Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[konina]

Originally posted by monahoiot
κείμενο από τον Mario de Andrade (ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).


«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

ʼνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...».

απλα καθηλωτικο...........

[konina]

Desiderata- Max Ehrmann

Προχώρα ήρεμα ανάμεσα στον θόρυβο και τη βιασύνη, και αναλογίσου πόση ειρήνη μπορεί να υπάρξει μέσα στην ησυχία.
Όσο σου είναι δυνατόν, και δίχως υποταγή, προσπάθησε να έχεις αγαθές σχέσεις με τους ανθρώπους.
Λέγε την αλήθεια σου ήρεμα και καθαρά, άκουγε τους άλλους, ακόμα και τους πληκτικούς και αμαθείς, έχουν και αυτοί τη δική τους ιστορία.
Να αποφεύγεις τα επιθετικά και θορυβώδη άτομα.
Είναι μια ενόχληση για το πνεύμα.
Εάν συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους, υπάρχει κίνδυνος να γίνεις ματαιόδοξος ή πικραμένος, γιατί πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι από σένα.
Να χαίρεσαι τις επιτυχίες σου και τα όνειρά σου.
Κράτα το ενδιαφέρον σου για τη δουλειά σου, όσο ταπεινή και αν είναι, είναι ένα πραγματικό απόκτημα μες τις εναλλαγές της τύχης.
Να είσαι προσεκτικός στις δουλειές σου γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος από απάτες.
Αλλά αυτό να μη σε τυφλώνει και στις αρετές που υπάρχουν.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ανώτερα ιδανικά, και πάντα η ζωή είναι γεμάτη από ηρωισμούς.
Να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου .
Και προπαντός να μην υποκρίνεσαι στοργή.
Ούτε όμως να είσαι κυνικός με την αγάπη, γιατί παρ? όλη την ξηρασία και απογοήτευση, αυτή πάντα ξεφυτρώνει σαν την αιώνια πρασινάδα.
Δέξου με καλοσύνη την εμπειρία των ετών και παραχώρησε με χάρη τα πράγματα στα νιάτα.
Καλλιέργησε τη δύναμη του πνεύματός σου για να προφυλαχτείς πίσω από την ασπίδα του σε μια ξαφνική κακοτυχία.
Αλλά μη βασανίζεις τον εαυτό σου με έννοιες για το «τι θα γίνει».
Πολλοί φόβοι είναι απλώς αποκυήματα κόπωσης και μοναξιάς.
Είσαι και εσύ παιδί του σύμπαντος όπως είναι τα δένδρα και τα άστρα, και έχεις και εσύ το δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ.
Και είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, αναμφίβολα το σύμπαν φανερώνεται όπως πρέπει.
Γι? αυτό, να βρίσκεσαι σε ειρήνη με τον Θεό σου, όπως εσύ Τον φαντάζεσαι ότι είναι, και παρ? όλους τους κόπους σου και τους αγώνες σου μέσα σε αυτή τη φοβερή δίνη της ζωής, προσπάθησε να είναι ήρεμη η ψυχή σου.
Παρ? όλη την υποκρισία, τη μονοτονία και τα γκρεμισμένα όνειρα, αυτός ο κόσμος, εξακολουθεί να είναι ωραίος.
Έχε το νου σου.
Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος.

[lessing_ed]

πω πω δεν ξερω γιατι αλλα μολις το διαβασα μου ηρθε να φαω μια σοκολατα!Ευτυχως που ειναι κλειστα τα περιπτερα!!!:starhit:

[Γλαύκη]

ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομά τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
που ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

[NADINE_ed]

Αυτό το τόπικ έχει κυρίως λυρικό χαρακτήρα.Όταν το άνοιξα αρχικά είχα κατά νου ενθαρρυντικές κουβέντες,που να εμπνέουν
για θετικές προσπάθειες,στη συνέχεια εξελίχθηκε σε λογοτεχνικό χώρο, ό,τι όμορφο διαβάσαμε και θελήσαμε να μοιραστούμε...

