ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[tidekpe]

Οσο για τους τονους, το εχω πει οτι μου χαλασε το συγκεκριμενο πληκτρο...σαν ξεβρακωτες οι λεξεις ατονες..
(οποιος ξερει ας μου πει, πως μπορω να τονισω διαφορετικα...ΣΠΟΤΑΚΟ)

[Ava_ed]

Γλυκειά μου παλίρροια, βαριά κι εσένα η ψυχούλα σου! Βαριά, αλλά μπορώ να διακρίνω μια νότα αισιοδοξίας και ένα αχνό χαμόγελο..
Η καθημερινότητα δυστυχώς μας κάνει έτσι πολλές φορές. Τι μου θύμισες! Πριν από πολλά χρόνια πήγα για πρώτη φορά για λίγες μέρες στην Αθήνα. Επαρχιωτάκι εγώ, έκανα χαρές και όνειρα και σχέδια για τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα. Και τότε είδα για πρώτη φορά ζητιάνο και μάλιστα με σοβαρότατη αναπηρία. Την πρώτη φορά που τον είδα αρρώστησα. Δεν έφαγα το μεσημέρι, χαζοέκλαιγα και με συγκρατούσαν με το ζόρι να μην πάω να του δώσω όσα χρήματα είχα και δεν είχα πάνω μου. Θα συνηθίσεις μου έλεγαν. Και συνήθισα. Όσες μέρες έμεινα εκεί, κατέθετα καθημερινά τον οβολό μου, αλλά ως εκεί. Ούτε κλάμματα, ούτε ανορεξίες, ούτε τίποτα. Σκληραίνει ο άνθρωπος όταν βιώνει τέτοιες καταστάσεις καθημερινά. Το κουσουράκι της συμπόνοιας μου έμεινε βέβαια, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Ιδίως αφού αποδείχτηκε ότι κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που βοηθούσα ήταν απατεώνες. Στην ιδέα ότι μπορεί κάποιος να γελάει εις βάρος μου και με την προσπάθειά μου να τον συνδράμω γίνομαι έξαλλη. Τώρα οι μοναδικοί που βοηθώ είναι οι γέροντες. Σκέφτομαι ότι ακόμη και ψέμματα να λένε, δεν πειράζει. Είναι η ηλικία τους τέτοια, που θα έπρεπε να αράζουν σε καφενεία και σε ΚΑΠΗ και όχι να ζητιανεύουν στους δρόμους. Χαλάλι τους λοιπόν! Φαντάζομαι ότι στην Αθήνα τα πράγματα είναι πολύ πιο άγρια από την υπόλοιπη Ελλάδα. Υπομονή, θα συνηθίσεις. Αν δεις κανέναν Πακιστανό, μπορείς να του αγοράσεις κανένα σάντουιτς, αλλά σε παρακαλώ, μη χαλάς την ψυχούλα σου! Και κράτα μόνο λίγα χρήματα στην τσέπη σου. Μην ανοίγεις τσάντα για κανέναν λόγο.
Όσο για τα βιβλία των παιδιών.. Στην κατάντια που βρισκόμαστε, αλλίμονο αν ξοδεύαμε χρήματα σε .... περιττά!! πράγματα! Βιβλία και κουραφέξαλα σου λέει! Αχ, τι ξεφτίλα είναι αυτή!
Κατάλαβες τώρα γιατί ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα? Γιατί μόνον από κει μπορούμε να αντλήσουμε χαρά. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στις καταστάσεις να μας παίρνουν από κάτω. Ο καθένας και η κάθε μία από μας μπορούμε να βρούμε φόρμουλες για να χαμογελάμε όλο και πιο συχνά. Γελάτε, γιατί χανόμαστε!

