Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[Kleanthis_ed]

Originally posted by NADINE
H MONAΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ ( Μάρω Βαμβουνάκη )



"Η αγάπη δεν είναι κατα περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάσσονται κι εγώ τώρα μεταλλάσσω τον απάνθρωπο έρωτά μου, σε αγάπη φιλάνθρωπη.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ? αγαπώ πια τόσο που δεν σ? εχω ανάγκη. Σ? αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!

Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. ʼλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ?αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη?

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ? ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω."

Να 'ξερες τι μου θυμίζεις...Όλο το βιβλίο,αυτό,είναι καταπληκτικό.Εικόνα μέσα από πίνακα θλίψης...Γεμάτο συναίσθημα...

[NADINE_ed]

ʼσε,Κλεάνθη...Πολύ κλάμα,θυμάμαι,διαβάζοντας το...
Όλο το βιβλίο σημειωμένο το έχω από τότε...Θα'ναι καμιά 20 χρόνια,ε;
Κι η άτιμη όλο και ξεφεύγει!Τα τελευταία της βιβλία να δεις!ʼμα το'χεις,το'χεις!

[NADINE_ed]

Ακόμα ένα απόσπασμα,μιά που η μέρα το σηκώνει...


H MONAΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΧΩΜΑ ( Μάρω Βαμβουνάκη )


"Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περισσία.

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ? αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. Η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ? αγαπώ κι αυτό το ?σ? αγαπώ? που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδωση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ? ακούς. Φτάνει να το θές.

Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ? την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.

Να υπάρχω μονάχα, να σ? αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.

Σ? αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ? αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελλώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.

Σ? αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ? αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ? αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ? αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος."

[pennyV]

Τί έβαλες πάλι.. γιατί βρε άκαρδη γυναίκα θα με κάνεις να τρέχω στα βιβλιοπωλεία; Έχω διαβάσει "το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" και το λάτρεψα αλλά φαίνεται πως έχω ελλείψεις ακόμη... που πρέπει να τις φροντίσω!
Πάω...

[pennyV]

Όταν ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα, ήταν ήδη η 6η μέρα της δημιουργίας, στην πραγματικότητα δούλευε υπερωρίες..



Ένας άγγελος εμφανίστηκε και ρώτησε:

-Γιατί Κύριε σου παίρνει τόσο πολύ χρόνο;



Ο Θεός απάντησε:

-Μήπως έχεις δει το έντυπο παραγγελίας;

-Πρέπει να μοιάζει με κούκλα αλλά να μην φαίνεται ψεύτικη.

-Να αποτελείται από 200 κομμάτια - όλα να επιδέχονται επισκευή.

-Να λειτουργεί με καφέ και περισσεύματα φαγητού.

-Να έχει μήτρα που να χωράει 2 μωρά και μετά να εξαφανίζεται.

-Το φιλί της να γιατρεύει τα πάντα, από γδαρμένα γόνατα μέχρι ραγισμένες καρδιές.



Ο άγγελος προσπάθησε να σταματήσει τον Κύριο:

-Εϊναι πολλή δουλειά για μια μέρα! Καλύτερα να συνεχίσετε αύριο.



-"Δεν μπορώ", είπε ο Κύριος. "Κοντεύω τόσο πολύ να τελειώσω αυτό το αριστούργημα, που είναι τόσο κοντά στην ψυχή μου"



Ο άγγελος πλησίασε και άγγιξε τη γυναίκα.

-Την έφτιαξες τόσο απαλή Κύριε



-Είναι απαλή, αλλά την έφτιαξα και σκληρή. Δεν έχεις ιδέα πόσα πράγματα μπορεί..

να υποφέρει ή να καταφέρει.



-"Θα σκέφτεται;" ρώτησε ο άγγελος.



Ο Κύριος απάντησε:

-Όχι μόνο θα σκέφτεται, αλλά θα διακινδυνεύει και θα διαπραγματεύεται.



Ο άγγελος παρατήρησε κάτι, πλησίασε και άγγιξε το μάγουλο της γυναίκας.

-Μου φαίνεται πως αυτό το δείγμα έχει ένα ελάττωμα.



-"Δεν είναι ελάττωμα, λέγεται δάκρυ" απάντησε ο Κύριος.



-"Σε τι χρησιμεύουν τα δάκρυα;" Ρώτησε ο άγγελος



Ο Κύριος απάντησε:

-Τα δάκρυα είναι ο τρόπος με τον οποίον εκφράζει τη χαρά, τη ντροπή, την απογοήτευση, τη μοναξιά, τον πόνο και την περηφάνια της.



