Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

ΣΥΜΦΩΝΙΑ αρ. 1 (Τάσος Λειβαδίτης)


Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος?
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις ? έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ? το μίσος σου?

?και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες?

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών?
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ? τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα?

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ? το βάθος των περασμένων.

?Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων?

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου?

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν?

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ? τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων?

[NADINE_ed]

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ)


Χωρίς να είμαστε τίποτ? άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ? απ? τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ? έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ? τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.

Πέρα απ? τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ? το χάος θα ?ρχόταν η μακαριότητα.

Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ? αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ? άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ? απ? τα δέντρα.

[Maria Hope]

Originally posted by NADINE
Ανδρέας Εμπειρίκος


Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω, βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ

(Μελοποιημένο από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου)

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thum bup:

[Γλαύκη]

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧV)

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές. Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω. Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς, ν? ακριβολογώ μες στα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. ʼλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. ʼλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι. ʼλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που ? αλίμονο ? τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο αυτοί που ολοένα περισσότερο απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος, έτσι καθώς δεν παύει να επαναστρέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε ? δε θέλουμε, αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής ανάμεσα σ? αυτό που μας συντηρεί και σ? αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί: το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό, το θνησιμαίο, αείζωο.

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΧVII)

ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ? έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ?κοψα και το ?φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ? αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ? ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΧ)

ΕΝΑ ΒΟΥΝΑΚΙ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ, το ίδιο αναλλοίωτα κι αμάραντα όσο μέσα στη σκέψη μας, τρέμει κάθε φορά που καταφέρνουμε να γίνουμε αέρας. Και να σκεφτεί κανένας ότι, με την προϋπόθεση να το θελήσουμε όλοι, μ π ο ρ ο ύ μ ε. Όπως μπορούμε να επεκταθούμε σε όλα τ? απέραντα τετραγωνικά της ηθικής που απλώνονται πέραν από το ένα και αποτρόπαιο, φευ, όπου μας έχει καθηλώσει μια πανάρχαιη βλακεία, στην ανθεκτικότητά της πανίσχυρη.

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ (ΧΧVII)

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ. Λέμε τον ουρανό ?ουρανό? και τη θάλασσα ?θάλασσα?. Θ? αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους θ? αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα ?ναι χαραγμένη πάνω στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα. Και μεσ? απ? αυτήν, όταν σκύβουμε, όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπιτάκια που ακουμπάνε το ?να στ? άλλο, και τ? αμπέλια που κοιμούνται σα μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστεριώνες.

Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια. Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρμητες κινήσεις της ψυχής που γεννούν και διατάσσουν προς ορισμένη κατεύθυνση την ύλη. Τις ίδιες αναπάλσεις, τις ίδιες ανατάσεις προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου, που είναι ο αληθινός μας εαυτός, το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και πραγματικός ηθικός μας ήλιος.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ?Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ? Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

[Mak]

"Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό"Φερνάντο Πεσσόα

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό
Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.
Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια
Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.
Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.
Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.
Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.
Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,
Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,
Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.


To see the fields and the river
It isn't enough to open the window.
To see the trees and the flowers
It isn't enough not to be blind.
It is also necessary to have no philosophy.
With philosophy there are no trees, just ideas.
There is only each one of us, like a cave.
There is only a shut window, and a whole world outside,
And a dream of what could be seen if the window were opened,
Which is never what is seen when the window is opened.

[Mak]

"Στον Σεργκέι Γιεσένιν" 1926
του Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι
Ετούτος ο πλανήτης
για την ευτυχία
είναι ακόμα μικρή διαμονή.

Τη χαρά ν' αποσπάς
απ' τον θάνατο πρέπει
κάθε μέρα με βία.

Σε τούτη τη ζωή
το να πεθάνεις
είναι εύκολο πολύ,

να ξαναφτιάξεις τη ζωή
είναι πιο δύσκολο
από την κάθε δυσκολία.

[NADINE_ed]

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΗ (Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" -1990)

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου:
έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σ? ένα αβέβαιο όνειρο.

[Mak]

Κικής Δημουλά
Φωτογραφία 1948

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ο καταδότης.
Φαίνεται από τη ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.
Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για νά έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου νά 'ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.

