Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[smile002]

Δεν ξέρω
πώς είναι ν? αγαπάς μια στιγμή?
μια φλόγα που στην ανάμνησή σου σβήνει?
μια θύμηση γλυκιά και πικρή
που με γυρνά σε ξεχασμένους τόπους?
Δε γνώρισα
πώς είναι να κρατάς μια στιγμή?
να μην αφήνεις να ξεφύγει μια πνοή?
που σαν αχός στο τέλος θα χαθεί
στο παιχνίδι που σκάρωσε ένα βράδυ η μοίρα.
Δεν έμαθα
ποτέ μου να μιλώ με φτιασίδια?
μα αυτό, μάτια μου, σε πήρε μακριά?
σε τόπους μακρινούς, πέρα από μένα?
Νιώθω
πώς είναι ν? αγαπάς μια ζωή?
να χάνεσαι σε ένα παραμύθι?
μα, πες μου, μάτια μου, ποιο είναι το τέλος
και ποια η αρχή?;
Σε σένα αφήνομαι,
κρατώ τη στιγμή σου
ώσπου να σε χάσω ξανά
μέχρι να βρω την πηγή σου?
Μάτια μου, μη με ψάξεις!
Θα ζω στις στιγμές?
Σ? αυτές που δεν αγάπησα,
Σ? αυτές που δεν κράτησα,
Σ? ένα χάος που εγώ
ποτέ δεν κατάλαβα?

[NADINE_ed]

ΝΙΤΣΕ: "Μ'αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ'την πληγή του"

[smile002]

Στην πικρή σου σιωπή
προσπαθώ μια ρωγμή να τραβήξω
σαν γραμμή μολυβιού σε χαρτί που κυλά
των ματιών σου σημάδια δυο στάλες ηχούν?
Και οι λέξεις μου χάνονται
σε μια λίμνη βαθιά
με νερά σκοτεινά, του βυθού σου τα χνάρια?
Κι όταν τα φύλλα θα πέσουν,
όταν το λευκό θα σε βρει,
όταν ο ουρανός σου τελειώσει
κι η σιωπή σου σαν κραυγή ακουστεί
θα ?χω χαθεί, δε θα ?μαι πια εκεί?
Η αυγή πλησιάζει κι η νύχτα μικρή,
η φωτιά σου έχει σβήσει
η απουσία μου πεθαίνει στις στάχτες της?
κι εγώ δεν είμαι εκεί?

[NADINE_ed]

ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ ( Τάσος Λειβαδίτης )

Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.
Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί.Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε,
επιμέναμε.Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους,δάκρυα,ασέλγειες,κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.

Μα όταν κείνο το βράδι σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλοί
κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω
και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι άδειο, σαν ένας τάφος
που ζητάει τον νεκρό του,
και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου,κι εγώ
καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,
έκλαψα-έκλαψα τότε ατέλειωτα,
καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά,
πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι.

[NADINE_ed]

ΦΩΝΕΣ ( Κων/νος Καβάφης )

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

[NADINE_ed]

ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ( Κική Δημουλά )

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

[NADINE_ed]

ΕΠΙΡΡΟΕΣ ( Κική Δημουλά )

Κάτι τι σου είπε η βροχή,
κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,
κι έγινε η μορφή σου
τζάμι θολό,
που πίσω του μπορεί
κανείς ανενόχλητα
μήνες απρόοπτους
να περάσει...

[NADINE_ed]

ΕΜΜΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ( Κική Δημουλά )

Ευλογημένο να'ναι το Εμπόδιο
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής διακιολογίας
ότι δεν φταίμε εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης Χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκάματιάρικο άλλοθί της
η Αλλοτρίωση μας.

[sabe]

Nadine,γιατι ημουνα σιγουρη οτι διαβαζεις και αγαπας την ποιηση;Και με πολλες/ους απο σας εχουμε κοινες ποιητικες αγαπες Σεφερη,Ελυτη,Λειβαδιτη,Νερ� �υδα,Πολυδουρη,να αναφερω Καρυωτακη,Σκαριμπα,Νικανορ Παρρα,Φρηντ,Καββαδιας,Ριτσ� �ς,Κατερινα Γωγου,αλλα και τους απαραμιλλους στιχους απο Νικολακοπουλου,Λ.Παπαδοπου λο και Ασιμο.Δεσμευομαι να επανελθω με στιχους απο επιλεγμενα πολυαγαπημενα ποιηματα.Θα με ενδιεφερε να διαβασω και δικα σας ποιηματα,ειμαι σιγουρη οτι γραφετε αρκετοι.Δημουλα,τωρα τελευταια εχω ξεκινησει να διαβαζω,εξαιρετικη ποιητρια.Οταν διαβαζω τοσο μεγαλους ποιητες,παντα με πιανει ενα δεος,ποσο προικισμενο πνευμα διαθετουν καποιοι ανθρωποι,τι ευλογημενοι που ειναι...