Ο άγγελος έμεινε έκπληκτος:

-Ω Κύριε, τι σοφός που είστε! Τα έχετε σκεφτεί όλα. Είναι αλήθεια, οι γυναίκες είναι θαυμαστά πλάσματα. Έχουν δύναμη που εκπλήσσει τους άνδρες. Γεννούν παιδιά, αντέχουν τη θλίψη, υπομένουν τις δυσκολίες, τις ξεπερνούν κρατώντας την αισιοδοξία, την αγάπη και τη χαρά.

-Γελούν όταν στην πραγματικότητα θέλουν να ουρλιάξουν, τραγουδούν όταν θέλουν να κλάψουν, κλαίνε όταν είναι χαρούμενες και χαμογελούν όταν είναι θυμωμένες.


-Αγωνίζονται γι αυτά που πιστεύουν, μάχονται την αδικία, δεν δέχονται το "όχι" ως απάντηση όταν ξέρουν πως υπάρχει καλύτερη λύση.



-Συνοδεύουν έναν τρομαγμένο φίλο στο γιατρό, αγαπούν χωρίς όρους, κλαίνε με τις επιτυχίες των παιδιών τους, και χαίρονται όταν οι φίλοι τους βρίσκουν την ευτυχία.



-Η καρδιά τους σπαράζει όταν πεθαίνει ένας φίλος, υποφέρουν όταν χάσουν κάποιο μέλος της οικογένειάς τους και βρίσκουν δύναμη όταν πια δεν υπάρχει ελπίδα.



-Ξέρουν πως μία αγκαλιά και ένα φιλί μπορούν να γιατρέψουν μια πληγωμένη καρδιά.


-Βγαίνουν σε όλα τα σχήματα, χρώματα και μεγέθη


-Οδηγούν, πετούν, περπατούν, τρέχουν και στέλνουν e-mail για να σου πουν ότι σ'αγαπούν.


-Σκοπός τους δεν είναι μόνο να γεννούν τη ζωή. Φέρνουν ευτυχία, ελπίδα, κατανόηση και ιδανικά.



-Μάλιστα Κύριε, μια γυναίκα μπορεί να είναι σαγηνευτική




Ο άγγελος έφυγε προβληματισμένος, και δεν αμφισβήτησε ποτέ ξανά τον Κύριο...

[NADINE_ed]

[pennyV]

Λέω να μείνω στους αγγέλους λίγο ακόμη.. αγαπημένο θέμα! Το βρήκα κάπου εκεί έξω..




ʼγγελοι στη Γη

--------------------------------------------------------------------------------

Ήταν το έτος 1945. Μόλις είχε τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος? Εκατοντάδες πόλεις είχαν καταστραφεί... Ακόμη περισσότερες είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης? 50 εκατομμύρια ανθρώπινα όντα είχαν πεθάνει?

Και ο Θεός στεκόταν στον ουρανό και κοίταζε πώς ενεργούσαν οι άνθρωποι στη γη? Και Παρατήρησε πως βασίλευε η απομόνωση? Παρατήρησε επίσης την αναδόμηση των πόλεων, η οποία προχωρούσε όπως και τα ανθρώπινα όντα, και ήδη το 1965 ήμασταν 3 δισεκατομμύρια?

Και όταν το έτος 2000 φτάσαμε τα 6 δισεκατομμύρια? Μπόρεσε να διακρίνει ότι η θεϊκή δύναμη της αγάπης είχε χαθεί ενώ αυξανόταν η απομόνωση?
Ο Θεός έβλεπε ακόμη πολλούς ανθρώπους να είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, οι πλούσιοι χώρια από τους φτωχούς, οι υγιείς μακριά από τους ασθενείς, οι ελεύθεροι χώρια από τους σκλάβους ? Συζύγους, άντρες και γυναίκες, που δεν κάλυπταν το σκοπό του πνεύματός τους?

