Η δική μου ιστορία - Νοσοφοβία

[nikigirl18]

Anwnimi οσο μπορεις προσπαθησε να μην απελπιζεσαι.Ξερω τι ειναι αυτο που λες,να βλεπεις κατι να χειροτερευει κ να νιωθεις οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα για αυτο,ομως παντα υπαρχει ελπιδα.Ο γιατρος του πατερα σου ειπε πως αυτο προκειται για χειροτερευση? Δεν μπορει κανεις πιστευω να δεχτει κατι τετοιο κ γι\'αυτο μην το βαζεις κατω,δεν αποκλειεται καποια στιγμη να τον καταφερετε τον πατερα σου να αλλαξει γνωμη.Γι\'αυτο μη σταματας την προσπαθεια σου!Μιλησες με καποιον αλλο ψυχολογο που λεγαμε?Οσο μπορεις δειχνε στον πατερα σου ποσο τον αγαπας,οτι τον χρειαζεσαι και οτι δεν προκειται να τον αφησεις.Ειναι φυσικο να εχει γινει η ζωη σου ανω κατω με ολα αυτα(κ εγω οταν υπηρχε το προβλημα με καποιον δικο μου,τα ειχα αφησει ολα πισω)ομως δεν πρεπει να παραμελεις κ τον ευατο σου,γιατι κ αυτος σε χρειαζεται αυτη τη στιγμη!
Ειμαστε διπλα σου σε ο,τι χρειαστεις και πραγματικα ευχομαι να μπορουσα να σε βοηθησω παραπανω.Κουραγιο και πιστευω πως καποια στιγμη θα τα καταφερεις!!
Φιλακια!!

[anwnimi]

Όχι Νίκη δεν μίλησα ακόμα με ψυχολόγο γιατί βαθιά μέσα μου έχω συμβιβαστεί και πιστεύω ότι δεν πρόκειται να αλλάξει και τίποτα... Αν πάω, θα πάω με το σκεπτικό \"ε ας το κάνω κι αυτό, έτσι για να το κάνω\". Είχα φοβηθεί αρκετά με τη δύσπνοια που ένιωθε αν και ο μπαμπάς μου είπε ότι μειώνοντας ένα χάπι δεν είχε τέτοιο σύμπτωμα (άλλο που δεν ήθελε να το μειώσει).

Τέλοσπάντων, ο γιατρός του συμφώνησε αλλά για καθαρά ψυχολογικούς λόγους γιατί ξέρει ότι το χάπι δε φέρνει τέτοιες παρενέργειες. Τι να πω, τώρα δεν έχει δύσπνοια πάντως...

Αλλά η κατάσταση στο σπίτι δεν είναι και ότι καλύτερο αυτή τη στιγμή. Πώς μετά να έχει όρεξη να βελτιώσει την υγεία του; Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, η μητέρα μου πάσχει από χρόνια ψύχωση και αισθάνομαι πολύ άσχημα με την κατάσταση αυτή. Γι\' αυτό και μέχρι τώρα δεν σας το είπα. Από σήμερα άρχισαν τα επεισόδια κρίσης της ξανά και έγιναν ομοιρικοί καβγάδες στο σπίτι. Και αυτό δεν είναι ότι καλύτερο γι\' αυτήν. Δε μένουμε στην ίδια πόλη και θα χρειαστεί να πάω. Φοβάμαι πιο πολύ απο τις άλλες
φορές, κουράστηκα, θα ήθελα να κοιμηθώ για χρόνια και να ξυπνήσω και να ζω μια άλλη ζωή, ή να ξυπνήσω και όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο. Ο πόνος όταν είναι βουβός είναι χειρότερος...

Από τότε που ήρθαν οι γιορτές, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μην έχω κλάψει. Τα μάτια μου σε λίγο θα μαυρίσουν. Και κάθε μέρα είναι και κάτι άλλο, ποτέ το ίδιο. Πόσα ακόμα είναι που με τρώνε. Αλλά το σημαντικότερο από αυτά είναι οι δικοί μου. Τι θα κάνω... Πόσο μου λείπει ένας αδερφός, μια αδερφή... Όταν γίνετε με το καλό γονείς να κάνετε, πρώτα ο Θεός, παιδάκια που να έχουν αδερφάκια, μην τα αφήσετε μόνα τους. Να το θυμάστε.

Ευτυχώς που είστε κι εσείς...