[Ava_ed]

Ήρθε η ώρα να αποζημιώσω το Γιασεμόκοσμο για το χθεσινό μουσικό στραπατσάρισμα!
Μόλις γύρισα από συναυλία τοπικής μπάντας και άκουσα πολύ όμορφα κομμάτια. Μου θύμισαν τα φοιτητικά μου χρόνια. Γύρισα και τρία!!!! χρόνια πίσω!
Αφιερωμένα, λοιπόν:
http://www.youtube.com/watch?v=iwJamMWVq6o
και
http://www.youtube.com/watch?v=4uaEXrLWdDM

[Γλαύκη]

Nα πω καλησπερα η καλημερα μαλλον.Να ξεκινησω με τους τονους που δεν βαζω ποτε η σχεδον ποτε απο τοτε που εμαθα με τα παιδια το μονοτονικο.Ποσο μαλλον εδω που η τεχνολογια δεν ειναι κ το φορτε μου...Μη με κανεις να ντρεπομαι λοιπον που δεν βαζω!
Καλη μου ολοι εδω εχουμε τα προβληματα μας.Αλλοτε θα πουμε αυτα που μας πονουν,θα κλαψουμε πανω στο αψυχο πληκτρολογιο,αλλοτε θα σιωπησουμε,θα απεχουμε......Αλλα ξερουμε οτι καποια καπου πολυ μακρια,καπου πιο κοντα,θα χαρει με τη χαρα μας η μπορει να βουρκωσει με τη λυπη μας.Ισως σηκωσει κ το τηλ να σε παρει.Ολοι εχουμε σημερα στον ιδιωτικο τομεα βιοποριστικο προβλημα κ οι περισσοτεροι εχουμε κανει τα μικρα κ τα μεγαλα μας λαθοι.Θα σε παρηγορησει να σου πω οτι εδωσα το ενοικιο του Αυγουστου 2 Σεπτεμβρη?Οτι πηρα 250 ευρω δανεικα απο το αλλο μας μαγαζι για τη δοση του δανειου?Οτι για δευτερη χρονια δεν πηγα πουθενα διακοπες,ουτε για 2 μερες κ εργαζομουν κανονικα?Κ με τρωει το παραπονο γιατι η υπαλληλος μου πηγε 10 μερες στην Κρητη κ αλλες 10 στη Ρουμανια?Γιατι αυτη προχτες πηρε 80 ευρω σουτιεν κ εγω εσωρουχα απο κινεζους?Τι θα βοηθησει να ειμαι συνεχεια κατηφης?προσπαθω οχι μονο να χαμογελω αλλα να γελαω!!Κ επειδη τα τελευταια χρονια λογω κιλων δε βγαινω πολυ ξερω οτι εδω θα βρω μια καλη παρεα.Δεν ειμαι αδιαφορη στην γενικοτερη καταντια μας αλλα δεν θα βγαλω κ τιποτα να ειμαι ολη μερα μες τη γκρινια!Βλεπω κ τον αντρα μου...Οσο για το θεμα της ελεημοσυνης κ των μεταναστων εμεις που εχουμε μαγαζια το ζουμε πολυ παραπανω απο του υπολοιπους.Εχθες ηρθε ενας κυριος καποιας ηλικιας καθαρος κ καλοβαλμενος κ μου ζητησε χρηματα.Αν αξιοπρεπεστατοι ανθρωποι φτανουν σε αυτο το σημειο τι αλλο θα δουμε?Ασε που το μαγαζι μου ειναι διπλα απο ενα σουπερ Μαρινοπουλος κ μην πω ποσοι μαζευονται απ'εξω καθε μερα.Αλλα εκει που σοκαριστικα πραγματικα ηταν οταν ενω καθομουν κ ετρωγα με ενα φιλο σκηνοθετη ηρθε ενας νεαρος μεταναστης κ ζητιανευε.Του ειπα να μην του δωσει τιποτα γιατι δεν θελω να μου μαζευονται στο μαγαζι κ να ενοχλουν τους πελατες κ οτι τους δινω στο τελος οτι φαγητο μου μενει.Ομως μολις ο φιλος μου εφυγε κ εγω μπηκα μεσα πριν μαζευτει το τραπεζι ο νεαρος πηγε κ ετρωγε τα αποφαγια.Αρρωστησα.Του εδωσα φαγητο.ημουν ομως ολο ενοχες για πριν.Τι αλλο μπορω να κανω ομως?Αν εχεις δει δεν ειμαι απο τα παιδια που γραφουν τοσα εφαγα,τοσα εχασα.Οχι οτι τους κατηγορω αλλα δεν ειναι μονο το προβλημα των κιλων μου στο μυαλο μου.Εχω πολλαπλες αναζητησεις κ ενδιαφεροντα.Τελος παντων δεν βγαζουμε ακρη με αυτα.Να χαμογελατε οσο μπορειτε ακομη κ αν αυτο το χαμογελο ειναι καμουφλαζ!Οταν επαθα την πρωτη ψιλοκαταθλιψουλα μου στενη μου φιλη κ φαρμακοποιος με εμπειρια δεν το πιστευε.Εσυ καταθλιψη?Εσυ που εισαι συνεχεια με ενα χαμογελο μεχρι τ'αυτια?Φιλια πολλα κ να προσεχετε.....

