ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[eugenia_]

Γειά σου μπαρμπουνάκι ατελείωτο!!!!!!!

τι φόρα είναι αυτή καλέ???? Αχ να ξερες πόσο σε νοιώθω γιατί και εγώ είχα άδεια αυτή την εβδομάδα και την Δευτέρα με περιμένουν κάτι δεκαπεντάωρα αδελφάκια με τα δικά σου!! Λυπάμαι που δεν ευχαριστήθηκες την αμμουλιανή. άλλη άδεια θα πάρεις τουλάχιστον?? Ελεγα μήπως τα κατάφερνα να έρθω θεσσαλονίκη την εβδομάδα που μας πέρασε έστω για λίγο αλλά δυστυχώς ο εργοδότης μου τα μούσκεψε ελαφρώς με τα οικονομικά. Για να δώ στην υπόλοιπη καλοκαιρινή μου άδεια.. θα τα καταφέρω?? Θέλω να σας δώ όλες πάρα πολύ!!

Ναταλίτσα μου, τί έγινε μόνο σε τσάτ μιλάς πλέον?? Βρε μήπως να ανοίξω το msn?? ελπίζω να είσαι καλύτερα μωρό μου!!

Βασουλίνι πως πάει η εγκυμοσύνη?? Ηρέμησες καθόλου. Για μπες να μάθουμε νέα σου!!

σποτάκο να σου ευχηθώ και εγώ με την σειρά μου, υγεία ευτυχία και πολλή αγάπη!!! Να μας προσέχεις το φρουτονεκταρινάκι μας!!

tide που είσαι χαμένη σήμερα??

αναφορά εβδομάδος : -1 kg .Σύνολο απώλειας 12kg (το λέω με μεγάλη χαρά!!)

Φιλιά σε όλες σας!!!!!!!!

[alexandra79]

Καλησπερα και απο μενα..ελπιζω ολοι και ολες να ειστε καλα και να περνατε υπεροχα...διαβαζω οποτε μπορω τα νεα σας ..οσο για μενα τιποτα καινουργιο..πολυ δουλεια ..πολλα μπανια....αλλα μικρη κατηφορα εχω φτασει στο 80,7 ...εχω και κατι ανησυχιες - αμφιβολιες αλλα ας μην σας πρηζω...κατα τα αλλα ολα καλα...φιλια σε ολους και υπεροχες καλοκαιρινες μερες ευχομαι

[alalumaki]

Καλωσήρθες απίστευτη Μπάρμπι..... τρελιάρα.... ναζιάρα.... παιχνιδιάρα.... είσαι απίθανη !!!!!!! σου προτείνω να γράψεις βιβλίο με το χρονικό ενός φόρουμ στρουμπουλών παιδιών, σίγουρα θα γίνει best seller !!!!!!!

Μέχρι και η πρόεδρος εμφανίστηκε, φαντάσου επιρροή που έχεις στους άλλους..... Wellcome !!!!

[tidekpe]

Καλημέρα....και γεια σας!
Χωρίς τρελή διάθεση (μάλλον κακή) σας αποχαιρετώ για την καλοκαιρινή μας ξεκούραση.
Ξέρω ότι η Μπάρμπι θα κρατά το τόπικ ζωντανό...
Καλό καλοκαίρι σε εγγυμονούσες, μετεγχειρητικοπαθούσες, εργασιοαναζητούσες (Λιλάκι μου, καλή τύχη) και τρελά ερωτευμένες ουσες (βλ.Νεκταριούλα).

Ουπς! Καλό καλοκαίρι,άντρα της παρέας...

Τα λέμε σε κανένα μήνα...φιλιά!

[alexandra79]

Δεν κουνιεται φυλλο εδω μεσα.....καλε που ειστε ολοι και ολες??????

[NADINE_ed]

Originally posted by alexandra79

Δεν κουνιεται φυλλο εδω μεσα.....καλε που ειστε ολοι και ολες??????

Aποδήμησαν τα φυλλαράκια,Αλεκουζάκι μου...Σα να παράγινε το κακό...Ένα δίκιο το έχεις...
Καλά να περάσουν στις διακοπούλες τους όσοι πήραν τα κουβαδάκια τους για άλλη παραλία
κι οι υπόλοιποι απόντες,καλώς να βρούμε την ενέργεια και την καλή μας διάθεση,να επανακοινωνικοποιούμαστε σιγά σιγά!
Έχω την αίσθηση πως μας κατέβαλε ο μικρόκοσμος μας με τα όποια βάρη,που καλείται να σηκώσει ο καθένας
και περιορίσαμε τις κινήσεις μας στις απολύτως απαραίτητες ,στενεύοντας επικίνδυνα τον κλοιό.
Εμένα προσωπικά και μου λείπετε και σας σκέφτομαι συχνά κι όποτε συναντώ κάποια από σας(πρόσφατα πχ. τη Λινταλαγάπη)
ή τηλεφωνιέμαι(χθες αργά πχ. με το Λούμπι)είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία μας φορά!
Θέλω να ελπίζω πως διανύουμε μια περίοδο ανασυγκρότησης και λίαν συντόμως θα βρούμε τον παλιό καλό εαυτό μας,
πρώτα ως άτομα και στη συνέχεια και ως παρέα.Ν'αρχίσουμε και τις συναντήσεις μας πάλι με το καλό...έστω οι βόριες...

