Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[Γλαύκη]

Η πορτοκαλένια

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει,
σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
Eτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί,
έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα,
έτσι καθώς αστραψανε χελιδονοουρές,
σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές,
σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια,
κι όλα μαζί συνάχτηκάν κι όλα μαζί την είδαν,
κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!
Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος,
όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει.
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια,
τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές,
τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

-Σήκω μικρή, μικρή, μικρή πορτοκαλένια!
Oπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός θεός,
που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό ανέμους!

Οδυσσέας Ελύτης

[NADINE_ed]

Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
... Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.


Ν. Καζαντζάκης

[NADINE_ed]

Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,
και τον Ουρανό σ? ένα αγριολούλουδο,
να κρατήσεις το ʼπειρο στην παλάμη σου
και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.


William Blake

[Mak]

"Στη διάρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίες, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος. Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μιά για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα.."

''Ο Κήπος με τις αυταπάτες'' Οδυσσεας Ελύτης

[Γλαύκη]

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ?χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία
πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων..
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α!ναι..
Ξέχασα να σου πω πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα..
Κι αυτό γιατί σ? αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι..
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα!
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ..
Εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων..
Σ? όποιο μέρος της γης,σ? όποια ώρα..
Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο?
Εκεί θα σε περιμένω,αγάπη μου!

Λειβαδίτης

[NADINE_ed]

Amir Or : ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ


Σ' αυτό το ευάλωτο φως που χαμηλώνει
το μάτι βαραίνει από σκιά, βαθαίνει από απουσία.
Πράγματα αιωρούνται στο χώρο,
καθηλώνονται μόλις γίνουν ορατά, διάφανα-
κι ο τρόπος που υπάρχουν τώρα
είναι ο τρόπος τους να σβήνουν.

Το μάτι δημιουργός έχει εξασθενήσει'
κι ο κόσμος που κυλούσε -είναι σχεδόν όλος θάλασσα'
όποιος κι αν βρίσκεται μπροστά μου, πίσω μου, πλάι μου-
είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.
Και είναι ήδη αργά. Και η μέρα έφτασε στο τέλος της.
Και απομείναμε εδώ, μόνοι.

Στις όχθες του κόσμου
εκεί καθίσαμε, εκλιπαρώντας τις ψυχές μας-
εκεί θρηνήσαμε, αόμματοι,
όταν το βλέμμα μας βυθίζεται στην απέραντη θάλασσα
και ξαφνικά θυμόμαστε
ποιοι έχουμε υπάρξει.

[NADINE_ed]

ΠΑΡΑΔΟΧΗ (Γιάννης Ρίτσος)

Νικημένος απ? το γαλάζιο
με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής
πεθαμένος από ζωή
πεθαμένος από νιότη
βουλιαγμένος κάτου απ? τη φωτιά του
με το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του-

Το κύμα της μέρας δεν εύρισκε αντίσταση
μήτε σ? ένα χαλίκι της σκέψης του.

Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα
και για το θάνατο.

[otiosa]

Από την υπογραφή του μέλους Eli:
"Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δίαιτες; Γιατί καμία δεν έχει αποτέλεσμα!!!"
Όντως!!!! :thumbup:
Μια αλήθεια που σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις κάποια πράγματα.

[Mak]

Originally posted by otiosa
Από την υπογραφή του μέλους Eli:
"Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές δίαιτες; Γιατί καμία δεν έχει αποτέλεσμα!!!"
Όντως!!!! :thumbup:
Μια αλήθεια που σε βοηθάει να απομυθοποιήσεις κάποια πράγματα.

:thumbup: συμφωνώ και επαυξάνω otiosa!

[Mak]

Ήταν κάποτε ένας γιατρός.
Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη που έμενε για να πάει σε μια άλλη
γειτονική όπου είχε δουλειά, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε.
Σταμάτησε και την ρώτησε:
«Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;»
Και η πανούκλα απάντησε: «Είναι η σειρά μου».
«Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά;» ρώτησε ο γιατρός.
«Λίγους, γύρω στους χίλιους», απάντησε η πανούκλα.
Μετά από μια εβδομάδα ο γιατρός (έχοντας ενημερωθεί εν τω μεταξύ για
την κατάσταση στην πόλη του) επέστρεψε, και στην είσοδο της πόλης
αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε
«Μου είπες ψέματα», της είπε. «Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους
και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες».
Κι εκείνη απάντησε: «Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους
υπόλοιπους τους σκότωσε το άγχος και ο φόβος».

