Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

ΑΓΟΡΑ (1896) Κωστής Παλαμάς

Πάντα διψάς ?όπως διψάει το πρωτοβρόχι
στεγνή καλοκαιριά? το βλογημένο σπίτι,
και μια κρυφή ζωή σα δέηση ερημίτη,
αγάπης και αρνησιάς ζωούλα σε μια κώχη.

Διψάς και το καράβι που το πέλαο το 'χει,
κι όλο τραβάει με τα πουλιά και με τα κήτη,
κ' είναι μεστή η ζωή του μ' όλο τον πλανήτη·
και το καράβι και το σπίτι σού είπαν : «Όχι !

Μήτε η παράμερη ευτυχιά που δε σαλεύει,
μήτε η ζωή π' όλο και νέα ψυχή τής βάνει
κάθε καινούργια γη και κάθε νιο λιμάνι·

μόνο τ' αλάφιασμα του σκλάβου που δουλεύει·
σέρνε στην αγορά τη γύμνια του κορμιού σου,
ξένος και για τους ξένους και για τούς δικούς σου.»

[Γλαύκη]

Η μεγάλη αναμονή - Κώστας Ουράνης




Είμαστε πολλοί που σ? όλη μας τη ζωή περιμένουμε πάντα κάτι. Τί; Δεν ξέρουμε ακριβώς. Κάτι που να ?ρθει και να γεμίσει ? ή ν' αλλάξει ? τη ζωή μας: μια μεγάλη αγάπη, μια μοναδική περιπέτεια, μια σπάνια τύχη, ίσως και μια τρομερή καταστροφή ? δεν ξέρουμε. Αυτή η αναμονή, που κυβερνάει ωστόσο τη ζωή μας, είναι τόσο ακαθόριστη! Δεν υπάγεται στη σκέψη μας, αλλά στο ένστικτό μας.

Είμαστε σαν εκείνο το μυθικό βασιλιά της Θούλης, που ρίχνει μέσα στ' ακύμαντα νερά της λίμνης του παλατιού του το πολύτιμο χρυσό κύπελλό του, μόνο και μόνο για να δει ? επί τέλους ? τα νερά της να ταράζονται. Ζούμε με την προσδοκία να δούμε τα νερά της ζωής μας να ταραχθούν. Κάθε φορά που γνωρίζουμε μια γυναίκα, που παίρνουμε ένα βαπόρι, που φθάνουμε σε μια ξένη πολιτεία, που καταπιανόμαστε με κάτι, η καρδιά μας χτυπάει και λέμε μέσα μας: «Να 'ναι γι' αυτή τη φορά;». Και κάθε φορά διαπιστώνουμε πως δεν είναι.

Μου έδειξαν κάποτε σ' ένα μουσείο της βορινής Μπρυζ μια δαντέλα ? θαύμα υπομονής - που την έπλεκε 15 χρόνια μια Φλαμανδή πυργοδέσποινα, περιμένοντας το γυρισμό του άντρα της που είχε φύγει με τους Σταυροφόρους για τους ʼγιους Τόπους. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την ψυχή μας μ' αυτή τη Φλαμανδή. Όλη μας η ζωή είναι σα μια διασκέδαση της αναμονής μας, ένα μηχανικό πήγαιν' έλα σαν κάποιου που περιμένει στον τόπο ενός ραντεβού μια γυναίκα που αργεί να 'ρθει.