[weird]

anwnimi φαινεσαι κουρασμενη κ πονεμενη...αισθανεσαι ασχημα που η μητερα σου εχει ψυχωση?για ποιο λογο? δεν το καταλαβαινω...απο εκει και περα σιγουρα η καταστασηστο σπιτι ειναι δυσκολη και σε εχω θαυμασει με το κουραγιο που εχεις δειξει μεχρι τωρα μεσα στην απελπισια σου...προσπαθησε να μην παραμελεις τον εαυτο σου, να τον παινευεις εκει που πρεπει κ να μην τον μαστιγωνεις με τυψεις εκει που δεν πρεπει.
Εστιαζεις πολυ στο οτι ο πατερας σου ανα πασα στιγμη μπορει να φυγει..εστιασε κ στο τωρα ειναι κοντα σου..θα ηθελες κατι να αλλαξει στη σχεση σας? να μαθει πραγματα για την κορη του για τα οποια δεν ειχε ιδεα? ειναι ομορφο να ποτιζεις το λουλουδι μιας σχεσης, ακομα και οταν οι αποφασεις του αλλου σε πονανε. σου φαινονται βασισμενες στο παραλογο κ ακομα πιο παραλογο να τις δεχτεις...
εχεις αναγκη τον πατερα σου, \"ζητα\" του,παρε αγαπη, επικοινωνια, φροντισε κ τον εαυτο σου....δωσε του(στον πατερα)
το ξερω θα μου πεις οτι ειναι σχεδον αδυνατο αλλα δεν χανεις κατι να αποσυρεις λιγο την προσοχη σου απο το γεγονος(αρνηση πατερα για ιατρικη βοηθεια και κινδυνος για την υγεια του) πουσε γεμιζει θλιψη και αγχος και ανησυχια και να προσπαθησειςκαθημερινα να αφουγκραστεις τον πατερα σου. ισως καταλαβεις λιγο την λογικη του...ισως καταλαβει κι αυτος ποσο υποφερεις και κανει το βημα....ισως υπαρχουν πολλα και πολυ πιθανα. ενα θα ειναι το σιγουρο ομως...οι δικες σου οι πραξεις στο τωρινο δυσκολο παρον, και τα επισης απτα αποτελεσματα τους..θα προσπαθησεις.....
ελπιζω να αλλαξει κατι στην κατασταση αυτη...οποιος κι αν βαλει το πρωτο λιθαρακι..
φιλακια πολλα. διπλα σου

[anwnimi]

Αγαπητή μου weird νιώθω άσχημα γιατί είναι πολύ δύσκολη αυτή η κατάσταση και μια ζωή είχα εκπαιδευτεί στο να την κρύβω καλά, δεν ήθελα να ξέρουν οι άλλοι τι γίνεται μέσα στο σπίτι μου...

Ευτυχώς τώρα είναι καλά, όπως δηλαδή στην προηγούμενη κατάστασή της. Δεν χρειάστηκε να πάμε ξανά στο γιατρό πράγμα που με εξέπληξε πολύ. Είχα κατατρομάξει. Δεν κοιμόταν, έκλαιγε καθημερινά, ήταν τσιτωμένη, όλο νεύρα και αναμασούσε τις ίδιες ψυχωτικές ιδέες. Όταν πήγα
ήταν πολύ καλύτερα. Τι να πω σα θαύμα μου φαίνεται. Μακάρι να συνεχίσει έτσι...

Αχ έχεις πολύ δίκιο. Αυτό σκέφτομαι αυτή την περίοδο, να είμαστε καλά στη σχέση μας τουλάχιστον. Αυτό με κρατά, αυτός είναι ο σκοπός μου τώρα αφού δεν μπορώ να καταφέρω κάτι άλλο. Αλλά είναι κι αυτό δύσκολο. Νομίζω ότι είναι τόσο πεπεισμένος ότι είναι \"μια χαρά\" που κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πόσες φορές του έχω πει ότι με στενοχωρεί αλλά μου απαντάει χωρίς καμία ένδειξη κατανόησης και συμπαράστασης. Να μου πει έστω \"σ\'αγαπάω, σε στεναχωρώ αλλά μη μου ζητάς περισσότερα\". Αντίθετα νευριάζει και αποφεύγει τη συζήτηση. Σα να μην αναγνωρίζει ότι τον αγαπώ ή ότι αυτό που κάνει με πονά, όχι μόνο για την υγεία του αλλά η όλη του συμπεριφορά.

