Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

Ζωήτσα μου,δε θέλω να σε στεναχωρήσω,αλλά σαν ν'αποβλακώνεσαι τελευταία,μου φαίνεται...
Ήδη έχασες καμιά δεκαπενταριά κιλά μυαλό κι έτσι όπως το πας σε βλέπω ν'αποκτάς σύντομα κοινό IQ!

[zwhtsa_ed]

iiiiiiiiiiiiiiiiiii με προσβαλεις

[mag_ed]

Ζωϊτσα κι εγώ νιώθω 9 κιλά πιο ηλίθια!!! Για πάρα πολλούς λόγους που δε χρειάζεται να τους συζητήσ.ουμε τώρα

[NADINE_ed]

"ΤOYΣ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ΣΤΗΣΕ" - Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

(Μελοποιημένο κι από τον Θάνο Μικρούτσικο)



Τους προβολείς στήσε
άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει.

Η δράση να κυλάει
να παρασέρνεται στη δίνη.

Η τέχνη δεν πρέπει ν? αντανακλά
σαν τον καθρέφτη
μα σαν φακός να μεγεθύνει.

[NADINE_ed]

"ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ" - Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι


Τὴν σκέψη
στὸ πλαδαρὸ μυαλό σας ποὺ ὀνειρεύεται,
σὰν ὑπηρέτης λαίμαργος σὲ καναπὲ λιγδιάρικο
μὲ τὴν καρδιὰ κουρέλι ματωμένο θὰ ἐρεθίσω·
χορταστικὰ χλευαστικός, ξεδιάντροπος καὶ καυστικός.
Οὔτε μιὰ γκρίζα τρίχα δὲν ἔχω στὴν ψυχή,
μήτε τῶν γηρατειῶν τὴν στοργή!
Μέγας ὁ κόσμος μὲ τῆς φωνῆς τὴ δύναμη
ἔρχομ᾿ ὄμορφος,
στὰ εἰκοσιδυό μου χρόνια.
Τρυφεροί μου!
Ἀφῆστε τὸν ἔρωτα στὰ βιολιά.
Εἶναι βάρβαρο στὰ τύμπανα νὰ μένει.
Καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ φέρετε τὰ πάνω κάτω ὅπως ἐγώ,
ὥστε νὰ μείνουν μόνο τὰ χείλη.
Ἐλᾶτε νὰ μάθετε -
ἀπ᾿ τὸ βελούδινο σαλόνι
τοῦ τάγματος τῶν ἀρχαγγέλων τὸ πρωτόκολλο
ποὺ ἤρεμα τὰ χείλη ξεφυλλίζει
ὅπως ἡ μαγείρισσα τὸ βιβλίο τῶν συνταγῶν.
Πηγαίνετε -
Ἡ σάρκα πάει νὰ μὲ τρελάνει
-κι ὅπως ἀλλάζει χρῶμα ὁ οὐρανός-
Πηγαίνετε -
θὰ εἶμαι ἄψογα τρυφερός,
δὲν εἶμαι ἄντρας ἐγώ, εἶμαι ἕνα σύννεφο μὲ παντελόνια!
Πὼς ἡ ὁλάνθιστη Νίκαια ὑπάρχει δὲν πιστεύω!
Καὶ πάλι θὰ ὑμνήσω
τοὺς ἀραχτοὺς σὰ νοσοκομεῖα ἄντρες
καὶ τὶς παλιὲς σὰν παροιμίες γυναῖκες.


Ποίημα ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Σύννεφο μὲ παντελόνια»,
Εἰσ.-μτφρ.: Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, ἐκδόσεις Ἁρμός, 2008

[yoko]

Μια μέρα Δευτέρα
Μια μέρα σκιά
Μια μέρα Δευτέρα σκιά
Κλουβί με γλάρους και πλήξη, δηλητηριώδη φυτά
Και το μεταφυσικό αυτό ποίημα
Σ ενα θανάσιμο πήδημα
Απο εδώ...ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Δεν θα σκοτωθεί ...ΔΕΝ ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙ
τόσο αργά που παίζεται η ζωή
Αναψε η κεντρική ψύξη
Μη φωνάζεις
Κάθε μέρα ζω στο παγωμένο αυτό ποίημα
Είναι αυτό απο 'που δεν φεύγει κανείς
κι ενώ είναι Δευτέρα δεν είχα κανέναν
ΝΟΙΚΑΣΑ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
Εναν ηλίθιο
Εναν απ το Σάββατο
Φυτρώνοντας σαν έπιπλο στο σαλόνι
Ενώ θα μπορούσε να ήταν Δευτέρα....

Αλέξης Τραϊανός (φύλακας ερειπίων)

[yoko]

1 Aκόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο ντόρο.

2 Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε.

3 Kι αν ακόμα διένειμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε.

4 H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό. H αγάπη δε φθονεί. H αγάπη δεν καυχησιολογεί, δεν αλαζονεύεται,

5 δε φέρεται άπρεπα, δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον, δεν κυριεύεται από θυμό, δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν,

6 δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας.

7 Όλα τα καλύπτει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

8 H αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει. Eνώ τα άλλα, είτε προφητείες είναι αυτές, θα καταργηθούν, είτε γλώσσες είναι, θα πάψουν, είτε γνώση, θα καταργηθεί.

9 Γιατί μόνο ως ένα βαθμό γνωρίζουμε και ως ένα βαθμό προφητεύουμε.