[tidekpe]

Kαλημερα γιασεμουλες!
Γιατι με κανετε να αισθανομαι ασχημα;....
Δεν ειπα οτι ειμαι εγω η κοινωνικα ευαισθητη και οικονομικα προβληματισμενη ενω εσεις οχι..
κατεθεσα μια αληθεια μου (περα απο τη γνωστη με τα πιτσιρικια μου που καταθετω συνηθως...) χωρις καμια διαθεση επικριτικη εναντιον σας...
Εννοεειται, Γλαυκη μου, οτι εχεις πολλες αναζητησεις και ενδιαφεροντα στη ζωη σου...(παντως σιγουρα, περισσοτερες απο τις δικες μου) και η απαντηση ειναι οτι, παρολου που εκτιμω την προσπαθεια σου να με κανεις να αισθανθω καλυτερα, δε με παρηγορει καθολου τογεγονος οτι αναγκαστηκες να αργησεις το ενοικιο...απεναντιας!Προσπα θω να ειμαι πιο αισιοδοξη αλλα ειπα σε σας να καταθεσω μια μου σκεψη!
Και τωρα τα συνταρακτικα μου νεα:Ερχεται ο Ποπαυ μου σημερα..εχω να το δω 15 μερες(και ειλικρινα δεν ξερω πως αντεξαμε κι οι δυο!) Ετοιμαζομαι να μαγειρεψω το αγαπημενο της φαγητο , κεφτεδακια με ρυζι και σαλτσουλα και ενα προχειρο γλυκακι με πολλη σαντιγυ, οπως της αρεσει!!!
Ναι, το Σ/Κ ειναι αφιερωμενο σ αυτην και δε θα παω ουτε στη δουλεια!!!!
Σας φιλω...

[NADINE_ed]

Καλημέρα γιασεμόκοσμε!(Μεταξύ μας να ξέρεις,λίγα τα ψωμιά σου-κοίτα να τα χαρείς όσο διαρκούν)

Καλώς την παλίρροια μου,την ακριβοθώρητη!Τι κάνει ο Ποπάυ κι η Όλιβ του;Η φίλτατη μαμά τους ακόμα ανεβαίνει Τσιμισκή;
Τα δικά μας τα νέα τα βλέπεις,καθότι δηλώνεις ηδονοβλεψίας.Τι μου απόμεινε από τόσες και τόσες που πέρασαν από τα μέρη μας;
Μία Γλαύκη να με πουλά για ένα κομμάτι κιμά και μιά ʼβα να μου αφιερώνει κατάμουτρα εκεί στο Νότο στη χαρά της...
Κάθομαι και το τρώω κι εγώ κι ας έχει πολλά λιπαρά και θερμίδες...ʼλλοι τις μετράνε,τις αποφεύγουν,τις κάνουν εμετό
κι άλλοι τις ψάχνουν στα σκουπίδια και στις ανοιχτές παλάμες...Ποτέ δεν ήταν δίκαιος ο κόσμος τούτος κι ούτε θα γίνει ποτέ.

Όσο πιο μεγάλη η πόλη τόσο πιο έντονες χαράζονται οι διαφορές στην τύχη των ανθρώπων.Κάθε φορά που πάω Παρίσι,
αυτός είναι ο λόγος που το εγκαταλείπω ευκολότερα...Να μη βλέπω άλλο ανθρώπους να παλεύουν για την επιβίωση.

