ΓΕΙΑ ΣΑΣ!

[mafalda_ed]

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τη μέρα που ένιωσα απελπισία. Απελπισία που είχα παγιδέψει τον εαυτό μου σε ένα σώμα που δεν μπορούσα να φέρω σε λογαριασμό. Είχα αποφασίσει τότε να ζητήσω βοήθεια. Χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη για να τα καταφέρω, είχα σκεφτεί και την ζήτησα. Πήγα σε μια από τις καλύτερες ψυχολόγους που αντί να ασχοληθεί με αυτό που με απασχολούσε και που με οδήγησε σε αυτήν, με έβαλε στο τριπάκι να μελετήσουμε όλη μου την πορεία σε αυτή τη ζωή από τα γεννοφάσκια μου. Τρεις συνεδρίες μετά έγινα Λούης.

Ένα χρόνο μετά, έχω κουραστεί να νιώθω απελπισμένη. Νιώθω πλέον αποφασισμένη!
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου. Της ζωής που σκοπεύω να ξαναβρώ βρίσκοντας και πάλι τον αδύνατο εαυτό μου.

Τον χαρούμενο, κοινωνικό και ευπαρουσίαστο εαυτό μου.
Που του άρεσε να έχει περιποιημένη όψη ενώ τώρα κυκλοφορώ ρακένδυτη και παντελώς απεριποίητη για να έχει μια συνοχή το απαράδεκτο παρουσιαστικό μου. Στο μεταξύ 3 μέτρα ντουλάπα ασφυκτιά από τα υπέροχα ρούχα μου στα οποία παρ' όλο που δεν μπαίνω εδώ και πολύ καιρό μου είναι αδύνατο να αποχωριστώ, αλλά αρνούμε να βάλω σε αυτήν και κάποια στο νούμερο μου.
Που του άρεσε να περνά χρόνο με τους φίλους του ενώ τώρα τους αποφεύγω με χίλιες μύριες δικαιολογίες.
Που του άρεσαν οι βόλτες αλλά πλέον αποφεύγω με κάθε τρόπο τις δημόσιες εμφανίσεις.
Που του άρεσαν οι εκδρομές στη φύση ενώ τώρα έχω κλειστεί σπίτι γιατί δεν έχω πια αντοχές για σκαρφαλώματα στα βουνά.
Που έκανε πολύ καλό κρεβάτι ενώ τώρα το κρεβάτι δεν το ξέρω πια ούτε καν σαν έπιπλο, μια και κοιμάμαι στον καναπέ επειδή το κρεβάτι με κάνει να νιώθω ακόμη πιο μόνη.
Που αν συνεχίσω θα γράφω μέχρι του χρόνου και δεν είναι καιρός για παραλήρημα!

Σήμερα λοιπόν είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!
Που δεν έχω σκοπό να την περάσω με το να την φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να είναι.

Ένα χρόνο μετά εξακολουθώ να πιστεύω ότι χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη για να τα καταφέρω. Μόνο που αυτή τη φορά, σε αυτή μου την προσπάθεια ζητώ από εσάς να με στηρίξετε.

Αφού τα κατάφερε αυτός, μπορώ να τα καταφέρω και εγώ!

Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών.
Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick.
Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του.
Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών.
Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια του Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό".
Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!"
"Σας παρακαλώ, μιλήστε του." Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!"
Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί. Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν: "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό.
Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του.
Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ".
Ο Dick σάστισε Πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα;
Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Μετά ο Dick ήταν "παράλυτος" για δυο βδομάδες.
Ο Rick είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου! "
Αυτή η μέρα άλλαξε την ζωή των Hoyt για πάντα.
Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε.
ʼρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979.
Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν!
Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή.
Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση.

Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick.
Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.
Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλον, 6 Ironman τρίαθλον, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατόντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ!
Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.
Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου.
Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ.

Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν.
Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή:
"Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ."

http://uk.youtube.com/watch?v=Wy8hOOvM0t0
http://uk.youtube.com/watch?v=arcoJx6HERE

[2sweet2b4go10_ed]

Originally posted by mafalda
Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από τη μέρα που ένιωσα απελπισία. Απελπισία που είχα παγιδέψει τον εαυτό μου σε ένα σώμα που δεν μπορούσα να φέρω σε λογαριασμό. Είχα αποφασίσει τότε να ζητήσω βοήθεια. Χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη για να τα καταφέρω, είχα σκεφτεί και την ζήτησα. Πήγα σε μια από τις καλύτερες ψυχολόγους που αντί να ασχοληθεί με αυτό που με απασχολούσε και που με οδήγησε σε αυτήν, με έβαλε στο τριπάκι να μελετήσουμε όλη μου την πορεία σε αυτή τη ζωή από τα γεννοφάσκια μου. Τρεις συνεδρίες μετά έγινα Λούης.

Ένα χρόνο μετά, έχω κουραστεί να νιώθω απελπισμένη. Νιώθω πλέον αποφασισμένη!
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου. Της ζωής που σκοπεύω να ξαναβρώ βρίσκοντας και πάλι τον αδύνατο εαυτό μου.

Τον χαρούμενο, κοινωνικό και ευπαρουσίαστο εαυτό μου.
Που του άρεσε να έχει περιποιημένη όψη ενώ τώρα κυκλοφορώ ρακένδυτη και παντελώς απεριποίητη για να έχει μια συνοχή το απαράδεκτο παρουσιαστικό μου. Στο μεταξύ 3 μέτρα ντουλάπα ασφυκτιά από τα υπέροχα ρούχα μου στα οποία παρ' όλο που δεν μπαίνω εδώ και πολύ καιρό μου είναι αδύνατο να αποχωριστώ, αλλά αρνούμε να βάλω σε αυτήν και κάποια στο νούμερο μου.
Που του άρεσε να περνά χρόνο με τους φίλους του ενώ τώρα τους αποφεύγω με χίλιες μύριες δικαιολογίες.
Που του άρεσαν οι βόλτες αλλά πλέον αποφεύγω με κάθε τρόπο τις δημόσιες εμφανίσεις.
Που του άρεσαν οι εκδρομές στη φύση ενώ τώρα έχω κλειστεί σπίτι γιατί δεν έχω πια αντοχές για σκαρφαλώματα στα βουνά.
Που έκανε πολύ καλό κρεβάτι ενώ τώρα το κρεβάτι δεν το ξέρω πια ούτε καν σαν έπιπλο, μια και κοιμάμαι στον καναπέ επειδή το κρεβάτι με κάνει να νιώθω ακόμη πιο μόνη.
Που αν συνεχίσω θα γράφω μέχρι του χρόνου και δεν είναι καιρός για παραλήρημα!

Σήμερα λοιπόν είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!
Που δεν έχω σκοπό να την περάσω με το να την φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να είναι.

Ένα χρόνο μετά εξακολουθώ να πιστεύω ότι χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη για να τα καταφέρω. Μόνο που αυτή τη φορά, σε αυτή μου την προσπάθεια ζητώ από εσάς να με στηρίξετε.

Αφού τα κατάφερε αυτός, μπορώ να τα καταφέρω και εγώ!

.........

mafalda καλωσορισες
απο το σημειωμα σου απομονωσα το τμημα που καταννοω και που μας λεει μερικα πραγματα για σενα γιατι για το υπολοιπο, ειλικρινα δεν καταλαβα τον λογο της υπαρξης του, εκτος αν ηθελες να τονισεις την δυναμη της θελησης,,,
και ποιος ειναι αυτος ο ντικ χοιτ παιδι μου?ειναι γνωστος σου?


τεσπα, επανερχομαι σε σενα.
αν εχεις διαθεση πες μας μερικα πραγματα για σενα ακομα..
ποια ειναι η ηλικια σου?ποσο καιρο σε απασχολει το διατροφικο σου προβλημα?
απο αυτα που μας λες για τα ρουχα και την παλα σου ζωη, δειχνει να ειναι μια προσφατη αλλαγη στην ζωη σου.
πως ξεκινησε η αλλαγη αυτη?το εχεις εντοπισει?υπηρξε καποιο γεγονος η ετσι ξαφνικα?

