Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

TΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ (Καρυωτάκης Kώστας)
(από τα Ποιήματα και Πεζά, Ερμής 1972)


Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

H τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

[mcan]

Η πόλις - Κ. Καβάφης

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.



αν και απο τα λιγοτερα γνωστα του το λατρευω!

[NADINE_ed]

Originally posted by NADINE posted on 15/7/08

Η πόλις (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Ακριβώς έναν χρόνο πριν!Απίστευτο;
Πάντως νομίζω πως είναι από τα γνωστά του
σε όσους δεν περιορίζονται στην Ιθάκη και τους Βαρβάρους...

[mcan]

Ο πατερας μου εχει κολλημα με τον Καβαφη. Αυτο το ποιημα το διαβασα σε ενα πολυ παλιο βιβλιο και με αυτο εδωσα εξετασεις. Ειναι το αγαπημενο μου.

[NADINE_ed]

Oι μεγάλοι έρωτες χωρίζουν
Κι επειδή είχαν ορκιστεί με πίστη
"Ως το θάνατο θα σ'αγαπώ",
όφειλαν τώρα τούτον τον θάνατο
να τον επινοήσουν.

Μάρω Βαμβουνάκη
"Χορός μεταμφιεσμένων"

[pennyV]

Από το blog μιας χαρισματικής ψυχής..


Ένα βροχερό απόγευμα Τρίτης συναντήθηκε για πρώτη φορά με την Ζωή. Εκείνος μετρούσε ώρες κι εκείνη ένα γεμάτο πείρα θηλυκό. Την κοίταξε, την ξανακοίταξε κι έκλεισε τα μάτια του.

Από εκείνο το απόγευμα και μετά συναντήθηκαν πολλές φορές. Δεν της έκρυψε ποτέ ότι δεν την έβλεπε σαν φίλη.

- Σε θέλω δική μου. Θέλω να σε έχω πάντα δίπλα μου. Σε θέλω ολόκληρη, της έλεγε. Εκείνη έκανε πως δεν άκουγε. Έφευγε.

Κι όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο περισσότερο την ήθελε.

- Ξέρεις τί είσαι ; της είπε μια μέρα κοιτάζοντας την στα μάτια. Είσαι νύχτα.

- Έχω πολλές μορφές , έτσι με βλέπεις εσύ., απάντησε εκείνη και συνέχισε. Αν θέλεις να δεις και τις άλλες μορφές μου, πρέπει να γνωρίσεις την φίλη μου την Ευτυχία.

Κι έτσι εκείνος άρχισε την ψάχνει. Την ευτυχία. Από νύχτα σε νύχτα. Έψαξε παντού. Τη στιγμή που είχε αρχίσει να πιστεύει πως η Ζωή του είχε πει ψέματα για να την αφήσει στην ησυχία της, την είδε. Ήταν πιο όμορφη από τη Ζωή, πιο λαμπερή και σκορπούσε γύρω της ένα εκτυφλωτικό φως.

- Θέλω να μείνεις για πάντα δίπλα μου, της είπε. Η Ευτυχία γέλασε.

- Αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί, του απάντησε. Μπορείς να με βλέπεις για λίγο μόνο, στα κρυφά. Μετά, θα φεύγω και θα σου κρατάει παρέα η φίλη μου η Χαρά.

Έτσι άρχισε να γίνεται. Στην αρχή του άρεσε αυτή η παράνομη σχέση. Μέχρι που ερωτεύτηκε τρελά την Ευτυχία?

Μια νύχτα, που εκείνη τον έστησε για πολλοστή φορά στο ραντεβού τους, τού εμφανίστηκε κάποια που ισχυριζόταν πως ήταν φίλη της Ευτυχίας. Η Ελπίδα.

- Ξέρεις, πόσο επικίνδυνο είναι να περιμένεις σ? αυτά τα κακόφημα μέρη την Ευτυχία; του είπε. Αν θέλεις να επιβιώσεις εδώ, πρέπει να αγοράζεις την προστασία που θα σου πουλώ.

Εκείνος, χωρίς να το πολυσκεφτεί, συμφώνησε. Οι νύχτες αναμονής κυλούσαν, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ελπίδας.

Ώσπου, κατάλαβε.

- Ξέρεις τι είσαι; Της είπε.

- Φυσικά ξέρω. Η μεγαλύτερη αρτίστα των ψευδαισθήσεων είμαι, μικρέ μου, αλλά μ? έχεις ανάγκη?

