Η δική μου ιστορία - Νοσοφοβία

[anwnimi]

Παιδιά γεια σας! Σήμερα ανακάλυψα το site αυτό και δε φαντάζεστε πόσο ανακουφίστηκα γιατί βλέπω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, νέοι, με παρόμοια προβλήματα, που όμως είναι πολύ δυνατοί και δεν το βάζουν κάτω. Γιατί άνθρωποι σαν εμάς με το πρόβλημα των κρίσεων πανικού να το αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα, δείχνει ότι είμαστε πολύ δυνατοί. Σε αυτά τα συμπεράσματα κατέληξα μετά από πολύ δύσκολες καταστάσεις...

Μια από τα ίδια είναι και η δική μου ιστορία. Από μικρή αντιμετώπιζα δύσκολες οικογενειακές καταστάσεις γιατί οι δικοί μου δεν τα πήγαιναν καλά, αλλά με αγαπούσαν,
με τον τρόπο τους . Βέβαια χάρη και στα προβλήματα που μου χάρισαν \"απλόχερα\" και συνεχίζουν να μου χαρίζουν έφτασα και στις κρίσεις πανικού...δυστυχώς. Η σχέση μου με τον πατέρα μου σχετικά απόμακρη, δεν ήταν ποτέ διαχυτικός μαζί μου, αλλά με τον τρόπο του μου έδειχνε την αγάπη του. Εγώ από πάντα δεν εξωτερίκευα τα συναισθήματά μου λόγω μάλλον του γεγονότος αυτού αλλά και γιατί ντρεπόμουν για τα οικογενειακά μας προβλήματα που τα ήξερε ο περίγυρός μας και οι φίλοι μου.

Έτσι δε μιλάω πολύ όπως και ο μπαμπάς μου που και αυτός πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια.

Κι εγώ ως φοιτήτρια βίωσα ξαφνικά τις κρίσεις μετά από έντονο άγχος λόγω της σχέσης μου με το αγόρι μου και έπειτα λόγω εξετάσεων για το proficiency.Ώσπου όταν έδωσα εξετάσεις για το Proficiency μετά από λίγες μέρες ήρθε η κρίση πανικού. Νόμιζα ότι θα πεθάνω.
Μετά φοβόμουν να πάρω το αστικό να πάω στη σχολή ή οπουδήποτε. Φοβόμουν ότι θα το πάθω μέσα και θα γίνω ρεζίλι. Φοβόμουν να πάω στους δικούς μου για σαβ/κο και να κάνω τόσες ώρες ταξίδι στο λεωφορείο. Φοβόμουν να πάρω ταξί. Φοβόμουν να το πω στον οποιονδήποτε, ούτε στο αγόρι μου. Φοβόμουν ότι θα τρελαθώ. Και το πάθαινα συχνά. Αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα και συνέχιζα τη ζωή μου \"κανονικά\" λέγοντας πως ότι είναι να πάθω, θα \"πεσω\" ηρωικά στο πεδίο της μάχης.
Μετά από λίγο καιρό - 1χρόνο σχεδόν - προσπαθώντας μόνη καταφέρνω να νικήσω για λίγο το πρόβλημά μου, οι κρίσεις ξανάρχονται και είναι χειρότερες από πριν!

Έκλαιγα, είχα τάσεις αυτοκτονίας και μόνο με το διάβασμα για τη σχολή ξεχνιόμουν. Δεν άφηνα κανέναν να με καταλάβει. Είχα αδυνατίσει όμως αρκετά και οι συγγενείς μου δίναν συμβουλές σα να είχαν καταλάβει ότι κάτι μου συνέβαινε...

Τελικά τελειώνω τη σχολή και ψάχνω για δουλειά με την ψυχή στο στόμα. Οι κρίσεις και το άγχος με ακολουθούν. Βρίσκω δουλειά και τις πρώτες μέρες ήμουν έτοιμη να λιποθυμίσω! Όταν το ξεπέρασα ένιωσα τόση αυτοπεποίθηση που είμαι ανεξάρτητη και τα νικώ όλα αυτά που άρχισαν όλα σιγά σιγά να υποχωρούν.

