ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[ASTEROSKONI_ed]

Ναταλία μου, μπράβο για την προσεγμένη τελετή, την τόσο συναισθηματική απ'όσο περιγράφεις...Στο τέλος το μόνο που μένει μέσα από τις αναμνήσεις μας είναι συναισθήματα....Να τη θυμάσαι τη μανούλα σου...

[giotaki_ed]

Έλλη μου χαίρομαι πολυ που έχεις έναν τέτοιο υπέροχο άντρα δίπλα σου!!!!!Να ξέρεις πως όταν αγαπάς πραγματικά μπορείς να κάνεις τα πάντα!!!!!Να τον χαίρεσαι και να είστε πάντα ευτυχισμένοι!!!!! Όσο για το γιο μου είναι μια φάτσα 3,5 ετών και ναι έχεις δίκιο όταν το αντικρίζεις ξεχνάς τα πάντα!!!!!Η δική μου ιστορία βέβαια δε συμβαίνει και συχνά γιατί η ηλίθια της ιστορίας ήμουν εγώ το παλικάρι που έλεγα όσο κι αν πονούσα πως θα γεννήσω φυσιολογικά και δεν έμπαινα στο χειρουργείο,έπρεπε να με χαστουκισει ο γιατρός και να μου πει πως πεθαίναμε και οι δύο για να συνέλθω.Μη φοβάσαι λοιπόν να δεχτείς αυτο το θείο δώρο,όλα θα παν καλά!!!!!

[giotaki_ed]

Αβακι ναι κακοπέρασα ,μη τα συζητάς!!!!!Απορώ πως αντέχεις ?Ειδικά αυτο με το χιόνι δεν παίζεται με τίποτα είναι σχετη κατάθλιψη !!!!!

[Ava_ed]

Εγώ, μόλις γύρισα από τη δουλειά και είμαι σα να πάλευα. Σχεδόν καθημερινά έτσι αισθάνομαι. Τρέχω σπίτι μου να κρυφτώ από τους κακοήθεις, τους χασομέρηδες, τους κουτσομπόληδες. Στο τρέχω κυριολεκτώ, πραγματικά επιταχύνω το βήμα μου, να φτάσω γρήγορα στο σπίτι μου, στην ασφάλειά μου, εδώ που δεν με απειλεί κανένας. Κουράστηκα να ξοδεύω όλη μου την ενέργεια όχι στην εργασία μου, αλλά στο πώς θα παλέψω τους τρελούς που με τριγυρίζουν. Πώς θα γλιτώσω από τις αδιακρισίες. Πώς θα αποφύγω το παντρεμένο καμάκι, που μου έχει γίνει βδέλλα. Σήμερα μου χτύπησε την πόρτα και, ενώ ήξερε πως ήμουν μέσα, δεν του άνοιξα. Έχω κάνει και χειρότερα με την περίπτωση αυτή, αλλά κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Μέχρι και στα ίσια του μίλησα και του ζήτησα πολύ ευγενικά να αραιώνουμε. Του είπα πως έχω τρία βασικά μειονεκτήματα: Είμαι ξένη, γυναίκα και ευγενική. Του ζήτησα να μην τα εκμεταλλεύεται αυτά και να μη με αναγκάσει να γίνω κάποια που δεν είμαι. Σήμερα έγινα και αυτό, εξαιρετικά αγενής. Δεν αντέχω άλλο, κορίτσια, πνίγομαι. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για φαινομενικά αξιοπρεπή άνθρωπο, που τον εκτιμούν στην τοπική κοινωνία και τον έχουν ψηλά, οπότε δεν κάνει να του πω παράτα με μ@%κα στην ησυχία μου, πάρε τα κουβαδάκια σου και σ' άλλη παραλία, άντε μην ανοίξω το στόμα μου στη γυναίκα σου και δεν ξέρεις από πού να φύγεις! Είναι τρομερό το τι βιώνει μία μόνη γυναίκα στην επαρχία... Αυτό σε μία πόλη με κανονικούς ανθρώπους δε θα συνέβαινε ποτέ. Θα μου την έπεφτε ο πατρεμένος, αλλά θα καταλάβαινε την απόρριψη. Θα ακολουθούσε τους στοιχειώδεις κοινωνικούς κανόνες και δεν θα με έφερνε σε απόγνωση. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνω, γιατί τα έχω εξαντλήσει όλα. Πίστευα ότι με το που θα τον μιλούσα ανοιχτά, θα τον ξεφορτωνόμουν. Μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις, φύσηξα, ξεφύσηξα, ξερόβηξα, κοκκίνησα, δεν έχω βλέπετε μάθει να εξηγώ τα αυτονόητα, αλλά τα κατάφερα. Μάλιστα θίχτηκε, γιατί τυχαίνει να είναι και εμφανίσιμος και αναγκάστηκε να φάει πόρτα στα μούτρα. Για λίγο, λοιπόν, κατάφερα να τον ξεφορτωθώ και ένιωσα παντοδύναμη, γιατί ξεπέρασα τον εαυτό μου. Αλλά δεν κράτησε πολύ η χαρά μου, επανήλθε δριμύτερος. Έχω τη φοβερή υποψία πως διεγείρεται σεξουαλικά με το που με ζορίζει και με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ποιοι νομίζουν πως είναι μερικοί μερικοί; Τι άλλο πρέπει να κάνουμε για να γλιτώσουμε; Έχω αγανακτήσει πια και κινδυνεύω από κατάθλιψη, γιατί σιχαίνομαι πια την καθημερινότητά μου... Φοβάμαι να πάω στη δουλειά μου κι αυτό όχι λόγω της δουλειάς! Φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου, λόγω των τρισάθλιων ανθρώπων που με τριγυρίζουν. Ζω πλέον για τα Σαββατοκύριακα και για τις ώρες που είμαι σπίτι μου...

