ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

[NADINE_ed]

Προβληματίζομαι τελευταία έντονα ως προς το κατά πόσο είναι συνδεδεμένες αυτές οι δύο ασθένειες...
Δεν εννοώ ασφαλώς πως όποιος είναι υπέρβαρος πάσχει απαραίτητα από κατάθλιψη,πόσο μάλλον το αντίθετο...
Αλλά στην περίπτωση που όντας υπέρβαροι αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα της κατάθλιψης...πώς απεμπλακόμαστε;
Κατά πόσο η μία είναι αιτία ή αιτιατό της άλλης κι αντίστροφα;...Να το πω πιο απλά:
υποφέρω από κατάθλιψη ως συνέπεια της παχυσαρκίας μου και των επιπτώσεων της στη ζωή μου
ή μήπως η κατάθλιψη που νιώθω με ωθεί στο φαγητό,μου αποστραγγίζει κάθε ενέργεια και διάθεση αλλαγής της εικόνας μου;
Μήπως αναλώνομαι σ'έναν φαύλο κύκλο που επιτείνει την απαξίωση,την αίσθηση ανικανότητας κι έλλειψης πειθαρχίας,που μου καταλoγίζω;

[NADINE_ed]

Το αν είμαστε παχύσαρκοι καθώς και τους σχετικούς λόγους που κάποτε γίναμε και προς το παρόν παραμένουμε
φαντάζομαι -ή έστω ελπίζω- τους γνωρίζει ο καθένας μας αρκετά καλά...
Ωστόσο είναι δυσδιάκριτα στους περισσότερους ίσως από μας τα όρια της κατάθλιψης με τη μελαγχολία ή τη θλίψη.
Συνεπώς,όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί στα συμπτώματα της κατάθλιψης κι οτιδήποτε άλλο σχετικό,
μπορεί ανάμεσα στα άλλα να πάρει μια ιδέα,ρίχνοντας μια ματιά κι εδώ:

--->www.katathlipsi.gr

[koko_ed]

Έχω διαβάσει και έχω διαβάσει εδώ μέσα - ώς αναγνώστρια μέχρι σήμερα- αλλά τόσο έυστοχα τοποθετημένο με πέντε κουβέντες....
Το γνωστό Αυγό του Κολόμβου....το οποίο με κυνηγά εδώ και 2 περίπου χρόνια....Η κακή διάθεση οδηγεί στα κιλά λοιπόν ή τα κιλά στην κακή διάθεση?
Ξορκίζω την λέξη κατάθλιψη - κομμάτι βαριά μου πέφτει ώς διάγνωση - αλλά η κυκλοθυμία, η απαξίωση, η αίσθηση ανικανικανότητας είναι στο καθημερινό μου μενού.....
Κάλή Χρονιά σε όλους!!!

[NADINE_ed]

Γειά σου,koko και καλώς μας ήρθες!
Πολύ χαίρομαι που κάποιος έδωσε σημασία στο θέμα!
Τελικά,εσύ,προς τα πού κλίνεις;

[koko_ed]

Καλώς σας βρήκα :-)
Όταν ήμουν στα κιλά μου, ήμουν και στα καλά μου ..........ΧΑ ΧΑ.....
Πήγα και σε ψυχολόγο κάποια στιγμή, αυτά τα 2 τελευταία χρόνια που δέν είμαι στα καλά μου (ούτε στα κιλά μου) με σκοπό να βρώ ποιά υπόγεια δύναμη με καταδυναστεύει και δέν μπορώ να σταματήσω την υπερβολή στο φαγητό καθώς επίσης και την πλήρη ανικανότητά μου να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα διατροφής.
Τελικά, ούτε πρόβλημα με την μαμά μου έχω...(αγαπημένο θέμα στην συγκεκριμένη ειδικότητα), ούτε βίωσα τραυματικά παιδικά χρόνια, ούτε ήμουν οργισμένο νιάτο στην εφηβεία μου, ούτε, ούτε, ούτε (έσκισε τα πτυχία της η γυναίκα...)