[weird]

νομιζω καλή μου οτι αυτο που σε πονάει είναι-πέρα απο το φόβο για τον πατέρα σου- η έλλειψη επικοινωνίας....πρέπει να είναι κλειστός άνθρωπος. Σε πολλά μου θυμίζει τον δικό μου τον πατέρα....
θέλω όμως να σου πω κάτι. κι εγώ τρέμω στην ιδέα μιας εγχείρισης, τους γιατρους γενικότερα δεν τους φοβάμαι. Αλλα πραγματικά δεν ξέρω πως και αν θα δεχόμουν να με ναρκώσουν και να με πετσοκοπσουν.....πιστευω οτι θα το κανα μόνο σε κάποια πολύ οριακή περίπτωση.
Όσον αφορά την περίπτωσή σου, σκέψου, έστω οτι ο πατέρας σου σε λατρεύει. εσύ θεωρείς πως όχι, αφού πιο πολύ τον οδηγεί ο φόβος στην απόφασή του παρά η αγάπη του για σένα.ΟΜΩΣ σκεψου. Την φοβία του αυτή θα ήταν διατεθημένος να την ξεπεράσει για οποιονδήποτε αλλο στον κόσμο? αν όχι,τότε δεν μπορείς να χρησιμοποιείς αυτό το στοιχείο ως ένδειξη του πόσο σε αγαπά.
Δες τα λίγο κι απο την πλευρά του.Μπορεί κι αυτός να αισθάνεται άσχημα που τον μπλοκάρει τόσο το γεγονός και άσχημα και απέναντι στο παιδί του.
είναι δύσκολο.
Κι εμένα η επικοινωνία με τον πατέρα μου είναι άστα να πάνε. Έχω θυσιάσει τόσα κομμάτια του εαυτού μου,τόσες επιθυμίες, τόσες αλήθειες,για να λειτουργεί η σχέση και γιατί θέλω να τον προστατεύω απο κάθετι οδυνηρό.
κι ο ίδιος αντιμετώπισε πρόβλημα με την καρδιά, ευτυχώς το αντιμετώπισε με φάρμακα, τα οποία με δυσκολία άρχισε κ με πολλές παρενέργειες(πιο πολύ μόνος του τις προκαλούσε αποτο φόβο του πιστέυω).Τώρα είναι καλά αλλα τρέμει στην ιδέα της εγχείρησης.Γενικά προσέχει πολύ την διατροφή τουκαι ζει υγειινά. Μας μεγάλωσε φοβικά και τι εννοώ. άκουγα παντα: μην παίρνεις φάρμακα και αντιβιώσεις ειδικά, μην κυκλοφορείς μόνη, να είσαι κοντά στην έξοδο του κλαμπ, μην πάρει φωτιά,μην πηγαίνεις σε σινεμά, αμα γίνει ένας σεισμός η κάτι πως θα φύγεις?
Μετά απο αυτά δεν απορώ που έχω τόσες φοβίες κι εγώ. Πρόσφατα έκανα το βήμα και θέλησα να του αποκαλύψω λίγο απο τον εαυτό μου. Κάτι του είπα για κρίσεις άγχους και οτι χρειάζομαι την οικονομική του στήριξη για ψυχολόγο. Πρέπει να θύμωσε που η κόρη του ,ο βράχος,το δυνατό παιδί της οικογένειας, που τα πάει καλά στη σχολή της, του παρουσιάστηκε τόσο αδύναμη. Τώρα μετο ζόρι μου μιλάει λες και του έκανα κανένα κακό!
Η απάντηση φυσικά ήταν να διαβάσω βιβλία,ναβάλλω στόχους στη ζωή μου και να αφήσω τους ψυχολόγους που μόνο λεφτά τρώνε...
Όχι οτι δεν το περίμενα,αλλα νιώθω απογοήτευση και θυμό. Πόλεμο μεταξύ μαςδεν θα ξεκινήσω αλλά θλιβομαι γιατί θα ήθελα να έχω πιο βαθειά σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Όμως έχει γενικότερα κατεβασμένες τις κουρτίνες και μάλλον πρέιπει νατο δεχτώ και να συνεχίσω νατον αγαπώ,χωρίς όμως να καταπατώ τις ευαισθησίες μου για χάρη του....
συγνώμη αν σε κούρασα μετα δικά μου. Θέλω να σου δείξω οτι καταλαβαίνω κι εσένα,αλλα θα μπορούσα να μπώ και στη θέση του πατέρα σου.
Κουράγιο, δώσε του χαρά, προσσέγισέ τον,αν μπορείς να ξαναρωτήσεις και κάποιον ειδικό ή να τον πείσεις να συζητήσει ο ίδιος με κάποιον,και αισιοδοξώ οτι θα καταφέρεις πολλά γιατι έχεις δύναμη και θέληση.
Φιλάκια πολλά

[nikigirl18]

Πιστευω πως ολη αυτη η συμπεριφορα του πατερα σου δε δειχνει οτι δε σ\'αγαπαει,αλλα δειχνει περισσοτερο το φοβο του και ισως μεσα του να αισθανεται ενοχος για ολη αυτην την κατασταση γιατι κατα την γνωμη του δεν μπορει να την αλλαξει..Γι\'αυτο συνεχισε να του δειχνεις οτι τον αγαπας και να εισαι κοντα του..Συμφωνω με την weird οτι εχεις τη δυναμη κ τη θεληση και οτι θα τα καταφερεις..Φιλακια!!