[Mak]

ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ "Μια γυναίκα"

Τάσος Λειβαδίτης, Μια γυναίκα


Αφήγηση: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου
Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη
Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας
Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια
Απ? όπου θα περνούσαν οι αιώνες ?α, για να γεννηθείς εσύ
Κι εγώ για να σε συναντήσω
Γι αυτό έγινε ο κόσμος.
Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα
Πάνω απ' το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα
Ως τ' ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

«Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ» έλεγα.
Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:
«Έχει ψύχρα απόψε».
Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα
Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα
Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.
Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα
Και σ' αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια
Μα ήταν σα να 'ξυνα με τα νύχια μου
Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου
Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.

Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες
Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών
Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας
Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.
Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!
Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένεια και τα νύχια
Των νεκρών.

Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω
Ακόμα και το πρόσωπό της
Πασχίζω να θυμηθώ ?τίποτα.
Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά
Που είναι κάτι περισσότερο
Κι απ' την ανάμνησή της.
Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ' την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ' τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα.

[turquoisefeather]

Σαν Χειμωνιατικη Λιακαδα - Αλκυονη Παπαδακη

"Ηταν καμωμενη σαν απο φυσητο γυαλι. Διαφανη. Ευθραυστη. Ενα γυαλακι χρωματισμενο με παραταιρα χρωματα. Το βαθυ απολυτο μπλε της φυγης, το ελαφρυ ροζ του ψιθυρου και λιγο απο τ'αλλο, το πλανερο, το κιτρινο της χιμαιρας.."

[NADINE_ed]

turquoisefeather,καλώς σε βρίσκουμε!
Έψαχνα κάποιο όμορφο ποίημα να σου αφιερώσω,κάτι με τυρκουάζ μέσα ή κάποιο φτερό
μα κανένα δε φάνηκε αντάξιο των προσδοκιών μου...Περιμένουμε κι άλλα σου μοιράσματα με το καλό!

[NADINE_ed]

ΑΦΙΕΡΩΣΗ (ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ)


Γιὰ τοὺς ἐρωτευμένους ποὺ παντρεύτηκαν
Γιὰ τὸ σπίτι ποὺ χτίστηκε
Γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ μεγάλωσαν
Γιὰ τὰ πλοῖα ποὺ ἄραξαν
Γιὰ τὴ μάχη ποὺ κερδήθηκε
Γιὰ τὸν ἄσωτο ποὺ ἐπέστρεψε
Γιὰ ὅλα ὅσα τέλειωσαν χωρὶς ἐλπίδα πιά.

[Mak]

"Φέτος δεν θα στολίσω"
του Αντίνοου Αλμπάνη

Μια γιορτή κι ένας χορός. Να γιορτάσω; Να χορέψω; Και τα δυο μαζί; Γιατί; Πότε άλλαξαν όλα κι εμένα δεν με παίζουν; Ποιοι παίζουν και που; Έρχονται στιγμές που νιώθεις πως ο,τι ήξερες, ο,τι σε έμαθαν και όλα όσα σε εκπαίδευσαν, δεν μπορούν να εφαρμοστούν πια πουθενά. Χωρίς να σε ρωτήσουν. Τώρα ακούς μόνο παλαμάκια και χορεύεις. Σε ακαθόριστο ρυθμό. Ακόμη κι αν δεν θες, αν κουράστηκες. Η πόλη αλλάζει, γιορτάζει. Κι εσύ; Δεν γελάς; Δεν χαίρεσαι; Δε χορεύεις; Γιατί; Εξαρτάται... Όλα εξαρτώνται... Ακόμη κι η ευτυχία. Μάθαμε να βασίζουμε τις ζωές μας σε ότι μας ορίζει. Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε μέσα. Από φόβο κι από ντροπή.

