Η δική μου ιστορία - Νοσοφοβία

**Psychologist** · 20-09-2006, 16:16

Καταλαβαίνω οτι δεν μπορείς να κουνηθείς εσύ ΜΑΖΙ με την μπάλλα. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν προσπαθούσες να κινηθείς ΧΩΡΙΣ την μπάλλα.

**lilina** · 21-09-2006, 14:13

Ο αρραβωνιαστικός μου είναι χειρουργός. Αντιμετωπίζει συχνά τέτοια φαινόμενα. Κι\' όμως, τους βάζουν κάτω και.......

τέλος πάντων τους πείθουν.....

Νομίζω ότι θα βοηθούσε να τον ρωτούσα γι\' αυτή την περίπτωση.

Θα σου απαντήσω όταν θα έχω νέα.

Κουράγιο και μη στενοχωριέσαι. Το σημαντικό είναι ότι δεν είναι μόνος. Και ξέρεις...μερικές φορές αυτό που μας τρομάζει είναι η μοναξιά....

**lilina** · 22-09-2006, 11:07

Γυρνάει λοιπόν και λέει ένα μεγάλος χειρουργός που ξέρω... \"καλά, αύριο δε θα υπάρχεις...αν θες να μην υπάρχεις...οκ...πέθανε\"...με ύφος του τύπου \"άντε στο καλό φίλε μου...τον αποχαιρετά αδιάφορα\".....και ο τυπάκος λέει \"οχι πάμε γιατρέ....\"
Το γράφω συνοπτικά....

Πρέπει να γυρίσει ένας γιατρός να του τα πει έξω από τα δόντια...αυστηρά και με ύφος απειλής για τη ζωή του...
Στο νοσοκομείο του αρραβωνιαστικού μου...όλοι χειρουργούνται στο τέλος :P

**alex30** · 22-09-2006, 15:24

Anwnimi γενικά όσο περνάει ο χρόνος και ο άνθρωπος μεγαλώνει αποκτά και κάποιες παραξενειές. Όταν υπάρχει συμβίωση σε μεγάλη ηλικία με τους γονείς οι εντάσεις είναι αναπόφευκτες. Το καλύτερο είναι να μένει ο καθένας μας μακριά από την οικογένειά του από μία ηλικία και πάνω ακόμα και αν είναι μόνος του (δηλαδή δεν έχει σχέση). Αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό αλλά τα είχα ακούσει από τον Ασκητή (ψυχίατρος, σεξολόγος είναι) που ανέφερε ότι ο ενήλικας πρέπει να απομακρυνθεί κάποια στιγμή από το σπίτι. Βέβαια πολλές φορές τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν αυτό με αποτέλεσμα να μεγαλώνουμε και να είμαστε ακόμα με τους γονείς μας. Εκτός τον οικονομικό παράγοντα υπάρχουν και άλλοι φυσικά αλλά νομίζω ότι το οικονομικό είναι ο κυριότερος. Τη συμπεριφορά του πατέρα σου νομίζω ότι σε γενικές γραμμές μπορείς να την εξηγήσεις. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι δε μπορούμε κάποιες φορές να εξηγήσουμε τις συμπεριφορές μας. Εσύ να κοιτάξεις να θωρακιστείς εσωτερικά, να μη δίνεις όσο μπορείς σημασία σε ότι σου λέει και σε επηρρεάζει και μην ασχολείσαι και τόσο τι λέει, γιατί το λέει, γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος που φέρεται. Αφού βλέπεις ότι άρχισε να σε κουράζει προσπάθησε όσο μπορείς να είσαι σε \"απόσταση\". Μένω και εγώ με τους γονείς μου και πάνω - κάτω έχω και εγώ εντάσεις με τους γονείς μου. Κάνω υπομονή, κάνω πως δεν ακούω. Εντάξει τράβηξαν πολλά για να με μεγαλώσουν, τώρα μεγάλωσαν εκείνοι, παραξένεψαν, όμως είναι γονείς μου. Όσο μπορώ και εγώ κρατιέμαι.
Φιλικά
Αλέξης