και στο κομματι με τον ψυχολογο εχω καποιες αποριεςτο να μη σου ταιριαζει ενας ψυχολογος οπως ακριβως κι ενας οποιοσδηποτε ανθρωπος που γνωριζεις ειναι απολυτα κατανοητο. αλλα το να σε απωθει η αναλυση που ξεκινησε μαζι σου, μου φαινεται καπως ακατανοητο...
εφοσον εσυ η ιδια θεωρησες οτι χρειαζεσαι ψυχ. βοηθεια?πως περιμενες να γινει χωρις τετοιου ειδους συζητηση?
αμφισβητεις οτι ενα τετοιο προβλημα εχει τις ριζες του σε περιστατικα και σχεσεις της ζωης σου?πως θα βοηθηθεις αν δεν διερευνηθουν ολα αυτα?

[NADINE_ed]

mafalda ,καλώς μας ήρθες!
Ασφαλώς και είμαστε εδώ για σένα,αλλά πέρα από κάποια αίσθηση συντροφικότητας και στήριξης
δε νομίζω ότι μπορούμε να σου προσφέρουμε την εξειδικευμένη/επαγγελματική βοήθεια που χρειάζεσαι...
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες ψυχολογικές θεραπείες στηρίζονται στην ανίχνευση του παρελθόντος σου.
Μπορεί βέβαια εκεί να βρεις απαντήσεις σε θέματα που δε θα συσχέτιζες πιθανόν ποτέ από μόνη σου...
Αν όμως είσαι εντελώς αρνητική σε κάτι τέτοιο,υπάρχουν κι άλλες προσεγγίσεις όπως πχ. εκείνη της συστημικής ψυχοθεραπείας.
Βρες αυτό που θεωρείς ότι είναι πιο κοντά στις ανάγκες σου και δώσ'του μια αληθινή ευκαιρία στο χρόνο που του χρειάζεται...
Όλοι περάσαμε τις φάσεις του τύπου"σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!"
ή ταρακουνηθήκαμε από κάποιο ντοκουμέντο ή εμπνευστήκαμε από κάποιον αληθινό ήρωα ζωής!
Δυστυχώς για τους περισσότερους η αίσθηση αυτή ατόνισε στην απαιτητική στιγμή του δια ταύτα...
Ελπίζω να μην επιτρέψεις να συμβεί και σ'εσένα αυτό!Κράτα αυτή τη φλόγα δυνατή με όποιο τρόπο μπορείς!
Ελπίζω κι εύχομαι κι εσύ και όλοι μας να βρούμε την κινητήρια δύναμη εκείνη που θα μας πάει επιτέλους παραπέρα!

[alalumaki]

mafalda καλωσήρθες, να 'σαι σίγουρη ότι τα συνασιθήματα που νοιώθεις τα έχουμε νοιώσει και εμείς, και μπορούμε να σε καταλάβουμε αλλά αν νομίζεις ότι θέλεις και ψυχολογική υποστήριξη θα πρέπει να την βρεις από κάποιον ειδικό. Πάντως οι περισσότεροι ψυχαναλυτές για να βοηθήσουν ξεκινάνε πρώτα από την παιδική ηλικία και η βοήθεια δεν έρχεται στις πρώτες συνεδρίες αλλά μπορεί και μετά από ένα χρόνο. Είναι κάτι που θέλει υπομονή και προσπάθεια. Πες όμως πως πήρες τα ξαφνικά τα κιλά άλλαξε κάτι στη ζωή σου ?

[SYNDROMO_YOYO]

kalispera re pedia!!!! se olous!!!! de xero ti exo pathei alla de mporo na vro akri edo mesa!!! help!!! isos einai i deyteri fora pou mpeno k de xero ta katatopia tou site akoma!!! eimai kai ego ena paxulo koritsaki(37 simioste!!!) paxulutsiko pou prospatho poly...imun 128 katevika sta 82 !!!! edo kai merikous mines anevika sta 105 k tora leo na paro tin katifora pali!!! pls help!!! oloi mazi isos ta kataferume lete?????