Το άγχος και ο φόβος είναι περισσότερο θανατηφόρα από την πανούκλα που βιώνουμε.
Τις περισσότερες φορές ο φόβος μήπως συμβεί το χειρότερο είναι
χειρότερος από το να συμβεί το χειρότερο
Στη ζωή μας βιώνουμε εκατομμύρια καταστροφές από τις οποίες η
συντριπτική πλειοψηφία δεν συμβαίνει ποτέ. Τις βιώνουμε μόνο στο μυαλό
μας.
Συλλογικά και ατομικά όλοι κάτι φοβόμαστε: τη χρεοκοπία, την απόλυση,
την κατάρρευση του ευρώ, τους ιούς, τους χωρισμούς, μήπως πέσει ο
ουρανός στα κεφάλια μας.
Ο φόβος όμως δυστυχώς είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικής
χειραγώγησης. Το δηλητήριο που παραλύει τη δράση και την αντίσταση
στην επέλαση οποιασδήποτε εξουσίας.
Η υπερβολική ανησυχία οδηγεί σε ακινησία.
Αν αρχίσουμε να ζούμε στη στιγμή ο φόβος εξαφανίζεται.

Ο κάθε φόβος έρχεται μέσα από μια επιθυμία.
Έτσι αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ποια
επιθυμία είναι αυτή που τον δημιουργεί και αν είμαστε αρκετά
συνειδητοί θα διακρίνουμε τη ματαιότητα που κρύβεται πίσω από αυτή την
επιθυμία.
Ο φόβος επίσης προέρχεται από την ανασφάλεια μας για το αύριο.
Το αύριο όμως πάντα θα είναι ανασφαλές. Η ζωή είναι όμορφη επειδή
είναι ανασφαλής. Η ανασφάλεια χρωματίζει με ομορφιά τη ζωή μας.
Η ζωή είναι όμορφη γιατί έχει ανατροπές. Δεν είναι δεδομένη. Η ζωή
είναι όμορφη γιατί υπάρχει ο θάνατος. Η ζωή έχει αξία γιατί μπορεί να
χαθεί.
Αν δεν μπορούμε να την χάσουμε τότε η ζωή γίνεται φυλακή. Δεν θα
μπορέσουμε να την απολαύσουμε.
Όπως λέει ο Όσσο :
«ʼκου πάντα το κάλεσμα του αγνώστου και αφέσου να βρίσκεσαι πάντα σε
κίνηση. Ποτέ μη προσπαθείς να αγκιστρωθείς από κάπου.
Το να αγκιστρωθείς σημαίνει να πεθάνεις. Είναι ένας πρώιμος θάνατος»
Λίγη αίσθηση του χιούμορ, λίγο γέλιο, αθωότητα παιδιού- και τι έχεις
να χάσεις; Προς τι ο φόβος ;
Τίποτα δεν έχουμε. Έχουμε έρθει χωρίς τίποτα, Χωρίς τίποτα θα φύγουμε.

Ο Σενέκας, διάσημος Ρωμαίος Στωικός φιλόσοφος είπε:
Timendi causa est nescire. που σημαίνει: η αιτία του φόβου είναι η άγνοια.
Ποια άγνοια; Η άγνοια ότι τα πάντα συμβαίνουν στη ζωή μας για ένα
μοναδικό λόγο. Για να μας αφυπνίσουν από το λήθαργό μας.
Για να πονέσουμε, έτσι ώστε μέσα από τον πόνο να αναγκαστούμε να
φέρουμε στην επιφάνεια την αληθινή μας φύση. Η άγνοια ότι το δράμα της
ζωής μας είναι τέλειο.

Και όπως πρόσφατα μου είπε ένας καλός φίλος και δάσκαλος :
Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Κι αν δεν είναι όλα καλά θα σημαίνει πως
το τέλος δεν ήρθε ακόμη....

[Mak]

Απροσδοκίες (Κική Δημουλά)

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives ? αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Κική Δημουλά, Απροσδοκίες, Από τη συλλογή Χαίρε ποτέ (1988)

[NADINE_ed]

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ : ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ


Μου είπες ?όχι άλλο? κι έφυγες.

Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τα αναγεννούσε απ? την αρχή, σε χρωματισμούς και φωτοσκιάσεις νέες. Φωτοσκιάσεις νοσταλγίας. Αν κάθε κόσμος χρειάζεται τον ήλιο του για να τριγυρίζει γύρω του και να ρουφά ζωή, αυτό το δικό σου ?όχι? έγινε τώρα ο ήλιος του κόσμου μου και γύρω απ? αυτό γύριζε η ύπαρξή μου συνεχώς.

