ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[NADINE_ed]

Originally posted by Tassos67i


Κάψιμο στα γόνατα; Πόνος στην κάμψη τους; Δυσφορία στο απλό περπάτημα; Έχετε πιάσει όρια. Δεν πάει άλλο. Κάντε κάτι για το βάρος σας. Άμεσα.

Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής με το πέρασμα στο δεύτερο στάδιο οστεοαρθρίτιδας δεν αναστρέφεται με τίποτα.

Kαλημέρα,Τάσο μου!Σε νιώθω σ'αυτά που περιγράφεις!Πώς σε νιώθω!
Εκφυλιστική οστεοαθρίτιδα και κάτι άλλα είναι η διάγνωση της μαγνητικής,δεν ξέρω τι αριθμό έχει το δικό μου στάδιο,
ξέρω όμως πως είναι διαφορετικό αυτού που ζούσα μέχρι τώρα,που πονούσα,αδιαφορούσα και ξεπαρταλιαζόμουν.
Τώρα απλά...δεν μπορώ.Όντως οι φθορές αυτές είναι μη αναστρέψιμες,καθώς χόνδρος δε γεννιέται εκεί που τρίβονται
και κάνουν κρακ κρακ τα γόνατα.Ξεκίνησα τα σχετικά συμπληρώματα διατροφής εδώ και λίγους μήνες ενώ έπρεπε
από χρόνια...Όσοι επίσης επιβαρύνετε τα γόνατά σας ψάξτε το προληπτικά γιατί στο πλήρωμα των χρόνων έρχεται
το τίμημα.Δεν ξέρω τι ποιότητα ζωής θα έχω αν κάποια στιγμή φύγουν με το καλό τα επιπλέον κιλά,προς το παρόν πάντως
τα στάδια της δικής μου εξέλιξης έχουν ως εξής:Αρχικά ζήλευα όσους έκαναν σκι,μετά όσους έβλεπα να κινούνται με άνεση,
να κυλιούνται στα πατώματα με τα παιδιά τους,να τρέχουν για να προλάβουν το λεωφορείο και συναφή αξιοθαύμαστα...
τώρα τσάκωσα τον εαυτό μου να λιγουρεύεται το πι ενός ηλικιωμένου άνδρα στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ τ'αναπηρικά
καροτσάκια που αναλαμβάνουν τη βρωμοδουλειά του να μετακινούν το ανθρώπινο βάρος φαντάζουν βασσιλικοί θρόνοι!
Με κάθε σεβασμό πάντα στα καθηλωμένα σ'αυτά άτομα,απλά μιλώ για τα δικά μου πρόσφατα συναισθήματα και σκέψεις.