[NADINE_ed]

Την αισθάνομαι τη μαμά.Δεν τη θυμάμαι απλά.Ίσα ίσα που τα ξέχασα όλα όσα μου έχει πει...
Αλλά τα διακρίνω τα σημάδια παρουσίας,που μου στέλνει και κυρίως υπάρχω και για εκείνη.
Αυτό που πιο πολύ από όλα αγαπώ είναι η διαφορετικότητα της,που με γαλούχησε κι εμένα.
Καθόλου τύπος!Ακόμα και αντίδραση στον τύπο!Στην ουσία βρίσκεται η σημασία.Ο τύπος
για παράδειγμα με ήθελε χθες να φοράω μαύρα και να κάθομαι στις πρώτες θέσεις από
την πλευρά των γυναικών,εκεί με τα στάρια.Εγώ φόρεσα την μπλούζα της την μπορντοκόκκινη
με το παρόμοιου χρώματος φουλάρι της και κάθισα στην παλιά της θέση από τη μεριά των αντρών
και με δάκρυα και σπασμούς ένιωθα εκεί την παρουσία της,της μιλούσα,της ευχόμουν,της ζητούσα
τις συγνώμες μου και μ'εκρυβε κι η κολώνα,οπότε ενεργούσα ανενόχλητη από παρηγορητικά χάδια
και πονόψυχα βλέμματα...Αυτό κρατώ από κείνη...Να είμαι ο ακομπλεξάριστος ελεύθερος εαυτός μου!
Βλέπω εδώ και λίγη ώρα φωτογραφίες της από ταξίδια και διάφορες στιγμές,που αποθήκευσε στο λάπτοπ
της και αγνοούσα.Με βρήκα και στο κρεβάτι της Βιοκλινικής μετεγχειρητικά της sleeve να κοιμάμαι...
Ένα σωρό φωτογραφίες με τον καφέ της,το ημερολόγιο και τα εκάστοτε βιβλία της...σ'αυτό δεν της μοιάζω
αλλά το έχω στα προσεχώς μου.Να μου ανοιχτούν παράθυρα νέων οπτικών,να ξυπνήσει ο νους μου,
να κοινωνήσω τις βαθύτερες σκέψεις άγνωστων συνανθρώπων μου μέσα από τα γραφόμενα τους.
Κι επιτέλους να καταγράψω κι εγώ τις σκέψεις μου,που προσπερνούν,όσα σημαντικά λησμονώ...
Πάλι παρασύρομαι και σας κουράζω...Ευχαριστώ όλες σας και πάλι από καρδιάς...Αλήθεια,πάω τώρα να ντυθώ!ΧΧ