Είναι μερικοί, πιο τολμηροί ή πιο ανυπόμονοι, που, μην υποφέροντας πια την πολύκαιρη αναμονή, ξεκινάνε μια μέρα σ' αναζήτηση αυτού του Κάτι ? του μοναδικού και του εξαίσιου - όπως ξεκινούσαν άλλοτε άνθρωποι για ν' ανακαλύψουν το θρυλικό Ελδοράδο, την πολιτεία που ήταν όλη καμωμένη από χρυσό. Τους ανθρώπους αυτούς τους αναγνωρίζει κανένας εύκολα: είναι εκείνοι που τους βλέπουμε μοναχούς στην πλώρη (κι όχι στη πρύμη) των καραβιών που ταξιδεύουν ή εκείνοι που τους συναντάμε σε ξένες πολιτείες σα ναυαγισμένους και με μια πένθιμη συλλογή στο βλέμμα. Είναι οι τυχοδιώχτες, οι ονειροπόλοι, οι «ξεριζωμένοι» από το δέντρο της κοινωνίας ή της πατρίδας τους άνθρωποι, που έφυγαν για να βρουν το Ελδοράδο τους και δεν το βρήκαν?

Ω, δεν είναι δυνατό! Η τόσο βαθειά και τόσο έμμονη αυτή αναμονή δεν μπορεί να 'ναι απατηλή. Αυτό το Κάτι, που το υποσυνείδητό μας περιμένει, θα υπάρχει, δεν είναι δυνατό παρά να υπάρχει. Γιατί πώς να εξηγηθεί τόση λαχτάρα, η τόση πεποίθηση και η τόση, στο τέλος, βουβή πίκρα; Θα υπάρχει, αλλά πώς να ξέρει κανένας σε ποιό τόπο, σε ποιά στιγμή, σε ποιο πρόσωπο θα συναντήσει αυτό το κάτι, που θ' αλλάξει ολότελα τη ζωή του ή που θα τον κάνει να βρει νόημα στη ζωή του; Πώς να το ξέρουμε, φτωχοί άνθρωποι; Κι έτσι η ζωή κυλάει σ' αυτή την αναμονή σαν τον άμμο μέσα από τα δάχτυλα μας.

Θα μπορούσαμε, βέβαια, κι εμείς, σαν τους ανθρώπους εκείνους του Ουάιλδ που βάζουν στη ζωή τους προορισμό να γίνουν καντηλανάφτηδες και γίνονται, να 'χαμε πραγματοποιήσει μια ζωή ? που ίσως και να 'ταν ευτυχισμένη. Αλλά η ανάγκη του ξεχωριστού, του σπάνιου και του ωραίου ήταν τόσο επιταχτική μέσα μας, που θυσιάσαμε τα πάντα στην αναμονή τους.

Σ' αυτή τη θυσία υπάρχει απερίγραπτος σπαραγμός. Υπάρχει όμως και ικανοποίηση. «Γιατί τάχα αυτή η ικανοποίηση;» θα παρατηρήσουν ειρωνικά μερικοί. «Δεν γίνατε ούτε καντηλανάφτηδες!»? Αλήθεια, δε γίναμε τίποτε. Αλλά η ικανοποίησή μας είναι ακριβώς ότι δε γίναμε «καντηλανάφτηδες»!...

[NADINE_ed]

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ (ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ)


Χαμένα πάνε τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
- έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγὰ-σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συνταγές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και που δεν ήταν τότε θάλασσα.

[mermaid_ed]

Όπως ανοίγουν τα κοχύλια στην άμμο, έτσι και γω, αποζητώ να παίρνω το φως των δικών σας ματιών...

Όσο ζω, θα ονειρεύομαι και με τίποτα δεν με ξυπνάω. Όσο υπάρχω, στη θάλασσα θα συνεχίζω να βουτάω

και σαν δελφίνι να κολυμπάω, ψηλά θα πετάω και τα κοχύλια μου στη θάλασσα θα φυλάω.

amy Lowell

[mermaid_ed]

Αν η ψυχή σου πόθησε να πάει μακριά, να φύγει,
Παράτα όσους αγάπησες, κάθε δεσμό που πνίγει.
Μη σκέφτεσαι τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά σου
Σπρώχνε τα με τα πόδια σου, κι ο δρόμος σου θ' ανοίγει.

