ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[Ava_ed]

http://www.youtube.com/watch?v=zg7Sd9EC9e0
Κομμάτι του σπαραγμού, τότε... ʼσε, μη ρωτάς..

[NADINE_ed]

Originally posted by Ava

Εξαιρετικά πολύπλοκη.. Αν ήμουν άντρας, αλήθεια το λέω, θα ένιωθα κόμπλεξ μπροστά σου... Τι να σου κάνουν τα αντράκια, κατά τη Βλαχοπούλου πάντα, όταν έχουν μπροστά τους τέτοια γυναίκα. Για ρίξε λιγάκι το επίπεδο, να δεις τι θα γίνει! Θα ξαφνιαστείς κι εσύ η ίδια!

Μιλάς τώρα σοβαρά;Ποιό κόμπλεξ,ποιό επίπεδο,ποιά γυναίκα;
Εξαιρετικά πολύπλοκη;Ασήμαντη,βαρετή,� �λα τα στερητικά Α...ʼδεια...

[NADINE_ed]

Originally posted by Ava

http://www.youtube.com/watch?v=zg7Sd9EC9e0
Κομμάτι του σπαραγμού, τότε... ʼσε, μη ρωτάς..

Ας μην πιάσω τον Μεγάλο Ερωτικό...

--->ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ : ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ


Εκεί σκορπισμέμη στον ύπνο μουσκεύει η ψυχή
θλιμμένη αγαπιέμαι από σκεύη κουζίνας και πράγματα
και κάπου στο βάθος της νύχτας αστράφτεις εσύ
σε εικόνες γεμάτες περάσματα.

Αίμα στο στόμα μου και τ' όνειρο άσπρο
μικρές αγγελίες στον τύπο διαβάζεις
μου μοιαζεις με όστρακο κι απόρθητο κάστρο
Αίμα στα πόδια μου και τ' όνειρο άσπρο
γυμνή-ξαπλωμένη να τρέχω διατάζεις
μου μοιάζεις απόμακρος και σβήνεις σαν άστρο
αίμα στο βλέμμα μου και τ' όνειρο άσπρο
στο χρώμα μπερδεύτηκα - δεν βλέπω - μ' αρπάζεις
φωνάζω σαν νήπιο μια λέξη σαν ''άσ' το''.

Εκεί διάλυμένη στον ύπνο, βαμμένη χρυσή
με γέλια φλερτάρω ένα σκεύος κουζίνας χαράματα
και μ' ένα μπουκάλι υγρό γεννημένο εσύ
γυμνή με δικάζεις να βάλω τα κλάματα

'Να 'μαι '' φωνάζω μπροστά στον καθρέφτη
''γυναίκα από πέτρα με ψυχή βιασμένη''
κοιτάζω τη φάτσα μου να βλέπει τον κλέφτη
''να 'μαι '' ψελλίζω κοντά στον καθρέφτη
διακρίνω τη χλόη μου με στάχτη βαμμένη
και κει μπρος στα πόδια μου το σώμα μου πέφτει
''να 'μαι '' υστερίζω σιμά στον καθρέφτη
τον χτυπώ με γροθιά και με βλέπω σπασμένη.

Ξυπνώ μουσκεμένη κοντά σ' ένα κάλπικο ψεύτη.

Ξυπνώ μουσκεμένη...

[Ava_ed]

Αγαπητή μου... σε γελάσανε!!
Βγάζεις τέτοιο επίπεδο, τέτοιες ποιότητες, που κομπλάρεις ώρες ώρες ακόμη κι εμένα, που υποτίθεται πως δεν μασάω. Έχω συνανατραφεί ανθρώπους που τους τρέμει η γης κι εγώ δεν τους φοβήθηκα.
Βαρετή? Χα!!! Γι' αυτό όλες συνωστιζόμαστε γύρω σου? Ναι, θα μου πεις, ακριβώς αυτό συμβαίνει στις βαρετές..
ʼσε με να σε γνωρίσω πρώτα και μετά, αν μου το επιτρέψεις, θα σου δείξω πώς να "απαλύνεις" τις γωνίες σου.. Πολλές "γωνίες" έχεις εξωτερικά, αλλά μέσα σου είσαι ένα ολοστρόγγυλο, γλυκύτατο πλασματάκι! Εμένα δεν με τρομάζεις, σκέψου, όμως, κάποιους που δεν σε γνωρίζουν και ακούν τις περιβόητες ατάκες σου!

