Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ;
(Ορέστης Αλεξάκης)


Τι περιμένεις όταν περιμένεις
το Τίποτα;
Το Τίποτα δε θα 'ρθει
Το Τίποτα είν' εδώ σε περιβάλλει
φοράει λαμπρή στολή κι ωραία πλουμίδια
και τον θαυμάσιο κόσμο προσποιείται
Το Τίποτα είναι χρώματα και λάμψεις
σχήματα και μορφές
κενά και όγκοι
Μάτια που φέγγουν στοχασμό και ρέμβη
Χείλη που στάζουν ηδονή και λήθη
Σώματα που θροούν φωνές που ανθίζουν

Το Τίποτα είναι το χαμόγελό σου
το βλέμμα σου το σιωπηλό σου δάκρυ
Η δίψα τής ψυχής σου που δεν σβήνει
Το άλλο σου πρόσωπο το βυθισμένο
που σε κοιτάζει από την καταχνιά του

Το Τίποτα είσαι Εσύ Το μαύρο σου αίμα
Της ύπαρξής σου το βαθύ πηγάδι

[NADINE_ed]

Jacques Prévert (1900-1977)
?Paroles-Λόγια? (μετάφραση: Κώστας Ριτσώνης)

Ο KHΠΟΣ

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια
Δε θα μπορούσαν να φτάσουν
Για να πω
Για το μικρό δευτερόλεπτο της αιωνιότητας
Που με φίλησες
Και σε φίλησα
Ένα πρωί μέσα στο φως του χειμώνα
Στο πάρκο Μονσουρί στο Παρίσι
Στο Παρίσι
Πάνω στη γη
Στη γη που είναι ένα αστέρι



?Le Baiser de l?Hotel de Ville?
(Το Φιλί του Δημαρχείου)Παρίσι
by Robert Doisneau

[NADINE_ed]

Επίλογος αέρας - Vent d?épilogue
(ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ)


Ο αέρας σηκώνει τα κρίματα μας ψηλά,
τα στροβιλίζει για λίγο μακριά
απ? τις κουτές σκευωρίες μας
και τ? αφήνει να πέσουν πάλι στη γη·
εκεί ν? ανθήσουν.
νωπές ακόμη παίρνει τις λεξούλες
να, εκεί έλα,
τις ακουμπάει στις κορφές
των αισιόδοξων δέντρων
και τις καθίζει μετά στο χώμα
σαν αναμνηστικά ξεραμένα τίποτα.
Ο αέρας σηκώνει τα σχισμένα φύλλα
της μικρής νουβέλας
κι όπως ανεβαίνουν, γίνεται ευανάγνωστη
η σελίδα της ζωής μας, για να διαβαστεί κάποτε στη νηνεμία
σαν ένα νόημα που μας δόθηκε ακέραιο.

[NADINE_ed]

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (Τάσος Λειβαδίτης)


V

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

[Lily_ed]

Πολύ πιθανό να έχει ποσταριστεί πάλι, μα δεν πειράζει, έτσι το θυμήθηκα απόψε και το έγραψα....

Κων/νος Καβάφης " Όσο μπορείς '
ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ
(1913)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[Lily_ed]

ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΔΙΝΑΡΑ: "ΠΟΙΗΤΕΣ"

Συλλογή "Φαράγγια των αγγέλων"


Οι ποιητές πασκίζουν να υποτάξουν

σε μορφές μυστικές τους βυθούς του κόσμου

Σταλαγματιές αιμάτινες

αντιφεγγίζουν την τέχνη τους

σε στέρεα σχήματα

με χιλιάδες χρώματα και διαθέσεις

να σφραγίζουν τη μοίρα των ανθρώπων.

Πέφτει ο ήλιος

κι απλωμένοι στη γη

σκάβουν λαγούμια

να φυλάξουν τα όνειρα.

[NADINE_ed]

Για τον Ρένιο μου,
με την προσδοκία να σπάσει και τις δικές του αλυσίδες
και να τον ταξιδέψουν οι φτερούγες του μακριά από κάθε φόβο!


ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ (Οδυσσέας Ελύτης)


ʼντρας δεν είναι ούτε γυναίκα
ούτε μας έρχεται απ' τη Μέκκα

Είναι παιδί μελαχρινό
μας έρχεται απ' τον ουρανό

Κι έχει τα πλούτη του εδωπέρα
στη γης και στο χρυσόν αέρα

Έχει μια θάλασσα με φάρους
που ανάβουν μόνο για τους γλάρους

Έχει εκκλησιές που τις πηγαίνει
όπου του λεν οι πικραμένοι

Κι ένα λαγωνικό που πιάνει
τις έγνοιες πάνω στο ταβάνι

Κανείς δεν ξέρει πως τον λένε
μια του γελούνε μια του κλαίνε

Και πότε ζει πότε πεθαίνει
πότε τους άλλους ανασταίνει

Τις αλυσίδες όλες σπάει
και μ' ανοιχτές φτερούγες πάει.

[NADINE_ed]

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΣΤΙς ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΟΥ (Κική Δημουλά)


Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δεν έγινε ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου.
Οι παραισθήσεις μου ποτέ
δεν σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου.
Κι όμως
μια ανεξακρίβωτη στιγμή
σ' εξακριβώνω μέσα μου
ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.

[NADINE_ed]

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - Η ΓΕΝΕΣΙΣ(απόσπασμα) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

-Τι το καλό; Τι το κακό;
- Ενα σημείο Ενα σημείο
και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ'αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων.

-Ενα σημείο Ενα σημείο
και σ' αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε δεν υπάρχει πιά.
Και ο ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου,
έμοιαζε να ζυγιάζει το φως
και το ένστικτο ήτανε

[anthia_ed]

Every morning i wake up and say, "Today will be a graet day" even i don't feel fabulous. I have to get myself into the right frame of mind.

καλημερα σε ολους

[sabe]

Originally posted by NADINE
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - Η ΓΕΝΕΣΙΣ(απόσπασμα) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

-Τι το καλό; Τι το κακό;
- Ενα σημείο Ενα σημείο
και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ'αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων.

-Ενα σημείο Ενα σημείο
και σ' αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε δεν υπάρχει πιά.
Και ο ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου,
έμοιαζε να ζυγιάζει το φως
και το ένστικτο ήτανε

Πολύ Πολύ Πολύ αγαπημένο/ος.

Θέλουμε-δε θέλουμε,αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ'αυτό που μας συντηρεί και σ'αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί:το μαύρο,που δίνουμε,για να μας αποδοθεί λευκό,το θνησιμαίο,
αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

[NADINE_ed]

ΛOΓΙΑ (Τάσος Λειβαδίτης)


Λόγια,
που δεν τα καταλάβαμε
παρά όταν ήταν πια αργά
πράξεις ακατανόητες
που εξηγήθηκαν μιά νύχτα
σ'εναν εφιάλτη...
Κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια
μας περίμενε σε μιά πάροδο
που δεν της δώσαμε σημασία.

[NADINE_ed]

Κάνω ό,τι μου είναι δυνατό
ώστε να μη σε ενοχλεί η Αγάπη μου.
σε κοιτάω κρυφά,
σου χαμογελώ όταν δεν με βλέπεις,
με το βλέμμα μου και την καρδιά μου
φτάνω όπου θα ήθελα να σε φιλήσω,
στα μαλλιά σου,
στο μετωπό σου,
στα μάτια σου,
στα χείλη σου,
οπουδήποτε τα χάδια μου
θα μπορούσαν ελεύθερα να φτάσουν.

