Πειθαρχία ή παρέες..???

[TartanChris]

Δεν λένε να τελειώσουν τα προβλήματα βρε παιδιά..!! Τα τελευταία 2 χρόνια βρίσκομαι σε περίοδο αλλαγής και είτε λόγω του χαρακτήρα μου είτε λόγω του μεγέθους του προβλήματος βάρους που είχα, παρατήρησα πως μόνο η απόλυτη πειθαρχία και έλεγχος με βοήθησαν στην πορεία μου αυτή. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, αυτή η μέθοδος με βολεύει αυτήν ακολουθώ. Τώρα λοιπόν που έχω μάθει να ζώ μ' αυτο τον τρόπο, μου παρουσιάζονται δευτερεύοντα προβλήματα που ειλικρινά μ' εκνευρίζουν αφάνταστα. Όταν κανονίζουν οι φίλοι μου εξόδους γίνεται πάντα θέμα γιατί δεν τρώγω ποτέ κάτι που δεν έχω ετοιμάσει η ίδια και δεν κάνω καμία υποχώρηση και ούτε πρόκειται. Αρκετές φορές τους έχω πεί ψέμματα πως έχω άλλα σχέδια γιατί δεν αντέχω την κατάσταση και τις διαφωνίες που απαρθινά δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Ο λόγος που εκνευρίζομαι είναι κυρίως το γεγονός πως όπως δεν καταπιέζω εγώ κανένα να ακολουθήσει τις δικές μου συνήθειες νομίζω πως αντίστοιχα δεν θά έπρεπε να καταπιέζει κανένας εμένα να κάνω κάτι που δεν θέλω. Η έλλειψη ανοχής σε νέους ανθρώπους με κάνει να αισθάνομαι απαίσια. Και ίσως να ακούγεται υπερβολικό να το χαρακτηρίζω "έλλειψη ανοχής" αλλά για 'μενα είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα αυτή η κατάσταση. Καταλαβαίνω πως απο τη μεριά τη δική τους είναι ενδιαφέρον που δείχνουν για 'μενα και το πως με θέλουν στην παρέα τους είναι προς τιμήν μου αλλά πως θα τους κάνω να καταλάβουν πως αυτή είναι η καινούρια μου ζωή?

[smith]

Δύσκολο...
Δεν ξέρω αν είναι η ανικανότητα των άλλων να καταλάβουν ή η δικιά μας ανικανότητα να μιλήσουμε ανοιχτά με εκείνους για το πρόβλημά μας. Βιώνω κι εγώ το ίδιο. Δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Όταν τρώω γίνομαι το επίκεντρο της παρέας κι όταν δεν τρώω πάλι το ίδιο.

[NADINE_ed]

Originally posted by TartanChris Η έλλειψη ανοχής σε νέους ανθρώπους με κάνει να αισθάνομαι απαίσια. Και ίσως να ακούγεται υπερβολικό να το χαρακτηρίζω "έλλειψη ανοχής" αλλά για 'μενα είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα αυτή η κατάσταση. Καταλαβαίνω πως απο τη μεριά τη δική τους είναι ενδιαφέρον που δείχνουν για 'μενα και το πως με θέλουν στην παρέα τους είναι προς τιμήν μου αλλά πως θα τους κάνω να καταλάβουν πως αυτή είναι η καινούρια μου ζωή?