Πάντα είχα όμως την τάση να κάνω το εξής:
Είμαι 70 κιλά (1.70 ύψος για να σου δώσω μία εικόνα)? Θα μπορούσα να είμαι και λιγότερα (χωρίς στην ουσία να μπορώ)
Πήρα 18 στις εξετάσεις? Θα μπορούσα να πάω και καλύτερα
Φόρεσα αυτό στην εκδήλωση? Θα μπορούσα να ντυθώ και καλύτερα...
Ήταν καλή η παρουσίαση στην δουλειά μου? Θα μπορούσε να είναι και καλύτερη...
Έφτιαξα μουσακά? Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος

Συνοψίζω: Μάλλον η τελειομανία μου με οδήγησε εδώ...(πρός Θεού μήν φανταστείς οτι είμαι ξιπασμένη...) Κάποια όμως πράγματα που τα έκανα καλά αρνιόμουν να τα αναγνωρίσω στον εαυτό μου....Έτσι όταν υπέπεφτα σε λάθη τράβαγα το σκοινί στα άκρα. Για παράδειμα? Πήρες 5 κιλά? Πρέπει από αύριο να μήν τρώς τίποτα...Πρέπει να πεθάνεις στην πείνα για να χάσεις αυτά τα 5 κιλά που θα σε καταστρέψουν...Αυτό ποτέ δεν γινόταν και έτσι τα 5 έγιναν 10 τα 10 - 20 και πάει λέγοντας......Μέχρι που έχασα την μπάλα.

Από αύριο ξεκινάω μία νέα προσπάθεια για αποκατάσταση της διατροφής (διαστροφής) μου. Ιδού λοιπόν η Ρόδος Ιδού και το πήδημα που λέει και ο σοφός λαός μας....Θα καταφέρω να ολοκληρώσω την προσπάθεια (χωρίς να τα ξαναπάρω για τα υπόλοιπα 50 χρόνια?) ή θα χάσω 5-6, θα χαλαρώσω και για επιβράβευση θα τα πάρω όλα πίσω (μέχρι τελευταίου γραμμαρίου σε βεβαιώ...)? Και μετά θα επακολουθήσει το προσφιλές μου χόμπυ τελευταία:το αυτομαστίγωμα.....ΚΑΙ ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Είμαι λοιπόν ή δέν είμαι η προσωποποίηση του ΦΑΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΥ?

Αναμένω δική σου εκτίμηση

Καληνύχτα σας!!!!

[2sweet2b4go10_ed]

nantin
νομιζω οτι η εκφραση σου "φαυλος κυκλος" ειναι η απαντηση σε αυτο που ρωτας, οπως πολυ σωστα λεει και η φιλη κοκο στην πολυ ενδιαφερουσα διηγηση της.
εχω οστοσο την αποψη, οτι η καταθλιψη η και η περιπου καταθλιψη εχουν σαφως μια σχεση με την παχυσαρκια που κατα τη γνωμη μου ειναι ιδια με τη σχεση που εχει η διαχειριση συναισθηματος γενικοτερα......ειτε αυτο ειναι αγχος, ειτε θλιψη ειτε καταθλιψη ειτε ανία ειτε θυμος κλπ....μετα τις πρωτες μεγαλες περιοδους απανωτων επεισοδιων (που μπορει να μην ειναι απλα επεισοδια αλλα τροπος ζωης απο την γεννηση σχεδον) και καθως δημιουργειται η εγκαθισταται το προβλημα της παχυσαρκιας, τον ρολο αναλαμβανει ο αγαπητος φαυλος κυκλος...ισως μαλιστα καπου εκει να εμφανιζεται και η καταθλιψη ενω η αρχη να εγινε με αλλα συναισθηματα μονο και λιγη θλιψη για τ αποτελεσματα....

οσο για την κοκο
εχω να πω οτι εκανα καποιες σκεψεις διαβαζοντας την ιστορια της..
θεωρω οτι οι πρακτικες και οι σκεψεις που περιγραφει "εβαλα 5 κιλα, θα το ραψω μεχρι να τα χασω"κλπ. ειναι συσχετισμενες περισσοτερο με την αυτοτιμωρια παρα με την τελειομανια.δλδ, δεν το ραβω για να φτασω στο τελειο, αλλα το ραβω γιατι ειμαι ανικανη να πειθαρχησω στις αποφασεις μου για αδυνατισμα κι ετσι μου αξιζει ο αυτοπεριορισμος μεχρι να στρωσω, και μαλιστα νομιζω οτι ειναι ενα συναισθημα πολυ πιο συχνα ευρισκομενο στην βουλιμια παρα στην παχυσαρκια.

