ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[Ava_ed]

Τζίνα μου, πώς θα γίνει να γίνουμε συγκάτοικοι; Αυτές οι σκέψεις δυστυχώς με συντροφεύουν, όσο και αν τις διώχνω μακρυά.. Βλέπω γύρω μου με πόση ψυχραιμία, για να μην πω ψυχρότητα, αποχωρίζονται κάποιοι τους δικούς τους. Η μόνιμη επωδός, που σιχαίνομαι να ακούω, είναι η εξής: Ε, εμείς τώρα έχουμε άλλες προτεραιότητες. Με τον γέρο άρρωστο θα ασχοληθούμε ή με το παιδί, που είναι η νέα γενιά; Η απάντηση είναι μία και μόνη: Με αυτόν που σε έχει ανάγκη, αχάριστο τομάρι! Θυμώνω πάρα πολύ με την τάση που έχουν οι άνθρωποι να ξεχνούν όσους τους έφεραν στη ζωή και προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν. Βρήκαμε τώρα τη λέξη "προτεραιότητες" και την κάναμε και της μόδας και τη χρίσαμε και βάλσαμο των τύψεών μας...

[Mak]

Συμφωνώ ʼβα, εκτός από τα παιδιά, οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι είναι οι γονείς μας που μεγαλώνουν...Και εκεί είναι που ερχόμαστε εμείς να τους στηρίζουμε όπως μας στήριξαν εκείνοι στα πρώτα μας βήματα, να τους αγκαλιάσουμε σφικτά να φύγουν οι φόβοι τους για λίγο..Έχω παθολογική αδυναμία στη μαμά μου, τώρα τη διαχειρίζομαι αυτήν την αδυναμία πιο λογικά από ό,τι παλιότερα που με βάραινε πολύ, αλλά με τίποτα δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά της..

[Ava_ed]

Έτσι είναι, Γιώτα μου... Δε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τα δεδομένα μας, τις σταθερές μας.. Ίσως και να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε, γιατί ορφάνια σημαίνει πάνω απ' όλα μοναξιά και αναγκαστική αυτοδυναμία στη ζωή.
Αυτό που έμαθα ή μάλλον με έμαθαν οι γονείς μου είναι να σέβομαι τους γέροντες. Γι' αυτό και απορώ με όσους τους παραγκωνίζουν, ως εμπόδιο πια. Έπειτα, πιστεύω ότι τα παιδιά είναι σκληρά από τη φύση τους. Αυτό εσύ θα το ξέρεις καλύτερα. Ο μεγάλος άνθρωπος είναι σοφός, φοβισμένος, ευάλωτος. Ο νέος είναι αδαής, θρασύς, διεκδικητικός. Προτιμώ να υπηρετώ τον πιο αδύναμο..

[break]

Originally posted by Ava
Ο πατέρας μου, μανιώδης καπνιστής από τα μικράτα του, ακόμη και μετά το bypass, συνεχίζει να καπνίζει από κανένα και πάντα κρυφά από τη μητέρα μου. Η μητέρα μου τρέμει για τη ζωή του και του απαγορεύει ακόμη και να το αναφέρει, πόσο μάλλον να το καπνίσει.. Μια φορά, βρεθήκαμε μόνοι οι δυο μας με τον πατέρα μου. Να πω εδώ, ότι έχουμε μεταξύ μας μία σπάνια σχέση, από αυτές που δε συναντώνται συχνά και αισθάνομαι ευγνώμων γι' αυτό. Μου ζήτησε τσιγάρο και στο μυαλό μου έγινε έκρηξη, από το πλήθος των σκέψεων μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Κατέληξα να του δώσω, χωρίς κανένα σχόλιο. Μου φάνηκε ντροπή να ζητά γαλίφικα σαν παιδάκι κάτι απαγορευμένο. Τον λυπήθηκα, που έφτασε σε αυτό το σημείο, να παρακαλάει για ένα τσιγάρο και εμένα να μην τον μαρτυρήσω. Σκέφτηκα ότι στην ηλικία του είναι υπεύθυνος για τη ζωή και τις πράξεις του. Σκέφτηκα ότι ο ρόλος μου δεν είναι αυτός του μπαμπούλα, του κακού ανθρώπου. Σκέφτηκα ότι καπνίστρια και η ίδια δε δικαιούμαι να εκφέρω άποψη και μάλιστα να απαγορεύσω. Σκέφτηκα ότι ξέρει πολύ καλά τις βλάβες που επέφερε στον οργανισμό του και όμως συνεχίζει να το απολαμβάνει. Σκέφτηκα ότι ενδεχομένως θα νιώσω υπεύθυνη και θα βασανίζομαι από τύψεις, αν του συμβεί κάτι κακό, εξαιτίας του τσιγάρου που θα του έδινα. Σκέφτηκα ότι τον αγαπώ υπερβολικά για να αμφισβητήσω τη νοημοσύνη του και τις αποφάσεις του. Νοερά πήρα πάνω μου όλη την ευθύνη για ό,τι συμβεί. Δεν κρίνω ανθρώπους, ξέρω τι περνάνε για την απεξάρτησή τους. Ποτέ δεν θα πω μη τρως, μη καπνίζεις, μη πίνεις, μη, μη, μη... Αυτός είναι ο ρόλος της μητέρας και μόνο και μάλιστα όταν το παιδί της είναι ανήλικο. Από κει και πέρα δεν κρίνω ποτέ, μόνο βοηθώ και αυτό μόνον όταν μου ζητηθεί.

