"ΑΓΑΠΗ"? ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΟΧΗ

**weird** · 16-06-2008, 17:12

Θεοφανια , χρονια σου πολλα!!κι απο εμενα

**NADINE** · 16-06-2008, 17:22

Έχεις τόσο δίκιο!Προσπαθώ να το ντύσω μ\'έναν τρόπο,που να μη με πονάει τόσο,αλλά δεν έχει σημασία στην ουσία...
Ναί,τελικά από τη θεώρηση των παραλείψεων του μπόρεσα να βγάλω κάποια άκρη και να χωρίσω,γιατί όλη αυτή η διερεύνηση μ\'αγαπά-δε μ\'αγαπά με είχε τρελάνει...
Και υπήρχε και ένα άλλο σκέλος εκτός της αποδοχής που εξαρτώταν από την έκβαση του σχετικού πορίσματος:πώς εγώ ανέχτηκα τόση κακοποίηση(ψυχολογική και σωματική)!Λες κι αν μ\'αγαπούσε δε θα πείραζε τόσο...

**Θεοφανία** · 16-06-2008, 17:35

Originally posted by weird

Αρκεστηκες στα πιο λιγα, γιατι ισως νομιζες οτι και πολλα ηταν για σενα.

Εδώ είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης κατά τη γνώμη μου....
Δεν την κατηγορώ τη Ναντίν, όλες το ίδιο θα κάναμε στη θέση της.
Αυτό όμως που επιμένω και δεν βγάζω τονε αυτό μου απ έξω, είναι πως πρέπει πρώτα να παλέψει με τα κιλά της και μετά με συναισθήματα της, γιατί πιστεύω πως ολη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτό και όχι άδικα....

ΥΓ. Ευχαριστώ για τις ευχες σας κορίτσια.....

**NADINE** · 16-06-2008, 17:41

Ναι,Θεοφανία μου!Όταν το διάβασα,ένιωσα ένα τσίμπημα...
Αυτό είναι το θέμα μου!Δεν ξέρω από πού πρέπει να το πρωτοπιάσω,
αλλά κάπως πρέπει ν\'αρχίσω να μ\'αγαπώ,ώστε να πιστέψω ότι μου αξίζουν όμορφα πράγματα!
Το πώς δεν το βρίσκω ακόμη...Αλλά όσο συντονίζομαι σ\'αυτό,κάτι θα γίνει...
Σας ευχαριστώ άλλη μία φορά! Είστε όλοι υπέροχοι!

**weird** · 16-06-2008, 17:55

Originally posted by NADINE
πώς εγώ ανέχτηκα τόση κακοποίηση(ψυχολογική και σωματική)!Λες κι αν μ\'αγαπούσε δε θα πείραζε τόσο...

Με το να περιοριζεις την οραση και την αντιληψη σου και το να σε παγιδευεις μεσα σε λεξεις-εννοιες.
Δεν θελησες να βλεπεις τι ανεχεσαι. Προτιμουσες να βλεπεις το διλημμα του αν σε αγαπα ή οχι και να παλευεις να βγαινει θετικο το πορισμα για να εχεις δικαιολογια που ανεχεσαι την κακοποιηση.
Αυτο, υποθετω...
Ομως, εκανες ηδη τοσα βηματα!!
Κι οπως λεει κι η Θεοφανια μας, η ουσια ειναι το ποσο αδρανησες μπροστα στον φοβο σου για αλλαγη...
Κατι που, δεν μοιαζει πια τοσο μακρια για σενα!
Φαινεσαι ετοιμη.
Μονο η ταμπελα μενει... Προσπαθησε να επιλεξεις σωστα το περιεχομενο της. Η ανασκοπηση της σχεση σου, ας μην κυριευτει απο την ιδια παγιδα.Μ αγαπα-δεν μ αγαπα.
Δες την καθαρα, και δες πιο πολυ ΕΣΕΝΑ.
Γιατι οταν εστιαζουμε πολυ στον αλλον, εμας φοβομαστε να δουμε...
Καλη δυναμη! Ολα θα πανε καλα!
φιλια.

**Θεοφανία** · 16-06-2008, 17:55

Ναντίν....απ\' όσο ξέρω ο δακτύλιος είναι άμεση και σημαντική βοήθεια. Γιατί δεν σε βοήθησε?
Φυσικά, αν θες απαντάς...

**Manos88** · 16-06-2008, 18:02

NADINE, το \"να σε κυκλοφορήσει\" δεν το λένε για τα σκυλιά. Έχεις ακούσει ποτέ να λένε \"πάω να κυκλοφορήσω τον σκύλο μου\"; . Λοιπόν τέλος πάντων, δεν είχα σκοπό να σε προσβάλω γιαυτό μην είσαι τόσο επιθετική.