[anwnimi]

Weird μου, ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες για τα δικά σου...
Ειλικρινά σα να ακούω τον εαυτό μου μέσα από τα δικά σου λόγια...

Χαίρομαι που όλα πάνε καλά, τουλάχιστον με την υγεία του μπαμπά σου... Και χαίρομαι που κατάφερες να βρεις έστω και αυτή τη χρυσή τομή ώστε να υπάρχει μια σχετική ηρεμία στη σχέση σας. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ, να μη τον ζορίζω άλλο, να τον δεχτώ όπως είναι... Αλλά εμένα δε μου βγαίνει να του μιλήσω για τα δικά μου ή τουλάχιστον για όσα πέρασα τα τελευταία χρόνια... Τουλάχιστον εσύ το κατάφερες. Και πιστεύω ότι είναι θυμωμένος όχι με εσένα αλλά με τον εαυτό του για τις κρίσεις άγχους που έχεις εσύ. Ίσως να θεωρεί τον εαυτό του υπαίτιο και να μη ξέρει πως να σε αντιμετωπίσει...

Πιστεύω ότι οι πατεράδες μας είναι άτομα που δυσκολεύονται πάρα πολύ να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, επέλεξαν να φαίνονται σκληροί ίσως γιατί πιστεύουν ότι έτσι και τα παιδιά τους θα γίνουν σκληροί και όχι αδύναμοι χαρακτήρες...

Το παράξενο είναι ότι παλαιότερα τον είχα δεχτεί όπως είναι...Δεν το έβαζα ποτέ μέσα μου όποτε διαφωνούσαμε σε κάτι, ή όταν δε με καταλάβαινε. Δε βαριέσαι έλεγα, σιγά μη σκάσω. Και χωρίς προσπάθεια μάλιστα, μου έβγαινε πολύ εύκολα. Έτσι θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου, από τα 5 μέχρι πριν λίγο καιρό. Μόλις όμως πριν από κάποιους μήνες μου ήρθε αυτή η καταπακιά όλα άλλαξαν μέσα μου. Ένιωσα όλα τα συναισθήματα συσσωρευμένα, θυμό, αγανάκτηση, απογοήτευση, πόνο, άρνηση να τον αποδεχθώ όπως είναι...Όλα αυτά τα καλά! Και ξαφνικά έγινα το κορίτσι του μπαμπά. Να μη σκέφτομαι τίποτα άλλο όλη τη μέρα και τη νύχτα όπου εκεί οι σκέψεις μου γίνονταν όνειρα, άλλοτε εφιαλτικά και άλλοτε, λιγότερο συχνά, όμορφα. Μου έχει γίνει πια μια εμμονή. Τώρα έχω καταλάβει πόσο τον αγαπώ, πόσο τον χρειάζομαι και πόσο θα μου στοιχίσει όταν...

Σήμερα τον παρατηρούσα απο μακριά σε δημόσιο χώρο καθώς συνομιλούσε με κάποιους και αστειευόταν και άρχισα να δακρύζω. Ενώ
παλιά σε δημόσιο χώρο μπορούσα πάντα να συγκρατήσω οποιαδήποτε στενοχώρια τώρα είμαι πολύ ευσυγκίνητη. Ήθελα να κρατήσω αυτή την εικόνα του που ήταν χαμογελαστός και αμέσως συγκινήθηκα...

Γι΄αυτό τώρα προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο για αυτόν, αποδεχόμενη την απόφασή του... Μακάρι τουλάχιστον να μην τραβούσαν αυτές τις κουρτίνες, να μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους αληθινά και απλά.

Ίσως κάποια στιγμή επισκεφθώ κάποιον ψυχολόγο για να με κατευθύνει, αλλά πλέον το βρίσκω ανούσιο αφού έχουμε πια όλοι αποδεχθεί αυτή την κατάσταση.

Σε ευχαριστώ και σένα Νίκη για τις συμβουλές σου. Εύχομαι ότι καλύτερο και για σας!
Φιλιά πολλά!

[weird]

anwnimi,

σε πολλά σε καταλαβαινω. Όταν ημουν μικρότερη έβλεπα πιο ανάλαφρα τοθέμα της σχέσης με τον πατέρα μου. Είχα βρει τα κουμπιά του και χαιρόμουν για την ισορροπία αναμεσά μας. Γλύτωνα απο περιττές συγκρουσεις και γρίνιες.