--->ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ : ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΣΟΥ

[NADINE_ed]

Aς κάνω λοιπόν την αρχή...μάλλον ας συνεχίσω από κει που το αφήσα...
Χωροταξικά βρίσκομαι στο μπλεπράσινο δωμάτιο μου στη θάλασσα μπροστά...
Λίγο αργότερα θα προβάλει το φεγγάρι μου πορτοκαλί μέσα από τη θάλασσα
για ν'ανέβει σιγά σιγά στο κάδρο του παραθύρου μου,να ταξιδεύει τα όνειρα μου στο μυστήριο του
όσο ο ήχος του κύμματος με νανουρίζει...Η φύση κι η τεχνολογία παντρεύοναι και τυπικά τα έχω όλα.
Αγάπη και προσοχή με πνίγουν από παντού κι εγώ χαϊδεύομαι...Σε δυο εβδομάδες το κοριτσάκι μας θα γίνει 39
(πάντα μόλις περνά ο μισός χρόνος,βιάζομαι να ντυθώ τον επόμενο)κι ακόμα με ψάχνω...
Ξέρω τι θέλω,ξέρω τι λείπει κι ωστόσο αδρανώ...Μουδιασμένη και κουρασμένη λες και έφτασα ήδη στο τέρμα
και μου λένε πως δε στρέχεται και πρέπει να το πιάσω από την αρχή...Ούτε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα ούτε δύναμη έχω να προχωρήσω.
Δε νιώθω να είμαι καλά,αλλά από την άλλη τα έχω όλα στα πόδια μου και με ακούω αχάριστη και γκρινιάρα...
Η επέμβαση δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα,οι πόνοι του σώματος συνεχίζουν καθημερινά να μου θυμίζουν
τα λάθη μιας ζωής και ο εγκέφαλος μου ατάραχος συνεχίζει στα δύσκολα να φαντασιώνεται φαγητό αποχαύνωσης.
Περνώ τη μέρα μου κάνοντας κλικς,διατηρώ εστιατόριο-καφέ και φάρμα,όλη μέρα μαζεύω ανακοινώσεις και προχωρώ επίπεδα.
Έχω μαζέψει πάρα πολλά χρήματα,κάνω δώρα στους γείτονες,όλο και κάτι καινούριο κυνηγώ να ολοκληρώσω...(facebook αυτά)
Κάποια τηλέφωνα στην ημέρα,κάποιες σειρές στο msn και το υπόλοιπο στα γεύματα,τα ροφήματα,το χρόνο και τον πόνο τους.
Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη,οι μήνες αλλάζουν,οι εποχές κι εγώ στη ρουτίνα μου."Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"
Αναρρωτιέμαι αν οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να πάψουν να κανακεύουν το μεγάλο παιδί,τον εαυτό τους...
Εργάζονται,ταΐζουν,φροντίζ ουν,τρέχουν στις υποχρεώσεις,γίνονται ταξιτζήδες του γιού και της κόρης,
ασχολούνται με όλους και με όλα,ακόμα και με το διαζύγιο της Ελενίτσας και το πού θα δουλέψει του χρόνου η Τατιάνα
προκειμένου να μη πλησιάσουν το συρματόπλεγμα "μην αγγίζετε-η ζωή μου"
Ως άτεκνη και άεργη,είχα να τακτοποιήσω τις ζωές των φίλων μου και τώρα που κουτσά στραβά προχώρησαν
κι έπεσαν αναδουλειές,βρήκαμε μαζί με τα νέα πάντα πρόσωπα τα φατσοβιβλιοπαίχνιδα...
"Είμαι η Ναταλία και είμαι εντάξει"πρέπει να φωνάξω σε κάποιο κύκλο εθισμένων κι εγώ σύντομα μήπως το πιστέψω.
Και ποιός φταίει και γιατί και τι λείπει και τι κάναμε λάθος και τι και πώς και ως πότε...Κι ανάλυση και ψυχανάλυση
και έχουμε φτάσει στο έντερο του κουνουπιού κι ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί τελικά παραγεμίζουμε το δικό μας!
Πρέπει να είχα μια σχέση για κανα εξάμηνο...ίσως ακόμα την έχω...απροσδιόριστα αιωρείται μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Όσο πήγαινε σχετικά καλά με απασχολούσαν τα ανυπέρβλητα της ζητήματα και μόλις κλονίστηκε ξαφνικά φάνταζαν λιγότερο τραγικά
κι εστιάσαμε σε ό,τι χάσαμε...λες και είχαμε αγγίξει το όνειρο και τι κρίμα που χάθηκε πάλι κι αυτό...Και κανείς δε μας θέλει τελικά
πραγματικά για ό,τι σκατά είμαστε και πάνε και τα μετέπειτα σχέδια και μια αστείρευτη καταστροφολογία κι ισοπέδωση,
λες κι επιτέλους στανιάραμε,που στα ίδια μέρη ξαναβρεθήκαμε και να πω πως έχουν αλλάξει τουλάχιστον τρόπο να κοιτάνε τα μάτια,πάλι καλά...Αλλά μπα...
Όλα φταίνε,όλα είναι κάπως αλλιώς,όλο κάτι λείπει,κάτι που δεν κατακτήθηκε ποτέ,κάτι που απωλέσθηκε.κάτι ωστόσο,κάτι...
Ξαναγυρνώ στον αγαπημένο μου Ελύτη και το παράπονο του...δυστυχώς όσα χρόνια κι αν περάσουν,
απ' όταν με πρωτάγγιξε στου δρόμου τα μισά,αλλά και τώρα ακόμα στου ίδιου δρόμου τα δύο τρίτα,
ο αναστεναγμός που ελευθερώνω στο άκουσμα του είναι το ίδιο βαρύς,γεμάτος απορία:
Αφού γι'αλλού ξεκίνησες γιατί βρίσκεσαι ακόμα εδώ;Αφού λες πως άλλα είναι εκείνα που αγαπάς...
Αγαπώ πραγματικά αυτά που συνήθισα;Τιμώ την παρουσία τους στη ζωή μου όσο πολύτιμα κάποτε μου ήταν;
Αν μπορούσα να σβήσω όσα έμαθε ο εγκέφαλος μου να πιπιλίζει πως αποζητά,τα ίδια πάλι θα έθετα ζητούμενα;
Αν μπορούσα να καθαρίσω τα ζιζάνια που αλλότρια θέλω μου φύτεψαν και πνίγουν τα ολόδικα φυτά μου,θα τα πρόσεχα πιότερο;
Ή θα συνέχιζα σχεδόν άβουλη να τα παρακολουθώ ν'αργοπεθαίνουν;"Έπρεπε νωρίτερα...τώρα είναι αργά"
