Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

[Rawdelice]

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ, γράφει η ʼννα Περουτσή


23η εκπομπή (18 Φεβρουαρίου 2006)

H χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας μας στέφθηκε με επιτυχία. Και ο δείκτης της ζυγαριάς πλέον φαντάζει στα μάτια μας μάλλον.. λιγότερο απειλητικός.
Οι ελπίδες μας όμως, και πάλι εξανεμίστηκαν. Παραμείναμε το ίδιο ντροπαλοί, το ίδιο φτωχοί , το ίδιο φοβισμένοι... Το ίδιο σιωπηλοί.
Οι υπερβολικές μας προσδοκίες, ματαιώθηκαν ξανά.
Όπως μας αναφέρει ο κύριος Ιωάννης Κοζαδίνος, Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής, συνήθως οι προσδοκίες του ασθενούς είναι να χάσει για πάντα τα περιττά του κιλά, χωρίς κανένα κόπο ή προσπάθεια από την πλευρά του. Αυτό είναι ένας μύθος. Αν ο ασθενής πιστεύει κάτι τέτοιο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απογοητευθεί, με τραυματικό πολλές φορές τρόπο.
Η ρεαλιστική ενημέρωση, πριν το χειρουργείο, και η πηγαία υπόσχεση στον εαυτό μας ότι θα αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, μοιάζει να αποτελεί σημείο- κλειδί.
Αλλιώς, προβλήματα άλυτα, που βάρυναν την ψυχή μας από την παιδική ίσως ηλικία, θα ξαναβγούν στην επιφάνεια, πιθανότατα με μεγιστοποιημένο τρόπο.
Σύμφωνα με την κυρία Χριστίνα Γολεμάτη, Ψυχολόγο, αν το άτομο, για παράδειγμα πάσχει από χρόνιες διαταραχές διατροφής, -όπως βουλιμία ?είναι πολύ πιθανό να ξαναεκδηλώσει σχετικές κρίσεις, και να ανακτήσει σύντομα τα χαμένα του κιλά.
Στο Δυτικό Κόσμο, 1 στα 6 άτομα υπολογίζεται ότι θα διανύσει μια κρίση κατάθλιψης στην πορεία της ζωής του. Το 30% από αυτά είναι υπέρβαροι άνθρωποι. Σίγουρα, μια χειρουργική επέμβαση δεν μπορεί να θεραπεύσει την κατάθλιψη τους. «Είναι απλά ένα «εργαλείο» κατά της παχυσαρκίας, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται», μας λέει συνεχίζοντας η κυρία Γολεμάτη.
Η συνεργασία μας με τον ειδικό, θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση ακόμη και του δυσκολότερου προβλήματος. Και το σώμα μας σίγουρα φαντάζει ομορφότερο, όταν λάμπουμε από χαρά και αυτοπεποίθηση. Ακόμη και αν έχουμε κάποια περιττά κιλά?

http://www.ert.gr/ygeia/details.asp?id=2383&catid=3116

[sweet_but_obese]

Αυτό με ανησυχεί και μένα.Μην τυχόν χειροτερέψω διότι ήδη δεν είμαι καλά ψυχολογικά.Πλέον, θέλω να πιστεύω ότι εχω προσδιορίσει τι έχει πάει στραβά από την παιδική ηλικία και μετά.Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά βέβαια και πρέπει να δραστηριοποιηθω.Μονο που δεν μπορώ.
Μην μου πείτε, δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω.Θέλω αλλά η δυναμή της συνήθειας υπερνικά.
Μερικοί μου λένε ότι μόνο αν χάσω κιλά θα καλυτερεύσει η ψυχολογία μου και θα κάνω πράγματα για μένα που θα πρεπε εδώ και χρόνια να κανω.
Αλλοι λένε ότι πρώτα πρέπει να κάνω ψυχοθεραπεία και μετά να κάνω την επεμβαση.
Ενας ενδοκρινολόγος πρόσφατα μου ειπε ότι οσο και να πάω σε ψυχολόγο, οσο καλά και να τα πηγαίνω,αμα βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν θέλω να βγω έξω κλπ κλπ κλπ, δεν θα καταφέρω να έχω αποτέλεσμα.
Θα μου πείτε, παράλληλα με την επέμβαση να βλεπω και ψυχολόγο.Το θέμα είναι ότι υπαρχουν φάσεις που και αν εχω στο μυαλό μου κάτι άλλο δεν μπορώ να σκέφτομαι αυτά που με έχουν πάει πίσω στη ζωή μου και πως θα τα λύσω.Ετσι,κανοντας την επέμβαση,οσο ο γιατρός και να θέλει να μου κάνει ερωτήσεις,εγώ σαφώς και θα απαντήσω,αλλά δεν είμαι συγχισμένη.Δεν θα αντιδράσω όπως πχ τώρα αντιδρώ.
Οπότε τι μένει;
Ούτε κι εγώ έχω καταλάβει.