[NADINE_ed]

Δε μου άρεσε,μαμά,το τέλος!Θέλω άλλη κατάληξη,μη εκπτωτική κι ας άρχισαν κι επίσημα εκπτώσεις...
Τι θα πει ψευδαίσθηση; Τι είναι ανάγκη; Δεν ηχούν ευχάριστα στ'αφτιά μου...Προτιμώ κάτι με αίσθηση κι ελευθερία!

[NADINE_ed]

TΟ ΤΑΞΕΙΔΙ ( Κωστής Παλαμάς )


Μου σφίγγει ο καϋμός, 'σα' θηλειά το λαιμό
Και μεσ' 'ς την καρδιά με δαγκώνει σα φείδι
Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξείδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα ντζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν 'βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, 'ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα 'σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!


--->Ερμηνευμένο από τον ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ

[NADINE_ed]

ΔEKEMBΡΗΣ 1903 ( Κωνσταντίνος Καβάφης )


Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω κουβέντα,
Αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
Όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
Ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
Οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
Τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν.
Είσαι όποιο θέμα κι αν παίρνω, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)



--->Ερμηνευμένο από τον ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΑΛΑΜΑ

[NADINE_ed]

ΦΩΝΕΣ ( Καβάφης Κωνσταντίνος )


Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει

[NADINE_ed]

RAVEN ( Γιώργος Σεφέρης )

In memoriam E. A. P.


Χρόνια σαν τα φτερά. Τι θυμάται τ' ακίνητο κοράκι;
τι θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων;
Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει.
Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.

Εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια
ακούνε τον αγέρα ακούνε πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα
σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους, δεν ακούνε
τίποτε άλλο, δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών
ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα, δε γυρεύουν
κοιτάζοντας ένα κοράκι σ' ένα ξερό κλωνί, τι θυμάται.
Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιο ψηλά
σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια
είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ' αυτό το πουλί
χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες
ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν
έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί
ένας ύπνος βαρύς από χρυσά ψιχαλίσματα.
Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τι θυμάται;
Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους, μέσα του
πάθη μετέωρα περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία
επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα
σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες που κουράστηκαν την αυγή.
Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί τάχα να βαραίνει
πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου πάνω στους ώμους
των άλλων ανθρώπων, τις παράξενες φυσιογνωμίες
που δεν τολμούν να γγίξουν μια στάλα νερό βυθισμένοι στο χώμα
τάχα να βαραίνει πουθενά;
Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό
μέσα στις θαλασσινές σπηλιές, ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή
με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη
στρώνοντας το πέλαγο ως πέρα στον ορίζοντα στα νησιά.
Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ' απ' τη βροχή· τι θυμάται
η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό
σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο και στην ανάμνηση του ανθρώπου
ανάμεσα στην πληγή και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη,
σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή, έπεσε ο αγέρας
δε σώνει η δική μου πνοή, ποιος θα το μετακινήσει;
ανάμεσα στη μνήμη, χάσμα - ένα ξαφνισμένο στήθος
ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα
ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο στεκάμενη ζωή.

Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα προς τον ύπνο του πελάγου
χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα τη μαλαματένια αράχνη
φέρνοντας μέσα στον ήλιο το πλήθος των αστερισμών
τα κλεισμένα βλέφαρα τα κλεισμένα φτερά ...

Κοριτσά, χειμώνας 1937

[NADINE_ed]

ΒΡΟΧΟΣ (Ντίνος Χριστιανόπουλος)


Τώρα που σ' έχω διαγράψει απ' την καρδιά μου,
ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,
όλο και πιο πολύ τυραννικά∙
δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,
δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,
τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,
έγιναν πιο κατάλληλα για το λαιμό μου.



Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[NADINE_ed]

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΨΑΝ (Ντίνος Χριστιανόπουλος)


Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ,
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
Ό,τι μας γλύκανε το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή∙
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν μες στα πιο βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ...



Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1955)

[NADINE_ed]

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ (Ντίνος Χριστιανόπουλος)


Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος∙
να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλοτσάς.



Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[NADINE_ed]

ΤΟ ΔΑΣΟΣ (Ντίνος Χριστιανόπουλος)



δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαϊδούνε

δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει

ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν

δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνει


Από την ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)