Τώρα προσπαθώ να μην σκέφτομαι το πρόβλημά μου και συνεχίζω τη ζωή μου. Αλλά η μοίρα μου επιφύλασε ένα ακόμη χτύπημα...

Ο μπαμπάς μου λιποθυμά, μεταφέρεται στο νοσοκομείο με πρόβλημα καρδιάς και του λένε για εγχείρηση. Κι αν δεν την κάνει του μένουν 2 χρόνια ζωής. Δε θέλει ούτε να το ακούσει! Τι εμείς, τι συγγενείς, κανένας δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη! Αρχικά ούτε στο νοσοκομείο ήθελε να μπει. Από τότε έχουν περάσει μήνες. Από ότι καταλαβαίνουμε έχει νοσοφοβία (κληρονομικότις ίσως). Τον πήγα σε διαφορετικούς γιατρούς για να πειστεί, του μίλησα, έκλαψα, θύμωσα, τίποτα! \"Εγώ τελείωσα τώρα, εσείς να κοιτάτε μπροστά\", λέει. Πώς να κοιτάξω μπροστά που εγώ ΚΑΙ για σας ξεπέρασα τα προβλήματά μου για να μη στενοχωρήσω κανέναν; Εμένα δε με σκέφτεται,
μόνη στα 26 που θα μείνω χωρίς πατέρα; Που δεν ξέρει τι έχω περάσει τόσα χρόνια;
Το ήξερε ότι χρειάζεται εγχείρηση πριν από μερικά χρόνια. Είχε πάει σε ένα γιατρό για κάποιες ενοχλήσεις που είχε και δεν μας είχε πει τίποτα και μας το είπε τώρα. Το τρελό είναι ότι τότε που το έμαθε είχαν αρχίσει οι δικιές μου κρίσεις πανικού χωρίς να το ξέρω. Φανταστείτε να το ήξερα! Ίσως ήταν θέλημα Θεού να μην το μάθω τότε και χειροτερέψω. Αν όμως το ήξερα κάτι θα είχα κάνει μέχρι σήμερα, θα τον έπειθα... Νιώθω ενοχές για όλα. Για το ότι είναι απόμακρος μαζί μου, για το ότι έχει ΄χάσει την
όρεξη για ζωή, για το ότι φαίνεται ότι δε με αγαπά τόσο ώστε να υπερνικήσει το φόβο του και να προσπαθήσει να θεραπευτεί, για όλα.

Τώρα όμως τι θα κάνω; Αν φύγει, θα με πιάσουν ξανά οι κρίσεις... Κάθε μέρα κλαίω και βουλιάζω σιγά σιγά, όπως τότε, στην αρχή... Έτσι βρήκα αυτό το site ψάχνοντας συμβουλές για τη νοσοφοβία. Επίσης έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο για να μου δώσει συμβουλές για το μπαμπά μου.

Παιδιά αν κάποιος έχει αντιμετωπίσει ο ίδιος κάτι ανάλογο ή η οικογένειά του ή θέλει κάτι να πει, σας παρακαλώ πείτε το. Σας ευχαριστώ πολύ γιατί μου δώσατε κουράγιο από τις προσωπικές σας ιστορίες...Σας ευχαριστώ!!!

Υ.Γ. gatoula μπορείς, αυτό να λες στον εαυτό σου, μπορείς! Κάνε φίλους, βοηθάει πάρα πολύ

[aggeliki]