**weird** · 24-09-2006, 22:12

anwnimi
σίγουρα η κατάσταση με την οποία είσαι αντιμέτωπη είναι ψυχοφθόρα. Θέλεις όσο τίποτα να κάνεις ότι καλύτερο για τον πατερα σου. Πως όμως καλή μου, όταν εσύ η ίδια ισορροπεις, για να μην πω ακροβατείς σε ένα τεντωμένο σκοινι? Αν εσυ δεν είσαι καλά τότε θα αδυνατείς να φροντίσεις τον οποιοδήποτε. Μην παραμελείς βασικά θέματα όπως τα συναισθήματά σου και η εσωτερική σου ηρεμία. Φαινεται οτι έχεις κουραστεί.. Ο πανικός ήρθε στο προσκήνιο, μήπως ο εαυτός σου είναι σε απογνωση και θέλει κάτι να σου πεί?
Απο αυτά που έχεις αφηγηθεί, φαίνεται η δύναμη σου ακόμα κι αν στο παρόν νιώθεις αδύναμη και άσχρηστη όπως λες και πάντα μπορείς να βρεις τον τρόπο για να έρθεις σε επαφή μαζί της.
Το θέμα του πανικού το έχεις αντιμετωπίσει και πιστεύω σε σενα οτι θα το διαχειριστεις διοτι έχεις αποδείξει οτι μπορείς. αφουγκράσου όμως την αιτία όλων αυτών.
Δοκίμασες να είσαι το κοριτσακι του μπαμπα. Μαλλον αυτό πλέον δεν βοηθάει αλλά χειρότερα τα κάνει. Θα ήταν ίσως καλό να βρεις άλλους τρόπους προσέγγισης του πατέρα σου.
Ειμαστε κοντά σου για να σε ακούμε και να σε στηρίζουμε σε αυτά για τα οποία παλέυεις.
Πολλά φιλιά

**anwnimi** · 25-09-2006, 17:13

Καλησπέρα παιδιά! Πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας, νιώθω πάρα πολύ όμορφα που σας ακούω, που σας διαβάζω, με ανακουφίζει αφάνταστα.

Αγαπητή μου lilina μακάρι να ήταν έτσι αλλά μέχρι στιγμής και οι 2 γιατροί που έχουμε πάει του μίλησαν μπροστά μου έξω από τα δόντια, του μίλησαν για αιφνίδιο θάνατο και ξέρεις τι λέει ειρωνικά; τόσο το καλύτερο, μια κι έξω. Προτιμάει έτσι παρά σε ένα κρεβάτι αβοήθητος και ανήμπορος να τον φροντίζουν οι άλλοι. Εδώ που τα λέμε δίκιο έχει. Όταν βλέπεις κάποιους που ούτε τουαλέτα μπορούνε να πάνε ούτε να φάνε και γίνονται σαν μωρά, τους λυπάται η ψυχή σου. Αντίθετα αν του λέγανε ότι υπάρχει περίπτωση να πάθει ο ίδιος κάτι τέτοιο τότε σίγουρα θα πήγαινε τρέχοντας στο νοσοκομείο. Το δεύτερο γιατρό τον ρωτησα αν υπάρχει αυτή η πιθανότητα ενώ ήταν μπροστά και ο πατέρας μου αλλά μου είπε ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο. Μακάρι να ήξερε ο άνθρωπος και να έλεγε και ψέματα αν χρειαζόταν! Σε τέτοιο σημείο έχω φτάσει να σκέφτομαι!

Αλέξη μου έχεις απόλυτο δίκιο. Έχω φύγει από τα 18 από το σπίτι λόγω σπουδών και μέχρι σήμερα μένω μόνη μου. Αυτό με βοήθησε πολύ γιατί σε κάποιο βαθμό τα ξεχνούσα και τα ξεχνάω σε κάποιο βαθμό τα δυσάρεστα, τα βλέπω πιο αποστασιοποιημένα.Πηγαίνω βέβαια πολύ τακτικά και τους βλέπω μιας και είμαστε σε άλλη πόλη αλλά σε κοντινή απόσταση. Απλά το καλοκαίρι ήμουν στους δικούς μου αρκετό διάστημα και όλη αυτή η κατάσταση με επηρέασε αρνητικά πάλι. Θέλοντας και μη με τους συχνούς καυγάδες που κάνουν μεταξύ τους όσο και να θες να τα αγνοήσεις δεν μπορείς, πόσο μάλλον όταν τα αρνητικά σχόλια
στρέφονται και εναντίον σου πολλές φορές. Σίγουρα είναι και θέμα συνήθειας. Επειδή έχω ξεσυνηθίσει να μένω μαζί τους ίσως να είμαι και λίγο περισσότερο ευέξαπτη αλλά σε σχέση με παλαιότερα που δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα υγείας του πατέρα μου τώρα μπορώ και συγκρατούμαι πολύ περισσότερο...