Ο γιατρός μου λέει πως είμαι πολύ νέα για χειρουργείο νέου γονάτου καθώς η διάρκεια ζωής του είναι στα 15 χρόνια
και προφανώς με υπολογίζει για να ζήσω περισσότερα,οπότε μου συνέστησε το απλούστατο...να μην περπατώ! Κι αν τέλος πάντων
κάτι συμβεί και το επιχειρήσω (άνθρωπος είσαι,βρε αδερφέ και κάτι σου τυχαίνει...όλα για τους ανθρώπους είναι άλλωστε)
να φοράω μόνο αθλητικά με σούπερ ντούπερ αερόσολες και (ελπίζω να κάθεσαι) να κρατώ και μπατόν!Στην αρχή
μου τα είπε "πατόν" και λέω θα είναι καμιά επανάσταση στην τεχνολογία εσωτερικού πάτου παπουτσιών,αλλά τελικά
είναι μερική επιστροφή στο αγαπημένο μου άθλημα μόνο ως προς τα χέρια όμως.Πέρα πάντως από όλα αυτά τ'αποθαρρυντικά,
εγώ στο μυαλό μου συνεχίζω να έχω την εικόνα ευτυχίας του να γλυστρώ στην κατάλευκη πλαγιά,να τρέχουν μύτες από το κρύο
και δάκρια από κρύο και χαρά κι όσο κι αν το σκι είναι ό,τι χειρότερο για τα γόνατα,εγώ αυτό αγάπησα κι αυτό θα ξανακάνω!
Εδώ άνθρωποι άκουσαν πως δε θα σηκωθούν από αναπηρικό καροτσάκι και περπάτησαν,εγώ δε θα κάνω σκι;Βέβαια δεν τόλμησα
να το ρωτήσω στον γιατρό μου για όταν χάσω τα κιλά μου αν θα ζήσω το όνειρο.Φαντάζομαι θα με κοιτούσε σαν την κοπελιά
στο ανέκδοτο :
Είναι ένας clochard στο Παρίσι -κοινώς άστεγος- βρωμιάρης και λιγδιάρης και τρισάθλιος,ο καημένος.Έχει βρει απ' τα σκουπίδια
έναν μισοτελειωμένο καφέ,δυό μπουκιές παρατημένο σάντουιτς,από το χώμα μια τσαλαπατημένη γόπα κι απολαμβάνει
το πρωινό του σε παγκάκι στo Champ de Mars,πρώτο τραπέζι πίστα στον πύργο του Eiffel.Ξαφνικά έρχεται και κάθεται
δίπλα του στην άλλη άκρη του παγκακίου φυσικά μια κομψότατη πανέμορφη Παριζιάνα και διαβάζει το βιβλίο της.
Πετάγονται τα μάτια έξω του δικού μας,της προτείνει την αναμμένη του τελειωμένη γόπα και τη ρωτά : "Τσιγαράκι;"
Eκείνη σοκαρισμένη,ωστόσο καλής αγωγής απαντά "Merci, non!"και συνεχίζει την ανάγνωσή της.Λίγο μετά την ξαναρωτά,
προτείνοντας τον θεσπέσιο καφέ του και τη ρωτά : "Καφεδάκι;"Η ίδια απάντηση,εμφανώς ενοχλημένη πια "Merci, non!".
Το θράσσος συνεχίζεται και πολύ σύντομα της προτείνει την τελευταία μπουκιά από το σάντουιτς,ρωτώντας : "Σαντουιτσάκι;"
Αυτήν τη φορά εισπράττει ένα παγωμένο απαξιωτικό βλέμμα για απάντηση,οπότε αρχίζει να μπαίνει στο νόημα και της λέει
ελαφρώς απογοητευμένος : "Να υποθέσω πως ένα ψιλογ@μισ@κι ούτε να το συζητάμε ε;"
Αυτό σκέφτηκα όταν μου είπε για τα μπατόν και να μην περπατώ κι είπα να μην τον σοκάρω με την ερώτηση για το αν θα ξανακάνω σκι.

Για να κλείσω λοιπόν,απευθύνομαι κι εγώ στους υπόλοιπους υπέρβαρους που ευτυχώς ακόμη έχουν γερά τα γόνατά τους και χαίρουν
υγείας,να μην τη θεωρούμε δεδομένη καθώς κάθε μέρα παχυσαρκίας της πριονίζουμε σαν τα καλλικαντζαράκια το δέντρο της ζωής της.

[NADINE_ed]

Originally posted by alalumaki

...κι εγώ αδιόρθωτη κάθε μέρα ξεκινώ μια νέα δίαιτα, νέα προσπάθεια, κλπ.,
ξέροντας πως η λύση δεν είναι εκεί αλλά στην αλλαγή σκέψης και στάσης.
Το να τα κάνεις είναι πιο δύσκολο από το να τα λες…. Γέρασα και μυαλό δεν έβαλα !!!!!!!