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thum bup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:: thumbup::thumbup::thumbup:

[ΤΖΙΝΑ_ed]

Εγώ συνειδητοποίησα τον κύκλο της ζωής πριν 18 χρόνια που φρόντιζα μαζί με τη μητέρα μου την κατάκοιτη γιαγιά μου (την έσπρωξε μία γυναίκα που την πληρώναμε να την προσέχει λίγες ώρες και η γυναίκα αυτή μας το έκρυψε, γυρίσαμε σπίτι και την είδαμε με όλο της το πόδι μελανιασμένο και με κάταγμα) που είχε και γεροντική άνοια και επικοινωνούσε μαζί μας μόνο σε αναλαμπές. Της άλεθα το φαγητό και την τάϊζα όπως με τάϊζε κι αυτή όταν ήμουν μωρό! Κάποιες φορές την τάϊζα και gerber ή φρουτόκρεμες. Με τη βοήθεια της μητέρας μου της άλλαζα πάνες, την έκανα μπάνιο ότι έκανε αυτή δηλαδή σε μένα και στην αδερφή μου όταν είμασταν μωρά. Η αδερφή μου τότε σπούδαζε στη Γερμανία κι όταν ερχόταν τις γιορτές και την έβλεπε έκανε χαρές σαν παιδάκι. Ήταν μεγάλη εμπερία για μένα και με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τη ζωή. Αποκτώντας μία σοβαρή ασθένεια σε μικρή ηλικία με έκανε να ζω τη στιγμή, να διώχνω τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και να αντιμετωπίζω τα δύσκολα την ώρα που μου συμβαίνουν και μόνο τότε. Δε σκέφτομαι ποτέ τη ζωή μου χωρίς τη μητέρα μου, ούτε για μία στιγμή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξέρω ότι θα συμβεί και αυτό κάποτε. Δεν θέλω όμως να αναλώνομαι σε σκέψεις τι θα κάνω όταν συμβεί γιατί δεν μου προσθέτει τίποτα, αντιθέτως μου αφαιρεί την ηρεμία μου και το παρόν. Οπότε θα το σκεφτώ όταν συμβεί.

[NADINE_ed]

Ανάμεσα στα σοβαρά που συζητάτε,η άχρηστη πληροφορία της ημέρας για την ʼβα μου:

Το προσωπάκι που κλείνει ματιά συμβολίζεται με ερωτηματικό και το κλείσιμο παρένθεσης.
Όποτε λοιπόν αναρρωτιέσαι κάτι εντός παρένθεσης,άφησε ένα κενό μετά το σύμβολο
πριν την κλείσεις για να μη μετατραπεί σε άσχετη με τα συμφραζόμενα φατσούλα!
ʼλλος τρόπος είναι ν'απενεργοποιήσεις τα σύμβολα,τικάροντας το πρώτο κουτάκι(disable smilies?),
κάτι που αναπόφευκτα θα απενεργοποιήσει όλες τις φατσούλες του ποστ,που αναρτάς.


Τα φιλιά μου σε όλες!

[Ava_ed]

Για να αλλάξουμε κλίμα, ας πούμε και τίποτε άλλο.. Σήμερα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ζαλίστηκα από το κρύο. Κατά καιρούς έχω νιώσει το κεφάλι μου να μουδιάζει, να πονάει, να βουίζει, διάφορα, αλλά πρώτη φορά ζαλίστηκα. Γύριζα από τη δουλειά και έπιασα τοίχο και βάδιζα έτσι, γιατί φοβήθηκα ότι θα πέσω. Μόλις έφτασα στο σπίτι και ζεστάθηκα, αμέσως έγινα περδίκι! Το περίεργο είναι ότι έχω συνηθίσει σε ακόμη περισσότερο κρύο, το σημερινό δεν ήταν πάρα πολύ για τα δεδομένα μου..
Από στιγμή σε στιγμή περιμένω το παρεάκι, για να δούμε την ακόλουθη ταινία, τη λάμψη: http://www.youtube.com/watch?v=9sGl1LVtszU
Πιστεύω ότι ταιριάζει μια χαρά με τα κρύα, τα χιόνια και τις λοιπές καταστάσεις!

[break]

ʼντε Γιώτα το καλοκαίρι τόπλες!!!!!!!!!