οσο για τελειομανια, την εχω περισσοτερο συσχετισμενη με την ανορεξια:"το οσο δυνατον πιο αδυνατο σωμα ειναι η υπερτατη ευτυχια για τον ανθρωπο. θα το εχω με καθε κοστος, παντα το πιο αδυνατο που γινεται και τπτ λιγοτερο,γιατι εγω εχω τον ελεγχο και δεν θα τον χασω μχρι να αγγιξω το τελειο (τον εντελως χαμενο φυσικα)"

βεβαια τα ορια σε ολα αυτα δεν ειναι παντα σαφη, η αυτοτιμωρια , η ελλειψη αυτοεκτιμησης οπως και αλλες καταστασεις συχνα υπαρχουν και στις τρεις παθησεις και αποδειξη αυτου καποια ατομα που εχουν περασει απο πανω απο μια απο αυτες η ακομα κι απ τις τρεις....

[NADINE_ed]

Ναι,sweet...
η ερώτηση μου ήταν κάπως ρητορική κι η περίπτωση μου είναι ακόμα ένα ζωντανό της παράδειγμα...
Οι σκέψεις μου,διατυπωμένες ίσως κάπως διαφορετικά,στην ουσία τους συμφωνούν απόλυτα με τις δικές σου...
Δυστυχώς δεν πιστέυω πως κάποιος παχύσαρκος,ειδικά νοσογόνα,δεν καταλαμβάνεται από τα σχετικά συναισθήματα
(το αν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη ή συμπεριφέρεται καταθλιπτικά ή διακατέχεται από έντονη θλίψη,μελαγχολία και τα συναφή,
μόνο ένας ειδικός μπορεί να το διαγνώσει,αν και κοινωνικά υπάρχει μια κατάχρηση κι ευκολία στη χρήση του όρου "κατάθλιψη")
Σκέφτομαι πως αν δεν ήμουν παχύσαρκη δε θα ένιωθα έτσι...αλλά πάλι κάπως ένιωθα κι έγινα παχύσαρκη...
ίσως δηλαδή πάλι να είχα καταλήξει κάπου εδώ,έχοντας απλά ακολουθήσει κάποια άλλη διαδρομή...δεν ξέρω...
Το θέμα ασφαλώς δεν το θίγω από ανάγκη φιλοσοφικής ανάλυσης,αλλά διαφυγής από τον φαύλο αυτό κύκλο.
Εκεί ομολογώ,ούσα αρνητική στην πρόσληψη αντικαταθλιπτικών φαρμάκων,κάπου κολλάω...
Όσα σχέδια κάνω είτε δεν τα εφαρμόζω απόλυτα είτε δεν είναι ικανά να νικήσουν τη συμπεριφορά αυτή...
Καταλήγω μάλλον στο ότι όσο είμαι υπέρβαρη,δε θα βελτιωθεί η ψυχολογία μου...Το βλέπω,το ζω χρόνια τώρα...
Αλλά αν δε βελτιωθεί η ψυχολογία μου από πού θ'αντλήσω την ελπίδα,τη δύναμη να ξαναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου;
Κι ερχόμαστε έτσι και πάλι στο αυγό σου,koko...
Αυτά που περιγράφεις μου είναι πολύ οικεία...και σε πολλές μου εκδηλώσεις όπως κι εσύ λες...όχι μόνο αναφορικά με το φαγητό...
Κατά τη γνώμη μου μπορεί να πηγάζουν τόσο από την ανάγκη τελειομανίας όσο και από εκείνη της αυτοτιμωρίας,την έλλειψη αυτοεκτίμησης,
αλλά και τόσες άλλες...οι ιδέες ενοχής κι ανικανότητας είναι ένα από τα συμπτώματα και της κατάθλιψης εξάλλου...
Δεν ξέρω τι μπορεί να σου συνέβη στο παρελθόν σου,ώστε υποσυνείδητα να συμπεριφέρεσαι έτσι...
Το ότι δεν το εντοπίσατε δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν υπάρχει κάποιο ψυχολογικό υπόβαθρο στην τακτική αυτή...
Επειδή όμως θέλω να εστιάζω στο παρόν,αυτό που έχει για μένα σημασία να σε ρωτήσω είναι το εξής:
Τι διαφορετικό έχεις κατά νου να κάνεις αυτή τη φορά ώστε να μην έχεις τη γνώριμη κατάληξη;Ποιό είναι το ανανεωμένο σου σχέδιο;