Ποιός έβαλε τάχα;Οικειοθελώς κι αυτοβούλως τουλάχιστον πριν φτάσει στον πάτο των ορίων του
κι αναγκαστεί να συμμορφωθεί.Μαναρούδι μου,μην προσπερνάς την καμπάνα που κι εσύ ακούς.
Σε κάποια θέματα υγείας δυστυχώς δεν υπάρχει επιστροφή.Όχι πως δε θα τα διαχειριστούμε κάπως
αν κληθούμε αλλά δεν είναι κρίμα να το έχουμε προκαλέσει οι ίδιο στον εαυτό μας εν γνώσει μας;
Είμαι η τελευταία που δικαιούμαι να ομιλώ περί υγείας και παχυσαρκίας,σε νοιάζομαι όμως,το ξέρεις
κι έτσι το επιχειρώ.Και στην τελική μία έχουμε ζωή.Γιατί να την περνάμε αυτοτιμωρητικά,στερητικά,
με κομμένα τα φτερά της αυτοεκτίμησης,περιορισμέν� �ι κινητικά κι εκφραστικά,ψυχικά εξουθενωμένοι;
Αυτόν τον μαζοχισμό ποτέ μου δεν τον κατάλαβα,όποιο κι αν είναι το όφελος της παχυσαρκίας ή η δύναμη
της εξάρτησης.Μας αξίζουν πολύ καλύτερα,μας δόθηκαν ήδη με τη γέννηση μας απλόχερα κι εμείς κόβουμε
από δω,κόβουμε από κει ένα ένα τα κλαδιά μας κι αντί να απλωνόμαστε στη φύση,αυτοπεριοριζόμαστε!
Τέλος πάντων...Σε φιλώ και σ'αγκαλιάζω σφιχτά κι ελπίζω κάπως να γίνει και να βρεθούμε σύντομα!

[NADINE_ed]

Originally posted by dora_th

Θαύματα; Πόσο θέλω να πιστέψω κι εγώ σ αυτά ! Πόσο μάλλον όταν χρειάζομαι όχι ένα αλλά δυο ! Δεν έχω άλλες επιλογές όμως , πρέπει να πιστέψω ότι θα μου συμβούν και τα δυο . Το χω ανάγκη να συμβούν και τα δυο και μέχρι να συμβούν δεν μπορώ να σκέφτομαι τίποτε άλλο . Ούτε πιθανότητες να συμβούν ούτε τα θα δούμε ... Των γιατρών . Μόνο ότι θα συμβουν

Καλημέρα,Ιθακοκόριτσό μου,πονεμένο μου,που σου ανοίχτηκε νέο θαύμα,δύσκολο,ωστόσο αναπόφευκτο και καταλυτικό!
Σου αφιερώνω ένα τραγούδι που έχω συνδέσει με αυτό που πέρασα,αυτό που τώρα δυστυχώς περνάς και που πάντα θα ζούμε...

--->Δε χάνεται η ψυχή,το σώμα κι αν περάσει,ακόμα κι αν ξεχάσει,θυμάται,δε χάνεται η ψυχή...

Καλή δύναμη για το άλλο σου θαύμα,που πραγματοποιείται κι εύχομαι από καρδιάς να μη σου δώσει για πολλά πολλά χρόνια δάκρυ.

[NADINE_ed]

Originally posted by Mak

Αποφεύγω να κάνω τη ζωή μου μπακάλικο ώστε να βγουν τα ζύγια και να αρχίσουν τα μετρήματα, πόσα έδωσες, πόσα πήρες.
Ανοίγω την ψυχή και ζω.
Καλημέρα σας θαύματα.

Καλημέρα,Μακόθαυμα και σ'εσένα,με την ορθάνοιχτη ψυχή λες και την είχες ποτέ σου σφαλισμένη εσύ!

Καλημέρα και στα λοιπά μου θαύματα,όσα καθημερινά ζούμε και είμαστε,από το θαύμα της απλής επιβίωσης μέχρι εκείνο της υπέρτατης λάμψης!
Ελπίζω να μου είστε όλα καλά τόσο σε υγεία όσο και διάθεση,ενέργεια κι όνειρα για τα καλύτερα που θ'αναγκάσουμε με το έτσι θέλω να έρθουν!