Αγαπητή Ανώνυμη,

έχεις τραβήξει πολλά και μπορώ να φανταστώ τι σύγχιση περνάς αυτή την περίοδο. Κατ΄αρχάς διώξε τις ενοχές. Δεν φταις εσύ που δεν ήξερες τι είχε ο πατέρας σου, ο ίδιος επέλεξε να το κρατήσει για τον εαυτό του. Και τι να έκανες εσύ αφού δεν ήξερες? Το ότι είναι απόμακρος προφανώς είναι χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας του και δεν πιστεύω ότι σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει, η ίδια λες ότι πάντα με τον τρόπο του στο έδειχνε.
Αν θες τη συμβουλή μου ίσως αυτή είναι επιτέλους μια πολύ καλή ευκαιρία να του ανοιχτείς και να του πεις αυτά που αισθάνεσαι. Ίσως αυτή είναι μια ευκαιρία να σας φέρει πιο κοντά, να του πεις τι σημαίνει για σένα και πόσο τον έχεις ανάγκη και γιατί. Όπως ακριβώς τα έγραψες σε μας. Εγώ θα σου έλεγα να πάρεις μια βαθιά αναπνοή και να το κάνεις. Τι έχεις να χάσεις? Κι αν δεν πειστεί (αν και ίσως χρειάζεται λίγο χρόνο), τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Ξέρω μια ξένη παροιμία που λέει: Αν δεν πατήσεις τη σκανδάλη, δεν υπάρχει και περίπτωση να πετύχεις το στόχο. Με άλλα λόγια το όχι το έχεις, το ναι μπορείς ακόμα να το κερδίσεις.
Μην το βάζεις κάτω. Και μη νιώθεις ενοχές, τίποτα από αυτά δεν είναι δική σου ευθύνη. Σκέψου αν αυτό συνέβαινε σε μια καλή σου φίλη: θα πίστευες ότι φταίει αυτή σε κάτι;

Φιλικά
Αγγελική

[Black Rose]

Ετοίμασε ένα όμορφο δείπνο, βάλε τη μουσική που σας αρέσει, άνοιξε το οικογενειακό άλμπουμ και μιλήστε για το κοινό σας παρελθόν ..

Πες του όλα όσα δεν του έχεις πει. Με τρυφερότητα και αγάπη.. χωρίς απαιτήσεις, χωρίς να τον ενοχοποιείς, χωρίς αυτολύπιση.

Μιλησε του για τα σχεδιά σου, για όλα οσα θέλεις να κάνετε μαζί .. και άστον να αποφασίσει..

Πρόκειται για τη δικη του ζωη.

Κουράγιο!

[anwnimi]

Παιδιά να\'στε καλά για τις συμβουλές που μου δίνετε και για το χρόνο που διαθέσατε για μένα!

Όντως η κοινή λογική αυτό λέει...Να του μιλήσω ανοιχτά. Το θέμα είναι ότι κάθε φορά που ξεκινάω να μιλήσω με αποθαρρύνει γιατί δε θέλει ούτε να το συζητήσει. Φοβάται πάρα πολύ. Θέλει να το διαγράψει από τη μνήμη του. Νομίζει ότι πάνω στην εγχείριση θα πεθάνει. Είναι πολύ δύστροπος.

Αφού θυμάμαι την 1η φορά που είχα πάθει κρίση πανικού πήρα κλαίγοντας τηλέφωνο στους δικούς μου, δεν ήξερα τι μου είχε συμβεί και η απάντησή του ήταν \"Ποιος ξέρει τι έκανες, κάπνισες κτλ. για να έχεις δύσπνοια και δεν προσέχεις κτλ.\" Γι\'αυτό κι εγώ από τότε δε μίλησα ποτέ για το πρόβλημά μου. Φανταστείτε να μιλήσω τώρα για όσα πέρασα, τι θα ακούσω πάλι;

Ξέρω ότι με αγαπάει, αλλά δεν ξέρω αν με αγαπάει στο βαθμό που θα έπρεπε ως παιδί του. Και η αμφισβήτηση αυτή δεν αντέχεται όταν την διαπιστώνεις για μια ακόμη φορά. Οπότε αυτό το τόσο απλό και λογικό που είναι να του μιλήσω ήρεμα και με αγάπη είναι στην πραγματικότητα τόσο δύσκολο! Στο τέλος καταλήγει σε απογοήτευση και κλάματα ή εξοργισμό. Η άρνησή του να θεραπευτεί ισοδυναμεί στο μυαλό μου υποσυνείδητα με έλλειψη αγάπης, ακόμα κι αν προσπαθώ να διώξω αυτή τη σκέψη!

