ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

[NADINE_ed]

Σκέψεις,συναισθήματα,ανάγκ ες,τραύματα,φόβοι,βιώματα,ε λπίδες,όνειρα...ό,τι καλά σφαλισμένο κρύβεται στα μύχια της ψυχής...
Λες και ξαπλωμένοι στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή εαυτού μας αφηγούμαστε το φιλμ ζωής,που αντανακλάται στο διάφανο ταβάνι...

[sabe]

Θα το χρησιμοποιησω πρωτη το ντιβανι,γιατι το εχω αναγκη μεγαλη αυτες τις μερες...
Ευχαριστω Nadine μου που μου δινεις την ευκαιρια αυτη.

Πέτρινα χρόνια...

[sabe]

Και κατι αλλο,Nadine,τι Α3 και Α4 ρε συ!χαχα,αυτο το ποστ μολις ξεπερασε καθε αλλο προηγουμενο ρεκορ!

[kat201161]

sabe συγκλονίστηκα. Και ,απ΄όλο αυτό βγήκε ένα πλάσμα τρυφερό,γλυκό,ευαίσθητο,οξ� �δερκές και με πολλή πολλή κατανόσηση...ίσως ΚΑΙ γι αυτό! Τι να σου πω γλυκειά μου, ΑΥΤΟ είναι η δύναμη κι η ομορφιά, να ζούμε τέτοιες καταστάσεις και να τις ξεπερνάμε, να μας κάνουν καλύτερους,πιό δυνατούς ανθρώπους.
πολλά φιλιά.-
ΥΓ τα δικά μου θα τα γράψω άλλη στιγμή!

[IOANNA28_ed]

Sabe με συγκινησες.Υπαρχουν παιδια που μεγαλωνουν σε δυσκολες συνθηκες και σ αυτα τα παιδια σε ο,τι καταφερνουν στη ζωη τους αξιζει διπλο μπραβο.Ειναι διπλα νικητες.Αυτο που θαυμασα σε σενα ειναι η αξιοπρεπεια και η δυναμη σου.Δε μοιρολατρεις,ουτε "κλαιγεσαι"....Σε θαυμαζω ειλικρινα...

[NADINE_ed]

Σαμπίνα μου,ομολογώ πως ακόμα και η έκταση και μορφή του ποστ συνάδει με το περιεχόμενο του.
Κι αν είχες αυτές τις μέρες ανάγκη μεγάλη το ντιβάνι,εκείνο πάλι μετά απ'το δικό σου πέρασμα απέκτησε ψυχή!

Ξάπλωσε ένα σγουρομάλλικο παιδί κι εκτόξευσε τις εικόνες του στο ταβάνι,άφησε τις πιο πολλές κολλημένες εκεί
κι ύστερα,τίναξε τα καλοχτενισμένα μαλλιά της η γυναίκα,ίσιαξε την στενή της φούστα,που είχε κάπως ανέβει κι αμέσως
έπιασε το ποτιστήρι να δροσίσει εκείνη πλέον δικά της και άλλων λουλούδια!Νιώθω ντροπή για την αμέλεια των μεγάλων,
μάλλον οργή,αν σκεφτώ πως ίσως όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί με κάποια δευτερόλεπτα ενός τηλεφώνου.

Σπεύδω να ευχηθώ να γινόταν να γυρίσω το χρόνο πίσω,να παίξουμε τα παιχνίδια μας μαζί,να χτενίσουμε η μία την άλλη
(απίστευτο αυτό που λέω,καθώς δε μου πολυαρέσει να με αγγίζουν),κάτι ν'αλλάξει στην αλληλουχία της μοίρας,
ώστε να ζήσεις όσα σου όφειλαν να ζήσεις!Ύστερα όμως σκέφτομαι,πως μάλλον δεν πρέπει τίποτα να αγγιχτεί,
γιατί τότε δε θα ήσουν μετέπειτα εσύ και τα ολόδικα μοναδικά σου!Η σοφία μέσα από την απόλυτη παράνοια!

Βλέπω πως το σπουδαιότερο δώρο της μητέρας σου σ'εσένα,τυλιγμένο βέβαια στο πιο βρώμικο και σχισμένο χαρτί,
χωρίς κορδέλες και φτιασίδια,είναι το δώρο της ισορροπίας του αντίθετου,της επιδίωξης της ζωής αντί για την επιβίωση!
Έγινες η υπέροχη μητέρα που στερήθηκες-το Δώρο των δώρων εκείνης-για τους τυχερούς σου γιούς,
αλλά και όλα τα παιδιά της πλάσης,έμψυχα,άψυχα(Ψέμματ� �!Όλα έχουν ψυχή,ακόμα κι ένα κοχύλι ή κάποιο ξεβράσμα ξύλου)
που ευλογηθήκαμε να συναντηθούν οι δρόμοι μας και να καρπωθούμε έστω και λίγο από το μαγικό σου άγγιγμα.
Ό,τι παιχνίδι τυχόν στερήθηκες σου το επέστρεψε με τον πιο απίστευτα συγκινητικό τρόπο η ζωή!
Όση ασχήμια σε τριγύριζε,τόση ομορφιά ντύθηκες εσύ!Η άσπρη εκείνη σκόνη στα μαλλιά σου έγινε χάλκινη
κι αυτό είναι πιο πολύτιμο κι από πλατίνα!Για όσους,βέβαια,ξέρουν να εκτιμούν πέρα από εντυπώσεις.