Τα δικά μου τρέχοντα νέα περιλαμβάνουν δέκα όμορφες μέρες στην ολάνθιστη τη μέρα και λουμιναλόφωτη τη νύχτα Φρανκφούρτη (απ'όπου κι η φωτό),
πολλές αγκαλιές με τα μωρά μας,μια συγκινητική βάφτιση όπου το ένα εκ των τριών ονομάτων ήταν της μαμάς μου,φωτογραφίες και βόλτες
αυτήν τη φορά και Τηραγκαλιασμένες,μια έκθεση ζωγραφικής για το πνεύμα της Μονμάρτης στο Παρίσι του 1900 όπου πήρα και λίγη Βανγκοκδόση
κι επιστροφή πλέον στη Θεσσαλονίκη με τα της σχολής,τα διλήμματα για το βαριατρικό που έχει πάρει το δρόμο του,απολαυστική νυχτερινή λεμονάδα
με νέο μας μέλος και πρωινή μ'αγαπημένη φίλη που εδώ και μια δεκαετία ζει στα Χανιά,τρελά παιχνίδια με τους μικρούς μου φίλους και τρία χρωματιστά
γκλιτεράτα φατσουλάκια αυτοκόλλητα στο ρολόι μου,ώστε ο χρόνος πάντα να μου χαμογελά.Είμαι καλά παρά τα όποια και ανυπομονώ για τα καλύτερα!

Σας φιλώ ένα προς ένα,θαύμα κι όπως πάντα περιμένω νέα σας...Αρκετά χαθήκαμε,δε νομίζετε;Πάω τώρα να ετοιμαστώ για τον Σουλεϊμάν μου
(στρώμα τούρκικης εταιρίας) που σε λίγες ώρες επιτέλους μου έρχεται να οργιάσει πάνω του το πονεμένο μου κορμί! Φιλάκιαααααααα!!!!!!!!!!

[NADINE_ed]

Originally posted by Μαντζουράνα

Είμαι σε μια φάση που δεν ξέρω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου.
Όλοι μου λένε ότι δεν μπορώ να κάνω το ένα, δεν μπορώ να κάνω το άλλο,
ότι είμαι μεγάλη για να αρχίσω κάποια πράγματα που μ' ενδιαφέρουν...
Και εγώ παλεύω μέσα μου...
Να τους ακούσω και να ζω μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς, ή να τους γράψω και να κάνω ό,τι θέλω;
Αλλά πάλι, μήπως ξέρω και τί είναι αυτό που θέλω;
Αν ήξερα θα το ακολουθούσα με όλη μου την ψυχή.
Φοβάμαι ότι θα περάσει η ζωή μου και δεν θα έχω αποκτήσει ποτέ έναν σκοπό, κάτι να με κάνει να νιώσω πλήρης.

Κι έρχομαι σ'εσένα,Ράνα,Ράνα,Ράνα,Μαντ� �ουράνα μου!
Που ακόμη δε μου έγινες 25 Ιουλίων και τσιμπάς να σου λένε πως είσαι μεγάλη και σου κόβουν τη φόρα,σα δεν ντρέπονται!
Όσο καλοπροαίρετα κι αν είναι τα σχόλια,με διάθεση προστασίας,πασπαλισμένα ακόμη και με πολλή αγάπη,καλό δε σου κάνουν!
Σε γεμίζουν φόβο που σου βάζει συρματόπλεγμα στο όνειρο κι εγκλωβίζει κι εσένα μαζί,να αγναντεύεις τα θέλω σου,που θαμπώνουν.
Είμαι σίγουρη πως ξέρεις μέσα σου ποιός είναι ο προορισμός σου στη ζωή αυτή,ο λόγος για τον οποίο ήρθες να λάμψεις,αλλά κολλάνε
πάνω του τα "αλλά" και πάνε να σου βάλουν εγκέφαλο στην καρδιά σου.Γίνεται;Δε γίνεται;Το κάθε όργανο έχει τη θέση του και το ρόλο του
να επιτελέσει και στα ζητήματα της καρδιάς,όπως είναι ο έρωτας και το πώς επιλέγει κανείς να ζήσει τη ζωή του,σκέψεις άλλων δε χωρούν!
Από τη μια η κρίση και όσα σβαρνιασμένα βλέμματα έφερε από την άλλη οι ανασφάλειες των άλλων που θέλουν για παρέα τους και τις όποιες
δικές μας και τις ξεσηκώνουν,ας κουκουλωθούμε αν είναι στο πάπλωμα της ακινησίας με χαμηλωμένη ανάσα μην τυχόν και σκοντάψει η ζωή πάνω μας!
Να μη μου βγάλεις κανένα καπέλο.Να σηκώσεις λίγο το δικό σου μόνο που σου κρύβει την όραση σ'όλο σου το όραμα,να σηκώσεις μαζί και μανίκια,
να δέσεις τα κορδόνια απ' τα αθλητικά και να τρέξεις κατά πάνω του!Να είσαι σίγουρη πως όλα θα σκιαχτούν από την ορμή σου και θα κάνουν πέρα!
Κι όσο για το ποιό είναι...όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.Και τη Ρώμη του ο καθένας τη γνωρίζει "από την κόψη του σπαθιού την τρομερή...
από την όψη που με βιά μετράει τη γη..." Αν είχες ένα τζίνι,ένα μαγικό ραβδί,αν κατέβαινε ο από μηχανής θεός και σου έλεγε πως χωρίς να κουνήσεις
το μικρό σου δαχτυλάκι μπορείς να έχεις ό,τι θέλεις,θ'απαντούσες "Δεν ξέρω;" και θα έχανες την ευκαιρία,παρακολουθώντας τον επόμενο
να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα;Δε νομίζω,Τάκη!Άντε,σύρε το γέρικο 25χρονο κ@λαράκι σου και πέτα ψηλά! Μπορείς! Το'χουμε,λέμεεεεεε!