Για άρθρα αναφορικά με τη σωστή διατροφή,την άσκηση κι ό,τι άλλο αφορά σε ένα υγιέστερο σώμα είχα ανοίξει ένα άλλο τόπικ,το οποίο
έχει ψιλοχαθεί κι ασφαλώς ο εδώ τίτλος δείχνει κατάλληλος για ενδιαφέρουσες ειδήσεις,όπως η παραπάνω κι άλλες,που κατά καιρούς αναρτήθηκαν.

Θα παρακαλούσα άρθρα σαν το παραπάνω να τ'αναρτούμε στο εξής εδώ: ΝΕΑ,ΕΙΔΗΣΕΙΣ,ΑΡΘΡΑ,ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ
Έτσι,δε θα μπερδεύονται σε λόγια λυρικά και θα μπορεί ο ενδιαφερόμενος να τα βρίσκει ευκολότερα...Σας ευχαριστώ πολύ!

Υ.Γ. ʼλμα,μου επιτρέπεις,ελπίζω,νε το μεταφέρω στο καταλληλότερο τόπικ.

Μακ,και τα δικά σου θα μεταφέρω εκεί,να είναι συγκεντρωμένα με τα υπόλοιπα...Κι όποιου άλλου βρω...

[Alma libre_ed]

NADINE μου συγνωμη για το άτοπο της δημοσιευσεις και καλα έκανες και το μετεφερες στο σωστο post .....Σε ευχαριστωωω

[NADINE_ed]

Δε θέλω συγνώμες κι αηδίες...Εγώ ευχαριστώ για την κατανόηση!
Μου επιτρέπετε,ελπίζω να τα διαγράψω τώρα από εδώ...Και πάλι ευχαριστώ!

[Mak]

(1320) by Emily Dickinson

Dear March - Come in -
How glad I am -
I hoped for you before -
Put down your Hat -
You must have walked -
How out of Breath you are -
Dear March, how are you, and the Rest -
Did you leave Nature well -
Oh March, Come right upstairs with me -
I have so much to tell -

I got your Letter, and the Birds -
The Maples never knew that you were coming -
I declare - how Red their Faces grew -
But March, forgive me -
And all those Hills you left for me to Hue -
There was no Purple suitable -
You took it all with you -

[Mak]

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ (ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ)


Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν? αγγίζω μια σκιά απ? το βήμα σου

χωρίς ? πόσο γυμνός ακόμα θα? θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μην με πιστεύεις ? κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ? την αρχή.

[NADINE_ed]

Απόσπασμα από την «Η ανορεξία της ύπαρξης» της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ


Κι ήταν σαν να είχα καταπιεί ένα συννεφάκι που μέσα μου μεγάλωνε, θέριευε, τύλιγε την καρδιά μου, σκέπαζε τα σπλάχνα μου. Ναι, μέσα μου κυριαρχούσε αδέσμευτη η αγωνία, το άγχος που μεγάλωνε μαζί με την ηλικία. Υγεία υπήρχε, αλλά δυσκολεύεται η αναπνοή όταν ξέρεις πώς πρέπει πια να ζεις χωρίς την ιδέα, το ένστιχτο του μέλλοντος. Τη μέρα που έρχεται τη χαίρεσαι βέβαια και την ευγνωμονείς, αλλά νοιώθεις και πανικό μαζί, μην είναι η τελευταία. Ο πανικός -η νέα μορφή του σύννεφου- σκοτώνει και τις πιο ελπιδοφόρες στιγμές, δηλητηριάζει ό,τι καινούριο.

Ένα τόσο σκοτεινό μέσα πώς να γεννήσει ιδέες;

Θα βγω έξω, λέω, θα βγω και θα κλείσω πίσω μου τη πόρτα. Βγαίνω και τότε ξαφνικά μου κόβεται η ανάσα. Ο τρόμος που κυριαρχεί έξω στον κόσμο είναι σαν τον δικό μου εσωτερικό τρόμο. Οι άνθρωποι ζούνε -είτε το ξέρουν, είτε όχι- χωρίς ουσιαστικό μέλλον, μισιούνται, ο ένας θέλει να εξαφανίσει τον άλλον, μην του φάει το ψωμί που απομένει. Δεν ζούνε στα σύννεφα, αλλά και η πραγματικότητα ποτέ τόσο άγρια δεν είχε αποκαλυφτεί.