[Ava_ed]

Ναταλία μου, μιλάς για διαφορετικότητα και χαίρομαι που την τολμάς. Πραγματικά η κοινωνία μας θα σε ήθελε μαυροντυμένη, με ένα μαντήλι στο χέρι να σκουπίζεις διακριτικά τα δάκρυά σου, ή μάλλον όχι, καλύτερα θα ήταν να σπάραζες.. Θα ήσουν καλύτερο θήραμα.. Τώρα ίσως είσαι βορά στα στόματα τύπων που δε σε ενδιαφέρουν ούτως ή άλλως. Σα να τους ακούω, εγώ, με τις σπουδές μου στη μικρότητα, την είδες, φορούσε κόκκινα, τόσο αξιόλογη γυναίκα και τι παράξενη κόρη έβγαλε.. Γελάω με τη φαντασίωσή μου αυτή!
Η ουσία είναι άλλη και εσύ τη βιώνεις. Κανένας δεν θα αγαπήσει το Ντουλί πιο βαθιά και ουσιαστικά από σένα και την οικογένειά σου. Κανένας δεν άκουσε τις διδαχές της, δεν παραδειγματίστηκε από το ελεύθερο πνεύμα της. Ζήσε όπως σε δίδαξε, όπως πια εσύ η ίδια επιθυμείς. Κράτησε το Ντουλί δίπλα σου, πάρε την από το χέρι, χαμογελάστε και αγνοήστε όσα τσιμπούν ίσως την καρδούλα σου.

[Eli_ed]

Ποτέ δεν μας κουράζεις χαρά μου! Κάθε φορά που γράφεις για την μανούλα σου για το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν και για την ζεστή, όμορφη σχέση σας κάθομαι και διαβάζω τα γραπτά σου με τόση αφοσίωση. Μου αρέσουν αυτά που που γράφεις βγάζουν ένα γνήσιο συναίσθημα αγάπης και θαυμασμού και μου θυμίζουν τι είναι σημαντικό στην ζωή μας. ʼντε πήγαινε για δουλίτσες, να περπατήσεις και λίγο θα πάρεις τον αέρα σου και θα νιώσεις άλλος άνθρωπος. Και εγώ αυτό έκανα και λίγο ένιωσα καλύτερα, ζωντάνεψα!

[Mak]

Elaki mou, λυτρωτικό το κλάμμα, λυτρωτική και η συζήτηση με τον αγαπημένο σου, καλύτερα που δεν άφησες σκέψεις να αιωρούνται και τις ρηματοποίησες προς το Γιώργο, ακόμη κι αν προέκυψε μια άβολη στιγμή μεταξύ σας, ήταν μια αληθινή στιγμή, και μόνο αυτό μετράει...
Αβα, δεν ξέρω πως τη βγάζεις καθαρή με τόσους ηλιθίους να μολύνουν τη μέρα σου, μήπως σιγά σιγά να ψάξεις την τύχη σου σε άλλη πόλη?
Ναταλία, βρίσκω όσα έχουμε βαθιά μέσα μας από τις μαμάδες μας, είτε πρόκειται για λόγια που μας είπαν, είτε πράξεις που έκαναν για εμάς, είτε το παράπονο που έχουν για όσα δεν κάναμε, ή τα χαρακτηριστικά τους που κληρονομήσαμε, τα πιο πολύτιμα αγαθά που με προίκισε η ζωή μου... Μπορεί να μας λείπουν άλλα σημαντικά, να έχουμε ελλείψεις και εμμονές, όμως έχουμε τις μαμάδες που έχουμε και αυτό είναι απλά μ ο ν α δ ι κ ό...