[koko_ed]

Έχω ξαναβρεθεί στην θέση που είμαι τώρα πρίν απο 10 χρόνια περίπου....Δηλαδή έχω υπάξει ξανά παχύσαρκη (για περίπου 2 χρόνια ξανά). Δοκίμασα και πρίν απο 10 χρόνια αλλά και τώρα όλες τις μεθόδους που μου υπόσχονταν θεαματικά αποτελέσματα. Πήγα σε γιατρούς με δίαιτες - θαύματα, πήγα σε νηστειολόγο (δέν τρώς τίποτα - ούτε νερό), πήγα σε famous και πλήρωσα μία περιουσία, πήγα σε ιστιντούτα (το χειρότερο όλων), πήρα συμπληρώματα διατροφής κλπ κλπ. Ένα απόσταγμα έβγαλα ....
Μόνο άν πιστέψεις οτι μπορείς να αλλάξεις τρόπο ζωής (στην διατροφή) μπορείς να κάνεις κάτι. Μόνο άν ακολουθήσεις ένα πρόγραμμα φυσιολογικό που θα εμπεριέχει τις προσωπικές σου ανάγκες (και δέν θα τρώς στήθος κοτόπουλου με μαρούλι για 20 ημέρες). Μόνο άν το πάρουμε ΧΑΛΑΡΑ και δέν παθαίνουμε πανικό με τα κιλά που κουβαλάμε υπάρχει έστω και μία περίπτωση να δούμε την ζυγαριά να γέρνει λίγο πρός το μέρος μας....
Όσο το μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας, όσο στερούμαστε και απαγορεύουμε την απόλαυση, όσο είμαστε δυστυχισμένοι με αυτό που είμαστε (έλεος πιά - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΧΟΥΛΟΥΛΗΔΕΣ)
δέν πρόκειται να επέλθει ριζική αλλαγή...
Αποφάσισα λοιπόν, κάθε μέρα που θα ξυπνάω να τρώω λιγότερο απο αυτό που έτρωγα, να πάρω μία διαιτολόγο με γαιδουρινή υπομονή που θα μπορεί να αντέξει το ένα κιλό που μπορεί να έβαλα μετά τα Χριστούγεννα και να μήν το θεωρεί δυσφημηστικό για το γραφείο της, και άν υποπέσω στο ατόπημα του '2 με γύρο, πατάτες, τζατζίκι΄το βράδυ που θα βλέπω ταινία να μήν τρώω και την επόμενη και την μεθεπόμενη λόγω της κατρακίλας που υπέσθην εκείνο το αμαρτωλό βράδυ.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ (τα γράφω εδώ μήπως τα δώ και τα πιστέψω...)
ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ!!!!!!!!!!!


ΥΓ. Ένας φίλος μου, που διάβασε το γνωστό THE SECRET ανέπτυξε την δική του θεωρία....Όταν έκανε δίαιτα έλεγε οτι προσπαθεί να χάσει κιλά. ʼρα λίγο μετά τα ξαναέβρισκε (κάπου ήταν χαμένα και το σύμπαν συνωμοτούσε για να τα ξαναβρεί). Όταν άλλαξε και είπε οτι κάνω δίαιτα για να πετάξω τα κιλά, το σύμπαν σταμάτησε να ψάχνει στα απωλεσθέντα και αυτός ώς εκ θαύματος αδυνάτισε!!!! ...το κοινό μας αστείο είναι οτι αυτά που πέταξε τα μαζεψα εγώ ψάχνοντας ένα κουταλάκι απο το σερβίτσιο που μου έπεσε στα σκουπίδια μετά απο τραπέζι.....

Πάω Super Market και επιστρέφω...