Γι? αυτό το λόγο τότε, κάλεσε μια στρατιά αγγέλων και τους είπε: μπορείτε να δείτε τα ανθρώπινα όντα; Χρειάζονται βοήθεια! Θα πρέπει να κατέβετε στη γη?
-Εμείς;, ρώτησαν οι άγγελοι με δέος και φόβο, γεμάτοι όμως πίστη.
? Ναι, εσείς είστε οι εντεταλμένοι, κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά! ? Δημιούργησα τον άνθρωπο καθ? εικόνα και ομοίωσή μου, αλλά με ιδιαίτερες ικανότητες τον καθέναν. Επέτρεψα διαφορές ανάμεσά τους για να φτιάξουν όλοι μαζί το βασίλειο? Κάποιοι θα έφτιαχναν πλούτη για να τα μοιραστούν με τους φτωχούς. ʼλλοι θα είχαν καλή υγεία για να φροντίζουν τους άρρωστους? Κάποιοι θα ήταν σοφοί και, άλλοι, πολύ απλοί, για να μπορέσουν να μοιραστούν αισθήματα αγάπης, θαυμασμού και σεβασμού. Οι καλοί θα έπρεπε να προσεύχονται για εκείνους που ενεργούσαν σα να ήταν κακοί, ο υπομονετικός να ανέχεται τον νευρωτικό? Τελικά?

Για τι ακριβώς πρόκειται; ? ρώτησαν ανήσυχοι οι άγγελοι.
Μιας και οι άνθρωποι ξέχασαν ότι τους έκανα διαφορετικούς για να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον κι έτσι να αποτελέσουν το σώμα του αγαπημένου μου υιού

Θα κατέβετε εσείς μαζικά με εμφανείς διαφορές και ειδικές αποστολές?

Εσύ .., θα έχεις τέλεια μνήμη και αυτοσυγκέντρωση?. Θα είσαι τυφλός?

Εσύ .., θα είσαι πολύ ξεχωριστός με το σώμα σου και πολύ δημιουργικός για να εκφράζεσαι? Θα είσαι κωφάλαλος

Εσύ .., θα έχεις βαθειές σκέψεις, θα γράψεις βιβλία, θα είσαι ποιητής. Θα έχεις εγκεφαλική παράλυση

Εσένα .., θα σου δώσω το δώρο της αγάπης και θα είσαι ο εκφραστής της, θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα σε όλη τη γη, και δεν θα υπάρχει καμία φυλετική διάκριση ανάμεσά σας, γιατί το πρόσωπο, τα μάτια σας, τα χέρια και το σώμα σας θα είναι ίδια, σα να ήσασταν αδέρφια εξ αίματος? Θα έχεις Σύνδρομο Down

Εσύ .., θα είσαι κοντούλης, και το χιούμορ και η γλυκύτητά σου θα φτάνουν μέχρι τον ουρανό? Θα είσαι νάνος

Εσύ .., θα ζήσεις στη γη, αλλά το μυαλό σου θα παραμείνει στον ουρανό, θα προτιμάς να ακούς τη δική μου φωνή από αυτή των ανθρώπων? Θα είσαι αυτιστικός
Εσένα .., τα οστά σου θα είναι πολύ ευάλωτα, και αν και θα σπάνε συνέχεια, η εξυπνάδα και η χαρά σου δεν θα συγκρίνονται με κανενός άλλου? Θα έχεις ατελή οστεογένεση

Εσύ .., θα γεννηθείς με δυσμορφίες εσωτερικά κι εξωτερικά, αλλά θα είσαι ένα άτομο πολύ θετικό και πρόσχαρο ? Θα έχεις σύνδρομο Morquio (έλλειψη ενός ενζύμου)

Στο τελευταίο αγγελάκι είπε: Θα είσαι εργατικός όπως κανείς άλλος, θα σου λείπουν τα χέρια και θα τα κάνεις όλα με τα πόδια και το στόμα?

Οι άγγελοι ένοιωσαν ικανοποιημένοι με τη διαφοροποίηση που τους έκανε ο Κύριος, αν και τους προκαλούσε τεράστια θλίψη το ότι θα έπρεπε να αποχωριστούν τον ουρανό προκειμένου να εκπληρώσουν την αποστολή τους.

-Πόσο θα ζήσουμε χωρίς να σε βλέπουμε;

-Πόσο καιρό θα είμαστε μακριά σου;

Μην ανησυχείτε! Θα είμαι πάντα μαζί σας.
Επιπλέον, αυτό θα κρατήσει μερικά χρόνια?

Εντάξει Πατέρα! Θα είναι μόνο για μια στιγμή στο αιώνιο ρολόι..

Και ήρθαν συγκινημένοι στη γη?

