Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[NADINE_ed]

Ορέστης Αλεξάκης : Επίγραμμα

Αν με μετρήσεις με φωνές και πεταλούδες
Θα μ? έβρεις πιο μεγάλο απ? το κλουβί μου
Κι ωστόσο, πες μου, πώς χωρώ εδώ μέσα;

[NADINE_ed]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ : ΕΠΕΤΕΙΟΣ
(Προσανατολισμοί 1941)

...even the wearist river
winds somewhere safe to sea!

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α, Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στη θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν' ανασαίνει κατά κει που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
ʼσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιο μέτωπο
Κλάψαν όλη τη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν' ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν' ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι πρύμνες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απ' την αγάπη.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
- Όποιος είδε δυο μάτια ν' αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα -
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
Χώμα σκληρό κάτω από τ' ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα απ' τα νησιά
Πιο χαμηλά απ' το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
- Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά -
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
Λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.

[Mak]

Κικής Δημουλά "ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ".



Σοῦ εἶπα:


- Λύγισα.

Καὶ εἶπες:

- Μὴ θλίβεσαι.

Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.

Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς

σταματημένο τὸ ρολόι.

Λογικὰ ἀπελπίσου

πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,

ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.

Κι ἂν αἴφνης τύχει

νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.

Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.

Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αὐτοεκθρονίσου

ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..

Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.

Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.

Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,

γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,

τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,

τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,

τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,

ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς

γι᾿ ἀνθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ είπες..

Όνειρα γλυκά, Nadine..

[NADINE_ed]

Αχ..Στα είπα όλα,φίλα με τώρα,μονάχους μου!Όνειρα παραμυθένια μας!

[NADINE_ed]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ : ΕΠΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΕΠΤΑΣΤΙΧΑ


Ι

Όνειρα κι όνειρα ήρθανε
Στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές
Αϋπνίες των κύκνων
Η δροσιά γεννιέται μες στα φύλλα
Όπως μες στον απέραντο ουρανό
Το ξάστερο συναίσθημα.

II

Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή
Και πίσω απ' τη σιωπή μια μελωδία παρείσαχτη
Ερωμένη
Αλλοτινών ήχων γόησσα
Μένει τώρα ο ίσκιος που ατονεί
Και η ραϊσμένη εμπιστοσύνη του
Και η αθεράπευτη σκοτοδίνη του - εκεί.

III

Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!

IV

Ένας ώμος ολόγυμνος
Σαν αλήθεια
Πληρώνει την ακρίβεια του
Στην άκρια τούτη της βραδιάς
Που φέγγει ολομόναχη
Κάτω απ' τη μυστικιά ημισέληνο
Της νοσταλγίας μου.

V

Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες
Τ' ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή.

VI

Ανεξιχνίαστη νύχτα πίκρα δίχως άκρη
Βλέφαρο ανύσταχτο
Πριν βρει αναφιλητό καίγεται ο πόνος
Πριν ζυγιαστεί γέρνει ο χαμός
Καρτέρι μελλοθάνατο
Σαν ο συλλογισμός από τον μάταιο μαίανδρο
Στην ποδιά της μοίρας του συντρίβεται.

VII

Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας
Όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια
Της δράσης
Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί
Ακούσιος καταρρέει
Μες στην ιδέα που αχρηστεύεται απ' το μελαγχολικό
Σιωπητήριο.

[NADINE_ed]

Ερείπια της Παλμύρας (Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου)
Από τη συλλογή : Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)



Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα

Μα όταν μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά ? απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα

[NADINE_ed]

Παραδοχή (Γιάννης Ρίτσος)


Νικημένος απ? το γαλάζιο
με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής
πεθαμένος από ζωή
πεθαμένος από νιότη
βουλιαγμένος κάτου απ? τη φωτιά του
με το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του-

Το κύμα της μέρας δεν εύρισκε αντίσταση
μήτε σ? ένα χαλίκι της σκέψης του.

Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα
και για το θάνατο.

[Ava_ed]

"Η κάθε αυγή", μου έλεγε κάποτε η Καλώ, "είναι ένα δώρο του Θεού". Πρόσεξε μην ξεχνάς να λες ευχαριστώ". Προσπαθώ να το θυμάμαι, αγαπημένη μου Καλώ..."
Μία δυστυχισμένη κοπέλα θυμάται τη συμβουλή που της έδωσε κάποτε η γυναίκα που τη μεγάλωσε, η οποία δεν είναι πια στη ζωή.
Από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "αν ήταν όλα αλλιώς".

[NADINE_ed]

ΑΝΤΙΟ (Τάσος Λειβαδίτης)


Κάποτε μια νύχτα θ? ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ?χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ? τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
που είμαι; Γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ? την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
Απ? αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
Κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω
Όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δε θα γραφτούν ποτέ?