Μήπως τελικά συνειδητοποιήσουμε πως η ίδια μας η ύπαρξη είναι μια φούσκα. Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος και τελικά με στόχους που δεν είναι δικοί μας. Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε στα μάτια. Όχι των άλλων, τα δικά μας μάτια. Ξεχάσαμε να ψάχνουμε την αλήθεια. Όχι των άλλων, τη δική μας. Ξεχάσαμε, ξεχνάμε... Και κάπως έτσι όλα γυρίζουν στο μηδέν, στο τίποτα. Και πάνω που μηδενίζει ο μετρητής, αρχίζουμε πάλι τα ίδια λάθη. Με την ίδια μανία. Λες και προγραμματιστήκαμε να ζούμε σε λούπα. Κι ο ρυθμός αλλάζει και μας ξεγελά. Από ταγκό σε τσιφτετέλι κι από ζεϊμπέκικο σε χάουζ κι όλο από την αρχή. Κι εμείς νομίζουμε ότι αλλάζουμε. Ότι προχωράμε. Και το γιορτάζουμε χορεύοντας με λύσσα αδιαφορώντας ποιον πατάμε, αν κλωτσάμε, αν σπρώχνουμε. Αρκεί που χορεύουμε και που το γιορτάζουμε. Κι όταν σταματήσει ο ρυθμός, κοιτάζουμε με μάτια γουρλωμένα, χαμένα, δίχως να ξέρουμε που να πάμε και πως να κουνήσουμε τους ώμους. Και κάποιος φταίει γι αυτό. Πάντα. Κάποιος άλλος. Εμείς ποτέ. Εμείς δεν ξέρουμε, εμάς έτσι μας έμαθαν, έτσι μας είπαν, έτσι μας δίδαξαν. Και περιμένουμε το ρυθμό ξανά. Δεν είμαστε σε θέση να αυτοσχεδιάσουμε, να χορέψουμε κόντρα τέμπο. Γιατί κάποιος θα κοιτάξει και θα γελάσει. Κι εμάς θα μας νοιάζει. Πολύ. Γιατί γίναμε όλοι επαγγελματίες. Γιατί δε χορεύουμε για μας. Μόνο για τους άλλους. Μόνο για επιβεβαίωση κι αποδοχή.

Και οι γιορτές έρχονται και όλα γυαλίζουν. Κι εμείς θαμπωνόμαστε από τα φώτα και δεν βλέπουμε τη δυστυχία που φωτίζουν. Γιατί έτσι. Δεν μας αφορά. Αρκεί που φωτιζόμαστε και μπορούμε να ξεχάσουμε. Για ακόμη μια χρονιά. Να διασκεδάσουμε τους φόβους και τον πόνο. Φέτος δε θα στολίσω. Όχι από μιζέρια. Επειδή θέλω να γιορτάσω πολύ. Επειδή βαρέθηκα η γιορτή να έχει αρχή και τέλος. Επειδή θέλω να γιορτάζω κάθε μέρα, όλο το μήνα, όλους τους μήνες. Χωρίς αφορμή. ʼπλα. Γιατί είναι ωραίο να ζεις. Από μόνο του. Είναι ωραίο στ?αληθεια. Και αξίζει και χορούς και γιορτές. Η ανθρωπιά δεν θέλει καύσιμο. Είμαστε πολλά περισσότερα από αυτά που μας πείσανε. Τώρα είναι η ώρα να το δούμε. Τώρα πρέπει να γίνουμε φάλτσοι, ατσούμπαλοι, άσχημοι, χοντροί, με στραβά δόντια και γυαλιά μυωπίας. Στραβοί αλλά άνθρωποι. Γιατί το νορμάλ σάπισε!

*Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι ηθοποιός παίζει στο Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Γουίλιαμς στο Θέατρο Δημήτρης Χορν και στην παράσταση I will survive στο Θέατρο Θησείον. Επίσης, πρωταγωνιστεί στην ταινία Το τανγκό των Χριστουγέννων.

[Γλαύκη]

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ


ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑ


" Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μετωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δε θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ' απ' το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου, δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα."

[NADINE_ed]

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ (ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ)



1

Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου

Σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί, την άνοιξη

Έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας

Τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια

Απ? όπου θα περνούσαν οι αιώνες- α, για να γεννηθείς εσύ

Κι εγώ για να σε συναντήσω

Γι αυτό έγινε ο κόσμος.

Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα

Πάνω απ΄το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα

Ως τ? ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.

2

«Σ? αγαπώ, σ? αγαπώ» έλεγα.

Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμά σου:

«Έχει ψύχρα απόψε».

Τα μάτια σου καρφώνονταν αδιάκοπα πάνω στην πόρτα

Με κείνο το ακαθόριστο βλέμμα

Που έχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.

Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα

Και σ? αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια

Μα ήταν σα να ?ξυνα με τα νύχια μου

Το αδιάφορο χώμα ενός τάφου

Που είχαν θάψει κι όλας ολόκληρη τη ζωή μου.

3

Τώρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες

Προσπαθώ να συλλαβίσω ανάποδα τις επιγραφές των μαγαζιών

Αγοράζω κάστανα, και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας

Που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματώ την κυκλοφορία.

Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω!

Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένεια και τα νύχια

Των νεκρών.

4

Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω

Ακόμα και το πρόσωπό της

Πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα.

Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά

Που είναι κάτι περισσότερο

Κι απ? την ανάμνησή της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ? την πόρτα σου

Εσύ θα ξέρεις

Πως πέθανε σφαγμένος απ? τα μαχαίρια των φιλιών

Που ονειρευότανε για σένα.