**NADINE** · 16-06-2008, 18:14

Ο πρώτος δακτύλιος μου δημιουργούσε πολλά προβλήματα(αφόρητοι πόνοι,εμετοί,οισοφαγίτιδα,� �ναρροφήσεις ανά 10\' στο τέλος,δεν μπορούσα να πιω νερό,να φάω ίνες,να κοιμηθώ...)αλλά έχασα 50-60 κιλά.Τρία χρόνια μετά,βρήκα κάποον γιατρό,που έδειχνε να ξέρει τι του γίνεται,και πριν 7 μήνες(το τρίτο χειρουργείο μου-τελευταία ευκαιρία,που έλεγα...)τον βγάλαμε(είχε τελικά φύγει από τη θέση του)και βάλαμε έναν άλλον ,καλύτερης ποιότητας.Από τότε ξαναβρήκα την υγεία μου(δεν έχω πια κανένα πρόβλημα)αλλά δεν νιώθω τίποτα,παρά τις τακτικές συσφίξεις,με αποτέλεσμα να έχω πάρει πάλι βάρος.Ασφαλώς για τα κιλά ευθύνομαι εγώ,γιατί εκεί στράφηκα να \"χειριστώ \"τον χωρισμό,τη μοναξιά,τον πόνο μου(αυτό ήξερα να κάνω ,αυτό και έκανα),αλλά υποτίθεται θα έπρεπε να νιώθω κορεσμό,ενόχληση,κάτι...Τον έχουμε δει,είναι στη θέση του,αλλά εγώ πιστεύω ότι σίγουρα κάτι δεν πάει καλά...Μέσα στην εβδομάδα θα κατέβω Αθήνα στο γιατρό μου κι ελπίζω να βγάλουμε κάποια άκρη,αν και ομολογώ είμαι λίγο απαισιόδοξη...

**NADINE** · 16-06-2008, 18:18

Μάνο,δεν είμαι επιθετική...αν είναι δυνατόν...καμία σχέση...λυπάμαι αν ακούστηκα έτσι...
Την εικόνα αυτή με το σκυλάκι που το βγάζουν βόλτα την είχα όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν μου την έδωσες εσύ.Τα συνέδεσα,αλλά δε σου το χρεώνω...Αλοίμονο!

**Θεοφανία** · 16-06-2008, 19:58

Τώρα σε τι φάση είσαι Ναντίν?
Αν θες απαντάς φυσικά. Εννοώ με τα κιλά σου, πόσα θέλεις να χάσεις.....

**Manos88** · 16-06-2008, 23:19

NADINE, 50-60 κιλά τα έχασες. Τώρα τα χεις ξαναπάρει; σε πόσο διάστημα;

Πάντως εγώ δεν έχω καταλάβει γιατί συζητάμε για χάσιμο βάρους εφόσον εσύ η ίδια είπες ότι είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και το μόνο που σε ενοχλεί είναι είναι η κριτική της \"κοινωνίας\" και όχι η εμφανίση σου ή η υγεία σου. Αν αυτό ισχύει, εάν δηλαδή εσένα σου αρέσει η εμφανίση σου τότε δεν υπάρχει λόγος να χάσεις κιλά. Ίσως ένα 10-15% αποκλειστικά και μόνο για ιατρικούς λόγους. Πρέπει να ξέρεις όμως NADINE ότι η παχυσαρκία οι ασθένειες που έρχονται με αυτήν είναι πολύ άσχημες. Τέλος πάντων, σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι ότι για να χάσεις βάρος πρέπει να το θες όσο τίποτα άλλο. Δεν είναι εύκολο όπως θα ξέρεις. Όταν λοιπόν το κάνεις αποκλειστικά και μόνο για τους άλλους τότε καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου γιατί πολύ απλά δεν θα πετύχεις. Σου μιλάω από δική μου εμπειρία...

**Θεοφανία** · 16-06-2008, 23:25

Originally posted by Manos88

.......... εσύ η ίδια είπες ότι είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και το μόνο που σε ενοχλεί είναι είναι η κριτική της \"κοινωνίας\" και όχι η εμφανίση σου ή η υγεία σου. Αν αυτό ισχύει, εάν δηλαδή εσένα σου αρέσει η εμφανίση σου τότε δεν υπάρχει λόγος να χάσεις κιλά.............

Είναι προς όλους αυτή η ερώτηση.
Υπάρχει άνθρωπος που έχει παραπάνω κιλά και του αρέσει ο εαυτός του?