Μεγάλη παγίδα!Ορίζουμε το χρόνο με αρχή,μέση και τέλος,λες και τον ελέγχουμε,λες και του επιβάλλεται να έχει κι αυτός σειρά,
να μας ταιριάζει,να χωρέσει στις εγκεφαλικές μας πεπερασμένες δυνατότητες,να στριμώξουμε κάπως τη ζωούλα μας.
Παίζω κρυφτό!Κουσούρι μεγάλο η όποια ευφυΐα.Όσο ικανότερη,τόσο μεγαλύτερο κορόιδο σε πιάνει.
Πάντα κάτι βρίσκει να βολεύει το φόβο σου,να σε κρατά ψευδοασφαλή στα γνώριμα,να φθείρει το θέλω και το μπορώ σου.
Κι αν κατάφερνα να βγάλω τους μεγάλους αντιπερισπασμούς από τη μέση,αυτούς που ξοδεύουν όλη την ενέργεια και το αχ μου.
Αν μπορούσα να με δω ολόγυμνη,καθαρή,αμετάλλαχτ η,ποιά είμαι τελικά,τι θέλω,τι μπορώ να πραγματώσω;
Ξοδεύομαι και συνήθισα...σχεδόν πλέον δε με πειράζει...Επανάπαυση...πέφτ ουν οι παλμοί στη φλέβα,δε συγκινείται...
Μία ευθεία γραμμή με πτωτική μάλιστα τάση,υποκύπτουσα στους νόμους της φθοράς και της βαρύτητας.
Η ανηφόρα θέλει κόπο κι επιμονή...όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια...αργότερα παύει να σηκώνει καν κεφάλι.
Εξάλλου κι οι άλλες αλεπούδες σκυφτές βαδίζουν...Κάηκε και το δάσος γύρω,όλα πάνε κατά διαόλου...Πού να τρέχω;
Το βλέμμα δε βρίσκει έμπνευση στα πέριξ,η φλόγα της εφηβείας έσβησε στα ενδότερα...Χρειάζομαι κάτι,κάποιον να πιαστώ.
Μεταθέτω στην απουσία την ευθύνη,γυρνώ πλευρό για νέα όνειρα.Ούτε έτσι ησυχάζω όμως...Πάλι δεν είμαι καλά!Κάτι λείπει!Τι;
Δεν είμαι αυτή εγώ!Δε μπορεί να είμαι!Δε μου αρέσω!Δε με συμπαθώ καν!Δε με θέλω!ʼρνηση...Θέση;ʼλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε...
Σκέφτομαι την Ονειρένια...Εγώ είμαι ακόμα εδώ και χαραμίζω το χρόνο λες και βιάζομαι να περάσω απέναντι.
Πρέπει να ρισκάρουμε να τα χάσουμε όλα για να τα εκτιμήσουμε έμπρακτα;Σαν εκείνους που γλύτωσαν
από θανατηφόρα αρρώστια και βρήκαν πραγματικό νόημα στη ζωή;Πόσος πόνος ακόμα,πόση στέρηση των πραγματικά ποθητών,
πόση αντοχή μέχρι ν'αλλάξουμε ρότα;Πάλι εστιάζω στο δέντρο και χάνω το δάσος!Πάλι αφήνομαι,πάλι,πάλι,πάλι...
Δυστυχώς δεν έπιασα τον πάτο να δώσω μιά να πάρω ώθηση για επάνω.Πλέω κι όπου με πάει...
Με βαρέθηκα,με βαρεθήκατε κι εσείς και καλά κάνετε!Αλλά στην ερώτηση πώς είμαι,η απάντηση είναι ο παραπάνω μονόλογος
κι όχι είμαι εδώ,πήγα εκεί,έχασα τόσα,τρώω αυτά κι εκείνα και μετά να πιάσω να σας πω για τα νέα των άλλων...
Έχω καιρό να γράψω στο φόρουμ κι ας φαίνεται γουμαριά κι αιδιαφορία,γιατί δε χωράω στο φόρουμ.Είμαι εκτός θέματος,τόπου και χρόνου.
Κι αν μιλήσω θα πω τα ίδια και τα ίδια.Είτε αφορούν το οργανικό κομμάτι είτε το ψυχολογικό...
Θα πειράξω κάποιον,θα κάνω κάποιο λογοπαίγνιο η "σχολιομπουρδουκλώστρα",� �α ρίξω το επίπεδο της κουβέντας
με ακόμα ένα σεξουαλικό υπονοούμενο,θα κοτσάρω και μια φωτογραφία...άντε στο τσακίρ κέφι και κανά τραγούδι
και η ζωή συνεχίζεται...Όσο τα έκανα τα ένιωθα,τα απόλαυσα,τ'αποζητούσα...Εκε� �νη η NADINE δεν υπάρχει πια.
Χρησιμοποιώ το λογαριασμό της για να σας μιλάω πού και πού,όσοι όμως λίγο παραπάνω με ξέρετε,το νιώθετε από καιρό
πως δεν είμαι εγώ,δεν είμαι καλά...
Βλέπω ένα γλάρο αυτή τη στιγμή να φλερτάρει με το ρίγος της θάλασσας και ζηλέυω την ελευθερία του πετάγματος του.
Δε θέλω να είμαι τυπική,συνεπής,ν'ανταποκρί� �ομαι στις προσδοκίες...Θέλω να είμαι εγώ κι αυτό το εγώ ακόμα δεν το βρίσκω.
Θα ήθελα να υπήρχε ένας άλλος χώρος να επικοινωνούμε...Ένα blog ίσως...Εμένα πάντως δε με καθορίζει
το βάρος μου,δε με αφορά καμία μέτρηση ή δίαιτα...
Με νοιάζετε πάρα πολύ εσείς,οι σκέψεις μας,οι ανάγκες μας,το βαθύ μας μοίρασμα.Από κει και πέρα η τέχνη,η ζωή...
Η αφορμή ήταν τα κιλά μας.Η ευλογία που γνωριστήκαμε,χτυπηθήκαμε κι ίσως καταλάβαμε πέντε πράγματα για μας παραπάνω.
Προσωπικά δε χρειάζομαι από πολύ καιρό ένα φόρουμ διατροφικών διαταραχών.Αλλού είναι η διαταραχή μου!
Τα κιλά μου είναι το σύμπτωμα.Πάντα ήταν και θα είναι όσο ακόμα τα χρειάζομαι να τα κουβαλώ.
Τέλος πάντων...Ας βάλω μια τελεία,να μη σας κουράζω περισσότερο...Είπα ψέμματα πριν που
έλεγα δεν είμαι καλά.
Η αλήθεια είναι πως είμαι μέτρια.Κι η μετριότητα είναι ό,τι σιχαίνομαι!Θέλω να γίνω καλά!Γιατί το χάλια πια δε με τρέφει.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα...Νομίζω το είχα ανάγκη αυτό το μοίρασμα...Εύχομαι από καρδιάς να είστε πραγματικά καλά
κι όχι μέτρια κι εσείς!Και να τα πούμε σύντομα εκ βαθέων και πάλι!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,πολύτιμες μου!Σας στέλνω όση θετική ενέργεια έχω στις άκρες της γης,όπου αναπνέει το φυσικό σας σώμα.
Τις ψυχές μας τις θέλω ελεύθερες κι αλανιάρες!Να μου σας προσέχετε!Να μας αγαπάμε!