[NADINE_ed]

Τα ίδια πάνω κάτω λέω και ξαναλέω κι εγώ στον εαυτό μου..
Τα έχω από χρόνια αντιληφθεί,υπεραναλύσει,κά ποια έχω ξεπεράσει,κάποια ακόμα τα παλεύω...
Ξέρω από τη στιγμή που γεννήθηκα τι ρόλο έπαιξε το φαγητό και πού μ'εξυπηρέτησε...όλα μια χαρά,αλλά...
Πάντα κατέληγα στην έλλειψη αυτοπεποίθησης,εκτίμησης κι αγάπης για τον εαυτό μου,
την επιμονή μου στην αυτοτιμωρία...τι το τόσο τρομερό έγκλημα έχω διαπράξει,ειλικρινά,δεν κατάλαβα ποτέ!
'Οσο εύκολα αγαπώ άλλους,τόσο δεν το καταφέρνω για μένα και δεν έχω ιδέα πως να το αλλάξω
με συνέπεια κανένα μου εγχείρημα να μην αποδίδει ισόβιους καρπούς...Πάντα θα γυρίζω εκεί και πάλι απ'την αρχή!
Όσες δεκάδες κιλών κι αν χάνω είτε από δίαιτες είτε από δακτυλίους είτε από ό,τι άλλο δοκιμάσω,
φοβάμαι πως θα επαναποκτούνται μέχρι να βγάλω μια και καλή άκρη με το μέσα μου.Αυτή είναι η σωστή σειρά,το αποδέχομαι.
Δυστυχώς τελευταία μου τελείωσαν και τα κίνητρα,οι στόχοι,αυτό το κάτι τέλος πάντων,που σε κάνει να παλέψεις για το καλύτερο σου!
Ίσως είναι η κούραση και η απογοήτευση τόσων χρόνων,ίσως που και τα κίνητρα ατόνισαν,ίσως που δε βρίσκω πουθενά χαρά...
Κι έτσι πρόσφατα,μετά από επίμονες σχετικές αναφορές φίλων μου,προβληματίστηκα μήπως τόσα χρόνια παλεύω με φαντάσματα...
Έχω όλα τα σημάδια κατάθλιψης(εκτός από την παραμέληση της ατομικής μου υγιεινής)και προβληματίζομαι...Βρε,λες;
Το διάβασα κι εγώ αυτό το βιβλίο...με κάποια μηνύματα του συμφωνώ,αλλά με κούρασε η γραφή και το προσπέρασα...
Σχετικά με την απώλεια του βάρους και ο δικός μου ψυχολόγος με συμβούλεψε να το εκφράζω κάπως διαφορετικά,
ώστε ο εγκέφαλος μου να μην εισπράττει το αρνητικό αυτό μήνυμα και να προσπαθεί να καλύψει ό,τι έχασε...
Πόση ανάλυση,πόση ενέργεια,πόση εμμονή με τα περιττά κιλα!Πόση στέρηση,πόση τιμωρία,πόση ανοχή,πόσος πόνος!

[koko_ed]

Αυτό που με έκανε να είμαι πλέον registered λοιπόν είναι το πόσο όλα αυτά που εκφράζονται εδώ μου είναι το οικεία! Σκέψεις που δέν μπορεί να κατανοήσει κανείς που οταν παίρνει 3 κιλά κάνει μία διαιτούλα 2 εδομάδες και τα χάνει...έτσι απλά. Ούτε ψυχολογικό παθαίνει, ούτε κλείνεται στον εαυτό του, ούτε κρύβεται μέσα στο σπίτι του...
Αλλά πιό πολύ θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι ευχαριστημένοι με αυτό που είναι. Δέν ψάχνουν βαθύτερες έννοιες, δέν ταλαιπωρούν το μυαλό τους με αναπάντητα ερωτήματα αν έχουν κάποια κιλά παραπάνω και δέν τρέχει κάστανο γενικότερα. ʼν το έβλεπα και εγώ έτσι και στα 80 κιλά μιά χαρά θα ήμουν. Τώρα που έφυγα μακριά τα κοιτάζω με νοσταλγία στις φωτογραφίες. Τότε έψαχνα να κρύψω το μπράτσο το αφρατούλι και το μαγουλάκι το ροδοκόκκινο.
Και σα να μήν έφταναν όλα αυτά, έχεις και τις ματιές όλων που κρύβουν μία μικρή ζυγαριά. Πάχυνες, αδυνάτισες, μα πώς έγινε έτσι αυτό το κορίτσι? Μήπως έχει προβλήματα στον γάμο της? Μήπως κάποιου είδους αρρώστια? Χριστέ και Παναγιά! Γιατί να με νοιάζει η γνώμη του καθένα? Γιατί να πρέπει να ετοιμάζω απολογία (αξια για αγόρευση στον ʼρειο Πάγο) κάθε φορά που βλέπω κάποιον παλαιό γνωστό στον δρόμο....
Όσο για τα κίνητρα που λές, τί καλύτερο κίνητρο απο μία εγκυμοσύνη που δέν έρχεται και ένας απο τους ανασταλτικούς παράγοντες είναι το πάχος?
Όπως καταλαβαίνεις Nadine μου δέν είμαι άξια να απαντήσω ούτε στο 1/10 αυτών που αισθάνεσαι και καταγράφεις. Πόσο μάλλον να σου δώσω συμβουλή.Απλά και 'γώ λέω τα δικά μου σε μία προσπάθεια να λυτρωθώ....Ελπίζω τουλάχιστον να μήν γίνομαι κουραστική