Οι δρόμοι που μας πέρασαν παιδιά,κρατώντας μας απ'το χέρι,είτε ήταν σκονισμένοι και κακοτράχηλοι
είτε ασφαλτοστρωμένοι και σκιεροί είτε ηλιοξεραμένοι με βαθιές χαραγματιές,όπου σφήνωναν οι παιδικές πατούσες,
είναι δρόμοι,που εν αγνοία μας επιλέχτηκαν να τους διαβούμε και ως τέτοιοι δεν κρατούν τ'αποτυπώματα μας.

Οι δρόμοι όμως που διαλέξαμε εμείς ανάμεσα σε τόσους άλλους,συνέχεια ή όχι των παλιών,είναι οι δρόμοι της φήμης μας.
Αυτοί,που μας καταλογίζονται,αυτοί,που καταδυκνύουν την πορεία μας:κονιορτός,που χάνεται άμα το πέρασμα μας
ή φωτεινός γαλαξίας που οδηγεί κι επόμενες γενιές;Αυτή είναι η ευθύνη μας!Γι'αυτήν και μόνο είμαστε υπόλογοι!

[chrys]

Καμια φορα, οι τραγικοτητες της ζωης ειναι η βαση για να χτισουμε-χωρις πολλες φορες να το επιδιωκουμε η να το γνωριζουμε καν!-μια διαφανη και ειλικρινη προσωπικοτητα με δυναμεις απιστευτα μεγαλες...τοσο μεγαλες που μας εκπλησσουν οταν τις αντιλαμβανομαστε.

Sabe.. εισαι αξια.Και να σου πω και κατι? Ολα αυτα , με ταπεινοτητα σου το λεω, σε εκαναν το σημερινο ανθρωπο.Πιστευω οτι και συ το ξερεις αυτο.

And life goes on!

[ginger_ed]

Sabe, συγκλονιστική η ιστορία σου... Πέρα από το τραγικό της υπόθεσης, το απέδωσες και τόσο ζωντανά... Μόλις βάλω τάξη στις σκέψεις μου θα γράψω κι εγώ. Nadine, πολύ εμπνευσμένο topic.

[hopa]

λυπάμαι πολύ για όσα σου συνέβησαν. . :(

[sabe]

"Δεν προσδοκω να περασω απ'τη ζωη αλλη φορα.
Αν,επομενως,μπορω να δειξω καποια καλοσυνη,η αν μπορω
καποιο καλο να κανω σε συνανθρωπο,αμεσως τωρα ας το κανω
κι ας μην το αναβαλω η το αμελησω,αφου δεν θα ξαναπερασω απ'αυτο τον δρομο πια."
William Penn

Δεν πειραζει αγαπες μου,κατι που δεν μπορουμε να αλλαξουμε πια,ας το πενθησουμε και επειτα,πρεπει,ειναι απαραιτητο,να το αφησουμε να φυγει,να παει εκει που ανηκει,στο παρελθον.
Ομως η αγαπη,η καλοσυνη σας,ειναι κατι που με κανει παντα να ελπιζω,οτι,στον κοσμο,δεν εχει χαθει ουτε η ανθρωπια,ουτε η αλληλοβοηθεια.Πρεπει απλα να ψαχνεις να τη βρεις,και να μαθεις να την αναγνωριζεις οταν τοσο γενναιοδωρα σου δινεται.Σας αγαπω κουκλες μου!

[lostdora]

Και εγω εζησα καποιες δυσκολες καταστασεις(για τις οποιες θα γραψω καποια στιγμη και γω ) σαν παιδι και σαν εφηβη με εναν πατερα κυκλοθυμικο ,νευρικο ,οξυθυμο,να σε μειωνει ,χωρις να ακουσω ποτε ενα μπραβο.αλλα δεν κλαιγομαι διοτι παιρνω τη θετικη πλευρα του πραγματος.ολα αυτα με εκαναν να ειμαι τωρα μια υπεροχη μητερα .να μεγαλωνω τα παιδια μου με πολυ αγαπη,με ηρεμια,διαλογο,με επιβραβευση..το μονο που θελω ειναι να γινουν ισορροπημενοι ανθρωποι.ειμαι πολυ περηφανη για τα αγγελουδια μου.

[BARB_ed]

για τη sabe, τη xenia και οσες και οσους αλλους εχουν δει την αλλη οψη του νομισματος που λεγεται μανα, τους αξιζουν συγχαρητηρια για οτι πετυχαν στη ζωη τους, για αυτο που ειναι και γι αυτα που θελουν να πετυχουν...
ειναι η τριτη φορα που προσπαθω να γραψω ενα σχολιο και παλι με πηραν τα δακρυα.
με συγκινησατε ρε κοριτσια, ολες. αλλες με τα σχολια, αλλες με τις περιγραφες....
και δεν τα παω και καλα με την συγγραφη...
Προσωπικα και συνειρμικα μου δειχνετε τι δεν πρεπει να κανει και τι δεν πρεπει να ειναι μια μανα και γι'αυτο θελω να σας ευχαριστησω....

