Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[may_ed]

υπεροχο ποιημα και υπεροχη ερμηνεια απο την ελευθερια αρβανιτακη..!

[NADINE_ed]

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ (ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ)
[Το έχει υπέροχα μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκις στα "Τραγούδια της αμαρτίας" /1996]


Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

[NADINE_ed]

Η Αγάπη (ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ)

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα ματια που κουράστηκαν τους δρομους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;
"απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

[NADINE_ed]

"Το Κάλεσμα του Εραστή" (ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ)


Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι ʼγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε εκπρόσωπό της.
Υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου, Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

[NADINE_ed]

ΚΕΡΙΑ ( Κωνσταντίνος Π. Καβάφης )

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

[NADINE_ed]

ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ( Μανόλης Αναγνωστάκης )

Αὐτὴ ἡ μέρα πέρασε χωρὶς καμιὰν ἀπόχρωση
Τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες
(Ἴσως ἡ ἀπαρχὴ ὁμοίων ἡμερῶν)
ἔσβησεν ἔτσι ἀνάλαφρα ὅπως ᾖρθε
χωρὶς νὰ παιχνιδίσει ὁ ἥλιος στὰ κλαδιὰ
Τράβηξε τὶς κουρτίνες της μὲ διάκρισην ἡ νύχτα.
Μιὰ μέρα τόσο διάφορη ἀπ᾿ τὶς ἄλλες
Χωρὶς τὰ σύμβολα τοῦ «πλήν» καὶ τοῦ «σὺν»
π᾿ αὐλακώνουν τὴ σκέψη
Χωρὶς νὰ βαραίνει κἂν τὴ ζυγαριὰ τῆς μνήμης
Πὲς σὰ μιὰ σαπουνόφουσκα ποὺ τρυπήσαμε μὲ τὴν καρφίτσα
Σὰν τὸν καπνὸ τσιγάρου χωρὶς ἄρωμα.
Ἔτσι ἔπεσε ἕνα φύλλο ἀπὸ τὸ καλαντάρι
Δίχως τὸν παραμικρότερο ἦχο
(Χάθηκε καὶ δὲν ψάξαμε νὰ τὸ βροῦμε)
Ἔμεινε τὸ συρτάρι μας ὅπως τὸ ἀφήσαμε.
Ἴσως -λές- πὼς δὲν ἤτανε κἂν μία μέρα
Μόνο που σήμερα φωνάζουν ἀρνητικὰ οἱ ἀριθμοὶ
Τὸ ρολόι γυρισμένο ἕνα ἀκόμη εἰκοσιτετράωρο
-Λές- πῶς περάσαμε ἀσυνείδητα τὰ μεσάνυχτα
Ἕναν ὁλόισιο ἀσφαλτοστρωμένο δρόμο.

[NADINE_ed]

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
(Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου)
(Το έχει μελοποίσει ο Μάνος Λοΐζος)


Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.

Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.

Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα ?θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα, δε στο 'πα ακόμα.

[NADINE_ed]

ΛΙΓΑ ΓΑΡΟΥΦΑΛΑ
(Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου)
(Επίσης μελοποιημένο από τον Μάνο Λοΐζο)

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα

[NADINE_ed]

-Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος
μ' αυτόν που γνώρισες,
μ' αυτόν που αγάπησες
στο χτες.
-Μ' αυτόν που σήμερα συνάντησες
σ' έναν τόπο,
σ' έναν χρόνο'
ύποπτα τυχαία.
-Μ' αυτόν που αύριο
στις θύμησες,
στα όνειρα σου
πάλι θα καλέσεις.
-Κοντά σου να γυρίσει
τα μάτια σου για λίγο
ν' αγγίξει και γλυκά
να τα φιλήσει.
-Έχω αλλάξει κι αλλάζω
σαν το νερό που ρέει
στο ποτάμι,
σαν τον χρόνο που εργάζεται
στον χώρο.
-Έχω λησμονήσει πως είναι
να σ' αγαπούν,
έχω λησμονήσει πως είναι
να αγαπάς.
-Κι αυτό με θλίβει'
και με θλίβει πιότερο
να με λυπούνται'
γι' αυτήν μου την ανικανότητα,
γι' αυτήν μου την ανυπαρξία.
-Τίποτε δεν μένει ίδιο
μήτε εσύ,μήτε εγώ'
μονάχα οι θύμησες
μονάχα αυτές,ίδιες μένουν.
Αυτές που ζωντανές κρατήσαμε
και όμορφες με παραμύθια
ντύσαμε...