[*Katie]

Αβα μου, υπάρχει πολύς κόσμος που νιώθει όπως νιώθεις και εσύ και ας ζουν στην πόλη. Το θέμα είναι πως το βλέπεις εσύ , από ποια οπτική.Το δεδομένο είναι ότι προς στιγμήν δεν μπορείς να φύγεις από εκεί που είσαι, οκ προσπάθησε να το αποδεχθείς μέσα σου και για να μην τρελαθείς τελείως στον χρόνο σου κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν και σε κάνουν να χαλαρώνεις. Καταλαβαίνω πως νιώθεις ακριβώς μιας και μου ομοιάζει η κατάσταση όταν ήμουν Αγγλία με "στρωμένη όλη μου την ζωή" και έφτασα στην κατάθλιψη.
Προσπάθησε να ανοιξεις ψύχραιμα μια συζήτηση με τον εαυτό σου για το μέλλον και σχεδίασε το πως θα μπορέσεις να απαλλαγείς από όλα όσα σε ενοχλουν περισσότερο.

[Ava_ed]

Μόλις έκανα μία σκέψη και η αφορμή της ήταν η Μακγιώτ: Ποτέ δε χάνεται κάποιος γονέας μας. Όχι μόνο γιατί υπάρχει η ψυχή του γύρω μας. Μιλώντας σε καθαρά επιστημονική και πραγματιστική βάση, σκέφτομαι πως είμαστε το 50% του, κουβαλάμε τα γονίδιά του. Από κει και πέρα, κουβαλάμε όσα φυσικά χαρακτηριστικά του κληρονομήσαμε, το σπίτι που μεγαλώσαμε, τα διδάγματα που μας έδωσε, τον τρόπο ζωής που μας έμαθε, τις απόψεις που μας εμφύσησε... Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε οι γονείς μας.

[*Katie]

Συμφωνω με Αβα απόλυτα!!

[Eli_ed]

Γιωτάκι μου να χαίρεσαι τον γιόκα σου!

Όσο για την μητρότητα κορίτσια μου θα την καλοδεχτώ όταν ο Θεός αποφασίσει να μου στείλει αυτό το θείο δώρο. Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ το νιώθω ότι το θέλω και ας ήμουν πάντα αρνητική σε ότι έχει να κάνει με την μητρότητα. Είναι όμως κάτι που θέλω να το ζήσω και να το χαρώ γιατί είμαι σίγουρη ότι στην τελική αυτό είναι από τα πιο μεγάλα δώρα της ζωής και είναι κρίμα να το χάσω από τη στιγμή που έχω κατασταλάξει στον σύντροφο μου, και όλα αυτά επειδή έχω κάποιες ανασφάλειες και φόβους. Εύχομαι μόνο να με ευλογήσει ο Θεός και βαθιά μέσα μου ξέρω ότι όλα τελικά θα πάνε καλά και θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Όσο για τον άντρα μου πραγματικά με συγκίνησε ο άτιμος. Έχει κάνει πολλές θυσίες και αλλαγές για να μπορούμε να είμαστε μαζί και χαίρομαι που όσο περνάνε τα χρόνια ανακαλύπτω ότι στα πολύ δύσκολα στέκεται δίπλα μου βράχος. Είμαστε λίγα χρόνια μαζί αλλά μου έχει αποδείξει αρκετά για να νιώθω ότι και στο μέλλον θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Είναι περίεργα πλάσματα αυτοί οι άντρες! Από την μία μπορεί να μαλώνουμε επειδή τρώει άπειρες ώρες μπροστά από το play station και γίνεται αναβλητικός για μικρά καθημερινά πράγματα και υποχρεώσεις. Πολλές φορές επίσης τον έχω δει να λιγοψυχεί για πράγματα που δεν είναι δα και τόσο σημαντικά. Παρόλα αυτά όταν έρθουν τα πραγματικά ζόρια, τότε είναι που αλλάζει και γίνεται σταθερός, ακέραιος, δυνατός. Πως το κάνει αυτό πραγματικά δεν έχω καταλάβει! Νιώθω τυχερή που τον έχω στην ζωή μου και που παρόλο που ήμουν μικρή όταν τον γνώρισα τον ξεχώρισα και ένιωσα την καλή του ψυχή, παρόλο που τότε δεν διαφαινόταν. Η ζωή δεν μας τα έφερε εύκολα παλέψαμε με νύχια και με δόντια για να είμαστε αυτή τη στιγμή μαζί, αλλά έχει και αυτό την αξία του γιατί έτσι δεθήκαμε από νωρίς πολύ. Μην μου ανησυχείτε πάντως τον προσέχω σαν κόρη οφθαλμού και του δείχνω και την αγάπη μου και την φροντίδα μου με κάθε ευκαιρία! Η χθεσινή βραδιά πάντως έστω και με τις εντάσεις της λειτούργησε ως εκτόνωση και για τους δυο μας, σήμερα βέβαια νιώθω λίγο εξαντλημένη αλλά πιο ήρεμη. Η κουβέντα μετά με την καλή παρέα και τα ρακόμελα έκανε και την επουλωτική της δουλειά.