--->ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ : ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

[DEPON]

Ναντιν .... μην το βαζεις κατω καρδουλα μου.

[DEPON]

...... εχω και εγω φαρμα και εστιατοριο

[DEPON]

Σου εχω στειλει ενα μηνυμα ,ελπιζω να το διαβασεις!
φιλια πολλα

[alexandra79]

Aργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει το χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ?ι?
αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα, για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

[alexandra79]

Καλε καντε με κι εμενα φιλιναδα στο φασεμπουκ...

[herts]

NADINE μου,
είσαι τόσο ιδιαίτερο άτομο και μοναδικό...πάντα διαβάζω τί γράφεις και το απολαμβάνω τόσο πολύ..
Ελπίζω στα 39 έστω και 1 εβδομάδα πριν να βρεις τις ισορροπίες σου γιατί αυτό είναι το κλειδί για να είσαι
πολύ κάλά και όχι μέτρια....

[BARB3]

εκεινο το blog ναταλια....

ναι ενα τετοιο νομιζω οτι μας πρεπει. και οσοι πιστοι ας προσελθουν. εχω βαρεθει να κυνηγω τη χιμαιρα κι εγω. βαζω χανω βαζω χανω. μονο αυτο με ενδιαφερει? οχι βεβαια. φυσικα και οχι. απλα κολλησαμε ολες εδω μονο και μονο για να τα λεμε.
ας κανουμε μια νεα αρχη λοιπον?
ξεκινα και θα σε ακολουθησω. οσο μπορω τωρα. ειναι δυσκολη η εποχη για μενα. ενα μηνα ακομη κανω υπομονη. απο τις 6 το πρωι μεχρι τις 8-9-10-11 το βραδυ....ανασα δεν παιρνω...το μυαλο μου εχει σταματησει. σημερα ξεκουραστηκα λιγο και ειπα να αφησω ολες τις δουλειες να μπω.
την παρασκευη που μας ερχεται, δεν κανεις την αρχη? εκεινη την παρασκευη...μπας και δουμε λευτερια και σωτηρια απο εναν ακομη φαυλο κυκλο, τον κυκλο ενος "σωτηρος"? λογοπαιγνιο ή οχι, παρτο οπως θελεις.....

ελα προεδρινα της ομαδας R....προσω ολοταχως....η ζωη δεν σταματα....ψαχνουμε για νεο τυρι........(δικο μου αυτο. οποιος εχει διαβασει το βιβλιο ποιος πηρε το τυρι μου μονο θα καταλαβει)

φιλακια σε ολες. ημουν καπως χαλια, με επηρεασε λιγο και η ναταλια.....αληθεια ποια εχει eating disorder? μηπως απο την αρχη ημαστε σε λαθος ιστοτοπο? λιγα κιλα θελαμε ολες να χασουμε και μπλεξαμε....

αληθεια απο (μυαλο)βενζινη πως πατε? νομιζω οτι μου τελειωνει και δουλευω καπως σημερα...μπορει να φταινε και αυτα που ακουω.......ενεκα home alone......ακουω καμπανες, μητροπανο, αεροπλανα και βαπορια.....

[qwert_ed]