-Γ.Ρινάκης-

[Lenaki_ed]

"Οι άνθρωποι σπαταλούν μια ολόκληρη ζωή κυνηγώντας την ευτυχία: γυρεύοντας τη γαλήνη. Κυνηγούν άπιαστα όνειρα, εξαρτήσεις, θρησκείες, ακόμη και άλλους ανθρώπους, ελπίζοντας να γεμίσουν το κενό που τους στοιχειώνει. Η ειρωνία είναι ότι το μόνο μέρος που χρειαζόταν να ψάξουν τελικά, ήταν μέσα τους". (Ramona L. Anderson)

"Αισθανόταν ότι ολόκληρη η ζωή του ήταν ένα είδος ονείρου, και μερικές φορές αναρωτιόταν τίνος όνειρο ήταν και αν το διασκέδαζε!" (Douglas Adams)

"Μερικά από τα ωραιότερα πράγματα στον κόσμο είναι αόρατα, γι'αυτό κλείνεις τα μάτια όταν φιλάς, κλαις ή ονειρεύεσαι..."

"Αν αγαπάς κάποιον είσαι πρόθυμος να εγκαταλείψεις τα πάντα για κείνον/η, αλλά αν σε αγαπά, δεν θα σου το ζητήσει ποτέ".

"Να με σκέφτεσαι όταν γελάς αλλά να μη γελάς όταν με σκέφτεσαι". (Νίκος Σεργιανόπουλος 05/12/1996).

[Lenaki_ed]

" Μεσα στη βουη του δρομου ηταν να 'βρω το ονειρο μου,
να το βρω και να το χασω κι ουτε πια που θα το φτασω...
Μια στιγμη περασε μπρος μου κι ηταν η χαρα του κοσμου,
η χαρα που μας ματωνει σαν οι πιο μεγαλοι πονοι.
Περασε οπως περνουνε οσα δεν θα ξαναρθουνε -
πουλιά που'χουν φτερουγισει συννεφα μεσα στη Δυση.
ΚΙ αφησε στο Περασμα του-περασμα ΖΩΗΣ,ΘΑΝΑΤΟΥ-
στην καρδια μου σα σφραγιδα ω' ... την πεθαμενη ελπιδα.
Μιαν ελπιδα πεθαμενη που μας ζει και μας πεθαινει
κι ολο μας τραβαει δω κατου ως την πορτα Του Θανατου.
Ονειρο γλυκο και ξενο και παντοτινα χαμενο,
σε κρατω στο νου μου ακομα σαν τριανταφυλλο στο στομα.
Οταν περασες με πηρες κι ολες μου ανοιξες τις θυρες
με το μαγικο κλειδι σου του χαμενου παραδεισου.
(ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ)

[NADINE_ed]

"Η Αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της. Ακόμα και την ίδια την αγάπη"

"Αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου!"

"Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε σένα και σε μένα είναι οι σιωπές.
Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε"

"Tα πλοία είναι πιο ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δε φτιάχτηκαν γι' αυτό το σκοπό"

"Αναβάλλω άρα ονειρεύομαι"

"Ζωή δεν είναι ό,τι βλέπεις και αγγίζεις, αλλά ό,τι αγαπάς και σκέφτεσαι"

"Ζωή είναι ό,τι διεκδικείς"

[NADINE_ed]

Η ΦΥΓΗ ( Γιώργος Σεφέρης )


Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

[smile002]

Το να πονεις κ να το λες,
αυτο δεν ειναι πονος.
Μα να πονεις κ να μην κλαις,
κ να το ξερεις μονος.

(κρητικη μαντιναδα)

[NADINE_ed]

Σου στέλνω αστέρια από ψηλά
έβγα,να δεις,χαρά μου,
που σχηματίζουν "σ'αγαπώ"
κι ας βρίσκεσαι μακριά μου.

(κρητική μαντινάδα)