ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

[Γλαύκη]

Aμαν Αβουλινι μου!Πανω που το ειχαμε στρωσει λιγο το επιπεδο!Ασε που ειμαι στο μαγαζι κ με το που αρχισε να λεει ετρεχα να το χαμηλωσω να μην γινουμε ρεζιλι!Που τα ξερεις ολα αυτα ηθελα να ξερω?Χαζουλινι μας ελειψες κ εσυ κ τα μπουζουκια σου!Φιλακια....

[Ava_ed]

Κι εσείς μου λείψατε! Πολύ! Αλήθεια!
Και για να επανορθώσω, βάλε το δυνατά, μη φοβάσαι, αλήθεια σου λέω:
http://www.youtube.com/watch?v=54xnt...eature=related

[Ava_ed]

Δεν το περίμενες να έρθω στο Ντουμπάι,
όμως την πάτησες, γι' αυτό και bye bye!!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!! Μεγαλείο! Ποιότης! Αρχοντιά!

Δεν κρατιέμαι, να βάλω άλλο ένα απείρου κάλλους?
Θα βάλω! Χαμήλωσε τώρα, μη ξεφτιλιστείς...
http://www.youtube.com/watch?v=W_JAJntgVbE
ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!! Τι στίχος! Τι φωνή! Αυτό περιμένω να ακούσω από τον επόμενο άντρα και θα τον μπουγελώσω κανονικά, το υπόσχομαι! (Μόνο αυτό δεν μου έχει τύχει να ακούσω ακόμα).
Για όσες δεν αντέχετε όλο το άσμα ακούστε το από το 2.45 min. Τόσο κόπο έκανα να τα βρω και να σας τα παραθέσω!!

[Γλαύκη]

Ημαρτον!μη με βασανιζεις αλλο!θα κανω οτι θες!

[Ava_ed]

Καλά τότε! Χμμμ, για να δούμε...
Βρήκα! Αν δεν έρθεις μέσα στον επόμενο μήνα, τότε θα σε βασανίζω αλύπητα! Έχω πολλές ακόμη "βόμβες" στο ρεπερτόριό μου! Τι μας πέρασες, κυρία μου, ότι κι ότι?
Αν κάποια θέλει να ξαποστείλει ευγενικά έναν φορτικό τύπο, έχω τον κατάλληλο τρόπο: Δια της μουσικής! Αν υποψιαζόταν όσοι συναναστρέφομαι ότι είμαι σε θέση να ψάξω τέτοια στον ελεύθερο χρόνο μου, θα μου είχαν κόψει και την καλημέρα. Που να παρουσιάσεις ότι αυτά σε εκφράζουν, ότι τα θέλεις, αυτά και μόνον αυτά. Δεν πιάνει το κόλπο σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά νομίζω πως αν ένας άντρας μου έβαζε να ακούσω τέτοια, ακόμη θα έτρεχα..
Σήμερα απέκτησα ένα βιβλίο! Χαρά μου, με καμάρι σου ανακοινώνω πως από σήμερα ξεκινώ μελέτη και μάλιστα σοβαρή! Ο βιβλιοπώλης μου τόνισε ότι είναι βιβλίο για "λίγους" αναγνώστες. Πες το σε μία ψυχή να χαρεί!

[Ava_ed]

Ξέχασα να πω ότι το "έλα να σε δω" της Μελίνας Κανά το πρόσθεσα στα "αγαπημένα" μου.
Ομολογώ ότι δεν το ήξερα και με μάγεψε. Η μουσική και ο στίχος του είναι από αυτά που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά μου!

[Ava_ed]

Και τώρα σας παραθέτω ένα από τα πιο αγαπημένα, ίσως και το πιο αγαπημένο τραγούδι του παρελθόντος μου. Από τα φοιτητικά μου χρόνια. Το είχα σε βινύλιο:
http://www.youtube.com/watch?v=xpnQ0...eature=related
Ένα σας λέω: Το έψαχνα μέρες τώρα και μόλις το βρήκα συγκινήθηκα! Δικό σας!