Originally posted by NADINE
Aς κάνω λοιπόν την αρχή...μάλλον ας συνεχίσω από κει που το αφήσα...
Χωροταξικά βρίσκομαι στο μπλεπράσινο δωμάτιο μου στη θάλασσα μπροστά...
Λίγο αργότερα θα προβάλει το φεγγάρι μου πορτοκαλί μέσα από τη θάλασσα
για ν'ανέβει σιγά σιγά στο κάδρο του παραθύρου μου,να ταξιδεύει τα όνειρα μου στο μυστήριο του
όσο ο ήχος του κύμματος με νανουρίζει...Η φύση κι η τεχνολογία παντρεύοναι και τυπικά τα έχω όλα.
Αγάπη και προσοχή με πνίγουν από παντού κι εγώ χαϊδεύομαι...Σε δυο εβδομάδες το κοριτσάκι μας θα γίνει 39
(πάντα μόλις περνά ο μισός χρόνος,βιάζομαι να ντυθώ τον επόμενο)κι ακόμα με ψάχνω...
Ξέρω τι θέλω,ξέρω τι λείπει κι ωστόσο αδρανώ...Μουδιασμένη και κουρασμένη λες και έφτασα ήδη στο τέρμα
και μου λένε πως δε στρέχεται και πρέπει να το πιάσω από την αρχή...Ούτε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα ούτε δύναμη έχω να προχωρήσω.
Δε νιώθω να είμαι καλά,αλλά από την άλλη τα έχω όλα στα πόδια μου και με ακούω αχάριστη και γκρινιάρα...
Η επέμβαση δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα,οι πόνοι του σώματος συνεχίζουν καθημερινά να μου θυμίζουν
τα λάθη μιας ζωής και ο εγκέφαλος μου ατάραχος συνεχίζει στα δύσκολα να φαντασιώνεται φαγητό αποχαύνωσης.
Περνώ τη μέρα μου κάνοντας κλικς,διατηρώ εστιατόριο-καφέ και φάρμα,όλη μέρα μαζεύω ανακοινώσεις και προχωρώ επίπεδα.
Έχω μαζέψει πάρα πολλά χρήματα,κάνω δώρα στους γείτονες,όλο και κάτι καινούριο κυνηγώ να ολοκληρώσω...(facebook αυτά)
Κάποια τηλέφωνα στην ημέρα,κάποιες σειρές στο msn και το υπόλοιπο στα γεύματα,τα ροφήματα,το χρόνο και τον πόνο τους.
Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη,οι μήνες αλλάζουν,οι εποχές κι εγώ στη ρουτίνα μου."Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"
Αναρρωτιέμαι αν οι άνθρωποι κάνουν παιδιά για να πάψουν να κανακεύουν το μεγάλο παιδί,τον εαυτό τους...
Εργάζονται,ταΐζουν,φροντίζ ουν,τρέχουν στις υποχρεώσεις,γίνονται ταξιτζήδες του γιού και της κόρης,
ασχολούνται με όλους και με όλα,ακόμα και με το διαζύγιο της Ελενίτσας και το πού θα δουλέψει του χρόνου η Τατιάνα
προκειμένου να μη πλησιάσουν το συρματόπλεγμα "μην αγγίζετε-η ζωή μου"
Ως άτεκνη και άεργη,είχα να τακτοποιήσω τις ζωές των φίλων μου και τώρα που κουτσά στραβά προχώρησαν
κι έπεσαν αναδουλειές,βρήκαμε μαζί με τα νέα πάντα πρόσωπα τα φατσοβιβλιοπαίχνιδα...
"Είμαι η Ναταλία και είμαι εντάξει"πρέπει να φωνάξω σε κάποιο κύκλο εθισμένων κι εγώ σύντομα μήπως το πιστέψω.
Και ποιός φταίει και γιατί και τι λείπει και τι κάναμε λάθος και τι και πώς και ως πότε...Κι ανάλυση και ψυχανάλυση
και έχουμε φτάσει στο έντερο του κουνουπιού κι ακόμα δεν καταλάβαμε γιατί τελικά παραγεμίζουμε το δικό μας!
Πρέπει να είχα μια σχέση για κανα εξάμηνο...ίσως ακόμα την έχω...απροσδιόριστα αιωρείται μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Όσο πήγαινε σχετικά καλά με απασχολούσαν τα ανυπέρβλητα της ζητήματα και μόλις κλονίστηκε ξαφνικά φάνταζαν λιγότερο τραγικά