Από μικρή κιόλας είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ευλογία είναι σε ποιά χώρα γεννιέσαι,σε ποιά οικογένεια,μ'ένα αστέρι
να σε ακολουθεί παρά τα όποια εγκληματικά σου λάθη.Κάποιοι γεννιούνται χωρίς καμία ευκαιρία ευδαιμονίας κι ούτε φταίξανε
σε κάτι ποτέ.Προσπαθώ να μη νιώθω τύψεις για την τύχη μου,προσπαθώ να νανουρίζω τη συνείδηση μου όποτε έχω ευκαιρία
κάτι να δώσω σε κάποιον κι ας ξέρω πως κανενός μας η ψυχή δε σώζεται με λίγες δραχμές ή ευρώ ή λίγες βούκες φαΐ.
Ούτε η δική μου ησυχάζει ούτε η δική τους χορταίνει.Κι είναι άσχημο-και το κάνω πολλές φορές κι εγώ-αυτό το ελάχιστο
που θα δώσουμε να προϋποθέτει σκανάρισμα κριτικής για το απλωμένο χέρι.Κι ας υπάρχουν απατεώνες κι ας το έχουν κάνει επάγγελμα.

Αυτό που δεν έχω κάνει ποτέ και νιώθω άσχημα γι'αυτό-κι ας με δικαιολογεί ο φόβος μου-είναι που ξεμπερδεύω και προσπερνώ.
Είναι ευκολότερο να δώσεις κέρμα από ανθρωπιά ουσιαστική.Να επικοινωνήσεις με τον άνθρωπο σε ανάγκη,να δεις τι πραγματικά
χρειάζεται,να του ανοίξεις το σπίτι σου να κάνει ένα μπάνιο και να ξεκουραστεί.Η εγκληματικότητα μας έχει συρρικνώσει επικίνδυνα.

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι,
βγάλε από την πόρτα το κλειδί...

Βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι,
κάποιος πονεμένος θα βρεθεί...

Κάποτε τραγουδούσε η Βίκυ κι ήταν εικόνες μέσα από τη ζωή την καθημερινή...Οι ανοιχτές γειτονιές-αγκαλιές!
Θυμάμαι στα Θρησκευτικά που μας περνούσαν το μήνυμα πως όποτε φροντίζουμε κάποιον σε ανάγκη,
είναι ο Χριστός που φροντίζουμε.Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος όταν γίνουμε κυπαρίσσια,παρατηρώ ωστόσο
πως πέσαμε με τα μούτρα στον επίγειο παράδεισο και τον καταντήσαμε κόλαση.Από το περιβάλλον μέχρι τις καρδιές μας,
ανείπωτη μόλυνση παντού!Κι αν είμαστε ανίσχυροι να αλλάξουμε τον κόσμο,ας εστιάσουμε στη βελτίωση του εαυτού μας.

Ας φορέσουμε τα κόκκινα γυαλιά του Κράου μήπως βλέποντας τη ζωή σινεμά μας φανεί πιο σπουδαία να την προσέξουμε.
Οι γονείς ανάμεσα μας να φροντίσουν πώς θα γαλουχίσουν τα παιδιά τους...με τι αξίες κι ομορφιές...Αλλά κι εμείς οι ίδιοι
μην προσπερνούμε την ομορφιά.Τα σημάδια πολλά και καθημερινά.Καθόμουν χθες στην κουζίνα,
κατάκοπη από δουλειές,με καμπουριασμένη πλάτη και κάτι έτρωγα μίζερα και βιαστικά.Η ματαιότητα με είχε τυλίξει
κι οι σκέψεις που έκανα για τη ζωή μου δεν ήταν καθόλου θετικές.Κι εκείνη τη στιγμή που κοιτώ στο κενό του νεροχύτη,
δημιουργείται μια φούσκα στο άνοιγμα του απορρυπαντικού για τα πιάτα.Τα χρώματα της ίριδας να λαμπυρίζουν καθώς στροβιλιζόταν,
να χρωματίζουν την οπτική μου,μέχρι που επιτέλεσε το σκοπό της-μου'δωσε φως και χαμόγελο-κι έσκασε διακριτικά.