Θα μου πείτε και ποια είναι η άλλη επιλογή που έχω; Δεν υπάρχει! Μόνο αυτή. Να του μιλήσω. Όμως, είναι σίγουρο ότι ακόμα κι αν του μιλήσω αλλά δεν τα καταφέρω να τον πείσω, μετά από τα 2 χρόνια - ή λιγότερα γιατί η καρδιά είναι απρόβλεπτη - δε θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου που ο μπαμπάς μου πέθανε, όσο και να ξέρω ότι η λογική λέει ότι δεν θα είναι δικό μου το φτάιξιμο. Το μυαλό μου και η καρδιά μου θα λένε ότι εγώ φταίω. Γιατί οι άλλοι γονείς άλλων παιδιών θα έκαναν ή έκαναν αυτήν την εγχείριση για να ζήσουν, να τα δουν να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να είναι κοντά τους για όσο ο Θεός θελήσει και όχι να τα εγκαταλείψουν...

Νομίζω ότι όταν συμβεί αυτό δεν θα μπορέσω να προχωρήσω ποτέ μπροστά ως άνθρωπος, θα είμαι πάντα προσκολλημένη στο παρελθόν. Ακόμα και τώρα έχω αναβάλλει όλα μου τα σχέδια, προσωπικά, επαγγελματικά, δε μετράει και δεν έχει τίποτα νόημα. Μέχρι και τη δουλειά σκέφτομαι να αφήσω για λίγο.

Συγνώμη για το δακρύβρεχτο αυτό μήνυμά μου αλλά καταθέτω την ψυχή μου γιατί δεν την έχω καταθέσει πλήρως σε κανέναν. Νομίζω ότι κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει πλήρως παρά μόνο άτομα που είτε αντιμετωπίζουν το ίδιο οικογενειακό πρόβλημα, είτε υποφέρουν από κρίσεις
πανικού και ξέρουν πόσο ευάλωτοι αισθανόμαστε, ειδικά αν δεν έχουμε την υποστήριξη από τους δικούς μας ανθρώπους.

Σας ευχαριστώ και πάλι για την κατανόηση...

[Black Rose]

Μην το λες.

Δεν ειναι μόνο ο δικός σου μπαμπάς αρνητικός στην εγχείρηση. Και ο δικός μου πατέρας έφτασε στο παρα πέντε με την καρδιά του γιατί αρνιόταν να πάει στο γιατρό. Χρειάστηκε \"να κάνω την τρελλή\" που λενε για να πάει στον καρδιολόγο.

Στη πορεία διαπίστωσα ότι ο πατέρας μου είχε βαθιά κατάθλιψη και πανικό για το Θεό. Διάβαζε κάτι θρησκευτικά βιβλία -του τα ειχε δωσει ο παπας του χωριού- που όλο για αμαρτιες γράφανε, για κόλαση και τέτοια. Ειχε πάθει πλακα ο άνθρωπος. θεωρησε τον εαυτό του αμαρτωλό, επεσε σε κατάθλιψη . Ετρεμε με την ιδεά του θανάτου για το πως θα αντιμετωπίσει τον Θεό που θα τον ρίξει σε καζάνι με καυτή πίσα.Ηθελε να τιμωρήσει τον εαυτό του για τις αμαρτίες που είχε κάνει. (Μεταξύ των αμαρτιών του ήταν ότι έτρωγε λάδι Τετάρτη και Παρασκευή).

Του πήρα τα βιβλία με την δικαιολογία ότι θέλω να τα διαβασω και εγω και του αγόρασα άλλα με θετικό περιοεχόμενο πχ \"Νέοι ως τα βαθειά γεράματα\" , το περιοδικό Αρμονία και τέτοια. και σιγά - σιγά πηρε τα πάνω του και άρχισε τη θεραπεία.

Συνήθως ο άνθρωπος που αρνείται τη θεραπεία , δεν βρίσκει νόημα στη ζωη, είναι καταθλιπτικός , κουρασμένος. Το ζήτημα δεν είναι να αγαπάει τα παιδιά του, το ζήτησμα είναι να αγαπάει τον εαυτό του .

Κουράγιο!

[anwnimi]

Σ\'ευχαριστώ Black Rose. Θα τα πάρω κι εγώ. Αυτό σκέφτομαι κι εγώ, ότι έχει χάσει την όρεξη για ζωή. Αλλά πάντα ως παιδιά επηρεαζόμαστε πολύ από τους γονείς μας όσο κι αν μεγαλώσουμε πιστεύω, γι\'αυτό σκέφτομαι έτσι αρνητικά για τον εαυτό μου...