Κάθε ένας ήρθε στη μήτρα μιας μητέρας, και πήρε μορφή σε 6,7,8 ή 9 μήνες... Με τη γέννησή τους τους δέχτηκαν με πολύ πόνο, προξένησαν φόβο και άγχος. Κάποιοι πατεράδες αρνήθηκαν την αποστολή... ʼλλοι ενοχλήθηκαν πολύ... ʼλλοι επέρριψαν ευθύνες κι έφτασαν στο σημείο να διαλύσουν το γάμο τους... ?και πολλοί περισσότεροι έκλαψαν με αγάπη, και αποδέχτηκαν την ΕΥΘΥΝΗ? και πολλοί περισσότεροι έκλαψαν με αγάπη, και αποδέχτηκαν την ΕΥΘΥΝΗ?

Την ΕΥΘΥΝΗ να τα εκπαιδεύσουν?

Την ΕΥΘΥΝΗ να τα καθοδηγήσουν στη ζωή? Και ο άνθρωπος συνεχίζει να μαθαίνει από αυτό το δύσκολο μάθημα που μας έστειλε ο Θεός.

Θα συνεχίσουν να κατεβαίνουν άγγελοι στη γη, με ΑΝΩΤΕΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ σε κορμιά? Και θα συνεχίσουν να έρχονται ώσπου να δείξουμε ανθρωπιά στον πλανήτη, οσπου δείχνοντας ανθρωπιά, να ξεμπερδεύουμε με τις διαφορές μας και τους πολέμους?

Μέχρι να αποδείξουμε, τέλος, ότι οι αξίες της οικογένειας είναι πάνω από τη δυσαρέσκεια, το μίσος και τη ζήλια.
Οι άγγελοι γνωρίζουν ότι το έργο τους είναι η ένωση. Η πίστη, η ελπίδα και η φιλανθρωπία που θα ορίζονται από την αγάπη? ..αυτοί έχουν μάθει να συγχωρούν, και με μεγάλη υπομονή θα ζήσουν τη ζωή τους φωτίζοντας όλους όσους?. όλους εκείνους έμαθαν να τους αγαπούν.

Να το θυμάστε καλά?και ο Θεός να σας ευλογεί!

[NADINE_ed]

Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ( Μάρω Βαμβουνάκη )

απόσπασμα...


"Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική. Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει, περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας. Τα μάτια της γίνονται βελόνες στο σκοτάδι, το τρυπούν χωρίς να το φωτίζουν πουθενά. Οι τρύπες στο σκοτάδι, πάλι σε σκοτάδι βγάζουν.

Νιώθει να τον μισεί που την αφήνει έτσι. Πάλι σε φυλακή μοναξιάς την αφήνει, πιο μόνη κι απ? οταν ήταν μακριά του την αφήνει γιατί εδώ, κοντά του, δεν έχει να ελπίζει πως θα έρθει. Ήρθε και λείπει, η πνοή του είναι πνοή ύπνου, το σώμα του κενό, ολόκληρη μεταμορφώθηκε σε μια επίκληση χωρίς ανταπόκριση. Επιστρέφει πάνω της η επίκλησή της, πέφτει στο κορμί της σα κτήνος και τη βιάζει.

Η αγάπη είναι και παγωμένη. Κρύα σα νερό στη σάρκα το χειμώνα, κρύα σα δρόμος αδιέξοδος. Τον μισεί που την απογοητεύει. Μόλις πάει να γοητευτεί την απογοητεύει, αθελά του, ανυποψίαστα, χαζά κι αυτό χειροτερεύει τα πράγματα, τα απελπίζει.

Τον μισεί που τον έχει ανάγκη, που τον περιμένει, που σπάνια έρχεται. Τον μισεί που τη βγάζει μεσοπέλαγα και την εγκαταλείπει. Στέκει μόνη και κρυώνει ανάμεσα σε φωτιές, αισθάνεται μια αηδία πολέμου.

Ο εραστής είναι ο αντίπαλος. Οι επιχειρήσεις του έρωτα συνεχώς αποδεικνύονται αποτυχημένες. Ο άλλος δεν κατακτιέται τελικά, γιατί ο άλλος δε γνωρίζεται. Ο εραστής είναι ένας ξένος που κρύβεται, ένας κατάσκοπος που μεταμφιέζεται, ένας εχθρός που ψηλώνει σε σκιές σούρουπου.

Παίζουν τυφλόμυγα, ψάχνει ο ένας τον άλλο με δεμένα μάτια, μ? απλωμένα χέρια, χάνονται στο λαβύρινθο. Κι ο λαβύρινθος του έρωτα είναι ο χειρότερος, είναι απλωμένος πάνω στην έρημο, χωρίς καν βοηθητικούς τοίχους."