Μεγαλώνοντας όμως, απο τη μία το προσωπικό μου πρόβλημα με έκανε να ζητάω τουλάχιστον κάποιες σχέσεις μου να είναι αυθεντικες, αληθινες. Απο την άλλη κι ο πατέρας μου μεγαλώνει και συνειδητοποιώντας οτι δεν θα συνυπάρχουμε πάντα μου ήρθε η επιθυμία να γνωριστούμε οσο πιο βαθειά γίνεται.

Απο ότι μου φάνηκε νιώθεις έντονα σε αυτη τη φάση της ζωής σου...Χαρίζεις αγάπη και συμπαράσταση στον πατέρα σου παρά τις όποιες δυσκολίες.

Είμαι δίπλα σου. Συνέχισε έτσι δυνατα...εξάλλου η ζωή δεν μας δίνει ποτέ εγγύηση για το πόσο θα την ζήσουμε..Νομίζω οτι συχνά οι άνθρωποι το ξεχναν....Ζήσε έντονα λοιπον!
Φιλακια

[anwnimi]

Καλή μου weird σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Ζητώ συγνώμη που καθυστέρησα τόσο πολύ να απαντήσω.
Έμπαινα συχνά στο forum για να μάθω τα δικά σας νέα, αλλά δεν είχα το κουράγιο ούτε για μένα να μιλήσω ούτε να σας απαντήσω στα δικά σας θέματα. Και δεν καμαρώνω για αυτό καθόλου, γιατί ξέρω πως όσο ανακούφιση νιώθω εγώ για κάθε απάντηση που πάιρνω από σας, το ίδιο ισχύει και για σας... Αλλά μου ήταν αδύνατο να σας απαντήσω στα δικά σας θέματα, δεν μου έβγαινε...

Τέλωσπάντων, η περίοδος χάριτος φαίνεται ότι λιγοστεύει...Πριν από λίγο καιρό επισκεφθήκαμε το γιατρό του πατέρα μου για τσεκ-απ. Είπε ότι είναι χειρότερα (αναμενόμενο)... Ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα στο ιατρείο μέσα. Το πρόβλημά μου καταλαβαίνω είναι ότι δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτό που έρχεται, νιώθω ότι θα τρελαθώ, δεν είναι λογικό, δεν ξέρω. ʼλλες πάλι φορές νομίζω ότι είναι ένα κακό όνειρο και ότι τίποτα κακό δε θα συμβεί. Για μένα πιστεύω δε θα με πείραζε τόσο να χάσω τη
δική μου υγεία. Αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να αποδεχτώ να χάσω κάποιον δικό μου. Κουράστηκα όμως δεν έχω την ίδια αντοχή και αισιοδοξία που είχα στην αρχή..

Συν τοις άλλοις, και η δική μου υγεία δεν είναι στα καλύτερά της. Και δεν με πειράζει και τόσο όσο θα με πείραζε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Εμφάνιση 2ου πολύποδα και απαιτείται επέμβαση με 15λεπτη νάρκωση...Κάποιος πρέπει να τα έχει βάλει μαζί μου, να θέλει να δει, καλά πόσο θα αντέξει αυτή που μας το παίζει τάχα δυνατή; Πόσο ακόμα; Τέλος πάντων, η επέμβαση μπορεί να γίνει σε κανά δίμηνο, οπότε προς το παρόν δε με έχει πιάσει η φοβία εγχείρισης του μπαμπά μου (ελπίζω να μη με πιάσει).

Κι ενώ την πρώτη φορά δεν είχα ενημερώσει τους γονείς μου τώρα που θα χρειαστεί νάρκωση αναγκάστηκα να τους το πω...Από υποστήριξη έχω απίστευτη από τη μαμά μου η οποία βέβαια στενοχωρέθηκε υπερβολικά και δεν το θέλω αυτό (μέχρι και η θεία μου μου είπε να της δίνω εγώ θάρρος και ο γιατρός ο ίδιος ότνα πήγαμε μαζί με τη μαμά μου ανησύχησε που την είδε έτσι τρομαγμένη). Ο μπαμπάς μου μου είπε ότι ίσως εγώ φταίω για την κατάσταση της υγείας μου... Δεν του κρατώ κακία όμως ειλικρινά καθόλου, επειδή είμαι πολύ στενοχωρημένη γι\' αυτόν...

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο συναισθηματικός μου κόσμος δεν αντιδρά φυσιολογικά. Σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν ο πολύποδας είναι κακοήθης δεν έγινε και τίποτα, δε θα πάθει και τίποτα ο κόσμος χωρίς εμένα. Ή όταν είμαι στη δουλειά τα ξεχνάω όλα και είμαι αρκετά ευδιάθετη (περισσότερο από ότι παλιά) και μόλις γυρνάω σπίτι είτε είμαι απαθής είτε στα κάτω μου... Ακόμα και με τον άνθρωπο που είμαι μαζί αισθάνομαι μια απάθεια και νιώθω ότι θέλω να είμαι μόνη μου καλύτερα, να μην το βλέπω, να χωρίσω... Τι έχω πάθει; Είδα και τα συμπτώματα της διπολικής διαταραχής αλλά δεν πιστεύω ότι έχω φτάσει εκεί (ακόμα)

Μ\' άρεσε πολύ το κείμενο που υπάρχει στο site \"Περί απώλειας και Πένθους\" στην κατηγορία Συναισθηματικές Διαταραχές. Έχει απόλυτο δίκιο στο γεγονός ότι ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να σε ανακουφίσει με λάθος τρόπο π.χ. \"με μηνύματα που προσπαθούν να μειώσουν τη σημαντικότητα της απώλειας\" ή το ενδεχόμενο μιας επικείμενης απώλειας, προσθέτω εγώ για τη δική μου περίπτωση.

Όταν πήγα τότε στον ψυχολόγο για να μιλήσω για τον πατέρα μου και να μου δώσει συμβουλές σχετικά με την περίπτωσή του, οι λέξεις που μου είπε δεν τις είχα ακούσει από κανέναν άλλο δικό μου άνθρωπο: \"Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς\". Σαν να μου έδωσε το καλύτερο παυσίπονο! Είχα πολύ ανάγκη να το ακούσω φαίνεται. Θα μου πείτε και τι είναι αυτό που σου είπε, δεν το ήξερες ή δεν το ήξεραν οι δικοί σου; Κανένας δεν το παραδεχόταν και κανένας δεν μου το είπε, το μόνο που έλεγαν και λένε ακόμα είναι να μου κουκουλώνουν το πρόβλημα λες και δεν υπάρχει, λες και εγώ είμαι εκτός πραγματικότητας που πονάω και κλαίω.

Τα Χριστούγεννα συνάντησα σε μια καφετέρια μια γνωστή κοπέλα της ηλικίας μου που έχασε τον πατέρα της σε ηλικία 5 ετών και τη μητέρα της το καλοκαίρι. Δεν ήξερα τι να της πω, ούτε το πως, την είδα έτσι με παρέα γύρω της και τη χάρηκα που έδειχνε καλά. Φοβήθηκα μην τη στενοχωρέσω με το να πω τα συλληπητήριά μου... Δεν το έκανα, μετά ένιωσα πολύ άσχημα που δεν ήξερα πως να φερθώ και που δεν είπα τίποτα...

[weird]

Καλή μου πρέπει να βρίκσεσαι σε έντονη αγωνία και ανησυχία..
Ξέρεις όμως καμιά φορά όταν περνάμε μια μεγάλη δυσκολία, τα βλέπουμε όλα πιο απαισιόδοξα,πιο μαύρα.
Το πρόβλημα υγείας το δικό σου που ανέφερες απαιτεί μια απλή επέμβαση. Γιατί να βασανίζεσαι κι άλλο κάνοντας αρνητικές σκέψεις? Να δεις που όλα θα πάνε καλά. ʼσε που μπορεί να δει και ο μπαμπάς σου πόσο θαραλέα είσαι και ίσως ακολουθήσει το παράδειγμά σου..
σκέφτεσαι να δεις κάποιον άλλο ειδικό μήπως και τον πείσει?
Όσο για τα σκαμπανευάσματα στη διάθεση να ξέρεις οτιέχω περάσει κι εγώ ανάλογα κι όμως δε νομίζω να έχω μανιοκατάθλιψη...ειδικά τον τελευταίο καιρό είμαι μια χαρά..
Πολλές φορές ήμουνα σε δουλειά ή με παρέα και έκανα χιούμορ γελουσα...γυρνούσα μετά σπίτι και άλλαζε τόσο η διάθεσή μου που ένιωθα οτι πριν φόραγα μάσκα και υποκρινόμουν.
Τέλος η απάθεια στη σχέση όπως τη λές δεν είναι κάτι τόσο κακό πιστεύω. Δώσε της χρόνο να δεις΄τί μπορεί να θέλει να σου πεί...
Έίμαι δίπλα σου,όπως και όλα τα παιδιά εδώ.
Φιλάκια

[gm]

Πρέπει να είσαι σε πολύ δυσκολη θέση αλλα σε όσα γράφεις βλέπω εναν ανθρωπο δυνατο και αποφασισμενο να παλέψει οχι μονο για τον εαυτο του αλλα και τους γύρω του. Μην φοβάσαι να ανοιγεις την ψυχη σου, οπως τα καταφερες και το εκανες εδω με εμας, ειμαι σιγουρη οτι μπορεις να το κανεις και με εναν φιλο και δεν εννοω οτι ολοι εδω δεν μπορουμε να ειμαστε φιλοι αλλα οπως και να το κανεις μια αγκαλια, ενα τρυφερο βλεμμα ειναι πιο αμμεσο απο οσες λεξεις και να γραφουμε. Μαθέ να εκφραζεσαι και προσπαθησε να το μαθεις και στον μπαμπα σου, οτι και να γινει εσυ θα εχεις προσπαθησει και ο μπαμπας σου το γνωριζει και σιγουρα σε αγαπαει απλα δεν ξερει τον τροπο να στο δειξει. Το οτι φοβαται τα νοσοκομεια δεν ειναι ο τροπος του για να σε τιμωρησει απλα ειναι ανθρωπος με φοβιες οπως ολοι μας και δυστηχως εχουμε μαθει να βλεπουμε τους γονεις μας ως κατι το τελειο αλλα δεν ειναι ετσι, εχουν αδυναμιες, ατελειες, φοβιες ειναι ανθρωποι. Πες του οτι τον αγαπας χωρις να περιμενεις απο εκεινον οτι θα παει στο νοσοκομειο για τον λογο αυτο, πες του απλα οτι τον αγαπας και ισως γινει κατι ισως και οχι, ομως εσυ θα του εχεις πει πως νιωθεις. Σου ευχομαι όλα να πανε καλά.

[anwnimi]

Σ\' ευχαριστώ πολύ gm μου, σ\' ευχαριστώ... ΑΥτό προσπαθώ να λέω κι εγώ στον εαυτό μου... Δεν είμαι δυνατή, όλοι στη θέση

μου το ίδιο θα κάνανε πιστεύω. Ίσα ίσα πιστεύω ότι είμαι αρκετά ευαίσθητη και αδύναμη μπροστά στα θέλω των άλλων... Πάντα

τα δικά μου θέλω μπαίνουν στο περιθώριο...δυστυχώς...είτε από μένα την ίδια είτε από τους άλλους

[weird]

anwnimi καιρό έχεις να γράψεις τα νέα σου. ελπίζω να είσαι καλά. Πολλά φιλάκια

[anwnimi]

Weird μου προσπαθώ να είμαι καλά όσο μπορώ...

Αν και τις τελευταίες βδομάδες νιώθω ότι αρχίζω να υποτροπιάζω...Μου έρχονται συνεχώς αρνητικές σκέψεις αλλά όχι σχετικά με την υγεία του μπαμπά μου και αυτό είναι που με εξοργίζει. Αντί να σκέφτομαι τα πραγματικά προβλήματα, το μυαλό μου γυρνά πάλι πίσω...εκεί που πριν από 6 χρόνια είχε γεννηθεί η διαταραχή πανικού...όταν άρχισα να σκέφτομαι πως θα πάω εκεί πως θα κάνω αυτό αν με πιάσει πανικός...ενώ όλα αυτά τα είχα ξεπεράσει και είχα άγχος μόνο όταν έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι με λεωφορείο, δηλαδή μια στο τόσο, τώρα άρχισα ξανά να αγχώνομαι για καθημερινά μικροπράγματα...Νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω τον πανικό αν τύχει...Ενώ πριν έλεγα και να μου τύχει θα το αντιμετωπίσω και έτσι είχα καταφέρει να έχω σχεδόν μια φυσιολογική ζωή.

Προσπαθώ να το πολεμήσω...Μακάρι να τα καταφέρω, να μη γυρίσω στην παλιά αυτή κατάσταση...

[anwnimi]

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που πρωτομπήκα στο φόρουμ αυτό και σας γνώρισα...Γνώρισα πολλά αξιόλογα άτομα, άτομα με τρομερά προβλήματα αλλά με απίστευτη δύναμη μέσα τους να το παλεύουν αλλά κυρίως με συμπόνοια για τον άλλον...τον άγνωστο...που τους μιλάει για το πρόβλημά του...που ζητά βοήθεια μπας και υπάρχει μία ψυχή εκεί κάπου που να μπορεί να του πει μία δύο κουβέντες που σε κάτι θα του χρησιμεύσουν, θα τον κάνουν ίσως να αισθανθεί καλύτερα...έστω βραχυχρόνια...αλλά και μακροχρόνια ίσως...που ίσως του πουν κατι από όπου μπορεί να πιαστεί...να εξερευνήσει καινούριες λύσεις στο πρόβλημά του...