Σ\'ευχαριστώ κι εσένα Αγγελική. Κι όποιος άλλος έχει κάτι πρακτικό να προτείνει είμαι όλη αυτιά!

[Anoixiatikh]

Αυτό που προτείνει η Black Rose είναι το καλύτερο....΄΄Χτύπα΄΄ τον εκεί που είναι ευαίσθητος. Σε αυτά που αγαπάει....Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν χάνουν τη θέληση για ζωή πολλές φορές, ή ο φόβος τους υπερισχύει της υγείας τους....Ετσι είναι οι δικοί μου....Η μαμά μου έχει περάσει πολλά με την υγεία της αλλά ποτέ δεν πρόσεχε όσο έπρεπε. Δουλεύει απο το πρωί μέχρι το βράδυ και ανησυχώ πολύ για εκείνη ...Ο μπαμπάς μου είναι πιο γερό σκαρί αλλά για να πάει στο γιατρό εαν έχει κάτι, χρειάζεται τεμενάδες....Λόγο της μαμάς μου πέρασα τη μισή μου ζωή στα νοσοκομεία, ή με τον μπαμπά μου και την αδερφή μου να μας μεγαλώνει μόνος του ή με τις γειτόνισσες.....Και όμως παραδόξως κατέληξα να εργάζομαι σε ιατρική εταιρεία, ίσως απο ανασφάλεια οτι μπορεί να ξαναγίνουν τα ίδια. Και εγώ φοβάμαι τρομερά τους γιατρούς αλλά η φοβία του οτι μπορεί να πάθω κάτι και να περάσω ότι και η μάνα μου υπερισχύει της φοβίας μου των γιατρών με αποτέλεσμα να γίνομαι πολλες φορές υποχόνδρια και με το παραμικρό πονάκι να πιστεύω πως έρχεται η ώρα μου! Βέβαια έχει και αυτο τη βάση του γιατί δύο φορές στη ζωή μου, αρρώστησα και εγώ άσχημα (ασχετο με τη μαμά μου βέβαια) οπότε αυτό με έκανε πιο σχολαστική ακόμα....

Το ζητούμενο είναι καλή μου πως εσύ πρέπει να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια, κάνοντας τον να θυμηθεί ποια είναι αυτά που του προκαλούν χαρά τη ζωή. Απο εκεί και πέρα όμως δεν μπορούμε δυστυχώς ποτέ να βοηθήσουμε κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί. Ποτέ να μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου οτι δεν έκανες ότι καλύτερο μπορούσες....

Μακάρι να πάνε όλα καλα...

[anwnimi]

Σ\'ευχαριστώ Anoixiatiki.
Μακάρι να μπορούσα να του αλλάξω γνώμη, αλλά κάθε μέρα συνειδητοποιώ ότι είναι ακατόρθωτο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τελικά θα φύγει τόσο άδικα, στην ουσία αυτοκτονεί!

[Anoixiatikh]

Έχεις δίκιο κοπέλα μου. Ότι τραβάω εγώ με τη μαμά μου. Τσάμπα τρελαίνομαι και τσιρίζω. Είναι φανερό πως ή γυναίκα διάλεξε να μην προσέξει τον εαυτό της και σίγουρα δεν μπορούμε απλά να πατήσουμε ένα κουμπί και να παψουμε να νοιαζόμαστε. Καλό κουράγιο και σε σένα και σε μένα!

[ΖΗΝΑ]

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ.
ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΑΝ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΤΟ ΛΙΒΑΝΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ.ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΠΟΥ ΤΡΥΠΗΘΗΚΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΨΑΛΙΔΙ ΚΑΙ ΑΡΝΙΟΜΟΥΝ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΑΝΤΙΤΕΤΑΝΙΚΟ.ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΑΝΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΟΥΣΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ,ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΕΙ ΣΗΚΩΤΗ ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΘΗΚΑΜΕ ΑΣΧΗΜΑ .ΟΥΤΕ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ .ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΟΥ.....ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ....
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Ή ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ .ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ .ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΠΟΙΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ...ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΔΥΟ ΓΕΓΟΝΟΤΑ .ΑΛΛΟ Ο ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ .ΜΗΝ ΤΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΑΥΤΟ , ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ......