--->Μαζί μου έλα πάνω απ'τα σύννεφα!

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by NADINE
Άντε,σύρε το γέρικο 25χρονο κ@λαράκι σου και πέτα ψηλά! Μπορείς! Το'χουμε,λέμεεεεεε!

--->Μαζί μου έλα πάνω απ'τα σύννεφα!

Nadine, η απάντησή σου μου χάρισε πολλά, μεγάλα χαμόγελα και πολλή αισιοδοξία!

Σ' ευχαριστώ πάρα πάρα πάρα πολύ!

Να είσαι πάντα καλά!

Θα βάλω τα δυνατά μου! :thumbup:

[NADINE_ed]

Originally posted by Μαντζουράνα

Nadine, η απάντησή σου μου χάρισε πολλά, μεγάλα χαμόγελα και πολλή αισιοδοξία!

Θα βάλω τα δυνατά μου! :thumbup:

Καλημέρα,Ράνα! Το ότι θα βάλεις τα δυνατά σου στο θέμα μας καθώς και τα δύο λάμδα και ήτα στον βαθμό αισιοδοξίας,που γέμισες,
μου έδωσαν όχι μόνο χαμόγελο και χαρά αλλά και βούρκωμα συγκίνησης!Να είσαι κι εσύ πάντα καλά κι αν ποτέ ξεχαστείς...εδώ είμαστε!

[NADINE_ed]

Originally posted by Tassos67i

Κι έτσι, παρόλο που σήμερα το "έδαφος" είναι "γονιμότατο" προς επαναφορά παλαιών συνηθειών,
"παραδόξως" χάνω κι άλλο αντί να παίρνω. Αλλά εγώ βέβαια φοβάμαι ακόμη μην τυχόν παχύνω.
Παραλογισμός;!

Καλημέρα,Τάσο!
Εννοείται και τις ξεκίνησα τις ενέσεις!Πριν την πρώτη δεν μπορούσα να σταθώ.
Αν και πόνεσε κάμποσο,ευγνωμονώ την ύπαρξή τους!Νομίζω πιο συχνά από εξάμηνο
θα κάνουμε.Τα συμπληρώματα διατροφής τα παίρνω αφού μου τα συνέστησε ο γιατρός μου.
Τα παίρνει κι ο Τήρης,ο οποίος,λέει,έχει δει μεγάλη βελτίωση εξαιτίας τους στο δικό του θέμα γονάτων.
Τι στάδιο είμαι,δε ρώτησα.Ό,τι έγινε έγινε τώρα.Ελπίζω να χάσω κι εγώ το επιπλέον βάρος μου ή έστω
σημαντικό του μέρος,με την ελπίδα να είναι καλύτερα κινησιολογικά τα πράγματα και για μένα...

