, οσο το αγνοουσα. Εννοειται οτι εχω αφησει να το δουν χωρις να με νοιαζει. Μια στενη φιλη μαλιστα μου ειπε οτι το ειχε δει κι αυτη και καναμε πλακα.. Εφυγε, θα ξαναρθει? Και τετοια.
Τωρα πια... ολα αυτα ειναι πολυ μακρινα.
Ισως καμια φορα να δωσουν ενα παρον, ετσι για να πουν οτι καποτε υπηρχαν....
Ετσι λοιπον κι εγω στις εξετασεις μου, ειχα εφοδιαστει με βαλεριανα, κατι βοτανα αντι στρες, αλλα πεισμωσα και λεω δεν θα παρω ΚΑΝΕΝΑ απολυτως βοηθημα!
Και πηγε μια χαρα
να σου πω οτι στην αρχη ειχα κανει ομοιοπαθητικη και βοηθησε.
καλη συνεχεια στον αγωνα σου ευχομαι, και να αποκομισεις οσο πιο πολλα γινεται!
Α! κλεινοντας, καλη η παλη οταν ημουν μονη, αλλα αν δεν δουλευα ψυχοθεραπευτικα με μενα, δεν ξερω αν θα εφτανα τοσο γρηγορα εδω.
Μακια.

[ledzep]

Ναι. Δυστυχώς κερδίζω την προσωρινή μου σωματική ηρεμία. Ούτε ανεβάζω σφυγμούς, ούτε κινδυνεύω να δείξω αδυναμία πουθενά.
Βεβαιά απο την άλλη κερδίζω και απογοήτευση, γιατί αποκτάω ένα ακόμα πράγμα που με κάνει να λυπάμαι.

[weird]

Originally posted by ledzep
Και εδώ φυσικά τίθεται ένα άλλο σπουδαίο ζήτημα.

Τι είναι αυτό το οποίο μπορεί κάποιος πραγματικά να στηριχτεί και να πεί οτι ....:
Δε με νοιάζει ρε ! Ας λέει ο καθε ενας ανθρωπος του πλανήτη οτι θέλει για μένα ...εγω θα συνεχίζω να κάνω πάση θυσία αυτά που θέλω και αυτά που θεωρώ οτι είναι καλά για μένα ....και με τρεμάμενη ψυχη...και με 250 σφυγμους...γιατι εχω ΑΥΤΟ.

Δε ξέρω παιδιά. Έχετε κάτι υποψη σας ?

ημουν μονη, ολομοναχη, στο εξωτερικο. Φιλον κανεναν ουτε ειδικο ειχα κοντα. Ειχα παει σε εναν γιατρο παθολογο που μου εδωσε μυοχαλαρωτικα και μου ειπα να φυγω επειγοντως για Ελλαδα γιατι του φαινεται πως εχω καταθλιψη.
Εβλεπα τα χαπια καθε βραδυ κι ελεγα να τα παρω να τελειωνω.
ΔΕΝ ηθελα να τελειωσω.
ΔΕΝ ηθελα να γυρισω πισω απο αδυναμια.
Κι ετσι ΠΕΙΣΜΩΣΑ, και συνεβησαν αυτα που σου εγραψα πιο πανω.
Αρα η απαντηση μου ειναι, αυτο στο οποιο μπορει να στηριχτει καποιος για να αξιοποιησει ολα τα αποθεματα δυναμης που εχει μεσα του, ειναι να φτασει στον πατο, και να ΕΠΙΛΕΞΕΙ να ανεβει!

[ledzep]

Πολύ ενθαρρυντική η παρέμβαση σου weird, η οποία με βοηθάει πάρα πολύ εφόσον μου λύνεις την απορία που έχω απο την αρχή, οτι δηλαδή ίσως τελικά αμα το αφήσεις να εκδηλωθεί την ώρα που σε πιάσει να είναι και ο μόνος ουσιαστικός τρόπος αντιμετώπισης. Να συμβιβαστείς μαζί του και να το αποδεχτείς. Ήθελε θάρρος πολύ αυτό που έκανες και μπράβο σου.Μακάρι να μπορέσουμε και μεις να βρούμε τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε έτσι...Είναι η μόνη ουσιαστική λύση.

[weird]

Αν οι συνθηκες δεν ηταν τοσο αντιξοες, δεν ξερω αν θα παλευα τοσο, ωστοσο ναι, φανηκα δυνατη. Καθε φορα που αμφιβαλλω για την δυναμη μου θυμαμαι τι περασα και σιγουρευομαι
Μην χανεις χρονο, ξεκινα ψυχοθεραπεια. Αυτο δεν σημαινει φαρμακοθεραπεια.