[Ava_ed]

Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει...

[Ava_ed]

Αδύνατο να κοιμηθώ! Λίγο οι μουσικές, λίγο οι θύμησες, λίγο η βροχή, δε θέλει και πολύ.. Θυμήθηκα.. Η μνήμη είναι το μεγαλύτερο θηρίο.. Αν δεν κάνω λάθος, ο Ρενέ Μαγκρίτ παριστάνει τη μνήμη με αιμάτινο σημείο στον κρόταφο..
Η Γλαύκη, χωρίς να το θέλει βέβαια, μου θύμισε τα χρόνια και τα ακούσματα του τότε... Η ψυχή δεν κοιμάται ποτέ και η μουσική είναι εκεί, για να της το θυμίζει..
Δεν ξέρω καν αν γίνομαι κατανοητή, αλλά μία δοξαριά, ένας και μόνο στίχος, ένα ηχόχρωμα φτάνει για να σε γυρίσει πίσω..
Γύρισα! Και είμαι 18 χρονών στη σκέψη μου.. Και ψάχνω με την ανασφάλεια της επαρχιωτοπούλας τους δρόμους της μεγαλούπολης, που στη συνέχεια θα λατρέψω.. Ακούω τις μουσικές, οσφρίζομαι τις άπειρες μυρωδιές, μέχρι να γνωρίσω κάθε γειτονιά από τη μυρωδιά και μόνο, μαθαίνω τα μονοπάτια τα κρυφά.. Τα αποζητώ κάθε στιγμή..

[NADINE_ed]

Kαλημέρα από μια δροσερή ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη!

--->ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ - ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ : ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

[NADINE_ed]

Originally posted by Ava

Η μνήμη είναι το μεγαλύτερο θηρίο.. Αν δεν κάνω λάθος, ο Ρενέ Μαγκρίτ παριστάνει τη μνήμη με αιμάτινο σημείο στον κρόταφο..

Memory - René Magritte

1938

[NADINE_ed]

Memory - René Magritte

1947

[NADINE_ed]

Memory - René Magritte

1954

[NADINE_ed]

Σκέφτομαι τη δύναμη της θετικής ενίσχυσης του άλλου.Τι θαύματα κάνει στην αυτοπεποίθηση του,την ενέργεια,την οπτική του...
Στην αρχή μιας σχέσης λατρεύουμε κάποια στοιχεία στον άλλον,υποτιμούμε τα όποια αρνητικά του δειλά διαφαίνονται,τον στηρίζουμε
να γίνει ακόμα καλύτερος,συνεργούμε να δει μέσα από τα δικά μας μάτια πόσο ξεχωριστός είναι κι ας μην το πίστευε ο ίδιος ποτέ...
Στην πορεία της σχέσης ο έρωτας μαζεύει σιγά σιγά το αιθέριο πέπλο του,απογυμνώνεται το αγαπημένο σώμα,σκληραίνει κι η δική μας ματιά.
Τα κοπλιμέντα περιορίζονται,όσα μέχρι τότε δεν ήταν θέμα γιγαντώνονται,τόσο που σχεδόν παραγκωνίζουν τα θετικά,αρχίζουμε κι απαιτούμε
αλλαγές,απογοητευόμαστε,γκ ρινιάζουμε...Σιγά σιγά περνάμε στην όχθη των πολλών,εκείνων που βλέπουν τον αγαπημένο απλό ανθρωπάκο.
Εκείνος βέβαια παραμένει ο εαυτός του.Δεν ξέρει τι να κάνει ν'ανταποκριθεί,ίσως και να κουράστηκε και να μην τον ενδιαφέρει πια...
Εμείς εντωμεταξύ αλλάξαμε κι ούτε εκείνος συμβαδίζει ούτε η σχέση μας γεμίζει.Λέμε,λέμε,λέμε...Κάπ οια στιγμή σταματάμε
και να λέμε,να επικοινωνούμε,ακόμα και ν'απογοητευόμαστε,καθώς έσβησε εντελώς η γοητεία...Τίποτα δε μοιάζει να έχει νόημα.Σταματούν
οι δικές μας προσπάθειες κι ως αντίδραση στη δική μας δράση κι οι όποιες του άλλου...Τα σώματα από αγκαλιά κοιμούνται πλάτη
(αν όχι και σε ξεχωριστά δωμάτια)οι κουβέντες περιορίζονται στα αναπόφευκτα πρακτικά και το παλάτι που λαχταρούσαμε μια φορά κι έναν καιρό
να κατοικήσουμε μετατρέπεται σε φυλακή,απ'την οποία ψάχνουμε τρόπους να δραπετεύσουμε.Κι αυτό στην καλύτερη μάλιστα περίπτωση,
όπου έχουμε ακόμα κάποια ενέργεια να ξοδέψουμε σε όνειρα κι απόπειρα υλοποίησης τους.Πόσο θλιβερό,Θεέ μου!Πόσο κρίμα...