Ως προς τον δικό σου "παραλογισμό" μια χαρά λογικός μου ακούγεται!Σκέψου τι διακυβέυεται!
Είναι τόσο σημαντικό να καταφέρεις ν'αντισταθείς στην "ευδοκίμηση" των παλιών συνηθειών
από τη στιγμή που το έδαφός τους είναι ακόμη γονιμότατο,ώστε ο φόβος αυτός να υπερνικά
τα πραγματικά περιστατικά,το γεγονός δηλ. πως αδυνάτισες και συνεχίζεις μάλιστα να χάνεις.
Εξάλλου πέρα του ότι η κάθε σημαντική αλλαγή στην εικόνα μας χρειάζεται το χρόνο της
να "τυπωθεί" και στον εγκέφαλο,φαντάζομαι ήταν πολλά τα χρόνια της παχυσαρκίας,
τα οποία μάλιστα έχουν συνδεθεί με την ταυτότητά σου σε μεγάλο βαθμό κι είναι αναμενόμενο
να θεωρείται -έστω υποσυνείδητα- η επαναφορά στην πρότερη κατάσταση σημαντική απειλή
παρά τα τρέχοντα φαινόμενα.Θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να παίρνεις δύναμη από τη διατήρηση
του βάρους σου σε χαμηλά κιλά και σιγά σιγά να το πιστεύεις όλο και περισσότερο πως το κατέκτησες πια.

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by NADINE
Καλημέρα,Ράνα! Το ότι θα βάλεις τα δυνατά σου στο θέμα μας καθώς και τα δύο λάμδα και ήτα στον βαθμό αισιοδοξίας,που γέμισες,
μου έδωσαν όχι μόνο χαμόγελο και χαρά αλλά και βούρκωμα συγκίνησης!Να είσαι κι εσύ πάντα καλά κι αν ποτέ ξεχαστείς...εδώ είμαστε!

Καλησπέρα!
Έχεις μοναδικό ταλέντο να κάνεις τον άλλο να αισθάνεται όμορφα και να τον συμβουλεύεις το καλύτερο...
(όπως η φράση μέσα στην εικόνα της απάντησής σου προς εμένα!). :starhit:
Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις μεγάλη επιτυχία ως ψυχολόγος!

Σ' ευχαριστώ!

(Τη διαφορά του "πολύ" με το "πολλή" την έμαθα νωρίς στη ζωή, με λίγο "ιδιαίτερο" τρόπο.
Ήμουν 5η δημοτικού και χάρισα ένα χάρτινο καραβάκι στην διευθύντρια του σχολείου που μας έκανε εκείνη την ώρα μάθημα. Έγραψα πάνω "με πολύ αγάπη".
Εκείνη μου είπε "ευχαριστώ, αλλά έχεις κάνει ένα λάθος". Και μου εξήγησε.
Ένιωσα άσχημα εκείνη την ώρα, αλλά μου έμεινε αυτό μέχρι και σήμερα.)

Λες να καθιερώσουμε το "Ράνα"; :smug:

[Μαντζουράνα_ed]

Originally posted by Tassos67i
Κι έτσι, παρόλο που σήμερα το "έδαφος" είναι "γονιμότατο" προς επαναφορά παλαιών συνηθειών, "παραδόξως" χάνω κι άλλο αντί να παίρνω. Αλλά εγώ βέβαια φοβάμαι ακόμη μην τυχόν παχύνω.
Παραλογισμός;!

Τάσο καλησπέρα!
Μου έλειψες!
Θέλω να ευχηθώ ειλικρινά καλή δύναμη στην δυσκολία που περνάς με το γόνατό σου και μακάρι η κατάσταση να βελτιωθεί με τον χρόνο με κάποιο μαγικό τρόπο.