Ομαρ Καγιαμ

[Mak]

ΦΛΟΥΟΞΕΤΙΝΗ: Καλάνθρωποι


Η Φλούο αναρωτιέται αν θα σώσει τον κόσμο σήμερα
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΜΑΓΙΟΓΛΟΥ29.05.2012


ΜΙΑ ΜΥΓΑ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε καν το είδωλο της. Φλαπ! Παρ? την κάτω.

ΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΛΥΜΕΝΟ. Πατάω το κορδόνι μέχρι που μαυρίζει. Στο τέλος σκύβω ανόρεχτα και το δένω. Κάνω ένα λαγουδάκι και περνάω τη θηλιά στο λαιμό του. Όπως μου δείξανε μικρή.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΦΩΝΗ. Βλέπω στόματα να κινούνται και πρόσωπα αδιάφορα. Τα πουλάκια κελαηδούν, ένα μικρό γατάκι κλαίει εδώ και μέρες. Δεν έχω εντοπίσει που είναι. Ακόμα κι αν ήξερα δε θα το έπαιρνα. Εγώ θα σώσω τον κόσμο;

ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΕΧΩ. ΟΥΤΕ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ. Μόνο μια μόνιμη ανησυχία και μια κατάσταση ημιλιπόθυμη, ζαλιστική, ναρκωμένη. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα. Δεν ασχολούμαι με τίποτα παρά μόνο με τα του οίκου μου, τα του μυαλού μου, τα του σώματος μου, τα του κύκλου μου. Ο μικρός, μικρός μικρόκοσμος μου?

ΑΚΟΥΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ. Και κουράστηκα. Η ψαλίδα ανοίγει διάπλατα. Από τις αφόρητες κοινοτοπίες μέχρι την απίστευτη ανεδαφικότητα. Τα ίδια και τα ίδια.

ΚΑΙ ΓΩ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις πόσο φρικτά βαρετός, κυνικός και αδιάφορος μπορείς να γίνεις. Υποτίθεται από κάποια ηλικία και μετά τα απλά, βασικά, απτά και καθημερινά θέματα έχουν διευθετηθεί. Και έχεις την απατηλή πολυτέλεια στο χρόνο που σου αναλογεί να ασχοληθείς και λίγο με το μέσα σου, με τους δίπλα σου, με τους απέναντι. Κάπως να εξελιχθείς και να εξελίξεις. Να προχωρήσεις. Να συμπορευτείς. Να πεις κάτι έκανα και ?γω βρε αδερφέ. Δεν είμαι το σκαθάρι που κουβαλάει για το υπόλοιπο της ζωής του ένα πτώμα τρεις φορές μεγαλύτερο από το βάρος του. Είμαι άλλο. Ανώτερο είδος. Μαλάκιο. Αμοιβάδα. Κωλάνθρωπος. Εεεε! Ε, τι;

ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΜΟΥ, ΦΙΛΕ. Δεν έχω καμία αντοχή, ανοχή και όρεξη να ακούσω, να σκεφτώ, να οραματιστώ, να δράσω. Με πονάει το δόντι μου. Ή το δοντάκι μου? και ασχολούμαι μονομανιακά με αυτό. Και σένα σε πονάει κάτι άλλο. Και πολλές φορές μας πονάει η ψυχή μας. Και δε μιλάμε. Μονάχα ακούμε τον άλλο. Γιατί ξέρουμε πως είναι. Φοράμε τα παπούτσια του με ευκολία πια ακόμα κι ας μας στενεύουν.

ΚΥΝΙΚΟΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, ΒΑΡΕΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΕΜΕΝΟΣ ΔΕ ΓΙΝΕΣΑΙ, δε μπορούν να σε κάνουν, αν δεν επιθυμείς διακαώς να είσαι. Και ο μικρόκοσμος είναι η μεγάλη σπουδή για τη μεγάλη εικόνα. Βρήκα ένα χαρτονόμισμα κρυμμένο στις ντομάτες που μου έδωσε η μάνα μου. Και ένα πακέτο γεμιστά μπισκότα στην τσάντα μου για να τα βουτήξω στον πρωινό καφέ μου από σένα. Έδωσες το εισιτήριο σου σε κάποιον άλλο. Θα σε πάω σπίτι με το αυτοκίνητο για να μην περπατάς. Σου πήρα καπνό. Μαγείρεψες παραπάνω μερίδες. Όλα θα γίνουν, ο λόγος σου με ηρέμησε. Θα τα καταφέρουμε; Μου γνέφει καταφατικά και μου κλείνει το μάτι κι ας μην ξέρω ποιός είναι. Ανεπαίσθητα, σιωπηλά κι απαλά που δεν τα παίρνει κανείς μυρωδιά. Ούτε καν οι ίδιοι αλλά το καλό έχει εισβάλλει για τα καλά.

ΔΕ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΜΟΥ, ΦΙΛΕ. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Έδιωξα τη μύγα από το ανοιχτό τζάμι με την πετσέτα της κουζίνας. Το κορδόνι μου είναι κάτασπρο. Και τα αυτιά λαγουδάκια αλλάζουν την έκφραση του προσώπου μου. Μόνο το γατάκι δεν πήρα? Θα βρεθεί κάποιος πιο πολύ, πιο πάνω. Είμαι σίγουρη. Κωλάνθρωπος είπα. Συγνώμη. Καλάνθρωπος ήθελα να πω.


Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.

[Eli_ed]

Είστε όμορφα αλλά είστε κενά. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλό μου - το δικό μου τριαντάφυλλο - είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. Μα το τριαντάφυλλό μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας μαζί. Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. Γιατί είναι αυτό εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάξει, να καυχιέται, ή μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο.

Ο Μικρός Πρίγκιπας

[Eli_ed]

Οι ιδιότητες του συντρόφου δίπλα μας…
Όταν παραιτούμεθα από την παιδιάστικη εξάρτηση του ενός από τον άλλον, χάνουμε την αίσθηση πως έχουμε ένα συμβολικό γονιό στο πλευρό μας. Τότε πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη θεμελιώδη μοναξιά μας στον κόσμο. Πρέπει να μάθουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Αυτό που κερδίζουμε είναι ότι αποκτούμε μια αίσθηση πως ο εαυτός μας είναι τουλάχιστον οριακά ικανός να υπομένει τα κτυπήματα και τις πιέσεις του κόσμου και πως έχουμε ένα συνταξιδιώτη με τον οποίο μοιραζόμαστε αυτή την πάλη. Ο σύντροφός μας γίνεται κάποιος σαν κι εμάς – συχνά τρομαγμένος , αρκετά τρελός και, όπως όλοι οι άνθρωποι, ένα μείγμα ενεργητικού και παθητικού ατόμου.
Αγαπούμε αυτό το πρόσωπο, αλλά μερικές φορές το μισούμε επίσης. Νιώθουμε πως το κέφι μας φτιάχνει όταν μπαίνει στο δωμάτιο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντα έχουμε κάτι συζητήσουμε.
Αυτό το πρόσωπο είναι κάποιος που θα υπομείνει τα παράλογα ξεσπάσματά μας και ταʼ αστεία μας, τα οποία είναι εκ των προτέρων γνωστά. Το σώμα του δίπλα στο δικό μας είναι μια ανακούφιση για μας τη νύχτα και παρότι η σεξουαλική επαφή μαζί του μπορεί να είναι λιγότερο συναρπαστική από ότι ήταν κάποτε, έχει περισσότερη δύναμη η συνύπαρξή μας.
Όταν τελικά συνειδητοποιήσουμε πως αυτό το άλλο πρόσωπο μένει μαζί μας, απλώς και μόνο για να μείνει μαζί μας, αρχίζει να μας επιτρέπεται να διακινδυνεύσουμε όλο και περισσότερα. Ίσως μπορούμε τελικά, νʼ αφήσουμε με τον εαυτό μας νʼ αγαπήσει και νʼ αγαπηθεί…
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Ζευγάρι – ο Εύθραυστος Δεσμός Augusts Y. Napier, Ph. D.