**Manos88** · 16-06-2008, 23:54

Originally posted by NADINE
Αυτό το \"να σε κυκλοφορήσει\"λες και είμαι ένα σκυλάκι,που θα το πάνε τη βόλτα του,πονάει πολύ,αλλά κάπως έτσι είναι...
Ναι, είμαι παχύσαρκη...Πάντα πίστευα ότι αν με άφηναν όλοι στην ησυχία μου,δε θα είχα πρόβλημα εγώ μ\'αυτό,αλλά αυτό είναι αδιανόητο για τους τρίτους(δικούς μου και ξένους) και με τα πολλά,έγινε μία εμμονή,που καθορίζει όλη μου τη ζωή...
Κι ενώ το πάλευα με τον κοινωνικό ρατσισμό και κάπως είχα καταφέρει να μου επιτρέπω να υπάρχω όπως όλοι,δέκα χρόνια πριν,μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος,που ενώ στην αρχή δήλωνε ότι δεν τον νοιάζει η εικόνα μου,αλλά εγώ(αυτόν τον διαχωρισμό τον κάνω κι εγώ,λες και αυτό το σώμα δε μου ανήκει!)στην πορεία,όσο εγώ δεν αδυνάτιζα δεν μπορούσε να το χειριστεί.
Ζήσαμε 10 χρόνια κλεισμένοι(ο καθένας έβγαινε ασφαλώς με τους δικούς του φίλους)εκείνος είχε μπει στον κόσμο μου,τους είχε γνωρίσει όλους τους δικούς μου,εγώ ασφαλώς ούτε έναν γνωστό του(μόνο τηλεφωνικά τους μιλούσα κι έτσι πίστευαν την ύπαρξη μου),ούτε καν μιά βόλτα στην πόλη,όπου δεν μας ξέρει κανείς δεν ήταν εφικτή κι εντωμεταξύ θυμός,πολύς θυμός που είμαι ακόμα \"γουρούνι\",μετά βία,μετά απομόνωση και κάπου εκεί με έχασα...
Πίστεψα ότι μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά,είχα πέσει σε καταθλιψη,είχα αποδεχτεί οτι κάποια μέρα απλά θα μου πάρει τη ζωή και δεν αντιδρούσα...πολλές απόπειρες χωρισμού κι επιτέλους έβαλα ένα όριο(ποιά θα ήταν η στάση του σ\'ένα τρίτο χειρουργείο,που θα έκανα όσο ήμασταν μαζί )ήταν πάλι απών,πιο προκλητικά αυτή τη φορά και αυτό ήταν...
7 μήνες μετά,ζορίζομαι αρκετά γιατί ζω στο ίδιο σπίτι,γιατί,παρά τα όσα,τον είχα λατρέψει και κυρίως γιατί αυτή η απόρριψη από κάποιον που υποτίθεται σ\'αγαπάει πονάει πάρα πολύ!
Κατάφερα να χωρίσω γιατί κατάφερα μία φορά να με βάλω πάνω απ\'αυτόν και την διάσωση πάσει θυσία της σχέσης μας και να πω\"δε θέλω να νιώθω πια χοντρή,θέλω επιτέλους να νιώσω άνθρωπος!\".
Είμαι πολύ καλύτερα,έχω την ηρεμία μου,προσπαθώ να συμμετέχω στη ζωή,είχα αφήσει τα πάντα πίσω(πχ.σχολή)...
Εκεί που κολλούσα πάντα και γι\'αυτό υπέστη ό,τι υπέστη,είναι στην πεποίθηση ότι η αγάπη στα δύσκολα φαίνεται.
Όσο πιο δύσκολα τόσο πιο μεγάλη η αγάπη...Κατανόηση,στήριξη,υ� �ομονή,ακόμα και αυτοθυσία στο όνομα της!
Η μη αποδοχή από εκείνον όμως μου την ακυρώνει(τη δική του αγάπη για μένα,).Ίσως σας ακούγεται αστείο,αλλά υπήρξα η μοναδικός δικός του άνθρωπος,είχαμε και πολλά όμορφα που μας έδεναν,είχαμε όνειρα για παιδιά,κοινή ολοκληρωμένη ζωή...Δεν μπορώ να το στηρίξω τώρα,πάντως μας κρατούσε κάτι πολύ δυνατό μαζί.
Το θέμα μου πάντα ήταν αν μ\'αγαπούσε και τώρα που προσπαθώ να το τακτοποιήσω μέσα μου και κάποτε να το αφήσω πίσω μου,παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ετικέτα που θα του βάλω πριν το αποθηκέυσω στο παρελθόν μου.
Δεν τον γνωρίζετε για να μου πείτε τι ένιωσε για μένα,γι\'αυτό ρωτώ την άποψη σας τι είναι για σας αγάπη και κατά πόσο συνάδει με τη μη αποδοχή.
Ευχαριστώ,που με ακούσατε και συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης μου.

