Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[Dark Elf]

που μας περιμενει<ειναι η συνεχεια>:bouncing:

[Mak]

VIP


Μικραίνουν οι μέρες μικραίνουν
Για να στεναχωριούνται συντομότερες.

Σημάδι για να φύγετε πουλιά.Ετοιμάζεστε.
Μ΄εξαίσιους σχηματισμούς ομαδικότητας
Απλώνετε στον ουρανό και ζωγραφίζετε
Τον τεράστιο χάρτη της αυτοσυντήρησης
Που τυφλά θα σας πάει σε ηπιότερο κλίμα της.

Δεν σας ακολουθώ,το ξανασκέφτηκα.
Είναι πολύ μακρινό για μένα ταξίδι
Το σωτήριο παράδειγμα.Κουραστικό .
Δεν είναι στον καθένα εύκολη η αναζήτηση
Μιας ασφαλέστερης φωλίτσας ενστίκτου.

Θα μείνω εδώ,κλαδί υποδοχής
Της απογύμνωσης που έρχεται.

Βέβαια ίσως με εκδιώξει ο παράδεισος
Που παρακολουθώ επιβίωση.Όμως την παρακούω
Συλλογίζομαι,για νά ? χει δώσει τότε εντολή
Στον Νώε ο θεός να μπεί στην Κιβωτό
Και το δικό μου είδος μαζί με τα ωφέλιμα
Για αναπαραγωγή και νά ? χει γλιτώσει,
Κάποιου σκοπού ερωμένη θα είναι η στάση μου
Ρόλος μπατίρης αφανής θα την έχει σπιτώσει
Χωρίς τις ευλογίες του θεαματικού.
Πήλινος κουμπαράς μπορεί να είμαι
Χαρτζιλίκι κρυφό της οικονομίας
Ό,τι κερδίζει από τα κέφια και τα βίτσια της
-μέθυση τυφλή ισορροπία νύχτα μέρα.



Να μην ξεχάσω πουλιά,
Τότε, σ ? εκείνο το πλωτό μαντρί του Νώε
Που τόσο μερακλίδικα το καλαφάτισε η μνήμη του,
Ανάμεσα σε όλα τα προς διάσωση και αναπαραγωγή
Ήταν και η ουτοπία.
Μάλιστα, η μόνη που ταξίδεψε
Πρώτη θέση και παράθυρο.

ʼχ φυγή, ώχ σωτηρία.




ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Από τη συλλογή «Χαίρε Ποτέ»

[NADINE_ed]

Νίκος Καζατζάκης (από την "Ασκητική")

"Οι νεκροί σου δεν κείτονται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας.
Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνέεις το χνότο τους. "

[NADINE_ed]

Stephen King (από το βιβλίο του "Στάσου πλάι μου")

"Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν.
Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επεδή την ώρα που τα λες,
οι λέξεις μειώνουν τη σημασία τους -οι λέξεις συρρικνώνουν και δίνουν μια καθημερινή,
συνηθισμένη διάσταση σε νοήματα που όταν τα είχες στο μυαλό σου περιλάμβαναν τα πάντα..."

[NADINE_ed]

Μάρω Βαμβουνάκη (αποσπάσμα από το βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα")



"...Το καλό είναι πανίσχυρο, ξέρε το.

Το καλό είναι δυνατότερο από το κακό, μόνο που εμείς δεν είμαστε σταθερά καλοί, αληθινά καλοί που να αξιωθούμε την ισχύ του. Είμαστε ασθενείς, γιατί είμαστε σε όλα ασταθείς. Έτσι παραζαλισμένοι θα περάσουμε τη ζωούλα μας. Στο περίπου.

...Χθες έβρεχε κι εγώ καθόμουν στην ακροθαλασσιά. Κοίταζα τον βράχο μουσκεμένο και μούσκευα κι εγώ. Με πλημμύριζε ευγνωμοσύνη η καλοσύνη του ουρανού να συμπεριφέρεται και στους δυο μας το ίδιο. Να βρέχει το ίδιο σε δικαίους κι αδίκους. Στον βράχο τον δίκαιο, σε μένα τον άδικο. Πόσο γλυκά με παρηγορεί τουτη η καλοσύνη, η απεριόριστη που δεν κάνει διακρίσεις, που βρέχει το ίδιο πάνω σε όλους μας.

Στον βράχο τον δίκαιο, σε μένα τον άδικο.

...Χαμένος σε τίποτα δε συμμετέχεις. Καρφωμένος πουθενά δεν πας. Σκορπισμένος δεν είσαι κανένας. Από εδώ που κάθομαι σε απομόνωση, νιώθω πως ζω για λογαριασμό όλων σας, αγωνίζομαι να με γνωρίσω για το καλό σας, η ευθύνη σας με βαραίνει και συγχρόνως μ' ενισχύει. Εδώ, αισθάνομαι επιτέλους πως ετοιμάζομαι για κάτι που αξίζει."