[Mak]

απόσπασμα από "ΛΥΠΙΟΥ" της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ..ΛΥΠΙΟΥ
Τα ποιήματα αποτυχαίνουν όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες. Μην ακούτε τι σας λένε θέλει ερωτική θαλπωρή το ποίημα για νʼ αντέξει στον κρύο χρόνο… Έναν τόπο επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη, λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου, ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα, ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους. Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη, μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά και καρπούς σάπιους. Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό μόνο μʼ ένα σφίξιμο ελαφρό που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού. Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό, πανύψηλους, που μʼ ένα τίναγμα της κεφαλής σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος» ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!» ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει: «Το καλό με τον πόθο είναι πως όταν χάνεται χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί». Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης γίναν σιωπηλές πλατείες τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια. Κάτι χειρότερο από γερατειά, η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

[NADINE_ed]

ΚΙΧΛΗ
Α' - ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

(Γιώργος Σεφέρης)


...δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια
ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.
Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά
που παίζουν στα περβόλια με τα κρόσσια του ήλιου,
κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες
γυαλιστερές πάνω στη μέρα'
όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,
ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν
μ' εκείνους που έμειναν μ' εκείνους που έφυγαν
μ' άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν
ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε
ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

[NADINE_ed]

ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΙΙ (Γιάννης Ρίτσος)


Είχα κλείσει τα μάτια
για νʼ ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για νʼ αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κʼ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τʼ όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κʼ ήρθες εσύ.

[ria_ed]

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Έκστασις
Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο στον τοίχο τ' ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να 'ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι
τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Από τη συλλογή Ερήμην (1958)

[Mak]

αγαπημένη η Δημουλά ria..

ΠΕΡΑΣΑ της Κικής Δημουλά

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.Τὰ τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τουςνὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.Ἔλαβα κάρτες σύντομες:ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα καὶ κάτι χαιρετίσματα ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια καὶ νὰ χάνω χέρια.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ στὰ ξεροπόταμα καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

[NADINE_ed]

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ (Μανόλης Ἀναγνωστάκης)

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;
Ποιὸς θὰ μετρήσει μιὰ μιὰ τὶς σταγόνες πρὶν σβήσουν στὸ χῶμα
Πρὶν γίνουν ἕνα μὲ τὴ λάσπη σὰν τὶς φωνὲς τῶν ποιητῶν;
Ἐπαῖτες μιᾶς ἄλλης ζωῆς τῆς Στιγμῆς λιποτάχτες
Ζητοῦνε μιὰ νύχτα ἀπρόσιτη τὰ σάπια τους ὄνειρα.
Γιατί ἡ σιωπή μας εἶναι ὁ δισταγμὸς γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο.

[NADINE_ed]

ΙΣΜΗΝΗ (Γιάννης Ρίτσος)
(απόσπασμα)

Τα μεγάλα ρολόγια στους τοίχους σταμάτησαν – κανείς δεν τα κουρντίζει·
κι αν κάποτε στέκομαι μπροστά τους, δεν είναι για να δω την ώρα,
μα το ίδιο μου το πρόσωπο, καθρεφτισμένο στο γυαλί τους,
περίεργα άσπρο, γύψινο, απαθές, σαν έξω απʼ το χρόνο,
ενώ στο σκοτεινό τους βάθος οι σταματημένοι δείχτες,
πίσω ακριβώς απʼ το είδωλό μου, είναι ένα ασάλευτο νυστέρι
που πια δεν έχει νʼ ανοίξει ένα τραύμα, δεν έχει
να μου αφαιρέσει τίποτα – φόβο ή ελπίδα, αναμονή κι αδημονία.