Με προβλημάτισε η φράση που έγραψες παραπάνω.
Όταν το "έδαφος" είναι "γόνιμο" για αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, δεν είναι απαραίτητο να γυρίζουμε στις παλιές και γνώριμες. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Μήπως αργά και σταδιακά προχωράς προς το άλλο άκρο;
Δεν είναι λίγες οι φορές που βουλιμικοί άνθρωποι, μετά από σωστή διατροφή και απώλεια των κιλών περνούν στην ανορεξία και κινδυνεύει η ζωή τους από αυτήν.
Στα κιλά που είσαι, νομίζω δεν είναι φυσιολογικό να συνεχίζεις να χάνεις.
Επίσης δεν μου φαίνεται φυσιολογικό να έχεις τόση μεγάλη ανησυχία να μην ξαναπαχύνεις. Μια μικρή ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού είναι καλό πάντα να υπάρχει, αλλά όταν έχεις έντονες αυτές τις σκέψεις... για σημάδι ανορεξίας μου φαίνεται.

[NADINE_ed]

Originally posted by Μαντζουράνα

Λες να καθιερώσουμε το "Ράνα"; :smug:

Από τον κύβο maggi καλύτερη η Ράνα νομίζω...
Και καθώς όλο και με συγκινείς περισσότερο,
ας σταματήσουμε κάπου εδώ τις αλληλοευχαριστίες μας
πριν διαβάσουμε κανένα...get a room! Φιλάκιαααααα!!

[Μαντζουράνα_ed]

Καλησπέρα!

:smilegrin:

Οκ, οκ σταματώ! :smug:

:thumbup:

[NADINE_ed]

Πάμε ξανά στα θαύματα...ή μάλλον έρχονται εκείνα σ'εμάς και πνέουν αέρα στα πανιά μας με την ανάσα τους...
Φουσκωμένα τα δικά μου ευγνωμοσύνη,λαχτάρα,πρώτη φορά λίγες ψιχάλες φόβο και πολλά ηλιολουσμένα όνειρα!

Οι μέρες μετρούν αντίστροφα για κει που πάνω απο δέκα χρόνια απέφευγα...
Περπάτησα όλους τους άλλους δρόμους κι απόμεινε μονάχος αυτός να δω πού βγάζει...
Εύχομαι να φανώ δυνατή να τα καταφέρω.Μ'εσένα αλλά κάπως και χωρίς εσένα...
Ευλογημένη πολλή αγάπη και μια ζεστή αγκαλιά θετικές σκέψεις και προσευχές!
Με φτερά ή με ρόδες,το εισιτήριο μου έχει ημερομηνία και προορισμό στης Παναγιάς.

[Mak]

Τριαντάφυλλο εκατόφυλλο της ζωής μου, βάζουμε το φόβο βαθιά , εκεί που δεν θα μας γαργαλάει ώστε να θέλουμε να τον ξύνουμε.. Κρατάμε τη λαχτάρα και τις λιακάδες μας στο πρεβάζι της ψυχής μας και μαζί με τους αγαπημένους μας, είτε με τη φυσική τους παρουσία είτε με τη σκέψη τους, είτε με την άϋλή τους φροντίδα από ψηλά, σαλπάρουμε με φουσκωμένα πανιά και ούριους ανέμους, παρόλο που το Ρίο έχει δρόμο αμαξωτό για να φτάσεις, εμείς θα ονειρευόμαστε πως είναι θάλασσα και μας κουνάει η βαρκούλα της ελπίδας μας.
Ξεκινάμε!

[dora_th]

Ναταλάκι μου , αν κατάλαβα καλά πήρες ημερομηνία για το Ρίο . Ολες μου οι ευχες μαζί σου . Απέβαλλε όλους τους φόβους σου , και βάλε μέσα σου μόνο όλες τις ελπίδες σου για μια νέα υγιή ζωή που σε περιμένει . Εύχομαι τότε να μπορώ να έρθω έστω για μια μέρα για να σου δώσω λίγη απ τη δύναμη που μου έδινες εμένα στις δύσκολες μέρες μου στη Θεσσαλονίκη .