[anwnimi]

Ζήνα σ\'ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τη δική σου εμπειρία...

Γιατί πραγματικά ΘΕΛΩ αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να καταλάβω πώς μπορεί να μη θέλει καποιος να γίνει καλά όταν απειλείται η ζωή του και υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα γίνει καλά. Δε λέω στην αρχή μπορεί να είναι το πρώτο σοκ, το ότι δε θες να το πιστέψεις, θες και 2η γνώμη να πειστείς...
Αλλά μετά από 4 μήνες; Τι άλλο πρέπει να γίνει;;;

Και τι έκανες τελικά Ζήνα; Δεν έκανες το αντιτετανικό; Μπορείς να μου πεις πως αντιμετωπίζεις αυτή τη φοβία; Έχεις ψάξει ποτέ από τι μπορεί να δημιουργήθηκε; Δηλαδή θες να πεις ότι ο φόβος σου υπερνικά την αγωνία και τον πόνο που δυστυχώς προκαλεί στους άλλους;

Μη νομίσεις σε κατακρίνω Ζήνα. Ίσα ίσα είμαι πολύ ευγνώμων που είδες και έκανες τον κόπο να μου πεις την προσωπική σου εμπειρία... Δως μου πληροφορίες για να καταλάβω έστω και στο 1% πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος σε αυτή τη θέση... Υποθετικά, πως νοπίζεις ότι θα μπορούσε κάποιος να σε κάνει να σκεφτείς ουσιαστικά κάτι για την υγεία σου αν χρειαστεί; Εύχομαι να είσαι πάντα γεμάτη υγεία - ρωτάω υποθετικά.

Με πέτυχες σε φάση που είμαι πολύ απογοητευμένη... Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω... Και το αποτέλεσμα είναι να έχω χάσει κι εγώ μαζί του την όρεξη για ζωή...Βγαίνω σαν φρικιό έξω από το σπίτι, η εμφάνισή μου είναι ένα χάλι και δεν με απασχολεί καθόλου. Το αγόρι μου κάποια μέρα θα με βαρεθεί, δε θα με αντέξει συνέχεια με τα ψυχολογικά μου. ʼσε που νιώθω πολύ έντονα πολλές φορές ότι δε με καταλαβαίνει. Συν όλα τα άλλα παρουσιάστηκε κι ένα δικό μου πρόβλημα υγείας.

Κι όμως δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα, πάρα πολύ. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο χειρότερη είναι η ψυχολογική κούραση που λένε! Ούτε να προσευχηθώ δεν μπορώ. Είμαι απογοητευμένη και απ΄τον ίδιο το Θεό.

Δεν έχω αδέρφια και το γεγονός ότι σε λίγο θα χάσω τον πατέρα μου με κάνει να αισθάνομαι εντελώς μόνη. Βέβαια έχω και τη μητέρα μου που είναι τόσο καλή αλλά και αυτή με πολλά προβλήματα. Έτσι περισσότερο εγώ είμαι ο προστάτης της παρά εκείνη για μένα. Έτσι καταλαβαίνετε ότι χρειάζομαι ένα γονιό, έστω και απόμακρο, ασυζητήσιμο, έστω σαν φιγούρα...που θα ξέρω ότι υπάρχει...

[ΖΗΝΑ]

ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ Μ΄΄ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ .
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΝΑ ΠΩ ΛΕΩ ΑΠΛΩΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ .ΚΑΙ ΝΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΤΕΤΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΙΣ 14 ΜΕΡΕΣ ΔΙΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΔΟΣΕΙ ΟΤΙ ΔΗΛ ΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΧΑ ΜΟΛΥΝΘΕΙ ΣΤΙΣ 14 ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΑ ΣΟΚ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑ .ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 14 ΜΕΡΕΣ ΑΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ.ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΜΗΧΑΝΕΣ .ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ Η ΝΟΣΟΦΟΒΕΙΑ ,ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΔΗΛ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ,ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΡΑΥΜΑ .ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΤΑ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΟΛΑ .ΔΕΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΕΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ,ΧΛΕΥΑΣΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ,ΔΕΣ ΤΑ ΟΛΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΕΞΩ .ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΟΥ .ΕΧΟΥΝ ΧΑΛΑΣΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ .ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ .ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ,ΕΜΑΘΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΒΑΛΕΙ .ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΛΩΣ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ .ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΚΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΠΟΡΕΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ ,ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ .ΔΕΣ ΤΑ ΟΛΑ ΣΑΝ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΛΥΘΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΡΙΕΣ .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΣΚΑΣΤΕΙ ΑΠ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ.ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΓΡΑΨΩ ΜΟΛΙΣ ΜΠΟΡΕΣΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΟΥΜΕ.ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΑΣ.ΦΙΛΑΚΙΑ

[magic peaker]

agapiti anwnimi,
me sugkinise polu h istoria sou kai me ekane na kataliksw sto sumperasma oti telika oso ki an sou fainetai apisteuto eisai polu dunati. kat arxin kseperases tis kriseis panikou moni sou prin sumbei auto me ton patera sou kai twra exeis to kouragio kai th dunami na kaneis ta panta gia na tou allakseis gnwmh. fusika kai kserw oti einai pateras sou kai ton agapas omws egw an imoun sth thesi sou den kserw an antexa oli auth tin piesh. sumperasma: nomizw oti oti ki an ginei me ton patera sou tha ta katafereis. oso gia tis kriseis panikou eimai ki egw sunadelfos . ki emena me xtypise ws foithtria kai malista se eksetaseis kai malista otan eixa problimata me t agori mou . Stis eksetaseis eniwtha oti an apotuxw endexomenws tha paei xamenos o kopos mou kai oi goneis mou tha apogoiteutoun .Me t agori mou eniwtha oti ki an ekane oti me aperripte ki oti de tha kataferw na ksanakanw sxesi an kai h sumperifora tou itan fusiologiki . ki egw den antexa oute antexw akoma na mpw se leofwreia karabia klp foboumeni mipws me piasei kati kai thelw na fugw. egw thelw na niwthw sunexws oti exw eksodo kai dunatotita diafugis . diabasa arketa biblia ki etsi exw kataferei ki egw an oxi na apallagw na metriasw tis kriseis panikou .
ta xristougenna tou 2000 eixa paei sto nosokomeio sto ogologiko gia na dw th giagia mou . oi antrwpoi ikseran pws tha pethanoun ki omws stolizan dentro eixan tosh oreksi gia zwi . auto m ekane na skeftw kai n anathewrisw polla pragmata. rwtise ton patera sou den einai adiko tosoi antrwpoi pou theloun na zhsoun na min mporoun ki autos pou tou dothike mia eukairia na mhn thn ekmetaleuetai???
kalh dunami an kai pisteuw pragmatika oti tin exeis kai makari na pane ola kala kai na se boithisa ki egw ligo

[anwnimi]

Ζήνα, εγώ σ\'ευχαριστώ που με βοηθάς εξιστορώντας τη δική σου εμπειρία...

Δεν μπορώ να το δω χλευαστικά, ούτε αστεία γιατί είναι πολύ άσχημο για μένα να το ζω αυτό...Όσο για τη φυσική εξέλιξη της ζωής έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι και πρέπει να το δεχόμαστε. Θα το δεχόμουν αν ήταν κάτι το μη αναστρέψιμο για την υγεία του πατέρα μου που δε μπορούσε να θεραπευτεί. Όταν όμως μπορεί και δε θέλει, γεμίζεις αγανάκτηση, θυμό και απογοήτευση, μεγάλη απογοήτευση. Σαν παιδί που το εγκαταλείπει ο γονιός του...

Magic Peaker σ\'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κι εσύ είσαι δυνατή και όλοι πιστεύω κρύβουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας, που χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις για να φανερωθεί και να βγει από μέσα μας.
Απλά πιστεύω ότι μπορεί να είμαι δυνατή όπως λες, αλλά στο να κρύβω τα συναισθήματα ή τα προβλήματά μου, να μην αφήσω κανέναν να καταλάβει ότι κάτι τρέχει με μένα, είτε κρίσεις πανικού είτε στενοχώρια, άγχος κτλ. Γι\' αυτό και δε ξέρει κανένας τίποτα για τις κρίσεις πανικού... Γίνομαι πολύ ευάλωτη στο να αφήσω ελεύθερα τα συναισθήματά μου... Ούτε ξέρω πως
να τα αφήσω ή να τα εκφράσω...