Σε νοσταλγούσα.

Η νοσταλγία δίνει στην ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς.

Κυκλοφορούσα ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό μετάγγιζε στη καθημερινότητά μου ποίηση και συγκίνηση. Το ανούσιο σκηνικό της καθημερινότητάς μου μεταποιήθηκε σε ένα μυστηριακό ιερογλυφικό που ξεκίνησα με ζήλο παθιασμένο να αποκρυπτογραφήσω.

Όλα του βίου μου πήραν μια θέση και συγκλείνανε στο μέγα ερωτηματικό της καρδιάς μου: Πότε θα ξανάρθεις;

Νοσταλγώντας σε, γινόμουν άμορφος κι αδικημένος. Η αίγλη του αδικημένου έριχνε στο πρόσωπό μου χλωμό φωτοστέφανο και με ξεχώριζε απ? όλους τους άλλους γύρω μου που κανείς καημός δεν εξάγνιζε το δικό τους βλέμμα.

Βαφτισμένη στην απουσία σου, πήρε επιτέλους σκοπό η ζωή μου.

Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες περιπέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.

Η απουσία σου μου γέμιζε την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην κύλησε η απουσία σου σαν πλημμύρα μπόρας και να το πλημμύρισε. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται; Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς, να τον οραματίζεσαι και την έκσταση η ερημιά στην φωτιάζει.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ? την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.

Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!

Αρχές φθινοπώρου, τελικά, ένα τηλεφώνημα ήταν δικό σου?

Εγώ που όλον αυτό τον καιρό με οδύνη χαρακτήριζα οποιοδήποτε κάλεσμα μονάχα σαν ?Δεν είσαι εσύ ακόμα? με παρατηρούσα να σε υποδέχομαι ψυχρά, με απάθεια, σαν τίποτα να μην συμβαίνει.

Καμιά μα καμιά αυτογνωσία μας δεν είναι ικανή να προβλέψει την αντίδρασή μας κάποια δεδομένη ώρα, όταν πράγματι η ώρα αυτή φτάσει. Από τον τόνο της φωνής σου αισθάνθηκα πως ήσουν έτοιμη να γυρίσεις κοντά μου, έτοιμη να ζητήσεις συγνώμες και να δώσεις όρκους. Και τρόμαξα?

Παρέδιδες όλα σου τα όπλα κι έκανες όλη σου την λαμπρή εξουσία πάσα σε μένα. Μου μεταβίβαζες το ξίφος της απόφασης για τη ζωή μας.

Η απουσία σου τερμάτιζε εδώ και η μαγεία της και η αξία της μ? εγκατέλειπαν απροετοίμαστο. Ότι ποθούσα κι ότι λαχταρούσα μου προσφερόταν στο πιάτο με άπρεπη, άσεμνη ευκολία.

Γυρνούσες πάλι σε μένα. Η τραγωδία μου τέλειωνε πιο κακόγουστα και κοινότυπα κι απ? το αίσιο τέλος παλιάς ταινίας ελληνικής.

Κι εγώ που τώρα πια κάτι έχω μάθει περισσότερο για τις αλχημίες της παρανοϊκής μου ψυχής, αντέδρασα σαν κακομαθημένο κι εγωιστικό παιδί για να μην χάσω το πανάκριβο δώρο που αξιώθηκα. Για να μην μου λιώσει μέσα στην πλήξη της επιστροφής σου.

Μου είπες: Εντάξει, κέρδισες, θέλω ξανά να γυρίσω κοντά σου.

Τούτη η νίκη μου δεν μ? ενδιαφέρει πια, τούτη η ήττα σου δεν είναι αυτό που γυρεύω.

Και τώρα, σου είπα όχι εγώ για να διαφυλάξω απ? την παρουσία σου, το πολύτιμο απόσταγμα της απουσίας σου.

[otiosa]

http://9gag.com/gag/4435726 Τι θα γίνει εάν σταματήσεις να προσπαθείς?

[ada_gia_pada]

Αγάπη δεν είναι...
να βρεις κάποιον για να ζήσεις μαζί του..
Αγάπη είναι ..
να βρεις κάποιον που να μην μπορείς να ζήσεις χώρια του....!

[Mak]

Κανείς δεν θα γλιτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θα 'χει
ούτε μισό μισοσβησμένο όχι.
Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε -
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ.

Κατερίνα Γώγου - 1980