Έτσι κι εγώ όπως κι εσείς είχα μπει εδώ και σας είπα τα δικά μου...Και βρήκα ανταπόκριση μεγάλη...Και μεγάλη ανακούφιση...Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Είχα καιρό να γράψω για μένα στο θέμα που άνοιξα. Δεν είχα τη διάθεση να κουράσω με τα ίδια και τα ίδια γιατί δεν είχε συμβεί κάτι καινούριο στη ζωή μου αλλά και κυρίως είναι αλήθεια ότι είχα κουραστεί κι εγώ να μιλάω γι\'αυτά. Ούτε στους 3-4 φίλους μου που είχα αρχίσει να μιλάω δε λέω κουβέντα για τα δικά μου εδώ και πολύ καιρό...Τα έχω θάψει σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ...Ούτε στον εαυτό μου πια μιλούσα γι\'αυτά. \'Ενιωθα αποστροφή για τις σκέψεις αυτές. Έγινα ένας κομπάρσος στις παρέες που ακούει τους άλλους, τους λέει τη δική του γνώμη, αλλά για τον εαυτό του μιλιά, τίποτα που να αξίζει να ασχοληθεί κανείς, έτσι ένιωθα και νιώθω.

Τώρα αποφάσισα να πω δυο κουβέντες γιατί βρίσκομαι πάλι στο μηδέν σε σχέση με αυτά που προσπαθώ να βελτιώσω, ή μάλλον πιο πίσω από ότι ήμουν πέρσυ...

Το καλοκαίρι που πέρασε ξαναβίωσα καθημερινά τους καυγάδες των γονιών μου, την ασθένεια της μητέρας μου, τα νεύρα του πατέρα μου που όσο περνάει ο καιρός γίνονται και χειρότερα και τη στενοκεφαλιά του.
Αυτό που μου έκανε προς δυσάρεστη έκπληξη εντύπωση είναι ότι έχει γίνει τρομερά νευρικός. Πάντα ήταν αλλά τώρα είναι άλλο πράγμα. Κάνει παρατηρήσεις για το κάθε τι, το ένα του ξινίζει το άλλο του βρωμάει, σε όλα οι άλλοι είναι λάθος και μόνο αυτός ξέρει. Πραγματικά καταντά κουραστικό. Αν θυμάστε έλεγα όλο αυτό τον καιρό ότι τουλάχιστον προσπαθούσα να είμαι το κορίτσι του μπαμπά, με το να του συμπεριφέρομαι γλυκά και να μην τον πιέζω σε τίποτα. Όμως αυτό πλέον δεν μπορώ να το κάνω γιατί η όλη συμπεριφορά του απέναντί μας κατάντησε τελείως εκνευριστική και απογοητευτική. Δε φαντάζεστε τι απογοήτευση νιώθω. Τίποτε δεν κατάφερα εδώ κι ένα χρόνο. Αντίθετα τα πράγματα χειρότερα έγιναν. Και να πείτε ότι τον πίεσα σχετικά με την εγχείριση που πρέπει να κάνει; Κουβέντα δεν είπα ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος.

Αυτό που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου είναι πως ένας άνθρωπος, ΑΝ θέλει να λέγεται ʼΝΘΡΩΠΟΣ, ενώ ξέρει ότι του απομένει 1 το πολύ 2 χρόνια ζωής από επιλογή του, συμπεριφέρεται με τόσο άσχημο τρόπο στους δικούς του, με τόσα νεύρα ενώ απεναντίας εγώ τόσο καιρό προσπαθούσα να του συμπεριφέρομαι με το γάντι!

Σε τι έχω φταίξει δεν μπορώ να καταλάβω! Πλέον νιώθω πολύ άσχημα να συζητάω το θέμα αυτό με τους φίλους μου γιατί νιώθω απίστευτη ντροπή για τη συμπεριφορά του πατέρα μου απέναντί μας. Και το ότι δεν εκφράζομαι με κάνει και σκάω από μέσα μου.

Κι εγώ χειροτερεύω μαζί με όλα αυτά. Με ξαναεπισκέφτηκε μια κρίση πανικού και γενικά αρνητικές σκέψεις και σενάρια για μελλοντικές κρίσεις που με κάνουν και αισθάνομαι άσχημα.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να νιώσω καλά γιατί νιώθω απογοητευμένη και άχρηστη. Πως να προχωρήσω για μένα όταν όσο και να το θέλω να το κρύψω, μία σιδερένια μπάλα δε μ\'αφήνει να κουνηθώ.

Τι άλλο μένει επτέλους να κάνω; Μπορείτε να εξηγήσετε αυτή τη συμπεριφορά του;