[NADINE_ed]

Μα δεν ψάχνω για απαντήσεις έξω από μένα,καρδιά μου,ούτε συμβουλές(ίσως το τελευταίο ακούγεται κάπως εγωκεντρικό)...
Γράφω για προσωπική μου έκφραση,έκθεση,πίεση,εκτόν� �ση και για το μεταξύ μας μοίρασμα απόψεων κι εμπειριών...
Έτσι νιώθει λιγότερο μόνη η μοναξιά μας,σκιάζονται κάπως οι φόβοι κι οι ανασφάλειες μας,φεύγει κάποιο βάρος στον κοινό μας αναστεναγμό...
Τα λέμε στη νύφη να τ'ακούει η πεθερά,βρίσκουμε δύο άγνωστες ψυχές που μας νιώθουν πιότερο από τους έρμους δικούς μας ανθρώπους...
Ξορκίζουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας,παλουκώνουμε ό,τι μας ρουφά το αίμα στο παρόν μας ή έστω προσπαθούμε...
Όταν λύνουμε τη σιωπή μας κάνουμε το πρώτο σημαντικό βήμα στην αντίδραση!Την κακοποίηση πρέπει να την αποκαλύπτεις!
Αλλιώς διαιωνίζεται στα κλειστά παντζούρια της ψυχής και τα σημάδια της παραμένουν ανεξίτηλα...Φώναξε το και ψάξε για συμμάχους!

[dramaqueen_ed]

ax,ti kala pou iparxoun kai alloi anthropoi apo tin fili mou se afton ton planiti!!!molis vro pc me ellinika tha epaneltho,mexri tote....eimai sigratimena enthousiasmeni pou sa vrika....XXX

[NADINE_ed]

:P Καλώς ήρθες πίσω στη φυλή σου,αλανιάρα Homo pahyssarcus ! Τι νέα από τον έξω κόσμο;

[eatdis-admin]

Κοντοστάθηκα για να πω ότι αισθάνομαι βαθιά συγκινητικούς τους διαλόγους σας.
Εύχομαι αυτό το μοίρασμα να αποδειχθεί και βαθιά θεραπευτικό. Αλλωστε, δεν είναι ζήτημα ορισμών η θεραπεία. Είναι ζήτημα αυτο-αποδοχής και φροντίδας ολόκληρου του οργανισμού, ψυχικού και σωματικού. Είναι τέτοια η ζεστασιά ψυχής που εκπέμπετε, που αυτές οι καλές δυνάμεις του σύμπαντος που αναφέρετε παραπάνω δεν μπορούν παρά να ναι συνοδοιπόροι σας και αυτό δεν μπορεί παρά να σας πάει παρακάτω.

Να σας προσέχετε με μια πελώρια αγκαλιά, Nadine, Koko και όλοι. Σαν αυτή που δίνετε τώρα στους άλλους. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο στον οργανισμό.

[NADINE_ed]

Να'σαι καλά,Νίκο! Από το στόμα σου...
Για άλλη μια φορά σ'ευχαριστώ από καρδιάς για όλα!