Victor Hugo

[NADINE_ed]

Η ΑΓΑΠΗ ΑΥΤΗ
JACQUES PREVERT (Paroles)


Έτσι βίαιη
Έτσι εύθραυστη
Έτσι τρυφερή
Έτσι απελπισμένη
Η αγάπη αυτή

Όμορφη σαν τη μέρα
Κι άσκημη σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι άσκημος
Η αγάπη αυτή έτσι αληθινή
Ή αγάπη αυτή έτσι ωραία

Έτσι ευτυχισμένη
Έτσι χαρούμενη
Κι έτσι γελοία
Τρέμοντας από φόβο σαν παιδί μες στο σκοτάδι

Κι έτσι σίγουρη
Σαν έναν ήσυχο άνθρωπο στη μέση της νύχτας
Η αγάπη αυτή που φόβιζε τους άλλους

Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλομιάζουν
Η αγάπη αυτή που την παραμονεύουν
Γιατί την παραμονεύαμε

Φοβισμένη πληγωμένη τσαλαπατημένη αφανισμένη
απαρνημένη ξεχασμένη
Γιατί τη φοβίσαμε την πληγώσαμε την τσαλαπατήσαμε
την αφανίσαμε την απαρνηθήκαμε και την ξεχάσαμε

Η αγάπη αυτή ολόκληρη
Tόσο ζωντανή ακόμα
Κι ηλιόλουστη
Είναι η δική σου
Είναι η δική μου
Αυτή που ήταν

Τούτο το πάντα καινούριο κάτι
Και που δεν άλλαξε

Έτσι αληθινό σα φυτό
Έτσι τρεμάμενο σαν πουλί
Έτσι ζωντανό έτσι ζεστό σαν καλοκαίρι

Οι δυο μας μπορούμε
Να πάμε και να ?ρθουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
Κι ύστερα να ξανακοιμηθούμε

Να σηκωθούμε να πονέσουμε να γεράσουμε
Να κοιμηθούμε κι άλλο
Να ονειρευτούμε το θάνατο
Να χαρούμε να χαμογελάσουμε να γελάσουμε
Και να ξαναβρούμε τη νιότη μας

Η αγάπη μας μένει εκεί
Πεισματάρα σα μουλάρι
Ζωντανή σαν τη λαχτάρα
Σκληρή σαν τη μνήμη
Κουτή σαν τη λύπη
Τρυφερή σαν ανάμνηση
Ψυχρή σαν το μάρμαρο
Όμορφη σαν τη μέρα
Εύθραυστη σαν παιδί

Μας κοιτάει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να πει λέξη

Κι εγώ την ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα

Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους που αγαπιούνται
Και που αγαπήθηκαν
Ναι της φωνάζω

Για σένα για μένα για όλους τους άλλους
Που δεν τους ξέρω
Μείν? εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε

Μείν? εκεί
Μην κουνηθείς
Μη φύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς

Δεν είχαμε παρά εσένα στον κόσμο
Μη μας αφήνεις να ψυχραθούμε
Πάντα πολύ πιο μακριά
Και δεν ενδιαφέρει πού
Δως μας σημάδια πως υπάρχεις

Πολύ αργότερα
Μέσα στο δάσος της μνήμης
Ανάτειλε ξαφνικά στην άκρη
Πιάσε μας το χέρι
Και σώσε μας.

[NADINE_ed]

Ο ΥΠΝΟΣ (Marc Strand)
*μτφ: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ



Είναι ο ύπνος της γλώσσας μου
μιλάει μια γλώσσα που ποτέ δεν θυμάμαι
λέξεις που εισρέουν στον ύπνο των λέξεων
μόλις προφερθούν.

Είναι ο ύπνος της μιας στιγμής
μέσα στην επόμενη, που μακραίνει τη νύχτα,
κι ο ύπνος του παράθυρου
που μεταμορφώνει τον ψηλόκορμο ύπνο των δέντρων σε γυαλί.

Ο ύπνος των μυθιστορημάτων όταν διαβάζονται είναι βουβός
όπως ο ύπνος των φορεμάτων στα ζεστά σώματα των γυναικών.
Και ο ύπνος του κεραυνού που μαζεύει σκόνη τις λιόλουστες μέρες
και ο ύπνος της στάχτης καιρό μετά.
[...]
Κι είναι και ο ύπνος που απαιτεί να ξαπλώσω
για να ταιριάξω με το σκοτάδι που 'ρχεται καταπάνω μου
σαν άλλο δέρμα που μέσα του ποτέ δε θα με βρούνε,
κι έξω του ποτέ δε θα φανώ.