Για πολλούς ίσως ήταν κάτι ασήμαντο.Για μένα ήταν ένας από μηχανής Θεός,που μ'επανέφερε στην αλήθεια μου.
Πως η ζωή μου δεν έσβησε για να την κηδεύω,πως είναι στο χέρι μου ακόμα να την ανθίσω κι ας πέρασε η άνοιξη της ηλικίας μου,
πως ανά πάσα στιγμή υπάρχει χώρος για εκπλήξεις κι ανατροπές,όσο κι αν τείνει η μανία ελέγχου μου κι η έπαρση της παντογνωσίας μου
να προκαθορίζουν πορεία και κατάληξη...Πως πάνω απ'όλα μου οφείλω θετική οπτική και ατέρμονη προσπάθεια
επειδή ευλογήθηκα με γόνιμες συνθήκες,προικίστηκα με δυνατότητες και κάτι από όλα αυτά πρέπει να επιστρέψω.

Κι όλα αυτά κι άλλα πολλά,που τείνω να ξεχνώ μου τα θυμίζει μια σαπουνόφουσκα,ένα λουλούδι που φύτρωσε στα τσιμέντα
ή σε μια υδρορροή στάσης,το φεγγάρι που μου αποκαλύπτεται ανάμεσα σε πολυκατοικίες εκεί που έχω βαριά σκυφτό το κεφάλι,
ένα παιδί σε διπλανό αυτοκίνητο που μου χαμογελά,μία ηλικιωμένη κυρία στη Ναύπακτο που χαιρετά το λεωροφείο μας
καθώς διασχίζει τους δρόμους της καθημερινότητας της,ο ήλιος που κάθε χαραυγή,συνεπέστατος στο ραντεβού του,θα διαλύσει
κάθε σκοτάδι που βάρυνε ανστεναγμούς κι έδειχνε ανυπόφορο.Η ομορφιά υπάρχει παντού γύρω μας και μας καλεί να μας τυλίξει.

Μας αφιερώνω κάποιες εικόνες του Τάσου Λειβαδίτη,πανέμορφα ντυμένες με μουσική του Μίκυ:

--->ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ : ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΓΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ


Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

[Ava_ed]

Καλημέρα Γιασεμόκοσμε!
Παλίρροιά μου, εγώ γιατί θεωρώ αυτονόητο ότι είμαστε λίγοι άνθρωποι, που καταλαβαινόμαστε και τίποτα, μα τίποτα από όσα λέμε δε χρήζει στενοχώριας ή παρεξήγησης? Όχι, δε μιλώ για κλίκα, άλλωστε δεν έχω γνωρίσει καμία σας προσωπικά (ακόμη). Μιλάω για κατανόηση τρόπου σκέψης και γενικότερης αντίληψης των πραγμάτων. Σε δυο τρεις από σας επιτρέπω τα πάντα, ακόμη και να με βρίσετε. Πίστεψέ με, δεν θα αναστατωθώ καθόλου. Κι αυτό γιατί θα καταλάβω ή ότι έχετε το λόγο σας ή ότι έχετε τον πόνο σας και θα τα σεβαστώ και τα δύο.
Αχ, τι κάνει μια σαπουνόφουσκα! Ευτυχώς ήρθε αυτή και επανέφερε τη Ναταλία μας! Ψιτ, με περιμένουν πολλές δουλειές το Σαββατοκύριακο. Έχω πολλά απορρυπαντικά και δροσερό νεράκι, ξέρεις τι ωραίες σαπουνόφουσκες θα κάνουν? Βοήθεια, τα χεράκια μου πονούν, η μέση μου με σφάζει, το κορμάκι μου είναι ένα χάλι μαύρο. Η φυσική κατάσταση στο ζενίθ! Λϊγες απλωτές και λίγες ανατάσεις έφτασαν να με ξεκάνουν!
Καθημερινότητα σήμερα, δουλειές, απορρυπαντικά και δε συμμαζεύεται και είμαι πολύ πιο ήσυχη από χθες, που υποτίθεται ότι θα είχα μια βραδυά ξεχωριστή, το high light της περιοχής. Δεν με ευχαριστεί τίποτα πλέον εδώ. Σιχάθηκα μάλλον και φαντάζομαι πως θα περιορίσω κι άλλο τις εξόδους μου. Δεν ανέχομαι να είμαι κακή παρέα, ούτε φταίνε οι γύρω μου, που καλοπροαίρετα έχουν μπροστά τους τις μουτράκλες μου. Γύρισα νωρίς πίσω και σκεφτόμουν μπροστά στο πληκτρολόγιο. Ναι, ναι, ανυπομονούσα να έρθω κοντά σας. Προς τι η χαρά και η αναστάτωση για την επικείμενη έξοδο? Προς τι το φτιασίδι και η εντυπωσιακή για τα δικά μου δεδομένα εμφάνιση? Εκεί που για χρόνια δεν είχα κανένα πρόβλημα να βγω έξω με τις φόρμες μου (ποιος θα με δει άλλωστε) χθες μέχρι και τακούνια έβαλα. Όταν αισθάνθηκα ότι γίνομαι όλο πιο κατηφής, πιο απαιτητική, πιο κακομαθημένη, αγανάκτησα με την αλλοίωση του χαρακτήρα μου και αποχώρησα διακριτικά. Δε βοηθούσε και η μουσική, τροφή για σκέψη.. Καλύτερα τα μπίτια και οι κόφτες, τουλάχιστον έχεις τη μιζέρια μπροστά σου, όχι μέσα σου.
Σήμερα νέα μέρα ξεκινά! Χαμόγελο ξανά και πάμε να ζήσουμε τη μέρα!