Σου απάντησε εκείνη θεοφανία.

**Manos88** · 17-06-2008, 00:03

Επίσης εξαρτάται τι εννοείς με παραπάνω κιλά. Αν εννοείς υπέρβαρος - το 60% των ανθρώπων είναι υπέρβαροι - άρα ναι υπάρχουν. Υπέρβαρος θεωρείσαι αν έχεις 5-6 κιλά παραπάνω. 5-6 κιλά δεν αλλοιώνει τόσο την εμφάνιση σου. Σε μερικά άτομα ίσα ίσα την ενισχύει. Δεν είναι όμως το θέμα μας αυτό... το θέμα είναι ότι η NADINE πιστεύει ότι δεν την πειράζει που είναι παχύσαρκη - την πειράζει αυτά που λένε οι γύρω της... άρα λοιπόν νομίζω πιο αποτελεσματική θα ήταν η ψυχοθεραπεία από την δίαιτα. Ο συνδυασμός τους δε καλύτερος όμως δεν θα πρεπε ποτέ να πιέζεις τον άλλον να γίνει κάτι που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν έχει την διάθεση να γίνει.

Όσο για μένα... επειδή και γω πέρασα από το στάδιο του παχύσαρκου - όχι θεοφανία το ΣΙΧΑΙΝΟΜΟΥΝ. Όχι επειδή δεν άρεσα στους άλλους αλλά επειδή εγώ με μισούσα. Οι άλλοι ήταν δευτερεύον παράγων...

**NADINE** · 17-06-2008, 00:55

Όταν είπα πως αν με άφηναν ήσυχη δε θα είχα πρόβλημα,δεν εννοώ ότι θα ήμουν ευτυχισμένη!Δεν μπορώ να φανταστώ ότι στερείσαι τόσα όμορφα πράγματα,αντιμετωπίζεις καθημερινούς πόνους,κινδυνεύει η υγεία σου...τι να πρωτοαναφέρω... κι εσύ απολαμβάνεις τη ζωή και είσαι καλά και ψυχολογικά!
Εννοώ ότι έχοντας προσαρμώσει τις ανάγκες μου στις σωματικές μου δυνατότητες θα μπορούσα να χαρώ κάποια πράγματα,αν δεν μου το είχαν μετατρέψει οι άλλοι σε εμμονή.Αν πολλές φορές που έβγαινα δεν αντιμετώπιζα τα σχόλια και τις προσβολές των ξένων,αν κάθε γνωστός δε με κοίταζε με μάτια ζυγαριάς(πόση διαφορά έχω από την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε)αν οι γονείς μου δε μου έλεγαν ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια από τη στεναχώρια τους γιά μένα κι ότι μ\'αυτόν τον καημό θα πεθάνουν,αν η σχέση μου δεν ...τα ξέρετε αυτά...
\'Εφτασα σε σημείο να μη βγαίνω για να μην προσβάλω την αισθητική του κόσμου,όποια ζευγάρια έβλεπα δεν μπορούσα να μην αποδώσω την έξοδό τους στο ότι εκείνη δεν ήταν χοντρή κι αν ήταν έλεγα \"φαντάσου πόσο πιο χάλια είσαι εσύ\" κι ας μην ήμουν...Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την γνώμη των άλλων,αλλά πήρε τόσες διαστάσεις,που δε γινόταν να μείνω ανέπαφη...Όλα αυτά δεν ήταν δικό μου δημιούργημα,εγώ βέβαια το διαιώνησα και τώρα προσπαθώ πάλι να απενοχοποιήσω την εικόνα μου,να μου επιτρέψω να υπάρχω όπως όλοι.
Με μιά κουβέντα:ασφάλώς και δε μου αρέσει η εικόνα μου,αλλά δε θα έπρεπε να μου στερεί περισσότερα απ\'όσα πρακτικά μου στερούνταν.Επίσης πρέπει να το θέλω πολύ και να κάνω υπερπροσπάθεια για να τα καταφέρω και από τη στιγμή που αυτό δε συνέβη,προφανώς είχα τους λόγους μου να κρύβομαι στο λίπος μου.Εδώ και λίγους μήνες κάνω πιο συντονισμένη προσπάθεια(βλέπω και ψυχολόγο),όχι πως κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ,άλλά αυτή είναι πια η προτεραιότητα μου!Το κάνω για μένα μόνο,για την υγεία μου,για τα όνειρα που είχα κι ακόμα ελπίζω να πραγματοποιηθούν!