[NADINE_ed]

ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ (Γιώργος Σεφέρης)

Α΄

Ρόδο της μοίρας, γύρευε να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλους ου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τα? αγκάθι σου έφευγε του δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ?αποκτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος? ένας απλός παλμός


Β΄

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ?ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό?
λάμπουνε ξάφνου πορφυρά της μνήμης τα κοράλλια?
Ω μην ταράξεις? πρόσεξε ν? ακούσεις τ?αλαφρό

ξεκίνημά της? τα? άγγιξες το δένδρο με τα μήλα
το χέρι απλώθη κι η κλωστή δείχνει και σε οδηγεί?
Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα
να?σουν εσύ που θα ?φερνες την ξεχασμένη αυγή!

Στον κάμπο του αποχωρισμού να ξανανθίζουν κρίνα
μέρες ν? ανοίγουνται ώριμες, οι αγκάλες τα? ουρανού,
να φέγγουν στο αντηλάρισμα τα μάτια μόνο εκείνα
αγνή η ψυχή να γράφεται σαν το τραγούδι αυλού?

Η νύχτα να?ταν που έκλεισε τα μάτια; Μένει αθάλη,
σαν από δοξαριού νευρά μένει πνιχτό βουητό,
μια στάχτη κι ένας ίλιγγος στο μαύρο γυρογιάλι
κι ένα πυκνό φτερούγισμα στην εικασία κλειστό.

Ρόδο του ανέμου, γνώριζες μα ανέγνωρους μας πήρες
Την ώρα που θεμέλιωνε γιοφύρια ο λογισμός
Να πλέξουνε τα δάχτυλα και να διαβούν δυο μοίρες
Και να χυθούν στο χαμηλό κι αναπαμένο φως.


Γ΄

Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και στα φύλλα!
Πρόβαλε ανάστημα άγρυπνο στο πλήθος της σιωπής
σήκωσε το κεφάλι από τα χέρια τα καμπύλα
το θέλημά σου να γενεί και να μου ξαναπείς

τα λόγια που άγγιζαν και σμίγαν το αίμα σαν αγκάλη?
κι ας γείρει ο πόθος σου βαθύς σαν ίσκιος καρυδιάς
και να μας πλημμυράει με των μαλλιών σου τη σπατάλη
από το χνούδι του φιλιού στα φύλλα της καρδιάς.

Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο
που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.
Λησμονημένο ανάγνωσμα σ? ένα παλιό ευαγγέλιο
Το μίλημά σου ανάσαινε κι η ανάλαφρη φωνή:

«Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο
κι ο πόνος απαλά μες στην ψυχή μου λάμνει
χαράζει η αυγή τον ουρανό, τ?όνειρο μένει απόντιστο
κι είναι σα να διαβαίνουν μυρωμένοι θάμνοι.

»Με του ματιού τ?αλάφιασμα, με του κορμιού το ρόδισμα
ξυπνούν και κατεβαίνουν σμάρι περιστέρια
με περιπλέκει χαμηλό το κυκλωτό φτερούγισμα
ανθρώπινο άγγιγμα στον κόρφο μου τ?αστέρια.

»Την ακοή μου ως να?σμιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνουνται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

»Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου?»

Το ραγισμένο ηλιόγερμα λιγόστεψε κι εχάθη
Κι έμοιαζε πλάνη να ζητάς τα δώρα τ?ουρανού.
Χαμήλωναν τα μάτια σου. Του φεγγαριού τ? αγκάθι
Βλάστησε και φοβήθηκες του ίσκιους του βουνού

?Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στο ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς?


Δ΄

Δυο φίδια ωραία και αλαργινά, του χωρισμού πλοκάμια
σέρνουνται και γυρεύονται στη νύχτα των δεντρών
για μιαν αγάπη μυστική σ?ανεύρετα θολάμια
ακοίμητα γυρεύονται δεν πίνουν και δεν τρων.

Με γύρους με λυγίσματα κι η αχόρταγή τους γνώμη
κλώθει, πληθαίνει, στρίβει, απλώνει κρίκους στο κορμί
που κυβερνούν αμίλητοι του έναστρου θόλου οι νόμοι
και του αναδεύουν την πυρή κι ασίγαστη αφορμή

Το δάσος στέκει ριγηλό της νύχτας αντιστύλι
κι είναι η σιγή τάσι αργυρό όπου πέφτουν οι στιγμές
αντίχτυποι ξεχωρισμένοι, ολόκληροι, μια σμίλη
προσεχτική που δέχουνται πελεκητές γραμμές?

Αυγάζει ξάφνου το άγλαμα. Μα τα κορμιά έχουν σβήσει
στη θάλασσα στον άνεμο στον ήλιο στη βροχή
Ετσι γεννιούνται οι ομορφιές που μας χαρίζει η φύση
Μα ποιο να ξέρει αν πέθανε στον κόσμο η ψυχή

Στη φαντασία θα γύριζαν τα χωρισμένα φίδια
(Το δάσος λάμπει με πουλιά βλαστούς και ροδαμούς)
μένουν ακόμη τα σγουρά γυρέματά τους, ίδια
του κύκλου τα γυρίσματα που φέρνουν τους καημούς.