10 Mα όταν έρθει το τέλειο, τότε το ατελές θα καταργηθεί.

11 Παιδάκι όταν ήμουνα, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, σαν παιδάκι έβγαζα συμπεράσματα. Mα όταν έγινα άντρας, σταμάτησα να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν παιδάκι.

12 Γιατί, πραγματικά, τώρα βλέπουμε απροσδιόριστα σαν σε θαμπό καθρέφτη. Tότε όμως θα δούμε πρόσωπο με πρόσωπο. Tώρα γνωρίζω μονάχα ως ένα βαθμό, τότε όμως θα γνωρίσω τέλεια, όπως ακριβώς μ? έχει γνωρίσει ο Θεός.

13 Aυτά, λοιπόν, που μένουν τελικά, είναι η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Aυτά τα τρία, με κορυφαία τους, όμως, την αγάπη.

προς κορινθίους α επιστολή

[NADINE_ed]

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων (Nâzim Hikmet)


Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους
πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα
πιὸ λυπημένα
πιὸ διαρκῆ.

[sabe]

Κολάκεψέ με και ίσως να μη σε πιστέψω.
Κρίνε με και ίσως να μη μου αρέσεις.
Αγνόησέ με και ίσως να μη σε συγχωρήσω.
Ενθάρρυνέ με και δε θα σε ξεχάσω.
Aγάπησέ με και ίσως αναγκαστώ να σ'αγαπήσω.
William Arthur Wand

Τhe weak can never forgive.Forgiveness is the attribute of the strong.
Mohandas Gandhi

To fly,we have to have resistance.
Maya Lin

Good people are good because they've come to wisdom through failure.We get very little wisdom from success,you know.
William Saroyan

[marikaki_ed]

Συμφωνω κι εγω με την Πενυ, η Αθηνα ειναι απο τα ωραιοτερα βιβλια που εχω διαβασει, ηταν η αιτια να λατρεψω την Κεφαλονια!!! την χρονια που διαβασα το βιβλιο, πηγα στο νησι 6 φορες! Εκει ομως που με σημαδεψε ηταν η εικονες απο την Αρχαια Ολυμπια,ηταν η αιτια να την επισκεφτω και απο τοτε ειναι η πιο αγαπημενη μου γωνιτσα...
Το τελευταιο βιβλιο που διαβασα και μου αρεσε πολυ ηταν της Μαντα ''Ερωτας σαν βροχη'' πολυ ρομαντικο και με δυσκολια γλιτωσα τον καθετηρα...
Απο τα τελευταια που διαβασα, επισης ωραιο ηταν και το ''Κρητη μου'' αν και κακο να ηταν, μονο απ τον τιτλο εγω θα το λατρευα!!!

[NADINE_ed]

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ (Οδυσσέας Ελύτης)

Να 'χε η νοσταλγία σώμα
να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω!
Να τσακίσω εκείνο που δε γίνεται!
Κορίτσι που από το γυμνό σου στήθος
σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός

Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη
με την ημισέληνο με πήγε
μην κι από δική μου Ακριτομύθια φανερωθείς
και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι
Όπως κι έγινε
Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή που
εμείς άλλου πιστεύουμε πως είναι

Κι από τ' άλλο μέρος της αγάπης
από τ' άλλο μέρος του θανάτου
υπνοβατούμε ώσπου
αβάσταχτα περισφιγμένο
κείνο που μας έγι-
νε σάρκα της σαρκός
σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και
ανάψει και ξυπνήσουμε

Ίσια ναι πάει ο χρόνος
αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο
ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ
Αλλ' αυτό που μένει σαν

ʼμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια
και η αράχνη κι έξω στο κατώφλι

Ο λύκος με το στρογγυλό το μάτι που ολολύζει
πιθανά φαίνονται όλα
και προπάντων τα βουνά της Κρήτης που μικρός τα 'χα στο
χιόνι και τα ξαναβρήκα δροσερά μα τι σημαίνει

Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής
πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρα σου

Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες
όπου ακόμη κατεβαίνουνε
τα σύννεφα να φάνε χόρτο
λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει

Σαν να πήραν τέλος οι άνθρωποι
και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα
καίριο να ειπωθεί.

[NADINE_ed]

ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ (Κώστας Καρυωτάκης)



Θα 'ρθουν όλες μια μέρα, και γύρω μου
θα καθίσουν βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.

«Αδελφέ» θα μου πουν «δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ενα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα, στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.

«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον, έναστρο
ουρανό, τα τραγούδια στο κύμα;
Οταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;

»Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»

Θα τελειώσουν. Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

[NADINE_ed]

Η ΟΜΙΧΛΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (Βύρωνας Λεοντάρης)


Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

Σκιά ήταν ό,τι για ζωή αγαπήθη
ήχος στεγνός μιας άδειας λέξης
σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις
είπες ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη

ποτάμι που έχει μείνει ξερή η κοίτη
πώς να 'χεις έτσι ξεστρατίσει
σου άξιζε σένα αλλιώς να ζήσεις
η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι


--->Μελοποιημένο από τον Σπανό και ερμηνευμένο από την Αρλέτα(1975)

[NADINE_ed]

AΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.


--->Απαγγέλλει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ

[NADINE_ed]

ΠΕΡΑΣΑ (Κική Δημουλά)


Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ'όλα.Λίγο απ'όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ'αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς,καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ.Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από εδώ,έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι από την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος.Πές πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημιάς.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή,με ακόνισε.
Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.


--->Απαγγέλλει η ίδια η ποιήτρια