[sabe]

Aχ Ξενακι μου κι εσυ!Να σου πω κατι?Κι εγω το εχω αυτο που λες,να επιθυμω την αγκαλια μεγαλυτερων γυναικων,μας ειναι απωθημενο,ειδες?Αλλα πολυ γρηγορα συνειδητοποιησα οτι δεν καλυπτεται ειδικα το κενο αυτο,απο ενεσουλες τετοιες.Σε καταλαβαινω απολυτα,ησουνα τοσο μικρη και παρολαυτα φερθηκες σα μεγαλη,αναγκαστηκες κι εσυ να παιξεις ρολο ενηλικα απο τρυφερη ηλικια.Ο πατερας σου φαινεται εξαιρετικος ανθρωπος,αξιζει την αγαπη και το σεβασμο σου,σου σταθηκε!
Ευχομαι να εισαι δυνατη παντοτε κοριτσι μου και ευτυχισμενη!!!

[sweet_but_obese]

Sabe, συγκινηθηκα και δάκρυσα διαβάζοντας την ιστορία σου.

Διότι δεν αντέχω να μαθαίνω για κακοποίηση παιδιών και ηλικιωμένων! Τρελαινομαι!

Δεν πέρασα τέτοια παιδική ηλικία και ντρέπομαι όταν διαβάζω τέτοια ενώ εγώ γκρινιάζω για τα κιλά μου.

Δεν ξέρω εάν πρέπει να ρίχνουμε φταίξιμο στους ψυχικά ασθενείς.Δεν καταλαβαίνουν ότι νοσούν! Μόνο στους ψυχικά υγιείς-ενήλικες πρέπει να ρίχνουμε το φταίξιμο, δηλ στον πατέρα σου, εκείνη την εποχή.

Αλλά πέρασε.Το σημαντικό είναι να δίνεις καθημερινά αγάπη στα παιδιά σου και στους γύρω σου.Με πράξεις,κινήσεις,βλέμμα,λό� �ια.Όπως σου βγαίνει από μέσα σου.

Εγώ έχω ανάγκη από αγκαλιά και φιλιά.Αλλά όταν με αγκαλιάζουν ειδικά άντρας,ακομη και φιλικά, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα, το καταλαβαίνουν.Νιώθω άβολα.Δεν έχω συνηθίσει.Ταράζομαι.Ισως φοβάμαι μήπως είναι ψεύτικη η αγκαλιά.

Ειμαι 30χρ και δεν ξέρω πότε θα ηρεμήσω.Πότε θα νιώσω πραγματικά χαρούμενη.Ελπίζω να κάνω παιδάκι ή να υιοθετήσω κάποια στιγμή.Να του μιλάω συνέχεια,να το αγκαλιάζω συνέχεια,να το φιλάω, να το κάνω ανεξάρτητο, να μην έχει ανασφάλεια σαν εμένα.

Μην πλατιάσω για τα δικά μου. Πάνω κάτω τα έχω πει για μένα. Νιώθω ότι δεν είναι σημαντικά μπροστά στη δική σου ιστορία Sabe.

Μήπως θα πρεπε να βρισκόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να τα λέμε και από κοντά; Σαν παρέα γυναικών-σαν ένα group therapy χωρίς να εννοώ ότι έχουμε πρόβλημα. Απλά κουβεντιάζοντας ανοικτά και βγάζοντας από μέσα μας, πόνο,μίσος,αγχος, τα πάντα, ακόμη και τη χαρά, θα νιώθουμε πιστεύω καλύτερα.

Τι λέτε λοιπόν;

[τζενη_ed]

ααααααααααααχ
ρε παιδια
μια ελληνικη ταινια ειμαστε ο καθενας ξεχωριστα
Σαμπινα μου πολυ λυπαμαι και σε νοιαζομαι για οτι εχεις περασει
ελπιζω να καταφερεις μια μερα να τους συγχωρεσεις και να τους ξεπερασεις
το ιδιο προσπαθω κι εγω που εχω περασει αρκετα
οχι βεβαια της δικιας σου εμβελειας
αλλα σε εμενα υπηρχε πολυ <ενδιαφερον> και καλα
τους ενδιεφερε να μαι καλο κοριτσι, καλη μαθητρια υπακουη νοικοκυρα συμπονετικη εξυπνη ταπεινη
ευγενικη καταδεκτικη ντροπαλη
και ολα τα υπολοιπα
βεβαια αυτα που επερνα ηταν ξυλο και βρισιες και παραπονα
αλλα ετσι κι αλλιως εγω ειμουνα μικρη και δεν μπορουσα να κανω και τιποτα
μονο τρεις αποπειρες αυτοκτονιας που ευτυχως δεν πετυχαν γιατι ολα αυτα εχουν γινει ενα κακο ονειρο πια