Δεν ξέρω πως θα είμαι όταν ο μπαμπάς μου φύγει...Νομίζω πως πάλι δε θα μπορώ να αποβάλλω τα αρνητικά μου συναισθήματα. Αυτό δε θα το δείχνω, δε θα μπορώ αλλά μέσα μου θα με δηλητηριάζει, πάντα...

Τώρα, αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα υγείας και θα κάνω βιοψία σε ένα ογκίδιο που είχα (χωρίς φυσικά να το ξέρουν οι γονείς μου-τι ρωτότυπο!).Οι πιθανότητες να είναι κακοήθες είναι 1,7% - πολύ μικρές δηλαδή - και πιάνω τον εαυτό του να κάνει τόσο άσχημες σκέψεις: πως θα αντιδρούσε ο πατέρας μου αν μάθαινε πως είναι κακοήθες, σα μια μακάβρια ηθική ικανοποίηση! Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ άσχημα για τις σκέψεις μου αυτές.

Είναι πολύ όμορφο και γενναίο το παράδειγμα της γιαγιάς σου. Με συγκίνησε τόσο πολύ...
Αυτό το ερώτημα που λες το έχω ρωτήσει εκατοντάδες φορές και απάντηση δεν έχω πάρει...

Όντως έχουμε πολλά κοινά όσον αφορά τη δικιά σου ιστορία με τις φοβίες... Πάντα είχα το φόβο να μην απογοητεύσω τους άλλους. Έπρεπε πάντα να είμαι και να δείχνω δυνατή. Όσο γι\'αυτό που είπες για τον καφέ ούτε κι εγώ μπορώ να πιω από τότε που άρχισαν οι κρίσεις και μου φαίνεται πολύ αστείο αφού με λίγη δόση καφεΐνης η ταχυπαλμία φτάνει στα ύψη
Μην πέσεις στην παγίδα της κατάθλιψης λόγω των κρίσεων, να θυμάσσαι ότι μπορείς να το νικήσεις όπως και τόσοι άλλοι. Είσαι σε πολύ καλό δρόμο αφού τις ελέγχεις...

Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξή σας. Με βοήθησε τόσο πολύ. Γιατί ξέρω ότι εσείς με καταλάβαίνετε καλύτερα ακόμα και από κάποιο φίλο αφού έχουμε τόσα κοινά...Αν δεν είχα ανακαλύψει το forum αυτό θα ήμουν πολύ χειρότερα.
Διαβάζω όλες τις προσωπικές σας ιστορίες. Δεν απαντώ γιατί νομίζω ότι ήδη κάθε φορά που οι υπόλοιποι φίλοι έχουν απαντήσει, λένε τόσο ωραία πράγματα που με αγγίζουν και με εκφράζουν απόλυτα... Δυστυχώς εγώ δεν είμαι καλή στα λόγια και τις συμβουλές.

Τελοσπάντων, τι άλλο να πει κανείς για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι; Εδώ οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά! Φτάνει, βαρέθηκα να τους πρήζω όλους: φίλους, συγγενείς, γιατρούς, το αγόρι μου... ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο ο ίδιος ο Θεός και ο πατέρας μου. Που δεν πρόκειται να κάνει τίποτα, είμαι πια σίγουρη.

Εγώ πια καταθέτω τα όπλα... ΘΕΛΩ αλλά δεν ξέρω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο...
Σας ευχαριστώ...

[nikigirl18]

[i]

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΡΚΕΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.Η ΠΡΑΞΗ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ Κ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ.ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΧΡΕΙΖΕΣΑΙ Κ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ.ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ Κ ΜΙΛΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ Σ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Κ ΑΥΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙΣ ΣΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΜΗΠΩΣ Κ ΤΟΥ ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΝΩΜΗ!ΥΠΟΜΟΝΗ Κ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