Ε΄

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να ?ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανέθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν? όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ?ανοιχτά

τριαντάφυλλα? Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας
μόνο στη μνήμη απόμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσα? Ο κόσμος είναι απλό.


--->Χειμερινοί κολυμβητές-Αρβανιτάκη Ελευθερία : ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

[Γλαύκη]

Τα ποιηματα που εζησα στο σωμα σου σωπαινοντας,
θα μου ζητησουν,καποτε,οταν φυγεις,τη φωνη τους.
Ομως εγω δε θα'χω πια φωνη να τα μιλησω.

Γιαννης Ριτσος Σαρκινος λογος Τα ερωτικα

[NADINE_ed]

Σάρκινος λόγος ( Γιάννης Ρίτσος)


Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

[Γλαύκη]

Αχ!αυτο ηθελα να γραψω.Μ'αρεσει πολυ.....

Τα ερωτικα Γιαννης Ριτσος

Πεινανε τα ματια
πεινανε τ'αυτια τα ρουθουνια
το στομα η γλωσσα
πειναει το σωμα
οσμιζεται αφουγκραζεται ψαχνει
τα γονατα τα ρουχα τις τσεπες
τη μορφη τ'αλλο σωμα
τα ματοκλαδα ενα ενα
αγαλματα τρεχουν τις νυχτες
ανθρωποι με σημαιες
φανοστατες
το σωμα αμεταπειστο ψαχνει
τις κλειδωσεις της μιας χειρονομιας
πανω απο το θανατο ψαχνει
μεσα στο θανατο
ακουει τις σταλαγματιες της βρυσης
μες στον μαρμαρινο λουτρωνα
με τις μεγαλες κοκκινες πετσετες
μουσκεμενες.

[Γλαύκη]

Λεει η Πηνελοπη (Κατερινα Αγγελακη-Ρουκ)

"And your absence teaches me
what art could not"
Daniel Weissbort

Δεν υφαινα,δεν επλεκα,
ενα γραφτο αρχιζα,κι εσβηνα
κατω απ' το βαρος της λεξης
γιατι εμποδιζεται η τελεια εκφραση
οταν πιεζετ'απο πονο το μεσα.
Κι ενω η απουσια ειναι το θεμα της ζωης μου
-απουσια απο τη ζωη-
κλαματα βγαινουν στο χαρτι
κι η φυσικη οδυνη του σωματος
που στερειται.

Σβηνω,σχιζω,πνιγω
τις ζωντανες κραυγες
"που εισαι ελα σε περιμενω
ετουτη η ανοιξη δεν ειναι σαν τις αλλες"
και ξαναρχιζω το πρωι
με νεα πουλια και λευκα σεντονια
να στεγνωνουν στον ηλιο.
Δε θα 'σαιποτε εδω
με το λαστιχο να ποτιζεις τα λουλουδια
να σταζουν τα παλια ταβανια
φορτωμενα βροχη
και να 'χει διαλυθει η δικη μου
μες στη δικη σου προσωπικοτητα
ησυχα,φθινοπωρινα...
Η εκλεκτη καρδια σου
-εκλεκτη γιατι τη διαλεξα-
θα 'ναι παντα αλλου
κι εγω με λεξεις θα κοβω
τις κλωστες που με δενουν
με τον συγκεκριμενο αντρα
που νοσταλγω
οσο να γινει συμβολο Νοσταλγιας ο Οδυσσεας
και ν'αρμενιζει τις θαλασσες
στου καθενος το νου.
Σε λησμονω με παθος
καθε μερα
για να πλυθεις απο τις αμαρτιες
της γλυκας και της μυρουδιας
κι ολοκαθαρος πια
να μπεις στην αθανασια.
Ειναι σκληρη δουλεια κι αχαρη.
Μονη μου πληρωμη αν καταλαβω
στο τελος τι ανθρωπινη παρουσια
τι απουσια
η πως λειτουργει το εγω
στην τοσην ερημια,στον τοσο χρονο
πως δε σταματαει με τιποτα το αυριο
το σωμα ολο ξαναφτιαχνει τον εαυτο του
σηκωνεται και πεφτει στο κρεβατι
σαν να το πελεκανε
ποτε αρρωστο και ποτε ερωτευμενο
ελπιζοντας
πως οτι χανει σε αφη
κερδιζει σε ουσια.

[Dark Elf]

Δεν ειναι συμφορα να πεθαινεις με απραγματοποιητα ονειρα,ειναι ομως συμφορα να μην ονειρευεσαι

Benjamin Mays

Πρεπει να ειμαστε προθυμοι να απαλλαγουμε απο τη ζωη που σχεδιασαμε,για να ζησουμε τη ζωη που μασ περιμενει

Joseph Campell