κι εστιάσαμε σε ό,τι χάσαμε...λες και είχαμε αγγίξει το όνειρο και τι κρίμα που χάθηκε πάλι κι αυτό...Και κανείς δε μας θέλει τελικά
πραγματικά για ό,τι σκατά είμαστε και πάνε και τα μετέπειτα σχέδια και μια αστείρευτη καταστροφολογία κι ισοπέδωση,
λες κι επιτέλους στανιάραμε,που στα ίδια μέρη ξαναβρεθήκαμε και να πω πως έχουν αλλάξει τουλάχιστον τρόπο να κοιτάνε τα μάτια,πάλι καλά...Αλλά μπα...
Όλα φταίνε,όλα είναι κάπως αλλιώς,όλο κάτι λείπει,κάτι που δεν κατακτήθηκε ποτέ,κάτι που απωλέσθηκε.κάτι ωστόσο,κάτι...
Ξαναγυρνώ στον αγαπημένο μου Ελύτη και το παράπονο του...δυστυχώς όσα χρόνια κι αν περάσουν,
απ' όταν με πρωτάγγιξε στου δρόμου τα μισά,αλλά και τώρα ακόμα στου ίδιου δρόμου τα δύο τρίτα,
ο αναστεναγμός που ελευθερώνω στο άκουσμα του είναι το ίδιο βαρύς,γεμάτος απορία:
Αφού γι'αλλού ξεκίνησες γιατί βρίσκεσαι ακόμα εδώ;Αφού λες πως άλλα είναι εκείνα που αγαπάς...
Αγαπώ πραγματικά αυτά που συνήθισα;Τιμώ την παρουσία τους στη ζωή μου όσο πολύτιμα κάποτε μου ήταν;
Αν μπορούσα να σβήσω όσα έμαθε ο εγκέφαλος μου να πιπιλίζει πως αποζητά,τα ίδια πάλι θα έθετα ζητούμενα;
Αν μπορούσα να καθαρίσω τα ζιζάνια που αλλότρια θέλω μου φύτεψαν και πνίγουν τα ολόδικα φυτά μου,θα τα πρόσεχα πιότερο;
Ή θα συνέχιζα σχεδόν άβουλη να τα παρακολουθώ ν'αργοπεθαίνουν;"Έπρεπε νωρίτερα...τώρα είναι αργά"
Μεγάλη παγίδα!Ορίζουμε το χρόνο με αρχή,μέση και τέλος,λες και τον ελέγχουμε,λες και του επιβάλλεται να έχει κι αυτός σειρά,
να μας ταιριάζει,να χωρέσει στις εγκεφαλικές μας πεπερασμένες δυνατότητες,να στριμώξουμε κάπως τη ζωούλα μας.
Παίζω κρυφτό!Κουσούρι μεγάλο η όποια ευφυΐα.Όσο ικανότερη,τόσο μεγαλύτερο κορόιδο σε πιάνει.
Πάντα κάτι βρίσκει να βολεύει το φόβο σου,να σε κρατά ψευδοασφαλή στα γνώριμα,να φθείρει το θέλω και το μπορώ σου.
Κι αν κατάφερνα να βγάλω τους μεγάλους αντιπερισπασμούς από τη μέση,αυτούς που ξοδεύουν όλη την ενέργεια και το αχ μου.
Αν μπορούσα να με δω ολόγυμνη,καθαρή,αμετάλλαχτ η,ποιά είμαι τελικά,τι θέλω,τι μπορώ να πραγματώσω;
Ξοδεύομαι και συνήθισα...σχεδόν πλέον δε με πειράζει...Επανάπαυση...πέφτ ουν οι παλμοί στη φλέβα,δε συγκινείται...
Μία ευθεία γραμμή με πτωτική μάλιστα τάση,υποκύπτουσα στους νόμους της φθοράς και της βαρύτητας.
Η ανηφόρα θέλει κόπο κι επιμονή...όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια...αργότερα παύει να σηκώνει καν κεφάλι.
Εξάλλου κι οι άλλες αλεπούδες σκυφτές βαδίζουν...Κάηκε και το δάσος γύρω,όλα πάνε κατά διαόλου...Πού να τρέχω;
Το βλέμμα δε βρίσκει έμπνευση στα πέριξ,η φλόγα της εφηβείας έσβησε στα ενδότερα...Χρειάζομαι κάτι,κάποιον να πιαστώ.
Μεταθέτω στην απουσία την ευθύνη,γυρνώ πλευρό για νέα όνειρα.Ούτε έτσι ησυχάζω όμως...Πάλι δεν είμαι καλά!Κάτι λείπει!Τι;
Δεν είμαι αυτή εγώ!Δε μπορεί να είμαι!Δε μου αρέσω!Δε με συμπαθώ καν!Δε με θέλω!ʼρνηση...Θέση;ʼλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε...