Τζινα λαλαγκιαστήκαμε κ δεν μάθαμε τίποτα?

Αva αχ με συγκίνησες, όταν ο πατέρας μου είχε κάνει μπαλονάκι εμένα ήθελε στο νοσοκομείο τον γλυκούλη μου!

[Ava_ed]

Originally posted by NADINE
Ανάμεσα στα σοβαρά που συζητάτε,η άχρηστη πληροφορία της ημέρας για την ʼβα μου:

Το προσωπάκι που κλείνει ματιά συμβολίζεται με ερωτηματικό και το κλείσιμο παρένθεσης.
Όποτε λοιπόν αναρρωτιέσαι κάτι εντός παρένθεσης,άφησε ένα κενό μετά το σύμβολο
πριν την κλείσεις για να μη μετατραπεί σε άσχετη με τα συμφραζόμενα φατσούλα!
ʼλλος τρόπος είναι ν'απενεργοποιήσεις τα σύμβολα,τικάροντας το πρώτο κουτάκι(disable smilies?),
κάτι που αναπόφευκτα θα απενεργοποιήσει όλες τις φατσούλες του ποστ,που αναρτάς.


Τα φιλιά μου σε όλες!

Α, έτσι την πάτησα... Δασκάλα μου, εσύ!!
Μόλις κατέφθασε το παρεάκι, λέγοντας: ʼλλος χειμώνας τέτοιος να μην έρθει, πολικό ψύχος.. Δεν είναι να απορεί κανείς που ζαλίστηκα..
Φιλάκια, Ναταλάκι μου!!

[ΤΖΙΝΑ_ed]

ʼβα την έχω δει αυτή τη "λάμψη" αλλά προτιμώ την παλιότερη με τον Τζακ Νίκολσον.
Break λες από εδώ και πέρα να βγάζω λαλαγγοδελτίο τύπου;:lol:

[ΤΖΙΝΑ_ed]

Την είχα πατήσει κι εγώ με την παρένθεση και το ερωτηματικό και είχα απορήσει κιόλας από που ξεφύτρωσε αυτό που μου κλείνει και το μάτι κιόλας; Μπήκα το διόρθωσα κι από τότε αφήνω όπως είπε η Ναταλία ένα κενό.

[break]

Originally posted by ΤΖΙΝΑ

Break λες από εδώ και πέρα να βγάζω λαλαγγοδελτίο τύπου;:lol:

Πλέον το συγκεκριμένο λαλάγγι είναι διάσημο!

[ΤΖΙΝΑ_ed]

:lol::lol::lol: Και δεν το ξέρει κιόλας το πόσο διάσημο είναι!:lol:

[Eli_ed]

Γεια σας τρελοκοριτσάκια μου!
Ναταλία μπανιστριρτζού μας έγινες; Μόνο επί των τεχνικών θεμάτων είσαι πια;
Εγώ πριν λίγο μαζεύτηκα σπιτάκι μου. Πήγα στον διαιτολόγο για το ραντεβού μου διαπίστωσα μετά λύπης ότι το τελευταίο 1,5 κιλό της Τζίνας δυστυχώς προσγειώθηκε στο δικό μου κεφάλι και μετά έκατσα να δω και το σεμινάριο περί διατροφής. Στα καπάκια συνεχίσαμε με την αφή σε ένα καφέ για ένα βραδινό τσάι και να μαι τώρα σπίτι να σας διαβάζω!
Αβάκι μου είσαι κοριτσάκι του μπαμπά ε; Ωραία η σχέση που έχετε και όμορφες και δυνατές οι στιγμές που μας περιέγραψες. Νομίζω ότι όλοι μας καθώς μεγαλώνουμε αρχίζουμε να νιώθουμε αυτή την ανασφάλεια και τον φόβο ότι κάποια μέρα θα μας αφήσουν αλλά και εγώ προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και αντί αυτού να σκέφτομαι τρόπους για να είμαι πιο κοντά τους τώρα που μπορούμε. Επίσης όταν με πιάνουν τέτοιες σκέψεις λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να τους λέω πιο συχνά γλυκά λόγια και να τους εκφράζω την αγάπη μου και αυτό κάνω.

[Eli_ed]

Originally posted by ΤΖΙΝΑ
Σήμερα της είπα ότι τώρα ζούμε δύο θαύματα ταυτόχρονα, το ότι αδυνάτισα και δεν θα ξαναπαχύνω και το ότι αυτή έκοψε το τσιγάρο και μου απάντησε ότι έρχεται και το τρίτο θαύμα που θα είναι να κερδίσουμε το τζόκερ χιχιχχι.

:thumbup::thumbup::thumbup::thumbup:
Να γίνει και αυτό το θαύμα Τζίνα μου, να γίνει και σύντομα!!! Και μετά εγώ θα σου φωνάζω δώσε και εμένα μπάρμπα! :lol: