ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[NADINE_ed]

Το δασύτριχο στήθος και τα στιβαρά μπράτσα παραλείψατε,μαντάμ!
Πάντα στις υπηρεσίες συμπλήρωσης σας!Όχι πως έχω διαβάσει ʼρλεκιν ποτέ...λέμε τώρα...

Αλέ,Μαντάμ Ελί,ον βουζ ατόν!(=σας περιμένουμε)

[koritsaki_ed]

αααααααχχχχχχχχχχχχχχχ τι ρομαντικα ως εδω!!!! θελω κι αλλο!!!!!!!!!!

[Eli_ed]

Ο Γιώργος τότε ήταν 26 χρονών και ήταν ένα μελαχρινό λουκουμάκι! :lol:
Από εκείνο το βράδυ άθελα μου τον ερωτεύτηκα, που να ήξερα ότι αυτή η κολόνια θα κρατήσει χρόνια και χρόνια....
Τις επόμενες μέρες που ήταν λίγες δυστυχώς, βρεθήκαμε κάποιες φορές ακόμη, μια φορά για φαγητό, μία για ποτό, μία τυχαία στην χώρα. Γενικώς είχαμε αρκετές συναντήσεις. Ο Γιώργος ήταν πάντα κάπως απόμακρος και θα έμενε έτσι για χρόνια... Καταλάβαινα ότι και αυτός ένιωθε την έλξη και ήθελε να περάσει χρόνο μαζί μου αλλά από την άλλη αποτραβιόταν και κοινώς με έγραφε. Εγώ όμως δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό που μόλις είχα γνωρίσει και ήθελα να τον δω και να τον ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο γινόταν πριν πάρω το πλοίο της επιστροφής. Τότε σκεφτόμουν ότι θα είναι μια περιπέτεια που θα μείνει εκεί στο νησί και θα αναγκαστώ να τον ξεχάσω μετά. Το τελευταίο μας βράδυ στο νησί δεν μπορούσα να δεχτώ ότι δεν θα τον ξαναδώ. Πήγα από το σπίτι του και τον χαιρέτησα με βαριά καρδιά. Εκείνος πιο απόμακρος από ποτέ ήταν στην κοσμάρα του και αυτό με θύμωνε από τη μία αλλά από την άλλη πάλι δεν μπορούσα να αντισταθώ... μα καλά τι είχα πάθει;;;

[Eli_ed]

Μπήκα στο πλοίο της επιστροφής με μισή καρδιά και σε ολόκληρο το ταξίδι δεν μπορούσα να πάρω το μυαλό μου από τις στιγμές που ζήσαμε. Υπήρχε πολύ πάθος στις λιγοστές στιγμές που μοιραστήκαμε. Μαζί του ένιωθα ένας άλλος άνθρωπος ήμουν πιο ελεύθερη, πιο τολμηρή! Όταν βρισκόμασταν μόνοι μας έλιωνα στην κυριολεξία στα χέρια του, δεν μπορούσα να του πω όχι στο παραμικρό, ήμουν έρμαιο του. Και τώρα; Τώρα πως θα τον ξεχνούσα; Πως ήταν δυνατόν να μην τον ξαναδώ ποτέ;
Αυτός έμενε Αθήνα, εγώ Θεσσαλονίκη τόσα χιλιόμετρα ανάμεσα μας. Και ο Κώστας ( η σχέση μου); Τι θα κάνω με τον Κώστα, πως θα τον αντικρίσω, τι θα του πω; Είχα αρχίσει να φρικάρω! Του έστειλα ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα και μου στέλνει απάντηση "Στο μυαλό μου τώρα πράξεις που δεν πράξαμε..." Ακόμη το θυμάμαι αυτό το μήνυμα...
Τι ήθελε και μου το έστειλε αυτό το μήνυμα; Δεν γινόταν να συνεχίσει την απόμακρη στάση του; Θα με βοηθούσε περισσότερο.
Οι ασκοί του Αιόλου είχαν ανοίξει για τα καλά....

[angel79]

ΕΡΩΤΑΣ!!!!! ανιατη ασθενεια σου λέω.... ουτε οι νοσηλευτριες δεν μπορούν να κάνουν κάτι!!!!!

[Eli_ed]

Γύρισα Θεσσαλονίκη διαλυμένη ψυχολογικά. Τώρα πια δεν θυμάμαι πως αντίκρισα τον Κώστα και τι ψέματα ακριβώς του είπα. Η οικειότητα των 3 χρόνων που είχαμε ήδη περάσει μαζί, μαζί με το γεγονός ότι είχα αρχίσει τον ξεπερνάω, έκαναν τη δουλειά τους. Δεν ξέρω για πιο λόγο δεν το έληξα τότε. Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος ακόμη για να του πω το οριστικό αντίο. Μπήκε το Φθινόπωρο και αρχίσαμε με τον Γιώργο να έχουμε συχνές τηλεφωνικές επαφές. Δεν είχαμε σχέση δεν είχαμε τίποτα, είχαμε όμως ένα καθημερινό τηλέφωνο. Είχα πουληθεί στις κάρτες και στα μηνύματα. Τότε ο περιπτεράς της γειτονιάς είχε θησαυρίσει από τις τηλεκάρτες και τις κάρτες κινητού που αγόραζα, μόνο και μόνο για να τον ακούσω, να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε, να πούμε τα πονηρά μας. Όλα τα λέγαμε στον τηλέφωνο. Στο τηλέφωνο ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Εκεί έβγαζε το σκληρό προσωπείο και ήταν πιο ζεστός και πιο ανοιχτός χωρίς όμως να είναι τρυφερός. Έτσι περνούσε ο καιρός μέχρι που αποφάσισε να έρθει με έναν φίλο του επάνω στην Θεσσαλονίκη να με δει. Εγώ πετούσα από την χαρά μου! Από την άλλη είχα φρικάρει γιατί έπρεπε να πω ψέμματα στον Κώστα. Δεν θυμάμαι καν πως τα μπάλωσα αλλά τα κατάφερα και ο Κώστας δεν πήρε χαμπάρι τίποτα! Σιγά να μην έπαιρνε δηλαδή, είχε κει αυτός μάλλον "άλλες" ασχολίες...

[NADINE_ed]

Σε τι χρονικό σημείο μετά την Μύκονο βρισκόμαστε που ανέβηκε Θεσσαλονίκη;

[Eli_ed]

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως ένιωθα που θα τον ξαναδώ! Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος, φαγητό δεν κατέβαινε, μόνο με την σκέψη ότι θα τον δω ανακατευόμουν και ανατρίχιαζα. Είχα φτάσει τότε γύρω στα 68 κιλά! Ήρθε το βράδυ της Παρασκευής, έφτασε, τον περίμενα στην Αριστοτέλους, η παρέα μας ήταν σε ένα μπαράκι παραδίπλα, το Μπλε, και διασκεδάζαμε. Είχε έρθει με τον αδερφικό του φίλο τον Γρηγόρη, που μετά από χρόνια ποιος να το ήξερε θα μας στεφάνωνε.... Αν μου το λέγατε τότε θα σας έλεγα ότι είστε παράφρονες!

[Eli_ed]

Πλησίαζε χειμώνας Ναταλία μου, πρέπει να ήταν Οκτώβριος ή Νοέμβριος αν θυμάμαι καλά.

[NADINE_ed]

Originally posted by Eli

Είχε έρθει με τον αδερφικό του φίλο τον Γρηγόρη, που μετά από χρόνια ποιος να το ήξερε θα μας στεφάνωνε.... Αν μου το λέγατε τότε θα σας έλεγα ότι είστε παράφρονες!

Ευτυχώς που ήμουν απασχολημένη τότε σε άλλο μέρος της Θεσσαλονίκης και δεν ήρθα να σου το πω
γιατί αν με έλεγες παράφρων θα γινόταν της Νανάς του Εμίλ Ζολά,για να μην ξεχνάμε και τα γαλλικά μας...

[Eli_ed]

Το ΣΚ εννοείται πως αποδείχθηκε ελάχιστο για να μπορέσω να τον χαρώ. Περισσότερο με φούντωσε παρά με ηρέμησε αυτή η συνάντηση μαζί του. Βλέπετε είχε έρθει με τον φίλο του και δεν μπορούσαμε να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο και να μην ξαναβγούμε από εκεί, γιατί προσωπικά το ιδανικό μου εμένα αυτό θα ήταν :lol:
Κάναμε μπόλικες βόλτες στην Θεσσαλονίκη, ο Γρηγόρης γνώρισε την φίλη μου την Δήμητρα η οποία του γυάλισε, και περνούσαμε όμορφα, αλλά ο Γιώργος με το ζόρι μου κάθισε μόνο μία φορά! :grind:
Στην κυριολεξία έμεινα με την χαρά. Φύγανε, ακόμη θυμάμαι τον αποχωρισμό, είχε ραγίσει η καρδιά μου, πότε θα τον ξανάβλεπα;;; Είχε κάνει τόσα χιλιόμετρα να με δει και μου είχε δώσει μόνο ψίχουλα , πως να τον χορτάσω;;; Δεν είχα την δύναμη να του θυμώσω.
Έτσι για μία ακόμη φορά αρκεστήκαμε στα τηλέφωνα και στα μηνύματα, μέχρι που αποφάσισα να κατέβω εγώ κάτω.

[Eli_ed]

Originally posted by NADINE
Ευτυχώς που ήμουν απασχολημένη τότε σε άλλο μέρος της Θεσσαλονίκης και δεν ήρθα να σου το πω
γιατί αν με έλεγες παράφρων θα γινόταν της Νανάς του Εμίλ Ζολά,για να μην ξεχνάμε και τα γαλλικά μας...

:lol::lol::lol:

[Eli_ed]

Τα μηνύματα που έπαιρνα από τον Γιώργο εκείνη την εποχή ήταν τόσο μικτά που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ένιωθε. Ο άτιμος είχε χτίσει ένα τοίχο γύρω του που μου πήρε χρόνια να τον γκρεμίσω. Αργότερα έμαθα και τον λόγο, μια σχέση που τον πλήγωσε πολύ ήταν η αιτία των καψωνιών που αναγκαζόμουν να υπομείνω. Παρόλα αυτά εγώ ένιωθα ότι με ήθελε, ότι ένιωθε κάτι, αλλά τι ακριβώς και σε τι βαθμό δεν γνώριζα. Ήθελα λοιπόν πολύ να τον ξαναδώ και μέσα στην τρέλα μας δέχτηκε να κατέβω στην Αθήνα για 2-3 μέρες και να με φιλοξενήσει στο σπίτι του στο οποίο ζούσε με την μάνα του! Μην με ρωτάτε πως αποφάσισα να πάω, ήμουν ερωτευμένη λέμε!

[Ava_ed]

Η ιστορία σου είναι σπάνια, γλυκούλα μας Eli! Πρόσεξέ με: Διάθεση χαλαρότητας σε καλοκαιρινή περίοδο, νησί, σφηνάκια, ξεσαλουά καταστάσεις, αραιές συναντήσεις μετέπειτα και κατάληξη... ένας γάμος! Δε γίνεται και συχνά αυτό!

Κοριτσάρες μου, πάω για "μποτέ", πλησιάζει το "γαντεβού". Να μη ξεχνάμε τα γαλλικά μας! Μα πώς το μιλάω το γαλλικό, βρε παιδί μου!:bouncy:

Α Παγί, λαλαλαλαλαλαλαλαλαλαλα!!! Α Παρί, λαλαλαλαλαλαλαλα! Πάμε πάλι! Α Παγί... Ελπίζω, μον αμί, Ναταλί, να είσαι περήφανη για τη λε μαθήτργιά σου! :love:

[NADINE_ed]

Originally posted by Eli

...μέσα στην τρέλα μας δέχτηκε να κατέβω στην Αθήνα για 2-3 μέρες και να με φιλοξενήσει στο σπίτι του στο οποίο ζούσε με την μάνα του! Μην με ρωτάτε πως αποφάσισα να πάω, ήμουν ερωτευμένη λέμε!