Αρχικά συγχαρητήρια για την πειθαρχία,την υπερπροσπάθεια και την εντυπωσιακή σου απώλεια!
Έγώ πάλι δεν καταλαβαίνω καν γιατί μιλάμε για ανοχή...Κάνεις κάτι που τους αφορά,τους επηρεάζει,τους προσβάλλει και τίθεται θέμα πώς θα το αντιμετωπίσουν;
Με ανεκτικότητα ή όχι;Για μένα είναι περισσότερο θέμα έλλειψης σεβασμού.Δε γνωρίζω τι είδους σχέση υπάρχει...μιλάμε για φίλους ή γνωστούς...
Γιατί αν μιλάμε για φίλους απορώ ακόμα περισσότερο...Δε θέλω να σκεφτώ πως κάποιοι δε χαίρονται με το επίτευγμα και την σπουδαία αλλαγή σου!
Δε θέλω να σκέφτομαι ότι ζηλεύουν την πειθαρχία σου γιατί πιθανόν τους λείπει στα δικά τους ζητήματα...
Νομίζω ότι αφού αυτό σου είναι ψυχοφθόρο και σίγουρα δεν το χρειάζεσαι,οφείλεις στον εαυτό σου να τους μιλήσεις ανοιχτά κι όποιος κατάλαβε,κατάλαβε...
Κι αυτό πάλι ότι είναι τιμή σου να σε θέλουν στην παρέα τους;Όποιοι και να είναι,όσο σπουδαίους κι αν τους θεωρείς,δεν καταλαβαίνω γιατί ρίχνεις έτσι τον εαυτό σου...
Είναι κατάλοιπα της πρώην χαμηλής σου αυτοεκτίμησης;Κανείς δεν κάνει τιμή σε κανέναν.Μιλάμε για παρέα και ως τέτοια θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζει ισοτιμία...
Αναρωτιέμαι,αν όντως όλοι χαίρονται πραγματικά για την αλλαγή σου!Μήπως η προηγούμενη "ισορροπία"έχει πλέον διαταραχτεί;
Μήπως πρέπει να επανεξετάσεις όλες τις σχέσεις σου και να τις θέσεις σε νέες βάσεις;
Μήπως ο νέος σου εαυτός αξίζει περισσότερα απ'εκείνα στα οποία αρκούταν ο παλιός;
Παρόλο που ασφαλώς ούτε εκείνος άξιζε τόσο λίγα που πιθανόν του επέτρεπες!Ο ίδος άνθρωπος είσαι...
Σου αξίζουν πάντα τα καλύτερα,απλά έστω τώρα,με τη νέα αυτοπεποίθηση,διεκδίκησε τα!

[TartanChris]

Ναι ουσιαστικά αυτό θα πρέπει να κάνω, να τους μιλήσω ευθέως και χωρίς περικοπές. Αυτό που είπες Nadine για τις "ισορροπίες" με βάζει σε σκέψεις. Αν καταλάβω πως η συμπεριφορά τους αυτή οφείλεται σε μικρότητα ή ζήλεια, τότε σίγουρα θα τερματίσω κάποιες επαφές. Δίνω στους ανθρώπους ευκαιρίες αλλά όταν φανεί πως δεν τις αξίζουν τότε το παιχνίδι τελειώνει. Απλά το θέμα είναι, όπως παρατήρησε και ο smith, πως βρισκόμαστε μεταξύ σφύρας και άκμωνος όσον αφορά το τι θα πούμε και σε ποιόν. Δεν τη γλυτώνεις την επίθεση ό,τι κι αν φάς. Αν φάω κάτι (προχθές πήγαμε σε Κορεάτικο και παρήγγειλα βραστό ρύζι) ακούω επιφωνήματα θαυμασμού, (ειρωνικά τις περισσότερες φορές..!!) αν δε φάω πάλι δημιουργείται θέμα. Ίσως ο μόνος τρόπος να λυθεί είναι να δημιουργήσω κι εγώ ζήτημα, να βγώ απο πάνω όπως λέμε και μετά όποιος θέλει να παραμείνει φίλος μου θα παραμείνει. Το θεωρώ όμως πολύ άδικο να έχω καταφέρει κάτι τόσο καλό για ΄μενα και να μου στοιχίσει τόσο πολύ.

[NADINE_ed]

Αν μιλάμε για μη ουσιαστικές σχέσεις,που δε στηρίζονται σε καλή πρόθεση και γνήσια θετικά αισθήματα,
δε μιλάμε για αδικία ούτε για απώλεια,αλλά για τεράστια χάρη και επιπρόσθετο κέρδος!
Νομίζω πως έχουμε το ένστικτο,τη διαίσθηση,την κρίση ν'αντιληφθούμε τη χρειά με την οποία λέγονται κάποια πράγματα.
Το φαγητό είναι και μέσο φροντίδας(κακώς ίσως,αλλά είναι γεγονός)
Αν κάποιοι ασχολούνται με το τι τρώμε ,είναι κάποιες φορές για το λόγο αυτό.
ʼλλες φορές είναι ειρωνικό,άλλες επαινετικό,άλλες κρύβει ζήλια,άλλες θαυμασμό για τον αυτοέλεγχο...
Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο λέγονται,από την πρόθεση του άλλου και τη μεταξύ μας σχέση.
Αν η εξωτερική αλλαγή μας γίνει η αφορμή για ξεκαθαρίσματα,που πρωτύτερα δεν τολμούσαμε,ακόμα καλύτερα!
Έτσι,εκτός από το πλεονέκτημα της καλύτερης σχέσης με τον εαυτό μας
θα καρπωθούμε και καλύτερες,ουσιαστικότερες, γνησιότερες σχέσεις και με τους άλλους!