Στο ίδιο βιβλίο,θυμάμαι,κάπου είχα διαβάσει,που έλεγε,πως
δεν είναι τυχαίο που ο ύπνος είναι γένους αρσενικού ενώ η αϋπνία θηλυκού!

[pennyV]

Γράφτηκε με σπρέυ στον τοίχο του Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης..

"Μην αφήνεις αυτό που σε κατατρώει.. να χορτάσει!"

[NADINE_ed]

13.12.43 (Μανόλης Ἀναγνωστάκης)

Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα
Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι.
Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας
καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε
Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ τὴν ἀνίατου γυρισμοῦ
Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι
Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι τόσο λησμονημένοι
-Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι; Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;
Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου
Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου.

Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε
Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες
Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας
Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν
Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται.
Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε.
Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί,
Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης
Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου
καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση
Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς στοργῆς
καὶ τῆς θλίψης μου.

Κι ἐσὺ περιμένεις ἕνα γράμμα ποὺ δὲν ἔρχεται
Μιὰ μακρινὴ φωνὴ γυρνᾶ στὴ μνήμη σου καὶ σβήνει
Κι ἕνας καθρέφτης μετρᾶ σκυθρωπὸς τὴ μορφή σου
Τὴ χαμένη μας ἄγνοια, τὰ χαμένα φτερά.

[NADINE_ed]

Οι ουλές ( ZΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ )

Από τη συλλογή :" Της μοναξιάς και της έπαρσης" (1951)



Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

[GLUKOULA28]

Όπως το κύμα έκλαιγε,(γαλάζιο καθώς ήταν)
έμοιαζαν τα δάκρυα νερό, νερό που δεν σαλεύει
σαν το βουνό που χάνεται και συντροφιά γυρεύει
μια συντροφιά που άραξε σε λιμάνι χίλια χρόνια.

Μέσα του περπατάνε νύχτες, ήττες και καημοί
απλωμένα στον αφρό, διαλυμένα από τα χρόνια
ένα τραγούδι λεν' γι' αυτά τ' άμοιρα τ'αηδόνια
που προσπαθούν μες απ' τα κάγκελα ν' αφήσουν την ψυχή.

Τα μεγάλα καράβια βουτάνε στο βαθύ κενό
και η θάλασσα τα ξερνάει μακριά στο φεγγάρι.
Ο μανιακός αγέρας θα φυσήξει και θα πάρει
τη μέρα, τον ήλιο και το φως το λαμπρό σε άλλη γη.

Καθώς αυτά θα χάνονται με την ορμή τ' ανέμου
τη θέση τους θα πάρει ένα και μόνο αστέρι.
Που θα κρατήσει δυνατά, με σιγουριά, το χέρι
μιας νύχτας που σε όνειρο αγκαλιάζει τον πλανήτη.

Χαράζει σημάδια η αυγή
σημάδια που δεν φαίνονται μα μόνο αναπνέουν
ξαπλώνουν πάνω στον αφρό και ύστερα πεθαίνουν.
Για μια άνοιξη όπου ξέχασε να έρθει.

Ο ήλιος βγαίνει ντροπαλός στο κάλεσμα της μέρας
που μοιάζει με ψαλμό, ψαλμό αγγέλων προς τον ουρανό.
Τί παράξενο!Το τραγούδι έχει τον ίδιο σκοπό
μ'αυτόν π' ηχούσε χθες το βράδυ στης αμμουδιάς το πέπλο.


Ένα πουλάκι πέταξε κοιτάζοντας το κύμα
οι άσπρες, βελούδινες φτερούγες του παίξαν με το νερό
κι ένιωσα πως ενώνονται με το μακρύ βυθό,
όπως ενώνεται η ψυχή με τη γαλάζια θάλασσα.

Μία συγγνώμη αμίλητη διέσχισε την μπόρα.
Στεγνή,λερωμένη και απρόσωπη στάθηκε μπροστά μου
κι έμοιαζε με χαρτί λευκό που βγηκ' απ' την καρδιά μου,
μια συγγνώμη χάρτινη όπου έσταξε ιδρώτα.

[pennyV]

Τείχη (Κ.Π. Καβάφης)

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
ʼλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
ʼ όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμο έξω.


http://www.youtube.com/watch?v=nUpE2-OCrjc

Ξέρεις εσύ..

[NADINE_ed]

ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)


Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

[NADINE_ed]

TΟ ΥΠΟΓΕΙΟ (Λειβαδίτης Tάσος)


Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.