[NADINE_ed]

Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι,αν όχι όλοι από μας,επιθυμούμε την εύρεση του μαγικού εκείνου τρόπου,
που θα μας επιτρέψει να διατηρήσουμε την υπάρχουσα προβληματική σχέση μας με το φαγητό χωρίς να υφιστάμεθα τις συνέπειες του.
Να μπορούμε δηλαδή να τρώμε όσο και ό,τι θέλουμε χωρίς να αυξάνεται το βάρος μας,να μη χρειαστεί να καταπιεστούμε στο ελάχιστο.
Πολλές φορές η βαριατρική επέμβαση φαντάζει λύση,που θα κάνει για μας ό,τι αρνούμαστε να κάνουμε για τον εαυτό μας.
Αλλά αυτό δε συμβαίνει στην πραγματικότητα.Η επέμβαση σε βοηθά μέχρι κάποιο μόνο σημείο να χάσεις μέρος του επιπλέον βάρους σου
και μάλιστα αρκετά γρήγορα για τα πρώτα κιλά,δεδομένης της ειδικής μετεγχειρητικής διατροφής(δύο εβδομάδες υγρά και δύο αλεσμένα).
Πάντως μην ξεχνάμε πως η όποια επέμβαση πραγματοποιείται σε όργανα της κοιλιακής μας χώρας και όχι του εγκεφάλου μας!
Αν δεν γίνει παράλληλα με την επέμβαση μια σοβαρή προσπάθεια αλλαγής στάσης απέναντι στην άσκηση και τη διατροφή,
αν δεν αντιμετωπίσουμε και υπερνικήσουμε τους λόγους,που μας ωθούσαν στο φαγητό,ως λύση πασπαρτού,
τότε,δεδομένου και του χρόνου που χρειάζεται ο εγκέφαλος να συνειδητοποιήσει την αδυνατισμένη εκδοχή του,
δεν αποκλείεται καθόλου να επαναποκτήσουμε το απολεσθέν βάρος ή να περιορίσουμε τις δυνατότητες απώλειας,
σε κάθε περίπτωση να έχουμε υποστεί ένα χειρουργείο χωρίς να είμαστε έτοιμοι και συνεργάσιμοι για την καλύτερη έκβαση.
Όσο κουρασμένοι κι αν νιώθουμε,όσο κι αν ονειρευόμαστε κάποιος άλλος ή κάτι άλλο να κινητοποιηθεί για μας,αν πραγματικά
επιθυμούμε μόνιμες λύσεις,οφείλουμε να χειριστούμε με σοβαρότητα και το σώμα και την ψυχολογία μας και το όποιο μας εγχείρημα.
Προσωπικά,επειδή είτε αμέλησα είτε απέτυχα να φροντίσω όλες τις παραμέτρους,σήμερα 4,5 χρόνια μετά την πρώτη μου επέμβαση,
βρίσκομαι σε αρκετά άσχημη ψυχολογική κατάσταση και με δεκάδες απολεσθέντα κιλά επαναποκτημένα.
Όσο έχανα βάρος κι όλοι με επιβράβευαν δεν θεωρούμουν άξια συγχαρητηρίων κι ούτε έβλεπα την αλλαγή της εικόνας μου.
Τώρα,που ξαναπήρα μεγάλο μέρος τους,συνειδητοποίησα πού είχα τότε φτάσει και πόσο λάθος τελικά το χειρίστηκα.
Ασφαλώς και ποτέ δεν είναι αργά για επανορθώσεις,αλλά ο χρόνος είναι πολύτιμος καθώς και η φθορά,που μπορούμε ν'αποφύγουμε.
Σε όσους λοιπόν σκέφτονται ή αποφάσισαν να προχωρήσουν σε επέμβαση αλλά και σε όσους πρόσφατα έκαναν εύχομαι από καρδιάς
να προστατέψουν τον εαυτό τους από λάθη,αμέλειες και ανωριμότητες,ώστε να ξεμπερδεύουν μια και καλή από το πρόβλημα που τους ταλαιπωρεί!