Επιβλήθηκε απόλυτα η καινούρια θρησκεία, ο καινούριος μονοθεϊσμός: το Χρήμα. Κυριάρχησε η τραγικοτέρη μεταδοτική ασθένεια: ο Καταναλωτισμός. Ξέραμε, βέβαια, ότι κάποτε θα πληρώναμε το τίμημα, αλλά δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ?ταν τόσο υψηλό, αφού χάσαμε την εμπιστοσύνη στον υπαρξιακό εαυτό μας, που πάντα, στο τέλος έβρισκε μια κάποια λύση.

Κοίταξα μέσα μου ξανά κι αισθάνθηκα πιο ελαφριά, αισθάνθηκα φυσιολογική αφού δεν ήμουνα μόνη εκεί που είχα βυθιστεί. Κι ανάτειλε μια απορία: από μένα, από μέσα μου ξεχύθηκε το μαύρο σύννεφο και τύλιξε τον κόσμο ή η ύπαρξή μου ρούφηξε κι αυτή το σύννεφο που 'χε σκεπάσει όλη τη πλάση;

[Mak]

Την έχω γνωρίσει την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, σε ένα συμπόσιο ποίησης στους Δελφούς... τότε που ακόμη υπήρχε κάτι ποιητικό μέσα μου, τότε που δεν είχα χάσει ακόμη "την εμπιστοσύνη στον υπαρξιακό εαυτό" μου..

[NADINE_ed]

Να την ξαναβρείς!Ο "υπαρξιακός εαυτός" σου ακόμα...υπάρχει!
Και θα μάθεις να τον διακρίνεις ακόμα και μέσα από τη χαρά,τη συντροφικότητα,
όλα τα υπέροχα που καρτερούν να τα γευτείς.Γυρνάμε σελίδα,αλλά είμαστε πάντα εμείς.

[NADINE_ed]

ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ (ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ)


Στον Π.Σ.



Επειδή με τη δική μου γλώσσα

δεν μπορώ να σ? αγγίξω

μεταγλωττίζω το πάθος μου.

Δεν μπορώ να σε μεταλάβω

και σε μετουσιώνω,

δεν μπορώ να σε ξεντύσω

έτσι σε ντύνω μ? αλλόφωνη φαντασία.

Στα φτερά σου από κάτω

δεν μπορώ να κουρνιάσω

γι? αυτό γύρω σου πετάω

και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.

Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω

πώς ξανοίγεσαι

γι? αυτό μες στις γραμμές σου

ψάχνω συνήθειες

τα φρούτα π? αγαπάς

μυρουδιές που προτιμάς

κορίτσια που ξεφυλλίζεις.

Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά

εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου

για να τ? απαγγείλω σ? αλλόθρησκη λαλιά.

Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία

κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου

και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο

ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.

Επειδή δεν έπρεπε ποτέ

ν? αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας

και να γράψω αυτό το ποίημα

τον γκρίζο ουρανό διαβάζω

σε ηλιόλουστη μετάφραση.

[Mak]

Ναταλία, ξέρεις ότι η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι βαφτιστήρα του Καζαντζάκη?

απόσπασμα από "ΛΥΠΙΟΥ" της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ.


ΛΥΠΙΟΥ

Τα ποιήματα αποτυχαίνουν

όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.

Μην ακούτε τι σας λένε

θέλει ερωτική θαλπωρή

το ποίημα για ν? αντέξει

στον κρύο χρόνο?



Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.



Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό

μόνο μ? ένα σφίξιμο ελαφρό

που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται

αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.

Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ

ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,

πανύψηλους, που μ? ένα τίναγμα της κεφαλής

σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος»

ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»

ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:

«Το καλό με τον πόθο

είναι πως όταν χάνεται

χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».



Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

[Mak]

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
είδε κάποτε σ? ένα αβέβαιο όνειρο.

Τάσος Λειβαδίτης, από τη συλλογή Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου (1990)