[Ava_ed]

Αυτή είναι η μία οπτική. Η άλλη έχει ως εξής:
Στην αρχή μιας σχέσης αρκούμαστε στα όσα καλά έχει να μας προσφέρει ο σύντροφός μας και τα υπερτονίζουμε, μπας και πείσουμε κι εμάς τις ίδιες, με τις υψηλές προσδοκίες. Για παράδειγμα, δεν έχει τη δουλειά που ονειρευόμουν να ασκεί ο άντρας μου, αλλά δεν είναι κούκλος? Και στεκόμαστε εκεί, μέχρι να μας ενοχλήσει ιδιαίτερα στο μέλλον αυτό που είχαμε διαβλέψει από την πρώτη κιόλας στιγμή που τον γνωρίσαμε.
Τα αρνητικά του μπορεί να μη διαφαίνονται δειλά, μπορεί να βγάζουν μάτι, αλλά εμείς, προκειμένου να είμαστε στη σχέση, φοράμε τις παρωπίδες μας και παριστάνουμε ότι δεν τα είδαμε ποτέ.
Το σεξ στην αρχή είναι ο καταλυτικός παράγοντας. Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς λιγοστεύει ή και παύει να υπάρχει, απογυμνώνονται γνωρίσματα και καταστάσεις και πλέον έχουμε να κάνουμε μόνο με αυτά. Μας ενοχλούν τα κρύα του αστεία, η προφορά του, οι μπύρες που πίνει και ρεύεται κιόλας, το ότι πιάνει λες και θα του φύγει κάποιο σημείο του σώματός του βλέποντας τηλεόραση.. Εμείς, από την άλλη.. Πάνε τα μοσχομυρισμένα και φρεσκολουσμένα μαλλιά, νομίζουμε πως έχουμε δικαίωμα να κυκλοφορούμε μπροστά του άλουστες, πάνε τα σέξυ εσώρουχα και επανέρχονται τα άνετα βαμβακερά, τα ραντεβού για αποτρίχωση είναι όλο και πιο αραιά.. Λες και δίναμε εκατέρωθεν μία παράσταση, που, με το πέρασμα του χρόνου, έληξε. Πέφτουν οι μάσκες, φεύγει το παθιασμένο σεξ και μένουν οι σωβρακοφανέλες, οι γυρισμένες πλάτες στο κρεβάτι και η μουρμούρα. Γιατί αλλιώς τα θυμόμαστε και αλλιώς μας προκύπτουν τελικά. ʼρχισε η φθορά.
Και αυτό είναι η καλή εκδοχή, αυτή που είμαστε μόνον οι δυό μας. Γιατί μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν τα σέξυ εσώρουχα, η γοητευτική συμπεριφορά, τα ερεθιστικά ανδρικά αρώματα, τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα, αλλά να απευθύνονται πλέον σε άλλους συντρόφους.