Weird μου ευτυχώς τώρα πλέον έχω καταλάβει ότι όταν ξαναπαρουσιάζονται οι πανικοί κάτι μέσα μας δεν πάει καλά και φωνάζει βοήθεια. Το καλό είναι ότι ξέρω τι δεν πάει καλά, νομίζω δηλαδή πως ξέρω. Το κακό είναι ότι δεν είναι στο χέρι μου να το διορθώσω. Μπορώ να συμβιβαστώ κάπως αλλά όσο και να\'ναι μέσα μου με τρώει, με βασανίζει...Δεν νιώθω ήσυχη ποτέ, εντελώς ήρεμη...Σ\'ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράστασή σου, να ξέρεις ότι σημαίνει πάρα πολλά για μένα καλή μου.

Psychologist, μου είναι τρομερά δύσκολο να σου απαντήσω, όσο δύσκολο είναι και να κάνω αυτό που λες...Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το κάνω...Να προχωρήσω χωρίς τη μπάλα...Νομίζω ότι παρατείνω το χρόνο να κόψω τον ομφάλιο λώρο μέχρι τη στιγμή που θα επέλθει το αναπόφευκτο μοιραίο...Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα αισθάνομαι τρομερές τύψεις τότε, ακόμα κι αν μου λένε όλοι ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε περισσότερο, εγώ ήδη αισθάνομαι τύψεις...πάρα πολλές. Γιατί ακόμα δεν έχω πει όλα όσα θα ήθελα, δεν του έχω μιλήσει για μένα, δε με ξέρει, ξέρει για μένα μόνο όσα εγώ τους άφηνα να δουν. Δεν του μιλάω γιατί ξέρω 100% ότι δε θα με καταλάβει και ότι θα εισπράξω αρνητισμό και αυτό ίσως μου στοιχίσει πολύ πολύ περισσότερο...Εδώ ήδη εισπράττω αρνητισμό από τώρα.Κι ας ξέρει ότι δεν του απομένει πολύς χρόνος να πει ουσιώδη πράγματα, να κάνει ουσιαστικά πράγματα. Το αντίθετο κάνει...

**nikigirl18** · 27-09-2006, 16:22

Anwnimi δεν πρεπει να αισθανεσαι τυψεις,εσυ ολο αυτο τον καιρο εκανες οτι περναει απ\'το χερι σου για να τον πεισεις να προσπαθησει,για να τον πεισεις να αλλαξει συμπεριφορα.Δε φταις εσυ αν τελικα δεν μπορεσες ακομα να τον πεισεις.Ουτε φταις εσυ αν δε σου αφηνει τα περιθωρια να τον πλησιασεις και να του πεις ολα οσα θα ηθελες για σενα.Ηδη εχεις προσπαθησει πολυ ομως δεν πρεπει να αφηνεις και τον ευατο σου στην ακρη,πρεπει να αποστασιοποιηθεις λιγο οσο μπορεις δηλαδη γιατι εχεις και τη ζωη τη δικη σου που πρεπει να κοιταξεις.
Λες \'Όταν βλέπεις κάποιους που ούτε τουαλέτα μπορούνε να πάνε ούτε να φάνε και γίνονται σαν μωρά, τους λυπάται η ψυχή σου. Αντίθετα αν του λέγανε ότι υπάρχει περίπτωση να πάθει ο ίδιος κάτι τέτοιο τότε σίγουρα θα πήγαινε τρέχοντας στο νοσοκομείο. \'.Αμα του ελεγε τωρα καποιος γιατρος οτι υπαρχει αυτη η περιπτωση μηπως γινοταν τιποτα?
Να ξερεις οτι ειμαστε διπλα σου ο,τι χρειαστεις και μη δισταζεις να λες ο,τι θελεις εδω.
Φιλακια πολλα,
Νικη