[*Katie]

Ελι έγινες και Θαμώνας???? κιόλας??? καλά ε έχεις ξεσαλώσει τελείως !!! εμείς εδώ και ένα χρόνο είμαστε μεσα στο φόρουμ και ακόμη μέλη είμαστε!! τστστστστσ

[Ava_ed]

Το θέμα, Κατερίνα μου, δεν είναι ποια με ενοχλούν. Έχω κάνει λίστα με το ποια δε με ενοχλούν και, ενώ είναι ελάχιστα, έχω γαντζωθεί σε αυτά, προκειμένου να επιβιώσω. Όλα τα άλλα με ενοχλούν. Πιστεύω ότι είμαι ανεπίσημα καταθλιπτική και αν δεν έγινα και επίσημα, το οφείλω στο αισιόδοξο του χαρακτήρα μου και στην ικανότητά μου να χαίρομαι με τα μικρά και τα λίγα.
Καθημερινά καταστρώνω σχέδια απόδρασης, αλλά υπάρχουν άλλες συνθήκες που με κρατούν δέσμια. Αν ήμουν στην πόλη, ίσως δεν θα με ένοιαζε τόσο να "αδειάσω" ένα σίχαμα, που μου ροκανίζει την καθημερινότητα. Το θέμα είναι ότι στα χωριά οι άνθρωποι είναι θρασείς και έχουν την τάση να βγαίνουν κι από πάνω. Δε θέλω στα καλά καθούμενα να βγω και κερατού και δαρμένη. Όταν ζούσα στην πόλη, μου συνέβη να μου ριχτεί παντρεμένος. Του εξήγησα ευγενικά την κατάσταση και απομακρύνθηκε. Πολύ λογικά σκέφτηκε ότι υπάρχουν κι αλλού γυναίκες, πολύ ομορφότερες από μένα και -κυρίως- πρόθυμες να κάνουν παιχνίδι μαζί του. Στα μικρότερα μέρη υπάρχει η νοοτροπία ότι είμαι ο άρχοντας των πάντων και δεν υπάρχει γυναίκα που θα αρνηθεί το μάγκα, ίσα ίσα, χάρη της κάνει ο μάγκας που της δίνει σημασία. Η ηθική δεν χωρά πουθενά, ούτε και η λογική.

[Eli_ed]

Originally posted by NADINE
Ax!Mα πού πήγαν αυτοί οι άντρες;Έλι,φρόντισε το δείγμα που'χεις γιατί μάλλον θα το χρειαστούμε να ψάξουμε κανένα ακόμα,αν είμαστε τυχερές και ξέμεινε...

Υπάρχουν Ναταλία μου εκεί έξω και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Σπάνια δείγματα; Ίσως, αλλά πρέπει να δούμε πίσω από τα χούγια τους και τις κατά τα άλλα ενοχλητικές έως και χαζές συνήθειες τους για να ξεχωρίσουμε την ψυχή τους. Οι άντρες είναι από άλλο πλανήτη :lol: και δύσκολα βρίσκεις αυτόν με τον οποίο μπορείς να κάνεις χωριό!