[Ava_ed]

Να πω και κάτι σε σας, τις γιασεμούλες μου: Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ περί χαζογκομενοσύνης, όχι σε σας γιασεμένιες μου!
Το έχω τόσο ανάγκη να γίνω για λίγο χαζογκόμενα, να με ενδιαφέρουν τα ρούχα, τα αξεσουάρ, τα αρώματα, οι διασκεδάσεις και οι γκόμενοι. Τόσα χρόνια τι κατάλαβα? Ευθύνες δυσβάστακτες, δουλειά απαιτητική, βιβλία ατελείωτα, ταινίες, σφουγγάρισμα και εσωτερική αναζήτηση, με εύρημα πάντα την ανεπάρκεια, πάντα τη δυστυχία και τη μοναξιά.
Βλέπω ξανά και ξανά το βίντεο σάλσα και παρατηρώ πόσο ευτυχισμένοι φαίνονται οι άνθρωποι εκεί. Πως οι χαμογελαστές κοπέλες είναι βαμμένες υπερβολικά, φορούν λουλούδια και πράγματα που είναι έξω από τη δική μου αισθητική. Η άποψή μου είναι πως το κάλλος βρίσκεται στην απλότητα. Κι όμως! Δε μου φαίνονται εντελώς ξένα και αυτά τα λουλουδάκια και τα φρουφρουδάκια και οι μπλε σκιές και τα κλαρωτά πουκάμισα! ʼλλη κουλτούρα, άλλη κοσμοθεωρία, άλλη εμφάνιση.
Φυσικά η βάση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Όχι ότι υπήρξα ποτέ διανοούμενη. Μορφωμένη ναι, με τρόπους και ανατροφή, με μια στοιχειώδη γνώση της πραγματικότητας και μία πάλι στοιχειώδη καλλιέργεια. Αλλά η ανάγκη μου να στραφώ στη χαρά είναι μεγαλύτερη. Διψάω για χαρά, για ζωή. Για τις περισσότερες από σας η χαρά είναι ταυτόσημη με τον προβληματισμό και την εσωτερικότητα. Όχι για μένα. Δεν θέλω άλλο να σκέφτομαι και να λυπάμαι. Τώρα θα ήθελα να είμαι εκεί και να χορεύω, φορώντας τα λουλούδια μου και το λαμπερό μου χαμόγελο! Θα μου πείτε, σαν πολλή σημασία δε δίνεις σε ένα βίντεο? Για μένα είναι ότι η σαπουνόφουσκα της Ναταλίας.
Φαίνεται απολογία, αλλά δεν είναι. Εξήγηση είναι. Χθες έβαλα έντονη πράσινη σκιά, έντονο κραγιόν, αρκετό άρωμα, είχα ένα αβυσσαλέο ντεκολτέ και το μόνο που έκανα ήταν να σταυρώνω αμήχανα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου. Μάλλον δεν ήμουν ακόμη έτοιμη για κάτι τέτοιο και για τις συνέπειες.. Θέλει θάρρος να βγεις από το καβούκι σου και να εκτεθείς. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά βλέπω διαφορά ακόμη και στον τρόπο που με αντιμετωπίζουν στη δουλειά μου. Εκεί, βέβαια, δε ντύνομαι έτσι, αλλά άλλαξε η αύρα μου, ο αέρας μου, που λένε. Οι άντρες είναι υπομονετικοί, διαλλακτικοί, με υπολογίζουν, με σέβονται. Το μόνο που μένει είναι να αλλάξω τόπο διαμονής. Τότε θα απογειωθώ και τα υπόλοιπα κιλά μου θα φύγουν ως δια μαγείας!

[Ava_ed]

Για τη χαρά μου:
http://www.youtube.com/watch?v=iwrhgaPax5I
και
http://www.youtube.com/watch?v=efTLvQDLrx0΄
και
http://www.youtube.com/watch?v=jdKr9...eature=related
Για σένα, φιλενάδα! Enjoy!

[Ava_ed]

Αυτά φαντάστηκα πως θα απευθύνουν στη χαρά μου.
Και τώρα τα δικά μου:
http://www.youtube.com/watch?v=T4s0PFCE8eA
και
http://www.youtube.com/watch?v=jKCxmVUxuOA
και το χειρότερο απ' όλα:
http://www.youtube.com/watch?v=MZ1A55fUmB4

[Γλαύκη]

http://www.youtube.com/watch?v=sH-q7...feature=fvwrel

Για τη χαρα μου....ειδικα για ενα μονο στιχο

...θελω να φυγεις να σωθεις να παψεις να γκρινιαζεις....

[Ava_ed]

Θέλω να φύγω να σωθώ, να πάψω να γκρινιάζω...
Αλλά θέλω και τώρα να μ' αγαπάς πολύ...
Σ' ευχαριστώ, χαρά μου! Ευχαριστώ που σκέφτεσαι μια ψυχή τόσο μακρυά, που, την ίδια στιγμή που ζητάει να ζήσει έντονα, είναι κλεισμένη μέσα Σαββατόβραδο, γιατί τίποτε δεν της απευθύνει εκεί έξω. Κι αυτό όχι γιατί δεν είναι γλεντζού ή ανεκτική. Γιατί μπούχτισε πια, γιατί δεν αντέχει άλλο..

[Ava_ed]

Έλα, Γλαυκούλα μου, ρίξε μου έναν "κόφτη", μπας και χαμογελάσει το χειλάκι μου. ʼκουσα ξανά το "μαμά γερνάω", άκουσα και τη φωνή της Τσανακλίδου να σπάζει στο τέλος και αυτό ήταν! Τι το'θελα, η μαύρη? Κάτι ξέρω εγώ και κάνω στροφή στις τσικουλάτες...
Ξέρω ότι αυτό είναι έξω και πάνω από σένα. Δεν είναι αληθινή απαίτηση, μη φοβάσαι.. Για να ευθυμήσουμε το είπα.

[Γλαύκη]

Χαρα μου σου ειπα οτι ειμαι ετοιμη να κοψω τις φλεβες μου κ εσυ επιμενεις!
Θα τις κοψω κ θα χασεις τη φιλεναδα σου....
http://www.youtube.com/watch?v=hlh0lHowuK0&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=888Pr...feature=fvwrel

http://www.youtube.com/watch?v=Sp2Qf_yTw3A

http://www.youtube.com/watch?v=Sp2Qf_yTw3A

http://www.youtube.com/watch?v=qM6u4fQZJlI

[Ava_ed]

http://www.youtube.com/watch?v=wpy7HqrV5rc
Κάτι που με εκφράζει επίσης. Μου αρέσει η όμορφη μουσική, το ταξίδι στο συναίσθημα, η κουζίνα. Θυμάμαι ένα βράδυ (πώς να μην το θυμάμαι, ήταν το ωραιότερο της ζωής μου), που είδα τη Ρεμπούτσικα. Και τι δεν θα' δινα για να έχω πάλι την ευκαιρία αυτή!
Θυμάμαι από την ταινία την τελευταία σκηνή, όπου ακούγεται αυτό το κομμάτι. Πόσο αρτίστικη, πόσο αισθαντική, πόσο σε αγγίζει κατευθείαν στην ψυχή! Εκεί που σκορπίζονται τα μπαχαρικά και γίνονται σκόνη στον αέρα και στη μέση ο Χωραφάς να αναλογίζεται το μάταιο της κατάστασης.