Σκέφτομαι την Ονειρένια...Εγώ είμαι ακόμα εδώ και χαραμίζω το χρόνο λες και βιάζομαι να περάσω απέναντι.
Πρέπει να ρισκάρουμε να τα χάσουμε όλα για να τα εκτιμήσουμε έμπρακτα;Σαν εκείνους που γλύτωσαν
από θανατηφόρα αρρώστια και βρήκαν πραγματικό νόημα στη ζωή;Πόσος πόνος ακόμα,πόση στέρηση των πραγματικά ποθητών,
πόση αντοχή μέχρι ν'αλλάξουμε ρότα;Πάλι εστιάζω στο δέντρο και χάνω το δάσος!Πάλι αφήνομαι,πάλι,πάλι,πάλι...
Δυστυχώς δεν έπιασα τον πάτο να δώσω μιά να πάρω ώθηση για επάνω.Πλέω κι όπου με πάει...
Με βαρέθηκα,με βαρεθήκατε κι εσείς και καλά κάνετε!Αλλά στην ερώτηση πώς είμαι,η απάντηση είναι ο παραπάνω μονόλογος
κι όχι είμαι εδώ,πήγα εκεί,έχασα τόσα,τρώω αυτά κι εκείνα και μετά να πιάσω να σας πω για τα νέα των άλλων...
Έχω καιρό να γράψω στο φόρουμ κι ας φαίνεται γουμαριά κι αιδιαφορία,γιατί δε χωράω στο φόρουμ.Είμαι εκτός θέματος,τόπου και χρόνου.
Κι αν μιλήσω θα πω τα ίδια και τα ίδια.Είτε αφορούν το οργανικό κομμάτι είτε το ψυχολογικό...
Θα πειράξω κάποιον,θα κάνω κάποιο λογοπαίγνιο η "σχολιομπουρδουκλώστρα",� �α ρίξω το επίπεδο της κουβέντας
με ακόμα ένα σεξουαλικό υπονοούμενο,θα κοτσάρω και μια φωτογραφία...άντε στο τσακίρ κέφι και κανά τραγούδι
και η ζωή συνεχίζεται...Όσο τα έκανα τα ένιωθα,τα απόλαυσα,τ'αποζητούσα...Εκε� �νη η NADINE δεν υπάρχει πια.
Χρησιμοποιώ το λογαριασμό της για να σας μιλάω πού και πού,όσοι όμως λίγο παραπάνω με ξέρετε,το νιώθετε από καιρό
πως δεν είμαι εγώ,δεν είμαι καλά...
Βλέπω ένα γλάρο αυτή τη στιγμή να φλερτάρει με το ρίγος της θάλασσας και ζηλέυω την ελευθερία του πετάγματος του.
Δε θέλω να είμαι τυπική,συνεπής,ν'ανταποκρί� �ομαι στις προσδοκίες...Θέλω να είμαι εγώ κι αυτό το εγώ ακόμα δεν το βρίσκω.
Θα ήθελα να υπήρχε ένας άλλος χώρος να επικοινωνούμε...Ένα blog ίσως...Εμένα πάντως δε με καθορίζει
το βάρος μου,δε με αφορά καμία μέτρηση ή δίαιτα...
Με νοιάζετε πάρα πολύ εσείς,οι σκέψεις μας,οι ανάγκες μας,το βαθύ μας μοίρασμα.Από κει και πέρα η τέχνη,η ζωή...
Η αφορμή ήταν τα κιλά μας.Η ευλογία που γνωριστήκαμε,χτυπηθήκαμε κι ίσως καταλάβαμε πέντε πράγματα για μας παραπάνω.
Προσωπικά δε χρειάζομαι από πολύ καιρό ένα φόρουμ διατροφικών διαταραχών.Αλλού είναι η διαταραχή μου!
Τα κιλά μου είναι το σύμπτωμα.Πάντα ήταν και θα είναι όσο ακόμα τα χρειάζομαι να τα κουβαλώ.
Τέλος πάντων...Ας βάλω μια τελεία,να μη σας
κουράζω περισσότερο...Είπα ψέμματα πριν που έλεγα δεν είμαι καλά.
Η αλήθεια είναι πως είμαι μέτρια.Κι η μετριότητα είναι ό,τι σιχαίνομαι!Θέλω να γίνω καλά!Γιατί το χάλια πια δε με τρέφει.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα...Νομίζω το είχα ανάγκη αυτό το μοίρασμα...Εύχομαι από καρδιάς να είστε πραγματικά καλά
κι όχι μέτρια κι εσείς!Και να τα πούμε σύντομα εκ βαθέων και πάλι!
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου,πολύτιμες μου!Σας στέλνω όση θετική ενέργεια έχω στις άκρες της γης,όπου αναπνέει το φυσικό σας σώμα.
Τις ψυχές μας τις θέλω ελεύθερες κι αλανιάρες!Να μου σας προσέχετε!Να μας αγαπάμε!