[NADINE_ed]

Πραγματικά ευλογημένοι!Αν και δυστυχώς,συνήθως ο πόνος και η μοναξιά δημιουργούν αυτά τα μικρά θαύματα...
Όμως δίνουν τόση παρηγοριά και ψυχική ανάταση σ'εμάς...θα ήταν ευχής έργο να ήταν καλότυχοι κι ευτυχισμένοι!
Εν αναμονή λοιπόν και των δικών σου επιλεγμένων πολυαγαπημένων ποιημάτων...ή δικών σου δημιουργημάτων...

[alalumaki]

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.

Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.

Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.

Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.

Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;
Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.

Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.

Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.
Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ....από το ΤΩΡΑ !
Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

-Αγνωστος συγγραφέας-

[smile002]

Τά Πάθη τῆς Βροχῆς (Κική Δημουλά)

Ἐν μέσῳ λογισμῶν και παραλογισμῶν
ἄρχισε ἡ βροχή να λιώνει τἀ μεσάνυχτα
μ' αὐτόν τον νικημένο πάντα ἦχο
σί, σί, σί.
Ἦχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ἦχος κανονικός κανονικῆς βροχῆς.

Ὅμως ὁ παραλογισμός
ἄλλη γραφή κι ἄλλην ἀνἀγνωση
μοῦ μαθε για τούς ἤχους.
Κι ὅλη τή νύχτα ἀκούω καί διαβάζω τή βροχή,
σἰγμα πλάι σἐ γιῶτα, γιῶτα κοντἀ στο σίγμα,
κρυστἀλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ἕνα ἐσύ, ἐσύ, ἐσὐ.

Κάθε σταγόνα κι ἕνα ἐσύ,
ὅλη τή νύχτα
ὁ ἴδιος παρεξηγημἐνος ἦχος,
ἀξημέρωτος ἦχος,
ἀξημέρωτη ἀνάγκη ἐσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σάν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ νἀ διηγηθεῖ
καἰ λέει μόνο ἐσύ, ἐσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ἔνταση μονολεκτικἠ,
τό ἕνα ἐσύ σἀ μνήμη,
τό ἄλλο σάν μομφἠ
καί σἀν μοιρολατρία,
τόση βροχή γιά μιά ἀπουσία,
τόση ἀγρύπνια γιἀ μιἀ λἐξη,
πολύ με ζάλισε ἀπόψε ἡ βροχή
μ' αὐτἠ της τἠ μεροληψία
ὅλο ἐσύ, ἐσύ, ἐσὐ,
σἀν ὅλα τ' ἄλλα νἀ 'ναι ἀμελητἐα
καἰ μόνο ἐσύ, ἐσὐ, ἐσύ.

[NADINE_ed]

Απόσπασμα από την ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ της Μαρίας Πολυδούρη,
το γράμμα της στον κόσμο,που ποτέ δεν έγραψε σ'εκείνη κατά τη φίλη της,Έμιλι Ντίκινσον

"... Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ? αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι? όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ? αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;

Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ? στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι? αυτοί? Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; ʼνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι? άλλοι - οι λίγοι - προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι? όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ? σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι? αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα?

...

?Πόσο είνε αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια?, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου?

Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πεια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω - αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή - μέσ? απ? τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο? Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη? είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος? κι? όμως - θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπερνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια? Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ? εύρω μοναδική κι? αξέχαστή μου αγάπη? Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ? να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ?ριχνες σαν έφτανα? τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου? να ιδώ τα χέρια σου ν? απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν? να ιδώ? να νοιώσω το φίλημά σου? Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν?

Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη? Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι? αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν? ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν? αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν? αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ? τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι? όταν έρθ? η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια?"

[NADINE_ed]

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ( Κική Δημουλά )

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.


Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.


Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.


Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

[NADINE_ed]

Απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ (27/5/1998):


"...Τρύγισε την ημέρα. Μη την αφήσεις να πάει χαμένη η κάθε μέρα.
Ότι χαρές είναι να σου δώσει μη τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς.
Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη.
Είναι εκείνο που ο Όμηρος μας το είπε με το παράδειγμα των βοδιών του Απόλλωνα.
ʼντε να σας πω και ένα Σεφέρη τώρα. Λέει:Οι σύντροφοι στον ʼδη.
Ποιοί είναι οι σύντροφοι στον ʼδη, οι καταδικασμένοι δηλαδή και στη ζωή και στο θάνατο. Σα να μη ζήσανε.
Ακούστε τι λέει ο Σεφέρης: Αφού μας μέναν παξιμάδια τί κακοκεφαλιά να φάμε στην ακρογιαλιά του θεού (Ήλιου)
τ' αργά γελάδια που το καθένα κι ένα κάστρο για να το πολεμάς σαράντα χρόνους και να πας να γίνεις ήρωας κι άστρο!
Πεινάσαμε στης γης την πλάτη σα φάγαμε καλά πέσαμε εδώ στα χαμηλά ανίδεοι και χορτάτοι.
Τι σημαίνει εδώ φάγανε τα γελάδια του ήλιου; Τα γελάδια του ήλιου κατά μία έννοια είναι 365.
Σημαίνει: μην αφήσετε, μην σπαταλήσετε άδικα και ανόητα τις μέρες σας.
Την κάθε μέρα να την βλέπεις και να την καρπώνεσαι μέσα σε μέτρα, μην την αφήσεις και περνάει γιατί την έχασες.
Και δεν θα ξαναρθεί. Και φεύγει κι άλλη κι άλλη κι άλλη...τα σβηστά κεριά του Καβάφη.
Και στο τέλος μια απέραντη σειρά από κεράκια σβηστά. Λοιπόν, αυτό είναι.
Να τη χαιρόμαστε τη ζωή, είναι οδηγία και ευλογία και νόημα και εντολή.
Η πιο σπουδαία εντολή, ας πούμε ελληνική, ενός ελληνικού δεκαλόγου.
Να τη χαίρεσαι τη ζωή, μέσα σε μέτρα όμως. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να φτάνεις στην ύβρι.
Αυτό είναι το νόημα, που σημαίνει κατάφαση.
Λοιπόν κι όσο δεν έχουμε αυτή την αγρύπνια κι αφήνουμε και περνάει η μέρα και περνάει και αύριο και αύριο
και έχεις καιρό και έχεις καιρό, κάποτε θα πάθουμε εκείνο που έπαθε ο Θαλής, αυτός τό έπαθε συνειδητά βέβαια,
αυτό λέω και τελειώνω, έρχομαι σε σας, τούλεγε η μάνα του παντρέψου Θαλή.
Ο Θαλής, πολύ μεγάλος, τρομακτικό πνευματικό μέγεθος στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο Θαλής ο Μηλίσιος.
Του έλεγε λοιπόν η μάνα του...είχε αφιερωθεί εκεί στις έρευνές του...παντρέψου γιέ μου.
Της έλεγε: έχω καιρό μάνα, ουκέτι καιρός, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να παντρευτώ. Παντρέψου γιέ μου και παντρέψου παντρέψου...
Όποτε μια μέρα του λέει: παντρέψου γιέ μου! (Και εκείνος) λέει εκείνο το περίφημο: ούπω καιρός, δεν είναι πια καιρός.
Αυτό είναι το νόημα να χαιρόμαστε τη ζωή, αλλά μέσα σε μέτρα.
Δεν είναι όλα κοιλιά και στομάχι και μήτρα με τη χλωρίδα της, του ευλογημένου θηλυκού.
Οι τρεις αιτίες που κίνησαν την ιστορία λέει ο Ουγκό είναι το μυαλό, η καρδιά, λέγοντας η καρδιά, εδώ είναι και τα συναισθήματα
και η κοιλιά,κυρίως η κοιλιά του θηλυκού, με την έννοια όχι του φαγητού αλλά της γεννετήσιας βουλιμίας (γέλια).
Λοιπόν όταν είμαστε άγρυπνοι και χαιρόμαστε σωστά τη μέρα μας, για να ολοκληρώσω, χαίρομαι,
είμαι άγρυπνος και ξέρω ποιά είναι η πραγματική μου κατάσταση, και περνάω και δεν πάνε χαμένες οι μέρες μου,
σιγά σιγά, καθώς πλησιάζω στο τέλος, με βρίσκει σύμμετρο."