Οι δικές μας σκέψεις

[Nefeli-]

ονειρολόγιο

[Nefeli-]

ονειρολόγιο

[smile002]

Σε ενα μερος καπου στο υπαιθρο, κοντα σε δαση και λιβαδια, βρισκεται ενα βαζο με ξυδι -το συμβολο της ζωης.
Ο Κομφουκιος πλησιαζει το βαζο, βουταει μεσα το δαχτυλο του και δοκιμαζει το υγρο."Ξινο", λεει."Ωστοσο, βλεπω οτι θα ηταν πολυ χρησιμο στην προετοιμασια ορισμενων τροφων."
Μετα πλησιαζει ο Βουδας, βουταει το δαχτυλο του στο βαζο και δοκιμαζει κι αυτος. "Πικρο", ειναι το σχολιο του. "Μπορει να κανει τον ουρανισκο να υποφερει, και αφου ο πονος πρεπει να αποφευγεται, θα πρεπει να ξεφορτωθουμε τουτο το πραγμα αμεσως."
Ο επομενος που βαζει το δαχτυλο του στο ξυδι ειναι ο Ιησους Χριστος. "Μπχχ", λεει ο Ιησους. "Ειναι πικρο και ξινο. Δεν ειναι καταλληλο για να το πιει κανεις. Και για να μην αναγκαστει να το πιει κανενας αλλος, θα το πιω ολο μονος μου."
Αλλα τωρα πλησιαζουν το βαζο δυο ατομα μαζι, γυμνα, περπατωντας χερι με χερι. Ο αντρας εχει γενειαδα και τριχωτα ποδια.Η μακρια του γλωσσα ειναι λιγακι φουσκωμενη απο κατι ποιηματα που απαγγελνε.Η γυναικα φοραει καπελο καουμπόισσας, ενα περιδεραιο απο φτερα, και το δερμα της ειναι ροδινο.Η κοιλια και τα στηθη της εχουν τα σημαδια της μητροτητας.Κουβαλαει ενα καλαθι με μανιταρια και βοτανα.Πρωτα ο αντρας και μετα η γυναικα βαζουν τον αντιχειρα τους μεσα στο ξυδι.Εκεινη γλυφει τον αντιχειρα του και αυτος γλειφει τον δικο της.Στην αρχη κανουν μια γκριματσα, αλλα σχεδον αμεσως ξεσπανε σε πλατια χαμογελα."Ειναι γλυκοοο", λενε κι οι δυο τραγουδιστα.
"Γλυκο που ειναι!"

[Nefeli-]

γλυκό που είναι ...

[Nefeli-]

και χίλια περιστέρια να σου φιλούν τα χέρια κι εγώ να σ'άγαπω...

[alex1970]

αυτη η διευθυνση ρε παιδια ειναι για πασα στον ευαγγελατο
εχει και επιθετικη τακτικη ο ανθρωπος
http://www.x-el.gr/

[moonbear]

Thanx Nefeli!!!

[Nefeli-]

τπτ βρε θα επισυνάψω καινούργιες σύντομα
φιλάκια
χχχ

[Nefeli-]

ʼλεξ... θα τον ψάξουν κάποτε κι αυτόν μαζί με τους υπόλοιπους και θα έχουμε και κάτι κέφια.... μα κάτι κέφια....

στο γυμναστήριο που πήγαινα κάποτε... εκεί που κάνουν πασαρέλα όλοι οι ειδικοί έδιναν αναβολικά για άλογα σε φίλο μου! ενώ επικρατούσε μια απόλυτη τάξη... ασφάλεια και υπευθυνότητα! σημειώστε ότι ήτανε και ένα απο τα λίγα που είχαν κανονική άδεια λειτουργίας.... πατάμε στον πόνο του καθενός και προχωράμε...
τι να πω...

[smile002]

Το κρυο δυναμωνε. Στα σκοινια πανω απο τα σοκακια ανεμιζε η πολυχρωμη μπουγαδα.Καπνοι σερνονταν στη γειτονια, παντου μαζευαν ξυλα απο κατεδαφισεις, οι αντρες πριονιζαν κ εκοβαν, οι σκληθρες πεταγονταν ολογυρα, στο σκοταδι των υπογειων σπιτιων φλογοβολουσαν οι φωτιες στις μαντεμενιες σομπες.
Στο μουχρωμα η βροχη μετατραπηκε αργα σε χιονονερο, υστερα αρχισαν να πεφτουν νιφαδες, ασπρες κι επιβλητικες,κι ακομα και οι ιπταμενες ψυχες πανω απο το Γαλαζιο Τζαμι χαθηκαν απο τα ματια.

[Nefeli-]

smile δικό σου είναι; υπέροχο...

[smile002]

οχι δεν ειναι δικο μου!Ειναι απο το "Στη γεφυρα του Γαλατα" του Χεϊρτ Μακ!Απο επομενη φορα θα γραφω βιβλια κ τιτλο για τους ενδιαφερομενους

[Nefeli-]

αχ ευχαριστώ πολύ!

[Nefeli-]

μες τα στενά δρομάκια στέκουν τα μεγάλα καζάνια που δεν σβήνουν ποτέ! η υπαίθρια αγορά δεν κοιμάται... μέσα από την ομίχλη τους υγρούς ατμούς και τα φύλλα αιθάλης στον αέρα πετάγονται μικρές πολύχρωμες ομπρέλες που προχωρούν βιαστικά με βήματα μικρά και γρήγορα... αφήνοντας μια ανάσα δροσιάς καθώς το ρούχο της κλαδωτής ρόμπας αναδιπλώνεται σαν περνάει από μπροστά σου. τα σχοινιά που κρατιούνται ανάμεσα στους μικρούς πασάλους και σχηματίζουν αυτοσχέδιες τέντες τρίζουν και κουνιούνται σε κάθε πράξη συναλλαγής. εκεί κρέμεται το όνειρο του βελούδινου πουγκιού που σαν γεμίσει γεννιούνται χιλιάδες μικροί άρχοντες μιας μέρας .. ίσως και της επόμενης.

[Nefeli-]

μάτια που σκλάβωσαν την θλίψη σε μια νύχτα, τί ζητάς;
ζωή που ορφάνεψε απ'τα 'μπορώ' και τα 'θέλω', τί ζητάς;
λέξεις που χάθηκαν σαν το θρόισμα μιας λεύκας στον αέρα, τί ζητάς;
ψυχή που πέτρωσε μες τα χορταριασμένα βράχια...
σώμα που έντυσε το ψέμα και γύμνωσε η αλήθεια... τι μπορείς να ζητήσεις;