[NADINE_ed]

Αργείς και δεν το μπορώ το κενό...Συνεχίζω...Το τραγούδι μου...Το δρόμο μου αργά να τραβώ...

--->ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ : ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ


Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης
Ποίηση : Κωστής Παλαμάς


Μου σφίγγει ο καϋμός, σα θηλειά το λαιμό
Και μεσ' 'ς την καρδιά με δαγκώνει σα φείδι
Παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξείδι
Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό



Το δρόμο μ' αργά να τραβώ, να τραβώ
Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
Με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
Κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβυσμένα
Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα
Και κάτου γυναίκα καμμιά

Αι! Ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο, 'ς αγνώριστη χώρα
Δε θάχω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα
Αγάπη, από σε να χαθώ!

[NADINE_ed]

Σαν ποιές ατάκες για να καταλάβω;

[Ava_ed]

http://www.youtube.com/watch?v=HHfSpoV03Eo

http://www.youtube.com/watch?v=EiA5L...eature=related

[NADINE_ed]

Καλά την πάμε τη Γαλάνη...

--->ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ : ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΣΙΩΠΗ

[Ava_ed]

Να, σαν αυτό που μόλις είπες.. Είναι, αν δεν σε γνωρίζει κάποιος, σαν να τον ειρωνεύεσαι... Πρέπει ο άλλος να σε ξέρει καλά, ώστε να καταλάβει ότι κάνεις πλάκα.. Ελπίζω να μην έχω τη μοίρα του δύσμοιρου αγγελιοφόρου των κακών ειδήσεων... Εγώ, όσα λέω, τα λέω από αγάπη, να ξέρεις..

[NADINE_ed]

Το "καλά την πάμε τη Γαλάνη";!;!;!Θα μας τρελάνεις,δικέφαλε αετέ;

[NADINE_ed]

Συνεχίζω εντωμεταξύ το αφιέρωμα μου...

Συγνώμη,Δήμητρα,καλά το είπες κι εσύ,αλλά ο λυγμός της Τάνιας δεν αγγίζεται!

--->ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ : ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ

Μουσική - στίχοι : Σταμάτης Κραουνάκης

Πέλαγος να ζήσω δεν θα βρω
σε ψυχή ψαριού,κορμί γατίσιο.
Κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα,πότε άκρη της αβύσσου.
Κάτι κυνηγώ,σαν τον ναυαγό,
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγγάρα να τα σβήσω.

Αυτή η νύχτα μένει,αιώνες παγωμένη
που δυό ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο.
Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδίκασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντίδη
πέφταν τ'άστρα μες την λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι.
Μου'γνεφαι η καρδιά,πάρε μυρωδιά,
το λάδι εδώ πως καίγεται
και ζήσε το ταξίδι.

Αυτή η νύχτα μένει,αιώνες παγωμένη
που δυό ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο.
Κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδίκασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο.

[Ava_ed]

Την έχω γνωρίσει από κοντά, στο είπα?
Μιλήσαμε και με εντυπωσίασε αν και με ξενέρωσε σε ένα σημείο..

[NADINE_ed]

Θα μου τα πεις αναλυτικά αυτά...
Ό,τι και να λένε για την Τάνια,εγώ δεν άκουσα άλλη να πονά τραγουδώντας...

[Ava_ed]

http://www.youtube.com/watch?v=rh9V6nW6yfs

[NADINE_ed]

Κι αντίστοιχο της ερμηνευτή σε άντρα(δε θέλω σαχλά χαμογελάκια)έχω τον Κράου

--->ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ : ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης


Λες και τρώμε το χειμώνα παγωτό.
Λες και πέφτουμε σε τοίχους μ' εκατό.
Έτσι ανάποδα λυγάω το βράδυ αυτό
του νου τη βέργα.

Λες και η στάθμη της αγάπης πάει να βρει
πόσοι κρύβονται στη λάσπη θησαυροί.
Πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί
γι' ανθρώπων έργα.

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές
με κουμπιά και φερμουάρ κατεστραμμένα
δυο κουβέντες μου σου πέσανε βαριές
κι αποφάσισες να ζεις χωρίς εμένα.

Λες και στρώσαμε τον Αύγουστο χαλί
λες και βγήκε τ' ασανσέρ σ' ένα κελί
που ένας το βλέπε το φως γι' ανατολή
κι άλλος για δύση.

Λες και μέσα μας τ' αντίθετα τραβάν
να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν
σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν
του ανθρώπου η φύση.