Οι δικές μας σκέψεις

[Nefeli-]

η υγρασία ύπουλο κατακάθι στο σώμα μου...
αγγίζω το δέρμα και το χέρι κολλάει...
ο ιδρώτας λούζει την πλάτη και το πρόσωπο... κυλάει από το σβέρκο και το μετώπο
το τσιγάρο καίγεται μόνο του σιωπηλό στο μικρό σταχτοδοχείο,
ενώ εκεί μέσα μπορείς να μετρήσεις τις σκέψεις μου... στάχτες....
κάτω από το μπαλκόνι μου απέμεινε μια κρυφή αλάνα
εκεί κλωτσάνε την μπάλα κάτι σχολιαρούδια παιδιά μεταναστών...
Αντρούσκα Αντρούσκα !!! φωνάζει ο πατέρας από το απέναντι διαμέρισμα... κι ο μικρός τρέχει σαν σφαίρα.
εκεί τα παιδιά παίζουν ακόμα με βόλους και σφεντόνες...
τι βλακεία που πήρα δώρο στον βαφτιστικό μου playstation...
νιώθω την νύχτα να κουράζεται και να ακουμπά στο κεφάλι μου να ξαποστάσει... βαραίνει....
οι φωνές χάθηκαν όσο περνούσε η ώρα ...
τώρα πια ο ήχος μιας μισοκαμένης λάμπας ακούγεται απ΄τον δρόμο
και κάποια τζιτζίκια που τρικλίζουν άχαρα...
μάζεψα τα καθαρά ρούχα απ'το σχοινι και σκέφτηκα ότι κι απόψε δεν έχω όρεξη να βγω.
όταν αποκάμει και γεράσει ο διάολος γίνεται καλόγερος....
με γέρασαν κάτι λαθραία όνειρα τα έναστρα καλοκαιρινά βράδια...
αύριο το μυαλό μου θα γεννήσει ένα καινούργιο όνειρο...
καληνύχτα.

[Nefeli-]

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

Θά πενθώ πάντα -- μ?ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ?άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν?ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ?τίς ξερολιθιές,πίσω άπ?τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ?αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ?αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ?έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ?αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ?αγαπώ καί σ?αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ?ουρανού με τ?άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν?αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ?αλλού φερμένο
Δέν τ?αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ?ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ?ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ?ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ?ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ?ακούς
Είμ?εγώ,μ?ακούς
Σ?αγαπώ,μ?ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ?ακούς
Πού μ?αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ?ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ?τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά?ρθει μέρα,μ?ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ?ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν?ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ?ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ?ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ?ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ?ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ?ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ?ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ?ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ?ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν?ανθίσει αλλιώς,μ?ακούς
Σ?άλλη γή,σ?άλλο αστέρι,μ?ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ?ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ?άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ?ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ?ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ?ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ?ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
ʼκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ?εγώ πού φωνάζω κι είμ?εγώ πού κλαίω,μ?ακούς
Σ?αγαπώ,σ?αγαπώ,μ?ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ?αντάρτες απόμαχους
Από τί νά?ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά?ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ?αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ?όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ?άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν?όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ?αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές?απ?τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ?έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά?χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν?ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ?άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ?εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ?ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ?άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

[Nefeli-]

μες τα μάτια σου αγνάντεψα τρεις θάλασσες τρεις ήλιους και τρεις άγκυρες
μα πουθενά λιμάνι και στεριά...
μες τα κόκκινα τα δειλινά βυθίστηκα.
κι εσύ μου έλεγες "μην φοβάσαι"...

[Nefeli-]

το ρολόι στον τοίχο απέναντί μου έχει σταματήσει!
κάτω από το μικρό ξύλινο ραφάκι ένα κουτί πούρα partagas
και στην άκρη του τραπεζιού 2 φωτογραφίες με την παγωμένη θάλασσα της Φιλανδίας
εκεί που αντάμωσα τον άσπρο ορίζοντα...
και όλο θα πάω... αν
θα φύγω ξανά... αν
υποθέσεις άκρως υποθετικές!

[NADINE_ed]

Μετά το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ του Ελύτη τι ν'ακολουθήσει παρά μόνο σιωπή...
Α ρε Νεφέλη...τι μου έκανες Παρασκευοβραδιάτικα...
Ποιοί άραγε αξιώθηκαν να βιώσουν κάτι τόσο θεϊκό
κι ας μην μπόρεσαν ποτέ να το εκφράσουν τόσο άρτια...