[Mak]

Originally posted by NADINE
Μάρω Βαμβουνάκη (αποσπάσμα από το βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα")


...Χαμένος σε τίποτα δε συμμετέχεις. Καρφωμένος πουθενά δεν πας. Σκορπισμένος δεν είσαι κανένας. Από εδώ που κάθομαι σε απομόνωση, νιώθω πως ζω για λογαριασμό όλων σας, αγωνίζομαι να με γνωρίσω για το καλό σας, η ευθύνη σας με βαραίνει και συγχρόνως μ' ενισχύει. Εδώ, αισθάνομαι επιτέλους πως ετοιμάζομαι για κάτι που αξίζει."

Ναι καλό μου Ναταλάκι, κι ας νομίσαμε ότι είμαστε εσαεί ανέτοιμες..Κι ας νομίσαμε πολλά για τους εαυτούς μας.. Ήρθε η ώρα η ευλογημένη να τα απεκδυθούμε..

[NADINE_ed]

Λες,Γιωτουλίνι μου,η ταπείνωση να είναι η απάντηση;Η έπαρση να ήταν το άνθος του κακού;


Γιάννης Ρίτσος (Δοκιμασία)

Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο,
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος
έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του,
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.

[Γλαύκη]

Η μοναξια ειναι απο χωμα,η συντροφια ειναι υγρη κ ολα επαφιενται σ'αυτους που ειναι προθυμοι να διαθεσουν την ψυχη.....

[NADINE_ed]

Γιάννης Ρίτσος : «Σινάγια»

Η μοναξιά, είπε, κάθεται πίσω απ? τη φωνή μας.
Κάθεται πίσω απ? το φιλί, πίσω απ? τον όρκο
όπως το σκοτεινό μιας κάμαρας πίσω απ? το τζάμι
όπως το φίδι πίσω απ? την πέτρα
όπως, λίγο πιο κει απ? τον έρωτα, η μετάνοια.

[Mak]

SIE LIEBTEN SICH BEIDE...
(Heinrich Heine)

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε
μες στ' όνειρο μόνο ειδώθηκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;

Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης

[NADINE_ed]

Γιώργος Θέμελης : «Επίλογος»


Έρχονται νύχτες,
που βιάζονται
να γεννήσουν.

Έρχονται μέρες
που θέλουν ν? αλλάξουν,
και να φορέσουν
Αιώνες.

[NADINE_ed]

ΗΣΥΧΑΣΕ ΠΟΙΗΣΗ (Νικηφόρος Βρεττάκος)


Πρώτα πρέπει να ζήσουμε. Όσο να βρω
την άλλη μου στέγη, εκείνη του αγέρα,
μες στη σιωπή, που είναι για όλα,
μού χρειάζονται: αυτό το τζάμι που τρίζει,
το λίγο ψωμί, η φωτιά, το πουκάμισο.
Προσπαθώ να το κλείσω αυτό το νερό
που κλονίζει τη στέρνα του σαν ένας χρυσός
σπασμός ήλιου μέσα μου.
Προσπαθώ, αλλ΄αυτό
θυμώνει, αναβρύζει, χτυπά τα τοιχώματα,
βουίζει. Δεν κάνω άλλο τίποτα, φράζω,
πιέζω, λυγάνε να σπάσουν τα δάχτυλα. Είναι
ασύλληπτη η δύναμη αυτού του νερού
που τινάζεται μέσα μου νάβγει στον κόσμο.
Αυτού του νερού. Αυτού που αγαπώ.

[Mak]

Originally posted by NADINE
ΗΣΥΧΑΣΕ ΠΟΙΗΣΗ (Νικηφόρος Βρεττάκος)


Πρώτα πρέπει να ζήσουμε.

Ναι...

[NADINE_ed]

Οδυσσέας Ελύτης ("Μικρά έψιλον")

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας,
που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι ότι κάπου,
σε κάποιο καμαράκι,
κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται
να εξουδετερώσουν τη φθορά.

[NADINE_ed]

Οδυσσέας Ελύτης («Πρώτα-πρώτα»)

Κι όμως, από το τι είναι στο τι μπορεί να είναι, περνάς μια γέφυρα που σε πάει, ούτε λίγο ούτε πολύ, από την Κόλαση στον Παράδεισο. Και το πιο παράξενο: έναν Παράδεισο φτιαγμένον από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένη ακριβώς και η Κόλαση. Δεν είναι παρά η αντίληψη για τη διάταξη των υλικών που διαφέρει ―ας την φαντασθεί κανένας επάνω στην αρχιτεκτονική της ηθικής και των αισθημάτων για να καταλάβει―, αλλά που είναι αρκετή ωστόσο για να προσδιορίσει την απροσμέτρητη διαφορά. Εάν η πραγματικότητα, που την διαμορφώνουν με το ήμισυ του δυναμικού των αισθήσεων και των αισθημάτων τους οι άνθρωποι, δεν επιτρέπει για την ώρα και ίσως δεν επιτρέψει ποτέ την άλλη αρχιτεκτονική ή, αλλιώς, την επαναστατική ανασύνθεση, το πνεύμα μένει ελεύθερο και, για την αντίληψή μου, παραμένει το μόνο που μπορεί να την αναλάβει.