κοπελια εισαι ΘΕΑ!
ξερω ΑΚΡΙΒΩΣ για τι μιλας.
δεν ξερω αν θα μπορουσαν να ειπωθουν καλυτερα.νομιζω δεν παιζει.
εγω παντως ξερω τι φταιει.ειναι που δε βρισκω εδω και καιρο ερωτικο και θελκτικο τον εαυτο μου και που του εχω απαγορεψει τον ερωτα το σεξ την επικοινωνια την ανθρωπινη επαφη .
οσο φθηνο η επιφανειακο κι αν ακουγεται,δεν ειναι.αν ο ενηλικας ανθρωπος δεν εχει σεξουαλικη-ερωτικη-συναισθηματικη ζωη,αργοπεθαινει.δεν πα να καθεσαι να χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο να βρεις τι φταιει,δε θα βρεις κατι αλλο,αυτο ειναι στο λεω εγω.και δυστυχως οταν εχεις πολλα κιλα πανω σου και δε μπορεις να λειτουργησεις ειναι δικοπο μαχαιρι.
γιατι ξερεις τι φταιει αλλα δε μπορεις αμεσα να ικανοποιησεις την αναγκη.πρεπει να δουλεψεις και να περιμενεις να ρθει η στιγμη που θα σου αρεσει ο εαυτος σου ωστε να μπεις στο παιχνιδι.
με τι ψυχολογια ο,μως να προσπαθησεις;δεν εχεις αυτο το κατι το κατι που σου δινει η ερωτικη επαφη και σε ανακουφιζει κ σε εμψυχωνει και σε κινητοποιει και ιδου εμφανιζεται ενας κυκλος χωρις διεξοδο...
μεχρι να το παρεις αποφαση να πονεσεις(αυτο που νιωθεις τωρα.ας φαινεται τοσο βουνο μαλλον ειναι λιγοτερο επωδυνο απο την προσπαθεια να καταφερεις να αδυνατισεις,αλλιως θα ησουν αδυνατη ηδη.αυτη ειναι η αληθεια) να πετυχεις το στοχο σου.
και μετα ολα φτιαχνουν απο μονα τους.