[Nefeli-]

έτσι είναι όταν αγαπά κάποιος τις σκέψεις του τα συναισθήματα του τον εαυτό του!!! τότε αγαπά και τις σκέψεις των άλλων τα συναισθήματα και τους άλλους κι ας μην μπορεί να το εκφράσει γραπτώς τοσο άρτια... έτσι πρέπει να ερωτευόμαστε όλες τις στιγμές μας με τέτοια ένταση και τέτοιο πάθος κι όχι να πνιγόμαστε σε ανάξιους βυθούς δακρύων και απαισιοδοξίας!!!! έχουμε τόσα δώρα γύρω μας κι εμείς από την "μανιοκατάθλιψή" μας δεν τα ξετυλίγουμε!!!!

[NADINE_ed]

"Είμ?εγώ πού φωνάζω κι είμ?εγώ πού κλαίω,μ?ακούς
Σ?αγαπώ,σ?αγαπώ,μ?ακούς."

Ένα δάκρυ μπορεί να ελευθερώνει όσα δε χωρούν σε λέξεις...Όσα κλείνει ένα αγάπης βλέμμα...ένα καρδιοχτύπι έρωτα...
Όλο το μεγαλείο που ντύνει ένα συναίσθημα και το σώμα αυτό το τρωτό αδυνατεί αλλιώς να εξωτερικεύσει...
Τα βαρύγδουπα "σ'αγαπώ" έχουν πια ξεφτίσει...και τα σώματα έχουν πια αποξενωθεί...Το άγγιγμα μηχανικό,το φιλί στεγνό...
Δεν είναι μόνο πικρά τα δάκρυα...είναι οι χυμοί της ψυχής που ξεχυλίζουν μια που το σώμα αυτό είναι πολύ πεπερασμένο να τους χωρέσει...

[Nefeli-]

Πότέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,
όπως εκείνο το δέιλι που σε άφησα
με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,
ψυχή μου,
που πάνω του, στα δυτικά,
κρέμονταν κιόλας
χλωμά τα άστρα.

Γέλασα αρκετά,
καρδιά μου,
γιατί συγκρούστηκα παίζοντας
με το σκυθρωπό πεπρωμένο
την ίδια ώρα
μέσα στο γαλανό δείλι του δάσους
αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα.

Εκείνο το μοναδικό σούρουπο
όλα ήταν τόσο γλυκά
όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν
αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι
μόνο πουλιά μεγάλα
που το δείλι
πετούν πεινασμένα στον
σκοτεινιασμένο ουρανό

[NADINE_ed]

Hδονή (ΚΑΒΑΦΗΣ)

Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.

[Nefeli-]

Γιὰ τὴ ζωή

N&#226;zim Hikmet (1902-1963): Τοῦρκος ποιητὴς καὶ πεζογράφος ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη.

(ἀπόδοση: Γιάννης Ρίτσος)

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.


Γιὰ τὴ ζωή

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ' ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.


N&#226;zim Hikmet

[NADINE_ed]

---> ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΕΟ...

[Nefeli-]

Το Γαλάζιο Kιόσκι
Το γαλαζιο κιοσκι, ποιημα του Εμμανουηλ Καισαρ (1902-70)

Κοντά στη θάλασσα αγαπώ ένα γαλάζιο κιόσκι.

Γύρω απ' αυτό το ειρηνικό παραθαλάσσιο κιόσκι
τα μεσημέρια στάζουνε κόμπους ζεστό χρυσάφι
δίχτυα απλωμένα αντίστροφα σ' ωριμασμένους ήλιους.

Το δείλι, όταν το σχήμα του βυθίζεται στους ίσκιους,
βρίσκουν εκεί καταφυγή φιλέρημα παιδιά,
που επάνω από τ' αντίφεγγα τα δυσμικά του πόντου
αφήνουν βάρκες χάρτινες να φεύγουν σιωπηλά.

Εκεί το αγιόκλημα άλλοτε με την πολύοσμη κόμη
παλαιών εμύρωνε κυριών την ανθηρή ομιλία,
καθώς στο θάλπος των νυκτών του Αυγούστου η ωχρή σελήνη
στάλαζε φίλτρα ερωτικά από μια ανάερη κρήνη.

Τώρα το κιόσκι το παλιό με την εράσμια φρίζα
θρυμματισμένη απ' τη σκληρή της χειμωνιάς αξίνη,
όταν οσιώνεται το φως το ακόλαστο της μέρας,
περνάει στη νύχτα παίρνοντας το μύρο απ' την αιφνίδια
μελαγχολία των σιωπηλών, φιλέρημων εφήβων,
που με το δείλι χάνουνε τις βάρκες, τις ψυχές τους
επάνω από τ' αντίφεγγα τα δυσμικά του πόντου.

[Nefeli-]

ένα μικρό κύμβαλο πάλλεται δυνατά και σταθερά στο δεξί μου μάτι
κι απο εκεί φουσκώνει τον κρόταφο και ψάχνει διέξοδο
σαν μικρός δαίμονας που έχει εγκλωβιστεί μέσα στο βλέμμα μου.
μια περίεργη μυρωδιά λιβάνι και κάρβουνο καίει τα ρουθούνια
καθώς ανασαίνω...

[Kleanthis_ed]

Originally posted by NADINE
---> ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΕΟ...

Eυχαριστώ!

Ανταποδίδω:http://www.youtube.com/watch?v=9EcZH_9bZYE

[smile002]

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι
-Ό,τι θες.
-΄Ο,τι θέλω; Τ? ορκίζεσαι;
-Στ? ορκίζομαι.

-Είναι δύσκολο.
-Δεν πειράζει.
-Είναι ακριβό.
-Δε με νοιάζει.
-Είναι σπάνιο.
-Τόσο το καλύτερο.
-Είναι επικίνδυνο.
-Δε φοβάμαι.

-Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
-Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.
-Μπορεί να σου γλιστρήσει από τα χέρια και να φύγει.
-Θα το ξαναπιάσω.
-Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
-Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
-Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
-Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
-Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
-Θα περιμένω τα χαράματα.
-Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
-Θα φέρω τ? άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.

-Είναι τόσο μικρό, δε θα μπορέσεις να το πιάσεις.
-Θα ζητήσω ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
-Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
-Θα φέρω γερανό.
-Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
-Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.

-Υπάρχει;
-Θα τον φτιάξω.
-Πού ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
-Δεν ξέρω.
-Τότε;
-Τότε θα μάθω.
-Από πού;
-Από τα βιβλία.
-Κι αν δε το λένε τα βιβλία;
-Θα βρω το γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
-Κι αν έχει πεθάνει;

-Θα βρω τον άλλο γέροντα.
-Ποιον άλλο γέροντα;
-Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
-Όλα τα βότανα;
-Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
-Και πώς θα φέρει εκείνος το βουνό;
-Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιώ, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να σηκώσω το βουνό.

-Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
-Πάντα.
-Τώρα.
-Τώρα. Θέλεις;

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
-΄Ο,τι θέλεις.
-Ό,τι ό,τι θέλω; Τ? ορκίζεσαι;
-Στ? ορκίζομαι.

-Θέλω,? θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
-Να το φτιάξουμε.
-Με τι;
-Με τι θέλεις;
-Δεν ξέρω.
-Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
-Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
-Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
-Όχι, όχι δε θέλω κλειδί.

-Γιατί;
-Μπορεί να το χάσω.
-Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.
-Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
-Θα έρθω να σε βρω.
-Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
-Θα μπορέσω.
-Κι αν είναι σκοτάδι;
-Θ? ανάψω κερί.
-Κι αν λιώσει το κερί;
-Ως τότε θα σ? έχω βρει.
-Κι αν όχι;
-Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
-Πόσο θα ψάχνεις;
-ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
-Τι θα πει για πάντα;
-Ότι Σ? ΑΓΑΠΩ.

-Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
-Μπορείς να κοιμηθείς.
-Πού;
-Κάτω από μια μυρσινιά.
-Πού έχει μυρσινιές;
-Παντού.
-΄Εχει λιοντάρια παντού;
-Όχι.
-Πού έχει λιοντάρια;
-Στη ζούγκλα.
-Είναι κοντά η ζούγκλα;
-Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου?
-Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
-Ποτέ.
-Τ? ορκίζεσαι;
-Στ? ορκίζομαι.

-Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
-Θα πει ότι σ? αγαπώ.
-Πόσο;
-Ως τον ουρανό.

-Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
-Ναι.
-Θα με πάρεις αγκαλιά;
-Ναι.

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
-Ό,τι θέλεις.
-Ό,τι ό,τι θέλω, τ? ορκίζεσαι;
-Ναι.